ေဟမန္တြင္အေနၾကာလာေသာအခါအလုပ္ျပန္ရ၍ ေဟမန္မွ ထြက္ခြာသြားရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ စိ္တ္ထိခုိက္မိလိမ့္မည္ ထင္သည္။ တညတြင္ က်ေနာ္သည္ ထုိအေၾကာင္းကုိ ေဝ႔ အားေျပာျပေလသည္။ ေဝသည္ မီးလင္းဖုိ နံေဘး အိပ္ရာထဲတြင္ၿငိမ္သက္ နားေထာင္ေနၿပီး ရႊင္လန္းစြာ ျပံဳးေနခဲ့၏။ ေဟမန္တြင္ပင္ တသက္လုံး ေနသြားရန္ သူသည္ ရယ္ေမာရင္း ေျပာေနျပန္သည္။ “ဘာလဲ ကုိကုိ႔ကုိ ခင္ေဝ အျမဲလုပ္ေကၽြး ေနႏုိင္ပါတယ္၊ ဒီကုိယ္ဝန္က အေတာ္ၾကာရင္ ေပါက္ေတာ့မွာဘဲေနာ္ ကုိုကိုရယ္၊ အဲဒီက်ရင္ ဒီထက္ အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့၊ ကုိယ္ဝန္က ဒီအတိုင္းခ်ည္းဘဲ ေနမွာမွ မႈတ္္ဖဲ” ေဝသည္ အေတြးေပါက္သြားၿပီး တခစ္ခစ္ ရယ္ေမာေနျပန္သည္။
“တကယ္လုိ ့မ်ားေနာ္ ဒီ ကိုယ္ဝန္ႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွမေမြးဘဲ ဒီလိုဘဲ ဆက္ဆက္ပီး ႀကီးလာရင္ေနာ္၊ ေနာက္ေလးငါးႏွစ္ဆုိရင္ ဒီတဲကေလးေလာက္ေတာ့ ရွိလာမယ္၊ အဲဒီက်ရင္ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္မလဲ ကိုကုိ”
ထုိညက က်ေနာ္သည္ပင္ သူ ့နဖူးကုိ မနာမက်င္ထုကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္မိလိုက္ေလသည္။ ဤရက္မ်ားအတြင္းက အမွန္ပင္ က်ေနာ္သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားလို စိတ္လည္း မရွိေတာ့ေပ။ ေဝ႔ ေရႊတုိ ေရႊစမ်ားကုိေပါင္ႏွံကာ အလုပ္ကိစၥအတြက္ ထိုက္သင့္သလုိ စီမံခဲ့ၿပီးေသာ္လည္း က်ေနာ္ကား အလုပ္ျပန္မရလွ်င္လည္း အေရးမႀကီးေတာ့ဟု ထင္ေတြးထားခဲ့မိ၏။ ေရႊတို ေရႊစအားလုံးကို ေပါင္းႏွံလုိက္သျဖင့္ ေဝ႔နား၌ နားေတာင္းပင္ မရွိေတာ့။
ေဝသည္ အေၾကာ္ဆုိင္သို ့ထြက္လွ်င္ နားေပါက္ခ်ည္း သက္သက္ပင္။ ေဆာင္းလယ္သုိ ့ေရာက္ကာ လယ္ၾကား လမ္းမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမစ္ဆိပ္၌ပင္ ပုိ၍ စည္ကားလာခဲ့ရာ ေဝ႔အေၾကာ္ဆုိင္မွာလည္း ညေနဘက္ေရာ၊ နံနက္ခင္းပါ ဖြင့္ထားရ၏။ ကုန္မ်ားကုိ လွည္းျဖင့္ သယ္ယူေနသျဖင့္ ကုန္ထမ္းရန္လည္း မလိုေတာ့ေပ။ က်ေနာ္သည္ ေဟမန္ကုိ တြယ္တာလာရုံမွ်မက ေဈးအေရာင္းအဝယ္တြင္လည္း စိတ္အား ထက္သန္လာသည္။ နံနက္ပိုင္းတြင္ အေၾကာ္ဆုိင္၌ လက္မလည္ေအာင္ေရာင္းရေသာအခါ က်ေနာ္သည္ပင္ ေပ်ာ္လာေလသည္။ ၿမိဳ ့သို ့ေဈးအဝယ္လည္း ထြက္ေနက်ျဖစ္လာသျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ ရွိဳးတုိး ရွန္႔တန္႔ ျဖစ္မေနေတာ့ေပ။
