ေႏြတည ( ၁၀ )

ေႏြတည ( ၁၀ )
 က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကုိ အၿပီးတုိင္ စြန္ ့ခြာသြားၾကရေတာ့မည့္ ေႏြကုန္စ မိုးကူးစ ရက္မ်ားတြင္ ေ၀သည္လည္း တေခ်ာင္ေခ်ာင္ မမာမက်န္း ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေ၀သည္ အိပ္ရာထဲတြင္ တေခြေခြ အေနမ်ားလာခဲ့သည္.။ ျဖစ္စရက္မ်ားက သူသည္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကို လုပ္ ေဆာင္ ေန ေသးေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ အိမ္မႈကိစၥမ်ားကုို ပစ္ထားရသည္။ ထုိရက္မ်ား၌ က်ေနာ္တုိ ့အိမ္မွာ ရယ္သံေမာသံမ်ား ဆိတ္သုဥ္းသြားေလသည္။ ေန႔ ခင္း ေန႔လယ္တြင္ ေ၀သည္ တံခါးမ်ားကုိ အလုံပိတ္ထားလိုုက္၏။

 ေ၀သည္ ျပတင္းမွ ထြက္ရပ္၍ေသာ္လည္းေကာငး္၊ ျခံ၀မွရပ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း က်ေနာ့္ကို မေမွ်ာ္ႏုိင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ္ ျပန္လာလွ်င္ သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ အားနည္းစြာ ၿငိမ္သက္ေနရင္း...
“ျပတင္းေပါက္မဖြင့္ပါနဲ့ကုိကို၊ မိုးႀကီးကို ခင္ေ၀ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မိုးႀကီး ၾကည့္ရတာ္ ငိုခ်င္စရာႀကီး၊ ဆုိ ့ဆို ့ႀကီး” သူက ထုိသို ့ေျပာလွ်င္ က်ေနာ္လည္းျပတင္းကုိဖြင့္ရန္္ ရြယ္္ထားေသာလက္္မ်ားကုိ ျပန္၍ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရေလသည္။
 ျပတင္းမ်ားကုိဖြင့္လွ်င္ ေ၀ေျပာသည့္ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးမွာ မိွဳင္းဆို႔ဆုိ႔ႀကီး၊ စိိတ္ေမာစရာႀကီး၊ ငိုခ်င္စရာႀကီး။ ေႏြသည္ ရင့္ေရာ္ေနေသာ္လည္း မေၾကြေသး။ မုိးသည္လည္း ရြာခ်ိန္သင့္ပါလ်က္ မရြာႏုိုင္ေသး။ မုိးႏွင့္ေႏြ ပဋိပကၡမ်ားသည္ ေရာေထြးေနလ်က္။ ေကာင္းကင္တျခမ္း၌ ေန မီးေမာင္းႀကီးမ်ား ထုိျပထားလ်က္။ ေကာင္းကင္တျခမ္း၌ မိုးႀကီးသည္ ေျမသို ့ထိခမန္း နီးစပ္ကာ မိွဳင္းဆို ့ေနလ်က္။ ေႏြေလေျပမ်ားသည္လည္း ၿငိမ္သက္ေနလ်က္။ အရာ၀တၱဳ အေပါင္းသည္လည္း အသက္ကင္းမဲ့ေနလ်က္။ အျပင္သုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ စိတ္္မ်ား အလုိလိုေမာပန္းလာေတာ့မည္။
က်ေနာ္သည္ ေ၀႔နံေဘး၌ အသာအယာ၀င္ထုိင္ကာ ေ၀၏ ေဖ်ာ့မွီန္ေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေတြၾကည့္ေနမိ၏။ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္လည္း ေဖ်ာ့မွိန္ေန၏။ သ႔ူပါး နားထင္မ်ားသည္ ခ်ိဳင့္၀င္ေန၏။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကေလးမ်ားသည္ ပန္းပြင့္ေၾကြမ်ားကဲ့သို႔ ႏြမ္းေရာ္သြားေနသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႕လက္ကေလးကို အသာ ကိုင္ထားကာသ႔ူ က်န္းမာေရး အေျခအေနႏွင့္ ဆရာမ လာမလာကို ေမးျမန္းေနရစဥ္၌ သူ႔ကိုအသိမေပး၊ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ထားရသည့္ က်ေနာ္၏ လပ္စားမႈတမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ
 ေသာကမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ပူေလာင္ေနရျပန္သည္။ ဤရက္မ်ားအတြင္းတြင္မွာပင္ ဒုကၡမ်ားလည္းစုုံျပံဳ လာရ၏။
“ေ၀ ေနေကာင္းေတာ့မွာပါ”ဟု က်ေနာ္သည္ ႀကိဳးပမ္း၍ျပံဳးကာ သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ေနရျပန္သည္။
သူကား က်ေနာ္တုိ ့ေတြ႔ၾကံဳရေတာ့မည့္ ဒုကၡမ်ားကို အလ်င္းမရိပ္မိေသး။ မမာ မက်န္းသည္မွလဲြၿပီး သူ႔၌ ေသာက ကင္းလ်က္ လန္းဆန္းေနသည္။ အကယ္၍ က်ေနာ္တို ့ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မည့္အေၾကာင္းကုိ သူသိလွ်င္ သူ႔စိတ္မ်ားသည္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားေပေတာ့မည္။ ထုိေငြႏွစ္ရာကို လပ္စားမိသည္မွာ ေ၀႔ အေမအတြက္ေဆးဘုိ္ုး၀ါးခ တင္ပုိ႔ရန္ ျဖစ္သည္ကို ေ၀သိခဲ့လွ်င္ ပို၍ စိတ္ထိခုိ္က္ရရွာမည္။ ေငြႏွစ္ရာေပးစဥ္က သူသည္ ဘယ္က ရတာလဲဟုလည္းမေမး။ သိလည္း မသိႏုိင္။
သူသည္ တရားေသာ ၀င္ေငြဟုသာ မွတ္ထင္ခဲ့၏။ သူ ့အသိမွာ ခေလးအသိ၊ သူ႔ အေတြးကားခေလးအေတြး၊ သူ႔ ခံစားရမႈမ်ားကား ခေလး၏ ခံစားရမႈ။ လပ္စားမႈအတြက္ ႒ာနဆုိင္ရာမွ အေရးယူေနၿပီကုိ က်ေနာ္သည္ ေ၀႔ကုိ အသိမေပးခဲ့ဘဲ တေယာက္တည္း က်ိတ္ေျဖရွင္းေနရ၏။
အစက ထုိအမႈမွာ အလြယ္တကူ လြတ္ေျမာက္လာမည္ဟု ထင္ေတြး ခဲ့ေသာ္လည္း က်ေနာ္ကား အမႈကို ေရွာင္ကြင္းမရေတာ့သည္ကုိ သိလာခဲ့၏။ အမႈသည္ သစ္ေတာမင္းႀကီးခ်ဳပ္ရုံးသိုိ ့ေရာက္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ၾကား၌ လုိက္လံတားဆီး၍လည္း မရေတာ့။ လိုက္ႏႈတ္၍မရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ကား က်ေနာ္သည္ ေ၀ မရိပ္မိေစရန္ ပိပိရိရိေနထုိင္ရ၏။ ေ၀႔ ကို ေဆးကုသေရး အတြက္လည္းပူပင္ေနရ၏။
 ေ၀ မသိဘဲႏွင့္ ေၾကြးမ်ားလည္း ပတ္လည္ ၀န္းရံေန၏။
အလုပ္အတြက္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္လည္း မရွိေတာ့ျပန္။ အစဥ္အၿမဲ စိတ္မ်ား ရႈပ္ေထြးေနခဲ့ရ၏။ ၾကာေသာ္လူသည္ မႊန္ထူထုန္ထုိင္းလာသည္။ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဟုသေဘာပုိက္ကာ စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်ထားရေလသည္။ အိမ္သို ့ျပန္ေရာက ္လာလွ်င္မူ ေ၀႔ က်န္းမာေရး အတြက္လည္း ပူပင္လာရျပန္သည္။

 ေ၀သည္ အိပ္ရာထဲမွ က်ေနာ့္ လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ထားရင္း “ကိုက္ို႔ မွာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ရင္ ခင္ေ၀႔ ဘီးျဖစ္ျဖစ္ လက္ေကာက္ျဖစ္ျဖစ္ ေရာင္းလုိက္ေလ၊ ဆရာမကိုလဲ ေဆးဘုိးေတြ ေပးရမွာရွိေသးတယ္မႈတ္လား၊ ကိုကိုလဲ စိတ္ညစ္ေနတယ္ ထင္တယ္။ ကိုကုိ ဘာျပဳလုိ႔ သက္ျပင္းခ်ခ်ေနတာလဲဟင္” ဟုသူသည္ ေမးေနတတ္၏။
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းယမ္းျပၿပီး ႀကိဳးစားကာ ျပံဳးရယ္ထားေလသည္။
“ကိုကုိဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊ ေ၀႔ ကို တေယာက္ထဲ ထားခဲ့ရတာ စိတ္မေကာင္းတာပါ”
 “ခင္ေ၀ေလ ေနျမန္ျမန္ေကာင္းခ်င္ဘီ၊ ကိုကုိ ့အ၀တ္ေတြလဲ ညစ္ေနဘီ၊ ကိုကိုထမင္းခ်က္ေနရတာျမင္ေတာ့ ခင္ေ၀႔ စိတ္ထဲေမာေနတာဘဲ”
တခါတရံတြင္မူ ေ၀သည္ ၿငိမ္သက္ေနကာ...
