“မင္းကုိ ကုိယ္ေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ဒီကို မင္းလာမယ္ဆုိၿပီး တမင္ေစာင့္ေနတာ၊ လာကြာ၊ ဒုိ႔ မိုးအလင္း ဆိုင္ဘက္ ေရွာက္ၾကရေအာင္၊ ဒီေန႔ည စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့၊ ကုိယ္မနက္ျဖန္ အလုပ္ျပန္ဝင္ရေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ အေစာဆုံးရထားနဲ႔ လုိ္က္ရမယ္”
ခင္ထြန္းႀကီးသည္ ျခံဝတြင္ ေတြ႔လွ်င္ ေတြ႔ျခင္း က်ေနာ့္ပခုံးကုိ ကုိင္လႈပ္ေနသည္။ ျခံထဲ၌မူ အဖြားဆုံးသျဖင့္ ဓာတ္မီးမ်ား လင္းထိန္ေနေအာင္ ထြန္းညိွထားသည္။ မင္းသမီးတလက္အၿငိမ့္သီခ်င္းဆုိသံ ဆုိင္းသံမ်ားသည္ ျခံဝဘက္သုိ႔ လွ်ံထြက္လာေနသည္။ အဖြားဆုံးၿပီးဟု ေၾကးနန္း ရလွ်င္ရျခင္း က်ေနာ္လည္းၿမိဳင္ႀကီးမွ ေျပးလႊားလာခဲ့သည္။ ကုိခင္ထြန္းႀကီး ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္အခုိက္တြင္ ေဝ႔အေမငယ္စဥ္က အၿငိမ့္ကခဲ့သည္ဆုိသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ ေျပးလႊားဆက္စပ္ အမွတ္ ရေနျပန္ေတာ့သည္။ ဤရက္ပုိင္းအတြင္း၌ကား က်ေနာ့္အေတြးမ်ားမွာ ေဝႏွင့္ပတ္သက္၍သာ ေနေတာ့သည္။ ေဝႏွင့္ပတ္သက္၍ မေတြးမိေအာင္ မည္သုိ႔ ေနေန မရ။ ခုလုိ ခရီးထြက္လာရျခင္းသည္ပင္ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေစသည္။ေနရာတခု၌ အတည္တက် ၿငိမ္မေနခ်င္ေတာ့။
“က်ေနာ္လဲ အခု နေလးတင္ ေရာက္လာတာ၊ အေမ႔ ကုိႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရရုံေလးဘဲ ရွိေေသးတယ္၊ သြားမယ္္ေလ၊ က်ေနာ့္တုိ႔ မုိးအလင္းဘက္ မေရာက္တာလဲ ၾကာလွၿပီ” စင္စစ္တြင္ ဤအေမ႔ျခံသုိ႔မေရာက္ခဲ့သည္မွာပင္ ၾကာရွည္လွေလၿပီ။ ေဝႏွင့္ တေခါက္လာလည္ၿပီးကတည္းက မေရာက္ေတာ့။
ယခု ေဝႏွင့္ခဲြခြာရခါနီးမွ ေရာက္လာ ရျပန္သည္ဟုထင္ေန၏။ ယခုေဝႏွင့္ ခဲြခြာနီးအခ်ိ္န္ဟုု က်ေနာ္
သည္ စိတ္ႏွလံုးထဲမွ ပဲ႔တင္ထပ္ရြတ္ဆုိေနသည္။ ကုိခင္ထြန္းႀကီးကုိ ျပံဳး ႏႈတ္ဆက္ရန္
သတိရေသာ္လည္း မျပဳံးႏိုင္ေတာ့ေပ။ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ဤမွ် နာက်င္ေနပါလ်က္ အဘယ္နည္းျဖင့္ မ်က္ႏွာက ျပံဳးႏုိင္မည္နည္း။ ကုိခင္ထြန္းႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဓာတ္မီးတုိင္ က်ဲက်ဲမွ်သာ ရွိေသာ လမ္းအတုိင္းေလးကန္စြာ ေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ဓာတ္မီးတိုင္ ေအာက္မွ မႈန္ဝါးဝါး အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ယခုလုိပင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကုိ ထုိအခါတြင္ ေတြးေနမိျပန္သည္။ ဤအတိုုင္းပင္ ေဝ႔ ကုိ
ခုိးသည့္ညကလည္း သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဘူတာေနာက္ဖက္ကမ္းေျမွာင္ ေမွာင္ရိပ္ရိပ္တြင္ မိုးသားတဖဲြ႔ဖဲြ႔က်ေနဆဲ၌ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိၾက၏။ စင္စစ္ လြန္ခဲ့ေသာ ကုန္ခမ္းခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္က
ထိုအိမ္ေထာင္ဦး အစညမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ မေမ႔ႏုိင္ဘြယ္ေသာ ညတည
ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေသသည့္ုတိ္ုင္ေအာင္ တမ္းတသတိရမည့္ ညတညပင္ ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔
ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသုိ႔ ေရာက္ၿပီး ကုိခင္ထြန္းႀကီးဆီမွ စာတိုကေလးတေစာင္ရၿပီး ကုိခင္ထြန္းႀကီးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ အလ်င္းျပတ္ေတာက္သြားေတာ့သည္။ ကုိခင္ထြန္း၏ ေနာက္ဖက္မွ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လုိက္ေနရင္း ထုိစာတိုကေလးတေစာင္ကုိ အမွတ္ရေနကာ က်ေနာ္သည္ အစအဆုံးျပန္လည္၍ ေရရြတ္ၾကည့္ေနသည္။ ထိုစဥ္အခါကထုိစာကေလးတေစာင္မွာ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဘြယ္ရာ
ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္မူ ေမ႔ေမ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ အေသးအဖဲြ႔ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့
သည္။ အခ်ိ္န္ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ထုိစာကေလးကုိ ေမ႔ေမ႔ ေပ်ာက္ေပ်ာက္္ျဖစ္သြားရန္ ေဖ်ာက္ေပးထားသည္။ ထုိ႔ အတူပင္ သိမ္းေဆြႀကီးဆီမွ စာကုိလည္း အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာလွ်င္ ေမ႔ေပ်ာက္သြားႏုိင္မည္ ထင္မိျပန္ေလသည္။ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲတြင္ သိမ္းေဆြစာ၏ ေနာက္ကြယ္မွအရိပ္အစြန္းတုိ႔သည္
ဂယက္ရုိက္ေန၏။ ၿမိဳ႔င္ႀကီးဘူတာရုံမွ အျဖစ္အပ်က္။ ယခုအခါတြင္ ေဝ႔ ကုိ ခ်စ္သည့္ စိတ္သည္
လည္း မိမိ၏ေပ်ာ့ညံ႔ ေသာ စိတ္ႏွလုံးသားထဲဝယ္ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြဘြယ္ရာ အျမစ္တြယ္ေနေသးဆဲ ျဖစ္သည္ကုိလည္း သိိေနပါသည္။ ယခုအခါ၌ မိမိ၏ စိတ္ႏွလုံးသားထဲတြင္ မျပတ္မသား မပီမသ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားသာလွ်င္ ေရာေထြးေနသည္။
ဤအတုိင္းမွိတ္က်ိတ္မ်ိဳသိပ္ ထားလုိက္ၿပီး ေဝ႔ကုိ တဖန္ျပန္၍ ျပဳျပင္လုိက္လွ်င္ ၾကာေသာ္ ဤေမွာက္ေမွာက္မွားမွား အျဖစ္အပ်က္အေပါင္းကုိ က်ေနာ္ ေမ႔ သြားႏုိင္မည္ဟု ထင္ေနျပန္သည္။ သိမ္းေဆြ၏စာသည္ အလ်င္း ေပ်ာက္ပ်က္သြားၿပီး သာယာခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ အိမ္ေထာင္ေရး ကခု အသစ္တဖန္ ျဖစ္လာႏုိင္ဦးမည္ဟု ထင္ေနသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ ယွဥ္ေလွ်ာက္ေနရင္း ကုိခင္ထြန္းသည္ ေခါင္းကုိငုံ႔ထား၏။ သူလည္း တခုခုကုိ ေတြးရင္း နစ္ေမ်ာသလုိပင္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္ ကင္းကြာ သြားေသာ လမ္း၌ျပန္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ေဈးေထာင့္ဘက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္မွ သူသည္ ေခါင္းကုိ ျပန္ေမာ့လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကုိလွည့္ၾကည့္ေလသည္။
“ မင္း ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလဲ” ဟုသူကေမးသည္။
“က်ေနာ္လဲ မနက္ျဖန္ျပန္မွာဘဲ ကုိခင္ထြန္း ခြင့္တုိ႔ ဘာတုိ႔ေတာင္ ယူလာခဲ့တာ မဟုတ္ဖူး၊ လစ္ေျပးလာခဲ့တာ”
“ဒုိ႔ က ႏွစ္ေယာက္စလုံး သုတ္သုတ္ခ်ည္းပါဘဲလား၊ ဒုိ႔ ျပန္မေတြ႔ၾကရတာ ေျခာက္ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီေနာ္ ကုိကုိ” “ခုနစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ”
“မင္း အရက္ျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိ”
“ျဖတ္ပစ္တာၾကာၿပီ၊ အိမ္ေထာင္က်ကထဲက ျဖတ္လုိက္တာဘဲ”
“ဒါနဲ႔ အေရႊဆုံးသြားတာ မင္း မသိေသးဘူးေနာ္ ကုိကုိ။ သထုံမွာဘဲ ဆုံးရွာတယ္၊ သုံးလေလာက္ ရွိသြားၿပီ” ေဈးေရွ့ဘက္ အေရာက္၌ ထုိစကားကုိ ခပ္တုိုးတုိးေျပာေလသည္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ လမ္းေလွ်ာက္ပုိ၍ ေလးပင္ ေႏွးေကြးသြားၾကေလသည္။ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေဈးလမ္းထိပ္တြင္ ေႏြည၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေလေျပေအးမ်ား သုတ္ျဖဴး လာေနသည္။ ေလတို႔သည္ ခပ္ေဝးေဝးဘက္မွ ျမစ္ျပင္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္တုိက္ခတ္လာၾက၏။ ဤလမ္း၌ ျမစ္ျပင္မွ ေလမ်ား တုိက္ခတ္ လာေနသည္ကား မည္သည့္အခါတြင္မဆုိ တုိက္ခတ္ ေနပါမည္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ယခုလုိ ေႏြညမ်ားတြင္ ကုိခင္ထြန္း၊ သိမ္းေဆြတို႔ႏွင့္ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾက၏။ ထုိအခါက ကုိခင္ထြန္းမွာ ေနာက္ေျပာင္တတ္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္သည္။ ယခု ကုိခင္ထြန္း၌ကား ထုိေပ်ာ္ရႊင္တတ္မႈမ်ား ရွိပုံမရေတာ့ေပ။ က်ေနာ္သည္ မေရႊကို တမ္းတသတိရေန၏။ ကုိခင္ထြန္္းႀကီးႏွင့္အေၾကာင္းပါေသာအခါ မေရႊသည္ သုံးခုလပ္မွ် ျဖစ္ေလသည္။