ေဈးမွ အျပန္တြင္လွည္းေပၚ၌ ကုန္းပစၥည္းမ်ားတင္ၿပီး ေကာက္ရုိခင္း ေမြ႔ရာထက္တြင္ ပက္လက္လွန္ အိပ္ကာ ေကာငး္ကင္ျပာႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္လာရျခင္း၌ က်ေနာ္သည္ ႏွစ္ၿခိဳက္လာခဲ့၏။ လွည္းလမ္းၾကမ္းမွ်သာ ေပါက္ေသးသျဖင့္ လမ္းသည္ရုိးျပတ္လယ္ၾကားထဲတြင္ ေကာက္ေကြ႔ေနသည္။ တခ်ိဳ ့လယ္ေတာမ်ားမွာ စိမ္းစုိေနဆဲ၊ အခ်ိဳ ့လယ္ေတာမ်ားမွာ ရိတ္သိမ္းေနဆဲ၊ အခ်ိဳ ့ကား ေရႊဝါေရာင္ သန္းေနဆဲ။ လွည္းျဖတ္ေမာင္းလွ်င္ လွည္းသည္ ကန္သင္း ခုံျမင့္ႀကီးမ်ားကုိ ေက်ာ္တက္ၿပီး ဒုိင္းကနဲ ပစ္ေဆာင့္ျပန္က်တတ္၏။ ထုိအခါ၌ ေဝ႔ကုိယ္သည္ လွည္းေပၚတြင္ ယိမ္းယိုင္သြားတတ္ ေလသည္။
“လည္းဆရာေရ႔ ကန္သင္းခုံေတြက်ရင္ ထိန္းဆင္းပါေနာ္၊ ေတာ္ၾကာရင္ အထားအသို မတတ္တာေတြ ျပဳတ္က်ကုန္ပါ့မယ္”
ေဝသည္ သူ႔ ဗုိက္ေပၚ လက္တင္ၿပီး ေျပာကာရယ္ေနတတ္ျပန္သည္။
က်ေနာ္က အလုပ္ျပဳတ္လွ်င္လည္း ေဟမန္တြင္ပင္ေနေတာ့မည္ဟု ေျပာသျဖင့္ ေဝသည္ ၾကည္ႏူးႏွစ္သိမ့္ေနသည္။ တခါတရံ၌ ေဝသည္ လွည္းေပၚတြင္ ထုိင္ရင္း ေဟမန္တြင္ေနလွ်င္ဘာလုပ္မည္ ညာလုပ္မည္စသည့္ စိတ္ကူးအစီအစဥ္မ်ား ေရးဆဲြလာရင္း သူဖာသာ ေက်နပ္ေလသည္။
“ကိုကုိ႔ကုိ ေဟမန္သား ျဖစ္လာေအာင္ လယ္ထြန္တာ ပ်ိဳးႏႈတ္တာလဲ သင္ေပးရမယ္၊ စပါးရိတ္တာေကာ၊ ဒါမွွအက်ဥ္အက်ပ္က်ရင္ မိန္းမကုိ စာရင္းငွါးလုပ္ပီး လုပ္ေကၽြးႏုိင္မွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ေဟမန္သားနဲ ့တူသြားေအာင္ ေလွေလွာ္တာလဲသင္ေပးရမယ္”
“ ေလွေတာ့ မေလွာ္ဝ႔ံဘူး မိဖုရားေရ ႔” ဟု က်ေနာ္သည္ တခါက ေလွေလွာ္မိသျဖင့္ ျမစ္ထဲ၌ ခ်ာခ်ာလည္ေနရာ ေဝႏွင့္ေဟမန္သူတဦး အျခားေလွတစင္းျဖင့္ ေလွခ်င္းလုိက္တြဲခဲ့ရပုံကုိ ရည္ညြန္းေျပာေနမိေလသည္။
လွည္းေပၚတြင္ က်ေနာ္သည္ ညိဳျပာေရာင္ သန္းေနေသာေကာင္းကင္းျပင္ႀကီးထဲတြင္ ျဖဴဆြတ္ေသာ တိမ္တတိုက္ေရြ ့လ်ားေနသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ အေဝးမွ ငွက္ကေလးမ်ား ေကာင္းကင္တိမ္တုိက္ေအာက္မွ ျဖတ္သန္း ပ်ံသြားေနၾကသည္ကုိလည္းေကာင္း ေငးစိုက္ၾကည့္ေနစဥ့္တြင္ ေဝသည္ သူဝယ္လာခဲ့သည့္ ကုန္စာရင္းမ်ားကုိ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ ေနျပန္သည္။ သူ႔ကုိအိမ္က်မွ တြက္ရန္ ေျပာေသာ္လည္း သူသည္ ႀကိဳးပမ္းကာ တြက္ျမဲ တြက္ေနေလသည္။ သူ႔ စာရင္းမွာ မနည္းရွင္းယူရသည့္ စာရင္းမ်ား ျဖစ္၏။ ညတုိင္လွ်င္ သူသည္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆုိင္မွ စာရင္းႏွင့္ အိမ္္ဆုိင္စာရင္း၊ စပါးရရန္စာရင္း အေၾကြးစာရင္းမ်ားကုိ တထပ္ႀကီးတြက္ခုိင္းသည္။ သူက ႏႈတ္ျဖင့္ တြက္လွ်က္ က်ေနာ္စာရြက္ႏွင့္ တြက္ၿပီး က်ေနာ့္ စာရင္းကုိ မွားေနသည္ဟုလည္း သူသည္မရမက ကုပ္ကပ္ ျငင္းေနတတ္ျပန္သည္။
