တစြန္းတစအရိပ္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ ခ်ိဳျမေသာအျပဳံး၊ ေဝ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ သင္းျမေသာအျပဳံးသည္ ခပ္သိမ္းေသာအရာ အေပါင္းကုိ လႊမ္းမိုးထားသည္။ ကုန္းအတက္ျဖစ္၍ ျမင္းခြာသံက်ဲက်ဲႏွင့္ ျမငး္လွည္းလိိမ့္တက္ေနသည္။ လမ္းႏွစ္ဖက္ ေႏြ၏ ညေနဆည္းဆာေရာင္ျခည္မ်ားသည္ လွည္းလမ္းေပၚသုိ႔ တဖိတ္ဖိတ္ လက္ေအာင္က်ေနၿပီး ပါးမုိ႔နီွနီ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီနီႏွင့္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာ ေပၚမွ အျပံဳးမ်ားကုိ ပို၍လွပေအာင္ ေဆးေရာင္ျခယ္ေပး ထားသည္ႏွင့္တူေနသည္။ ထုိအခ်ိ္န္၌ က်ေနာ္သည္ မ်က္ႏွာကုိ အျပင္ဖက္လွည့္ထားၿပီး စိတ္ႏွလုံးကုိ ေအးေဆး ၿငိမ္သက္ေနရန္ စိတ္ႏွလံုးထဲမွ ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ရွားေနမႈမ်ားကုိ အခုိးေသေစရန္ ၿငိမ္းသတ္ေနသည္။ ေဝႏွင့္က်ေနာ္ကား ဤတႀကိမ္၌မူ အမွန္တကယ္ပင္ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္၊ အေရွ ႔ႏွင့္ အေနာက္ ျခားနားခဲ့ေလၿပီ။
က်ေနာ္သည္အတြင္းတြင္ လႈိက္စားေနေသာ အတြင္းက်ိတ္အနာတို႔ကုိ အျပင္ဘက္သုိ႔ ကန္ထြက္မလာရန္ မ်ိဳသိပ္ထားေနလွ်က္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာမွာမူ မည္သုိ ့မွ် မေျပာင္းလဲဘဲ တည္ၾကည္ၿငိမ္သက္ ေအးစက္ေနလ်က္ပင္။ ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုပ္ ရြ ံ႔မုန္းမႈ ေဒါမနႆတို ့သည္ အသဲႏွလုံးေအာက္ေျခ၌ က်စ္လစ္ သိပ္သည္းစြာ တခုေပၚတခုထပ္ေနလ်က္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေပါက္ကဲြလုလု မီးေတာင္၏ အျပင္ဖက္မွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိ္မ္သက္ ေနမႈမ်ိဳးပင္။ သိမ္းေဆြထံမွစာကုိ က်ေနာ္သည္ တရက္မွ်ေမ႔ထား၍ မရႏုိင္ေတာ့ေပ။ ထုိစာ၏ ဂယက္သည္ စိတ္ႏွလုံးသားျပင္ဝယ္ ရုိက္ခတ္ေနသည္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚသုိ႔ ေလျပင္းမုန္တုိင္းႀကီး က်လာေသာအခါ အေစာပုိင္းက ၿငိမ္သက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေနခဲ့သည့္ ပင္လယ္ျပင္၌ လႈိင္းမုန္တုိင္းႀကီးမ်ား ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္ေပၚလာေနသကဲ့သို႔ပင္။ ဤ မုန္္တိုင္းႀကီးအား က်ေနာ္ ထိန္းသိမ္းမထားႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ သိမ္းေဆြ၏ ထုိစာမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးရက္ကပင္ က်ေနာ့္ထံသို႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သိမ္းေဆြကား မီးရထားဘူတာရုံႀကီးတခု၌ ကုန္စာေရးႀကီးလုပ္ေနသည္။ ေဝ႔ ကုိက်ေနာ္ ခုိးလာၿပီး ၿမိဳ႔သစ္ကေလးသို႔ ေျပာင္းေရြ႔သြားစဥ္က လမ္းတြင္ သူ႔အိမ္၌ဆင္းၿပီး ခဏဝင္ခဲ့ေသးသည္။
“ကုိယ့္ လူႀကီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေတြဘာေတြ က်ပလား”ဟု သူသည္ ယခင္ ေက်ာင္းေနစဥ္ကလိုပင္ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ေသးသည္။ သူ႔ စာေရာက္လာခ်ိန္က ေဝသည္ ကုန္ေရာင္းထြက္ေနဆဲပင္။
စာအိတ္ကုိ ေဖာက္ၿပီး စာကုိ တလုံးဆီဖတ္ေနဆဲ၌ က်ေနာ့္လက္မ်ားသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေနသည္။ မီးရထား စာတမ္းရုိက္ထားသည့္ စာေရးစကၠဴ အျဖဴမွာ လက္ထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ခါေနသည္။ သည္တခါတြင္ကား ေဝႏွင့္က်ေနာ္တုိ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့ၾကေလၿပီ။ အျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ဆုံး အဆုံးသတ္ အပုိင္းကုိ ေရွာင္ကြင္းထား၍ မရေတာ့။ လွည့္စားလိမ္ညာထား၍ မရႏိုင္ေတာ့။
