ဤေႏြရက္မ်ားတြင္ စိတ္ႏွလုံးသားမ်ားသည္ အလုိလို ေနရင္း ၿငီးေငြ ့ႏြမ္းနယ္လာသည္။ အေၾကာင္းလည္း ရွာမရ။ ကိုခင္ထြန္း၏ စာႏွင့္ပတ္သက္၍လည္ မဟုတ္။ ေ၀့ အေပၚတြင္ သံသယမ်ားရွိေနေသးသည္လည္းမဟုတ္။ ေ၀၏ သန့္ရွင္းျဖဴစင္မႈကုိလည္း အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေနပါလ်က္ႏွင့္ ထုိသုိ ့သူ ့အလုိလုိ ၿငီးေငြ ့ကာေသြ ့ေရာင္းလာျခင္းမွာနားလည္ႏုိင္စရာပင္ မရွိ။ ေႏြရက္မ်ား၌ အရာရာမွာ ေလာင္ကၽြမ္း ေနၾကေလသည္။ ရစ္ေခြေခ်ာင္းတ၀ုိက္ရွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားသည္လည္းအရြက္မ်ားျဖိဳင္ၿဖိဳင္ေၾကြကာ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း။ ေနရာတကာတြင္ ရြက္ေၾကြေျခာက္မ်ားခ်ည္း ထပ္ေန၏။
ညေနဆည္းဆာ မ်ားတြင္နီနီက်င့္က်င့္ေန၏အေရာင္မွာ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကိုေနာက္က်ိေစသည္ ထင္သည္။ က်ေနာ္ကားေ၀ ့ကုိပင္စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာခ်င္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာလုိစိတ္မ်ားလည္း မရွိ။
ဤအိမ္ကေလး ေပၚတြင္ ေနရျခင္းကုိုလည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးတြင္ ေနရျခင္းကုိလညး္ေကာင္း၊ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ ့လာကာ ေ၀းရာ တေနရာသို ့ေ၀ႏွင့္ အတူထြက္ခြာသြားလုိစိ္တ္မ်ား ေပၚလာၾက ေလသည္။ ထုိ ့ေၾကာင့္္ပင္ မၾကာမီရက္ပုိင္းအတြင္း၌ ၿမိဳ ့ႀကီးရွိ က်ေနာ့္အေမထံသို ့စာတေစာင္လွမ္းေရးျဖစ္ခဲ့၏။ စာထဲတြင္ က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ယခုမွပင္ေဖာ္ေျပာျဖစ္ေလသည္။ ထိုအတြက္ က်ေနာ္ကား ေ၀့ အေပၚ၌ အေလးမျပဳလြန္းရာ က်ေနသည္ကုိလည္း သတိထားမိခဲ့၏။ စာႏွင့္အတူ ေပးပို ့လုိက္သည့္ ဓာတ္ပုံအတြင္း၌ ကား ေ၀သည္ ခေလးကေလးတေယာက္လုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးရယ္ထား၏။ ေ၀့ ပါးခ်ိဳင့္ခြက္ကေလးႏွစ္ဖက္ပင္ ခ်ိဳ့င့္၀င္ေန၏။ က်စ္ဆံၿမီးဆံပင္ထုံးႏွစ္ခုကို ရင္အုံ့ေပၚသို ့ခ်ထားသည္။ ဓာတ္ပံုထဲမွ ေ၀ကား သစ္ရြက္ႏုကေလးကဲ့သို ့ လန္းဆန္းကာ ခေလးငယ္ကဲ့သို ့ ေသာက ကင္းေ၀းေနခဲ့ေပသည္။
မၾကာမီ ရက္ပိုင္းအတြင္း၌ပင္ အေမ့ ထံမွ စာတေစာင္ေရာက္လာသည္။ အေမ့ စာကုိ ဖတ္ရေသာအခါတြင္ က်ေနာ္သည္ အေမ့ကုိ ပစ္ထားခဲ့မိျခင္းအတြက္ စိတ္ထိ္ခုိက္မိ၏။ အေမသည္ ဤ ႏွစ္ႏွစ္တာအတြင္း က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနသည္ကုိလည္း မသိရွိခဲ့။ အေမသည္ က်ေနာ့္ကုိ လြမ္းဆြတ္ သတိလည္းရေနသည္။ အေမကား က်န္းမားေရး အေျခအေနလည္း သင့္တင့္ညီညြတ္ျခင္းမရွိ။ သားႏွင့္သမီးကုိ ဤရက္ပိုင္းအတြင္း၌ ပင္ အလည္လာျဖစ္ေအာင္လာရန္ မွာၾကားလုိက္သည္။
ဤစာရၿပီးကာမွ က်ေနာ္ကား ၿမိဳ့ႀကီးသို ့သြားလိုစိတ္ပင္ မရွိေတာ့ျပန္ေပ။ မသြား၍လည္း မျဖစ္ႏုိင။္ အေမ့စာကုိ ဖတ္ျပေသာအခါ ေ၀သည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ေနခဲ့၏။ ေ၀သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့ေရာက္လည္း ေရာက္ဖူးခ်င္၏။ အေမႏွင့္လည္း တဖက္က ေတြ ့လိုသည္။ တဖက္ကမူ ေတြ ့ရမည္ကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္ေနျပန္သည္။ ေ၀သည္ အေမ့ အေၾကာင္းကုိခ်ည္း ထပ္တလဲလဲေမးေန၏။
“ခင္ေ၀တုိ ့သြားၾကမွာေနာ္”
“သြားရမွာေပါ့၊ အလုပ္လဲ နဲနဲပါးေနဘီ၊ ခြင့္ယူလုိ ့ လြယ္ပါလိမ့္မယ္”
“အေမ ့ဆီသြားတုန္းကေတာ့ ကိုကုိခြင့္ယူလို ့ မရဘူးေနာ္”
“တကယ္ မရတာေပါ ေ၀ရဲ ့”
“ေအာ္ ေအာ္”
ေ၀သည္ ႏႈတ္ခမ္းတဖက္တြန္ ့ၿပီး သေရာ္ျပဳံးလုိက္ေလသည္။
က်ေနာ္လည္း ေ၀့ပါကေလးကုိ မနာမက်င္ လိမ္ဆဲြလိုက္၏။ က်ေနာ္ ခြင့္စာေရးေနခ်ိန္တြင္လည္း ေ၀သည္ စားပဲြအနားတြင္ ခါးေထာက္ရပ္ေနသည္။
“ ခင္ေ၀မလိုက္ဘုူးေနာ္၊ ခင္ေ၀မလုိက္ခ်င္ဘူးေနာ္”ဟု သူေျပာေနသည္ကို က်ေနာ္သည္ ဂရုမစိုက္ဘဲ သူ ့ခါးကေလးကုိ လွမ္းေပြ ့လုိက္သည္။
“ တကယ္ေျပာတာ ကိုကုိရယ္၊ ခင္ေ၀ ကုိကုိတုိ ့အေမကို ေၾကာက္တယ္”
ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားမည့္ရက္ နီးကပ္လာေလေလ ေ၀သည္ ပုိ၍ စိတ္လႈပ္ရွားလာေလေလပင္။ ပထမက ေ၀မလုိက္ခ်င္ဟု ေျပာေနသည္ကုိ က်ေနာ္သည္ ေပါ့ေပါ့ဆဆမွ်သာ သေဘာထားခဲ့၏။ ေနာက္ေတာ့ သူ ့စိတ္ထဲတြင္ တကယ္ လႈပ္ရွားထိခုိက္ေနသည္ကုိ သတိထားလာခဲ့ရေလသည္။ ေန ့ခင္း ေန့လယ္ဘက္ က်ေနာ္ အလုပ္မွ ေခတၱျပန္လာသည့္အခုိက္တြင္လည္း ေ၀သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့မသြားရန္ပင္ တားျမစ္ေန၏။ ညေနဖက္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရာတြင္လည္း ထုိအေၾကာင္း၊ ည အိပ္ရာထဲတြင္လည္း ထုိအေၾကာင္း။ ခရီးမထြက္မီ ညကမူ ေ၀့ အျဖစ္မွာ စိတၱဇပင္ ျဖစ္ေနေရာ့သလားဟု ထင္လာခဲ့ရေလသည္။
ညဦးပုိင္း၌ က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း ေ၀ကား အိပ္၍ ရခဲ့ဟန္ မတူ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အိပ္ရာမွလူးလဲထၿပီး ထုိအေၾကာင္းကုိ ေျပာရန္အတြက္ က်ေနာ္ ့ကုိ အိပ္ရာမွႏိႈးျပန္သည္။ သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ လေရာင္မႈန္မႈန္၌ ဆံပင္ကုိ ကဘုိကရိုျပင္ထံုးေလသည္။ သူ႔ပါးေပၚ၌ မ်က္ရည္ေၾကာင္းႀကီးမ်ားစီးေနသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ပါးကို သူ႔ပါးႏွင့္ ပြတ္ၿပီးႏႈိးေန၏။
က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာမွႏုိးလာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိျပန္သည္။
“ကိုကုိ္ မနက္ျဖန္ကုိ ၿမိဳ ့ႀကီးကုိ တကယ္သြားမွာေနာ္”
“စိတၱဇမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့လား ေ၀ရာ...” ဟု က်ေနာ္သည္ ညည္းေနမိ၏။
သူ႔လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကုိင္ၿပီး ျပန္အိပ္ရန္ ခုိင္းလုိက္သည္။ သူသည္ အိပ္ရာထဲမွ လူးလဲျပန္ထ၏။
“မအိ္ပ္ပါနဲ႔ အုံး ကုိကုိ၊ ခင္ေ၀ေလ အိပ္လုိ ့မရေတာ့ဘူး၊ ေၾကာက္ေနတယ္၊ ကုိကုိတုိ ့အေမက အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိပလဲဟင္...၊ ငါးဆယ့္ေက်ာ္ဘီဟုတ္လား၊ ျဖဴျဖဴခန့္ခန့္ႀကီးမႈတ္လား၊ သူေ႒းမႀကီးေပါ့ေနာ္၊ ၀င္းႀကီးျခံႀကီးနဲ႔ေနတာ၊ ခင္ေ၀ေၾကာက္တယ္၊ စကားလဲ ေျပာရဲမွာဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀႔ကို ေတြ ့ေလရာေျပာေတာ့မွာဘဲ ထင္တယ္၊ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
သူသည္ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခံစားေနရ၏။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ေက်ာျပင္ကုိ လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနမိ၏။ လေရာင္ထဲတြင္ပင္သူ႔မ်က္လံုးကေလးမ်ားကုိ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိျပန္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကုိ သဲကဲြစြာ မျမင္ရေသာ္လညး္ ေၾကာက္ရြံ ့စိတ္ျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ၀ုိင္း၀ုိင္းလည္ေနသည္ကုိမႈ သိေန၏။ သူသည္ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားပင္ ျဖစ္ေနရရွာသည္။ အေမ ထံသို႔ မသြား၍လည္းမျဖစ္။ က်ေနာ္သည္ သူူမသိေစရန္ သက္ျပင္းကုိ ျဖည္းျဖည္းသာသာ ခ်ေလသည္.။
“ေ၀ကလဲကြာ၊ ဒါကုိဘဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာေနတာဘဲ၊ အေမက သူ႔ေခၽြးမကေလးကုိ ပါေအာင္ ေခၚခဲ့ရမယ္လို႔ ထပ္တလဲလဲ မွာတာမို႔လား၊ အေမက ေအးပါတယ္၊ ကို႔ထက္ေတာင္ေအးေးသးတယ္၊ မတုန္မလႈပ္ေနတာ၊ ပီးေတာ့ကုိ႔ကုိလဲခ်စ္တယ္၊ ေ၀႔ကိုလဲ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္သြားမွာ၊ ေတာ္ၾကာ ျပန္မလႊတ္ဖဲေနမွာေတာင္ စိုးရတယ္၊ ျပန္မလႊတ္လို႔ ကုိေနာက္မိန္းမရွာေနရမွာေတာင္ စုိးတယ္”
ေ၀သည္ ျပတင္း၀ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ကာ အေ၀းဆီသို႔ စိတ္ပ်ံ ႔လြင့္ေနျပန္သည္.။ ငုိင္ေတြေန၏။ ေ၀႔ေက်ာျပင္ကေလေနာက္ဖက္မွ ေနျမင္ရသည္မွာ သနားစဖြယ္ကေလးပင္။ ေ၀သည္လည္း အတန္ၾကာမွ် ၿငိမ္သက္ေန၏။ အရာရာသည္လည္း ေခတၱမွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ သန္းေခါင္ ေလေျပသည္လည္း ရပ္တန္ ့သြား၏ တိမ္တုိက္ဖုံးကြယ္သြားသျဖင့္ လေရာင္သည္လည္း ေခတၱမွ် အားနည္းမွိန္ေဖ်ာ့သြားသည္။ ေကာင္းကင္၌မူ ၾကယ္ကေလးမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း အိမ္ဖဲြ ့စုေ၀းေနၾကကာ စကားတီးတုိး ေျပာၾကသလုိ မွိတ္တုတ္မွိတ္လက္ လင္းေနၾကသည္။
ေ၀က..