“ဒါနဲ ့မ်ားကြယ္ သူ႔ကုိယ္သူ ဆယ့္တစ္တန္းေလး ဘယ္ေလာက္ေလးနဲ ့ရွက္ဖို ့ေတာင္ ေကာင္းပါတယ္” ဟု သူသည္ သူ ့လက္ခ်ိဳးေရတြက္သည့္္ စာရင္းကုိ အမွန္ျပဳကာ က်ေနာ့္ ကို ရႈတ္ခ်ေနတတ္ျပန္သည္။
တခါတရံတြင္ သူသည္ မီးဖြားရက္မ်ားကုိ အိပ္ရာထဲတြင္ လက္တေျဖာက္ေျဖာက္ခ်ိဳးၿပီးေရတြက္ေန၏။ သူ႔ဖာသာေရတြက္ရင္းသူ႔ ဖာသာမွားေနျပန္ကာ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေန၏။ ထုိအခါတြင္ကား အိပ္ရာေပၚတြင္ မွန္အိမ္ မးီ ေရာင္လဲ့လဲ့ေအာက္၌ သူ၏ လန္းဆန္းေသာ အျပဳံးမ်ားမွာ မေမြးဖြားေသးေသာ သားငယ္ကုိ ခ်စ္သည့္ေဇာမ်ားလည္း ေရာရွက္ေနတတ္သည္ ထင္သည္။
သူ႔ မီးဖြားရက္ပုိ၍ နီးကပ္လာၿပီျဖစ္ေသာ ေႏြဦးေရာက္စရက္မ်ားတြင္မူ က်ေနာ္ မမာက်န္းသျဖင့္ သူသည္ ေသာကမ်ား ေပြလာခဲ့ရ၏။ သူ၏ ေဈးဆုိင္ကေလးကုိ ပိတ္လုိက္ရသျဖင့္ညတြင္ စာရင္းဇယား အလုပ္လည္း မရႈပ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္ တဲအိမ္ကေလးေပၚတြင္ ကိုယ္ပူရွိန္ႀကီးရာမွလက္ေမာင္းႏွင့္ ရင္အုံမ်ားတြင္ ေက်ာက္ေပါက္နာ အပိမ့္ကေလးမ်ားေပၚလာေသာအခါ ေဝသည္ ေျခမကုိင္မိ၊ လက္မကုိင္မိျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ မသိေအာင္ ကြယ္ရာ၌ ငိုေလသည္။ ေန႔တြင္းခ်င္း ကုိယ္ဝန္ႀကီးတကားကားျဖင့္ ရွစ္မိုင္မွ် ေဝးသည့္နတၱလင္းရြာမွ ေဆးဆရာႀကီးကုိသြားပင့္သည္။ သူ ဆရာပင့္ၿပီးျပန္ေရာက္လာသည့္ ညေနခင္းတြင္ က်ေနာ့္ကုိ ရြာထဲမွ တဲတြင္ မေတြ႔ရေတာ့ေသာအခါ သူသည္ မူးမႈိင္သြားၿပီး တဲတိုင္ကုိမွီကိုင္ကာ ခေလးကေလးလုိ တရွဳံ႔ရွံဳ ့ငိုခဲ့ရသည္။ ထုိညေန၌ က်ေနာ္ကား ေဟမန္တာရုိးႀကီး နံေဘးေကြ႔ထဲရွိ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္အလယ္တြင္ ရြားသားမ်ား ခ်က္ျခင္းေဆာက္ေပးလုိက္ေသာ လူမမာ တဲကေလး၌ ရြားသားမ်ား ပုိ ့ေပးသျဖင့္ေရာက္ရွိေနသည္။ က်ေနာ့္ကုိ ျပဳစုရန္ ရြာသားမ်ားထဲမွ ေက်ာက္ေပါက္ဖူးၿပီးသား လူႏွစ္ေယာက္လည္း အသင့္ေရာက္ရွိေနသည္။ ေဝႏွင့္ ေဆးဆရာႀကီး လူမမာတဲသို ့ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ က်ေနာ္သည္ ပူလြန္းလွသျဖင့္ တဲအတြင္း၌ ကေျပာင္းကျပန္လူးလွိမ့္ေနရသည္။