သူငယ္ခ်င္းကုိကုိ္ ဒီစာကုိ ကုိယ္မေရးခ်င္ဆုံးဘဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းနဲ ့ကုိယ္ဟာ ညီအကုိ ေတာ္ေသးတာလဲ တေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အခ်စ္္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနတာလဲ တေၾကာင္းေၾကာင့္ ကုိယ့္မွာ ဒီစာေရးဖုိ႔ တာဝန္ရွိလာၿပီလုိ႔ယူဆတယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ဒီစာဖတ္ၿပီးရင္ မင္းစိတ္ခ်မ္းသာတာ စိတ္ခ်မ္းေျမ ႔တာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တာ မွန္သမွ် အကုန္ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္မွာဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးက လွည့္ေတြးေတာ့လဲ ေရးုကိုေရးရေတာ့မယ္လို ့ဘဲ ဆုံးျဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဆဲြထားေနရင္းက ေရးကုိ ေရးေတာ့မယ္လုိ ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မငး္ကုိယ္စား ကိုယ္ သိပ္ အခံရ ခက္လုိ႔ဘဲ ကုိကုိ။ စင္စစ္ မင္းမိုက္တာ၊ မင္းတာဝန္ခ်ည္းဘဲ။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ မင္းဟာ ကုိယ့္မိ္န္မတေယာက္ထဲကုိ ခရီးေဝးႀကီး ညအိပ္ ညေန အျမဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္ျပဳရတာလဲ။ ကုိယ္ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာကုိမွ ယုံၾကည္ရတယ္ဆုိတဲ့ အရာကိစၥဟာ မရွိဘူး သူငယ္ခ်င္း။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရင့္ သူငယ္မေလးဟာ အရွည္အေဝးကုိ ေတြးေတာတတ္တာလဲ မဟုတ္ဖူး၊ သူေကာင္းတယ္ ထင္ရင္ ရုတ္တရက္ ေကာက္လုပ္တတ္တာဘဲ။ မေန႔က ကုန္ရုံက ကုိယ္ ထြက္အလာမယ္၊ မင္းေကာင္မေလးနဲ႔ ကုိယ္မေျပာျပလုိတဲ့ လူတေယာက္ တြဲေတြ ၾကားထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတာ ေတြ႔တယ္၊ ေကာင္မေလးက ကုိယ့္ကုိ လွမ္းျမင္ေတာ့ ကုန္ရုံဘက္ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ ငါးပိ တင္မလုိ ့ ဆုိလား၊ ကုိယ့္ကုိ ကုန္ႏႈန္းထား လာေမးၿပီး စကားလာေျပာတယ္။ ဆုိလုိတာက သူတို႔ဟာ ရုိးရုိ္းသားသားပါ ဆုိတာ ျပတာေပါ့ သူငယ္ခ်င္း။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာဆင္ေသကုိ ဆိတ္ေရနဲ႔ ဖုံးတာဘဲ။ ကုိယ္ေတာ့ သိပ္ခါး သိပ္ရြံသြားတယ္။ ဘာၿပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲ့ ဒီလူဟာ ဘယ္လုိလူလဲ၊ ကုိယ္တို႔ကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိတာေပါ့ကုိကုိ။ ဒါဘဲ သူငယ္ခ်င္း။ ေကာင္းမေလးကုိ မင္းဒီအတုိင္းေတာ့ျဖင့္ လႊတ္မထားနဲ ့ေတာ့။ ဒီအတုိင္း ၾကာၾကာေတြ႔မိရင္ ကုိယ္ေတာ့ ေမာင္ရင့္ကုိ လာသတ္မိေတာ့မယ္ထင္တယ္။ ခ်စ္စြာေသာ သိမ္းေဆြ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြြ၏ စာကုိ လက္ထဲ၌ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေလသည္။
မ်က္လုံးထဲတြင္ ဘူတာႀကီး၏ ကုန္ရုံေနာက္ဖက္၌ ေဝႏွင့္အျခားသူတဦး ရယ္ေမာရင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ျမင္ေနသည္။ ေဝ့ စကားသံတိုးတိုးမွာ ထိုေနရာ၌ အသံပင္မထြက္သကဲ့သို ့ရွိေနသည္။ တြဲၾကားေကြ ့တြင္ ထိုသူသည္ ေဝ့ ခါးကေလးကို သိမ္းႀကံဳးေဖြ ့ညွစ္ပစ္၏။ ေဝ့ မ်က္ႏွာ၌ နီရဲေနလ်က္ ေဝ့ဆံပင္ အသိုက္မွာ လွိဳင္းတြန္ ့ေနလ်က္။ ေဝသည္ မပီမသျပံဳးေနလ်က္၊ ေဝ့မ်က္ေတာင္မ်ားမွာ ေမွးစင္းေနလ်က္။ က်ေနာ္သည္ စားပြဲ၌ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ေနရင္း လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားသည္။ တခုခုကို လုပ္ပစ္လိုုက္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ကဲ့သို ့ထင္ေနသည္။ ရင္ထဲ၌ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာေနေလေလ ေဒါသ၊နာက်ည္းမွဳ၊ ခါးသီးမွဳသည္ ျပည့္သိပ္လာေနေလေလ၊ ယခုအခါ၌ ေဝ့ေနာက္ ဤရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာမိန္းမ၏ ေနာက္တြင္ အရိပ္မဲမ်ားသည္ တခုႏွင့္တခု ကြင္းဆက္လိုက္၍ ဆက္ေနသည္။ ေဝ့ကိုခိုးေျပးလာျပီး ဆယ့္ႏွစ္ရက္တြင္ ေဝႏွင့္ ေစ်းလယ္ေခါင္၌ ရပ္တန္ ့စကားေျပာသူ၊ ေဝ့ ဦးေလးေတာ္စပ္ေသးသူဟုဆိုသူ၊ ကိုခင္ထြန္း၏စာ။ ယခုတေလာ၌ ေဝ၏ ဆင္ယဥ္ထံုးဖြဲ ့မွဳ၊ ေျပာင္းလဲလာေသာ ေဝ၏ဟန္၊ ေဝ၏စကား၊ ေဝ၏ေနထိုင္မွဳ။
