တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း ပုန္ကန္မႈ

တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း ပုန္ကန္မႈ
(ရွည္ေတာ့ရွည္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမိုင္းသိေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ)

ျမန္မာတပ္မေတာ္သမိုင္းမွာ စစ္သည္အင္အား သံုးေထာင္ေလာက္က ျမန္မာတပ္မေတာ္ႀကီး တခုလုံးကို အမိန့္အာဏာ ဖီဆန္ၿပီး အာခံခဲ့ဖူးတယ္လို့ ဆိုရင္ အမ်ားက မယံုနိုင္ဘဲ ျဖစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို အမိန္ ့ဖီဆန္မႈဟာ တပ္မေတာ္အတြင္းမွာ တကယ္ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ေမၿမို့လို့ လူသိမ်ားတဲ့ ျပင္ဦးလြင္ၿမို့မွာ တည္ရွိတဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တာပါ။ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ကာလကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလအကုန္ ၃၁ ရက္နဲ့ ဇြန္လဆန္း ၁ ရက္ေန့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက သင္တန္းသား စစ္သည္ သံုးေထာင္ေလာက္ဟာ အထက္အမိန့္ကို မနာခံဘဲ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုခဲ့တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဓားမိုးအုပ္ခ်ုပ္ခဲ့တဲ့ စစ္အစိုးရဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အဲဒီ စစ္သည္ေတြရဲ ့ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေလ်ာခဲ့ရပါတယ္။

ယခုေရာက္ေတာ့မယ့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ဆိုရင္ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ အေရးအခင္းဟာ ၉ ႏွစ္ ျပည့္ေျမာက္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေရးအခင္းကို အေၾကာင္းျပုၿပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္ကို ႏွစ္ရွည္ ေထာင္ဒဏ္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ လြတ္ေျမာက္လာသူတခ်ုိ ့ရွိေပမယ့္ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား အက်ဉ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အက်ဉ္းက်ခံေနရဆဲပါ။

အဲသည္အေရးအခင္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ စစ္သည္ သံုးေထာင္ေလာက္ကိုေတာ့ တပ္မေတာ္ကေန အၿပီးအပိုင္ ထုတ္ပယ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျဖစ္ရပ္မွာ ပါ၀င္ၿပီး အျပစ္ေပးခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသား စစ္သည္ေဟာင္းတေယာက္က အခုလို ေျပာပါတယ္။

“က်ေနာ္တို့ တကယ္ထင္ထားတာက သူတို့ေျပာထားတဲ့အရာေတြနဲ့ ကိုက္ညီမႈ ရွိမယ္ထင္လို့ က်ေနာ္တို့ တက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရ ေျပာထားတ့ဲအရာေတြက သူတို့အေနနဲ့ လက္ေတြ႕က်က်ေဆာင္ရြက္ေပးနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို့ တက္လမ္းအတြက္ အတားအဆီး ပိတ္ပင္သေဘာမ်ုိး ျဖစ္တယ္။ အဲေတာ့ က်ေနာ္တို့တေတြက လိုအပ္တာကို ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဘယ္လိုျဖစ္လဲဆိုေတာ့ သူတို့အေနနဲ့ကေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို အညႊန့္တက္ေနတဲ့ အပင္ေတြကို ခ်ုိးခ်လိုက္တဲ့သေဘာပါပဲ။”

ဒီလို ျမန္မာ့တပ္မေတာ္အတြင္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ MTC တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းအေရးအခင္းအေၾကာင္းကုိ အပိုင္း ေလးပိုင္းခြဲၿပီး တင္ျပသြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သည္တပတ္မွာ ပထမပိုင္းအျဖစ္ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ အေၾကာင္းကို တင္ျပေပးပါမယ္။

MTC သင္တန္းေက်ာင္းရဲ့ မူလအစက တပ္မေတာ္လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္မွာ အင္ဂ်င္နီယာသိပၸံသင္တန္းဌာနလို့ ျဖည့္စြက္ ဖြဲ့စည္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္လို့ အမည္ေျပာင္း လိုက္ပါတယ္။

ယခု အခ်ိန္မွာ အၿငိမ္းစားယူသြားၿပီလို့ ့ သတင္းထြက္ေနတဲ့ နအဖစစ္အစိုးရရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ုပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊရဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ အားလံုးပါ၀င္တဲ့ တပ္မေတာ္ တရပ္လုံးအတြက္ နည္းပညာဘြဲ့ (B.Tech)ႏွင့္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ (B.E) ဘြဲ့ရ ပညာတတ္ စစ္သည္ေတြ သင္ၾကားေမြးထုတ္ေပးဖို့ ရည္ရြယ္ခဲ့တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မူလ တပ္မေတာ္လွ်ပ္စစ္နဲ့ စက္မႈ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းရဲ့ အေဆာက္အအုံေတြကုိ သိမ္းသြင္းၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ (MTC) အျဖစ္ ၂၆.၂.၂၀၀၀ ရက္ေန့မွာ ျပင္ဦးလြင္ၿမို့ ေဂါက္ကြင္းရဲ့ အေနာက္ဘက္ရွိ ေနရာမွာ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၆ ရက္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ အပတ္စဉ္ ၁ ႏွင့္ ၂ အတြက္ သင္တန္းသားဦးေရ ၄၀၀ ေက်ာ္စီသာ ေခၚယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္း အပတ္စဉ္ ၃ မွာေတာ့ သင္တန္းသားဦးေရကို ၂၅၀၀ ေခၚယူခဲ့ၿပီး အပတ္စဉ္ ၄ မွာ သင္တန္းသား ၁၀၀၀ ေက်ာ္ ေခၚယူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးက်သူတဲ့သူေတြနဲ့ တပ္ေျပးေတြကို နုတ္လိုက္ရင္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္မွာ MTC ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္းက ၂၈၀၀ ေလာက္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။

သင္တန္းသား စစ္သည္ေတြထဲမွာ ဆယ္တန္း ဂုဏ္ထူး (၁) ဘာသာမွ (၄) ဘာသာထိ ရရွိတဲ့ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္သားေတြ ပါရွိသလုိ ျမန္မာတပ္မေတာ္မွာ ရာထူးအဆင့္ျမင့္ အမ်ုိးမ်ုိးျဖစ္ၾကတဲ့ ဗုိလ္မႉးခ်ုပ္၊ ဗုိလ္မႉးႀကီး၊ တပ္ရင္းမႉး၊ ဗုိလ္မႉး၊ ဗုိလ္ႀကီးမ်ားေတြရဲ့ သားေတြလည္း ပါရွိပါတယ္။

ဂုဏ္ထူးရရွိသည့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ထက္ ႀကီးေနတာေၾကာင့္ တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသုိလ္ (D.S.T.A) သုိ့ မေလွ်ာက္ထားနိုင္ေတာ့လို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ကို ေလွ်ာက္ထားၾကရတာပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ (MTC) ေက်ာင္းကို ၁၉၉၉ မွာ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးဌာန စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ ညႊန္ၾကားေရးမႈးရံုးကေန ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

၂ ႏွစ္သင္တန္းျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းရင္ A.G.T.I လက္မွတ္ႏွင့္ ပညာသည္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ရာထူးကို ရရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ ႏွစ္သင္တန္းမွာ Qualified (Q) ၀င္သူမ်ားသည္ B.Tech ဘြဲ့ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ ဆက္လက္ သင္ယူရမွာ ျဖစ္ၿပီး သင္တန္းၿပီးဆုံးပါက B.Tech ဘြဲ့ႏွင့္ ပညာသည္ ဒု-အရာခံဗုိလ္ ရာထူးကို ရပါမယ္။