“သူတို႔ကေလ ကုိကုိနဲ့ခင္ေ၀႔ကို သေဘာတူၾကမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀နဲ ့တူတယ္တန္တယ္ ထင္ၾကမွာမဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀နဲ ့ကဲြေအာင္ ခဲြၾကမွာဘဲလုိ ့ ခင္ေ၀သိေနတယ္ သိလား၊ ကုိကုိလဲသူတုိ႔စကား နားေယာင္သြားမွာ၊ ခင္ေ၀ေတာ့ေလ ကုိကုိနဲ ့ေပါင္းသာ ေပါင္းေနရတယ္၊ ေန႔ပစ္မလား ညပစ္မလားနဲ့ ရင္ထဲတထိတ္ထိတ္နဲ ့ေနရတာ၊ ကုိက္ုိ အဲဒါကုိ မသိဘူးလားဟင္၊ ကုိကုိမသိဘူးေနာ္ ခင္ေ၀႔ကိုပစ္မယ္ဆုိရင္ ခင္ေ၀႔မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘူးေနာ္ကိုက္ို၊ ကိုကို မႀကိဳက္ဖူးဆိုလုိ႔ ခင္ေ၀ မကစားေတာ့ဘူး၊ ကုိကုိက က်ယ္က်ယ္ရီတာ မႀကိ႔ဳက္ဖူးဆိုလို ့ ခင္ေ၀ မရီေတာ့ဘူး၊ ေစ်းထဲမွာ ရန္မျဖစ္ရဘူဆိုလို ့လဲ ခဏခဏ သည္းခံေနရတာ၊ ကိုကုိသိပါတယ္ေနာ္္”
ေ၀႔ စကားသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း တုိးတိမ္လာကာအေမွာင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားေနေတာ့သလိုပင္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ေက်ာဖက္မွ သိမ္းေပြ႔ၿပီ းအိပ္ရာထဲလွည္းသိပ္လုိ္က္ရသည္.။
“မင္းကုိ႔ ကို မယံုတာ သိပ္ဆိုးတာဘဲ၊ ကို ေ၀႔ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ေ၀မသိပါဘူး၊ ေ၀႔ကိုဘယ္ေတာ့မွခဲြႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ေ၀မသိပါဘူး။
က်ေနာ့္ စကားလုံံးမ်ား၏ ေနာက္၌ ခံစားမႈသည္ နက္ရႈိင္းေန၏။ ေ၀႔ကို ခ်စ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ကုိခင္ထြန္း၏ စာမွာ မေရမရာေသာ အေသးအဖဲြကေလးမွ်သာ ျဖစ္သြားခဲ့ရပုံကုိ ေ၀႔ကို ေျပာျပဖြင့္အန္ခ်င္ေလသည္။ ေ၀ႏွင့္ အတူေနရခ်ိန္၌ ထုိအေၾကာင္းအရာသည္ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဆုိလွ်င္ပင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကိုမုန္းရက္ႏုိင္မည္ မဟုတ္သည္ကုိ မိမိဖာသာ နက္ရွဴိင္းစြာ ခံစားသိရွိေနျပန္သည္။
ထိုအေၾကာင္းကုိ ေ၀႔ကုိျပန္ေျပာ၍မျဖစ္၊ ဘယ္ေသာအခါတြင္မွ ေျပာ၍မျဖစ္။ မိမိ၏စိတ္ႏွလုံး ေအာက္ေျခ တြင္သာအစဥ္သျဖင့္ ႏွစ္ျမွဳပ္ေဖ်ာက္ကြယ္ထားရမည္။
“ေ၀ေလကုိကုိ႔ ကုိမယံုဘူး”
သူက တုိးၿငိမ္စြာ ေျပာေနျပန္သည္။
“ေန႔လယ္က ပုဏားေဗဒင္ ေမးၾကည့္ေတာ့ေလ ခင္ေ၀နဲ ့ကုိုကုိနဲ ့မၿမဲဘူးလို႔ေဟာတယ္၊ ကိုကိုအလုပ္သြားေနတုန္း ခင္ေ၀ငိုလိုက္ရတာ။
“ ကုိကုိ ့ကုိခင္ေ၀ယံုပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကုိကုိရယ္ ခင္ေ၀က စက္ထဲက အလုပ္သမမႈတ္လား၊ ကိုကုိတုိ ့အေမက ပုိက္ဆံရွိတဲ့လူမႈတ္လား၊ ပီးေတာ့့ ကုိကုိကလဲ အလုပ္ႀကီး အကုိင္္ႀကီးနဲ႔ လူမႈတ္လား။ ကုိိကုိသာ စက္ထဲက အလုပ္သမားဆုိရင္ေလ ခင္ေ၀လဲ စက္ထဲမွာ လုပ္ပီး စိတ္ခ်မ္းသာရမွာဘဲေနာ္။ ဟုတ္မွာပါဘဲ။ ေဗဒင္ဆရာႀကီး ေဟာသြားတာ ဟုတ္မွာပါဘဲ၊ တေန႔ကလည္း နတ္ကေတာ္ႀကီး ေမးၾကည္းေတာ့လဲ ဒီအတိုင္းဘဲ ေဟာတယ္။ ကိုကိုသာ ခင္ေ၀႔ ကုိ အျပစ္မရွိဘဲနဲ ့ပစ္သြားရင္ေလ ခင္ေ၀ ကိုကို႔ ကို သတ္ပစ္မွာပဲ။ သတ္ရက္ေအာင္ကုိ သတ္မယ္သိလား”
သူသည္ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ကုိ မ်က္ႏွာျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သက္ကာ အျပစ္ကင္းစင္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္္။ က်ေနာ္ကား မ်ာက္လံုးေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရ ျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ညဥ့္ယံထဲတြင္ က်ေနာ္႔ရင္ထဲမွ ခံစားမႈမ်ားမွာ ေျပာင္းလဲမွန္းမသိနက္ရိွဳင္းစြာ ေျပာင္းလဲလာၾကေလသည္.။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ဇနီးမယားလုိ တပ္မက္မႈျဖင့္ မခင္တြယ္ေတာ့ေပ။ သူ႔ကုိ က်ေနာ္႔ႏွမကေလးအရင္းဟု ထုိခဏ၌ကား စိတ္တြင္းတြင္ ျဖစ္ေပၚခံစားလာရ၏။