“အသားကို အသားနဲ ့ထိတာ ဘယ္သူက နာတယ္သာတယ္ မျဖစ္နိဳင္ပါဘူး၊ သူလဲတမ်ိဳး ကိုယ္လဲတမ်ိဳးဘဲ၊ ဒီေတာ့ မ်က္လံုးကိုမိွတ္ျပီး မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ျပီး အသာကေလးေမွ်ာျပီး ျငိမ္ေနလိုက္တာေပါ့”ဟု သူ ့စကားေျပာသံ။ စကားေျပာေနစဥ္၌ တကယ္ပင္ မ်က္လံုးကို ေမွးမွိတ္ျပေနဟန္တို ့ကို ျပန္ျပီးျမင္ေနသည္။ တညေနခင္းလံုးလံုး က်ေနာ္သည္ စားပြဲမွ မထေတာ့ေပ။ ဤအမွားအယြင္းတို ့မွာ မိမိ၏အမွားအယြင္းလည္းျဖစ္၏။ ေဝသည္ အလြယ္တကူ ေၾကြက်ခဲ့ေသာ မွည့္ရြင္းေနသည့္ သစ္သီးမွည့္ကေလးျဖစ္၏။ အလြန္လြယ္ကူစြာ ေၾကြက်ခဲ့၏။ မထိမတို ့မကိုင္မတြယ္ပဲႏွင့္ ေၾကြက်ခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြ၏စာအတိုင္း အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မဟုတ္ဟု စိတ္သက္သာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး လွည့္ပတ္ေတြးခဲ့ပါသည္။ ေဝသည္ ကေလးလိုေနတတ္၊ ေျပာတတ္၊ ဆက္ဆံတတ္၏။
ထိုအေနအထိုင္မွာ ေဘးမွၾကည့္ေနလ်င္ အထင္မွားဘြယ္ရာ ျဖစ္နိုင္သည္။ သိမ္းေဆြႀကီး အထင္အျမင္လြဲမွားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေဝသည္ မိမိအေပၚ၌ အကယ္ပင္ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိဳးတြယ္တာခဲ့ေလသည္။ ေဟမန္၌ေနစဥ္က ၿမိဳ႔ႀကီးသို႔ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္သြားခြင့္ပင္မျပဳခဲ့ဘဲ က်ေနာ္ႏွင့္ ကဲြသြားမည္ကုိ စိုးရိမ္ခဲ့၏။ ေဝသည္ သံေယာဇဥ္ ႀကီးမားတတ္သူလည္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဝသည္ ဤကဲ့သို႔
ေမွာက္ေမွာက္မွားမွားကုိ ျပဳရက္မည့္သူ၊ ေဖာက္ျပန္ရက္မည့္သူကား မဟုတ္ေပ။ အကယ္၍
ေဝ႔အေပၚ၌ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ လြဲလဲြမွားမွား တိမ္းတိမ္းေစာင္းေစာင္း ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ သနားစဖြယ္ပင္
ျဖစ္ေနေတာ့မည္။ က်ေနာ္၏ စိတ္ႏွလုံးထဲ၌ ယခုထက္ တုိင္ေအာင္လည္း ယုံၾကည္မႈ အေပါင္းသည္ လႊမ္းမိုးေနဆဲပင္။ သံေယာဇဥ္ စိတ္တို႔သည္ တင္းက်ပ္စြာျဖင့္ပင္ ထုိယုုံၾကည္မႈ တုိ ့ကုိ ဖန္ဆင္းေပးေနသည္။ လွည့္စားေပးေနပါသည္။ ပုိ၍ေသခ်ာတိက်လာသည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနရန္ ကုိသာက်ေနာ္သည္ ေတြးေတာေန၏။ အေသအခ်ာ ျဖစ္လာေသာ၊ အတိအက် ျဖစ္လာေသာအခါတြင္မွ
မည္ကဲ့သို႔ုျပဳရမည္ကုိ ေတြးေတြးဆဆႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ရမည္။ ေအးေအး ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးႏွင့္ ဆုုံးျဖတ္ရ
မည္။ ေနာက္္ဆုံးသူ႔ကိုသတ္ပစ္ရန္ဆုံးျဖတ္သည္အထိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ကေလး ဆုံးျဖတ္ၿပီး
ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေသြးေအးေအးႏွင့္ အၿပီးသတ္သြားရမည္။ အကယ္၍ ထုိအတိုင္းျဖစ္လာသည္္ဆုိလွ်င္ သူ႔ကုိ သတ္ပစ္ရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ရမလား။ ရက္စက္လွစြာ ထိုအတိုင္း ျပဳမူလိုက္ရမလား။
သုိ႔ေသာ္ ဤကဲ့သို႔ ေဖါက္ျပန္ေနေသာ တန္ဘုိး ကင္းမဲ႔ေသာ မိ္န္းမတဦးအတြက္ႏွင့္ ေထာင္က် ႀကိဳးအေပးခံရျခင္းမွာ မိမိ၌ အတၱမာနမရွိရာက်ေနမည္။ ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိသုိ႔ အျဖစ္ခံရမည္နည္း။
ဤအျဖစ္အပ်က္တုိ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဟု ျမက္ျမင္ဒိ႒ေလာက္မေသခ်ာေသးမီ၌ မိမိသည္ ဟန္မပ်က္ ေနထိုင္လ်က္၊ ေျပာေနက်အတုိင္းေျပာ၊ ရယ္ေနက် အတို္္င္း ရယ္လ်က္ မ်က္ႏွာတခ်က္မွ်မပ်က္ယြင္းဘဲ ေနႏိုင္ရမည္။ ဤကိစၥကုိ သူ႔ကုိ အသိေပးထုတ္ေဖာ္စစ္ေဆး၍မျဖစ္။ သူသည္ ကာကြယ္ႏုိင္ရန္ အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ အရွက္ကင္းမဲ႔စြာ ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿပီးေနာက္ မဆုံးျဖတ္ရေသးမီ၌ပင္ လူသတ္မႈ တမႈျဖစ္ေပၚသြားႏုိင္သည္။ သူသည္ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံျခင္းမျပဳဟု ုေျပာ၍လည္းမရ။ ေဈးထဲ၌အမဲသည္ႏွင့္ ဆဲဆုိရန္ျဖစ္ဝံ့သူ၊ ေဈးလယ္ေခါင္၌ ေအာ္ဟစ္ၿပီး မိမိေယာက်ားႏွင့္ မိ္န္းမတဦးကုိ
စြပ္စြဲဝံ့သူ၊ အရွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့သူ။ က်ေနာ္သည္ သိမ္းေဆြ၏စာကုိိ ျဖန္႔ၿပီး ေသေသသပ္
သပ္ျပန္ေခါက္ေနသည္.။ ထုိ႔ေနာက္ စာကုိ စာပဲြအံဆဲြထဲ ထည့္လ်က္ေသာ့ကုိအေသအခ်ာ ပိတ္ခဲ့သည္။ ဤစာေရာက္ၿပီး သုံးရက္တိ္တိ က်ေနာ္သည္ အိမ္ေပၚ၌ပင္ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေနခဲ့သည္။ သုံးရက္တိတိဤစာသည္ စိတ္ႏွလုံးသားထဲ၌ လႈိင္းရုိက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ထုိရုိက္ခတ္ေသာ လႈိင္းတုိ႔ကုိ ၿငိမ္
