ပါေဂ်ာင္ေထာင္ ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၁) မွ (၂၁) အထိ

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၁) မွ (၂၁) အထိ
***************************

ပါေဂ်ာင္ ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း(၁)

ကိုထိန္ (ေဘာႀကီး) ရဲ့ လက္ရာေတြ႔ေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ေလး တန္းစီးက (၄) ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ္၊ ျမင့္သိန္း (ဘာဘူ)၊ ကိုတိုးၾကည္၊ ဝင္းျမင့္၊ ေတာထဲအလုပ္လုပ္ရင္း ျမင့္သိန္း က တိုင္ပင္တယ္၊ အလုပ္ လုပ္ရတာက တစ္ဖြဲ႔စီ ျမင့္သိန္းအုပ္စုကတစ္ဖြဲ႔၊ ကိုတိုးၾကည္ကတစ္ဖြဲ႔ ၊က်ေနာ္( စိုးေလး)ကတစ္ဖြဲ႔ ။
ဝင္းျမင့္ကေတာ့ ေနမေကာင္း ႏွိပ္စက္ဒဏ္ရာရသူေတြကို ေစာင့္ထိန္းရတယ္၊ ေဖေဖၚဝါရီ (၁၂) ရက္ေန႔ (၁၅) ဦး သတ္ျပီးခ်ိန္ ျမင့္သိန္းက အလုပ္မွာေတြ႔ေတာ့ “စိုးေလး ငါတို႔ထြက္ေျပးရေအာင္” ဆိုၿပီးေျပာတယ္။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ထြက္ေျပးရင္ေတာ့ လြတ္ေလာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖြဲ႔လံုးေခၚသြားမွ အဆင္ေျပမယ္။ ငါမထားခဲ့ နိုင္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲလို႔ေမးတယ္။
Plan ခ်ၿပီးမွ လုပ္ရေအာင္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီမွာဇာတ္လမ္းစတာပဲ။ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး စိတ္ခ်ရသူေတြ ေရြးရၿပီ၊ နံပါတ္တစ္ ကၽြန္ေတာ့္ ေဒသျဖစ္တဲ့အင္းေတာ္၊ ကသာ သားေတြ ကို အရင္ေရြးတယ္။ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း၊ ဖိုးဆန္း၊ ေမာင္ေမာင္ခင္ (ဒႆ)၊ ထြန္းလင္းစိုး (ဘိုေတာက္) သူတို႔ကို အမာခံထားျပီး က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ လူေတြကို စကားစခိုင္းျပီ။ ျမင့္သိန္းကလဲ ကိုတိုးၾကည္၊ ဝင္းျမင့္ တို႔ကုိ စည္းရံုးျပီ။
စိတ္ခ်ရမယ္ထင္ျပီး က်န္းမာတဲ႔သူေတြ ေရြးလိုက္ေတာ့ (အားလံုးေခၚသြားရမယ့္အခ်ိန္ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတင္းေပးလိုက္ရင္).....
501 က ေအာင္နိုင္၊ ထိန္လင္းေအာင္၊ 401 က ေဇာ္မိုး(ကြယ္လြန္) နဲ႔ ဂ်ိဳးျဖဴ၊ ယူႏြတ္။ ျမင့္သိန္း ဘက္က OK (အုန္းႀကိဳင္)၊ ေဘာႀကီး(ပန္ခ်ီထိန္လင္း)။ မိန္ခေလးေတြကေတာ့ နန္းေစာနဲ႔တူးတူး။

စိတ္ကူးရသည့္အခ်ိန္ ဆက္ေရးပါဦးမည္
-----------//-----//--------//-----//

ပါေဂ်ာင္ ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း (၂ )
ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တဲ့ သူေတြစံုျပီ။ အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ ေျပာရအံုးမယ္ဗ်။ 501 က ေအာင္နိုင္ ကို ဖိုးေအာင္နိုင္လို႔ က်ေနာ္တို႔ကေခၚတယ္။ သူက ေတာလႊစင္ဆြဲဘူးေလာက္တယ္။ တပ္ထဲမွာလိုတဲ႔ပ်ဥ္ေတြကို သူက ဦးေဆာင္ျပီး ခြဲ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕က သစ္လံုးေတြခုတ္ျဖတ္ပီး စင္ေပၚတင္ေပး၊ လူအားနဲ႔ေပါ့။ အပိုင္းအစေတြ ကိုေတာ့ တပ္က တဲေတြဆီပို႔ေပါ့။ ကိုင္းဖ်ားကိုင္းနားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စဖိုပို႔ေပါ့။
ဖိုးေအာင္နိုင္က စကားနည္းတယ္။ သူအလုပ္မွာက ေမာင္ေမာင္၊ နိုင္လင္း၊ သူတို႔ 501 က အဲ႔ဒီမွာ ဒီလို ဒီအေၾကာင္း ရွိတယ္ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွေတာ္ေတာ္ပ်က္သြားတယ္။ အဲ႔ဒီမွာ မင့္အဖြဲ႔မွာ စိတ္ခ်ရသူ ဘယ္သူေတြရွိလဲလို႔ ေျပာေတာ့ ထိန္လင္းေအာင္ (ငေကာက္) တဲ့။ ငါမယံုဘူး ဒီေကာင္က ပါးစပ္ဖြာတယ္ လို႔ေျပာေတာ့ စိတ္ခ်ပါကိုစိုးေလးတဲ့။
ဖိုးေအာင္နိုင္.. ဒီစကားေပါက္ၾကားရင္ ငါ့ဓါးနဲ႔ေခါင္းျဖတ္ခံရမယ္။ မင္းေသျပီးမွ ငါအသတ္ခံမယ္။

ဆက္ပါဦးမည္
-------//--------//------//-----//

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖာက္တဲ့ည အပိုင္း( ၃ )

ဖိုးေအာင္နိုင္ က စကားနည္းႏႈတ္လံု၊ သူတို႔ လႊစင္က ရိကၡာ ပိုစိုတယ္။ ခုေပၚပင္စကားနဲ႔ေျပာရင္ VIP ကလြဲရင္ သစ္ခြဲသားလိုခ်င္တဲ႔ ရဲေဘာ္ရဲမယ္ေတြက RKေပါ့။ မ်ားမ်ားစားစားမဟုတ္ပါဘူး။ ပဲပုတ္ေျခာက္ေလး ငါးျပားေပါ့။ ေလွထိုး လႊတိုက္ ဆိုတဲ႔စကားအရ ခ်က္စားဖို႔ ဆန္ကလဲ ေပးထားတယ္။ တန္းစီး ဆိုေတာ့ လိုက္ၾကည့္တာေရာ ထမင္းစားတာေရာေပါ့။ သူက ထိန္လင္းေအာင္ကုိ စိတ္ခ်ရပါတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ နွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္တယ္။ ဘာဘူကေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့ကြာတဲ့။
က်ေနာ္က ဘာဘူေရ ငါတို႔ေတြယံုၾကည္မႈ႔ရေအာင္ေတာ့ လုပ္ရမယ္လို႔ ေျပာေတာ့.. ဘာဘူက ဘာေတြ လုပ္ရမွာလဲတဲ့ .. လံုျခံဳေရးကလဲငါတို႔ကို ယံုၾကည္ရမယ္၊ ေထာင္သားေတြကလဲ ငါတို႔ကိုေၾကာက္ရမယ္ .. လို႔ေျပာေတာ့ ဒါဆိုမင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ငါတို႔လူေတြကို ပိုျပီးလက္စြမ္းျပရမွာလားတဲ့။
ဟုတ္တယ္ ဒါမွငါတို႔ထြက္ေျပးရင္ ငါတို႔ရဲ႕အမိန္႔ကိုနာခံနိုင္မွာ ၊ တစ္ေယာက္လြတ္ရင္ငါတို႔အတြက္အျမတ္ေပါ့ .. လို႔ေျပာေတာ့...မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က rear ေပါ့တဲ့။ ဟုတ္တယ္လို႔ေျပာေတာ့..သူေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္ ။
ဘာဘူက အပတ္စဥ္ (၂) ဆင္းတာ အရည္အျပံဳးနည္းတယ္၊ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ေကာင္းတယ္၊ ေသြေအးတယ္၊ သူ ရယ္တာ အဲ႔ဒီတစ္ခါပဲေတြ႔ဘူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပို႔မွပို႔ေတာ့ ပို႔ၾကတာေပါ့ကြာတဲ့။ အဲ႔ဒီေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္လူေတြ ကို ခိုင္းလိုက္ရတာလဲ ကၽြဲ ႏြားေတြထက္ေတာင္ ပိုဆိုးမယ္။ ႏွိပ္စက္လိုက္ရတာလည္း အမ်ားႀကီး။
ကိုေမာင္ေမာင္ ေရာက္လာျပီး မိဘေတြကို ေခၚခိုင္းမယ္ဆိုေတာ့ ေရာင္ျခည္ေလးသန္းလာခ်ိန္။ ဘာဘူက စိုးေလး ငါတို႔ေတြထြက္ေျပးစရာ မလိုေတာ့ဘူးတဲ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တအားဝမ္းသာတာေပါ့။ သို႔ေပမယ့္ ေျပာလိုက္တာက ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့..သူက ေအးပါကြာတဲ့။

ဆက္ပါဦးမည္
--------//------//------//------//--/

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၄

ဘာဘူက ကသာသား စကားစပ္မိမွ သူ႔အကုိ ခင္ေမာင္လြင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးတယ္။ သူက Law တက္ ေနတာထင္တယ္။ က်ေနာ္က RITေက်ာင္းပိတ္လို႔ျပန္ေတာ့ ရထားက အတူတူ၊ သူကေတာ့ ေက်ာင္းတက္တာ ပိုေစာတာေပါ့။ ဘာဘူနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာတာ တန္းစီးဆိုေပမယ့္ မလြယ္ဘူးဗ်။ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေျပာရတာ။ မ်က္စိအေနအထားၾကည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ၾကည့္ တိုးတိုးေလး။ ဥပမာေပးရရင္ က်ေနာ္ သစ္ပင္လဲွ ေနခ်ိန္ သူေရာက္လာရင္ ဘာဘူလာဦး၊ ဒီေကာင္အသံုးမက်ဘူး၊ ငါ့ကူလုပ္ေပးစမ္းကြာ ဆိုၿပီးေျပာရတာ။ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာစရာရွိလဲ ထိုနည္းပဲသံုးရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္လာတာေပါ့။ ဦေက်ာ္ေဆြ ေထာင္မွူးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူက ေတာင္း ဆိုတယ္ (ဦးေက်ာ္ေဆြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေရွတန္းအတူေနခဲ႔တာ။ ဘရင္ဂန္းကို လက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ တန္း ေနေအာင္ မနိုင္တယ္။ အရပ္က ေျခာက္ေပေလာက္ရွိတယ္။ နမၼားသားထင္တာပဲ)။
ဘာေတာင္းဆိုလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အိပ္ရတာက ေျမႀကီးေပၚ၊ ယင္ေပါင္ဂ်မ္းခင္းျပီး (ယင္ေပါင္ဂ်မ္းဆိုတာက တရုတ္ျပည္ကထုတ္တဲ႔ အေအးပိုင္းေဒသေတြမွာအမိုး မိုးဖို႔အတြက္ ကတၱရာနဲ႔ waste ကုန္ၾကမ္းေတြႀကိပ္ျပီး ထုထည္က 2mm ေလာက္ ၊အနံက 1m ေလာက္ အလ်ားကေတာ့ အလိပ္လိုက္၊ က်ေနာ့အထင္ 15 & 20m ေလာက္ရွိတယ္) အိပ္ရေတာ့ မိုးနဲ႔ေဆာင္းပဲ ရွိတဲ႔ေဒသမွာ ေထာင္သားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထံု ဆိုတဲ႔ေရာဂါစြဲကပ္လာျပီ (ထံုဆိုတာက ေျခသလံုးေတြက ဆင္ေျခေထာက္ေရာဂါလို ျဖစ္လာျပီး လက္ညိုးနဲ႔ ထိုးလိုက္ရင္ တဆံုးဝင္သြားတယ္၊ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္တက္မလာဘူး ၊လမ္းေလ်ွာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္တယ္)။
ဒါေၾကာင့္ သစ္လံုးေတြခင္းျပီး ဝါးၾကမ္းခင္းလုပ္ခ်င္တယ္။ ေထာင္သားေတြဒီထက္ပိုျဖစ္လာရင္ အလုပ္ေတြ ပ်က္မယ္ဆိုေတာ့ ေအးေကာင္းတယ္ လုပ္တဲ့။ သူ႔လက္ထက္မွာပဲ ေထာင္သားထဲကတစ္ေယာက္ ခ်ီးပါခ်င္တာမေျပာရဲလို႔ သူ႔ရဲ့ရွိစုမဲ႔စုေျခအိပ္ထဲျဖစ္ညွစ္ပါၿပီး ေခါင္းရင္းဖက္ပစ္ထားတာ။ (ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ရွိေသးတယ္ထင္တယ္)။
တရားခံမေပၚလို႔ နံနက္ ေအးခဲေနတဲ့ကြင္းျပင္မွာ ဒိုက္ထိုးတဲ႔ပံုစံလုပ္ခိုင္းျပီး သူ႔အားနဲ႔ (၂) ခ်က္စီ ေဆာ္ ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ေထာင္သားအားလံုးကေတာ့ ျပဳသမွ် နုရမဲ့ ဘဝ။ အရန္သင့္ေပါ့ ျမင့္သိန္းနဲ႔ စိုးေလး ထြက္ မင္းတို႔ မပါဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ေတာ့ဝမ္းသာစရာ။ သို႔ေသာ္ ..