B.Tech တြင္ (Q) ၀င္သူမ်ားသည္ B.E. ဘြဲ့ကုိ ဆက္လက္သင္ယူရမွာျဖစ္ၿပီး သင္တန္းၿပီးဆုံးပါက B.E. ဘြဲ့ႏွင့္ ပညာသည္ အရာခံဗုိလ္ ရာထူးကို ရပါမယ္လို ့ သင္တန္းေခၚစဉ္တုန္းက ေၾကညာထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္အမ်ားစုက ဘဲြ႕ရပညာတတ္ စစ္ဗုိလ္အင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္လို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ကို တက္ၾကတာပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ အေရးအခင္းမွာ ဦးေဆာင္ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေထာင္ဒဏ္က်ခံခဲ့ရတဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေက်ာင္းသား စစ္သည္ ေဟာင္းတဦးက အဲဒီအေၾကာင္းေတြကို အခုလို ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပပါတယ္။

“၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူတို့ေခၚလိုက္တဲ့ အသုတ္ေတြ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ဆို DSA ေအာင္ေပမယ့္ မသြားေတာ့ဘူး။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ဒီေက်ာင္းမွာပဲ ေနလိုက္တယ္။ တခ်ုိ့က်ေတာ့လည္း ဗိုလ္ခ်ုပ္သားသမီးေတြ ပါတယ္ေပါ့။ လူေတြအမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း အားလံုးကို မသိနိုင္ဘူး။ တခ်ုိ့က်ေတာ့လည္း ၂ ဒီ၊ ၃ ဒီ ေတြ ပါတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း DSTA အမွတ္မမီတဲ့အတြက္ ဒီေက်ာင္းကို ေရြးတယ္။”

MTC တက္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္းမ်ား စတင္သင္ယူၾကရပါတယ္။ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ခန္း (၂) သင္ယူၿပီးမွ စာသင္ခန္း ၀င္ရပါတယ္။

ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲအၿပီးမွာ လက္နက္ငယ္ေတြကုိ ကုိင္တြယ္ တပ္ဆင္ပုံ၊ ျဖုတ္ပုံ၊ သန့္ရွင္းေရးျပုလုပ္ပုံနဲ့ ခ်ိန္တြယ္ပစ္ခတ္ပံု ထိန္းသိမ္းထားသုိပုံ စတာေတြကို သင္ယူၾကရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာသင္ခန္းျပန္၀င္ရၿပီး စာေမးပြဲ ေျဖဆုိရပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ စစ္ဗ်ူပါဟာ ၀င္ရပါတယ္။ ေရွ့တန္း စစ္မ်က္ႏွာတုိက္ပြဲမွာကဲ့သုိ့ တပ္စိတ္လုိက္၊ တပ္စုလုိက္၊ တပ္ခြဲလုိက္ လႈပ္ရွား တုိက္ခုိက္ရပုံစသည့္ စစ္ေသနဂၤဗ်ူပါာတုိ့ကုိ သင္ၾကားၾကရပါတယ္။ စစ္ဗ်ူပါာသင္တန္းၿပီးမွ တစ္ႏွစ္တာ စာသင္ခ်ိန္ ၿပီးဆုံးၿပီး အိမ္ျပန္ခြင့္ တလရပါတယ္။

MTC ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြဟာ သင္တန္းတက္ေနစဉ္ကာလမွာ ႏွစ္အလုိက္ တလလွ်င္ လစာေငြ (၅၀၀၀၊ ၅၁၀၀၊ ၅၂၀၀၊ ၅၃၀၀၊ ၅၄၀၀) က်ပ္ရရွိပါတယ္။

၅၀၀၀ က်ပ္ေပးတယ္ဆုိေပမယ္လည္း တကယ္ လစာထုတ္တဲ့အခါ တပ္ရင္း၊ တပ္ခြဲေတြကေန ဟိုဟာေၾကး၊ ဒီဟာေၾကးေတြ ျဖတ္ေတာက္တဲ့အတြက္ အမ်ားဆုံး ၄၀၀၀ ကေန ၄၅၀၀ သာ ရရွိၾကပါတယ္။

တခ်ုိ့တပ္ခြဲေတြဆုိလွ်င္ ၃၅၀၀ က်ပ္သာ ရရွိၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က လစာေငြ ၃၅၀၀ က်ပ္ဟာ မနည္းလွဘူးလို့ေတာ့ ဆုိရပါမယ္။ လက္ဖက္ရည္တခြက္မွ ၂၀ က်ပ္သာရွိၿပီး ျပင္ဦးလြင္-မနၲေလးကားခက အဲသည္ကာလမွာ ၅၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္း တက္ေနရတဲ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပညာတတ္အရာရွိေတြ ျဖစ္လာနိုင္ဖို ့အတြက္ စစ္တပ္ထဲကို ေရာက္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္က ျပင္ဦးလြင္တပ္နယ္မွာ ျမန္မာတပ္မေတာ္ အရာရွိေလာင္းေတြ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ အဓိက စစ္ေက်ာင္းႀကီး သံုးေက်ာင္းရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြအတြက္ အရာရွိေတြ ေမြးထုတ္ ေပးတဲ့ စစ္တကၠသိုလ္၊ လက္ရံုးတပ္ေတြအတြက္ အင္ဂ်င္နီယာ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာတကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္တို့ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီစစ္သင္တန္းေက်ာင္းႀကီးမ်ားရဲ့ ထံုးစံတခုကေတာ့ သင္တန္းသားအသစ္ ဂ်ူနီယာမ်ားကို စီနီယာ သင္တန္းသားမ်ားက ႏွစ္အလိုက္ အစ္ကိုႀကီး ညီေလး ဆက္ဆံေရးပံုစံနဲ့ အဆင့္ဆင့္ အုပ္ခ်ုပ္တဲ့စနစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္တန္းေပးသလိုမ်ိဳးကို ေမၿမို့က တပ္မေတာ္ စစ္တကၠသိုလ္နဲ့ တပ္မေတာ္ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ က်င့္သံုးေနခဲ့ပါတယ္။ ဂ်ူနီယာသင္တန္းသားမ်ားကို စီနီယာမ်ား သင္တန္းသားေတြက ခိုင္းေစနိုင္ခြင့္၊ အျပစ္ ေပးနိုင္ခြင့္မ်ားရွိပါတယ္။

ေရာက္ခါစ အျပစ္ေပးတာ သိပ္မၾကမ္းေပမယ့္ သင္တန္းေက်ာင္းေရာက္ၿပီး သံုးေလးလအၾကာ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနသားထိုင္သားက်လာၿပီဆိုတဲ့အခါမွာ အျပစ္ေပးတာ အလြန္ၾကမ္းလာပါတယ္။ "မင္းတို့ကို အျပစ္ေပးခ်င္လို့ ေပးေနတာ မပါုတ္ဘူး၊ စစ္သားနဲ့တူေအာင္၊ ပံုစံက်ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာကြ နားလည္လား" လို့ စီနီယာသမားေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု အျပစ္ေပးတာကို ခံနိုင္ရည္ရွိေပမယ့္ သဘာဝမက်တဲ့၊ ပံုစံမက်တဲ့ အျပစ္ေပးမႈမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ ခံနိုင္ရည္ မရွိၾကပါဘူး။