သက္ရန္ မႀကိဳးစားႏိုင္ေတာ့။ မေန႔ညေနခင္းပုိင္းက ေဝသည္ ယခင္ကေရာက္လာေနၾကအတိုင္း
ပင္ ကုန္အေရာင္းမွျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ေဝျပန္ေရာက္လာေနခ်ိ္န္၌အျပင္ဘက္တြင္ ေျပာင္းလဲမႈတခုမွ်မရွိခဲ့။ အားလုံးမွာ ယခင္က ရွိျမဲအတုိင္းေနျမဲအတိုင္းရွိေနခဲ့ေလသည္။ မေန႔ညေနက ေဝသည္ အခါ
တုိင္း ျပန္ေရာက္ေနက်အတုိင္းပင္ ၿခံဝ၌ ျမင္းလွည္းတစၤီးျဖင့္ ျပန္ေရာက္ လာခဲ့ေတာ့သည္။
“အိမ္ရွင္တုိ႔မရိွၾကဘူးလားရွင္၊ ဒီမယ္ ဧည့္သည္အစစ္လာေနပါတယ္”ဟု ေဝသည္ ျခံဝမွလွမ္းေအာ္ခဲ့သည္။ ေဝသည္ လက္ဆဲြအိတ္အနက္ကုိ ယမ္းခါလ်က္ျခံေရွ ့ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားထဲ လမ္းအတုိင္း
ေလွ်ာက္လာ ေလသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚဝယ္ ယခင္ကအတုိင္းပင္ အျပဳံးမွာ ေဝေနလ်က္။ ေဝ၏ဆန္းသစ္ေသာ ကႏဲြ႔ ကယ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ေဝ႔အလွအေပါငး္တုိ႔ကုိ ေဖၚၾကဴးထားသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလ်က္။ က်ေနာ္သည္လညး္ အိမ္ေပါက္ဝမွ သူ႔ကုိ ဆီးႀကိဳ႔ႏုိင္ခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာေပၚ၌ျပဳံးရယ္၍
မထားႏုိင္ေသာ္လည္း “ဒီတခါေတာ့ ကုိယ့္ဧည့္သည္အလာ ျမန္လွခ်ည့္လား၊ဆယ္ရက္ဘဲ ၾကာေသးတယ္” ဟုေျပာႏိုင္ခဲ့ေလသည္။
“ကုန္ေတာ့ပါမလာဘူး၊ ရထားနဲ႔တင္လုိက္တယ္ ကုိကုိ၊ မနက္ျဖန္မွ ေရာက္မယ္ထင္တယ္၊ကုိယ့္အိမ္သားကုိ ႀကိဳတာျပဳံးျပဳံးရယ္ရယ္နဲ့ႀကိဳစမ္းပါ” ေျပာၿပီး ေဝသည္ လွပစြာ ရယ္ေမာခဲ့ေသးသည္။
ညကလည္း ေဝ႔ကုိ ယခင္ကကဲ့သုိ႔ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံေျပာဆုိ ႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခင္က သူျပန္လာစဥ္ အခ်ိ္န္မ်ားအတုိင္းပင္ အားလုံးမွာ ေသသပ္ ပိရိေနခဲ့သည္။ ရယ္စရာ ေမာစရာ စကားမ်ားကုိ
ေျပာဆုိၿပီး ရယ္ေမာပစ္ခဲ့ႏုိင္ေသးသည္။ သူငါးေျခာက္လုပ္သည့္ေနရာသို႔ လုိက္လည္ဦးမည္ဟုပင္ ရယ္ေမာၿပီးေျပာခဲ့ေသးသည္။ သည့္ေန႔မိုးလင္းလာေသာ အခါတြင္လည္း ယခင္ကအတုိင္းပင္။
ေဝသည္ ဤအိမ္ကေလးကုိ သန္႔ရွင္းေအာင္ ရွင္းလင္းေနလ်က္ က်ေနာ္သည္လည္း အခါတုိုင္းကလုိ
ပင္ ရယ္စရာေမာစရာေျပာဆိုေန ရယ္ေမာေနခဲ့ေသးသည္။ အားလုံးမွာ ပိရိေသသပ္ လွပေနလ်က္ပင္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ႏွလုံးသားထဲ၌မူ သိမ္းေဆြ၏စာသည္ ဂယက္ရိုက္ခတ္ေနသည္။
ညေနပုိင္း၌ ေဝႏွင့္က်ေနာ္သည္ ဘူတာရုံသို႔ ကုန္ယူရန္အတူအကြ ထြက္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။
“အေမလည္း ေဆးလိပ္ခုံ ေထာင္ေတာ့မယ္ ကုိကုိ၊ ေဆးလိပ္တံဆိပ္ေတာင္ ရုိက္ပီီးကုန္ဘီ၊
ဒုိ႔ၿမိဳင္ႀကီးကုိ ေျပာင္းလာရတာဟန္က်တာဘဲေနာ္၊ အခုကုန္တေခါက္ကုိ မက်န္ဘူးဆုိရင္ ေလးရာေက်ာ္ေက်ာ္ အသာေလးက်န္တယ္၊ အေမ့ အိမ္ေဆာက္ေနတာလဲ အၾကမ္းထည္ေတာင္ပီးေနဘီ၊
ကုိက္ုိ လ္ုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ ကုိကုိအလုပ္က ရာထူးက်သြားတာေတာင္ ကုသုိလ္ကံ
အက်ိဳးေပးေကာင္းလာတယ္လုိ႔ ဆုိမလားဘဲ” ေဝသည္ ဘူတာရုံဘက္သြားရာ၊ ဤေတာင္ကုန္း
အေကြ႔စပယ္ျခံလမ္း၌ ျမင္းလွည္း လိမ့္တက္ေနစဥ္တြငး္ ရယ္ေမာသံတဝက္ျဖင့္ စကားေျပာေနသည္။က်ေနာ္သည္လည္း မ်က္ႏွာကို အတြင္းဘက္သို႔ျပန္ လွည့္လုိက္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဝ၏
မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္သြားေလသည္။ ျမင္းလွည္းလႈပ္ေသာအခါ သူ႔ေခါင္းမွ ဆံပင္အုံမွာ ေရလႈိင္းအိသို ့ လႈပ္ခါသြားေနလ်က္၊ လည္ပင္းမွ ပတၱျမားေသြး ေက်ာက္ဘယက္အနီသည္ ယိမ္္းခါေနလ်က္ ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္ အထက္၌နီလာေရာင္ ေက်ာက္ျပာလဲ့လဲ့နားဆဲြသည္ ယိမ္းထုိးေနသည္။ ေျပာင္လက္ေသာသူ႔ထမီမွာ တင္းက်ပ္ေနသျဖင့္ ေဝ၏တပ္မက္ဖြယ္ရာ ကုိယ္လုံးအလွမွာလည္း ေပၚလြင္လာသည္၊ မိတ္ကပ္ေၾကာင့္ နီေနကာ ေဖာင္းအိေနေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္၊ ပြင့္ဖူးေနေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ ေဝသည္စကားေျပာရင္း ေခါင္းတဖက္ကုိ ကုိယ္ဟန္ျပသေနသလုိ မသိမသာ ကေလးမွ်သာ ယိ္မ္းငဲ့ထားသည္။ ဤအသစ္အဆန္း အမြမ္းအမံတုိ႔သည္ ေဝ႔ပင္ကုိယ္ အလွႏွင့္ ေပါင္းစပ္ရွက္ျဖာသြားေနသည္။