စာေရးသူ စိုးေလး

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႕ အပိုင္း ၅

ေထာင္သားေတြက နွစ္တန္းဗ်။ ေရွ႕တစ္တန္း ေနာက္တစ္တန္း။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ (၄) ေပျခား ကြာေအာင္ လုပ္ခိုင္းထားတယ္။ ဦးေက်ာ္ေဆြက လက္သီးဆုတ္္ျပီးေထာက္တဲ့။ လက္သီးဆုတ္ျပီး မေထာက္ နိုင္တဲ့သူေတြ စစ္ဘိနပ္နဲ႔တက္နင္းခံရသူေတြ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အသကုန္လြဲျပီး ဝါးဆစ္ပိတ္ (၆) ေပ ေလာက္ရွိမယ္။ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္သမေတာ့တာ .. အား လို႔ေအာ္တဲ႔သူ က်ေနာ္မၾကားခဲ႔ဘူး။ သူတို႔ေတြႀကိတ္ျပီးခံခဲ႔ၾကတယ္
တရားခံကက်ေနာ္လြန္ခဲ႔တဲ႔ (၃) နွစ္ေက်ာ္ေလာက္က နယ္မွာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ ဘီယာဆိုင္တစ္ခုမွာ စကား ေျပာရင္း သူကဝန္ခံတယ္။ ကိုစိုးေလး ကုိ ဝန္ခံစရာ တစ္ခုရွိတယ္တဲ့၊ အဲ႔ဒီအပစ္က က်ေနာ့ကို ေျခာက္ ေနတယ္ ဆိုျပီးစေျပာေတာ့တာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ဒီကေလးအသက္ ၁၆/၁၇ ေလာက္ ရွိအုန္းမယ္ထင္တယ္။ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက်လာတယ္။ က်ေနာ့ေၾကာင့္ အားလံုးအရိုက္ခံရတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပတယ္။ သူေျပာျပီးမွ သူ႔ကိုစိတ္ေျပလက္ေျပာက္ ငါ့ညီက လက္ေနာက္ျပန္ႀကိဳးလဲတုပ္ထားေသး သံေျခက်င္းလဲ ခပ္ထားေသး၊ ဘယ္လုိ ေျခအိပ္ထဲ မစင္စြန္႔တာလဲဆိုေတာ့၊ ကိုစိုးေလးရာ မနိုင္ေတာ့ဘူး ေျပာရင္လဲ အေထာင္းခံရမွာ ေဇာေခၽြးေတြလည္းထြက္လာျပီးေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာလုပ္ထဲ႔လိုက္တာ။
ျပီးေတာ့ခ်ီးထုပ္ကို အနံ႔မထြက္ေအာင္ဖက္အိပ္ရတာ။ မနက္အလုပ္သြားခါနီးမွ ေခါင္းရင္းဖက္ကို မသိမသာ ပစ္လိုက္တာ။ အဲ႔ဒီမွာေထာင္ေစာင့္က ခ်ီးနံ႔ရတယ္ဆိုျပီး ဇာတ္လမ္းစတာ။ အားလံုးအရိုက္ခံရေတာ့ ခုအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့ကုိ အဲ႔ဒီျမင္ကြင္းက ေျခာက္လန္႔ေနတယ္။ က်ေနာ့ကိုယ္စား အားလံုးကိုေတာင္းပန္ေပးပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဒီစာ ေရးေနခ်ိန္ သူလည္းဖတ္ေနမွာပါ။သို႔်သာ္ like တို႔ coment တိုေတာ့လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုရဲလင္း သူ႔အတြက္ fb ဖြင့္ေပးခ်ိန္ အားလံုးတင္တာကိုပဲ က်ေနာ္ၾကည့္ခ်င္တာပါ။ ျပန္ေျပာဖို႔ က်ေနာ္ဆႏၵမရွိပါဘူးတဲ့။ သူ႔ကိုယ္စားေထာင္က်ခဲ့သူအားလံုးကို ခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္းယံုၾကည္ပါတယ္)
အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ မိဘေတြေခၚျပီး ျပန္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခ်ိန္။ မ်ိဳးဝင္း က စိုးေလး မင္း design ဆြဲတတ္လား ဆိုေတာ့ဟုတ္ကဲ႔ေပါ့။ မင္းမျပန္ခင္ ေဆးခန္းကို design ဆြဲျပီးေဆာက္ထားခဲ့။ ငါတို႔ရဲ႕ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမႀကီးကိုလည္း ထရံေတြနဲ႔လိုတာေတြ design ေဖၚျပီးလုပ္ေပးထားခဲ့။ မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း စိုးဝင္းနဲ႔ ေအာင္ဆန္းဝင္း ကို ေျပာလိုက္။ ငါကေတာ့ မိုက္ခ်င္တိုင္း မိုက္ေနျပီလို႔ (မ်ိဳးဝင္းက 3yr Mining က်ေနာ္က 1yr repeater)
သူက အဲ႔လိုေျပာေတာ့ ငါတို႔ေတြလြတ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ခ်က္ကုိေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေရာ အားလံုး အတြက္ေရာ ေျပာျပလို႔မရပါဘူး။

ဆက္ပါဦးမည္

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၆

ျပန္ရေတာ့မယ္လို႔ဝမ္းသာေနေတာ့အလုပ္ေတြကိုေထာင္သားေတြကပိုလုပ္တာေပါ့။အားလံုးတက္ၾကြလာတယ္။ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၉၂ ခု ၄ လပိုင္းမွာ မငယ္(မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္)| ကိုရဲ (ကိုရဲလင္း ေခၚ ကိုလင္းေဝေအာင္)၊ ဘိုဘုိ (စန္းေခ်ာင္းဘိုဘို)၊ ဒိုဇာ (ဒိုႀကီး AB)၊ ဝဏၰေဇာ္၊ ကိုေၾကာင္ (ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး သယာဝတီ)| ကိုညီညီ (စမားညီညီ) သူတို႔ရဲ့မိဘေတြကို ကိုေမာင္ေမာင္ (ေရႊကရဝိတ္) က လာေခၚေတာ့ က်န္တဲ႔ေထာင္သားေတြ ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ။ သူတို႔ျပီးရင္ငါတို႔ေပါ့။ ငါ့ရဲ့ မိဘကို ဘယ္လိုေခၚရမလဲ ဆိုတာကုိ၊ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေန႔တုိင္း စဥ္းစားရတာ အေမာပါ။ မိဘဆိုတာက ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုးသာ ပစ္ရိုးရွိတာ၊ သားသမီးေတြကို ပစ္ရိုးထံုစံ မရွိေလေတာ့ ဒီေလာက္ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ အရပ္ေဒသကိုေရာက္ေအာင္လာခဲ႔တယ္။ ကိုယ့္ရဲ့မိဘကုိ ေတြ႔လိုက္ ရသလိုပါပဲ။
အဲ့ဒီမွာ ရုပ္လံုးေပၚလာျပန္ျပီ။ မိဘေတြလက္ထဲကို သားသမီးေတြကိုထဲ့မေပးပဲ သူတို႔ေတြဟာေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပီး မိဘေတြကိုျပန္လြတ္ သူတို႔ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေထာင္ထဲမွာ မေနရေတာ့ ဘူးေပါ့။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ဘာဘူ (ျမင့္သိန္း) နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကျပီ။ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကိုေပါ့။ နဂုိက plan ရွိျပီးသား ဆိုေတာ့ နဂုိအတိုင္းပဲသြားမယ္ေပါ့။ ဘာဘူကေထာက္လွမ္းေရးေကာင္းတယ္။
တပ္တြင္းျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ ေထာင္သားေတြကို ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာေတြ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔စံုစမ္းလာတာ အေရးႀကီးတာေတြဆို အိမ္သာထဲမွာ နွစ္ေယာက္သား ဖင္ခ်င္းေတ့ပါျပီး ေျပာရတာလဲရွိတယ္။ သူစံုစမ္းလို႔ ရနိုင္တဲ႔ေနရာကို က်ေနာ္အဖြဲ႔အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုရင္ မ်က္စပစ္ျပီး အဖြဲ႔ခ်ိန္းတယ္။ တစ္္ေန႔မွာေတာ့ ဘာဘူက ခိုင္မာတဲ့ အေရးႀကီးသတင္းပါလာျပီ။ စိုးေလးတဲ့ ငါတို႔အဖြဲ႔ထဲကလူ (၂၀) ဝန္းက်င္ေလာက္ကို ဇူလွိူင္ (၁၉) ဒါမွမဟုတ္ အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ သတ္လိမ့္မယ္။
သူကေျပာေတာ့ ငါတို႔အျမန္လုပ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီး အမာခံ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ေတြစုရျပီေပါ့။

ဆက္ေရးပါဦးမည္
----//------//------///------//-----//--

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၇)
က်ေနာ္အစပိုင္းမွာ ေျပာျပခဲ႔တဲ႔အတိုင္း ကိုယ့္ေဒသက လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ႔ ေက်ာ္ဇင္ထြန္း (မန္းတကၠသိုလ္)၊ ဖိုးဆန္း(မန္းတကၠသိုလ္)၊ ထြန္းလင္းစိုး (မန္းတကၠသိုလ္)၊ ဒႆ (ခ) ေမာင္ေမာင္ခင္ (ေရႊဘိုေကာလိပ္)၊ တို႔ကိုအမာခံထားျပီး ရရွိလာတဲ႔က်န္းမာသန္စြမ္းသူ ဂ်ိဳးျဖဴ (မႏၲေလး) နဲ႔ယူႏြတ္ (မိုးညွင္း) တို႔ကို စည္းရံုးတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ တန္းစီးေတြက တိုက္ရိုက္ဝင္လုိ႔ မေကာင္းတာေတြရွိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေထာင္သားေတြက တန္းစီးေတြကိုေၾကာက္ရေတာ့ ေထာက္ခံတယ္ မေထာက္ခံဘူး ဆိုတာ သူတို႔အေနနဲ႔ ေျပာရမွာ ခက္လိမ့္မယ္။ စစ္ေၾကာေရး ထပ္ဝင္ရမွာေတာ့ ေထာင္သားတိုင္း စိုးရိမ္တာ ပဲေလ။
ကိုယ့္လူေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ရင္းေျပာခိုင္ေတာ့အဆင္ေျပတယ္။အဲ႔ဒီမွာ 501 က ဖိုးေအာင္နိုင္ စိတ္ခ်ရတယ္ ဆိုတဲ႔ ထိန္လင္းေအာင္ နဲ႔ စေတြ႔တာ။ သူက မ်က္နာခ်ိဳတယ္ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တတ္တယ္။ သူ႔ရဲ့လုပ္ရွားမႈေတြ တအားေကာင္းတယ္။ တိုက္ခိုက္ေရး အေတြ႔အႀကံဳလဲ ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိခဲ႔ေလာက္တယ္၊ က်န္းမာေရးလဲ ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္အရင္ဦဆံုး ေသာ့ျဖဴတ္ေပးတဲ႔သူကို မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ယူႏြတ္ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္က ၾကြားေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း သမိုင္းဝင္း ဇီဝကေဆာင္မွာ ေသာ့ခဏခဏ ေျပာက္ေတာ့ပထမေတာ့ ရိုက္ဖ်က္ရတာ။ အထိုင္နာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ တရုတ္ေသာ့ဆို ခဲသီးေလးေတြ ထုတ္တတ္လာတယ္။
အထဲက ကလီစာေတြထုတ္ျပီးရင္ ေသာ့ေပါက္ကေန တခုတခုနဲ႔လွည့္ဖြင့္လိုက္ရင္ Ok သြားျပီ ေတာထဲမွာေတာ့ ျပာနဲ႔ရြံ႕နဲ႔ေရာျပီး ျပန္ပိတ္ထားရတာေပါ့။ အဲ႔ဒီတာဝန္ကို ေနာက္ပိုင္း တန္းစီးဝင္းျမင့္ ကို သင္ျပေပးျပီး တာဝန္ ေပးရတာ။ သံေျခခ်င္း ခပ္မခံရတာဆိုလို႔ မိန္းခေလးနွစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္းျမင့္ သံုးေယာက္ပဲရွိတယ္၊ အသက္ ၂၀ ေအာက္ကေလးေလးေတြေပါ့ (အထက္တန္းေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသားေလးေတြ)။
တန္းစီး ကိုတိုးၾကည္က ေအးတယ္၊ နုတ္လံုတယ္။ စာနာတတ္တယ္ သူက Eco ေက်ာင္းပီးျပီထင္တယ္။ မျပီးရင္ေတာင္ ေနာက္ဆံုးနွစ္ျဖစ္ေလာက္ျပီ။ လူၾကမ္းကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူ။

ေတာထဲမွာအလုပ္လုပ္ရင္း ယူႏြတ္ကိုေခၚေတြ႔တယ္။ သူကတရုတ္ျပည္မွာ ကြ်မ္းက်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဆယ္တန္းတုန္းက ျမန္မာျပည္ေျမပံုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြကို အလြတ္တန္းဆြဲနိုင္ခဲ႔ေတာ့ သူေျပာျပတဲ႔ စမား၊ ယင္ဂ်မ္း၊ ေရႊလီအေနအထားနဲ႔ လမ္းေၾကာင္းကုိ မ်က္စိထဲျမင္လာတယ္။ ေနာက္လမ္းေၾကာင္းတခုက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႔ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ႔တဲ့ အာဆံကုန္း ဖက္ကေဖါက္ထြက္ဖို႔။ အဲ့ဒီလမ္းေၾကာင္းက အႏၲရာယ္မ်ားတယ္။ မိုင္းေတြရွိနိုင္တယ္။
ဘာဘူနဲ႔ကိုတိုးၾကည္ ကိုတိုင္ပင္ေတာ့ သူတို႔ကလဲ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကိုပယ္တယ္။ အဲ႔ဒီလိုနဲ႔ Ok အုန္းၾကိဳင္ (မန္းတကၠသိုလ္ထင္တယ္)၊ ကိုေဘာႀကီး(ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း) (3yr Law ထင္တယ္) သူတို႔ေတြပါ ပါလာျပီ ဆိုေတာ့လူေတာ့စံုျပီ ေသာ့တဲြျဖဳတ္ထားျပီး ျပန္ခပ္ထားေတာ့ ေသာ့တဲြက လက္နဲ႔ဆြဲလိုက္ရင္ေတာင္ ျပဳတ္ထြက္ နိုင္တာ သူတို႔ေတြသိထားတဲ႔အတြက္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က သူတို႔စိတ္ထဲ ဒိန္းတလိန္းနတ္ထက္ ပိုဆိုးတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြရွိမွာပဲ။ သိသြားရင္ အသတ္ခံရမွာေလ။ အားလံုးကိုလဲ တျပိဳင္ထဲျဖဳတ္လို႔ မရေတာ့ ေစာေစာရက္ ေတြမွာ ျဖဳတ္ထားတဲ႔သူပိုဆိုးတာေပါ့။ မိန္းကေလး နွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးက အထက္တန္း ေက်ာင္းသူေလးေတြ။ သူတို႔ကလည္းႏႈတ္လံုတယ္ ေထာင္သားေတြအေပၚေစတနာရွိတယ္။ ဘဝတူေတြ အတူတူလြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေျပာတဲ႔အတိုင္း ဝင္းျမင့္နဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔ေတြ အလုပ္ သြားခ်ိန္ ေထာင္ထဲမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ ဂီလာနေတြ အႏွိပ္အစက္ခံရတာမ်ားျပီး မထနိုင္တဲ႔သူေတြကို ေခ်ာ့တမ်ိဳး ေျခာက္တမ်ိဳး ဒါးထမ္း ဒုတ္ထမ္းျပီး ေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ေပးေနရတယ္။ ေန႔စဥ္ေပါ့။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ေထာင္မွူးက ကိုလွမ်ိဳးေအာင္ရဲ့တပ္စု ျဖစ္ေနျပီ။
သူနဲ႔က တပ္ရင္း (၆) ဖါးကန္႔ဖက္မွာ အတူတာဝန္က်ဘူးေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း သိေနတဲ႔သူ။ ကသာခရိုင္ အင္းေတာ္ျမို႔နယ္ ေမာ္လူးေဒသက က်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ေတာ့
မ်ိဳးဝင္း၊ သံေခ်ာင္း၊ လဆိုင္း တို႔ရဲ့ သတ္ျဖတ္ျခင္းခံလိုက္ရတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္
တဆက္ထဲမေရးနိုင္တာခြင့္လြတ္ပါ။