“ဘာျပဳလုိ ့လဲမသိဘူး၊ ခင္ေ၀ေဟမန္ကို သိပ္သတိရတာဘဲ။ ခင္ေ၀ေနေကာင္းရင္ ေဟမန္ကိုသြားၾကရေအာင္ေလ” ေ၀သည္ ေဟမန္ရြာကေလးကို တဖဲြ ့တႏြဲ ့ေျပာေနတတ္၏။
 ေဟမန္ရြာေကြ႔ ရွိ စိမ္းလန္းေသာ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ႀကီး၊ ေဟမန္တာရုိးႀကီးတဖက္ရွိ ေပါက္ပင္ေတာတန္းႀကီး၊ ေရမ်ား ညင္သာၿငိမ္သက္ေနသည့္ ေဟမန္ျမစ္ျပင္၊ ျမစ္ျပင္ထက္မွေလွငယ္မ်ား ျမစ္ကမ္းရွိယာခင္းမ်ား၊ ျမစ္တဖက္ကမ္းရွိ ရွမ္းရုိးမေတာင္တန္းႀကီးမ်ား။
 ေ၀႔ စိတ္မ်ားသည္ ေဟမန္သုိ ့ ျပန္သြားၾကေလသည္။ ေဟမန္ျမစ္ျပင္ထက္မွလႈိင္းၿငိမ့္ကေလးမ်ားေပၚ တြင္ကူးခတ္ေနသည္။
က်ေနာ္သည္ ေ၀၏ ပိန္လွိေနေသာ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကုိင္ထားလ်က္ “ေ၀ေနေကာင္းရင္သြားတာေပါ့” ဟု ႏွစ္သိမ့္ေနရျပန္သည္။ တခါတရံ၌မူ ဤေသာကမ်ားကို မခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္လာကာ က်ေနာ္သည္ တေနရာရာသို႔ ထြက္ေျပးသြားခ်င္လာေလသည္။ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ကား က်ေနာ္သည္ အလုပ္ရပ္ဆုိင္းမိန္ ့ကုိသာ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရေနေလသည္။ ဤအမႈေၾကာင့္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလိမ့္မည္ကုိ ႀကိဳတင္သိျမင္ေန၏။ က်ေနာ္တုိ႔ကား အစိုးရလစာစား အလုပ္ကိုသာ ထမင္းစားရသည့္ အလုပ္ဟု ယံုၾကည္ေန၏။ အျပင္ ထြက္လုိက္လွ်င္ထမင္းငတ္ ေသရမည္ဟုေတြးခဲ့၏။ ထုိအလုပ္မွလဲြ၍ အျခားအလုပ္လည္းမလုပ္၀ံ။ ထုိ ့ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္သည္ အရာရွိမ်ားကုိ ေျခသလုံး ဖက္ကာ သနားဖြယ္ရာျဖစ္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းဆင္ကာ အသနားခံေနရသည္။ က်ေနာ့္မွာ လူတေယာက္ထားသင့္ေသာ မာနကိုလည္း မထားႏုိင္ေတာ့။ အရာရွိမ်ားရုံးခန္းသို ့၀င္လွ်င္ က်ေနာ္သည္ ခါးကုိင္းၿပီးပခုံးကုိ ႀကံဳ ့ထားရ၏။ ေခါင္းကို ငိုက္စုိက္ခ်ထားရ၏။
“တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ေဖးမပါအုံးဆရာ၊ က်ေနာ့္မွာအိမ္ေထာင္နဲ့ပါ။ ခုျဖစ္ရတာက က်ေနာ့္ အေဖ ေဆးရုံတက္ေနရတာ စရိတ္မရွိေတာ့လုိ ့ ျဖစ္ရတာပါ။ က်ေနာ္ အလုပ္ျပဳတ္သြားရင္ အားလုံးဒုကၡေရာက္ၾကရေတာ့မွာဘဲဆရာ”
အရာရွိသည္ စာပြဲကိုလက္ျဖင့္ ေထာက္ၿပီး က်ေနာ့္ ကိုုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းကို ေျဖးေျဖးသာသာ ယမ္းလုိက္ေလသည္။
“ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးကြာ၊ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရုံရွိေတာ့တာဘဲ၊ မင္းအစက ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားပီးမွ လုပ္ခဲ့ဘုိ ့ေကာင္းတာ။ အမႈကိုေဖ်ာက္ရင္ငါပါ ဒုကၡေရာက္သြားမွာေပါ့။ ပုလိပ္လက္မေရာက္တာဘဲ ကံေကာင္းလွပီ။ ကဲ ငါအလုပ္ရွိေသးတယ္၊ ဒါဘဲမႈတ္လား”