က်ေနာ့္ သမီးကေလးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာ၀ုိင္းပုံႏွင့္ ႏွာတံအက် မ်က္ခုန္း မ်က္လုံးတုိ ့မွာ က်ေနာ္ႏွင့္ ရုိးုတိုးရိပ္တိတ္ ဆင္ေနသည္ဟု ထင္ျပန္သည္။ သမီးေလးေ၀။ ေ၀သမီးေလး။ က်ေနာ္႔ ရင္ထဲတြင္ သိမ့္သိမ့္ခါမွ် လႈပ္ရွားေနျပန္သည္။ ထုိမွ က်ေနာ္သည္ သမီးကေလးတေယာက္ လုိခ်င္သည့္ ဆႏၵသည္လည္း ရင္ထဲ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ျဖတ္သန္းျဖစ္ေပၚလာသည္။ သမီးကေလး ေမြးလာခဲ့လွ်င္ ေ၀႔လုိ ရုိးရုိးစင္းစင္း ကေလးျဖင့္ ျဖဴစင္လွေပလိမ့္မည္ဟု ထင္ျပန္သည္.။ နံနက္မိုးလင္း၍ အိပ္ရာမွႏုိးလာလွ်င္ လာျခင္း ေ၀သည္ သူ ့စကားေဟာင္းမ်ားကုိပင္ ျပန္၍ ေကာက္ျပန္သည္။ ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔သြားရန္ ရထားစီးရန္ဘူတာရုံသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္အထိ ေ၀သည္ မလုိက္လုိေၾကာင္း တတြတ္တြက္ေျပာေနခဲ့သည္။ ရထားထြက္လာသည္အထိ ေ၀သည္ စိတ္လႈပ္ရွား ေနျမဲပင္။
က်ေနာ္ ေနာက္မွီကိုမွွီၿပီး အိပ္ေမာက်ေနစဥ္တြင္ ေ၀ကားရထားျပတင္း၀မွ အျပင္သို ့ ေငးၿပီးၾကည့္ေနခဲ့၏။ ေ၀႔ စိတ္အာရုံ၌ ျမင္ေနရေသာ အရာအေပါင္းကို ဂရုမထား၊ အမွတ္မထား။ ရထားကား ေတာင္မ်ားကိုလည္း ခဲြျဖတ္သြား၏။ ေနေျပာက္မထုိးေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ား အလယ္မွလည္း နာရီၾကာသည္အထိ ျဖတ္သန္္းေနရ၏။ တေနရာတြင္ ၀ါးသုဥ္းေတာႀကီးသည္ အရြက္မ်ားေၾကြေနလ်က္၊ တေနရာ၌မူ ေတာင္ကုန္းမ်ားအစြန္တြင္ ေတာရုိင္း ေနၾကာပန္းမ်ားသည္ ေျခာက္ႏြမ္းေနျပန္သည္။ ညေန ေနညိဳလာလွ်င္ ရထားသည္ ေျမျပန့္သို႔ ဆင္းလ်က္ရွိ၏။ ၿမိဳ ့ႀကီးႏွင့္ ပုိ၍နီးကပ္လာေနၿပီး။ ေတာင္က် ေခ်ာင္းမ်ားအေပၚ၌ ျဖတ္သားထားသည့္ တံတားရွည္ ႀကီး မ်ား ကုိ တေ၀ါေ၀ါအသံျမည္ကာ ျဖတ္သန္းေန၏။ တေနရာရွိ တံတားရွည္ႀကီး တခုအေပၚ ရထားျဖတ္ေက်ာ္ေနစဥ္တြင္ေ၀သည္ က်ေနာ့္ ပခုံးကုိ ကုိင္လႈပ္ႏႈိးလုိက္ေလသည္။ သူႏႈိးလုိက္ပံုမွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ေရႀကီးသုတ္ပ်ာ ႏုိင္သည္။ သူ႔ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေၾကာက္လန့္ေနသလုိ ျပဴးက်ယ္၀ိုင္းစက္ေန၏။ သူသည္ ထရပ္ေတာ့မလုိ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ေခၽြးေစးမ်ား ေစထန္းေန၏။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေနျခည္ေျပာက္မ်ားသည္လညး္ အၿငိမ္မေန၊ ေျပးလႊား လႈပ္ရွားေနလ်က္။
“ ေနာက္ဘူတာဘဲေနာ္၊ ေနာက္ဘူတာေနာ္”
သူ၏ အေရးတႀကီး ေမးျမန္းေနသံမွာလည္း တုန္ယင္ လႈပ္ရွားလ်က္ပင္။
“ခုၿမိဳင္သာကုိ ေက်ာ္လာခဲ့ပလား”
“အင္းပါ”
“မင္း ဘာျဖစ္ေနရတာလဲ”
“ခင္ေ၀ မလုိက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ကုိကုိ”
“ဒုကၡဘဲ၊ လူေတြၾကားထဲမွာေလ၊ သတိ ထားအုံးမွေပါ့။ သိပ္ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္မဘဲ၊ လူေတြ လွမ္းၾကည့္ေနတာ ေတြ ့ရဲ ့လား။ ေတာက်ီးကန္း လူမိလာတဲ့အတုိင္းပဲ၊ မင္း ခေလးလား၊ မလုိက္လို ့ ဘယ္ျဖစ္မွာလဲ၊ ဒါေလာက္အေ၀းႀကီးက ထြက္လာခဲ့ပီးမွ အဓိပ`ါယ္မရွိ ေရွာက္ေျပာ မေနစမ္းနဲ ့၊ ကိုယ့္ေယာကၡေတာင္ ကုိယ္မျမင္ဖူးဘူးဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ရွက္စရာေကာင္းသလဲ၊ ကပ္တတ္တတ္ လုပ္မေနနဲ ့၊ ကိုိစိတ္ဆုိးလာဘီ”
“မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး မလုိက္ေတာ့ဘူး”
က်ေနာ္သည္ သူ႔လက္ကို တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
“ သိပ္ ရုိင္းတာဘဲ” ဟုလည္း က်ိတ္ၿပီး ေျပာေနမိ၏။
“မလုိက္ေတာ့ဘူး ကုိကုိ၊ လက္မွတ္ ဆက္ပီး ၀ယ္မေပးခ်င္ေန၊ အေမ႔ ဆီေရာက္ေအာင္ ဆက္သြားေတာ့မယ္၊ ဖမ္းခ်င္လဲဖမ္းေပါ့”
သူသည္ လက္ကုိေဆာင့္ရုန္းၿပီး ထရပ္လုိက္၏။
က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိ ဆဲြခ်ထုိင္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ သူသည္ အတန္ၾကာရုန္းကန္ ေနၿပီးမွ စိတ္အားေလွ်ာ့ကာ ျပန္၍ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထုိင္ခုံ ေနာက္မွီအေပၚ၌ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ မွီလွဲလုိ္က္သည္၊ သူ႔ မ်က္လုံးအိမ္၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လာေနျပန္သည္။ ၿမိဳ ့ႀကီးဘူတာရုံသို႔ေရာက္လွ်င္ သူသည္ ၿမိဳ ့ႀကီး ဘူတာကို မ်က္ရည္မ်ားၾကားမွသာ ျမင္ေတြ ့ရေလသည္။
“မ်က္ရည္ေတြ သုတ္လုိက္အုံးေလ” ေျပာကာ က်ေနာ္သည္ သ႔ူ ကိုေဆာင့္ဆဲြရပ္လုိက္၏။
ပစၥည္းတင္ အဆင့္ေပၚမွ လက္ဆဲြအိတ္မ်ားကုိ ဆဲြခ်ၿပီး သူ႔ကုိပါ လက္တဖက္ျဖင့္ ဆဲြကာ လူၾကားထဲမွ တုိးေ၀ွ ့ျဖတ္သန္းလာခဲ့၏။ ေ၀သည္ ေယာင္အအ ထုုန္ထုိင္းထုိင္းျဖင့္ပင္ က်ေနာ့္ ေနာက္မွာပါလာခဲ့သည္။