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၈)
401 ကေဇာ္မိုးတစ္ေယာက္က်န္ေသးတယ္။သူက THS လား GTI လားမသိေတာ့ဘူး။EP နဲ႔ထင္တာပဲ ရန္ကုန္ စမ္းေခ်ာင္းသား။ရန္ကုန္သားေပမဲ႔ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ေလးနဲ႔ကုတ္ကုတ္ေလး ။အလုပ္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္နိုင္တယ္။ ႏႈတ္လံုတယ္။
ေဆးတပ္သားတစ္ေယာက္ေပါ့ (ယခုကြယ္လြန္) ဒီလိုဆိုေတာ့ ေဆးတပ္သားက 501 က ဖိုးေအာင္နိုင္၊ 401 က ေဇာ္မိုး၊ လံုေလာက္ျပီ။ အရံဆိုရင္လဲ မနန္းေစာက ေဆးသင္တန္းတက္ေနတုန္း အဖမ္းခံရတာ။ ထိုနည္းတူ ေပၚဦးကလဲ ေဆးသင္တန္းတက္ေနစဥ္ အဖမ္းခံရတာဆိုေတာ့ လမ္းမွာက်ဆံုးခဲ႔ေသာ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ (က်န္သည့္ သူမ်ားကို) လံုေလာက္ျပီေပါ့။
ဒါကလဲ က်ေနာ္တို႔က်ဆံုးျပီးမွ သူတို႔အလွည့္ေပါ့။ တျပိဳင္တည္းမွာပဲ ေထာင္သားေတြ စည္းကမ္းေဖာက္ရင္ ေထာင္မႈး စိတ္ၾကည္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ႔ရတာေတြလဲ အမ်ားႀကီး။ မွတ္မိေသးတယ္။ သိန္းႏိုင္ခ်ိဳ နဲ့ ပတ္သက္ျပီး အေဆာ္ခံရသူေတြရွိေလာက္တယ္။ သိန္းႏိုင္ခ်ိဳ က AGTI (EP) နဲ႔ျပီးထားတာ တပ္တြင္းလွ်ပ္စစ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သူကသြားျပင္ရတာ။ တခါျပင္ တခါျပႆနာတက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရိကၡာေျခာက္ကိစၥ။ သူက ျပင္ရင္းနဲ႔ အေဖၚတေယာက္ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္ ေဇာ္မိုးထင္တာပဲ။ (သူတို႔ေတြရွိေသးရင္ ဟာသ လုပ္ျပီး commentေပးၾကမယ္)
တေယာက္ကျပင္ တေယာက္ကႏႈိက္ဆိုတဲ့ ပံုစံျဖစ္ေလာက္တယ္။ သူတို႔ကို အပစ္မေျပာလိုဘူး။ သူတို႔ ပါလာတာက ဘယ္နွစ္ေယာက္ ညာနွစ္ေယာက္။ စုစုေပါင္း သူနဲ႔ဆို ငါးေယာက္။ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းသြားျပီ။ လနဲ႔ခ်ီျပီး ဆားနဲ႔ ေရလံုျပဳတ္ဟင္းခ်ိဳနဲ႔စားလာရတဲ႔အခ်ိန္ အဲ႔ဒီမွာ ရိကၡာေပ်ာက္မႈ႕ ေထာင္မႉးဆီ တက္လာေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ ဘာဘူနဲ႔ စိုးေလး က လက္သံေျပာင္လိုက္ေတာ့။ ေထာင္မႉးက ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္သူတို႕ကဆက္လုပ္တယ္။ အျပစ္ေပးတာၾကည္ၾကည္ျဖဳျဖဴခံတယ္။ (ရန္ကုန္ က်ေနာ္ ေက်ာင္းျပန္ တက္ေတာ့ သူတို႔ေတြနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္ ေမးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ခိုးလာတာ ဘယ္နွစ္ေယာက္ ညာနွစ္ေယာက္ အူစိုေတာ့ ဘာေျပာေျပာ က်ေနာ္တို႔အပါအဝင္ ဆယ္ေယာက္ အူစိုတာေပါ့၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္း လာတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုစိုးေလးတို႔ အႏွိပ္စက္ခံျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကရွာေကၽြးတာတဲ႔)
ေထာင္ထဲမွာက က်ေနာ္တို႔အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ေတြက သံုးပံု ပံု တစ္ပံုခြဲ ေလာက္ရွိတယ္။ တစ္ပံုကေတာ့ (၁၅) ႏွစ္နဲ႔ (၂၀) ၾကားေပါ့။ (၃၀) ဝန္းက်င္က ပံုဝက္ ေလာက္ရွိတယ္ဗ်။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ ေတြနဲ႔လာခဲ႔တဲ႔အေပၚ ဒီလိုျဖစ္ရေလျခင္းဆိုတာကေတာ့ ေထာင္သားေတြအားလံုး ဘယ္သူမွ ျငင္းပယ္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ အားလံုးစိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္ေပါ့။

ဆက္လက္တင္ျပပါဦးမည္
------//-----//------//-----//------//---/

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း (၉)
အမ်ားစု စိတ္ဓါတ္က်ေနခ်ိန္က်ေနာ္တို႔ အမာခံအဖြဲ႔က စိတ္ဓါတ္မက်နိုင္ဘူးဗ်။ လုပ္စရာရွိတာေတြကို တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ဦးေဆာင္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ျပေတာ့ နာမက်န္း(နိပ္စက္ခံေထာင္သားေတြ) သူေတြပါ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္လာတယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လာနိုင္တယ္။ လမ္းေတြ ေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္လာနိုင္တယ္။ ဆိုးတာဆိုလို႔ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ တေယာက္ပဲက်န္တယ္ စိတ္ထဲ မွာေတာ့ ေနာက္ထပ္စစ္ေၾကာေရး ဘယ္သူ႕ကိုမွ မလုပ္ပါေစနဲ႔လို႔ပဲ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။
အမာခံအဖြဲ႔ထဲမွာ ေက်ာ္မ်ိဳး( 501 ထင္တယ္)။ တစ္ေယာက္ပါေသးတယ္။ သူကသထံုဖက္က မြန္လူမ်ိဳး ထင္တာပဲ။ က်စ္လစ္မာေက်ာတယ္။ ေတာတြင္းအေတြ႔အႀကံဳရွိတယ္။ တိုက္ပြဲေတြလဲ တိုက္ဖူး ေလာက္တယ္။ သူဆိုရင္ စစ္ေၾကာေရးမွာ ေတာ္ေတာ္ထိထားတယ္။သူ႔ရဲ့ရင္ဘတ္နဲ႔ ေပါင္ေတြမွာ ဒါးနဲ႔မႊန္းထားတဲ႔ ေသရာပါ ဒါဏ္ရာေတြ ရင္ေပါင္ဂ်မ္း မီးရွို့ျပီးအစက္ခ်ထားတဲ့ ဒါဏ္ရာေတြ။ ဒါေပမယ့္ ေထာင္ထဲကေန ABSDF (NB) အတြက္အမ်ားႀကီး အလုပ္လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ဒါက က်ေနာ္ဥပမာေျပာျပတာပါ။ ေထာင္သားအားလံုးဟာ ေသရာပါ ဒါဏ္ရာေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။
ယခု က်ေနာ္ေရးေနတာက ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကို ဦးတည္ျပီးေရးေနတာဆိုေတာ့ ႏွိပ္စက္မႈ႔ သရဖူေဆာင္းခဲ႔ တာေတြ ျမင္ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳတြ႔ခဲ႔ရတာေတြ မေရးေတာ့ပါဘူး။ ခြင့္လြတ္ေပးၾကပါ။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေထာင္နဲ႔မ်က္ေစာင္းထိုးကေတာင္ကုန္းကို မ်ိဳးဝင္းက စစ္တပ္က ထိုးစစ္ဆင္လာတဲ႔အတြက္ မင္းတို႔ရဲ့ လံုျခံဳေရးျဖစ္ေအာင္ တြင္းတူးမယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ပထမေတာ့ ငါတို႔အက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ စိုးရိမ္သားေပါ့။ အဲ႔ဒီေတာင္ကို အလ်ား (၃၀) ေပ အနံ (၁၅) ေပ ေျမညွိျပီး အနက္ (၁၅) ေပ ေလာက္ တူးရတယ္။
ျပီးေတာ့ ၁၀ လက္မ အခ်င္းေလာက္ရွိျပီး ေပနွစ္ဆယ္အရွည္ သစ္ပင္ေတြခုတ္ ေထာင္သားေတြ ကြ်ဲလို ႏြားလို သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြနဲ႔ တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္ ဆြဲျပီးေတာ့ ေျမက်င္းေပၚကေနတန္းစီ ခင္းရတာေပါ့။ ျပီးေတာ့အေပၚကေန ေျမႀကီးေတြျပန္ဖို႔ သစ္ကိုင္းေတြအေပၚကေနျပန္အုပ္ရတယ္။ အဝင္အထြက္ အေပါက္ ကေတာ့ ေတာင္ေစင္းမွာေပါ့။ တံခါးကနွစ္ဆင့္။ အဲ့ဒီမွာ သံသယျဖစ္သြားျပီ။
ဘာဘူေရ စံုစမ္းမွျဖစ္မယ္။ ငါတို႔ ေထာင္သားေတြအတြက္ေတာ့ စိုးရိမ္လို႔ တပ္တြင္းရဲေဘာ္ရဲမယ္ေတြ အတြက္က ေအးေအး ေဆးေဆး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့…။ ဘာဘူကသိတဲ႔အတိုင္း .. သတင္းကမၾကာဘူး။ မ်ိဳးဝင္းတို႔ရဲ့ ယုတ္မာမႈ႔ တအားေၾကာက္စရာေကာင္းသြားျပီ။ ေနာက္ထပ္သတ္မည့္သူေတြကို အဲ႔ဒီထဲထည့္ျပီး အရွင္လတ္လတ္မိုင္းခြဲ သတ္မယ္ဆိုပါလား။ အဲ႔ဒီအထဲမွာ မင္းနဲ႔ငါက ထိပ္ဆံုးစာရင္းဝင္တဲ့။အျမန္ထြက္ေျပးဖို႔ တြန္းအားေတြ ျဖစ္လာခဲ႔ျပီ။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
---://---///--///-----///----////----///--

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၀
တြန္းအားေတြျဖစ္လာေတာ့ လက္နက္ေတြက အေရးႀကီးျပီ က်ေနာ္တို႔ သစ္ခုတ္ ထင္းခြဲ သစ္ျဖတ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ႔ ဓါး ပဲ႔ခြပ္ ရဲဒင္း ေပါက္ဆိန္ လႊ နဲ႔ေဆာက္လုပ္ေရးမွာသံုးတဲ႔ တူ ေဆာက္ ေပါက္တူး တူရြန္းျပား သံတူရြင္း စတာေတြကုိ အရင္က ေထာင္မႉးတဲမွာ စုထားရတာ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ စဖိုေဆာင္မွာ ထားခြင့္သိမ္းဆီးခြင့္ရေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူရဲ့ ေထာင္သားေတြအေပၚႏွိပ္စက္မွူ႔ေတြက ေကာင္းလြန္လြန္းလို႔လားေတာ့မေျပာတတ္ဘူး ဘာဘူ ရဲ့ ကူညီမႈ႔ေတြက အမ်ားႀကီးပါတယ္။ ဒီေကာင္က တခါတေလ အရူးကြက္နွင္းၿပီးေထာင္မွူးနဲ႔ လံုျခံဳရးေတြကိုလုပ္တာ ေနာက္ပိုင္း လက္နက္ေတြ စဖိုမွာထားခြင့္ရျပီေပါ့။ တပ္တြင္းက ရဲေဘာ္ ရဲမယ္ေတြ ကလည္း ေထာင္သားေတြရွိေနေတာ့ ဓါးေတာင္ မေသြးတတ္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။
က်ေနာ္တို႕ဆီပဲ လာလာျပီးေသြးခိုင္းတယ္။ပိုထက္ျပီး ပိုလို႔သံုးေကာင္းလို႔တဲ့၊ အဲ႔ဒါေတြက က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထြက္ေျပးတဲ႔အခ်ိန္ တအားအသံုးဝင္ပါတယ္။
ေျပာရအံုးမယ္..အဲ႔ဒီမတိုင္ခင္ က်ေနာ္တို႔ထြက္ေျပးခဲ႔တဲ႔ လမ္းေၾကာင္းမွာပါတဲ႔ သင္တန္းကြင္းကိစၥ၊ ေက်ာင္းသား တပ္မွာ သင္တန္းကြင္း(ေလ့က်င့္မႈ႔) မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ေထာင္က်မွပဲ ေထာင္ရဲ့ ညာမ်က္ေစာင္းထိုး က်ေနာ္ အရင္ ေျပာခဲ႔ဘူးတဲ႔ က်င္းတူးတဲ႔ ေတာင္ကုန္းရဲ့ညာဘက္ေအာက္ဖက္ (ေထာင္ဖက္ကၾကည့္ရင္) ပါေဂ်ာင္ ဂိတ္ကုန္းလိုင္စင္ကုန္း၊ နယူးကင့္ကုန္း၊ သံုးပြင့္ဆိုင္ေခ်ာက္ထဲမွာ နယူးကင့္ ေတာင္ကုန္းဖက္ကိုယူျပီး ေတာင္နံရံကုိ ေပ (၆၀) ေလာက္ရေအာင္ ေျမညွိျပီး ေတာင္နံရံပါတ္လည္ ေပ (၃၀၀) ေလာက္ ရေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အလ်ား (၃၀၀) ေပ အနံ (၆၀) ေပ ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲ႔ဒီမွာအလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ လံုျခံဳေရးေတြရဲ့ သမခံရတဲ႔ ေထာင္သားေတြအမ်ားႀကီး ျပီးေတာ့ မိေက်ာင္းတက္၊ တန္းလြဲ၊ အျမင့္တက္ၾကိဳးလြဲ စသည္ျဖင့္ သူတို႔ ခိုင္းသည့္ အတိုင္းသစ္ေတြခုတ္ ေထာင္သားေတြ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း ထမ္းရတာေပါ့ မွတ္မိေသးတယ္ ။မံုရြာသား ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးထင္တာပဲ။ ျမင့္ေဇာ္ နဲ႔ ေအာင္မြန္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးထင္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြက အဲ႔ဒီအခ်ိန္ ရွိလွမွ ၁၅ နွစ္နဲ႔ ၁၇ နွစ္ၾကားေလးေတြရွိအံုးမယ္။ သံေျခခ်င္းေတြနဲ႔ က်န္းမာေရးလဲမေကာင္း စိတ္ဓါတ္က်တာေတြလဲပါမွာေပါ့ က်ေနာ္ကလဲ တန္းစီး မျဖစ္ေသးဘူး။
ဘာလဲဆိုေတာ့ အခ်င္း (၆) လက္မ ေလာက္ရွိျပီး အရွည္က (၁၅) ေပ အထက္ရွိတဲ႔ သစ္ပင္ကို ထမ္းလာတာ။ သူကေရွ့က က်ေနာ္ကအရင္းပိုင္း..ေနာက္ကေပါ့၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်န္းမာေရးကမေကာင္း။ သံေျခခ်င္းက ညွိျပီး ေရွ႕ကေန လဲပါေလေရာ့။ အဲ႔ဒီမွာလံုျခံဳေရးက လက္သီးထင္တာပဲ ဝါးဆစ္ပိတ္နဲ႔ေဆာ္ေတာ့တာ။ လက္သီး ဆိုတာက မ်ိဳးဝင္းဖြဲ႔ထားတဲ႔ Comando အဖြဲ႔က ေရွ့တန္းမွာ သူ႔ညီ မိုးေဝနဲ႔ က်ေနာ္က တပ္စိတ္တစ္စိတ္ထဲ။
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုလက္သီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ သူေနမေကာင္းလိုပါဆိုျပီးက်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲ ထမ္းနိုင္ပါတယ္လို႔ေျပာျပီး ထမ္းခဲ႔ရဘူးတယ္။ ဒါေတြကေမ့ေျပာက္လို႔ မရနိုင္တာေလးေတြ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းကြင္း ျပီးသြားတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းမွာ က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ တတ္ကြ်မ္းသေလာက္ Map Location ကို Top View နဲ႔ ပံုၾကမ္းေလး ဆြဲျပီးတင္ပါ့မယ္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ႔ ေဆာက္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ဝယ္ခိုင္းျပီ။ ေထာင္မွူးကလည္း ဝယ္ေပးခိုင္းမယ္ေပါ့။
အဲ႔ဒီေဆာက္ေလးက 1/4" ရွိတဲ႔ အျပင္ေခၚ တစ္မတ္ေဆာက္အျပားေပါ့။
ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့...