က်ေနာ္သည္ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ရံုးမွအထြက္တြင္ အိမ္သို ့လည္း မျပန္လို။ ဘယ္ကို သြားမည္ဟုရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ လမ္းမ်ားေပၚ၌ ေလွ်ာက္ေန၏။ တခါတရံတြင္ ေတာင္ပုိင္းရွိ ေရႊေစတီရင္ျပင္သိုု ့သြားမိျပန္သည္။ က်ေနာ္သည္ ေအးၿငိမ္းေနေသာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ရွိ တန္ေဆာင္းတခုအတြင္း အုတ္ခုံ တန္းလ်ားေပၚ၌ ပစ္လွဲ အိပ္ခ်လိုက္၏။ တန္ေဆာင္းမ်က္ႏွာၾကက္တြင္ ေရးဆဲြထားသည့္ ငရဲခန္းမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ႏွလုံးသားမ်ား ပူပင္ကာ ေသာကမ်ားေထြေနေလသည္။ ဘုရားရင္ျပင္ထက္တြင္မႈ မရမ္းပင္အုပ္အုပ္မ်ားမွ ရြက္ခ်င္းခတ္သံသည္လည္းေကာင္း၊ ဆြဲလဲမ်ား လႈပ္ေနသံသည္ လည္းေကာင္း၊ ေအးၿငိမ္းေစေသာ ေတးသြားမ်ားျဖစ္ေန၏။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးမွာမူ ပူျပင္းေနရာမွာ ရုတ္တက္ရက္မိုးမ်ားမိွဳင္းဆို႔လာျပန္သည္။ မိုးသည္ အနီးကပ္ နိမ့္ဆင္းလာေသာ္လည္း မရြာ။ ေကာင္းကင္ျပင္၌ အပူေငြ ့မ်ား လွ်ံ တက္လာျပန္သည္။ တခါတရံတြင္မူ က်ေနာ္သည္ တေယာက္ထီးတည္း ရစ္ေခြေခ်ာင္းရုိးသုိ႔ ့ထြက္သြားကာ ေခ်ာင္းကမ္းတြင္ထုိင္ရင္း အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ ဘာလုပ္ကုိင္ရမည္ကို ေတြးမရႏုိင္ ျဖစ္ေန၏။ ျပငး္ထန္သည့္ ေၾကာက္စိတ္သည္လည္း မရွိဟု ထင္လာရျပန္သည္။

သည္ရက္မ်ားအတြင္းက ရစ္ေခြေခ်ာင္းသည္လည္း ေရမ်ားခန္းေျခာက္သြား၏။ ေခ်ာင္းကမ္းပါးရွိ သစ္ပင္မ်ားသည္ ႏြမ္းနယ္ေနၾက၏။ ေခ်ာင္း သဲျပင္ပူေပၚတြင္ ေလပူမ်ား ေ၀ွ ့ ယမ္းေနသည္.။ ဆည္းဆာမ်ား၌ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္း ေတာင္ေခ်ာက္ကုန္းမ်ားေပၚတြင္ ဆည္းဆာ တိမ္ေတာင္မ်ားသည္ အပူေငြ ႔လွ်ံကာ ေတာက္ပေနၾကေလသည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ ကုန္ၿပီးမွ ေ၀ေမွ်ာ္ေနမည္ကုိ ေတြးကာအိမ္သို ့စိတ္ေမာ ပင္ပန္းလွစြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ က်ေနာ့္အတြက္ အလုပ္မွ ရပ္ဆုိုင္းမိန္ ့ေရာက္လာသည့္ေန့တြင္မူ က်ေနာ္သည္ မထူးေတာ့ၿပီဟု စိတ္ႏွလံုး ဒုံးဒုံးခ်ကာ အိမ္သုိ ့ေနလည္ပုိင္းတြင္ပင္ ျပန္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္သည္ အမိန္ ့စာကုိကုိင္ၿပီး ေနပူႀကီး၌ ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးေကြးေလးလံလွစြာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေန ့တြင္မွ ေနအပူရွိန္သည္လည္း အစြမ္းကုန္ ျမင့္တက္လ်က္ရွိ၏။
 ၿမိဳ ့သစ္ကေလး လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေလပူႀကီး မ်ားသည္ ျဖတ္သန္းတိုးေ၀ွ႔လ်က္ ရွိ၏။ က်ေနာ္ ၿခံသို ့အ၀င္တြင္ကား မုိးႀကီးသည္ ရုတ္တရက္အုံ႔ပ်လုိက္ပံုမွာ စိတ္ညစ္စရာႀကီး၊ ငုိခ်င္စရာႀကီး။
အိမ္ေပၚသို ့ေရာက္လွ်င္အကၤ်ီခ်ိတ္၌ အကၤ်ီခ်ိတ္ေနစဥ္၌ပင္ ေ၀သည္ အိပ္ခန္းတြင္းမွ လွမ္းၿပီး
“ကိုကုိ ျပန္လာပလား”ဟုေမးသည္။
“ကုိကို လာပါအုံးေလ” က်ေနာ္ကား ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္သြားၿပီး အခန္းတြင္းသို ့မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ
အခန္း၀၌ပင္ ခ်ီတုံခ်တံုျဖင့္ ခဏရပ္ေနမိ၏။ က်ေနာ္သည္ အိပ္ခန္းတြင္းတြင္လည္း ေ၀႔ကို စကားတလုံးမွ်မေျပာမိဘဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ၿငိမ္ၿပီး ထုိင္ေနခဲ့သည္.။ ရင္ထဲတြင္ ၀န္ေလးလြန္းေန၏။ သည္အခ်ိန္မွစၿပီး က်ေနာ္တုိ ့ကား အလုပ္မဲ့ အကုိင္မဲ့ ကေလကေခ်မ်ားျဖစ္ရၿပီကို ဖြင့္ထုတ္မေျပာရက္။ ေ၀ကမူ သူ က်န္းမာလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမ ေနာက္လာေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္ပူ မရွိေတာ့ေၾကာင္းစသည္တုိ ့ကုိေျပာေန၏။