ေက်ာက္ျဖုန္းမ်ားရွိတဲ့ ေျမျပင္ေပၚမွာ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ တမံသလင္းေပၚမွာ ဘယ္ဘက္လက္ဖဝါးထဲမွာ ညာဘက္လက္သီးဆုပ္ထဲ့ၿပီး ဒိုက္ထိုးခိုင္းတာမ်ိဳး၊ လူႏွစ္ေယာက္ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ထပ္ၿပီး ေပပါလွိမ့္လို လွိမ့္တာမ်ိဳး၊ အလြန္ခ်မ္းေအးတဲ့ ေဆာင္းရာသီမွာ ညအခ်ိန္ ထမင္းစားတဲ့ဇြန္း (သို့) ၾကက္ဥခြံနဲ့ ေရခ်ိဳးခိုင္းတာမ်ိဳး စတဲ့အျပစ္ေပးနည္းေပါင္းစံုနဲ့အျပစ္ေပးေစခိုင္းခဲ့ပါတယ္။

တခါတေလ ညပိုင္းစာဖတ္ခ်ိန္အၿပီး ည (၉) နာရီမွာ တပ္ခြဲကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ စီနီယာမ်ားက လာၿပီး ေန့ခင္းဘက္မွာ ေတြ႕ထားတဲ့ အျပစ္ေတြ၊ သေဘာမက်တာေတြကို "ဒီေကာင္ေတြ ခုထိပံုစံမက်ေသးဘူး၊ ပံုမလာေသးဘူး" ဆိုၿပီး ည (၁၀) နာရီထိ၊ တခါတေလ ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီအထိ အျပစ္ေပးတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာမွ အိပ္ရာဝင္ၾကရပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ့ ထံုးစံအရ တေယာက္မေကာင္း အမ်ား (One for All ) ဆိုၿပီး တေယာက္ေယာက္ အျပစ္ေဖာက္မိ၊ လုပ္မိရင္ တပ္ခြဲတခုလံုး၊ တပ္ရင္းတခုလံုး အျပစ္ေပးခံၾကရပါတယ္။

စီနီယာေတြကေန ဂ်ူနီယာေတြကို အျပစ္ေပးတာဟာ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ သေဘာထားျဖစ္တဲ့ ေအာက္လူ ငယ္သားကေန အထက္လူ အရာရွိကို မလွန္နိုင္ေအာင္ ဦးခ်ိဳးထားတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္လို့ အဲဒီသင္တန္းသား တေယာက္က ျပန္ေျပာျပပါတယ္။

"အျပစ္ေပးခံရတာနဲပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္တို့က အျပစ္ေပးခံရတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္ဗ်။ စီနီယာ၊ ဂ်ူနီယာ သမားေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို့ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုအပ္တဲ့ေနရာမွာ သူတို့အေနနဲ့ အျပစ္တခုရွာၿပီး အျပစ္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ သူတို့အေနနဲ့ မ်က္စိေထာင့္မက်ိဳးတာလည္း ပါပါတယ္။ က်ေနာ္ တခါၾကံုဖူးတယ္။ က်ေနာ့္အေမ လာတုန္းက ဧည့္ေဆာင္မွာ ဧည့္သြားေတြ႕တဲ့အခါ က်ေနာ္က တိုက္ပံုဝတ္ၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ့္တို့လက္ကို ၉၀ ဒီဂရီလႊဲရေတာ့ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ေဂၚလီလံုးထည့္ၿပီးေတာ့ လက္သီးဆုပ္ထားတယ္။ သူတို့အေနနဲ့က first year က်ေတာ့ လက္သီးဆုပ္ဖို့ လိုအပ္တာကို။ အဲေတာ့ လက္သီးအၿမဲတမ္းဆုပ္ေအာင္ ေဂၚလီလံုး ထည့္ထားတယ္။ အဲလိုသြားတုန္း ေဂၚလီလံုး ဘယ္နားျပုတ္က်သြားမွန္းမသိဘူး။ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ စီနီယာတေယာက္က ေဂၚလီလွမ္းစစ္ေတာ့ ေဂၚလီမပါဘူး။ အဲေတာ့ က်ေနာ္ ဧည့္ေတြ႕ေဆာင္ကို က်ြမ္းထိုးၿပီး သြားရပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ့ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စစ္တပ္ရဲ့ သေဘာတရားအတိုင္းပါပဲ။ ေအာက္လူကေန အထက္လူကို မလွန္နိုင္ေအာင္ တခါတည္း ဦးခ်ိဳးထားတဲ့သေဘာပါပဲ။ "

အဲဒါေတြထက္ဆိုးတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းမ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။ တေက်ာင္းလံုး သင္းတန္းသားမ်ားရဲ့ စားေသာက္ေရးအတြက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားရိပ္သာမ်ားဆီကို သက္ဆိုင္ရာ တပ္ခြဲအလိုက္ စစ္သီခ်င္း သီဆိုၿပီး သြားေရာက္စားၾကရပါတယ္။ စားရိပ္သာကို ခ်ီတက္သြားရာလမ္းမွာလည္း အရာရွိေတြ၊ စီနီယာေ

တြကေန အျပစ္ရွိတယ္လို့ မ်က္စိထဲ သေဘာမက်စရာေတြ႕ခဲ့ရင္ ယူဆခဲ့ရင္လည္း အျမန္ေျပးသြားရတာ၊ ဖားခုန္၊ ေရွ့ေနာက္ တေယာက္ခါးတေယာက္ ဖက္ထားၿပီး ခုန္ရတဲ့ ရထားစီးကဲ့သို့မ်ိဳးေသာ္ အျပစ္ေပးတာေတြကို လုပ္တဲ့နည္းနဲ့ ထမင္းစားေဆာင္မွာ သြားစားရပါတယ္။ တခါတရံ အခ်ိန္မရွိလို့ဆိုကာ ထမင္းစားခ်ိန္ကို (၅) မိနစ္အတြင္း အၿပီးစားရပါတယ္။ (၅) မိနစ္ ျပည့္တာနဲ့ ခရာမႈတ္လိုက္ကာ အျမန္တန္းစီရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္က်တတ္သူေတြအတြက္ေတာ့ မသက္သာေတာ့ပါ။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC မွာ စီနီယာ ဂ်ူနီယာ အျပစ္ေပးတာ ၾကမ္းသလို အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာလည္း ဆိုးရြားလွပါတယ္။ ေက်ြးတဲ့ထမင္းပါင္းက ညံ့ဖ်င္းၿပီး စားမေကာင္းပါ။ စပါးလံုးနိုင္းခ်င္း၊ သဲတက်ိက်ိထမင္းနဲ့ ပဲပါင္းရည္က်ဲ၊ အညံ့စား ငါးပိေၾကာ္ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္ (ၾကက္စာေက်ြးတဲ့အခါမွာသံုးတဲ့ ငါးေျခာက္)၊ ၾကက္ဥျပုတ္တလံုး သို့မဟုတ္ အမဲသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားပါင္း အတံုးေသးေသးႏွစ္တံုး တို့သာ စားၾကရပါတယ္။ အထက္မွညႊန္ၾကားထားေသာ စားေသာက္စာရင္းဇယားတြင္ ေန့တိုင္း အသားပါင္း ဒါမွမဟုတ္ ငါးပါင္း တဆယ္ က်ပ္သား၊ အရည္ေသာက္ပါင္းရည္နဲ့ ပါင္းၾကမ္းမ်ား ပါရွိရပါတယ္။ ဒါေပမယ္လည္း စားရိပ္သာမွ ျဖစ္သလို ေက်ြးေမြးၾကၿပီး တပတ္မွ သံုးရက္ေလာက္သာ အသားပါင္း (ဝါးမရသည့္အရြတ္တံုးမ်ား) စားၾကရပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာ ဆိုးရြားတာနဲ့ပတ္သက္ၿပီး သူၾကံုေတြ႕ရပံုကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာဆိုပါတယ္။