“ဒါနဲ ့အသြားတုန္းက ကုိသိမ္းေဆြႀကီးဆီေတာင္ ဝင္ေတြ႔လာခဲ့ေသးတယ္ကုိကုိ၊ သူ႔ ဆီမယ္
ကုန္ေဈးႏႈန္းတန္ဆာခ တြက္ၾကည့္ရေသးတယ္။ ကုိသိမ္းေ ဆြႀကီးလဲ အလုပ္ သိပ္မ်ားေနတာဘဲ၊
ကုိုကုိ႔ကိုေတာင္ အျပစ္တင္ေနေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ႀကီး သိပ္ရုိင္းတာဘဲ၊ စာတေစာင္မွေတာင္ မေရးဘူးတဲ့ ေဝ႔ကုိေတာင္ အေဖာ္ပါလား၊ ဘာလား၊ ညာလားနဲ႔ စစ္ေဆးေမးျမန္းလားလုပ္ေနေသးတယ္၊ တေယာက္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားနဲ႔လုိ႔ ဆုံးမလႊတ္လုိက္ေသးတယ္၊ သူကုိကုိ႔ဆီ စာေရးအုံး မလုိ႔ဆုိလားဘဲ ေျပာေသးတယ္”
“အလကား အေကာင္ပါေဝရာ၊ သူကမွ စာမေရးတာ၊ စာေရးဘုိ႔ သိပ္ပ်င္းတဲ့ လူစားမ်ိဳး၊ သိမ္းေဆြႀကီးဆီေတာ့တေခါက္ေလာက္ သြားလယ္ရအုံုးမယ္၊ ဒီတခါမ်ား ၾကံဳႀကိဳ႔က္လုိ႔ ေတြ႔ရင္ေျပာလုိက္ပါအုံးေဝ၊ ကုိုကုိ လာလယ္မယ္လုိ႔ မွာလုိက္တယ္လုိ႔ေလ”
ဘူတာရုံသည္ ၿမိဳ႔၏ အစြန္ဘက္ က်လြန္းေန၏။ ကားလမ္းသည္ ေတာင္ကုန္းကုိ ေကြ႔ဆင္းသြားလ်က္ ျမင္းလွည္းမွာ ျမန္လာေနျပန္သည္။ ေဝ အေနအထုိင္ မတတ္ေသာေၾကာင့္ သိမ္းေဆြႀကီး
အထင္မွားေနျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု က်ေနာ့္ စိ္တ္ႏွလုံးမ်ားက ဆုေတာင္းေနသည္။ သို႔မဟုတ္ သိမ္းေဆြႀကီးေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္လွ်င္ မည္မွ် စိတ္ခ်မ္းေျမ႔ဘြယ္ ေကာင္းပါ့မလဲေဝ။ ဤအျဖစ္အပ်က္တုိ႔မွာ ဝတၱဳတပုဒ္၏ လွည့္ကြက္တခုမွ်သာ ျဖစ္ေနလွ်င္ မည္မွ်ေပ်ာ္ရႊင္ဘြယ္ေကာင္း
လိုက္ပါမည္နည္း။ စင္စစ္မွာမူ ေဝ၏ ေျပာင္းလဲြလာမႈတုိ႔ကား ဟုိစဥ္ကႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေလလွ်င္
မယုံၾကည္ႏုိင္ဘြယ္ရာ ျဖစ္ေနသည္။ အစစ အရာရာကား ကေျပာင္းကျပန္ေျပာင္းလဲ ခဲ့ေလၿပီ။
ေနာက္ကုိ ျပန္ဆုပ္၍မရေအာင္ ကုန္လြန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ေဝက သူ႔ကုိယ္္သူ“ခင္ေဝ”ဟုသုံးေနရာမွ ဘယ္အခ်ိန္တြင္“ေဝ”ဟုေျပာင္းလဲသုံးႏႈန္းလုိက္သည္ကုိပင္ မသိႏုိင္ေတာ့။
“အခု ငါးပိနဲ့ ငါးေျခာက္ပါတာ ႏွစ္ရာ့ကုိးဆယ္ ဆုိေတာ့ ေဝ ဒီေဈးမယ္
ေျခာက္ရက္ေလာက္ေတာ့ ေရာင္းရမွာဘဲ ထင္တယ္”
“ေဖာက္သည္ တဝက္ေပးမယ္လုိ႔ေတာင္ စိတ္ကူးေနတယ္ ကုိုကုိ”
“ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ေပါက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ သုံးေလးရက္ ျဖင့္ေနသြားပါအုံး ေဝရယ္၊
တခါတရံမွ ေရာက္ရတာ မႈတ္ဖူးလား”
“မစနဲ႔ေနာ္ ကုိကို”
“မစပါဘူး၊ ကုိ အမွန္တကယ္ ေျပာေနတာပါ” ေဝသည္ ကုိယ္ကုိ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ လွန္လုိ္က္ျပီးျမင္း
လွည္းေနာက္မွီအေပၚ၌ အရုပ္ကေလးတခုလို မွီလုိက္ျပန္သည္။ ဘူတာရုံေနာက္ဖက္ ျမင္းလွည္းဆိပ္တြင္ ျမင္းလွည္း ရပ္ေသာအခါ ေဝသည္ ျမငး္လွည္းေပၚမွ ကႏဲြ႔ကရ ဆင္းသက္ေလသည္။
“ဒီက ခဏကေလးေစာင့္အုံးေနာ္၊ ကုန္တင္မလုိ႔” ေဝသည္ ဘူတာရုံဘက္သုိ႔ က်ေနာ့္ ေရွ႔မွ ေလွ်ာက္သြားသည္။
ကုန္ေရြးၿပီး စႀကၤ ံအတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္ လာေသာအခါ “ဒီေန ့ဘုိင္စကုပ္ ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္” ဟု ေဝက ေျပာသည္။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ နံေဘးမွ ယွဥ္လိုက္လာ၏။လက္ကုိင္အိတ္ကုိ လဲႊၿပီး ေဝ
လမ္းေလွ်ာက္လာပုံမွာ ၾကြရြေသာ ေဒါင္းမေလးတေကာင္ကဲ့သို႔ အလွမ်ား ေဝေနေသာ ဟန္ျဖစ္
သည္။ ေဟမန္မွ ထြက္လာစဥ္ သူႏွင့္ က်ေနာ္ ဘူတာရုံ စႀကၤ ံ၌ လမ္းအတူ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ကုိလည္း သတိရေနသည္။ ထုိအခါက ေဝ႔မ်က္ႏွာကေလးမွွာ သမီးေလးစိတ္ျဖင့္ ရီေဝ ေနသည္။
က်ေနာ့္ ေနာက္မွ ေခါင္းငုံ႔ကာ လုိက္လာခဲ့ပါသည္။ သူ႔ ကုိ ခုိးေျပးစဥ္ကလည္း သူႏွင့္ က်ေနာ္