သူ၏ ရႊင္လန္းတက္ၾကြစြာ စကားေျပာေနသံမ်ားသည္ က်ေနာ့္ ကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး အေ၀းသုိ ့ပ်ံသန္းေနၾကေလသည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ ပခုံးကုိ ကုိင္ၿပီး ကုတင္အစြန္း၌ ထထုိင္သည္။ ခေလးကေလးလုိ ေသာကကင္းစြာျဖင့္ ျပဳံးေနသည္။
“ကုိကို ပင္လဲ သိပ္ပင္ပန္းေနတယ္၊ ခြင့္ယူအုံးေလ၊ ခင္ေ၀လဲ ေနေကာင္းလာဘီ၊ ေဟမန္ကုိ သြားၾကရေအာင္ေနာ္။ ေျပာစမ္းကြယ္၊ ကုိကုိ ့ကို ၾကည့္ရတာေလ ခုတေလာ တမ်ိဳးႀကီးဘဲ၊ ကိုကုိစိတ္ညစ္ေနတာလား၊ မိႈ္င္မိႈင္ေနတယ္၊ ဘာမ်ား ျဖစ္လို ့လဲကိုကို၊ ဟုိေက်ာင္းဆရာမေလးက ခုတေလာ စိတ္ေကာက္ေနလို ့လား၊ ကုိကို မွားေနဘီေနာ္၊ တကယ္ေျပာရရင္ ခင္ေ၀က အဲဒီ ဆရာမေလးထက္ လွပါတယ္၊ အခုသာခင္ေ၀ နဲနဲပိန္ေနလုိ ့ေနာ္၊ ကုိကုိလဲ ပိန္သြားတယ္”
“ကုိ ပိန္သြားသလား”
“ဟုတ္တယ္ ေနအုံးေလ၊ ခင္ေ၀ေမးတာ ေျပာပါအုံး၊ ကုိကိုတခုခုျဖစ္ေနပါတယ္၊ ခင္ေ၀ သိတယ္၊ ဖြင့္ေျပာပါ ကိုကိုရယ္။ ခင္ေ၀ ငုိခ်င္လာဘီ”
ပူအုိက္ေနေသာ အခန္းအတြင္း၌ က်ေနာ့္ တကုိယ္လုံးမွာ ေခၽြးေစးမ်ား ေစးထန္းလာေနသည္။
“ေ၀ ကို အသိေပးသင့္တာ ၾကာဘီ၊ ဒါေပမယ့္ ေ၀အားငယ္သြားမွာစိုးလို ့၊ ကုိ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနလာခဲ့ရတာ၊ ခုေတာ့ ဖြင့္မေျပာလုိ ့လဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူး”
 ေ၀သည္ က်ေနာ့္ကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း ၿငိမ္သက္နားေထာင္ေန၏။ သူ ့မ်က္ႏွာမွာမူ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲြမသြား။ သူငိုခ်လိုက္မည္ဟု က်ေနာ္ ထင္ခဲ့သည္တို ့မွာ မွားယြင္း ေနျပန္သည္။
 ေ၀သည္ မ်က္ေတာင္ကိုသာ ခတ္ေနခဲ့သည္။
“ အဲတာ အေမ့ဆီပို ့တဲ့ ေငြႏွစ္ရာလား ကုိကုိ”
“မဆုိင္ပါဘူး၊ အဲဒီႏွစ္ရာက သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ဆီက ယူတာ”
“ေတာ္ေသးတာ ေပါ့ ကုိကိုရယ္၊ အေမ့ ဆီပုိ ့တဲ့ ေငြေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရရင္ ခင္ေ၀ ရင္က်ိဳးေတာ့မွာ၊ ကိုကုိ ခင္ေ၀့ ကိုလဲမုန္းသြားမွာဘဲ၊ အေမ့ကုိလဲ မုန္းသြားမွာဘဲ၊ ကိုကုိ အုိက္ေနသလား၊ ျပတင္းေပၚက္ဖြင့္လုိက္ေလ၊ ကိုကိုက အလုပ္ျပဳတ္တာကိုေျပာရင္ ခင္ေ၀အားငယ္ပီး ငိုမွာ စိုးတာကုိ၊ ဒါေၾကာင့္ကိုကုိဟာ ခင္ေ၀့ကုိ ဘာမွမသိဘူးလုိ ့ေျပာတာေပါ့၊ ခင္ေ၀ တုိ ့ကေလအလုပ္မရွိမွာလဲ မစိုးဘူး၊ ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚ တင္လုိက္ရင္ ေယာက်္ားတေယာက္ေတာ့ ၀ေအာင္လုပ္ေကၽြးႏုိင္တယ္။
“ကိုကို ့အတြက္သာ စိုးတာ။ ကုိကိုက ဟင္းမေကာင္းရင္မစားတတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀ေတာ့ ဘယ္လုိဟင္းနဲ ့စားရစားရ ဗုိက္ေျပ ့သြားရင္ ပီးတာဘဲ၊ အလုပ္လုပ္ရမွာလဲ မေၾကာက္ပါဘူး၊ စက္ထဲျပန္္ဆင္းၿပီး ကို ့ေယာက်္ားကုိ လုပ္ေကၽြးတာ ရွက္စရာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေဟမန္ကုိ သြားမယ္၊ ခင္ေ၀ေကာက္လဲစိုက္တတ္တယ္၊ ပ်ိဳးလဲ ႏႈတ္တတ္တယ္၊ လယ္ထြန္ရမလား၊ အဲဒီ က်ေတာ့ ကိုကုိဟာ ခင္ေ၀့တပဲ့ကေလး ျဖစ္သြာတာေပါ့ေနာ္”
 ေ၀ ျပဳံးေနသည္ကို က်ေနာ္သည္ အံ့အား သင့္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ ဤ ေသာက ေရာက္စရာမ်ားၾကား၌ ေ၀ စိတ္လက္ ရႊန္းလန္းေနခဲ့သည္ကား က်ေနာ္ ့အတြက္ နားလည္ ႏုိင္စရာ မရွိ။