ဆက္ပါဦးမည္
ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၁

အဲ႔ဒီတုန္းက ေဆာက္ေတြက ယခုလို သံသားေလ်ွာ့ျပီး တေျဖာင့္ထဲမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားက လကၼျပည့္။ အရင္းပိုင္းကခံနိုင္ရည္ရွိေအာင္ ပိုႀကီးေပးထားတယ္။ ဒီေဆာက္ကိုလိုခ်င္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ထြက္ေျပးရင္ အေယာက္ (၃၀) ေက်ာ္က်န္တဲ႔႔ ေထာင္သားေတြက ေသာ့မျဖဳတ္ရေသးဘူး။ လမ္းေရာက္ရင္ ခဲသီးျဖဳတ္ေပးဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူး။ ဒီေဆာက္နဲ႔ သံႀကိဳးနဲ႔ ေသာ့ၾကား ထိုးထဲ႔ျပီး အဆံုးထိရိုက္လိုက္ရင္ တ႐ုတ္ ေသာ့ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့။
ေသာ့ရဲ့ခဲသီးျဖဳတ္တာလဲ ပစၥည္းစံုျပီး ကြ်မ္းက်င္ရင္ေတာင္ အနဲဆံုး (၂) နာရီနဲ႔ (၃) နာရီၾကားၾကာတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ အနုစိတ္လုပ္စရာေတြမွာ သံုးဖို႔ဆိုျပီးေျပာရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကို ခပ္ထားတဲ႔ ေျခက်င္းေတြက အစိုးရေထာင္မွာ ခပ္တဲ႔ဟာေတြနဲ႔ မတူဘူးဗ်။ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ကြ်ဲေတြနဲ႔ ေတာတြင္းမွာ သစ္ေတြ ဝါးေတြ ဆြဲဖို႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ႔ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ သံရဲ့ ထုထည္က Diameter 7 mm ေလာက္ရွိတဲ့ သံေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္ထားတဲ႔ ခ်ိန္းႀကိဳးေတြ၊ အရွည္ကေတာ့ 2.5 meter ေလာက္ရွိမယ္။ သံကြင္းဆက္ ေတြေပါ့။ တစ္ဖက္အစကို ညာေျခက်င္းဝတ္မွာ တင္းေနေအာင္ ပတ္ျပီး ေသာ့ခပ္ထားတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ ကိုေတာ့ ဘယ္ေျခက်င္းဝတ္မွာတင္းေနေအာင္ သြပ္နန္းႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားတယ္။
အလုပ္က ျပန္လာတိုင္း ေသာ့နဲ႔ သြပ္နန္းႀကိုုးကိုေန႔စဥ္စစ္ေဆးတယ္။ သံခ်ိန္းႀကိဳးရဲ့ အလယ္မွာေတာ့ သံကြင္းထဲကိုလက္သန္းလံုးခန္႔ ရွိတဲ႔ က်စ္ႀကိဳးနဲ႔ တြဲပီး ခါးမွာပါတ္ခ်ည္ထားရတာေပါ့။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔.. ဒီအသံၾကားရင္ ေထာင္သားေတြ ထြက္လာျပီဆိုတာကို တပ္တြင္း ရဲေဘာ္ ရဲမယ္အားလံုးသိျပီ။ အဲ႔ဒီခ်ည္ထားတဲ႔ႀကိဳးက ညေရာက္ရင္ ကိုယ့္လက္ကို ေနာက္ျပန္ႀကိဳး ျပန္အတုပ္ခံရတဲ႔ႀကိဳးျဖစ္ေနေတာ့ နွစ္မ်ိဳးသံုးေပါ့။ တန္းစီးျဖစ္ေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးအတုပ္မခံရေပမဲ့ ေထာင္သားေတြကိုေတာ့ တုပ္ေပးရ၊ မ ်က္ႏွာ စည္းေပးရ၊ ေသာ့စစ္ရေတာ့လုပ္ရျပီ။
မွတ္မိတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ႀကိဳးတုပ္ေပးရတဲ႔ အထဲမွာနွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္က တင္းတင္းေလးတုပ္ေပးပါဆိုျပီး ေျပာဘူးတာရွိတယ္၊ က်ေနာ္သိတယ္၊ သူတို႔ေတြရဲ့ခံစားခ်က္ကို.. အေစာပိုင္းမွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တာေတြရွိတာကိုး ႀကိဳးတုပ္တာ ေလ်ာ့ေနလုိ႔ တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ လက္ကိုပုတ္ပြေအာင္ ရိုက္ခဲ႔တာေတြ၊ လက္ေကာက္ဝတ္ထဲ ဓါးနဲ႔ ထိုးထဲ့ျပီး ေျမႀကီးထဲစိုက္ထားလို႔ ေသသြားတာေတြ..အဲ႔ဒီလိုျဖစ္မွာကို သူတို႔ေတြလန္႔ေနတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ခံစားခဲ႔ဘူးသူဆိုေတာ့ နာၾကင္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ေထာင္သားအခ်င္းခ်င္း စာနာမႈေပါ့။ ေထာင္က သတ္မွတ္ ထားတာက လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္သည့္အခါ လက္နွစ္ဖက္က လက္ေလးလံုးအကြာပဲရွိရမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္။ က်ေနာ္က ေနမေကာင္းတဲ႔သူဆိုရင္ (၈) လက္မ ေလာက္ခြာထားေပးတယ္။ သူတို႔စစ္ရင္လဲ ကိုယ္က ႀကိဳ ေစာင့္ျပီး ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပါ့။ မွန္တယ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အမာခံေတြကို ထြက္ေျပးဖို႔အတြက္တဆင့္ျခင္းညြန္ၾကားျပီ။က်ေနာ္တို႔ရဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ေယာက္ လြတ္ရင္ ငါတို႔ရဲ့သမိုင္းကို သူေဖၚထုတ္မယ္။ ငါတို႔ရဲ့ အသက္ကိုရင္းနွီးျပီး ငါတို႔ႀကိဳးစားေပးရမယ္။ ဒီခရီးမွာ အားလံုးလြတ္နိုင္သလိုအားလံုးလဲ ေသသြားနိုင္တယ္။ မင္းတို႔ငါတို႔ေတြက ေပးဆပ္ရမည့္သူေတြ ငါတို႔ တစ္ေယာက္မွမက်န္မွ က်န္တဲ႔သူေတြကို အထိပါးခံမယ္။ အားလံုးအမိန္႔နာခံျပီး ညီညာစြာျဖတ္ေက်ာ္မယ္ဆိုရင္ ေအာင္ျမင္မွာပါလို႔ဆိုျပီးေတာ့..
ဆက္ပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း(စိုးေလး)
---///---//----//---///---//---//---///---

ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၂
အဆင့္ဆင့္ေျပာျပီးေတာ့တာဝန္ေတြခြဲၿပီ။ေထာင္ေစာင့္ကိုသတ္ျပီးရတဲ႔လက္နက္နဲ႔ ဘာဘူနဲ႔ ကိုေဘာၾကီး(ပန္းခ်ီ
ထိန္လင္း) ဦးေဆာင္ျပီး ဖိုးေအာင္နိုင္၊ေဇာ္မိုး တို႔နဲ႔ေထာင္သားေတြကိုသတ္မွတ္ထားတဲ႔ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေခၚသြားဖို႔ က်န္တဲ့အမာခံအဖြဲ႔က ေထာင္မွူးတဲသိမ္းဖို႔၊ ျပီးရင္ 702 တပ္ရင္းမွူးတဲသိမ္းဖို႔ ျပီးရင္၊ ဒါေတြက ဘာဘူနဲ႔ က်ေနာ္ နဂုိစီစဥ္ထားတဲ႔ကိစၥေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္မလုပ္ရက္ခဲ့ပါဘူး။
အဲ႔ဒီမွာ စာဖတ္သူေတြမ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္က်ေနာ္တို႔ေထာင္က အလ်ား ေပ (၉၀) ခန္႔၊ အနံ ေပ (၂၀) ဝန္းက်င္အလံုပိတ္၊ ဝင္ေပါက္ ထြက္ေပါက္က အလ်ား တစ္ဖက္ရဲ့ အလည္တည့္တည့္မွာ (၅) ေပ (၆) ေပ ေလာက္႐ွိမယ္။ ေထာင္ထဲကို ဝင္ဝင္ခ်င္းအေစာင့္ေတြအတြက္ ေန႔ /ည မျပတ္မီးဖိုထားတဲ႔မီးဖိုရွိတယ္။
ဝင္ဝင္ျခင္း ဘယ္ဘက္မွာ က်ေနာ္အိပ္တယ္။ ညာဘက္မွာ ဘာဘူအိပ္တယ္။ သူ႕ေဘးမွာဝင္းျမင့္ ထင္တယ္၊ မီးဖိုရဲ့ အတြင္းဘက္မွာ ေထာင္ရဲ့ ေခါင္တိုင္ရွိတယ္။ မီးဖိုနဲ႕ေခါင္တိုင္ၾကားမွာ လံုျခံဳေရးေတြ နားဖို႔ ကြတ္ပစ္ (ခံုတန္းလ်ား) တစ္ခု က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔လုပ္ေပးထားတယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔ စီစဥ္ထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္၊ ဘာဘူ ၊ ဝင္းျမင့္ တို႔က ညပိုင္းဆိုရင္ ေထာင္ေစာင့္ ရဲေဘာ္ေတြကို ထင္းမီးထိုးေပး၊ စကားထိုင္ေျပာေပး၊ ထင္းလိုရင္ စဖိုထဲသြားယူေပး ေထာင္သားေတြ ေသးေပါက္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေသးေပါက္လို႔ ေအာ္ေပး၊ ေျခလက္စစ္ေပး၊ ေထာင္ေစာင့္ေတြလုပ္ရမည့္ ကိစၥေတြကိုအဆင္ေျပသလို တစ္ဦးမဟုတ္ တစ္ဦးကေျဖးေျဖးခ်င္း လုပ္ေဆာင္ ေပးေနခဲ့တယ္။
အဲ႔ဒီလို တန္းစီးေတြက လုပ္ေဆာင္ေပးေနေတာ့ ဘယ္ေထာင္ေစာင့္က မၾကည္ျဖဴ အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေနလိမ့္ မလဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာဘူက သူတို႔ေတြ နဲ႔ ေရွ႕တန္း တပ္ရင္း ၅ အတူတူတိုက္ပြဲဝင္လာတာဆိုေတာ့ ယံုၾကည္ တာလဲ ပါတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ သူတို႔ကေအးေဆးနား၊ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔အလုပ္လုပ္ ဆိုသလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါကက်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တဲ႔အကြက္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေထာင္ေဖါက္ၿပီး ေျပးလာ နိုင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို စာဖတ္သူေတြသိေစခ်င္လို႔ပါ။