မေရႊသည္လည္း ေျပာင္ေနာက္ေပ်ာ္ရႊင္တတ္၏။ ေဝႏွင့္က်ေနာ့္ ကုိ ဖူးစာစုံဖက္ေပးသူမွာ မေရႊျဖစ္ေလသည္။ ေဝ႔ကုိ ခုိးစညက မေရႊ၏ျပံဳးစပ္စပ္မ်က္ႏွာကုိ သတိရေနျပန္သည္။ ယခုလည္း ေဝသာ မေရႊလုိ ကြယ္လြန္သြားၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ခ်င္းကဲြကြာသြားရလွ်င္ စိတ္ခ်မ္းသာဘြယ္ရာ ျဖစ္လိမ့္ဦးမည္ဟု ေတြးေနမိျပန္သည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ရွင္ကဲြ႔ကဲြၾကရေသာ အျဖစ္ထက္ေသကဲြ ကဲြဲရေသာအျဖစ္မွာ ေျဖသာေပသည္။ က်ေနာ္သည္ မေတြးခ်င္ေတာ့ေသာ ေဝႏွင့္ပတ္သက္သမွ်တို႔ကိုသာ ေတြးေနမိ၍ အမွတ္မရခ်င္ေသာ
ေဝႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ တုိ႔ကုိသာ အမွတ္ရေနသည္။ ဘူတာရုံတြင္ေနခဲ့ရေသာ ေဝ႔မိတ္ေဆြႏွင့္ အေဖၚ တဦးသည္ ေနာက္ရက္၌ က်ေနာ့္ အိမ္ကေလးသို႔ လာ၍ လည္ပတ္သြားခဲ့ေသးသည္။
အိမ္ေပၚတြင္ သူတုိ႔၏ ဟားတုိက္ ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္ အိမ္ကေလးမွာ ဂုဏ္သိကၡာအေပါင္းက်ဆင္းသြားခဲ့ရေသးသည္။ စကား ေပါ့ေပ့ါရွပ္ရွပ္ ေျပာဆုိသံ၊ ေပါ့ေပါ့ရွပ္ရွပ္ ရယ္ေမာသံမ်ားသည္ အိ္မ္ေထာင္ကေလး၏ သာယာခ်မ္းေျမ႔မႈုတို႔ကုိ အစအဆုံး ဖ်တ္ဆီးလုိက္သကဲ့သို႔ပင္။ သုိ႔ေသာ္ထုိညေနက က်ေနာ္သည္ ဟန္မပ်က္ ရယ္ေမာႏိုင္ခဲ့ေသးသည္။ ကၠုေျႏၵမပ်က္ စကားဝင္ေျပာခဲ့ေသး၏။
ေနဝင္ခ်ိန္တြင္မွ သူတုိ႔ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။
“တံတားႀကီးဘက္ သြားထုိင္ၾကရေအာင္ကြာ၊ ဒို႔ ဟုိတုန္းက ထုိင္ေနက်ေနရာကုိ မေရာက္ေတာ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္သြားဘီ”
က်ေနာ္တို႔သည္ ေဈးေထာင့္ နာရီစင္ႀကီး ေအာက္မွျဖတ္ေက်ာ္ရင္းေလွ်ာက္သြားေနသည္။ ၿမိဳ႔ႀကီးေဈးမွာ ညအခါတြင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ လေရာင္၊ ၾကယ္ေရာင္ ဓာတ္မီးအေရာင္တုိ႔ျဖင့္ ေဈးမွာလင္းေနသည္။
“က်ေနာ္တုိ႔ဟုိတုန္းက ဒီမယ္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာ အမွတ္ရတယ္”
“အဲဒီတုန္းကေတာ့ သိပ္လြတ္လပ္တာ ေပ်ာ္တာဘဲေလ၊ ေသာကဆိုတာ ဘာမွန္းကုိ မသိၾကရေသးဘူးမႈတ္လား ကုိကုိ”
“ဟုတ္တယ္၊ ေသာကဆုိတာဘာမွန္း မသိၾကရေသးဘူး”
က်ေနာ္သည္ ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ က်ေနာ့္ အိမ္ေထာင္းေရးကုိ၊ အိမ္ေထာင္းေရး၏ ျပင္း
ထန္ေသာ မုန္တုိင္းလႈိင္းဂယက္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ကုိခင္ထြန္းႀကီးအား ေျပာျပခ်င္ေနသည္။
ရင္ထဲတင္းက်ပ္ခံေနရသည္တုိ႔ကုိ ထုိကဲ့သုို႔ ဖြင့္အန္ပစ္လုိက္ရလွ်င္ သက္သာ ေျပေပ်ာက္သြားမည္ထင္သည္။ ေနာက္ဆုံးေဝကုန္ေရာင္းမသြားမီ အိမ္၌ေနခဲ့ေသာ ငါးရက္မွာွ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ထားရေသာ၊
ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ ထားရေသာ၊ အံခဲက်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ေနရေသာ ငါးရက္ပင္။ ဤငါးရက္တာ
အတြင္း၌ ေဝ႔ကုိ သတ္ပစ္ရန္ပင္ တည၌က်ေနာ္သည္ ၾကံစည္ခဲ့ေသးလ်က္၊ စိတ္ကုိ
မနည္းျပန္၍ ျပဳျပင္တည့္မတ္ယူခဲ့ရသည္။ဤငါးရက္အတြင္း၌ ပြင့္အန္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔႔ အဖန္ဖန္္
အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ သူ႔ ကုိထုတ္၍ ေမးလုိက္လွ်င္ သူကေျဖးရွင္းစရာ အေၾကာင္းတခုခု
ရွာျပၿပီး လုိက္၍ ထုိေျဖရွင္းမႈကုိ လက္ခံယုံၾကည္ၿပီးအိမ္ေထာင္ကေလး၏ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ
အေပါင္းကုိ ရွင္းလင္းႏုိင္ခဲ့လွ်င္ိ မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္းဟူ၍လည္း ေတြးမိျပန္ပါသည္။
သူကုန္ေရာင္းအၿပီး သြားေတာ့မည့္ညက ရုပ္ရွင္ရုံမွ အျပန္သီတာျမသား၏ တံတားထိပ္
အေကြ႔၌သူေျပာခဲ့သည့္ စကားကုိ က်ေနာ္သည္ စိတ္ထဲတြင္ ျပန္၍ သတိရျပန္သည္။