 “ေဟမန္ကို ဘယ္ေတာ့ သြားၾကမွာလဲ ကုိကုိ” ေ၀သည္ ျပတင္းတံခါးမ်ားကုိ ဖြင့္လုိက္၏။
သူ ့ဆံပင္မ်ားကုိ ျပန္၍ ထုံးသည္။ သူသည္ မွန္ေရွ ့တြင္ရပ္ကာ မ်က္ႏွာေပါင္ဒါလိမ္းသည္။ က်ေနာ္ကား အိပ္ရာထဲ၌ လဲွ ေနလုိက္ရ၏။ ေ၀သည္ ေဟမန္တြင္ သူအလုပ္လုပ္မည့္ အေၾကာင္းမ်ားကုိသာ တေန ့ခင္းလုံးလုံး တညေနလံုးလံုး ေျပာေနခ့ဲသည္။ ညအိပ္ရာထဲ ေရာက္ခ်ိန္တြင္လည္း သူသည္ သူ ့စိတ္ကူး ကေလးမ်ားကုိ စိတ္အားထက္သန္လွစြာျဖင့္ ေျပာေနဆဲပင္။ သူသည္ အိပ္ခန္းတံခါးမ်ားကုိ ဖြင့္ထားၿပီး လေရာင္ကုိ ၾကည္ႏူးႏွစ္သက္စြာျဖင့္ ၾကည့္ရင္း စကားမ်ားစြာ ေျပာခဲ့၏။ သူ ့မ်က္လံုးကေလးမ်ားသည္ လေရာင္ထဲ၌ ရႊန္းျမေတာက္ပေနၾက၏။ သူ ့စိတ္မ်ားသည္ လတ္ဆတ္တက္ၾကြေနၾက၏။ ညနက္လာမွ သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ က်ေနာ့္ နံေဘး၌ ယွဥ္အိပ္လုိက္ေလသည္။

“အလုပ္ျပဳတ္သြားဘီလုိ ့ သေဘာ ထားလုိက္ေတာ့ေနာ္။ ကုိကုိ ့လစာေလာက္ေတာ့ ခင္ေ၀ရေအာင္ ရွာျပပါ့မယ္၊ အစတုန္းက ခင္ေ၀ ခေလး လုိခ်င္တာေလ၊ ခုေတာ့ ခေလးမရိွတာဘဲ ခပ္ေကာငး္ေကာငး္ေနာ္။

“ကုိကို အလုပ္ျပဳတ္မွာ ေၾကာက္ေနသလားဟင္၊ ကုိကုိ ခင္ေ၀႔ကုိ အထင္ေသးမွာစိုးလုိ႔ သာ မေျပာတာ၊ ကုိကုိ ့ေနာက္ ခင္ေ၀လုိက္လာခဲ့တုန္းက ကုိကို ့ကုိ ခ်စ္တာနဲ ့လိုက္လာတာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကုိကိုရယ္၊ ကုိကုိ႔မွာ မယားႀကီးေတာင္ ရွိခ်င္ရွိမွာဘဲ ထင္တယ္၊ ကုိကုိလူပ်ိဳမွန္းသိမွခင္ေ၀ ၀မ္းသာရတာ၊ ပီးေတာ့ကိုကုိဘာလုပ္လုပ္မွန္းလဲ ခင္ေ၀မသိဘူး၊ ကဲ ခုကိုကုိ အလုပ္ျပဳတ္သြားေတာ့ေကာ ဒါဘာျပဳတာလိုက္လို ့”
က်ေနာ္သည္ သူ ့ပခုံးေပၚသို ့လက္ကိုတင္ထားမိေလသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ သူသည္မ်က္ေတာင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္ေန၏။ ရႊင္လန္းစြာ ျပံဳးရယ္ထားေသာ သူ ့မ်က္ႏွာကေလးမွာ မွန္သားလုိပင္ၾကည္လင္ေနခဲ့ေလသည္။ ညနက္လာလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ့္ ကုိဖက္လ်က္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်သြားသည္။ သူ ့မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္႔ရင္အုံတြင္ ကပ္ထားသည္။ သူ ့အသက္ရွဴေငြ ႔မ်ားသည္ က်ေနာ့္ ရင္အုံကုိ တုိးေ၀ွ႔ ေန၏။ က်ေနာ္လည္း သူ ့နဖူးျပင္ကုိသပ္တင္ေပးေနလ်က္စိတ္ေသာကမ်ား ေရာက္ၿမဲတုိင္းေရာက္ေနခဲ့ရ၏။ က်ေနာ္ကား ေဟမန္သို ့မလုိက္၀ံ့။ ေဟမန္၌ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳးမလုပ္၀ံ့။ ၿမိဳ ့ႀကီးသို႔ ျပန္ၿပီး အေမ့ ကုိအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပကာ အကူအညီယူရန္သာ စိတ္ကူးေန၏။ ေ၀႔ အလုိသုိ ့ လုိက္လိုေသာ္လည္း က်ေနာ့္ အတြက္ အမွန္ကန္ဆုံးမွာ ၿမိဳ ့ႀကီးသ႔ို သြားရန္သာ ျဖစ္သည္ကုိေတြးေနမိေလသည္။ ညအခ်ိန္မ်ားသည္ ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လြန္ သြားေနၾက၏။ က်ေနာ္ကား ေ၀႔ ကိုသနားေသာ္လည္း ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့ သြားရန္သာ ထပ္တလဲလဲ ဆုံးျဖတ္ေနမိေလသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ က်ေနာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မ်ားကုိ ေျပာေသာအခါေ၀သည္ ၾကဴၾကဴခ်ငိုခဲ့သည္။