ဆက္ပါဦးမည္။
စာေရးသူ စိုးဝင္းထြန္း (စိုးေလး)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၃။
က်ေနာ္မွတ္မိတာေတာ့ ၅- ၅- ၁၉၉၂ ေန႔ ညပိုင္းထင္တာပဲ။ အဲ႔ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္စိတ္ေတြလုပ္ရွားေနျပီ။ အလုပ္ သိမ္းခ်ိန္မွာ ေထာင္သားေတြရဲ့ ေျခေထာက္ခတ္ထားတဲ့ ေသာ့ေတြကိုစစ္ျပီး ေပါ့ေလ်ာ့မႈ႕ေတြ ေပးလိုက္တယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔မသိတဲ့ ေထာင္သားေတြက ေခ်ာင္ေနတယ္။ ျပန္တင္းေပးပါလို႔ဆိုၾကတယ္။ ျပန္တင္းေပးရတာေပါ့။
(စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ ေထာင္မႈးစစ္လို႔ေတြ႔ရင္ ေျခေထာက္ျဖတ္ခံရမွာေလ။ တခါထဲျဖတ္လိုက္တာက သက္သာေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ႏွိပ္စက္ျပီး ပုတ္သြားမွ ဓါးႀကီးနဲ႔ သို႔မဟုတ္ မိုင္းခြဲတဲ့ ကက္နဲ႔ ေတ့ျပီးျဖတ္လိုက္ရင္ ေဆးဆရာမေတြရဲ့ လက္ေတြ႔ ထံုေဆး ေမ့ေဆးမပါေသာခြဲစိတ္မွူ႔ျဖစ္သြားမွာ ေထာင္သားေတြေၾကာက္တာေပါ့)
ေထာင္သားေတြအကုန္အထဲေရာက္ျပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ ထမင္းေကၽြးဖုိ႔ စီစဥ္ လုပ္ေဆာင္ ေနတဲ့အခ်ိန္ ေထာင္မွႈး ကိုလွမ်ိဳးေအာင္ကလည္း ေထာင္အေပါက္ဝမွာ လံုျခံဳေရးေတြနဲ႔။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေထာင္ရဲ့ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္နွစ္ဘက္ကို ေခါက္တံုး ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ျပီး ေျပာျဖစ္တဲ႔ စကားက.. မင္းတို႔ေတြ ငါတို႔ရဲ့စကား နားမေထာင္ရင္ ငါ့ရဲ့ ဒုတ္က ဓါးထက္ပိုစြမ္းတယ္။ တစ္ခ်က္ထဲပဲ။ အမ်ားအတြက္ဆိုရင္ ငါမလုပ္ရဲစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။
တစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔က်န္တဲ႔သူေတြ မခံရေစနဲ႔။ အမိန္႔ကိုနာခံပါ။ ေျပာတဲ႔အတိုင္းလုပ္ပါ။ လုပ္နိုင္သည္ ျဖစ္ေစ မလုပ္နိုင္သည္ျဖစ္ေစ လုပ္ဆို လုပ္ရမယ္။ မလုပ္ရင္ေနာက္ပိုင္း ငါ့ဒုတ္နဲ႔ ေတြ႔မယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ တန္းစီးေတြျဖစ္တဲ႔ ဘာဘူ။ ကိုတိုးၾကည္။ ဝင္းျမင့္ နဲ႔ စဖိုက မိနး္ကေလးအက်ဥ္းသား နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးက ထမင္းပန္းကန္ေတြခင္း၊ ဟင္းပန္ကန္ေတြခ်ေပါ့။
(က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကေတာ့ တစ္ေပပတ္လည္ အစိမ္းေရာင္ ပလပ္စတစ္ခြက္၊ ဟင္းပန္းကန္ကေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ထဲေလာင္းထဲ႔ေပါ့။ အလုပ္လုပ္ရင္းခူးလာတဲ႔ အရြက္ေလးေတြ။ ေပးကမ္းလို႔ရလာတဲ႔ ပဲပုတ္ျပား ေလးေတြ။ ေကာက္ရလာတဲ႔ ငရုပ္သီးေျခာက္ေလးေတြ ေထာင္းသားေတြလြတ္လပ္စြာ မွ်ေဝျပီးစားနိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ တန္းစီးေတြက ေထာင္မႉးနဲ႔အဖြဲ႔ ဝင္မလာနိုင္ေအာင္ ႀကိမ္းေမာင္းတဲ႔သူက ၾကိမ္းေမာင္း။ ေထာင္ ေပါက္ဝမွာ အဆင္ေျပေအာင္ေနေပးတဲ႔သူက ေနေပးရတာေပါ့)
က်ေနာ့ရဲ့စိတ္ကို တည္ျငိမ္ေအာင္ထားလိုက္နိုင္တဲ႔အခ်က္က “အားလံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ ငါ့မွာတာဝန္ရွိသြားၿပီ” တစ္ဦးတစ္ေယာက္လြတ္ေျမာက္သြားေသာ္ ငါေသေပ်ာ္တယ္။ ငါတို႔ရဲ့သမိုင္းကို လြတ္ေျမာက္သြားသူက ေဖၚထုတ္ေပးလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကင္းသမားကို သတ္ဖို႔ က်ေနာ္တာဝန္ယူလိုက္လို႔ပါပဲ။

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း( စိုးေလး)
-----------------------------------

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၄
က်ေနာ္တို႔ အမာခံအဖြဲ႔နဲ႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ကည (၁၂) နာရီ ေထာင္သားေတြ အားလံုး ထမင္းစားျပီးခ်ိန္.. သူတို႔ကို လက္ျပန္ႀကိဳးေတြ တုတ္ေပးျပီး (အဲ႔ဒီမွာတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ အမာခံအဖြဲ႔ေတြကိုေတာ့ အလြယ္တကူျဖဳတ္လို႔ ရေအာင္ တုတ္ေပးထားတယ္။)
သူတို႔ရင္ထဲဝင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ဒိန္တလိန္းနတ္ထက္ ဆိုးေနမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆို ခ်ည္ထားတဲ႔ႀကိဳးေလ်ာ့ရင္ လက္ျဖတ္ခံရမွာကိုး။ စစ္ေဆးခဲ႔ရင္ေပါ့။ သူတို႔လဲက်ေနာ္တို႔အေပၚ ယံုၾကည္ တာကိုး။ တန္းစီးေတြ ဦးေဆာင္ျပီး လုပ္တာဆိုေတာ့ဘယ္သူမဆို ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရင္ ေနာက္ လိုက္ဖို႔ ဝန္မေလးဘူးဆိုတာထက္ အျဖစ္မွန္ေပၚေပါက္ဖို႔ဆိုတာကိုက က်ေနာ္တို႔အတြက္ အားသာေနတာပါ)
က်ေနာ္တို႔ တန္းစီးအဖြဲ႔နဲ႔ေထာင္က်ရဲေမ နွစ္ေယာက္ထမင္းစားေသာက္ျပီးညဦးပိုင္း ဘရားရွိခိုး (တိုင္ေပး တာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေဘာႀကီး အခုေတာ့ ပန္းခ်ီထိန္လင္းေပါ့)။ ေနာက္ပိုင္း သီခ်င္း ဆိုခိုင္း တာေတြ ဘာေတြညာေတြ က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာရွိတာက ည (၁၂) နာရီ..ဘယ္သူ႔ ကင္းအလွည့္လဲ။ နာဂေအာင္နိုင္ OK ျပီေပါ့။က်ေနာ္နဲ႔ ဝင္းျမင့္က ကင္းသမားေတြကို မခ်မ္းေအာင္မီးဆက္တိုက္ထိုးေပး၊ ထင္းလိုရင္ စဖိုထဲသြားယူေပး အဲ႔ဒီည ကေတာ့ အရင္ေန႔နဲ႔မတူဘူးဗ်။ လံုျခံုေရးယူတဲ႔မီးဖိုမွာ ထင္းတံုး ခြဲျခမ္းေတြ နဲနဲပဲခ်ေပးထားတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ ခႏၲီးဓါးကစဖိုထဲမွာ တစ္ခ်က္ေမႊ႔လိုက္ရင္တစ္ေယာက္ေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ကင္းခ်ိန္းတိုင္း ထင္းတံုးယူေပးတာေပါ့။ ဒီိလိုနဲ႔ ည (၁၀) နာရီ ကင္းခ်ိန္းေတာ ့ေထာင္မွူးတဲကမဟုတ္ပဲ ဦးေအာင္ေဆြဦး (ယခင္ ၇၀၂ တပ္ရင္းမွူး။ယခုေတာ့ တာဝန္ခံတစ္ခုခုေတာ့ျဖစ္ေနျပီေပါ့) တဲက တပ္ၾကပ္ကိုေမာင္ဝင္း ျဖစ္ေနတယ္။
အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္နဲနဲစိတ္လွုပ္ရွားသြားျပီ။ ဘာေၾကာင့္ကင္းေျပာင္းတာလဲ.. ငါတို႔စီစဥ္တာ ေပါက္ၾကား သြားျပီ လားေပါ့.. ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔က KIA တပ္ရင္း (၆) မွာထဲက က်ေနာ္နဲ႔ရင္းနွီခဲ႔တာ။ က်ေနာ္က ဝင္းျမင့္ကို မင္းမီးထည့္ေပးထားအံုး။ ငါထင္းသြားယူလိုက္အံုးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္းက ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေလာက္တယ္..ဆိုေတာ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ပူသြားျပီ။
သူက အေပါက္ဝကေနမခြာဘူး။ သူကိုင္ေနက် ကာဘိုင္ေလးနဲ႔။ (၁၂) နာရီ ေက်ာ္သြားျပီ။ ကင္းခ်ိန္းမယ့္သူ ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဝင္းျမင့္ကလက္တို႔ျပီး အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးျပတယ္။ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ သူဝွက္ ထားတဲ့ ဓါးရွိတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ က်ေနာ္က ကိုေမာင္ဝင္း ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကင္းခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ။ က်ေနာ္ သြားေခၚေပးရမလားလို႔ ေျပာေတာ့.. ရတယ္မေခၚနဲ႔ သူလာမွကင္းခ်ိန္းမယ္ဆိုေတာ့.. က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူေနၿပီ။ ေပါက္ၾကားလို႔ ေအာက္ကအဖြဲ႔ေတြ တက္လာရင္ေသခ်ာတာေတာ့ အသက္ခ်င္းလဲရံုအျပင္ ဘာရွိမွာလဲ။ ငါလုပ္တာပါဆိုျပီး အားလံုးအတြက္ အသက္စေတးရံုရွိတာေပါ့။
မနက္ (၁) နာရီ ေလာက္ထိ ကင္းက လာမခ်ိန္းေသးဘူး။ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ ထားေနရတယ္။ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြက နဲနဲအသံေလးေတြေပးလာတယ္။ လံုျခံဳေရးအသစ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ဝင္းျမင့္ ဗ်ဴးၿဗဲ လုပ္ရတယ္။ ဝင္းျမင့္က မ်က္စိမ်က္နာေတြပ်က္ေနျပီ။ သူကရွိလွမွ ၁၆ နွစ္ေပါ့။ က်ေနာ္က မ်က္စိအေနအထားနဲ႔ ျပဲျပလိုက္ ျပဴးျပလိုက္မွ..ဒါေတာင္အေနအထားမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနျပီ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ မနက္ (၁) နာရီ ေလာက္ရွိေရာ့ေပါ့။ လကလည္း ထိန္ထိန္ကိုသာလို႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲ။

ဆက္ေရးပါဦမည္။
စာေရးသူစိုးဝင္းထြန္း( စိုးေလး)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ညကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၅
က်ေနာ္ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ အမာခံအဖြဲ႔ထဲကတစ္ေယာက္က တန္းစီး က်ေနာ္ ေသးေပါက္ ခ်င္လို႔ဗ်ဆိုေတာ့ ေထာင္သားေတြေသးေပါက္ခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္သြားတာ မသိလိုက္ဘူး။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့လည္း သတိမထားလိုက္တာပါသလို ဘာလုပ္မွာလဲ ဆိုတဲ႔ေမးခြန္းလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ ပင္လယ္ ေရမ်က္နာျပင္အထက္ ေပ (၇၀၀၀) ေလာက္ ျမင့္တဲ႔ေနရာမွာဆိုေတာ့ မိုးနဲ႔ေဆာင္းပဲ ရွိတဲ႔ေဒသေလ။ Aircon မလိုဘူး။ ေရခဲစားခ်င္ရင္ ညပိုင္းခြက္တစ္ခုထဲ ေရထည့္ထားလိုက္။ မနက္ဆိုစားလို႔ရျပီ။ ဆိုခ်င္တာကဆီးရႊင္တဲ႔ ေထာင္သားေတြမေျပာရဲလို႔ အိပ္ယာထဲေသးေပါက္ခ်ျပီး မနက္ကိုအရိုက္ခံရတဲ႔ သူေတြလဲရွိခဲ႔ပါတယ္။ က်ေနာ္က ကိုေမာင္ဝင္းကို ေထာင္သားေတြေသးေပါက္ခ်ိန္ေက်ာ္ေနျပီ ေသးေပါက္ခြင့္ျပဳ႕ေပးပါဆိုေတာ့ လုပ္ပါလို႔ ေျပာတယ္..အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တန္းစီးဝင္းျမင့္က ေသးေပါက္လို႔ေအာ္လိုက္တယ္။
မ်က္နာကိုအဝတ္စီးျပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားတဲ႔ေထာင္သား ေတြဟာတျပိဳင္တည္းထျပီေပါ့။ (ေထာင္သား ေတြရဲ့ေျခရင္းမွာ တစ္ေယာက္ကို ဂလူးကို႔စ္ ဖန္ပုလင္း နွစ္လံုးစီရွိတယ္ဗ်။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ရက္နဲ႔ပဲ မ်က္လံုး စီးထားတာကို မရရေအာင္အသာဖြင့္ ေျခရင္းက ေသးပုလင္းကိုရေအာင္ယူေပါ့။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် လနဲ႔ ခ်ီျပီး လုပ္ လာတာဆိုေတာ့ အခက္အခဲေတာ့မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေဘးဘယ္ညာၾကည့္လို႔မရဘူး။ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ ကိုယ္လုပ္.. မဟုတ္ရင္အထုအေထာင္ခံရမွာ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဒံုးက်ည္က ပစ္မွတ္ေရာက္ဖို႔ သိပ္ အေရးႀကီးတယ္။ ပစ္မွတ္မေရာက္လို႔ အထုခံရသူေတြရွိတယ္။ ပုလင္းနွစ္လံုးနဲ႔ မေလာက္ရင္ ေဘးလူဆီက အကူအညီေတာင္းရတယ္။ ဒါကလည္းတိုးတိုးတိတ္တိ္တ္ေပါ့။ ဆီးရႊင္တဲ႔သူေတြကမေလာက္ဘူးဗ်။ ေဘးလူေတြကလည္း အေၾကာင္းသိဆိုေတာ့ ေသးေပါက္ခ်ိန္ဆို အသာေလးပုလင္းကို သူ႔ဘက္ တိုးေပး လိုက္တယ္။ ရဲေဘာ္စိတ္အျပည့္ရွိၾကတယ္။ အဲ႔ဒီအေတြ႔အႀကံဳက အခုအခ်ိန္ က်ေနာ့အတြက္ အသံုးဝင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ Express နဲ႔ ခရီးသြားရင္ ကားရပ္ခိုင္းစရာမလိုဘူး။ ကားကေပးတဲ့ ေရသန္႔ဘူး နဲ႔တင္ အဆင္ေျပတယ္။ ပစ္မွတ္လံုးဝမလြဲဘူး)
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ နာဂေအာင္နိုင္ကင္းခ်ိန္းဖို႔ ေရာက္လာတယ္ ။ ဝမ္းသာလိုက္တာေတာ့ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။ ငါတို႔ရဲ့အစီအစဥ္ေတြ သူတို႔မသိေသးဘူးဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့။ နာဂေအာင္နိုင္က အရက္ေသာက္လာတယ္။ ေထာင္သားေတြကိုေတာ့ မရက္စက္ခဲ႔ဘူးထင္တာပဲ။ တိုက္ခိုက္ေရးေတာ့ေကာင္းေလာက္တယ္။
သူလည္းရွိလွမွ အသက္ ၂၃/၂၄ ေပါ့။ ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔ ကင္းခ်ိန္းျပီေပါ့။ ထူးထူးျခားျခား လကလည္း သာေနေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္းက စိုးေလး ငါ့ကိုလိုက္ပို႔.. ဆက္ျပီး ေအာင္နိုင္ကို ငါစိုးေလး ကို ေခၚသြားမယ္.. (ကိုေမာင္ဝင္း သရဲေၾကာက္တတ္တာကို က်ေနာ္က KIA တပ္ရင္း ၆ မွာကတည္းကသိတာ။ က်ေနာ္တို႔ကို ထားတဲ႔ ေထာင္ကုန္းဆိုလည္းဟုတ္သလို ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲ့အလံ လြင့္ထူတဲ႔အလံတိုင္ ကုန္းလည္း ဟုတ္တယ္။ အဲ႔ဒီကုန္းက ရာဇဝင္နဲ႔ လသာတဲ႔ညေတြဆိုအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သီခ်င္းလာလာဆိုတာတဲ႔။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေတြ႔ခဲ့ မိပါဘူး)
နာဂေအာင္နိုင္ ကလည္း ေခၚသြားေလဆိုေတာ့ က်ေနာ္က သံခ်ိန္းႀကိဳးကိုခါးမွာခ်ည္..တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ ေရွ့က သြားတာေပါ့။ ရင္းမႉး ဦးေအာင္ေဆြဦး တဲေရာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ဝင္း ကို အထဲလိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔ ဘယ္ညာ ၾကည့္လိုက္ျပီ။ တဲရဲ့ အလယ္မွာမီးဖို.. ဘယ္ဘက္အခန္းမွာ ရင္းမႉးအိပ္တယ္။ ညာဘက္အခန္းမွာ ကိုေမာင္ဝင္းနဲ႔ ရင္းမႉး PA စိုးနိုင္ အိပ္တယ္။ က်ေနာ္စီစဥ္ထားသလို ဒီတဲကိုသိမ္းလို႔ရျပီေပါ့။ ၿပီးရင္ ေတာင္ေအာက္ဆင္း လမ္းကူးေတာင္ေပၚမွာရွိတဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးရံုး၊ စစ္ရံုး စစ္ေရးတာဝန္ခံ သံေခ်ာင္းတဲ (ယခု သာယာဝတီေထာင္)။ ျပီးရင္ ဥကၠ႒ ေအာင္နိုင္ (ေရာ္နယ္ ေအာင္နိုင္) တဲကုိ သိမ္းျပီးရင္ပြဲျပီးျပီ။ တကယ္ေတာ့မလုပ္ရက္ခဲ႔ပါဘူး။
ကုိေမာင္ဝင္း ကုိ လုိက္ပုိ႔ၿပီး တခြ်င္ခြ်င္နဲ႔ပဲ ေထာင္ကိုျပန္လာရတာေပါ့ ခ်ိန္းသံမေပးလို႔ကလည္းမရ။ ေထာင္မႉး တဲက ၾကားထဲမွာရွိေနေတာ့ ထြက္ပစ္ရင္ ဇယားရွိတာကိုး။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ပဲ ေထာင္ကို ေရာက္လာတယ္ (ကိုေမာင္ဝင္း က က်ေနာ့ကို ဖက္ၾကမ္းေဆးေပါ့လိပ္ ၃ လိပ္ေပးလိုက္ေသးတယ္ ။ လမ္းအတြက္ အဆင္ေျပ သြားတာေပါ့)။
ေထာင္ေရာက္ေတာ့ နာဂေအာင္နိုင္က ကြတ္ျပစ္ေပၚအိပ္ေနျပီ ။ ဝင္းျမင့္ က မီးဖိုေဘးမွာ မီးထည့္ေပးေနတယ္။ အဲ႔ဒီအေနအထားေတြ႔လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ကစဖိုေဆာင္ထဲ သြားျပီေပါ့။ က်ေနာ့ရဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္ကို သြားယူျပီးသကာလ.......