မိုးဖဲြ႔ကေလးမ်ား က်ေနသည့္ ေဘာလုံးကြင္းေဟာင္း ႀကီးအလယ္မွ ေမွာင္ထဲဝယ္ စမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးသည္။ ထုိအခါက စပါးသယ္ အလုပ္သမေလး မခင္ေဝ၏ ေျခေထာက္၌ ဂ်ပန္ဖိနပ္ အေဟာင္းကေလးမွ်သာ စီးထားခဲ့သည္။ မခင္ေဝ၏ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္မွာ ေခါင္းတဆစ္ခ်ိဳး ငံု႔ထားခဲ့သည္။
“ငပိက အနည္းဆုံးေတာ့ ေလးက်ပ္ခဲြေတာ့ ေရာင္းရမွာဘဲ ကုိကုိရဲ့၊ ဒီအတုိင္းဆိုရင္ ကုိကုိ႔လစာကုိ သုံးရက္နဲ႔မွီတယ္ေနာ္၊ ကိုကို အလုပ္က ထြက္လုိက္ပါလားဟင္” ေမွာင္လာသျဖင့္ ပလက္ေဖာင္း မီးမ်ား
ပြင့္လာသည္။ က်ေနာ္သည္ ေဝ႔မ်က္ႏွာကို မီးေရာင္ေအာက္၌ ဖ်တ္ကနဲလွမ္းၾကည့္လုိက္ေလသည္။ ဤအစဥ္းစားအဆင့္ျခင္မဲ့ ေသာ၊ ပလႊားလြန္းေသာ စကားအေျပာတခုေၾကာင့္ ပဋိပကၡမွာ အခ်ိန္
မက်မီ ေပါက္ကဲြသြားေတာ့မည္ထင္သည္။ လင္သား၏ အလုပ္အကုိင္ကိုပင္ ေဝသည္ အထင္ေသး
သြားေလၿပီ။ က်ေနာ္သည္ဝမ္းနည္းစြာ နာက်ည္းသြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ ထုိစိတ္ထားမွာ အေသးအဖြဲ႔ကေလး ၊ အေသးအဖဲဲြ ရက္စက္ ေစာ္ကားမႈကေလး မွ်သာျဖစ္ေနသည္။ ထုိထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆုိးဝါးရက္စက္မႈမ်ားကုိပင္ မိမိသည္ မ်ိဳသိပ္ က်ိတ္မွိတ္ ထားႏုိင္ေသးသည္ဟု ဆင္ျခင္လိုက္သည္။
“ေကာငး္သားဘဲ၊ ေကာင္းပါတယ္”ဟု က်ေနာ္က တုိးတုိးေျပာလ်က္ ရယ္စရာမဟုတ္ဘဲ မရယ္ခ်င္
ဘဲႏွင့္ ရယ္လုိက္သည္။
“ေကာင္းတာေပါ့ေဝ၊ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့၊ မင္းက ကုန္သည္ျဖစ္မွ ကုိယ္လဲ လုိက္ျဖစ္ရေတာ့မွာေပါ့” “ေဝ အေကာင္းေျပာတာကိုကို”
“ကုိလဲ အေကာင္းေျပာတာပါဘဲ”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကုိကုိ ေလွာင္တာဘဲ”
“အခုတေလာေဝကုိယ့္ ကုိ အျပစ္ေတြခ်ည့္ဘဲ ျမင္ေနတယ္ထင္တယ္၊ ကုိရယ္မိတာလဲ အျပစ္ ျဖစ္ေနေသးသလား”
ထုိအခုိက္တြင္ ဘူတာရုံ၏ စားေသာက္ဆုိင္ အေရွ႔ဘက္သို႔ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကုိယ္ဟန္ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းလက္မွတ္စစ္ တဦး ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ ေလွ်ာက္လာပုံမွာ တင္းတင္းရင္းရင္း ရွိၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚမွ လည္စည္း အစိမ္းစသည္ ယမ္းေန၏။ သူသည္ က်ေနာ္ ရယ္ေမာေနစဥ္၌ဆုိင္ေရွ႔မီးေရာင္ေအာက္တြင္ အေဝးႀကီးမွ ေနၿပီး ေဝ႔ကုိ လွမ္းျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ သူသည္ ကုိယ္ဟန္ကုိ ေတာင့္ေတာင့္ထား၍ ရပ္လုိက္လ်က္ “မခင္ခင္ေဝ”ဟု ေခၚလိုက္၊ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလေတာ့သည္။
မခင္ခင္ေဝ မခင္ခင္ေဝ၊ မခင္ခင္ေဝ… ေဝ၏ ထုိနာမည္သစ္ကုိ က်ေနာ္မသိရွိခဲ့ရေသး။ မည္သည့္အခါက၊ မည္သည့္အခ်ိန္က မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူေခၚရန္ ေျပာငး္လဲလုိက္သည့္ သီးသန္ ့နာမည္ပါနည္း။ က်ေနာ္တုိ႔သည္ ရပ္တန္႔ေနၾက၏။ ထုိနာမည္သစ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ခဏမွ် ေၾကာင္ေငးၿပီးမွ စိတ္လႈပ္ရွား သြားျပန္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ခ်က္ျခင္းပင္က်ေနာ္သည္လႈပ္ရွားေသာစိတ္တုိ႔ကုိ အသာအယာၿငိမ္းပစ္လုိက္၏။ စပါးသယ္ အလုပ္ၾကမ္းသမေလး မခင္ေဝ၏ ယခု ေနာက္ဆုံး နာမည္မွာ မခင္ခင္ေဝ ျဖစ္ေ္နသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာ လွ်ပ္တျပတ္မွ် ဖ်တ္ကနဲ နီရဲသြားေလသည္။ ေဝ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ လွ်ပ္တျပက္ ျဖတ္သန္း ေျပးလႊားေသာတုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားမႈမွာ ထင္ရွား သိသာလြန္းသည္။ ထုိလွ်ပ္တျပတ္၌ မူမမွန္မႈအေပါင္းကုိ စကားလုံးေပါင္းသိ္န္းသန္းႏွင့္ ခ်ီ၍ တိတိက်က် ေျပာျပသည္ထက္ အဆေပါငး္မ်ားစြာ ပုိမိုေလးနက္ေနသည္။ ထုိလွ်ပ္တျပက္အခ်ိန္မွာ ငရဲတြင္း၏ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ငယ္ကုိ ခဏမွ် ဖြင့္လွစ္ျပလုိက္ေသာအခ်ိ္န္။ အားလုံးေသာ ဖုံးကြယ္ရာ အရာရာဝတၱဳအေပါင္းကုိ အရင္းအတုိင္းၾကည့္ျမင္ခြင့္ ရလုိက္ေသာအခ်ိန္။ အားလုံး၏ အဆုံးအျဖတ္တို႔ကုိ ေပးအပ္လုိက္သည့္ အခ်ိ္န္။