“လက္ကုိ လႊတ္ထားစမ္းပါ၊ သိပ္ကၠုေျႏၵပ်က္တာဘဲ” ဟုသူက ပင္ေျပာေနျပန္သည္။
လူအုပ္ထဲ၌ က်ေနာ့္ တူမေလး ထြန္းထြန္းႏွင့္ အမကို လွမ္းျမင္ရေလသည္။
“အဲဒါ ထြန္းထြန္းေပါ့”
အပ်ိဳမကေလး ထြန္းထြန္းသည္ လူၾကားထဲမွာ ျဖတ္ေျပးလာၿပီး က်ေနာ့္ခါးကို ၀င္ေပြ႔ လုိက္သည္။ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွလက္ဆဲြအိတ္ကုိ လုယူလိုက္၏။ ထြန္းထြန္းက က်ေနာ္ေရးလုိက္သည့္ စာထဲတြင္ သူ ့နာမည္မပါသျဖင့္ ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ ့လာသည္။ က်ေနာ့္ အျခားဘက္တြင္ကား ေ၀သည္ လူအမ်ားကို ေက်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေငးေမာလ်က္ ျဖည္းျဖည္း လုိက္ပါလာေလသည္။ ဘူတာရုံ လက္မွတ္ေပါက္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးလွ်င္မူ ေ၀သည္ ေခါင္းငုံ႔ ၿပီးျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာသည္။ အမသည္ ထြန္းထြန္းတဖက္မွ ေလွ်ာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို အျပစ္တင္ေန၏။ ေ၀႔ ကိုမူ မည္သူကမွ် ႏႈတ္မဆက္။ ဂရုမျပဳ။
ထြန္းထြန္းသည္ နားဆဲြတခါခါျဖင့္ စကားတေဖာင္ေဖာင္ေျပာလာ၏။ ထြန္းထြန္း၏ ဂုတ္၀ဲဆံပင္သည္ ပခုံးေပၚ၌ ၀ဲက်ေန၏။ သူ႔အသံသည္ ဆဲြလဲသံလုိ သာယာ ၾကည္လင္ေန၏။ ခၽြင္ခၽြင္ျမည္ေနလ်က္။ က်ေနာ္ကား တူမေလး၏ ပခုံးကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားရင္း စိတ္၌ကား မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားေနခဲ့၏။
တူမေလးကုိ ေ၀့ အားႏႈတ္ဆက္ အဖက္လုပ္ရန္ တုိင္တြန္းလုိက္ခ်င္၏။ ေ၀ ခံစားေနရပုံကို တူမေလး နားလည္ေအာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္၏။ အမသည္ ျပံဳးလ်က္သား ပါလာ၏။
အမ၏အျပံဳးကား ေ၀႔ အတြက္ မဟုတ္။ ေ၀့ကုိ မ်က္လုံးတခ်က္ပင္ ၀င့္မၾကည့္။ အမ၏ ဟန္မွာ ကၠုေျႏၵရွိကာ တည္ၾကည္ပါသည္။ ေ၀႔လုိ မိန္းခေလးကုိ အဖက္မတန္သလုိပင္။ ျမင္းလွည္းဆိပ္သို ့အသြားတြင္ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကို ေစာင့္ၿပီး တမင္ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေ၀သည္လည္း က်ေနာ္တုိ ့ႏွင့္အတူ မသြားလုိသျဖင့္ က်ေနာ္ ေႏွးလွ်င္ သူလည္းေႏွးသည္။ သူသည္ ေခါင္းကုိသာ တြင္တြင္သားငံု ့လာခဲ့၏။ သူ႔ရင္ထဲ၌ ခံစားေနရမႈမ်ားသည္ ဆက္သြယ္ႀကိဳး့တေခ်ာင္းမွတဆင့္ က်ေနာ့္ ရင္တြင္း ႏွလုံးသားမ်ားကုိ လာ၍ ရုိက္ခတ္ေနသည္ဟု ထင္ရသည္။ တန္းစီရပ္ထားေသာ ျမင္းလွည္းမ်ားမွ ျမင္းလွည္းတစီးေပၚသို ့အမႏွင့္ထြန္းထြန္းတုိ ့ တက္လုိက္ၾက၏။ က်ေနာ္ကားလက္္ဆဲြအိတ္ကုိ ပစ္တင္ရင္း အခ်ိ္န္ဆဲြၿပီး ေ၀႔ ကို လွည့္ၾကည့္ သည္။ ေ၀ကား ေနာက္ဖက္ ဆယ္လွမ္းေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္က်န္ေနခဲ့၏။ ေခါင္းငံု႔ ေလွ်ာက္လာရာမွ မ်က္လႊာႀကီးကုိပင့္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းအၾကည့္ႏွင့္ ဆုံသြားသည္။
“လာေလ သုတ္သုတ္ေရွာက္မွေပါ့၊ ေျမမျမိဳပါဘူးေ၀ရဲ႔”
က်ေနာ္သည္ အသံကုိ ေဖာ့ကာ ရယ္သံျဖင့္ လွမ္း၍ ေအာ္ေျပာလုိက္၏။ တမင္လည္း ရယ္လုိက္၏။
က်ေနာ့္ ရယ္သံမွာေျခာက္ကပ္ ေသြ႔ေရာင္းေနေတာ့မည္ကုိလည္း သိပါသည္။ က်ေနာ္ ေ၀႔ကုိေခၚလာခဲ့ျခင္းမွာ ႀကီးမားစြာ မွားယြင္းခဲ့ေလၿပီကို သိပါသည္။ ယခု အေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေတြးခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္သူ႔ကုိ ေခၚလာခဲ့မည္လည္း မဟုတ္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔ လာခဲ့မည္လည္းမဟုတ္။ က်ေနာ္သည္ တမင္ဂရုျပဳၿပီး ေ၀့ လက္ကို ဆဲြမက ျမင္းလွည္းေပၚသုိ ့တက္ခုိင္းလုိက္၏။ က်ေနာ္၏ ၾကင္နာမႈကိုေပၚလည္း ေပၚလြင္ေစ႔ခ်င္သည္။ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ေ၀ ခံစားေနရသလုို
ခံစားေနရေၾကာင္းကုို ေ၀လည္း သိေစခ်င္သည္။ ထြန္းထြန္းတုိ႔သည္ က်ေနာ္တုိ ့ဖက္သို႔ လွည့္ေမွ်ာ္မၾကည့္ဘဲ မ်က္ႏွာလည္း မသိမသာ ပ်က္ေနခဲ့ျပန္သည္။
ထြန္းထြန္းက “ကုန္းသာကုိ ေမာင္းပါ” ဟု သြက္လက္စြာေျပာလုိက္ေလသည္။