က်ေနာ္လည္း ပါးစပ္မွ တတြတ္တြတ္ “ေဝမလာေတာ့ဘူးလား” ဟုေမးေနဆဲ ေဝေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဝ တဲအတြင္းသို ့ေျပးဝင္လာၿပီး က်ေနာ့္ကုိ သိမ္းဖက္ကာ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ငိုသည္ကုိကား က်ေနာ္သည္ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ သိေန၏။ က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ကုိ ေက်ာမွ သိမ္း၍ကေယာင္ကတမ္း ဖက္ထားမိသည္။
“ ေဝရွိပါတယ္၊ ေဝဘယ္ေတာ့မွ မသြားပါဘူး ကုိကုိရဲ ့၊ ကုိကုိ ႔အနားမွာ ရွိပါတယ္” ဟု သူ၏ ရႈိက္ငို
ရင္းေျပာသံကုိ ကေယာင္ကတမ္း ၾကားေနခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ကုိ ေပြ႔ထူျပီး လည္ေခ်ာင္းထဲ ပူဆင္းသြားသည့္ ေဆးပူႀကီးတခြက္ကုိ တုိက္သည္။ တကုိယ္လုံးမွာ အျပင္းအထန္ဆုံးပူလာသျဖင့္ က်ေနာ္သည္ တအဥ္အဥ္ ညည္းေနစဥ္၌ ေဝသည္လည္း တဲအျပင္သို ့ေျပးထြက္သြားခဲ့ေလသည္။ ေဝ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ထဲ၌ ေအာ္ဟစ္ ငုိသည္ကုိလည္း က်ေနာ္သည္မသိ။ ေဝ႔႔ ကုိ ကုိျမေလးသည္ ႏွစ္သိမ့္ေနရ၏။
ဆရာႀကီးက စုိးရိမ္ရန္ မရွိေၾကာင္း ေျပာသည္ကုိလည္း ေဝလည္ မယုံ။
“ကုိုကို ေသေတာ့မွာ ဟုတ္လားဟင္၊ က်မကုိ အမွန္ေျပာၾကစမ္းပါ”ဟု သူသည္ ေအာ္ေျပာၿပီး ငိုယုိေနခဲ့ ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ အတန္ၾကာလွ်င္ ေခၽြးမ်ားသြန္ထြက္လာကာ ေမာပန္းလာၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့၏။ အိပ္ရာမွႏုိးလာလွ်င္ ေဝ႔ ကုိသိမ္းဖက္ထားေနမိသည္ကုိ သတိထားမိလုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဝ႔ကုိ ေရာဂါကူးစက္လိမ့္မည္ ေတြးလုိက္မိသည္။
“ကုိကုိ အားမငယ္နဲ႔ေနာ္ ခင္ေဝရွိတယ္ ဆရာႀကီး ေဆးေတြလဲ အမ်ားႀကီးေပးခဲ့တယ္၊ ခင္ေဝ႔ ကုိလဲ မကူးစက္ေအာင္ဆုိပီး ေဆးေတြ ေပးထားတယ္၊ ကုိကုိ ေပ်ာက္ကုိေပ်ာက္မွာလုိ ့ ဆရာႀကီးေျပာတယ္၊ မေပ်ာက္ရင္ ဇက္အျဖတ္ခံမယ္တဲ့ကုိကုိ”ဟူ၍ သူသည္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနခဲ့၏။