ဆက္ေရးပါဦမည္။
စာေရးသူ စိုးဝင္းထြန္း(စိုးေလး)

ဓါတ္ပံုမူရင္း ဦးစိုင္းထြန္း(၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဧၿပီလေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ႏွင့္လာစဥ္႐ိုက္ယူထားေသာပံုမ်ားထဲမွ)

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၆
စဖို(ေထာင္သားေတြကိုထမၼင္းနဲ႔ဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေပးရတဲ႔တဲေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ေျပာရလဲဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြကို မေျပာလိုဘူး။ လူႀကီးေတြေတာင္ ABSDF ဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ ဖြဲ႔တာလဲတဲ့။ နဲနဲေတာ့လည္သြားတယ္။ သာကူးအတြက္ေတာ့ လႈပ္ရွားေနတယ္) က က်ေနာ့ ကိုယ္ရံေတာ္ပါလာျပီ။ ေနာက္ေက်ာ ခါးျခားထိုးလို႔ ေထာင္ထဲဝင္ေတာ့ ဝင္းျမင့္က မီးထိုးေနတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ (၁၀) လက္မ ေလာက္ျမင့္တဲ့ ကုတင္ေပၚထိုင္ျပီး စဥ္းစားရျပီ။ ငါျပန္လာတဲ႔ခ်ိန္းသံက ေထာင္မွူးတဲမွာတစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့နိုးမွာပဲ။ အိပ္ခ်ိန္ခဏေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ကင္းသမား နာဂေအာင္နိုင္ကလည္း တ႐ႈး႐ႈးနဲ႔ကြပ္ပစ္ေပၚအိပ္ေနတာ တန္းစီးေတြကို စိတ္ခ်တာလား... မႈးလို႔ အိပ္တာလားေတာ့ မသိဘူး။ တမလြန္မွာသြားေမးမွပဲသိရေတာ့မွာေပါ့။
က်ေနာ္ခန္႔မွန္း ၁၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္ျပီးက်ေနာ့ရဲ့ သက္ေတာ္ေစာင့္ခႏၲီးဓါးထုတ္ျပီ။(နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ G .3 က သူ႔ရဲ့ေျခရင္းမွာ ။ဘာဘူ(ျမင့္သိန္း)အိပ္တဲ႔ဖက္ ေထာင္ထားတယ္။အမာခံအဖြဲ႔ေတြဘယ္သူမွ အိပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ရဲရဲႀကီးအာမခံေျပာရဲတယ္။ က်ေနာ္ကလုပ္ရွားေနရလို႔ မသိသာေပမယ့္သူတို႔က နိုးလ်က္နဲ႔ အေသလိုေနရတဲ႔ဘဝ။ ဒါ့အျပင္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာကိုေတြးၿပီး ရင္ခံုေနရမယ့္ဘဝေတြ။ လက္ျပန္ႀကိဳးေတြလည္းေျဖထားၿပီ။ ေျခေထာက္ခပ္ထားတဲ့ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြလည္းျဖဳတ္ထားျပီ။ သူတို႔ေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုရွိမယ္ဆိုတာစာဖတ္သူတို႔စဥ္းစားၾကည့္ရင္ဘယ္လိုေနမလဲ။
မီးဖိုေဘးမွာ က်ေနာ္နဲ႔ဝင္းျမင့္..နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ ေမးစိကိုဆြဲကိုင္ျပီးလည္ပင္းကို ဓါးဆြဲေတာ့မည့္အခ်ိန္..အြတ္ ဆိုတဲ႔အသံ သူ႔ဆီကထြက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဘာဘူကထလာျပီး G 3 ကိုဆြဲယူ ေမာင္းကို အသာတင္ျပီးေတာ့ ခ်ိန္တာက က်ေနာ့ကိုခ်ိန္တာလား ..နာဂေအာင္နိုင္ကို ခ်ိန္တာလားေတာ့မသိဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ နာဂေအာင္နိုင္ရဲ့ ေခါင္ရင္းမွာ က်ေနာ္က ေမးစိဆြဲျပီး လည္ပင္းကို ဓါးနဲ႔ဆြဲလွီးဖို႔ လုပ္ေနတာကိုး ဘာဘူက ကိုစိုးေလး မသတ္ပါနဲ႔တဲ႔။ အမာခံအဖြဲ႔ေတြကလည္း အသံၾကားတာနဲ႔ အကုန္ ထလာတာ တအားျမန္တယ္။ ဘာသံမွမထြက္ဘူး။ ဘာဘူက အဲ႔လိုေျပာေတာ့ ဝင္းျမင့္ ကို က်ေနာ္၊ ဘာဘူ၊ ကိုတိုးၾကည္ တို႔ရဲ့ ခါးခ်ည္တဲ႔ႀကိဳးေတြကို အရင္ယူခိုင္း။ မ်က္လံုးစီးတဲ႔အဝတ္ေတြကို ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္။ ႀကိဳးတုပ္ေပါ့ (လုပ္သမွ်အားလံုးဟာ အသံတိတ္လုပ္ရတာေပါ့)။ စီစဥ္ထားတဲ႔အတိုင္း အုန္းႀကိဳင္ (OK) နဲ႔ ထိန္လင္းေအာင္၊ ဘိုေတာက္(ထြန္းလင္းစိုး)၊ ဒႆ (ေမာင္ေမာင္ခင္)၊ ေနာက္နွစ္ေယာက္က ေက်ာ္ဇင္ထြန္း နဲ႔ ဖိုးဆန္းထင္တာပဲ။ ေက်ာ္မ်ိဳးလည္းျဖစ္နိုင္တယ္။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
ဓါးကိုယ္စီကိုင္ျပီး ေထာင္မႉးတဲကို လုပ္ႀကံဖို႔သြားျပီ။ က်ေနာ္ကေတာ ့ေထာင္သားေတြကို အသံမထြက္ေအာင္နဲ႔ သံႀကိဳးေတြအသံမထြက္ေအာင္ သြပ္နန္းႀကိဳးကိုျဖဳတ္လို႔ရေပမယ့္ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ဘက္ေတာ့ျဖဳတ္လို႔မရဘူး။ အသံမထြက္ေအာင္ ျဖဳတ္ျပီးတဲ႔ခ်ိန္းတစ္ဖက္ကို ပခံုးေပၚတင္ျပီး ရင္ဘတ္ေရာက္ေအာင္ဆြဲ အသံ မထြက္ေအာင္ တင္းတင္းဆြဲထားခိုင္းရတာ။
ဘာဘူနဲ႔ ကိုေဘာႀကီး (ပန္းခ်ီထိန္လင္း) တို႔က ပြိဳင့္သြားဖို႔စီစဥ္ထားေပမယ့္ KIA ကို က်ေနာ္တို႔ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားစစ္စစ္ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္းေတြကို ေရးဖို႔လုပ္ေနျပီ။ ဒါက လည္း ျပီးမွသိတာပါ။ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အသံမထြက္ေအာင္ ေထာင္ထဲက ထြက္ခိုင္းျပီး အားလံုးကုန္ေတာ့ ေထာင္မႉးတဲဖက္ေရႊ႕ၿပီ။ လကလည္းသာေနေတာ့ ေထာင္မွူးတဲ ေဘးနားမွာ အားလံုး ေခ်ာင္းေနၾကတယ္။
တဲထဲကို ေလးဖက္ေထာက္ျပီး က်ေနာ္စဝင္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာ့ OK လိုက္ဝင္တယ္။ ညာဘက္ကို လက္ျပေတာ့ သူသြားတယ္။ ေနာက္လူေတြက လူစုခြဲလိုက္ျပီ။ OK ဖက္ကို ၃ ေယာက္.. က်ေနာ့ဖက္ကိုတစ္ေယာက္ .. အလယ္ကိုတစ္ေယာက္ လက္နဲ႔ပဲ ျပရတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ေတြ တကယ္သတ္ေတာ့မွာ ေထာင္ေစာင့္ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တဲ႔အသံက က်ေနာ့ရဲ့စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေပးလိုက္တယ္။

စာေရးသူ စိုးေလး( မကဒတ မပ)
----///--///----///---//----///----//----///-

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၇
အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ အားလံုးကိုလက္ဝါးျဖန္႔ ေထာင္ျပလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က ေထာင္မွူးရဲ့က ုတင္ေျခရင္းေရာက္ေနျပီ။ လေရာင္က တစ္လကၼေလာက္ရွိတဲ႔ဝါးလံုးေတြနဲ႔ကာထားတဲ႔နံရံျခားထဲကေန တဲထဲကို ဝင္ေရာက္ေနေတာ့ ေထာင္မွူးရဲ့ ကာဘိုင္ေသနပ္ေလးက ေခါင္းရင္းနံရံမွာ ေထာင္ထားတာကိုေတြ႕ေနရတယ္။ က်ေနာ္ လက္ေထာင္ျပတာကို အားလံုးျမင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကမုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္လ်က္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ေနာက္ခ်န္ အားလံုးရွင္းျပီးမွ ေနာက္ကလိုက္မွာ (ေထာင္သားေတြကို ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔ ဦးေဆာင္ျပီးေခၚသြားဖို႔ အရင္လႊတ္လိုက္ျပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြအတြက္ကေသမထူး ေနမထူး။ အားလံုးလဲ ဒီလိုပဲေတြးထားၾကမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်န္ခဲ႔တဲ႔သူေတြအားလံုးဟာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အသက္ ေပးဖို႔ ဝန္မေလးတဲ႔သူေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ ။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာအားလံုးက လူသတ္ဖို႔ဝန္မေလးတဲ့သူေတြႀကီးပဲ။
တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အမာခံေတြအားလံုးကအမိန္႔နာခံတယ္၊ ညီတယ္။ ဘာဘူနဲ႔က်ေနာ္ ႏွိပ္စက္ ထုေထာင္း ခဲ႔တာေတြကို သူတို႔ေတြအကုန္နားလည္ေပးတယ္။ ထြက္ေျပးခဲ႔တဲ႔တစ္လမ္းလံုး အမိန္႔ေအာက္မွာပဲ စည္းလံုးစြာ လက္တြဲခဲ႔တယ္။ နာမက်န္းအမ်ားစုကိုလည္း ဒီအဖြဲ႔ပဲေစာင့္ေရွာက္ေပခဲ႔ရတာပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးသံ ၾကားေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲဝင္လာတာတခုက ငါတို႔သတ္လိုက္ရင္ေသမယ္။ တိုင္ပင္မညီလို႔ ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ျဖစ္ရင္ ထြက္ေျပးသြားသူေတြပါ ဒုကၡေရာက္မယ္။ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္း မသတ္သင့္ဘူးလို႔ စိတ္ထဲ ဝင္လာတယ္။ တပ္စိတ္ခ်င္းမတူေပမဲ႔ ေရွ႕တန္းမွာအတူ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ႔တဲ႔ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။
တိုက္ဆိုင္ တာလားေတာ့မသိဘူး။ ထိန္ထိန္သာေနတဲ႔ လေရာင္ကိုတိမ္မဲေတြစတင္ျပီး ဖံုးလႊမ္းသြားျပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဒႆ (ေမာင္ေမာင္ခင္) က ေနာက္ကေန ခါးတို႔ျပီး လက္ယတ္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေလးဖက္ေထာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္ဆုတ္ေပါ့။ အသံလံုးဝထြက္လို႔မရပါဘူး။ အသံထြက္သြားရင္ မျဖစ္ သင့္တာေတြျဖစ္ကုန္မွာ။ က်ေနာ္ဆုပ္လာေတာ့တဲထဲမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ အားလံုးက ေထာင္နား ေရာက္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ေမးလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္သိန္း (ဘာဘူ) က အတူတူသြားမယ္လို႔
လာေခၚတယ္တဲ႔ ။ဘာဘူေရာက္လာတာ က်ေနာ္မသိသလို..သူတို႔နဲ႔လည္း ဘာဘူမရွိဘူး။ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္ေတြမလုပ္ရဲလို႔အေၾကာင္းျပတာလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္အားလံုးက ေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ ဘာဘူ ဘယ္မွာလဲ လို႔ ေမးလိုက္တာ ေတာင္ၾကားထဲမွာတဲ႔။ က်ေနာ္အမ်ားႀကီးစိတ္ပူသြားျပီ။ သူတို႔ဘာျဖစ္လို႔ မထြက္ ေျပးေသးတာလဲေပါ့။ အဲ႔ဒါနဲ႔ေတာင္ၾကားထဲကိုက်ေနာ္ေျပးဝင္သြားေတာ့ အမာခံအဖြဲ႔ေတြလည္း ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္မကြာလိုက္လာတယ္။
ေတာင္ၾကားထဲေရာက္ေတာ့ေထာင္သား ရဲေဘာ္ေတြ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ လမ္းေၾကာင္းေျပာျပထားတာကို ထြက္မေျပးလို႔..က်ေနာ္ဆဲမိခဲ႔တယ္။ ခ်က္ခ်င္း ဘာဘူ ေရ မင္းက ေနာက္ကလိုက္ေတာ့။ အမာခံထဲက ၃ ေယာက္ေလာက္ေခၚထား။ ငါနဲ႔တစ္ေယာက္လိုက္ခဲ႔ ပြိဳင့္ထြက္မယ္။ က်န္တဲ႔အမာခံေတြကိုေတာ့အလယ္မွာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ အသံမထြက္ေစဖို႔ မွာၾကားျပီး ဝင္းျမင့္ဆီက တူနဲ႔ေဆာက္ကို ယူလိုက္တယ္။ အားလံုးထ ထြက္မယ္ဆိုျပီးေတာ့...