"မနက္ခင္းပိုင္း က်ေနာ္တို့ကို လက္ဖက္ရည္နဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ ထမင္းေၾကာ္က တခါတေလ သိုးေနတယ္။ သိုးေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေၾကာ္ထားတာ။ လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ စီနီယာေတြနဲ့ က်ေနာ္တို့ လုေသာက္ရတဲ့သေဘာမ်ိဳး။ တခါတေလ ကိုယ့္မနက္စာထဲမွာ အသားဖတ္တဖတ္ ပါလာသလိုပဲ။ လက္ဖက္ရည္ထဲမွာ ယင္ေကာင္ေတြ။ သန့္ရွင္းသပ္ရပ္မႈ ညံ့ဖ်င္းတယ္။ ဦးစီးကြပ္ကဲနိုင္မႈ မရွိဘူး။ အဲေတာ့ အေပၚကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ ေအာက္ကလူေတြက တဆင့္စားတယ္။ အဲလိုစားေတာ့ က်ေနာ္တို့ကို ေပးတဲ့ရိကၡာနဲ့ စားေသာက္မႈက ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးပါတယ္။ ေန့လယ္ဘက္ဆိုရင္ ပဲဟင္းနဲ့ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ က်ေနာ္တို့ေက်ာင္းမွာ ဝက္မစားငါးေျခာက္လို့ ေခၚတယ္။ ဝက္ကိုသြားေက်ြးတာေတာင္မွ ဝက္မစားတဲ့ ငါးေျခာက္မ်ိဳးေပါ့။ အဲလိုမ်ိဳး ႏွစ္ေကာင္၊ သံုးေကာင္ ေၾကာ္ေက်ြးတယ္။ တခါတေလ အဲဒီမွာ မုန္ညင္းေပါေတာ့ မုန္ညင္းေက်ြးတယ္။ တခါတေလးလည္း အမဲသား အရြတ္ေပါ့ ေက်ြးတယ္။ ဝက္စားဆိုရင္လည္း တတံုးေက်ြးတယ္၊ ဝက္သားအမ်ွင္က လူတေယာက္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေမြးထက္ သာတယ္။ အဲလိုဟာမ်ိဳးေတြ က်ေနာ္တို့ စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။"

စစ္တကၠသိုလ္ D.S.A တပ္မေတာ္နည္းပညာတကၠသိုလ္ D.S.T.A. ေက်ာင္းေတြရဲ့ အစားအေသာက္ ေက်ြးေမြးတာဟာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ထက္ အလြန္ေကာင္းမြန္တယ္လို့ သိရပါတယ္္။ အဲဒီလိုသိရတဲ့အတြက္္ MTC ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူတို့ေက်ာင္းလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ေခၚတာပဲ။ ငါတို့လည္း ဆယ္

တန္းေအာင္ပဲ ဘာေၾကာင့္ တို့ေက်ာင္းမွ ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ။ ဒီလိုအလုပ္ခံရတာလည္းလို့ မေက်မနပ္ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္တဲ့ အေၾကာင္းတခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ MTC ေက်ာင္းရဲ့ ေလ့က်င့္ေရးဟာ အလြန္ျပင္းထန္ပါတယ္္။ စစ္တကၠသိုလ္ (D.S.A) နဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာ တကၠသိုလ္ (D.S.T.A) ေတြထက္ပိုၿပီး ျပင္းထန္ပါတယ္။

ေက်ာင္းစတင္တည္ေထာင္ဖြင့္လွစ္တာ မၾကာေသးတဲ့အတြက္ နာမည္ေကာင္းရေအာင္ လုပ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လိုတာထက္ပိုၿပီး

ေလ့က်င့္မႈျပင္းထန္တာကို မည္သူကမွ မေက်နပ္ၾကပါ။ ပညာသည္အေနနဲ့ တပ္ရင္း တပ္ဖြဲ့ေတြမွာ တာဝန္ထမ္းခိုင္းမွာဆိုၿပီး အခုေတာ့ ေရွ့တန္းထြက္ၿပီး စစ္တိုက္ခိုင္းမလို့ အျပင္းအထန္ ေလ့က်င့္ေပးေနတယ္လို့ ေဝဖန္ေျပာဆိုလာပါတယ္။

"က်ေနာ္တို့ မနက္ ေလးနာခြဲထၿပီး အေျပးေလ့က်င့္ရတယ္။ အသည္းအသန္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားၾကရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ နားမလည္နိုင္တာတခုက က်ေနာ္တို့တေတြဟာ အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားေတြပါ၊ စစ္တိုက္မယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ အဲေတာ စစ္တိုက္ရမယ့္သူေတြမဟုတ္ဘူးလို့ က်ေနာ္တို့ ယူဆထားတယ္။ အဲအတြက္ သူတို့ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ပံုစံက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ ကိုက္ညီမႈ မရွိဘူး။"

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ တေန့တာလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ အားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္မရွိေအာင္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ေလ့က်င့္ေရး ျပင္းထန္လြန္းတာ၊ စားနပ္ရိကၡာအျပည့္အဝ မရရွိတာေတြဟာ ေက်ာင္းသားထုရဲ့ ရင္ထဲက မေက်နပ္စိတ္ ေတြကို ပိုႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အထက္ကို တင္ျပတာမ်ိဳး ဆႏၵျပေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္သည္ေက်ာင္းသားေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ၿပီး သည္းခံေနလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သတင္းဆိုးႀကီးတခု ထြက္ေပၚလာၿပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ့ မေက်နပ္မႈေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။

“ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ စိတ္ထဲမွာ ရပိုင္ခြင့္ေတာင္းတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ဆိုတာထက္ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားတယ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာက။ ရုန္းထြက္ခ်င္စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့၊ စကားပံုေလး တခုေျပာမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို့ နြားျပာၾကီး က်ေအာင္ သားေရဖင္ခုမထိုင္နဲ့ေပါ့။ စစ္တပ္မေကာင္းေၾကာင္းကို သိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ၾကတဲ့စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာတယ္။ ရပိုင္ခြင့္ တခုဆိုတာထက္။ က်ေနာ္တို့ေတြ အားလံုးက စစ္တပ္ကို ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ သူတို့လည္း ေၾကညာထားတယ္။ တပ္မေတာ္သည္သာ အမိ၊ တပ္မေတာ္သည္သာ အဖလို့၊ တကယ္တမ္း တပ္မေတာ္က အမိအဖေနရာက မေနခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို့လည္း အဲဒီစစ္တပ္ထဲမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ခဲ့ၾကတာ အဓိက စစ္တပ္မေကာင္းဘူးဆိုတာ သိေနတဲ့အတြက္ စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းသြားတဲ့အတြက္ အဲလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ”

စစ္တပ္ထဲမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကာလမွာ စစ္တပ္အေၾကာင္းကို ပိုသိခဲ့ရလို့ စစ္တပ္က ထြက္ခဲ့တာလို့ ေျပာဆိုသြားေပမယ့္ စစ္တပ္ထဲကေန ထြက္ခြာဖို့ စျဖစ္လာတာကေတာ့ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာပါ။