က်ေနာ္သည္လည္း ေဝ႔ကုိ တြန္းလႊတ္ထားေလသည္။ ေဝ႔မ်က္ႏွာေလးကို ပီသလာေအာင္ မွန္အိမ္မီးေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိ၏။ ေဝ႔မ်က္ႏွာမွာ က်ေနာ့္ မ်က္လုံးအျမင္၌ တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေဝ႔ ကုိယ္ဝန္ကိုမူ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေနရသည္။ ရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ လာျပန္သည္။ မွန္အိမ္မီးေရာင္သည္ မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ စူးနစ္ဝင္ေန၏။
“ မွန္အိမ္ႀကီးကဘာလုိ ့ ဒါေလာက္လငး္ေနရတာလဲ၊ မိွန္စမ္းပါ”ဟု က်ေနာ္သည္ ေအာ္ဟစ္ေနမိျပန္သည္။
“ဟိုဘက္ ကြပ္ပ်စ္မွာ အိပ္ေပါ႔” သူ႔ကုိ လွမ္းေျပာလုိက္၏။ ညဥ္နက္လာလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ငွက္ေပ်ာ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ ငွက္ေပ်ာရြက္ခ်င္းခတ္သံမ်ားကို လက္ကြင္းတီးသံဟု ထင္ေနျပန္သည္။
ၿမိဳ ့ႀကီး၌ ေက်ာက္ေရာဂါဆုိးႀကီး ဝင္ေရာက္လာစဥ္တြင္ လူေသအေလာငး္မ်ားကုိ တသယ္ထဲ သယ္ထုတ္ေနသည္ကုိ သတိရေနျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ တညလုံး အိပ္မေပ်ာ္တခ်က္ ေပ်ာ္တခ်က္ျဖင့္ အေမကုိ တကာ ညည္းညဴတိုင္း ေဝသည္ တဖက္ကြပ္ပ်စ္မွ ကုိယ္ေလးလက္ဝန္ကုိ ျဖည္းျဖည္းေလးေလး သယ္ကာ က်ေနာ္႔ အိပ္ရာနံေဘးသို ့လာသည္။ ျဖစ္စ ရက္မ်ားတြင္ေဝသည္တဲအတြင္းမွ မထြက္ေတာ့ေပ။သူသည္ က်ေနာ့္ကုိ ေပြ႔ထူ၊ ေဆးတိုက္၊ အဝတ္လဲ အျမဲ လုပ္ေပးေနခဲ့ကာ သူ႔ မ်က္ႏွာပင္ ေခ်ာင္က်လာသည္။
“ခင္ေဝ မကူးပါဘူး၊ ေဆးေသာက္ထားတာဘဲ” ဟု သူအျမဲေျပာသည္။ ေဝက က်ေနာ္၏ ျပည္အလူးလူး ကပ္ေနေသာ အဝတ္ကုိ ေလွ်ာ္ရန္ေသာ္လည္းေကာငး္၊ အိမ္ေဈးဆုိင္ ကေလးအတြက္လည္းေကာင္း၊
ခဏတျဖဳတ္ထြက္သြားသည့္ အခုိက္ကေလး၌ပင္ က်ေနာ္သည္လည္း ေဝ႔ ကုိအထပ္ထပ္ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ တခါတရံ၌ သူဆန္ျပဳတ္ကုိ ဇြန္းႏွင့္ခပ္ၿပီး တိုက္ေနစဥ္တြင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးသား၌ ေဝ႔ကုိ ဇနီးမယားလုိ မထင္ေတာ့ေပ။ ထိုခံစားမႈမွာ ႏွလုံးသားေအာက္ေျခရွိ နက္ရွိဴင္းလွေသာ ေဒသမွာ လာခဲ့ဟန္တူသည္။
က်ေနာ္သည္ ေဝ့မ်က္ႏွာကေလးကုိ ၾကည့္ေနရင္း ေဝ႔ ကုိ အေမလုိဘဲဟု ေတြးေနမိတတ္ကာ “အေမ”ဟု ေခၚလုိက္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပၚလာမိျပန္သည္.။ ေဝ မရွိလွ်င္ ေမာင္ခ်စ္ထူးလည္း တဲအျပင္ဘက္ငွက္ေပ်ာပင္ရိပ္တခုတြင္ ထုိင္ေနတတ္၏။ က်ေနာ္သည္ ေဝ ၾကာလွ်င္ေမာင္ခ်စ္ထူးကုိ မၾကာမၾကာ ေခၚေခၚ ၿပီး ေမးမိေလသည္။