ထိုခဏ၌ ၿငိမ္သက္ေနေသာပင္လယ္ျပင္ေပၚတြင္ ရုတ္တရက္မုန္တုိင္းက်လို္က္ေလသည္။ လႈပ္ရွားမႈ အေပါင္းျဖင့္ ခဏမွ်က်ေနာ္သည္ မခံမရပ္ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရင္ျပင္တခုလုံးသုိ႔ုထို အခ်ိ္န္၌ပင္ ေယာက်ာ္းတေယာက္၏ အတၱမာနတရားသည္ ျပည့္လွ်ံလာေနသည္။ ဘာကုိဂရု
မစိုက္ရမလဲ၊ မိမိကဲ့သုိ႔ သစၥာတရား ေရွ႔ရႈတတ္ေသာ ေယာက်္ားေကာင္းတဦးက ဤကဲဲ့သို႔ ေပါ့ျပက္ေနေသာမိ္န္းမ တဦးအတြက္ မ်က္ႏွာပ်က္ေနဘုိ႔ ဘာလုိအပ္သလဲ။ ေပါ့့ျပက္ေနေသာ မိန္းမတဦးအတြက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနဘုိ႔ ဘာလုိသလဲ။
“ကိုသန္းေဆြတုိ႔ ဒီမွာ တာဝန္က်သလား” ေဝ၏ ေမးလုိက္သံမွာတုန္ယင္ေနသည္ ထင္သည္။ ထုိအသံသည္ လႈပ္ရွားဆူညံေနေသာ အသံ အေပါင္းထဲတြင္ အားနည္းေဖ်ာ့လ်စြာ ေပၚလာေနသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ တပတ္တာဝန္က်တယ္၊ က်ေနာ္တုိ႔ လာလည္အုံးမယ္ေလ အမ၊ ထမင္းေတာ့ ေကၽြးမယ္မႈတ္လား၊ အခု ညစာကုိ ေကၽြးမယ္ဆုိရင္ လိုက္စားမယ္” ကုိသန္းေဆြက ရယ္ေလသည္။
က်ေနာ္သည္ မီးေရာင္ေအာက္၌ ၿငိမ္သက္စြာ ျပံဳးေန၏။ မိမိျပဳံးခဲ့ဘူးေသာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အနက္သည္တႀကိမ္ျပံဳးႏုိင္မႈေလာက္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ေကာငး္ေသာ အျပဳံးမ်ားမျပဳံးဘူးခဲ့ဟုထင္သည္။
အလြန္အတၱမာနလြန္ကဲစြာျဖင့္ျပဳံးေနသည့္အျပဳံး၊ အလြန္ေအးစက္မာေၾကာသည့္ အျပံဳး၊ အလြန္နာက်င္ ပင္ပန္းေနသည့္အျပံဳး။ ေဝသည္ သူ႔လက္ကေလးကုိ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းအားမသိမသာထိကပ္ၿပီး တုန္ယင္ေနမႈတုိ႔ကုိ ထိ္န္းကာ ဆုပ္ကုိင္ထားသည္။ ေဝ၏ ေၾကာက္ရြြံ႔တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈတုိ႔ကုိ သူ႔လက္ကေလးမွတဆင့္ က်ေနာ္သည္ သိေနရ၏။ ေဝ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ ေသြးေရာင္ ပိ္န္းေနေသာ အျပံဳး မွာ အျပံဳးပီပီသသ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့။
“သူေပါ့ကုိကုိ၊ ေဝ႔ကုိအျမဲကူညီတာ၊ ကုိကုိကေဝ႔ အိမ္သားေလ ကုိသန္းေဆြ” ေဝက တုိးတုိးမိတ္
ဆက္ေပးေနသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္မရိုင္းတတ္ပါဘူး၊ အိမ္ကုိအျမဲတမ္းလာလည္ပါ၊ က်ေနာ္က သစ္ေတာ ႒နဘက္ကေလ၊ ဒီကုိေျပာင္းလာတာ သိပ္မၾကာလွေသးေတာ့ မိ္တ္ေဆြနည္းပါးတယ္ခင္ဗ်၊ က်ေနာ့္
အိမ္က ဧည့္သည္ နည္းပါးတဲ့အိမ္ ဆုိေတာ့ ဧည့္သည္တေယာက္လာရင္ ဝမ္းသာစရာဘဲ၊ တံခါး မရွိ ဓါးမရွိ၊ လာလယ္ပါကုိသန္းေဆြ” သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိ လက္ကမ္းေပးလ်က္ သူ႔ မ်က္ႏွာမွတခုခုမွာ လ်င္ျမန္စြာ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ျပံဳျမဲပင္ ဆက္၍ျပဳံေနသည္။ ထုိအခ်ိ္န္တုိကေလး၌ က်ေနာ္သည္ စကားကုိ သြက္သြက္ေျပာေနရင္းမွာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အေပါင္းကုိ ခ်မွတ္ေနသည္။ ဤကိစၥရပ္
အေပါင္းကုိ မည္သို႔အဆုံးသတ္ရေတာ့မည္ကုိ စိတ္ေအးေအးႏွင့္ တြက္ခ်က္ေနသည္။
အလြန္အံ႔အားသင့္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေအာင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံုးသားမ်ားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္း ၿငိမ္သက္ေန
သည္။
“က်ေနာ္႔ ကုိလဲ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာလုိဘဲ သေဘာ ထားပါ ကိုသန္းေဆြ၊ က်ေနာ္္႔နာမယ္ ကုိကုိလုိ႔ေခၚပါ
တယ္၊ ေဝကေတာ့ ဒီလမ္းနဲ့ဒီခရီးကုိ ကားတလွဲ ့ရထားတလွဲ ့အျမဲတမ္း သြားလာေနတာဘဲေလ၊
အခုေခတ္ကလဲရတဲ့လစာေလးနဲ့ အိမ္ေထာင္တခုကုိ ထိ္န္းသိမ္းထားဘုိ႔ ဆုိိတာ အသက္ရွဴ ေမာတဲ့
အခ်ိန္ဘဲေလ၊ ေဝကေျပာပါတယ္၊ သူ႔ကုိ ကုိသန္းေဆြက အျမဲတမ္းအကူအညီေပးပါတယ္လုိ႔ေျပာပါ
တယ္၊ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ကုန္းေပၚပုိင္းဘက္မွာ ေနပါတယ္၊ လိပ္စာမွတ္ထားပါအုံး၊ ကုန္းေပၚပုိင္း သီတာျမသားလမ္းေကြ႔ အိမ္နံပတ္ႏွစ္ဆယ့္ခြန္၊ က်ေနာ့္အိမ္ကကုိယ္႔ဝင္း
ကုိယ႔္ ျခံနဲ႔သီးသီးသန္႔သန္႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါဘဲ၊ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ျခံက စပယ္ျခံႀကီးေလ၊