အပတ္စဉ္ ၃ သင္တန္းကစျပီး သင္တန္းသားေတြဟာ ၂ ႏွစ္သင္တန္းကို A.G.T.I လက္မွတ္နဲ့ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မွာဆိုတဲ့ ေကာလာပါလ သတင္းတခု တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္မွာ ေပၚထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သတင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အပတ္စဉ္ ၁ သင္တန္းသားတခ်ိဳ့မွာ စတုတၴႏွစ္ B.Tech. ဘြဲ့ကို သင္ၾကားေနျပီး အပတ္စဉ္ ၂ သင္တန္းသားအခ်ိဳ့ကလည္း တတိယႏွစ္မွာ B.Tech. ဘြဲ့ကို သင္ၾကားေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီသတင္းရဲ့အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အပတ္စဉ္ ၁ နဲ့ ၂ သင္တန္းသားအားလံုးဟာ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ကို ဆက္ျပီး သင္ယူခြင့္မရေတာ့ဘဲ B.Tech နည္းပညာဘြဲ့ တတ္ေျမာက္ျပီးရင္ အဲဒီ နည္းပညာဘြဲ့နဲ့ပဲ ေက်ာင္းဆင္းေပးေတာ့မယ္ လို ျဖစ္လာပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ကို မေပးေတာ့ဘူးလို့ ၾကားၾကားခ်င္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုး မေက်နပ္တဲ့အသံေတြ ဆူညံပြက္ေလာ ရိုက္သြားပါေတာ့တယ္။

အဲဒီသတင္း အမွန္တကယ္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိၾကရတဲ့အခါမွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ အျမင့္ဆံုးကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒုတိယႏွစ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ အပတ္စဉ္ ၃ သင္တန္းသားေတြဟာ အနစ္နာဆံုးျဖစ္တဲ့အတြက္ မေက်နပ္ဆံုးသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အပတ္စဉ္ ၃ ကစျပီး ေနာက္လာမယ့္ သင္တန္းအပတ္စဉ္ေတြကို ၂ ႏွစ္သင္တန္း (A.G.T.I လက္မွတ္) နဲ့ ပညာသည္ တပ္ၾကပ္ၾကီးရာထူးနဲ့ ေက်ာင္းဆင္း ေပးေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို့ တရားဝင္ သတင္းေတြ ထြက္ေပၚလာလို့ ျဖစ္ပါတယ္။

MTC ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္ျဖစ္တာဟာ တပ္မေတာ္က ေပးအပ္မယ့္ ရာထူးကို မရရွိမွာစိုးလို့မပါုတ္ပါဘူး။ အဓိကအားျဖင့္ B.Tech. နည္းပညာဘြဲ့နဲ့ B.E. အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ့ေတြကို ဆက္လက္မသင္ၾကားနိုင္တဲ့အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ MTC သင္တန္းသားေတြ ေလ်ွာက္လႊာေခၚယူစဉ္တုန္းက နိုင္ငံပိုင္သတင္းစာေတြနဲ့တိုင္းစစ္ဌာနခ်ုပ္ေတြက ေပးတဲ့ လက္ကမ္းစာအုပ္ငယ္ေတြမွာ ပဥၥမႏွစ္အထိ ထူးခ်ြန္သူေတြကို ပညာသင္ၾကားေစျပီး B.E. ဘြဲ့ေပးအပ္မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ပါရွိပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေလ့က်င့္ေရးျပင္းထန္လြန္းတာနဲ့ စားေသာက္ေရး အလြန္ညံ့ဖ်င္းတာတို့ကို သည္းခံခဲ့ၾကပါတယ္။ သို့ေသာ္လည္းပဲ ဘဝႏွင့္ခ်ီျပီး ေျပာင္းလဲသြားမယ့္ မိမိတို့ရဲ့ ပညာေရးကိစၥမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး မခံမရပ္နိုင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း အပတ္စဉ္ ၃ ေက်ာင္းသားေတြဟာ B.Tech, B.E ဘြဲ့ေတြ မေပးေတာ့တဲ့ကိစၥမွာ ေရွ့ဆံုးက ဦးေဆာင္ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ တေက်ာင္းလံုးမွာ အပတ္စဉ္ ၄ သင္တန္းသားေတြလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ အပတ္စဉ္ ၁ မွ ၄ အထိ စုစုေပါင္း ေက်ာင္းသားဦးေရ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ျပီး ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာနဲ့ ပတ္သက္ျပီး အရင္ဆံုး အပတ္စဉ္ (၃) ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ့ သေဘာဆနၵကို တိုင္ပင္ေဆြးေနြးၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ေက်ာင္းသားေတြက အပတ္စဉ္တခုတည္း မလုပ္ဘဲ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းတိုင္ပင္ျပီး ေဆာင္ရြက္တာ ပိုေကာင္းတယ္လို့ ယူဆျပီး အပတ္စဉ္ ၁ နဲ့ ၂ မွ စီနီယာေတြနဲ့ ပူးေပါင္းညွိႏွိဳင္းကာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘြဲ့မေပးေတာ့တဲ့ ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ေရွ့ဆံုးကေန အားက်ိဳးမာန္တက္ အခ်ိန္ျပည့္ လုပ္ေဆာင္ၾကတဲ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ့ဟာ အလိုလို ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေထာင္က် စစ္သည္ေက်ာင္းသားက သူရဲ့ အတိတ္ကို ျပန္လည္ေျပာဆိုပါတယ္။

“တပ္မေတာ္သားေတြေတာ့ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္လို့ ေခၚတာေပါ့။ စစ္အင္ဂ်င္နီယာဆိုတာ က်ေနာ္တို့ တိုက္ရိုက္က အရာရွိမျဖစ္ခင္ က်ေနာ္တို့ေတြ အရာရွိျဖစ္လာမယ္။ ေနာက္ျပီးအင္ဂ်င္နီယာ တေယာက္ဆိုတဲ့ အဆင့္အတန္းတခုနဲ့ လိုက္ေလ်ာညီေထြမႈ ရွိေအာင္ ေနထိုင္ဖို့အခြင့္အေရး တရပ္ရလာမယ္။ အဲဒီ၂ ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ဒီလမ္းေၾကာင္းကို ေရြးလိုက္တာ။ အဓိကေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတာေပါ့။ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မယ္ ထင္ျပီးေတာ့ စစ္တပ္ကို ယံုစားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ေျပာတဲ့စကားတခုနဲ့ ညီေအာင္မလုပ္နိုင္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို့ေတြ ဘဝပ်က္သြားတာ။ က်ေနာ္တို့ေတြ အညြန့္ခ်ိဳးခံလိုက္ရတာ။”

က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို့ကို လိုလိုလားလား ေခါင္းေဆာင္တင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တပ္ခြဲတခြဲမွာ အနည္းဆံုး ႏွစ္ေယာက္မွ ေလးငါးေယာက္အထိ ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ေမဂ်ာအခန္း အလိုက္္လည္း သူတို့ပဲ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ဒီကိစၥနဲ့ပတ္သက္ျပီး လ်ွိဳ့ဝွက္ တိုင္ပင္ေဆြးေနြးၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးကစျပီး အရာရွိေတြအလယ္ အၾကပ္တပ္သားအဆံုး လံုးဝမရိပ္မိ၊ မသိရွိေအာင္ လ်ွိဳ့ဝွက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားဆံုး စုေဝး တိုင္ပင္ေဆြးေနြးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ေတာ့ Night Study သင္တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ျပီး ည ၇ – ၉ နာရီအထိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ တျခားလံုျခံုတဲ့ေနရာေတြမွာ စုေဝးတိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေဆြးေနြးၾကျပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြနဲ့ လုပ္ေဆာင္မယ့္ လုပ္ငန္းစဉ္ေတြကို တပ္ခြဲလိုက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကတဆင့္ Night Study ဝင္ခ်ိန္နဲ့ ၉ နာရီ ေနာက္ပိုင္း တပ္ခြဲရွိ အိပ္ေဆာင္ေတြဆီ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လာေရာက္ေျပာဆိုၾကပါတယ္္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ B.Tech. , B.E. ဘြဲ့ေတြအထိ ပညာဆက္လက္သင္ၾကားခြင့္ရဖို့ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ နအဖ အတြင္းေရးမႈး ၁ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန္ထံ စာေရးတင္ျပမယ္လို့ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါေတာ့တယ္။

တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္အရာရွိၾကီးေတြရဲ့ သားေတြ ပါရွိပါတယ္။ အဲဒီ အရာရွိၾကီးေတြထဲက တခ်ိဳ့ ဟာ တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရး အရာရွိခ်ုပ္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္ဆီ အဝင္အထြက္ ရွိသူေတြျဖစ္ပါတယ္္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ တန္ခိုးဩဇာ ၾကီးထြားေနခ်ိန္ပါ။

ပထမဆံုးအၾကိမ္ စာေရးေပးပို့ၾကရာမွာ အရာရွိၾကီးအခ်ိဳ့ရဲ့ သားေတြကတဆင့္ သူ့ဖခင္သို့၊ သူ့ဖခင္က ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီး သန္းေရႊနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးခင္ညြန့္တို့ဆီကို ေရာက္ေအာင္ေပးပို့ခဲ့ၾကပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲမ်ားရဲ့ အေျဖကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရင္း တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က အရာရွိဝန္ထမ္းမ်ား အားလံုးမရိပ္မိေအာင္ ပါန္မပ်က္ ေနထိုင္ၾကရင္း တလနီးပါး ၾကာသြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခ်ုပ္ၾကီးေတြက ဘာမွ အေၾကာင္း ျပန္ၾကားခဲ့ျခင္းမရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲေတြဆီကို ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ စာတင္ဖို့ဆံုးျဖတ္ျပီးတဲ့အခါ ပထမအၾကိမ္ကလို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့လ်ွင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတာကိုပါ ထည့္သြင္းေဆြးေနြးခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ေပးပို့တဲ့ စာကို အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့ရင္ ေရွ့ဆက္လုပ္ေဆာင္မယ့္ အစီအစဉ္ကေတာ့ စစ္သည္ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး တပ္မေတာ္နည္းပညာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာၾကဖို့ ျဖစ္ပါတယ္။

ထြက္ခြာမယ့္အခ်ိန္ကို ညသန္းေခါင္ ၁၂ နာရီနဲ့ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီလို့ အၾကမ္းဖ်င္း သတ္မွတ္ျပီး ေက်ာင္းသားအားလံုးကို အသိေပးထားပါတယ္။ အဲဒီလိုေရွ့ဆက္လုပ္မယ့္ အစီအစဉ္ေတြကို ေရးဆြဲခ်မွတ္ျပီးေနာက္မွာ အေရးတၾကီး လုပ္စရာအလုပ္တခု ေပၚလာပါတယ္။ ဒါကေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းရဲ့ ရံုးခန္းမွာ သိမ္းဆည္းထားတဲ့ မိမိတို့ရဲ့ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ရေအာင္ လုပ္ဖို့ျဖစ္ပါတယ္။ တပ္ထဲဝင္စဉ္က ကိုယ့္မွတ္ပံုတင္ကို လူေတြ႕စစ္ေဆးတဲ့ အရာရွိေတြထံ အပ္ႏွံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမွတ္ပံုတင္ကတ္အားလံုးဟာ ေက်ာင္းရဲ့ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ သိမ္းဆည္းခံထားရပါတယ္။

တနလၤာမွ ေသာၾကာေန့အထိ ညေန (၄) နာရီနဲ့ စေန၊ တနဂၤေနြေန့ေတြမွာ မနက္ပိုင္းနဲ့ ညေနပိုင္းမွာ လုပ္အားေပး လုပ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဌာနခ်ုပ္ရံုးကို သန့္ရွင္းေရး လုပ္ေပးရတာလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ဌာနခ်ုပ္ရံုးမွာ လုပ္အားေပးလုပ္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တိုင္းဟာ မွတ္ပံုတင္ေတြကို ျပန္ယူဖို့ အစီအစဉ္ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားတိုင္း မိမိမွတ္ပံုတင္ မိမိျပန္ရျပီးတဲ့ေနာက္ ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ လစာထုတ္အျပီး ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁ နာရီ အခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္မွ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ဟာ ေက်ာင္းကေန တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားမယ္လို့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ အမ်ားစုရဲ့ ဆနၵအရ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒု႒ာဝတီျမစ္ ေဘးအတိုင္း မနၲေလးျမို့အထိ ေရာက္ေအာင္သြားၾကဖို့ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။

“အေၾကာင္းမျပန္ရင္ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ စာ ၅ ေစာင္ရွိျပီ။ စာတင္ဖို့အတြက္ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ၅ ေစာင္အထိမွ ေနာက္ဆံုးစာအထိမွ ေရာက္မလာဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို့အေနနဲ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾကဖို့ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ တစုတေဝးတည္း ဒု႒ဝတီ ျမစ္ေၾကာင္းအတိုင္းပဲ သြားမွာပါ။ ဒီအတိုင္းသြားရင္ စစ္တပ္က ခြင့္မျပုဘူး။ ျပန္ဖို့လည္း မျဖစ္နိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို့ ျဖတ္လမ္းကပဲ ျပန္မယ္။ အားလံုးတစုတေဝးတည္းပါပဲ။”

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ေမလေနာက္ဆံုးပတ္ အထိေတာင္ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြ ေပးပို့ထားတဲ့ စာႏွစ္ေစာင္ကို ဗုိလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးသန္းေရႊနဲ့ ဒုတိယဗုိလ္ခ်ုပ္ၾကီး ခင္ညြန့္ဆီက ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ၾကားခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ေမလကုန္ဆုံးဖို့ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာပါတယ္။

တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးလည္း စိတ္ဓာတ္ အထူးတက္ၾကြေနခဲ့ပါတယ္။ ေရွ့ဆက္ ဘာေတြျဖစ္မယ္ဆိုတာကို မေမွ်ာ္မွန္းနိုင္ေပမယ့္ ေရွ့ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ အေတြးစိတ္ကူးေတြနဲ့ ပီတိျဖစ္ေနပါတယ္။

ေက်ာင္းသားအမ်ားစုရဲ့ ဆနၵနဲ့ သေဘာတူထားတဲ့အတြက္ ဘယ္သူကမွ ဆန့္က်င္တာ ကန့္ကြက္တာ မရွိခဲ့ပါဘူး။ “စစ္တပ္ထဲဆက္ေနျပီး ဆင္းရဲ ဒုကၡခံေနမယ့္အစား ဒီကထြက္သြားျပီး ဒီေကာင္ေတြကုိ ျပန္ခ်မယ္” ဆုိသူေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ့ ေမလ (၃၁) ရက္ကို ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန့မနက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ရွိ တပ္ခြဲအားလုံးကို မနက္ ေျခာက္နာရီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကဖို့ သင္တန္းနည္းျပ အရာရွိေတြက အမိန့္ေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြစိတ္ထဲမွာ ဘာမွ အေထြအထူး မျဖစ္ၾကပါဘူး။ မနက္ (၇) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီး ဗိုလ္မႉးၾကီး ဘိုးေအာင္က သင္တန္းသားေတြကို ဩ၀ါဒစကား ေျပာၾကားျပီးေနာက္္မွာေတာ့ က်န္အရာရွိေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မႉး၊ ဗိုလ္ၾကီး၊ ဗိုလ္ေတြက ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြရဲ့ အိပ္ေဆာင္ေတြထဲကို ၀င္ေရာက္ျပီး အငိုက္ဖမ္း စစ္ေဆးပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လက္ဆြဲသားေရအိတ္ေတြနဲ့ အက်ၤီအိတ္ေတြထဲကို ရွာေဖြၾကပါတယ္။