“စတ္ညစ္လုိက္တာေနာ္၊ ဒီအတုိင္းဆုိေတာ့ ကုိကိုနဲ ့ခင္ေ၀နဲ ့နယ္လုၾကတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနဘီ၊ နယ္လုလုိ ့ကဲြၾကတာေတြ ကုိုကုိမၾကားဖူးဘူးလား၊ ဒုကၡပါဘဲ ကုိကုိရယ္၊ ခင္ေ၀ဘာမွ မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီကုိ ခင္ေ၀လုိက္လာလုိ ့ မျဖစ္ဖူး ဆုိတာကိုက္ိုသိပီးသားဘဲ၊ ကုိကိုတုိ ့အေမက ခင္ေ၀ ့ကုိၾကည့္လုိ ့ရတာ မဟုတ္ဖူး၊ ခင္ေ၀က ကုိကိုတုိ ့ေထာင္ဖမ္းပီး ယူထားတာလုိ ့ျမင္ထားၾကတာ၊ စက္ထဲမယ္စပါးသယ္ေနတဲ့ ကေလကေခ် ေကာင္မေလးလို ့ျမင္ထားၾကတာ၊ ခင္ေ၀ဘာလုပ္လုပ္ အေကာင္း တခ်က္မွ ျမင္ၾကမွာမဟုတ္ဖူး၊ ေန ့ရွိသေရြ ႔ ငရဲက်ေနရတာ ထက္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေနတာဘဲ”

က်ေနာ္သည္လည္း ၿမိဳ ့ႀကီးရွိအေမ႔ထံသို ့သြားရန္သာ ေျပာေနမိေလသည္။ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးမွမထြက္ခြာမီ နီးကပ္ေနေသာ ရက္မ်ားတြင္ ေ၀႔အတြက္ စိတၱဇပင္ျဖစ္စျပဳလာသည္ ထင္ရေလသည္။ ေ၀သည္ မလန္းဆန္း မတက္ၾကြေတာ့ေပ။ အိပ္ရာထဲ၌သာ လဲေလ်ာင္းေန၏။ က်ေနာ္႔ကိုလည္း စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာေတာ့ေပ။ က်ေနာ္ကေျပာလွ်င္ သူသည္ တလုံးမွ်ျပန္မေျပာဘဲ မ်က္လုံးမိွ္တ္ကာၿငိမ္သက္နားေထာင္ေနသည္။ မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္ သိပ္လာေနကာ ေခါင္းအုံးေပၚသို ့ စီးက်ေနတတ္ေလသည္။
“ လင္ေခၚ ေတာင္ေပၚလုိက္ရမွာေပါ့၊ ကိုက ေယာက်္ားတေယာက္အေနနဲ ့မိန္းမလုပ္ေကၽြးတာကို မစားႏုိင္ဘးူ၊ ပီးေတာ့ၿမိဳ ့ႀကီးမွာဆုိရင္ အလုပ္အဆင္သင့္ ဘဲမႈတ္လား ဟု က်ေနာ္ေျပာေနသည္ကိုလည္း သူသည္ နားေထာင္းေနဟန္မရွိ။ ၿမိဳ ့သစ္ကေလးကို စြန္ ့ခြာသြားရေတာ့မည့္ ေနာက္္ဆုံးညအထိ သူ႔သေဘာမေပၚက္ႏိုင္ ေသးလွ်င္ကား က်ေနာ္သည္ပင္္ ေဒါမနႆစိတ္မ်ား ပြားလာခဲ့ရေလသည္။ ထုိည၌သူသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ တလူးလူးတလြန္ ့လြန့္ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ျပတင္းေပါက္တြင္လည္း အၾကာႀကီးထြက္ရပ္ေနျပန္သည္။သူသည္က်ေနာ့္ ကုိစကားမေျပာ။
က်ေနာ္သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာလည္း အိပ္မရႏုိင္။ က်ေနာ္ တတ္ႏုိင္လွ်င္ကား သူ ့ဆႏၵကို လုိက္ေလ်ာခ်င္ပါသည္။ ညနက္မွ သူသည္ ကုတင္တဖက္အစြန္း၌ က်ေနာ္႔ ကိုေက်ာေပးၿပီး ခပ္ခြာခြာအိပ္သြားေလသည္။ က်ေနာ္္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ခ်ိန္တြင္သူသည္ အိပ္္ရာမွထျပန္ၿပီး က်ေနာ့္အနား၌ အခိ်န္ၾကာျမင့္စြာ ထုိင္ေနျပန္သည္။
အေ၀းဆီမွ ၾကက္တြန္သံမ်ားကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရ၏။ လေရာင္ေမွးမွိန္သြားေနစဥ္... လေရာင္ကုိ တိမ္္ညိဳ ့တစုံဖုံးကြယ္ေနစဥ္၌ သူသည္ ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္ ကုိယ္ေပၚလွ႔ဲ ခ်ကာရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုခ်လို္က္ေလသည္။ သူ ႔မ်က္ရည္မ်ား က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အုိင္ထြန္းေနမွ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာမွလန္ ့ႏုိးလာသည္။ က်ေနာ္သည္ တသိမ့္သိမ့္ခါေနေသာ သူ ့ေက်ာျပင္ကုိ ေမွာင္ရီ၀ုိး၀ါး၌ သိမ္းေပြ႔ထားလုိက္၏။
 သူသည္ က်ေနာ္ ႏွင့္ ပါးခ်င္းအတင္းပူးကပ္ေန၏။
↔ဒုကၡပါဘဲကြာ↔ဟု က်ေနာ္သည္ ညည္းေနမိ၏။