“မလာေသးဘူး ဦၤးေလး၊ ခဏဆုိပီး သြားတာ က်ေနာ္ တာေပၚက တက္ၾကည့္လိုက္အုံးမယ္”ဟု
ေျပာၿပီး ခေလးသည္ တဲအတြင္းမွ ထြက္ကာ တဖုတ္ဖုတ္ ေျပးသြားေလသည္။ ထုိအခါတြင္ကား ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ တခုလုံးသည္ ညေနဆည္းဆာဝယ္ ဝမ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေန
သည္ဟု က်ေနာ့္ စိတ္တြင္ ခံစား ေတြ ့ထိလာရျပန္သည္။ တဲတံခါးေပါက္ဝမွ ေဝကုိယ္ဝန္ႀကီး တခဲြသားႏွင္ ့ ေလးေလးပင္ပင္ လမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာသည္ကုိ ေတြ ့ရလွ်င္ က်ေနာ္သည္ ေငးစငး္ၾကည့္ေန
မိတတ္ျပန္သည္။ ေဝသည္ လက္ႏွစ္ဖက္၌ ေရေႏြးျဖင့္ ျပဳတ္ေလွ်ာ္ထားေသာ က်ေနာ့္ ျပည္ေပက်ံေနသည့္ အဝတ္မ်ားကုိ တဖက္သူ႔ကြပ္႔ပ်စ္ေပၚတြင္ လွန္းလုိက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကုိလွမ္းၾကည့္ကာ ျပဳံးေလသည္။
“သားႀကီးကလဲကြယ္ အေမခဏကေလး မရွိရင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္ေတာ့တာဘဲ” ဟု ေျပာၿပီး ရယ္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ ေမာင္ခ်စ္ထူး အကူအညီျဖင့္ ေပ႔ြထူ၊ အဝတ္လဲ။ ေဆးတုိက္ၿပီးလွ်င္
ပက္လက္လွန္ အိပ္ခုိင္းၿပီး က်ေနာ္႔ မ်က္လုံးကုိလက္ျဖင့္ အသာအယာဖြင့္ကာ ေက်ာက္တိမ္မစဲြေစရန္ သူ႔လွ်ာျဖင့္ လွ်က္ေပးသည္။ ထုိအခါ၌ က်ေနာ္သည္ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိ မမီွမကမ္း ဖက္ထားသည္။
သူ႔ ကုိယ္ဝန္သည္ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းေပၚ၌ ေႏြးအိစြာ ပိက်ေနသည္။ ဤသို ့ျပဳမူရသည္ကုိ သူဘယ္က ရလာသည္မသိ။ သားငယ္မ်ား ေက်ာက္ေရာဂါျဖစ္လွ်င္ မိခင္မ်ားကထုိအတိုင္းျပဳမူတတ္သည္ကုိသာ က်ေနာ္သည္ ေတြးေနမိခဲ့၏။ ဤသို ့ျပဳမူသည္မွာ က်ေနာ္ ေနေကာငး္လာသည့္အထိပင္။
က်န္းမာလာၿပီး ေနာင္၌လည္း က်ေနာ္တို ့၏ အေၾကာ္ဆုိင္ကုိ ျပန္မဖြင့္ျဖစ္ေတာ့။ ေဝသည္ ေဟမန္ရြာလယ္ရွိစိမ္းလန္းေသာ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားပတ္လည္ ဝုိင္းေနသည့္ က်ေနာ္တုိ႔ ၏တဲကေလးေပၚတြင္
သမီးေလး စပယ္ခုိင္ကုိ ေမြးဖြားရျပန္သည္။ ထုိေနာက္ မ်ားမၾကာမီ အလုပ္ျပန္ခန္႔စာရကာ က်ေနာ္တုိ ့ ေဟမန္ကုိ စြန္႔ခြာလာခဲ့ၾကရသည္။ ေနာက္တြင္ကား မည္သည့္ အခါတြင္မွ က်ေနာ္တုိ ့သည္
ေဟမန္သို ့ တဖန္ျပန္၍ မေရာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ၿပီ။
နိဳင္ဝင္းေဆြ
No comments:
Post a Comment