အဲဒီစစ္ေဆးခ်ိန္ကစျပီး တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ကံၾကမၼာေတြလည္း ေျပာင္းလဲသြားပါေတာ့တယ္။ မွတ္ပုံတင္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ေနရပ္လိပ္စာ စာအုပ္ေတြ၊ က်ပ္ (၅၀၀၀) နဲ့အထက္ ေတြ႕သူေတြရဲ့ ပစၥည္းအားလုံးကို သိမ္းယူလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ တပ္ခြဲအလိုက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြလို့ သံသယရွိေတြကို ဗဟိုကင္းရဲ့ အခ်ုပ္ခန္းထဲ ထည့္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အဖမ္းခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားစစ္သည္တဦးက သူ့အေတြ႕အၾကံုေတြကို ဒီလို ျပန္ ေျပာင္းေျပာျပပါတယ္။

“ပထမအၾကိမ္ ေမးဖို့အတြက္ ထားထားတယ္။ ေနာက္ ဗဟုိအက်ဉ္းကို ထည့္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲမွာ ခ်ုပ္လုိက္တယ္။ ေလးဘက္တုိက္ထဲ ခ်ုပ္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ အခ်ုပ္ေတြ ေထာင္ေတြဆုိတာ တခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဒီေက်ာင္းတက္လာတဲ့ ကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း တခါမွ အျပစ္မရွိခဲ့ဘဲနဲ့ အျပစ္ေပးခံရတာ။ အဲဒီက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆုိတာ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ့ အခ်ုပ္ခန္းနဲ့ ဘယ္လိုမွ မသက္ဆုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ့အေနနဲ့ ဒီလိုဖမ္းဆီးခ်ုပ္ေႏွာင္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လႊတ္မယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မလႊတ္ဘူးပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္တဲ့လမ္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္နည္းပါးသြားျပီ။ အဲဒီအတြက္ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ့ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ေခၚစစ္တယ္။ က်ေနာ့္ကို စစ္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးတေယာက္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ မင္းကို မထိဘူး၊ မရိုက္ဘူး၊ အသားနာေအာင္ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀နာေအာင္ပဲ ေဘာပင္နဲ့ထုိးမယ္။ သူက ေဘာပင္နဲ့ထိုးလုိက္တာပဲ။ ဘ၀မွာ စုတ္ျပတ္သတ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ေတြက တကယ္ပဲ ယုံၾကည္ကုိးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေတြတကယ္ ယုံၾကည္ကုိးစားမႈက သူတုိ့နဲ့ မထိုက္တန္ဘူးလို့ ထင္တယ္။”

ဒုတိယႏွစ္နဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားအားလုံးကို မနက္ (၇) နာရီကေန ညေန (၃) နာရီအထိ တန္းေပါင္းစီကြင္းျပင္ထဲမွာ ဘယ္မွသြားခြင့္မျပုေတာ့ဘဲ ထိုင္ခိုင္းထားပါတယ္။ ေန့လယ္စာ ထမင္းမေကြ်းဘဲ ထုိင္ခုိင္းထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ညေန (၃) နာရီမွာ Main Workshop ထဲကို ေျပာင္းေရႊ့ေနေစျပီးေနာက္ တံခါးပိတ္ထား လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ Main workshop ထဲေရာက္ျပီးေနာက္ အျပင္ကေန တံခါးကို ေသာ့ခတ္ပိတ္ျပီးသား ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ့ ညေန (၄) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းသား တေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ငါတို့ကို ထမင္းမေကြ်းဘဲ ဒီအတိုင္း ထားေတာ့မွာလားလို ့ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ က်န္တဲ့ ေက်ာင္းသားအားလုံးကလည္း ေထာက္ခံတဲ့အေနနဲ့ ၀ိဳင္းေအာ္ဟစ္ၾကပါတယ္။ ညေနေစာင္းလာေတာ့ ဗိုက္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆာလာျပီျဖစ္လို ့ မေက်နပ္စိတ္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲလာပါေတာ့တယ္။

သင္တန္းသား ၃၀၀၀ ေက်ာ္ရဲ့ ေအာ္ဟစ္သံေတြဟာ Main workshop ထဲမွာ မိုးျပိုတဲ့အလား ဆူညံျပီး ဟိန္းထြက္ေနပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ရံုမက တံခါးေတြကိုလည္း ထုႏွက္ၾကပါတယ္။ အုပ္ခ်ုပ္သူ အရာရွိေတြက ထိန္းမရတဲ့အဆုံး တံခါးဖြင့္ေပးရပါတယ္။ Main workshop အျပင္ကို ေရာက္တဲ့အထိ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ဆူညံေနဆဲပါ။ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ ေက်ာင္းသားအုပ္စုၾကီးဟာ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို လႊတ္ေပးဖို့ ေအာ္ဟစ္ေတာင္းဆိုရင္း ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ဗဟိုကင္းက အခ်ုပ္ခန္းဆီကို ခ်ီတက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။

မၾကာခင္ လက္နက္ကိုင္စစ္သား တပ္ခြဲတခြဲနဲ ့အတူ တိုင္းမႉး ေရာက္လာပါတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆနၵျပေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာျပီး ေရွ့ဆက္မသြားဖို့ တားျမစ္ေျပာဆိုပါတယ္။ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ လူအုပ္ၾကီးကေတာ့ တိုင္းမႉးရဲ့စကားကို မနာခံဘဲ ဗဟိုကင္းကို ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားပါတယ္။ တားလို့မရတဲ့အဆုံးမွာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ စစ္သားတဦးက ေသနတ္ကို မိုးေပၚေထာင္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ုပ္တိုင္းမႉး (မနၲေလးတိုင္းမႉး) ဗိုလ္ခ်ုပ္ရဲျမင့္က “မင္းတို့ေျပာစရာရွိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၾက။ ေအာ္ဟစ္ျပီး ဆူညံဆူညံ မလုပ္ၾကနဲ့”လို့ ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကို အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္ေပးဖို့ တညီတညြတ္တည္း ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားအုပ္ၾကီး ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးရဲ့ကားနဲ့ သြားေခၚခိုင္းလိုက္ျပီး ျပန္လႊတ္ေပးလို္က္ပါတယ္။

ေနာက္တေန့ (၁၊ ၆၊ ၂၀၀၂) မနက္ ၇ နာရီမွာ တေက်ာင္းလုံး တန္းေပါင္းစီကြင္းကို အေရာက္သြားၾကရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ တပ္မေတာ္ ေလ့က်င့္ေရးအရာရွိခ်ုပ္ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ေရာက္လာျပီး စကားေျပာပါတယ္။ သူစကားေျပာတဲ့ စင္ျမင့္ေဘးမွာ သူနဲ့အတူပါလာတဲ့ စစ္သား တေယာက္က ဂ်စ္ကားေပၚကေန ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကို ပိြဳင့္ ၅ စက္ေသနတ္ငယ္နဲ့ ခ်ိန္ထားပါတယ္။ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ျခိမ္းေျခာက္တဲ့သေဘာပါ။

ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “မေန့က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥနဲ့ ပတ္သက္ျပီး ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ မင္းတို့ေတြ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္ေသးလား” လို့ ေမးပါတယ္။ သူ့ရဲ့အေမးအဆုံးမွာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြက တညီတညြတ္တည္း “မတက္ခ်င္ဘူး” လို့ ျပန္ေျဖလုိက္ၾကပါတယ္။ “ဒါဆိုရင္ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္မေပးနိုင္ဘူး” လို့ ဗုိလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက ေျပာပါတယ္။ “မေပးလည္း ထြက္မွာပဲ” လို ့ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။