ျမင္းလွည္းသည္ ေခ်ာမြတ္ေသာလမ္းေပၚတြင္ ေဆာင့္ရုန္းထြက္လုိက္၏။ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ က်ေနာ္သည္ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေစးထန္းေနသည့္ ေ၀႔ လက္ကလးတဖက္ကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကုိင္ထား၏။ က်ေနာ့္စိတ္မွ ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို က်ေနာ့္ လက္မွ တဆင့္ ေ၀႔ စိတ္အာရုံထဲသို႔ ေရာက္ေအာင္ဆက္သြယ္ ပို႔ ေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္ရျပန္သည္။
“သည္းခံပါေတာ့ ေ၀ရာ၊ ဒီလုိဘဲ အေျခအေနဆုိတာ ျဖစ္လာမွေတာ့ ျဖစ္လာသလုိ ရင္ဆုိင္ၾကရမွာဘဲေ၀၊ ေ၀ ဘယ္လို ျဖစ္ေနရတယ္ဆုိတာ ကိုသိပါတယ္၊ ေ၀ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္ေနရတယ္ဆုိတာကို သိပါတယ္”
ေ၀ကား ေခါင္းကုိတခ်က္မွ်မေမာ့။ ငံု႔ ၿမဲ ငံု႔ထားလ်က္ပင္။ ၿမိဳ ့အလယ္ပုိင္းဖက္သို ့ေရာက္သည္အထိ မည္သူမွ် စကားတလုံးမွ် မေျပာၾက။ ေ၀့ လက္ကေလးမ်ားသည္ ေအးစက္လာၾက၏။ ေ၀ေခါင္းငံု႔ ေနပုံကို ေဘးတေစာင္းမွ ျမင္ရသည္မွာ စိတ္ထိခုိက္ ေၾကကဲြဖြယ္ရာပင္။ ၿမိဳ့ႀကီး၏ ျမစ္ကူးတံတားသည္ ေကြ ့ထဲမွ ေပၚလာ၏။ အေ၀းမွေန ၾကည့္လွ်င္ ေတာင္းကုန္းမုိ႔မုိ႔တခုလို ျဖစ္ေနေလသည္။
“အဲဒါ ၿမိဳ့ႀကီးတံတားေပါ့၊ ေ၀တုိ ့ေဟမန္ကို ေရာက္တဲ့ျမစ္ေလ” ဟု က်ေနာ္သည္ ေ၀့ ကုိေျပာေနေသာ္လညး္ ေ၀ကား ဘယ္ကုိမွ် မၾကည့္။ ဘာကိုမွ် မျမင္။ ေခါင္းလည္း မညိတ္။ က်ေနာ့္ကုိလည္း မၾကည့္။ မလႈပ္ရွား။ စိတ္ထိခိုက္ေနဟန္ ထုလုပ္ထားေသာ ေက်ာက္ရုပ္ကေလး တရုပ္လုိပင္။ စိတ္ထိခုိက္ေနရဟန္သာ အေသပုံကားခ်ပ္ အျဖစ္ျဖင့္ ေပၚလြင္ေနသည္။
“က်ေနာ္သြားတာ ဘာလုိလုိနဲ ့ငါးႏွစ္ေတာင္ ရွိေနဘီေနာ္မမ။ တူမေတာင္ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနဘီ၊ ခုျပန္ေရာက္လာေတာ့ၿမိဳ ့ႀကီးနဲ႔ စိမ္းေနဘီ၊ တခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ ့ကို ေရာက္လာရသလုိဘဲ၊ ေရာမၿမိဳ ့ေတာ္ကိုေပါ့”
က်ေနာ္သည္ ရယ္ေမာရန္ ထပ္မံ စိတ္ကူးလုိက္ေသး၏။
ေ၀ကား လက္သဲမ်ားကို မထိတထိ ငံု႔ကုိက္ေန၏။ စိတ္ကုိထိန္းခ်ဳပ္ထားေနျပန္သည္။
“ထြန္းရဲ႔ သူကေ၀ေလ၊ ဓာတ္ပုံထဲမွာနဲ ့တူရဲ႔လား” ထြန္းသည္ ခ်ာကနဲ တခ်က္ေနာက္သို ့လွည့္ၾကည့္လုိက္၏။သူ႔ဆံပင္ ဂုတ္၀ဲသည္ ဖြာကနဲ ပခုံးေပၚ၌၀ဲသြား၏။ ထြန္းကားလတ္ဆတ္ တက္ၾကြေန၏။
ထြန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမ်ားသည္ မာနႀကီးစြာျဖင့္ တခ်က္တြန္႔သြားသည္။
“သိသားဘဲ မေျပာဘဲနဲ့ သိပါတယ္၊ ေျပာျပေနဘုိ ့မလုိပါဘူး” အမသည္လည္း ထြန္း၏ စကားမ်ားကို
ဟန္ေဆာင္္၍ပင္မဟန့္တားဘဲ စိတ္မ၀င္းစားဟန္ျဖင့္ ေရွ ႔သို႔ၾကည့္ေနၿမဲ။ ထြန္း၏ရင့္သီးေသာ စကားသံမွာမာနျဖင့္ ေတာက္ပေန၏။ ျမင္းခြာသံမ်ားႏွင့္အတူ က်ေနာ့္ ရင္၌ ေဒါသ ျဖစ္မိကာ ဆူပြက္ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေ၀ မငိုပါေစႏွင့္ဟုသာ ဆုေတာင္းရ၏။ ေ၀သည္ မငုိ။ ေ၀သည္ ဖ်တ္ကနဲ အေစာက အမူအရာမ်ားကုိေဖ်ာက္ပစ္လုိက္၏။ လက္ျဖင့္ ျမင္းလွည္းထုိင္ခံုအေပၚသို ့ေထာက္လုိက္ၿပီး ေခါင္းကုိ ရဲရဲတင္းတငး္ ေမာ့လုိက္၏။ အေစာက ၀ဲခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ေ၀၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း ရုတ္တရက္ အုံ႔ၾကြလာသည့္ မာနတရားျဖင့္ ေတာက္လာၾက၏။ ေ၀သည္ နဖူး၌ ၀ဲေနေသာ ဆံပင္မ်ားကုိ လက္ျဖင့္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သပ္တင္လုိက္သည္။ ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆက္ကနဲေထာက္လုိက္သည္ ေ၀႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ ျပတ္သားတင္းမာသြား၏။ ေ၀၏ အမူအရာ အကူးအေျပာင္းမွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ႏုိင္ေလသည္။ ေ၀၏ ခါးေထာက္ေနဟန္ အမူအရာသည္ လွေန၏။
ေ၀ကား ရင္ကုိေကာ့ထားလုိက္ေလသည္။ က်ေနာ္ကား စိတ္ေမာေနရျပန္သည္.။ ေ၀သည္ သူတို ့ႏွင့္ မည္သည့္အခါတြင္မွ သင့့္ျမတ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ၿမိဳ ့ႀကီးတြင္ ေနသမွ် အခ်ိန္တုိင္း၌ ေ၀ကား
စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲ အေနက်ဥ္းက်ပ္ ေနရရွာေတာ့မည္။ ၿမိဳ ့ႀကီးမွ အျမန္ဆုံး ျပန္ရန္ က်ေနာ္သည္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့၏။ ေနာက္တြင္လည္း အေၾကာင္းႀကီးငယ္ မရွိဘဲႏွင့္ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့မလာေရာက္ေတာ့ရန္ ဆုံးျဖတ္မိသည္။ မိသားစု တခုလံုးႏွင့္ က်ေနာ္သည္ပင္ ၾကားထဲ၌ တခုခု၀င္ေရာက္ ဟန္ ့တားထားသလုိ စိမ္းေနၾကသည္ကုိ ခံစားရျပန္သည္။