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး(မကဒတ မပ)
---//----///----///----///----///----///--///

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၈
ေထာင္ကလြတ္လာျပီဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြေပါ့အားလံုးထ.. ထြက္မယ္ဆိုျပီး သံခ်ိန္းၾကိဳးသံမၾကာခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္သံႀကိဳးကို ကိုယ္နိုင္ေအာင္ထိန္းဆိုျပီး က်ေနာ္ ေတာင္ၾကားအထြက္ ေတာင္ေစာင္း ေဘးကေန ပန္းဆင္းျပီ က်ေနာ့ေဘးမွာ ေက်ာ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒႆလည္း ပါလာတယ္ထင္တာပဲ။ (အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ တပ္တြင္းမြမ္းမံျပန္ေပးေနခ်ိန္။ က်ေနာ္တို႔ေျပးလမ္းေၾကာင္း ေတာင္ေစာင္းနဲ႔ သူတိုရဲ့ကင္းက ထိပ္တိုက္။ ရာသီ ဥတုက ကိုယ့္ဘက္ပါလာျပီ လေရာင္ကို တိမ္မဲေတြကအျပည့္အဝဖံုးအုပ္ျပီး ရြာေတာ့မည့္မိုးလို ျဖစ္ေနျပီေပါ့)
တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ေတာင္ကိုပန္းဆင္းျပီး ေလ့က်င့္ေရးကြင္ထဲေရာက္ျပီေပါ့။ ေတာင္နံရံနဲ႔ ကပ္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ေရွာက္ေပါ့။ လိုင္စင္ေတာင္ကုန္းနဲ႔ နယူးးကမ့္ေတာင္ကုန္းၾကားေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာက တရုတ္ျပည္က တက္လာတဲ့ လိုင္စင္၊ နယူးကမ့္ ကားလမ္းေရာက္ျပီ။ ကားလမ္းေက်ာ္လို႔ တစ္ဖက္ျမက္ေတာ ေရအိုင္ ေက်ာ္လိုက္ရင္ KIA ရဲ့ေအာက္ေဆးရံုေဟာင္း။ (က်ေနာ္တို႔ေျပးလာခ်ိန္ ေအာက္ေဆးရံုက တဲေတြပဲ ရွိေတာ့တာ။ တရုတ္ျပည္ထဲေဆာက္ထားတာေပါ့ ။ က်ေနာ္တို႔ဒီလမ္းေၾကာင္းကိုေရြးတာကလည္း ေအာက္ ေဆးရံုမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့လို႔ ေရြးလိုက္တာ)
ကားလမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ျပန္ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ႔အမာခံေတြကို ဦးေဆာင္ျပီးေျပးခိုင္းတယ္။ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ အသံမထြက္ေအာင္တင္းတင္းဆြဲျပီး ေျပးေနတဲ႔ ဂီလာနေထာင္သား ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စာဖတ္သူမ်ား ကိုယ္ခ်င္းစာမိမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲမတတ္နိုင္ဘူး။ ဇြတ္ေမာင္းေျပးခိုင္းရတာပါပဲ။ ေနာက္ က်တဲ့ေျခေထာက္ကတစ္ဖြဲ႔လံုးအတြက္ ဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တယ္။ေနာက္ခ်န္ အမာခံအဖြဲ႔ ဘာဘူ ေရာက္ လာေတာ့ အားလံုးကုန္ျပီဆိုတာသိလိုက္ျပီ။ က်ေနာ္အသံမထြက္ေအာင္ ေရွ႕ဆက္ေျပးရတာေပါ့။
ေရွ့ဆံုးျပန္ေရာက္ေတာ့ ဦးေဆာင္ျပီး ေရွ့ကသြားေတာ့ KIA ရဲ့ ေအာက္ေဆးရံုေဟာင္းကိုသြားတဲ႔ လမ္းက ေပ်ာက္ျပီ။ အဲ႔ဒီမွာ မံုရြာသားေလးေပၚဦးက တန္းစီး ညာဖက္ေတာင္ေၾကာကိုတက္လိုက္ရင္ လမ္းေရာက္ တယ္လို႔ေျပာလာတယ္။ (ေပၚဦးက အဖမ္းမခံရခင္ထိ ေဆးသင္တန္း KIA မွာ တက္လာတာဆိုေတာ့ ေဆးရံုဧရိယာကြ်မ္းက်င္တယ္) သူေျပာသလို ညာဖက္ ေတာင္ေၾကာကို တက္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ေဆးရံု လမ္းစေတြ႔တာပါပဲ။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ မ်က္ေျချပတ္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ္ကခဏေစာင့္ရတယ္။ ဘာဘူ ကို ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ေရွ့ဆံုးထိျပန္ေျပးရျပီေပါ့ ။ေရွ့ဆံုးေရာက္ေတာ့ သြားေနတဲ႔လမ္းရဲ့ ညာဖက္မွာထိုင္လိုက္တယ္။
အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္ယူလာတဲ႔ တူနဲ႔ေဆာက္ စတင္အသံုးဝင္ေတာ့တာပါပဲ။ သံခ်ိန္းႀကိဳးေတြ ထမ္းေျပးလာရတဲ႔ ေထာင္သားရဲေဘာ္ေတြကို တစ္ေယာက္စီေသာ့ခပ္ထားတဲ႔ၾကားထဲကို ေဆာက္ထဲ႔ျပီးတူနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ေသာ့ကျပဳတ္..ခ်ိန္းကိုလြင့္ျပစ္ရံုေပါ့ ။က်ေနာ္ကခ်ိန္းကိုမလြင့္ပစ္ခိုင္းဘူး။ ရွားေဟာ့ပါရြာေရာက္မွ ေခ်ာင္းထဲကို ပစ္ခ်မယ္ဆိုျပီး ျဖဳတ္ထားျပီးေသာ္လည္း ဆက္သယ္ခိုင္းတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေျခရာခံမိသြားမွာကိုက်ေနာ္စိုးရိမ္တယ္။ တစ္ခါရိုက္ျဖဳတ္ (၆) ေယာက္ေလာက္ပဲ ျဖဳတ္နိုင္တယ္။ ေျပးတာကိုရပ္လို႔မရဘူး။ ၿပီးရင္ေရွ့ဆံုး ေရာက္ေအာင္ျပန္ေျပး.. လမ္းေဘးထိုင္ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ရိုက္ျဖဳတ္။ သံုးခါေလာက္ဆိုေတာ့လူကေဟာဟဲဆိုက္ျပီ ဝင္းျမင့္ကိုတာဝန္လြဲရျပီေပါ့။ ရွားေဟာ့ပါ တရုတ္ရြာေရာက္တဲ႔အခ်ိန္ အားလံုးျဖဳတ္ျပီးသြားျပီ။
ေခ်ာင္းထဲအကုန္ပစ္ခ်လိုက္ျပီေပါ့။ အားလံုးေပါ့ပါးသြားေပမယ့္ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္တစ္ေယာက္ အေမာေဖါက္ ေနတယ္။ နိပ္စက္မွူ႔ဒဏ္ မခံနိုင္သလို စိတ္ဓါတ္ က်သြားပံုရတယ္။ က်ေနာ့ကိုထားခဲ႔ပါေတာ့တဲ႔။
ရွားေဟာ့ပါရြာက က်ေနာ္တို႔စခန္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မွမေဝးေသးဘူး။အမာခံအဖြဲ႔ေတြပဲ တြဲေခၚရတာေပါ့။ ဆမားျမိဳ႔ကိုေရာက္ခါနီးေတာ့ သိတဲ႔သူက တန္းစီး ေရွ့မွာ ဆမားေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ မ်က္စိထဲ ဆမား ယင္ဂ်န္း လမ္းေၾကာင္းကို ေျမပံုထဲျမင္လိုက္ျပီ။ မိုးေတြကလည္း ခပ္စိတ္စိတ္ရြာေနတာေပါ့။ အဲ႔ဒီမွာ က်ေနာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ညာဘက္လယ္္ကြင္းထဲကေနတဲ႔တဲ့ျဖတ္မယ္။ အမာခံအဖြဲ႔ကဦးေဆာင္ျပီး စိုက္ခါစလယ္ကြင္းကို စနင္းေတာ့တာပါပဲ။ ဘာဘူနဲ႔အဖြဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူေနျပီ။ သြားတဲ႔အဖြဲ႔က ကိုက္ ၃၀၀ ေလာက္ရွိသြားျပီ။
က်ေနာ္က မ်က္ေျချပတ္မွာစိုးလို႔။ လိုင္စင္ ဆမား လမ္းမေပၚမွာ လူရိပ္ေတြ႔လိုက္ျပီ ဘာဘူ တို႔အဖြဲ႕ ၊ က်ေနာ္လယ္ကြင္းထဲ ေရွ့လူေတြမွီေအာင္ေျပးျပီေပါ့။ အခ်ိန္ကနံက္ (၄) နာရီဝန္းက်င္ရွိျပီ။ (ထင္တာေနာ္ နာရီမရွိေတာ့ အတိအက်မေျပာနိုင္တာေတာ့ ခြင့္လြတ္ပါ)
အာရံုတက္ခ်ိန္ အလင္းေရာင္လာခါစအခ်ိန္မွာေတာင္ေပၚတရုတ္ရြာေလးကိုေရာက္တယ္။ စကား မေပါက္ ေတာ့ဘူး။ အဲ႔ဒီမွာ ရဲေဘာ္ထဲက ထြန္းဇံ (က်ေနာ္တို႔အေခၚ တာေကာ) က ျပည္ႀကီး စကားရတယ္။ အဆင္ေျပေအာင္ေျပာနိုင္တယ္။ ယင္ဂ်မ္း ကိုေတာလမ္းကသြားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ တရုတ္ေတြ မ်က္လံုး ျပဴးသြားတယ္။ ေတာင္ေတြအမ်ားႀကီးေက်ာ္ရမွာ၊ ဆမား က ကားစီးသြားပါလားတဲ့။ ထြန္းဇံ ကို ဘယ္ဘက္ကို သြားရမလဲလို႔ ေမးကြာဆိုေတာ့ ဒီဖက္ကသြားရင္ရတယ္.. ဆိုတာနဲ႔ ခရီးျပန္စထြက္တာေပါ့။ (ထြန္းဇံ ရဲ့ ေရွ့ေရွာက္ အဖြဲ႔အေပၚ သူတတ္ကြ်မ္းတဲ႔ စကားနဲ႔ ကူညီခဲ႔တာေတြ ေဖၚျပပါဦးမည္)

ဆက္ေရးပါဦးမည္။
စာေရးသူစိုးေလး(မကဒတ မပ)

#ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည ( Soe Lay NB)
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၁၉
ျပန္ထြက္ဖို႔လုပ္ေနခ်ိန္ ေမးမိတဲ့တရုတ္အိမ္က ေပါက္ဆီေတြခ်ေကၽြးတယ္ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ပင္ပမ္းတာက တစ္ပိုင္း ပိုဆိုးတာက ဂီလာနေတြ ခ်ေၾကြးတာ မေလာက္ေတာ့ သြားျပီးထပ္ယူေပးမယ္ဆိုျပီး အိမ္ရွင္က အျပင္ထြက္မယ္လုပ္တယ္ က်ေနာ္က တားျပီး ထြန္းဇံ(တာေကာ)ကို ဘာအတြက္လဲလို႔ ေမးလိုက္ေတာ့
စားတာေတြအားရလို႔ အျခားအိမ္ကေန သြားယူေပးမလို႔တဲ႔လို႔ဆိုေတာ့ကာ က်ေနာ္မယူခိုင္းေတာ့ဘူး၊ ခ်က္ခ်င္း ထြက္မယ္ဆိုျပီး ျပန္စထြက္တယ္။ (ငတ္ျပတ္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုေတာ့ အားနာေပမယ့္ ေနာက္က လိုက္သတ္မယ့္အဖြဲ႔က ဒီအတိုင္းျငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူး ဘာဘူ ကေတာ့ G.3 ေသနတ္ကို ဒင္ျဖဳတ္ျပီး အဝတ္ေဟာင္းနဲ႔ ပတ္လာတယ္။ က်ေနာ္က စစ္ေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ ေပါက္ဆီ သြားယူမယ္ဆိုျပီး ရြာလူႀကီးကို သြားေျပာ ဆမားရဲ ကို ေခၚလိုက္ရင္ အားလံုး စခန္းျပန္ေရာက္သြားမွာ အစား တစ္လုပ္အတြက္ ထက္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့အသက္က ပိုျပီး တန္ဖိုးရွိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဆက္ထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ)
ရဲေဘာ္ေအာင္က်ာ္ျမင့္က အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆိိုးေနျပီ ဒီရြာမွာက်ေနာ့ကို ထားခဲ႔ပါေတာ့တဲ႔ သူ႕ကို အမာခံအဖြဲ႔က ေလးေယာက္ေလာက္ အလွည့္က် တြဲလာခဲ႔ရတာ က်ေနာ္မထားခဲ႔နိုင္ဘူး စမားၿမိဳ႕ဆိုတာ က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရင္ KIA ပိုင္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္ ရင္ဂ်မ္း အထိေပါ့ (က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တာက သူလမ္းမွာ ေၾကြလြင့္သြားေတာ့ ငါထားခဲ႔ရင္ အေကာင္းသား မထားခဲ႔လို႔ ဒီလုိ ျဖစ္သြားတာ သို႔ေသာ္ ထားခဲ႔လို႔ ျပန္မိသြားရင္ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံရမယ္ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ကိုလည္း ေျခရာခံမိသြားမယ္ ထြက္ေျပး လာတာက ၅၅ ဦးေလ စာဖတ္သူေတြရဲ့ခံစားခ်က္ တင္ျပေပးေစခ်င္ပါတယ္)
တစ္ခုရွိတာက က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔က ခရီးသြားမဟုတ္ဘူး ေထာင္ေဖါက္ေျပးလာတာဆိုေတာ့ ေနာက္ကေန ပိုက္စိပ္တိုက္လိုက္သတ္မယ့္ သူေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္မွာပဲ က်ေနာ္တို႔ ရပ္နားလို႔မရဘူး ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ႏွိပ္စက္ခံဒါဏ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြအမ်ားစု ပါဝင္ေတာ့ တစ္ေတာင္တက္ တစ္ေတာင္ဆင္း က်ေနာ္က ပြိဳင့္ ဘာဘူက rear အမာခံအခ်ိဳ႕က ခါးလည္မွာ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆက္ထြက္လာတာေပါ့ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေရာက္ေတာ့ ဆမား ရင္ဂ်မ္း ကားလမ္းကို ေတြ႔လိုက္ၿပီ။ မိုးေတြကလည္းတဖြဲဖြဲနဲ႔ဆိုေတာ့ အားလံုးကလည္းစိုရႊဲေနတာေပါ့ ရင္ဂ်မ္း ကား လမ္းေဘး ႐ႈိထဲေရာက္ေတာ့ ထြန္းဇံ နဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္တယ္ ကားလမ္းအတိုင္းက က်ေနာ္တို႔သြားလို႔ မျဖစ္ဖူးေလ အခ်ိန္က က်ေနာ္ထင္တယ္ ညေန (၂) နာရီ ေလာက္ ရွိၿပီ ျမင့္သိန္းတို႔အဖြဲ႔ ေရာက္မလာေသးဘူး ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ပါ တြဲေခၚခဲ႔ရတာကိုး။
လႊတ္လိုက္တဲ႔ ထြန္းဇံ ျပန္လာျပီး ကိုစိုးေလး ေရွ႕နားမွာ ေတာင္ေပၚတက္တဲ႔ လမ္းခြဲရွိတယ္ ေတာင္ေပၚမွာ ရြာရွိတယ္လို႔ သူကေျပာေတာ့ ဆက္ထြက္မယ္ဆိုျပီး ကားလမ္းေပၚတက္ အျမန္ဆံုးလမ္းခြဲထဲဝင္ လမ္းမက မျမင္ရတဲ႔ ေနရာေရာက္ေတာ့ ေနာက္ခ်န္ အဖြဲ႔ေတြကို ေစာင့္ေပါ့ လမ္းခြဲ အတက္မွာေတာ့ အမာခံ တစ္ေယာက္ ထားခဲ႔တယ္ ေနာက္လူေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္မွာ စိုးရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြလဲ ဘာမွမစားရ တဲ႔အျပင္ မိုးေရေတြစိုရႊဲလို႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနျပီ အမာခံအဖြဲ႔ေတြပဲ ေရွ႕ေနာက္ ေျပးလြားေနရတာ ရဲေမနွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ နန္းေစာနဲ႔ တူးတူးကလည္း ခ်မ္းလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဖက္ထားတယ္ တူးတူးထက္စာရင္ နန္းေစာက ပိုျပီးမာတယ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လိုပဲ။
နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔က ထိန္္လင္းေအာင္ ေရာက္လာတယ္ ကိုစိုးေလး အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔ သူကသတင္းပို႔ေတာ့ က်ေနာ့စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က လိုက္လာလို႔ မိကုန္ၿပီ ထင္တာ ဘာအေျခအေန မေကာင္းတာလဲလို႔ေမးေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ ဆံုးျပီတဲ႔ ဟား ဆိုျပီး…

ဆက္ေရးပါဦးမည္

ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖာက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၀

က်ေနာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူး ဘာဘူနဲ႔ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ျပီး လိုက္ခဲ႔ေတာ့ ဆိုျပီး ျပန္လြတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ခ်န္ ဘာဘူ နဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔က စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္က်န္ထားတယ္ လာရမယ့္လမ္းကို ထိန္လင္းေအာင္ သိသြားျပီဆိုေတာ့ ကင္ပုန္းထားခဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ကို ျပန္သိမ္းျပီ အားလံုးဆက္ထြက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ျပီး ေတာင္တက္ခရီးျပန္လည္စတင္ ေတာ့တာေပါ့ ( ရဲေဘာ္ေတြ ကိုေတာ့ သနားတယ္ ရပ္နားဖို႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔အတြက္မျဖစ္နိုင္ ေသးတဲ႔အတြက္ ဆက္လက္ျပီး ခ်ီတက္ ရတာေပါ့ ေဆဆရာေတြျဖစ္တဲ႔ ဖိုးေအာင္နိုင္၊ ေဇာ္မိုး၊ ေပၚဦး နဲ႔ နန္းေစာတို႔ကလည္း ေဆးပစၥည္းေတြ မပါ ေပမယ့္ တတ္နိုင္သေရြ႔ နာမက်န္းအဖြဲ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ေတြလည္း ႀကိဳးစားျပီး ဆက္ေရွာက္တာပဲ။
တစ္မနက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ ေျပးလာရတဲ႔အျပင္ မိုးေတြကေတာက္ေရွာက္မိလာေတာ့ အားလံုးၾကြက္စုတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ နာမက်န္းအားလံုးကိုေတာ့ အမာခံအဖြဲ႔ေတြက ေတာင္ေဝွးေတြ ခုတ္ေပးထားတယ္ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြကေတာ့ ပင္ပန္းရမွန္းကို သိမယ္မထင္ပါဘူး အားလံုးလြတ္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ဆိုတာ အားလံုးရဲ့ေခါင္းထဲမွာ သံမိုနဲ႔ရိုက္သြင္ထားသလို ျဖစ္ေနလို႔ပါ) သြားရင္းနဲ႔ နိပ္စက္မွူ႔ဒဏ္ေတြ မခံနိုင္တဲ႔ရဲေဘာ္ ထဲက ဘယ္နွစ္ေယာက္ေၾကြလြင့္အံုးမလဲ ေထာင္ေဖါက္ေျပးသြားလို႔ ေဒါဒထြက္ေနတဲ႔ ေနာက္ကလိုက္လာမယ့္ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႔ရင္ ငါတို႔အမာခံအဖြဲ႔က ဘယ္နွစ္ေယာက္ က်န္မလဲ လဲေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႔ ခ်ီတက္ခဲ႔ရတာေပါ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစအခ်ိန္ေတာင္ေပၚရြာေလး ကိုေတြ႔ရျပီ ဒီရြာမွာစခန္းခ်ဖို႔ ့ဆံုးျဖတ္တာေပါ့ အားလံုးကိုခဏနားခိုင္းျပီး ထြန္းဇံ(တာေကာ) နဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ လြတ္ျပီးရြာထဲ အရင္ဝင္္ခိုင္းလိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ ေတာထဲတပ္ေဖ်ာက္ေပါ့ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ တာေကာနဲ႔ အမာခံ တစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘယ္လိုစည္းရံုးလိုက္လဲေတာ့မသိဘူး ညအိပ္ဖို႔နဲ႔ ဆန္ျပုတ္စားဖို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မိုးမိလာတဲ႔အဝတ္ေတြကို မီးကင္အေျခာက္လွမ္း၊ အိမ္ရွင္ကေကၽြးတဲ႔ေခါက္ဆြဲနဲ႔ မိုျဗဲဒယ္နဲ႔ တယ္လိုက္တဲ႔ ဆန္ျပုတ္ ခဏအတြင္းကုန္သြားတယ္ အမာခံအဖြဲ႔ေတြနားလို႔မရေသးဘူး။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ပါအကုန္စံုေတာ့ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ဖို႔ တာဝန္ယူရတယ္။ ေသနပ္ကိုေတာ့ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ ဘာဘူကစီစဥ္ျပီးလုပ္တယ္။ အဲ႔ဒီတစ္ရြာလံုးက က်ေနာ္တို႔ ညအိပ္သြားတာကို အိမ္ရွင္ကလြဲလို႔ သိလိုက္ပံုမေပၚေလာက္ဘူး အားလံုးက ညီညြတ္စြာနဲ႔ အမိန္႔ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခဲ႔ၾကတယ္။
တာေကာရဲ့ အိမ္ရွင္ကိုစည္းရံုးမွူ႔က ေတာ္ေတာ္ကိုခရီးေရာက္တယ္။ က်ေနာ္က တရုတ္စကား မတတ္ေတာ့ မသိဘူး။ အိမ္ရွင္နဲ႔ တာေကာ စကားေတြေဖါင္ဖြဲ႔ေနတယ္။ မနက္ကို မိုးမလင္းခင္ ျပန္စထြက္ဖို႔ တိုင္ပင္ျပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္က ရင္ဂ်မ္း မေရာက္ခင္ ၾကားထဲကရြာထိ လမ္းျပထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မနက္ခရီးထြက္ေတာ့ ရဲမယ္နွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ နန္းေစနဲ႔ တူးတူးပါ ေနမေကာင္း ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ကနန္ေစာကိုတြဲ၊ ဝင္းျမင့္ကတူးတူးကိုတြဲတယ္။ တာေကာနဲ႔ အမာခံနွစ္ေယာက္၊ အိမ္ရွင္ ထည့္ေပးတဲ့ လမ္းျပ သူတို႔ကပြိဳင့္ျဖစ္သြားျပီ ဘာဘူ ကေတာ့ ထံုးဆံအတိုင္း ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႔ေပါ့။ က်ေနာ္ ထင္တယ္ မနက္ ( ၅) နာရီေလာက္ စထြက္ရျပန္ျပီ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမလဲဆိုၿပီး တထင့္ထင့္နဲ႔ေပါ့…

ဆက္ေရးပါဦးမည္
ပါေဂ်ာင္ေထာင္ေဖါက္တဲ႔ည
ကိုယ္ေတြ႔ အပိုင္း ၂၁
ထြက္ခြာလာၾကေတာ့ စစခ်င္းထြက္ေျပးခဲ႔သလုိ မျမန္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ( အမာခံအဖြဲ႔ေတြေတာင္ ေညာင္းညာ ကိုက္ခဲျပီး ျဖစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတာက်ေနာ္စဥ္းစားမိတယ္ မတတ္နိုင္ဘူး လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္။ မျဖစ္မေန အသက္ရွင္ေနသေရြ႔ ဆက္ေရွာက္ရမယ္။ အမာခံ အဖြဲ႔ေတြ တအားေတာ္တယ္။ ပင္ပမ္းတယ္ဆိုတဲ႔အမူအရာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မျပခဲ႔ၾကဘူး သူတို႔ ညီးလိုက္ရင္ နာမက်န္းအဖြဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်သြားရင္ ပိုဆိုးကုန္မွာ အမာခံအဖြဲ႔အားလံုးက မာမာထန္ထန္နဲ႔ပဲ ခရီးဆက္ခဲ႔တယ္)
က်ေနာ္တြဲလာတဲ႔ ရဲေမနန္းေစာ ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီ က်ေနာ္စိတ္ပူျပီ၊ ေၾကြလြင့္ေတာ့မွာလား အမာခံအဖြဲ႔ေတြကလည္း ေရွ့ေနာက္ အလယ္ အားလံုးတာဝန္ယူရေတာ့ အကူအညီမေတာင္းေတာ့ဘူး။ အားလံုးစိတ္ပူမွာလဲစိုးရတယ္၊ ရိုးရိုးတြဲလို႔မရေတာ့ဘူး၊ က်ေနာ္သူ႔ရဲခ်ိဳင္းျခားကိုေခါင္းရွိုလိုက္ျပီး၊ က်ေနာ့ပုခံုးနဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္းတြဲေခၚလာတယ္။ မရရင္ေတာ့အမာခံတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္မေနေခၚရေတာ့မွာေပါ့။ ေန႔ခင္း ေလာက္မွာ လမ္းျပလိုက္ပို႔တဲ႔ရြာေရာက္ပါျပီ။ ေတာလမ္းကိုျဖတ္လာရတာဆိုေတာ့ အားလံုးပင္ပန္းေနျပီ ရြာဝင္ခါနီး ဘယ္ဘက္ေတာင္ကုနး္မွာ က က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ ေျခရာေဖ်ာက္ျပီး ကင္းေစာင့္ျပီ။ တာေကာနဲ႔ အမာခံတစ္ေယာက္ ျပီးေတာ့ လမ္းျပ ရြာထဲဝင္ခိုင္းလိုက္ျပီေပါ့။ ( အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အဖြဲ႔ကလြဲျပီး ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မယံုရဲဘူးဗ် လႊတ္သာလႊတ္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ တထင့္ထင့္နဲ႔ ျပီးေတာ့ ရြာကရြာႀကီး တစ္ရြာ ျဖစ္ေနတယ္ စက္ေမာင္းသံ ေထာ္လာဂ်ီအသံေတြစံုေနတာပဲ)
တစ္နာရီေလာက္ထိမေပၚလာေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ပူျပီေပါ့ အဖြဲ႔အားလံုးကေတာ့( အမာခံအခ်ိဳ႔ကလြဲျပီး အားလံုး ဖလက္ျပေနျပီ ေရွာက္လာရတဲ႔အေနအထားနဲ႔ အမာခံအဖြဲ႔ေတြေတာင္မခံနိုင္တာ နာမက်န္းအဖြဲ႔ေတြ ဘယ္လို ေနမယ္ဆိုတာ စာဖတ္သူမ်ားစဥ္စားၾကည့္နိုင္ပါတယ္) ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖလက္ျပေနျပီ ရြာထဲဝင္စီးဖို႔ တိုင္ပင္တဲ့အခါ ခဏေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေစာင့္ရတာေပါ့။ အဖြဲ႔ရဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ့ရဲ့ ကိုယ့္ရဲေဘာ္ေတြအတြက္ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔႔ လုပ္လိုက္ရင္ ဒုကၡေရာက္သြားနိုင္တယ္။