“ေဝ သမီးေလးတေယာက္ေလာက္ လုိခ်င္တယ္ ကုိကုိရယ္၊ ေဝ႔ သမီးေလးကုိ သိပ္သတိရတာဘဲ၊
သမီးေလးရွိရင္ အခုဆုိ အခါလည္ဘဲေနာ္ကုိကုိ၊ အိပ္ေပၚမယ္ ဆဲြမႏုိင္ေအာင္ ေဖေဖ ေမေမ ေခၚတတ္ေနမွာဘဲ” ဟု ေဝက ေနာက္ဆုံးစကားအျဖစ္ျဖင့္ တမ္းတခဲ့သည္။
ေဈး၏တဖက္ထိပ္မွ မယ္ဒလင္တီးၿပီး သီခ်င္းေအာ္ ဆုိ၍ လူငယ္တစုသည္ နာရီစင္ႀကီးကို
ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး လာေနသည္။ သူတုိ႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္လန္းဆန္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကုို အေဝးမွပင္ လွမ္းျမင္ေနရေလသည္။
“ ဒုိ႔ုတုန္းကလဲ သိမ္းေဆြႀကီးက ဘာဂ်ာ မႈတ္ၿပီး ဒီၤလုိေလွ်ာက္ခဲ့တာဘဲ” ဟု ကုိခင္ထြန္းက
ေျပာၿပီး တခုခုကုိသတိရသြားသလုိ ရယ္လုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္ကမူ ဤေဈးသို႔ ၿမိဳ႔ႀကီးတြင္ ေဝႏွင့္ဆယ့္ငါးရက္လာလည္ေနစဥ္က ေန႔တိုင္း လာခဲ့သည္ကုိ အမွတ္ရ၊ ေဝ႔ကုိ စက္ဘီးတိုးမိၿပီး ေဝက ခေလးကေလး တေယာက္ ကဲ့သို႔ပင္ ငုိခဲ့သည္တုိ႔ကုိ သတိရေနေတာ့သည္။ ေဝ႔ ကုိ ေခ်ာ့ေမာ့၍ပင္မရဘဲ ရယ္ရအခက္ စိတ္ဆုိးရအခက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထုိအခါကမူ ေဝသည္ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး
မခင္ေဝသာ ျဖစ္သည္။ ဤလမ္းမႀကီး ေပၚ၌ ေဝ၏ ကေလးဆံစြာ ငိုသံမွာ လူရယ္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယခုမူထုိအျဖစ္အပ်က္ အေပါင္းမွာ မက္ခဲ့ၿပီးေသာ အိမ္မက္ေဟာင္းကေလး တခုမွ်သာ ျဖစ္ေနေတာ့
သည္။
“မေန႔က ႀကီးႀကီးကေျပာတယ္၊ မင္းရာထူးက်တာႀကီးႀကီးတုိ႔ ဘာမွမသိရဘူးဆုိပါလားကုိကုိ၊ မင္းေဟမန္ လုိုက္ေနတယ္ဆို၊ ကုိယ္လဲ ဘာမွကုိမသိရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္မွ သိမ္းေဆြႀကီးစာလွမ္းေရးလုိ႔သိရတာ၊ သိမ္းေဆြႀကီးကုိ သတိ ရတယ္ကြာ၊ ဒီေကာင္ႀကီး ဘာဂ်ာသံကုိသတိရတယ္၊ ဒုိ႔တုန္းကလဲ ဒီအခ်ိန္လမ္းတာႏွံ႔ ေအာင္ ပတ္ေနၾကတာဘဲ၊ ကုိယ္မုိးအလင္း လဖက္ရည္ဆုိင္ဖက္သြားခ်င္တာက ဟုိတုန္းကလုိ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စိတ္ဆႏၵမ်ား ျပန္ေပၚလာမလားလုိ႔၊ ဒုိ႔ခေလးတုန္းက
မုဆုိးဖုိႀကီးုဆိုလုိ႔ဘယ္လုိသတၱဝါႀကီးလဲလို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ၾကတာမင္းသတိရေသးလား၊
အခုေတာ့မုုဆိုးဖုိႀကီးဆုိတာ ဇာတ္ထဲက မင္းသားေတြကုိင္တဲ့ ေလးကုိင္းလုိ္လုိ လူလုိလိုဟာဘဲလုိ႔ ကုိယ္ေတာ့သိလာတယ္” သူသည္ ေဈးလမ္း၏ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ကတၱရာ အခင္းေပၚ၌ က်ေနသည့္ သူ႔အရိပ္ အရပ္ရွည္ရွည္ ခါးေကြးေကြးကုိ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေလသည္။
“ ဟုတ္တယ္ မေျပာခဲ့ဘူး၊ အေမတို႔ စိတ္ဆင္းရဲမွာစုိးလုိ႔၊ လုံးလုံး မတတ္သာ ေတာ့မွဘဲ
အသိ ေပးေတာ့မယ္ လုိ႔ဘဲ ကုိခင္ထြန္း”
“မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရင့္ေဝက ေမာင္ရင့္ မိဖေတြဆီ လုိက္မေနခ်င္ပါဘူးလုိ႔ ငိုၿပီးေျပာလုိ႔ မႈတ္လားကြာ၊ မင္းေဟမန္မယ္ ဘူးသီးအေၾကာ္ ျမစ္ဆိပ္မွာ ေရာင္းခဲ့ေသးတယ္ဆုိ” “ဟုတ္ပါတယ္၊
က်ေနာ္ ေဟမန္မယ္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနခဲ့ရေသးတယ္၊ ဟုိမယ္ သမီးေလးတေယာက္ေတာင္မွရေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဖတ္မတင္ရွာဘူးဗ်ာ”
“ေတာ္ကြာ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကုိ မေျပာနဲ့၊ စိတ္ခ်မ္းသာရမယ့္ စကားမ်ိဳးဘဲ ကုိယ္ေတာ့ၾကားခ်င္
တယ္၊ ဒီေန႔ည ဒုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတဲ့ညမွာ အလဲအကြဲ မူးပစ္လုိက္ ေပ်ာ္ပစ္လုိက္ခ်င္တယ္၊
ဒါေပမယ့္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ စကားကေတာ့ တနည္းမဟုတ္တနည္းေျပာလာမိၾကမွာဘဲထင္တယ္၊ ဒုိ႔က ဟုိတုန္းက ဒုိ႔နဲ ့သိပ္သိသိသာသာ ကြာေနၿပီကုိ ကုိကို၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာကုိ ေရွာင္လုိ႔ေတာ့