ဤ ငါးႏွစ္တာ အခ်ိန္၌ အရာရာသည္ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကေလၿပီ။ အေမ့ အိမ္သို ့ေရာက္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ေက်ာင္းသားဘ၀က က်ေနာ္ အိပ္ခဲ့ေသာ အိပ္ခန္းတြင္းသို ့အလ်င္ဆုံး ၀င္ေရာက္ခဲ့၏။ ထုိ္အိပ္ခန္းသာလွ်င္ က်ေနာ့္ကုိ ယခင္ကအတုိင္း ေမတၱာမပ်က္ ႀကိဳဆုိသည္ဟု ထင္ရသည္။ အိပ္ခန္းကား ဘာမွ်မေျပာင္းလဲ။ ကုတင္ေျခရင္းရွိ က်ေနာ္အ၀တ္ထည့္ရာ မွန္ဘီရုုိသည္လည္း ယခင္ေနရာ၌ပင္။ ေခါင္းရင္းဘက္ စာအုပ္စင္တြင္မူ ပင့္ကူေျမွးမ်ား ရွက္သန္းကာ ရႈပ္ပြေန၏။ ကုတင္ေပၚမွ ဖုံမ်ားကုိ လွဲ ့က်င္း သုတ္သင္လုိက္ၿပီး အိပ္ရာမ်ားခင္းလုိက္လွ်င္ အခိ်န္မ်ား ငါးႏွစ္ခန္ ့ကုိ ေနာက္ျပန္ ေျပးသြားၿပီး ယခင္ကအတုိင္း ျဖစ္ေနေလသည္။ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေမာစြာျဖင့္ ကုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္းလုိက္၏။ ကုတင္နံေဘး ျပတင္းကုိ ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ အိမ့္ေနာက္ဖက္အုန္းျခံကုိ ျဖတ္သန္းလာသည့္ ေလေအးမ်ားသည္ က်ေနာ္ကိုလာေရာက္ ေပြ ႔ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ အုန္းေတာႀကီးကား စိမ္းလန္းေနကာ လက္ေမာင္းျဖစ္သည့္ အုန္းလက္မ်ားကုိ ေ၀ွ႔ ယမ္းလ်က္ က်ေနာ့္ ကုိႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ၿမိဳ ့ႀကီး ရွိ အေမ့အိမ္ေပၚတြင္ ေနသည့္ရက္မ်ား အတြင္းက ေ၀သည္ မွန္တံခါးမ်ား ပိတ္ဆုိ ့ထားသည့္ အက်ဥ္းခန္းထဲတြင္ မြန္းက်ပ္ပင္ပန္းလွစြာ ေနထုိင္ခဲ့ရသလိုပင္။ ေ၀သည္ စကားလည္းက်ယ္က်ယ္မေျပာ၀ံ။ ရယ္ပင္ မရယ္၀႔ံ။ အၿမဲအစဥ္ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ေနခဲ့ရ၏။ အေမကလဲ ေ၀ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာမွ် မေျပာေသာ္လည္း အျပစ္မ်ားခ်ည့္ ျမင္ေနခ့ဲ၏။ ေ၀သည္ အေမတုိ ့အခန္းတြင္၌ ၀င္၍အိပ္ခဲ့ရ၏။ ေ၀့ စိတ္ႏွလုံးမ်ားကား ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲျခင္းျဖင့္ ခ်ဳံးခ်ံဳးက်ခဲ့ရရွာသည္။ ၿခံႀကီး၀ငး္ႀကီးထဲတြင္ ေနရသည္မွာ
လည္း ေ၀့ အတြက္အသက္ရွဴ၀စရာမရွိ။ ဤရက္မ်ားအတြင္း၌ေ၀၏ တက္ၾကြလတ္ဆတ္ေသာ အျပံဳးမ်ားကား ေနလကြယ္သလို ကြယ္ခဲ့ရေလသည္။ ေ၀႔ အတြက္ထြက္ေပါက္တခုမွ်သာ ရွိေတာ့သည္။ ညေနဖက္ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေသာအခါ၌ လုိ္က္ပါလာရခ်ိန္ကေလးတြင္ကား ေ၀သည္ သူ႔ ရင္ထဲ၌ျဖစ္ေပၚခံစားေနရသည္တုိ ့ကုိ အားကုန္ဖြင့္အန္ခ်ေလသည္.။ တခါတရံ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းပင္ ေ၀သည္ တရွိဳက္ရွိဳက္ငိုတတ္၏။
“ခင္ေ၀ျပန္ပါရေစေတာ့ကုိကုိရယ္၊ ခင္ေ၀မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ၾကာရင္သတ္ေသမိေတာ့မယ္” ဟု
တတြတ္တြတ္ေျပာသည္။ က်ေနာ္္သည္ ေ၀ ့အားတတ္ႏိုင္သေလာက္ကား အားေပးႏွစ္သိမ့္၏။
အေမတားထားသျဖင့္ ဇြတ္ျပန္လွ်င္လည္း မသင့္ျဖစ္ကာ စိတ္ေမာပင္ပန္းလာခဲ့ရသည္။
“မိန္းခေလးကကြယ္၊ ေယာက္က်္ားသြားရာ ေနာက္မွာ အျမဲတန္း မလိုက္ရဘူး” ဟုအေမေျပာေသာ္
လည္း ေ၀သည္က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ရာေနာက္ လုိက္ျမဲလုိက္သည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးျမစ္ကူး တံတားေပၚသို ့ေရာက္လွ်င္ ေ၀က အခုမွအသက္ရွဴရေတာ့တာဘဲ”ဟုေျပာေလ့ရွိသည္။ ညေနဆည္းဆာမ်ား၌ က်ေနာ္ႏွင့္ေ၀သည္ ျမစ္ကူး တံတားႀကီး၏ လူသြားလမ္းနံေဘး၌ သမီး
ရည္းစား စုံတဲြမ်ားလုိ ထိုင္လုိက္ၾကေလသည္။ တံတားႀကီးေအာက္ေျခတြင္မူ ဧျမၾကည္လင္ေသာ ျမစ္ေရမ်ားသည္ တံတားတုိင္ႀကီး မ်ားကို တုိးေ၀ွ႔ေန၏။
ညေနဆည္းဆာေနေရာင္ျခည္ ေအာက္တြင္ လႈိင္းလိပ္ကေလးမ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္ ့ေနၾက၏။ ျမစ္လယ္၌ ရြက္ေလွတစင္းတေလ ဆန္တက္လာေနသည္။ လႊတ္လပ္ေသာ ေႏြ ေလေျပသည္ ျမစ္ျပင္ထက္၌ တေ၀႔ေ၀့တုိက္ခတ္ေန၏။ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္ကုိတင္းက်ပ္စြာ၊ အားကုိးႀကီးစြာျဖင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားေလသည္။ သမီးရည္းစား မ်ားလုိပင္ ကုိယ္္ခ်င္းထိကပ္ေနၾက၏။ေ၀႔ မ်က္ႏွာကေလးလည္း နီေထြးေနသည္။ ေ၀႔မ်က္လုံးကေလးမ်ားသည္ တဖ်တ္ဖ်တ္ လႈပ္ရွားေတာက္ပေနၾက၏။ ေပ်ာ္ရႊင္လာကာ ေ၀သည္ ရင္ခုန္လ်က္ရိွ၏။