ဆက္လက္ျပီး ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက “တကယ္လို့ မင္းတို့ေတြ အျပင္ေရာက္သြားရင္လည္း အျပင္တကၠသိုလ္ေတြကို ဆက္တက္လို့မရဘူး။ တက္ခဲ့ရင္လည္း အဲဒီသူေတြရဲ့ ဘြဲ့လက္မွတ္ေတြကို အသိအမွတ္မျပုဘူး” လို့ ဆက္ေျပာပါတယ္။

ေမလ ၃၁ ရက္ေန့ညေနပိုင္း ဆနၵျပေတာင္းဆိုမႈ ျဖစ္ျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီေန့ ညပိုင္းမွာ စစ္တပ္တပ္ရင္းတရင္း MTC ေက်ာင္းကို လွ်ိဳ့၀ွက္အေစာင့္ ခ်ထားလိုက္ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲမွာ သေဘာထားျပည့္၀ျပီး ပညာတတ္တဲ့ နိုင္ငံေကာင္းက်ုိးလိုလားတဲ့ စစ္အရာရွိမ်ား မ်ားစြာရွိပါတယ္။ MTC ေက်ာင္းမွာလည္း ပညာတတ္ျပီး သေဘာထားျပည့္၀တဲ့ အရာရွိမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို့ဟာ အထက္အရာရွိက ေပးအပ္တဲ့ အမိန့္နဲ့တာ၀န္ကုိ မလြန္ဆန္နိုင္ၾကပါဘူး။

၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁ ရက္ စေနေန့မနက္ ၉ နာရီမွာ Main workshop အေရွ့ဘက္ခန္းမထဲမွာ စတုတၴႏွစ္ (အပတ္စဉ္ ၁) ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းတို့ တံခါးပိတ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္နဲ့ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြကို အမွတ္စဉ္အလိုက္ ေတြ႕ဆုံမယ္ဆိုတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္မယ့္ အခ်ိန္က္ိဳ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဇြန္လ ၆ ရက္ ၾကာသပေတးေန့မွာ တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္း ဒုတိယအၾကိမ္ ေတြ႕ဆုံၾကပါတယ္။

ဒီေတြ႕ဆုံျခင္းဟာ ေနာက္ဆုံးျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္္။ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြနဲ့ ေတြ႕ဆုံရမယ့္အလွည့္ မေရာက္လိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ုပ္ေက်ာ္၀င္းက တတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႕ဆံုျပီးေနာက္ ေလးငါးရက္အၾကာမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသား အားလုံးကို အိမ္ျပန္ပို့လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းသားအားလုံးကို “တပ္မေတာ္အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈ (၃) အရ တပ္မေတာ္မွ အျမဲတမ္း ထုတ္ပယ္ျခင္း” ဆိုျပီး ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ လႊတ္ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြကိုလည္း ေနာက္ေန့ကစျပီး တရက္ခ်င္း ညေနပိုင္းနဲ့ ညပိုင္းမွာ လာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားပါတယ္။ အဲဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေထာင္ဒဏ္ အနည္းဆုံး ၅ ႏွစ္ကစျပီး ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္၊ ၁၀ ႏွစ္၊ ၁၅ ႏွစ္၊ ၂၀ ႏွစ္အထိ အျပစ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္ရာမွာ ဆိုထားတဲ့ တပ္မေတာ္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၁၈(၃) ဟာ “သတင္းထိမ္ခ်န္မႈ” ပုဒ္မပါ။ ပုန္ကန္ဖုိ့ အစီအစဉ္ရွိတာ သိလ်က္နဲ့ သတင္းမေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီပုဒ္မ တပ္လိုက္တာပါ။ တနည္းေျပာရရင္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ လႈပ္ရွားမႈကို စစ္ပုန္ကန္မႈတခုလို ့ သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာတပ္မေတာ္သမိုင္းတေလွ်ာက္မွာ အၾကီးအက်ယ္ စစ္ပုန္ကန္မႈကို တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က စတင္လိုက္တာလို ့ ေျပာနိုင္ပါတယ္။

ဒီလို စစ္ပုန္ကန္မႈေျမာက္ေအာင္ လႈပ္ရွားခဲ့တာမ်ုိး မရွိခဲ့ဖူးတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ခ်ုပ္မႉးၾကီးနဲ့ စစ္တပ္တခုလုံး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တပ္မေတာ္ နည္းပညာေကာလိပ္ ေက်ာင္းသားေတြကို စစ္တပ္ထဲဆက္ထားရင္ တျခား တပ္ရင္းေတြရွိ အရာရွိစစ္သားေတြကို စည္းရုံးျပီး ေတာ္လွန္ပုန္ကန္လာမွာကို အေတာ္စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ပဲ စစ္တပ္ကေန ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္တာပါ။

အမ်ားအက်ုိးအတြက္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္က ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေခါင္းေဆာင္ အေယာက္ ၆၀ ေက်ာ္ကို တရားရံုးျပင္ပမွာ မ်က္ကြယ္ အမိန့္ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီသူေတြဟာ အခုထက္တိုင္ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ့ နယ္အက်ဉ္းေထာင္ေတြမွာ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ က်ခံေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။

“မနၲေလးေထာင္ထဲမွာေတာ့ အျမင့္ဆုံေထာင္ခ်လို္က္တယ္။ ဘယ္ႏွႏွစ္ခ်လည္းေတာ့ မသိဘူး။ အမွန္ဆုိရင္ သူတုိ့ရဲ့ တရားစီရင္မႈက မွ်တမႈ မရွိဘူးလုိ့ ယူဆတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ့ ဘယ္လုိပဲေပးေပး က်ေနာ္တုိ့မွာ ျငင္းဆန္ပုိင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ့အေနနဲ့ တဖက္သတ္ တရားစီရင္ေရးတခုလို့ က်ေနာ္တုိ့ ယူဆတယ္။ တေယာက္နဲ့တေယာက္ ျမင္ခြင့္ေတြ႕ခြင့္ မရွိဘူး။ ဟုိဘက္ခန္းနဲ့ ဒီဘက္ခန္း လွမ္းျပီးစကားေအာ္ေျပာခြင့္ မရွိဘူး။ က်ေနာ္တုိ့ကို အေဆာင္ထဲမွာပဲ တုိက္ခန္းထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ပိတ္ထားတယ္။ အျပင္ေလာကကို မေျပာနဲ့ က်ေနာ္တုိ့ေနတဲ့ တုိက္ေရွ့မွာ ျမက္ပင္ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့အေနနဲ့ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ မရဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ကိုေရာက္သြားလဲဆုိတာ က်ေနာ္တုိ့မသိနုိ္င္ဘူး။ မသိနုိင္ဘူးဆိုတာ သူတုိ့အေနနဲ့ သတင္းအစ ေဖ်ာက္လုိက္တဲ့ သေဘာေပါ့။”

ေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းက ၀န္ထမ္း အားလုံးကို စစ္ဘက္ကေန အရပ္ဘက္ကို ေျပာင္းပစ္လိုက္ပါတယ္။ ေမျမို့ တပ္မေတာ္နည္းပညာေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုလည္း ပိတ္ပစ္လိုက္ျပီး ေက်ာင္း အေဆာက္အဦေတြကို စစ္တကၠသိုလ္ စာေပဌာန ၂ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုက္ပါတယ္။

ေရးသားသူ..မင္းလြင္