ရမွာမဟုတ္ဖူးထင္တယ္”
“ေရွာင္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးဟုတ္လား ကုိုခင္ထြန္း”
“ ဟုုတ္တယ္”
“ဟုတ္တယ္ ကုိခင္ထြန္းႀကီး၊ ေရွာင္လုိ႔မရဘူး၊ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္အခုေတာင္ ခင္ဗ်ားကုိ
စိတ္မခ်မ္းသာစရာစကားေျပာေတာ့မလုိ႔ စဥ္းစားေနဘီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ ပါးစပ္ကလဲဖြင့္မေျပာခ်င္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္တုိ႔ အထဲမယ္အသက္ အႀကီးဆုံးဆုိေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အျမဲတမ္း ပုဏားတုိင္
လုပ္ခဲ့ၾကတာ အမွတ္ရတယ္”
“ေအးပါေလ ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာေတာ့မယ့္ စကားကုိသိၿပီးသေလာက္ဘဲ၊ မင္းကုိယ္နဲ့ႏွစ္ေယာက္ထဲ
ေျပာခ်င္တဲ့ စကား၊ သိပ္လွ်ိဳ႔ဝွက္ရမယ့္ စကားမ်ိဳးမႈတ္လား၊ တံတားေပၚမယ္ သြားထုိင္ၿပီးမွ
ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကတာေပါ့ကြယ္၊ လလဲသာပါတယ္”
ျမစ္ကူးတံတားႀကီးကုိ လေရာင္ေအာက္တြင္လွမ္း၍ ျမင္ရေလသည္။ တံတားႀကီးဘက္
အတက္ကုိ တက္ေနစဥ္၌ ျမစ္ေရလႈိင္းသံသဲ႔သဲ႔ ကုိၾကားရစ ျပဳလာသည္။ တံတားႀကီးသည္
လေရာင္မႈန္မႈန္ေအာက္တြင္ ေအးၿငိမ္းၿငိမ္သက္ေနသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ တန္းတားႀကီး၏ လက္ရန္းမ်ား ေပၚတြင္ဟုိစဥ္ကထုိင္ၾကသည့္အတုိင္းပင္ ျမစ္ေရကုိ မ်က္ႏွာျပဳ၍ ထိုင္လုိက္ၾကေလသည္
။ ေရသားျပင္၏လႈိင္းတြန္႔ကေလးမ်ားသည္ လေရာင္ ေအာက္တြင္ ေနရာမွမေရြ႔ မလွ်ား ၿငိမ္သက္ေနသည္ဟု ထင္မွတ္ရသည္။ျမစ္ေရျပင္ထက္တြင္ ေဆာင္းၾကြင္းေဆာင္းက်န္ ႏွင္းမ်ား ဆုိင္းေနသည္မွာ
ေၾကကဲြဘြယ္ရာတခုကို ျပန္လည္သတိရ ေနသည္ႏွင့္တူေနသည္။ဤညင္သာစြာ စီးဆင္းေနေသာ
ျမစ္ေရ အတုိင္း ေမွ်ာလုိက္သြားလွ်င္ ဤျမစ္ေကြ႔ တေနရာရွိ ေဟမန္၏ သဲေသာင္စ သို႔ ေရာက္သြားလိမ့္မည္။ ဤျမစ္ေရတုိ႔သည္ က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာ္တဲေဟာင္းကေလးရွိသည့္ သဲေသာင္ျပင္ နံေဘးသို႔
ေရာက္သြားလိမ့္မည္။ တခုခု အမွတ္ရလုိက္လွ်င္ ေဝႏွင့္သာ ပတ္သက္ေနေတာ့သည္။
ေနရာတကာ၌ ေဝ႔ အသံႏွင့္ မကင္းလြတ္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ေတာက္ပေသာအျပဳံးႏွင့္ ကင္းေဝးမည့္ ေနရာကားမရွိႏုိင္။ ေဝကား ယခုေနာက္ဆုံး အေခါက္ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ထြက္သြားခဲ့သည္မွာ ဆယ္ရက္မွ်ရွိေနပါၿပီ။ ေဝသည္ သာယာေသာ အသုိက္အျမံဳ၏ အျပင္ဘက္သုိ႔လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းသြားေနပါသည္။ ခုအခ်ိန္၌ ဒိဗၺစကၡဳျဖင့္ ေဝဘယ္ဆီတြင္ ေနသည္၊ ဘာလုပ္ေနသည္ကုိ လွမ္း၍ၾကည့္ခ်င္ပါ
သည္။ အေမ႔ အိမ္တြင္ လာေနသည့္ ဆယ့္ငါးရက္တာ အခ်ိန္အတြင္း တညေန၌ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ဤတံတားုႀကီးေပၚသို႔ လာ၍ ထုိင္ခဲ့ၾကဘူးေလသည္။ ထုိအခါက ျမစ္ေရျပင္ေပၚတြင္
ထင္ေနေသာ ညေနဆည္းဆာသည္ ေဝ႔မ်က္ႏွာလုိပင္ လွပေန၍ ေဝ႔ မ်က္ႏာွသည္လည္း ဤျမစ္ျပင္ထက္ဝယ္ ထင္ဟပ္ေနေသာ ညေနဆည္းဆာကဲ့သို႔ပင္ လွေနသည္။
ေဝက “ကုိ ကုိတုိ႔ အေမနဲ့ခင္ေဝ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး၊စိတ္ညစ္လွပါဘီ၊ ျပန္ပါရေစေတာ့” ဟု ငုိယို
ခမန္းေျပာခဲ့၍ ထုိစဥ္ကေဝ႔ မ်က္ႏွာကေလးမွာ ငုိလုိက္ေတာ့မည့္အတုုိင္း ညႈိးေလ်ာ္ေနသည္။
“ကဲ ကုိကုိ မင္းေျပာခ်င္တာ ခင္ေဝ႔ အေၾကာငး္ဘဲထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ကုိခင္ထြန္းက ေမးေန
သည္။
“ ဟုတ္ပါတယ္”
“ဘယ္လုိလဲ ေျပာေလ ဘာလဲ”
“ က်ေနာ္ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမယ္ ေနတုန္းက ခင္ဗ်ားစာတုိ ကေလးတေစာင္ ေရးလုိက္တာ အမွတ္ရေသးသလား၊ အဲဒါ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကုိ ေတာင္းပန္မလုိ႔၊ ထားပါေတာ့ေလ၊ အခုၿပီးခဲ့တဲ့
အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္က သိမ္းေဆြႀကီးဆီက စာတေစာင္ရတာကုိလဲ ခင္ဗ်ားကုိ ေျပာမလုိ႔”
“ကုိယ္ေပးတဲ့ စာနဲ့ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ကုိယ္က ဘယ္ေတ့ာမွ မေမ႔ဘူး ကုိကုိ၊ ဟုိတုန္းကတဲက တေန႔က်ရင္ မငး္နားလည္လာပါလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ေတာ့ ေတြးထား တြက္ထားၿပီးသားဘဲ၊
မင္းက ေကာင္မေလးကုိ တကယ္ခ်စ္တာဆုိတာလဲ ကုိယ္တုိ႔ သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔
အိမ္ေထာင္ေရးကို ဘယ္နည္းဘယ္ပုံ ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္လုိ႔ ကုိယ္ေရးတာ၊ ဟုိတုန္းက
အေျခအေနကေတာ့ အေျခအေနဟာ ၾကည့္မေကာင္းတာ ကေလးဘဲရွိေသးတာဘဲ ကုိကုို၊ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္မေရးမိတာ တခုက မင့္ေဝကုိ သူ႔ အေမနဲ႔ အတူတူ မထားမိဖုိ႔၊ သူ႔ အေမဆီက အတုျမင္လို႔
အတတ္သင္သြားမွာကုိ သတိမေပးမိတာဘဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ သတိေပးစကားမ်ိဳးဟိုတုန္းက ကုိယ္ေျပာခဲ့မိ ဘူးတယ္ေတာ့ထင္တယ္၊ တခါတရံ က်ေတာ့ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ ကာကြယ္မူဟာ
ေပါ့ေပါ့ဆဆကေလး ရယ္စရာ ေမာစရာကေလးေလာက္ ထင္တတ္တာ သိပ္ဆိုးတယ္၊ ကုိယ္ အဲဒီ
သတိေပးစကားကုိ ေျပာတုန္းက ေပါ့ေပါ့ဆဆ ရယ္စရာ ေမာစရာကေလးေလာက္ထားၿပီး ေျပာမိ
တယ္ထင္တယ္၊ မင္းေဝကုိ ခုိးတဲ့ ညကလဲ မွတ္မိေသးလား၊ အမွန္ေျပာရရင္ ဒီစာမ်ိဳးတေစာင္ ေရး
ရတာဟာ လူသတ္မႈတမႈေလာက္ကုိ ဆင္ျခင္ႏႈိင္းစာၿပီးမွ ေရးရတယ္ ကုိကုိ၊ ဒုိ႔ ကႏွစ္ကုိယ့္တစိတ္လုိ ေနလာခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔လဲ ကိုယ္ အဲဒီေလာက္ ေရးဝံ႔တာဘဲ၊ ဒါေတာင္မွ
အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေတြးဆခဲ့ရတယ္၊ေအး သိမ္းေဆြႀကီး စာအေၾကာင္း မင္း ကုိယ့္ကုိ ေျပာေတာ့မလုိ႔လား၊ သူလဲ ဒီလိုဘဲ၊ မင္းဆီ သူပုိ႔ လုိက္တဲ့ စာကုိ ေကာ္ပီကုိုယ့္ဆီ ပုိ႔လုိက္တယ္၊ ရွင္းလင္းခ်က္ တခုလဲ ေရးလုုိက္ေသးတယ္၊ အဲဒီ စာအေၾကာင္းနဲ ့ပတ္သက္ရင္ မင္းထက္ ကုိယ္က ပုိသိတယ္” “က်ေနာ္ ဘာလုပ္သင့္သလဲ ကုိခင္ထြန္း”
“ေျပာဘုိ႔ခက္သားဘဲကြာ၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆိုေတာ့ မင္းဟာငါ မဟုတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့ မင္းေဝကုိ ခ်စ္တာနဲ ့ကုိယ္္မေရႊကုိ ခ်စ္တာနဲ ့တူတာမွမႈတ္ဘဲ ”
“က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ဖုိ႔ေတာ့ တခုထဲဘဲ ရွိတယ္ထင္တယ္၊ က်ေနာ္္ သူ႔ကုိစြန္႔ပစ္လုိက္ရမွာဘဲ၊ ဒါဘဲမႈတ္လား၊ အမွန္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ရမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အားနဲေနသလုိဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကစြန္႔ပစ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္တယ္လုိ႔ တခြန္းေျပာလုိက္ရင္ က်ေနာ္ တိတိက်က် ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားျဖစ္မွာဘဲ ”
“ ကုိယ္တုိ႔ ဒီစကားမ်ိဳး မေျပာရဘူးဆုိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ ”
သူ၏ ညည္းညဴေနသံသည္ ျမစ္ေရမ်ား တံတားတုိင္ကုိ တုိးေဝွ႔ ေနသံမ်ားထဲ၌ ေရာေႏွာေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။ ထုိအခိ်န္၌ က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ကုိစြန္႔ပယ္ပစ္ရမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ခုိင္ခိုင္မာမာ ခ်ေနသည္။
“ ဟုတ္တယ္ ဒါဘဲရွိတယ္၊ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ စြန္႔ပစ္မယ္ဗ်ာ၊ သူနဲ ့မ်က္ႏွာခ်င္းကုိ ျပန္မဆုိင္ေတာ့ဘူး၊ ဒီကေရာက္ၿပီးရင္ လုပ္စရာရွိတာ အကုန္လုပ္ပစ္မယ္။ ဒီေန႔ ညတြင္းခ်င္းဘဲ ျပန္မယ္”
“ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၿပီးပလားကုိကုိ”
“ ဟုတ္တယ္၊ စဥ္းစားၿပီးၿပီ”
“ ဒါေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ခက္သားဘဲ”
“ ဒါေတာ့ ဘယ္တတ္ႏုိင္မွာလဲ က်ေနာ္႔မွာလဲ က်ေနာ့္ မာနကေတာ့ ရွိရအုံးမွာဘဲေပါ့ ကုိခင္ထြန္း”
ကုိခင္ထြန္းသည္ က်ေနာ္႔ ပခုံးေပၚသို႔လက္တဖက္ကုိ တင္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္္ က်ေနာ္႔ မ်က္ႏွာကုိ ငု႔ံၾကည့္ေနသည္။
“ကုိယ္ ဒီေန႔ ညရထားနဲ ့ဘဲ ျပန္မယ္၊ အခ်ိန္ေတာင္ သိပ္မရေတာ့ဘူးထင္တယ္၊ မင္းကုိ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပစ္ခဲ့မွာဘဲ။ အရင္ ငါးရက္က မင့္ေဝ ကုိ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္ကုိကုိ၊ အဲဒါကုိ ေျပာမလုိ႔ဘဲ”
ဟု သူသည္ ေျပာေန၏။ က်ေနာ္ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ေျပာင္းၿပီး မၾကာမီသူသည္လည္း သထုံသုိ႔ေျပာင္းေရႊ ႔ သြားရေလသည္။ သထံု၌ မေရႊ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီး၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္လကမွ သူသည္ ျပန္၍ ေျပာင္းေရႊ ႔လာရသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးရက္ကမူ သူသည္ ပဲြေဈးတန္းမွသံလမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းၿပီး သူ႔အိမ္ဖက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ သူသည္ ေဝ႔ကုိတခါမွ် ျပန္မေတြ႔ဘူးေသး၊ ေဝေရာက္ေနသည္ဟူ၍လည္း မၾကားမိေသး။ ထုိညကမူ သံလမ္းႏွင့္ယွဥ္လ်က္လမ္းမွ လေရာင္ရိပ္ရိပ္တြင္ ေဝႏွင့္အတူ လူတေယာက္ကပဲြခင္းဘက္မွ ေလွ်ာက္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရ ေလေတာ့သည္။ ညႏွစ္နာရီအခ်ိန္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ တဦးႏွင့္တဦး ကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္လ်က္ လမ္း၏ အေမွာင္ရိပ္ဘက္မွ ကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာသည္။ အမ်ိဳးသားမွာ ေလာ္ရီကားပုိင္ရွင္တဦး ျဖစ္၍ ကားသမားသည္ ေဝ႔ အေမအိမ္တြင္ သုံးရက္ သုံးညမွ် တည္းခုိသြားခဲ့၏။ ေဝ႔ အေမႏွင့္ ေဆြမ်ိဳး စပ္ဟပ္ ေတာ္သည္ဟု ေဘးပတ္ဝန္းက်င္၌
အေၾကာင္းျပခ်က္ျပဳထားသည္။ ကိုခင္ထြန္းသည္ ထုိစကားမ်ားကုိ အလြန္ေအးေအး ၿငိမ္သက္စြာ
တလုံးခ်င္းေျပာေနသည္။ဤအျဖစ္အပ်က္ အေပါင္းမွာ က်ေနာ္႔ တာဝန္ခ်ည္း ျဖစ္သည္ဟူ၍ ကိုခင္ထြန္းသည္ အျပစ္တင္ေန၏။ က်ေနာ္က အလုိ လုိက္လြန္းေသာေၾကာင့္သာ ကေလးမေလး ထုိသုိ႔ ျဖစ္ရရွာ
သည္ဟု ဆုိ၏။ ဤအေျခအေန ဤပတ္ဝန္းက်င္မ်ိဳးသို႔ေရာက္လွ်င္ မည္သည့္မိန္းမမဆုိ ဤအတိုင္းျဖစ္ပ်က္ရမည္ဆုိ၏။ ရင္ထဲတြင္ ေဒါသ။ နာက်ည္းမႈတခုမွ မျဖစ္ေတာ့ဟု ထင္ေနရေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထုံက်ဥ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလသည္။ ယခုအခါ၌ ဤထက္အဆတရာဆုိးဝါးေသာေဝ၏ ေဖါက္ျပန္မႈတို႔ကုိ ေျပာျပေသာ္လည္း က်ေနာ္သည္ လႈပ္ရွားေတာ့မည္ မဟုတ္။ ယခုေဝ၏ အေျခအေနကား
ေဖါက္ျပန္မႈတြင္ အဆုံးသို႔ စြန္းေနေပၿပီ။ ဤအခါတြင္ကား ေဝ႔ ဘက္မွ ေလွ်ာက္လဲကာကြယ္၍
ရႏုိင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ ထုိသုိ႔ ေတြးရသည္မွာ ဝမ္းနည္းဘြယ္ရာ ျဖစ္ေနပါသည္။
“ က်ေနာ္တုိ႔သြားၾကရေအာင္ ကုိခင္ထြန္း” ဟု က်ေနာ္သည္ အသံမွန္မွန္ေအးေအး တည္တည္
ၿငိမ္ၿငိမ္ေျပာေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ သံလက္ရန္းမ်ား ေပၚမွဆင္းလုိက္ၾကၿပီး တံတားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကေလသည္။ ည၏ လေရာင္ေအာက္တြင္ ေရလႈိင္း တဖ်တ္ဖ်တ္
ခတ္ေနသည့္ ျမစ္ေရျပင္မွာ စီးျမဲအတုိင္း ၿငိမ္သက္ ကၠုေျႏၵရစြာပင္ စီးေနေပသည္။ က်ေနာ္သည္
ကုိခင္ထြန္းႏွင့္ ယွဥ္မိေအာင္ ေလွ်ာက္လုိက္ေလသည္။
“ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကုိ ေက်းဇူး သိပ္တင္ပါတယ္ ကုိခင္ထြန္း၊ ဘာျပဳလို႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္