“ဒီျမစ္အတိုင္းလုိက္သြားရင္ ခင္ေ၀တုိ ့ေဟမန္ကို ေရာက္မွာ ေပါ့ေနာ္” ဟု သူက တုိးသက္စြာေျပာသည္။
“ေရထဲေမွ်ာလုိက္ရင္ ေဟမန္ကို ေရာက္သြားမွာေနာ္၊ ဒါဆုိရင္ ေဟမန္သားေတြ ဆယ္ၾကည့္ၾကရင္ခင္ေ၀ေမွ်ာလိုက္တာ သိၾကမွာဘဲေနာ္”
“ ေ၀ကခေလးလုိေတြးတာဘဲ”
“ကဲ မေရာက္္ဖူးလုိ ့ ကုိကုိေျပာမလား” ေ၀သည္ ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။
“ဒုကၡဘဲကုိကုိရယ္၊ ကုိကုိ ့ကုိ ကုိကို လုိ ့ေခၚတာလဲ သူတုိ႔ မႀကိဳက္ၾကျပန္ဘူး၊ ကိုက္ုိ႔ နာမယ္က ကိုကုိဆုိေတာ့ ဒါရိုင္းတယ္တ့ဲ၊ ကိုကုိကေတာ့ ခင္ေ၀ ့ကုိရုိင္းတယ္လို ့ တခါမွမေျပာပါဘူး၊ ကုိကိုဒုိ ့ျပန္ၾကရေအာင္ကြယ္”
“အေမက ေနပါအုံးလုိ ့တားေနတာ ျပန္လုိ ့မျဖစ္ေသးဘူးေ၀ရဲ ့”
“ခင္ေ၀ စိတ္ဆင္းရဲတယ္၊ ကုိကုိက္ုိယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္စမ္းပါ၊ ကုိကုိလဲဒီမွာ ေနေတာ့ ကၠုေျၵီႀကီးနဲ့ ေနတာ မႈတ္လား၊ ကုိကုိနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့ေနၾကရတာလဲ တစိမ္းေတြလိုဘဲ”
က်ေနာ္သည္ သူ ့လက္ေမာင္းကေလးကို အသာ ဆုပ္ကုိင္ထားမိျပန္သည္။ သူရယ္ေစရန္၊ စိတ္ေပါ့ပါးေစရန္ တခုခုေျပာမည္ဟု ၾကံစည္ေသာ္လညး္ ေျပာစရာမရွိ။ ခဏၾကာလွ်င္ ဆည္းဆာ မိွန္သြားကာ မႈိင္းပ်လာခဲ့ေလသည္။ က်ေနာ္တုိ ့သည္ ဘာမွမေျပာၾကဘဲ ဆက္၌ ၿငိမ္သက္စြာထုိင္ေနမိၾက၏။ ေ၀၏သက္ျပင္းခ်သံၾကားရ၏။ ေ၀႔မ်က္ႏွာမွာ ေနႏွင့္ အတူ တျဖည္းျဖည္းမႈိင္းညိဳ ့လာျပန္သည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ ေ၀ ႔မ်က္လုံးအိမ္ထဲ၌ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွာျပန္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားသည္ ေ၀႔ပါးျပင္ေပၚသို ့ျဖည္းျဖည္းစီးက်ေန၏။
“ဘာျဖစ္လုိ ့လဲ” က်ေနာ္ေမးလွ်င္ သူသည္ပုိ၍ စိတ္ထိခုိက္လာၿပီး အသက္ေအာင့္ ၿငိမ္သက္ေနလုိက္သည္။
“ဒီမွာ ေနရတာေလ ကုိကုိနဲ ့ ခင္ေ၀နဲ ့ကဲြေနၾကသလုိဘဲ။ လင္မယားမဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး၊ တစိမ္းေတြဘဲ၊ ကိုကုိက တအိပ္ရာအိပ္၊ ခင္ေ၀ကတ အိပ္ရာအိပ္၊ ခင္ေ၀လဲ ကိုကိုနဲ ့ခဲြအိပ္ရတာ အိပ္လုိ ့လဲမေပ်ာ္ေတာ့ဘူး၊ ဘာျပဳေနမွန္းလဲမသိဘူး၊ စိတ္လဲမခ်ဘူး၊ တအိမ္ထဲေနပီး ဒီလုိခဲြေနရတာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲ၊ ညတုန္းကေလ ခင္ေ၀ကုိကုိ ့အိပ္ရာကုိ ထလာခဲ့အုံးမလုိ ့သိလား၊ ကုိကုိတို ့အေမႏိုးေနတာနဲ ့”
က်ေနာ္သည္ သူ ႔မ်က္ႏွာကေလးကို အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၌ ေငးၾကည့္ကာ ခပ္တိုးတုိးရယ္မိေလသည္။ ၿမိဳ ့ႀကီးတြင္ ေနခဲ့သည့္ ဆယ့္ငါးရက္ကား ေ၀့အတြက္ ဆယ့္ငါးကမၻာမွ် ၾကာရွည္ခဲ့ေပမည္။
ၿမိဳ ့ႀကီးမွ ျပန္ၾကမည့္ နံနက္တြင္မူ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ အ၀တ္အစားမ်ားကုိ အိတ္မ်ားအတြင္းသို ့ ေပါ့ပါးသြက္လကစြာ္ ထည့္ခဲ့၏။ ေ၀သည္ မျပံဳးမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သတိထားခဲ့ပုံရ၏။ ထြန္းထြန္းကိုလည္း ဖက္လဲွတကင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့၏။ အေမ ့ကို ကန္ေတာ့ေသာအခါ၌လည္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္ေနခဲ့၏။
အေမက “သားကမိန္းမယူတယ္ဆုိပီးခေလးကေလးကို ေခၚလာခဲ့တာကုိး ” ဟု ေျပာသည္ကုိလည္း ေ၀သည္ အာရုံမစိုက္။ ၿမိဳ ့ႀကီးဘူတာမွ ထြက္လာခဲ့ေသာအခါ ရထားေပၚတြင္ ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္တဖက္ကို ဆုပ္ကုိင္ထားၿပီး ျပဳံးရယ္စရာမဟုတ္ဘဲႏွင့္ ျပဳံးလာခဲ့သည္။
ေ၀့မ်က္ႏွာမွာ အစြမ္းကုန္ပြင့္လန္းလုိက္သည့္ ပန္းတပြင့္ကဲ့သို ့ လတ္ဆတ္ ရႊင္လန္းေနခဲ့သည္။ ရထားႀကီး ေ၀းေ၀း ေရာက္လာေလ ေ၀သည္ လြတ္လပ္စြာ ပ်႔ံသန္းလာခဲ့သည့္ ငွက္ကေလးႏွင့္ တူလာေလေလ။ ေ၀သည္ ပါးစပ္မွ ေလမ်ားကုိ ဟူးကနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္၏။
“ခုမွ ေနာ္ ကုိကုိ္၊ ခုမွ ခင္ေ၀တုိ ့လင္ရယ္ မယားရယ္လုိ ့ျပန္ျဖစ္လာၾကတာ” ရထား ျပတင္း၀တြင္ ေ၀သည္ တုိးတုိုးက်ိတ္ ေျပာကာ က်ေနာ့္ ေပါင္ကုိပုတ္လုိက္ၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရယ္ေမာေနျပန္သည္။
နိဳင္၀င္းေဆြ
No comments:
Post a Comment