စပယ္ေတြဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေဖြးေဖြး၊ လႈပ္ေအာင္ပြင့္ေနတာေပါ့၊ က်ေနာ္ျခံေရွ႔မွာေတာင္ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ ကုိစပ်ိဳးထားၿပီ၊ အပင္ကေလးေတြ နဲနဲေတာ့ နိမ့္ေသးတယ္၊ က်ေနာ္ကစိုက္ပ်ိဳးေရးလဲ့ ဝါသနာပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မ်ားသစ္ေတာ႒ာနဘက္ ေရာက္လာတာထင္ပါရဲ႔၊ က်ေနာ္ကူညီႏုိင္တဲ့ ဘက္က လုိအပ္တဲ့အကူအညီရွိိရင္ အျမဲေတာင္းပါ၊ က်ေနာ့္ ေဝက်ေတာ့လဲ ကုန္အေရာင္းအဝယ္ ဝါသနာ ပါတယ္၊ဒါေၾကာင့္ လဲ ရထားတုိ႔ ကားတုိ႔နဲ့ အဆက္အဆံ ျဖစ္တာေပါ့ေလ”
ထို ့ေနာက္ က်ေနာ္သည္ ရႊင္လန္းစြာျပံဳးေနလ်က္ပင္ လက္ကိုျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလိုုက္ေလသည္။
“က်ေနာ္လဲ စိုက္ပ်ိဳးေရး ဝါသနာပါ ပါတယ္”
“ဒါျဖင့္ ဝါသနာတူခ်င္း ေတြ ့ၾကတာကိုး၊ လာလည္ျဖစ္ေအာင္ လာလယ္အံုးဗ်ာ”
သူသည္ ႏွဳတ္ဆက္လ်က္ ပလက္ေဖါင္းတဖက္အစြန္းေလွ်ာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္လည္း ဘူတာအလယ္ေပါက္ဖက္သို ့ေလွ်ာက္လာလ်က္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေဝ့လက္ကေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ အျပင္ဖက္တြင္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ငါးပိျခင္းမ်ားကို ျမင္းလွည္းေပၚသို ့တင္ထားၿပီးေနသည္။ က်ေနာ္တို ့သည္ အေမွာင္ပ်ိဳးစအခ်ိန္၌ အျခားျမင္းလွည္းအလြတ္တစီးကို စီးလ်က္ ဘူတာရုံဖက္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြါလာေလသည္။ ျမင္းလွည္းသည္ ဘူတာရုံေတာင္ကုန္းေကြ ့ကို ပတ္တက္သြားၿပီးေနာက္ ဆင္းလိုုက္တက္လိုက္ျဖင့္ ၿမိဳင္ႀကီးၿမိဳ ့၏ စိုက္ပ်ိဳးျခံမ်ားကို ျဖတ္သန္းကာ စပယ္ျခံလမ္းဘက္သို ့ေရာက္လာျပန္ေလသည္။ ျမင္းလွည္း၏တဖက္ခံုမွ ေဝ့မ်က္ႏွာမွာ အလင္းေရာင္မွဳန္မွဳန္ထဲတြင္ျပန္လည္၍ ေတာက္ပစြာ ျပံဳးေနသည္။ ေဝကား အခက္အခဲတခုကို ပင္ပမ္းလွစြာ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီးေလၿပီ။ လမ္းေဘး မီးတိုင္မ်ားကို ေငးၾကည့္လာရင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ သမီးေလးစပယ္ခိုင္ကို ေၾကကြဲစြာသတိရေနပါသည္။ သမီးေလးသည္ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမၾကား၌ တင္းၾကပ္စြာ ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးကေလးျဖစ္သည္။သမီးေလးသာ ရွိေနလ်င္ ေဝသည္ ကုန္သည္တပိုင္းဘဝကို ေရာက္မည္မဟုတ္။ ဤေၾကကြဲစြာအေၾကာင္းမ်ားျဖစ္ေပၚလာမည္မဟုတ္။
“ကုိသန္းေဆြႀကီးက သိ္ပ္ရီရတယ္၊ သိပ္ေနာက္တတ္ ေပ်ာ္တတ္တဲ့လူႀကီး၊ ေတာ္ၾကာကုိကုိနဲ႔ရင္ႏွီးလာရင္ သူေနာက္တတ္ေပ်ာ္တတ္တာ ေတြ႔လာလိ္မ့္မယ္၊ ေဝ တခါလက္မွတ္ဝယ္စီးမိလုိ႔ ဒီလူႀကီး
စိတ္ဆုိးလုိက္တာေလ” ေဝကား ဂုဏ္ယူစြာေျပာေလသည္။
ထိုစကားတုိ႔မွာ လင္သားျဖစ္သူ၏ႏွလုံးသားတုိ႔ ကုိဓားျဖင့္ပါးပါးလွီးပစ္လုိက္သည္ႏွင့္တူေနမည္ကုိ ေဝမေတြး။ ေဝ႔အက်င့္ စာရိတၱတုိ႔မွာ ဆုံးခန္းတုိင္ေအာင္ ပ်က္စီးယိုယြင္းခဲ့ရွာၿပီ။ ေဝသည္ ဤလမ္း
ဤခရီးမ်ားကုိ လက္မွတ္ပင္ယူမစီးဘဲ ေအာက္တန္းက်လွစြာ သြားေနခဲ့ပါၿပီး။ ဤအျဖစ္အပ်က္ တုိ႔ကုိ ႀကိဳ၍မသိ၊ မေတြးခဲ့ေသာ မိမိကုိယ္ကုိပင္ ျပန္၍အျပစ္တင္ရေတာ့မလား။ စင္စစ္၌က်ေနာ္သည္
အစဥ္းစားအဆင္ျခင္ ကင္းမဲ့လွစြာ ေဝလိုလွေသာမိန္းကေလးကို တေယာက္တည္း အရပ္တပါးသို ့
ညအိပ္ညေန လြတ္လပ္စြာ လႊတ္ခဲ့၏။ မည္သူေတြ မည္သို ့ျဖစ္ေစ၊ ေဝကား မည္သို ့မွ်ျဖစ္မည္မဟုတ္ဟု ယံုခဲ့၏။ မၾကာမီက ပိတ္ပင္ရန္သတိရပါလ်က္ မပိတ္ပင္ခဲ့မိ။ ထိုစဥ္ကသာ ပိတ္ပင္တားျမစ္ခဲ့လွ်င္ ဤေၾကကြဲဘြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္တို ့ကို တားဆီးနိဳင္ခဲ့လိမ့္မည္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ေဒါသမ်ားကား
မရွိေတာ့ၿပီ။ ဝမ္းနည္းဆုတ္နစ္မွဳတို ့သည္ ေဒါသမ်ားအေပၚ၌ ဖံုးလႊမ္းေနသည္။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ ေဝႏွင့္ က်ေနာ္တို ့၏အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆံုးသတ္ပါေတာ့မည္။ ေဝကမူ
မသိနားမလည္စြာ ျပံဳးေနလ်က္။ ေဝ့မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးရိပ္မ်ားမွာ ေမွာင္ရီရီထဲ၌ မထင္မရွား ေပၚလာေနလ်က္ပင္။ ။
နိုင္၀င်းဆေွ
No comments:
Post a Comment