မတင္မက်ျဖစ္ေနသမွ်ေတြ အားလုံးရွင္းလင္းသြားၿပီ၊ က်ေနာ္ အကုန္ သိသြားၿပီ၊ ေဝ ေဖါက္ျပန္ ပ်က္စီးေနဘီ ဆုိတာ အရင္း အတိုင္း သိသြားၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အခု စိတ္ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းၿငိမ္းၿငိမ္းနဲ႔ ေတြးေနတယ္၊ ေဝ႔ ကုိစြန္႔ခြာသြားဘုိ႔ရယ္ မသြားဘုိ႔ရယ္ ဒီႏွစ္ခုအနက္ တခုခုဘဲ ေရြးခ်ယ္ရေတာ့
မယ္ လမ္းဆုံ ေရာက္ေနၿပီ၊ အေစာက သူ႔ ကုိပစ္သြားဘို႔ ေတြးခဲ့ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ က်ေနာ္႔
စိတ္ထဲမယ္ တမ်ိဳးျဖစ္သြားၿပီ၊ အခု တကယ္တမ္းခဲြၾကဘုိ႔ ေတြးေတာ့ က်ေနာ္ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္သံေယာဇဥ္ တြယ္တာတယ္ဆုိတာ တုိင္းတာလုိက္သလုိဘဲသိလာတယ္။ သူနဲ႔က်ေနာ္ေပါင္းလာတာ ခုနစ္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေနာ္ ကုိခင္ထြန္း၊ ေဟမန္မယ္ေနခဲ့ရတဲ့ တႏွစ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကေလးကုိမေမ႔ဘူး၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ စြန္႔ပစ္သြားရင္ ဒီစာရိတၱအေျခအေနအတုိင္းဆုိရင္ ေနာက္တဆင့္ ဖာအတန္းအစားေလာက္ကုိျဖစ္ဖုိ႔ က်န္ေတာ့တာဘဲ၊ အဲဒီ အေျခအေနေတာ့ က်ေနာ္႔ ကြယ္ရာမယ္
မေရာက္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ျပန္ထိန္းသိမ္းမယ္ဗ်ာ၊ ျပန္ျပဳျပင္လုိ႔ မရႏုိင္ဘူးလားလုိ႔ က်ေနာ္အခုေတြးေနတယ္။ အိမ္ေထာင္မွဳဘုရားတည္ဆိုတာက္ို က်ေနာ္အခုမွသေဘာေပါက္တယ္၊ နက္နက္နဲနဲ သေဘာေပါက္လာတာ ကို ေျပာတာ၊ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ မွား ယြင္းလာခဲ့ၾကသလဲ”
ကိုခင္ထြန္းသည္ တံတားထိပ္၌ ရပ္တန္႔လုိက္ေလသည္။
“ ကုိယ္ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္၊ မေရႊဟာ သုံးခုလပ္ေနာ္၊ ေနာက္ေၾကာင္းသိပ္ရွင္းလွတာေတာ့ မႈတ္ဖူး၊ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္နဲ ့အိမ္္ေထာင္က်ၿပီး သူေသသြားတဲ့ အထိ ကမၻာေပၚမယ္ကုိ အက်င့္စာရိတၱအေကာင္းဆုံး မိန္းမတေယာက္လုိ႔ ကုိယ္ေတာ့ ယူဆ လုိက္တယ္၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒိျပင္ မိန္းမေတြလို
အနည္းဆုံး စိတ္ကူးကေလးနဲ႔ ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲံ သေဘာေတာင္မွ မေရႊမယ္ မရွိေတာ့လုိ႔ဘဲ ျဖစ္ေနတယ္၊ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ ကုိယ္လဲမင္းလုိဘဲ သိတဲ႔ လူဘဲကုိကုို။ ေအးလူ႔ ဘဝ သက္တမ္းတာ
အတုိကေလး၊ လူ႔ သက္တမ္း အတုိကေလးမွာ ကုိယ္စိတ္ ခ်မ္းသာႏိုင္ဘုိ႔တခုထဲကုိဘဲ ၾကည့္ၿပီး
ဆုံုးျဖတ္ လုပ္ကုိင္ရမယ္၊ မင္းဆုံးျဖတ္ခ်င္သလုိ ဆုံးျဖတ္၊ လုပ္ခ်င္သလုိ လုပ္တာသာ အမွန္ဆုံးျဖစ္မွာဘဲ၊ ေဝကုိခဲြဘုိ႔ စြန္႔ပစ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္ရင္လဲ အမွားေတြကုိ အမွားေတြမွန္းသိထားၿပီး စိတ္ထဲက
လုံးလုံး ေဖ်ာက္ပယ္ထားႏုိင္ရမယ္၊ ဒုိ႔မိုးအလင္းဘက္ေတာင္ သြားခ်ိန္မရေတာ့ဘူးထင္တယ္ကုိကုိ၊
ဘူတာဘက္ေလွ်ာက္ရေအာင္၊ ရထားခ်ိန္နီးလာဘီထင္တယ္”
ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ဤတံတားႀကီးဘက္မွ ၿငိမ္သက္စြာ၊ ေျဖးေလးစြာ ေလွ်ာက္လာၾက ေလသည္။ ဘူတာရုံဘက္သြားသည့္ လမ္းတုိ႔မွာ ဟုိစဥ္ကကဲ့သုိ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ
မမွတ္မိႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ေျပာင္းလဲေနၾက ေလၿပီ။က်ဳံးေဟာင္းကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွ
ၿမိဳ႔ႀကီး၏ မီးေရာင္ထိန္ထိ္န္နီေနသည့္ ဘူတာရုံကုိ လွမ္းျမင္ရ ေလသည္။ ေျမျပင္မွ မီးေရာင္မ်ား
သည္ ေအးၿငိမ္းေသာ ေကာင္းကင္ အဇဋာ နက္ျပာထဲသို႔ ထြင္းေဖါက္ တုိးဝင္ သြားရန္ ႀကိဳးပမ္း
ေနၾကသည္။
နိုင်၀င်းဆေွ
No comments:
Post a Comment