သူ ၀မ္းနည္းပမ္းနည္း တရွဳိက္ရွိဳက္ ငုိေနသည္ကား အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေတာ့ေပ၊ က်ေနာ္သည္သူ ့ပါးေပၚမွ မ်က္ရည္စမ်ားကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ေပးကာ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားရန္သာ အမွန္ဆုံးျဖစ္သည္ကို သူ ့နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရွင္းျပေသာ္လည္း က်ေနာ္ ့စကားမ်ားမွာ မရာမထင္ေတာ့ေပ။ က်ေနာ့္ စိတ္မ်ားမွာလည္း ေနာ္က်ိရႈပ္ေထြး လာရျပန္သည္။
 “ ကုိကိုၿမိဳ ့ႀကီးကုိခ်ည္းသြားမယ္္လုိ ့ဇြတ္ေျပာေနတာ ဘာျပဳလုိ ့လဲဟင္၊ ခင္ေ၀မလုိက္ဖူးဆုိတာ
သိလုိ ့တမင္ ကြာပစ္ခ်င္လုိ ့လုပ္တာမႈတ္လား၊ ရွင္းရွင္း ေျပာလုိက္ စမ္းပါ ကိုကုိရယ္၊ ေယာက်္ားဘဲ၊ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေျပာ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ေျပာ၊ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္လုပ္ေပ့ါ၊ ကုိကိုလုိလူမ်ိဳးဟာ သိပ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတာဘဲ၊ ဆင္ၾကံၾကံတဲ့လူစားမ်ိဳး”
“ခေလးလုိ မေတြးစမ္းပါနဲ ့ကြာ”
“ဒါျဖင့္ဘယ္လုိ ့ေတြးရမွာလဲ၊ ခင္ေ၀ဘယ္နည္းနဲ ့မွမလုိက္ဘူးဆုိတာ ကုိကုိ အသိေနာ္၊ ၿမိဳ ့ႀကီးကုိ သြားရင္ ခင္ေ၀့ ကိုယ္ပစ္သြားရမယ္ဆုိတာ ကိုကို အသိေနာ္။ ေဟမန္မွာ ခင္ေ၀ အလုပ္ လုပ္တတ္တယ္ဆုိတာ ကုိကုိ အသိေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ၿမိဳ ့ႀကီးကုို သြားမယ္ဆိုတာ ခင္ေ၀နဲ ့လမ္းခဲြၾကစုိ ့လုိ ့ေျပာတာေပါ့၊ ခင္ေ၀ အရမ္းစိတ္ညစ္တယ္ကိုကို၊ ခင္ေ၀ ကိုသတ္ပစ္ခဲ့ပါလားဟင္၊ ကုိကုိ ခင္ေ၀့ကို သတ္ပစ္ခဲ့ပါ”
 “မဟုတ္ေသးဘူးေလ”
“ဘာမဟုတ္တာလဲ”
“မင္းကုိ အေမ နားလည္လာလိမ့္မယ္လို ့ကုိယုံၾကည္တယ္၊ မင္းကုိ သမီးလိုခ်စ္လာရမယ္၊ ဒုိ ့ကစပီးဥေပကၡာျပဳရင္ ဒုိအဆုိးခ်ည္းေနမွာဘဲ၊ ကုို ေလးေလးနက္နက္ေျပာတာ”

သူကားတရွိဳက္ရွိဳက္ငုိေနရင္း က်ေနာ္ ့လက္တြင္းမွ ဇြတ္ရုန္းၿပီးထလုိက္ျပန္သည္။ သူသည္ ကုုတင္တဖက္စြန္းတြင္ က်ေနာ့္ ကိုေက်ာေပးကာ အိပ္ေနျပန္သည္။ အေမွာင္ထဲ၌ သူ ့လက္မ်ား တေျဖာက္ေျဖာက္ ခ်ိဳးဖဲ့ေနသံလည္း ၾကားရသည္။ သူ ့တက္ေခါက္သံလည္း ၾကားရသည္။ မိုးလင္း၍ျမင္းလွည္းမ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ ့ထြက္ခြာလာခဲ့သည့္ အခါတြင္ကား ေ၀သည္ ျမင္းလွည္းေပၚတြင္ မလႈပ္ မရွက္ၿငိမ္သက္ပါလာခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ ကုိလည္း တခ်က္မွ်မၾကည့္။ အေ၀းသုိ ့လွမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း မည္သည့္ အရာ၀တၳဳကုိမွ် သူျမင္ေတြ ့ရဟန္မရွိ။ သူ ့မ်က္လုံးမ်ားမွာမူ ေဆြးရိပ္သန္းေနၾက၏။ သူသည္ ျမင္းလွည္းေနာက္ကုိ အားအင္ ကုန္ခန္းစြား စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ့စြာျဖင့္ မွီထားလိုက္ေလသည္။ သည္ေန ့တြင္မွ လျခမ္းေကြ ့လမ္းေပၚတြင္ မိုးႀကီးသည္ အုံ ့ဆိုင္းေနခဲ့၏။ ေတာင္ကုန္းကေလးမ်ားသည္ မိုးျဖင့္ မွိဳင္းညိဳ ့သြားေန၏။ ရစ္ေခြေခ်ာင္းကမ္းရွိ သစ္ပင္ေတာတန္းမ်ားသည္ မိုးမွဳံမ်ားေၾကာင့္ မပီမသ ျဖစ္လာ၏။ ေစ်းကိုလြန္လာျပီး ကုန္းေမာ့အဆင္းလမ္း၌ ေ၀သည္ ရုတ္တရက္ သူ ့လက္ကေလးတဖက္ကို က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ တင္လိုက္ေလသည္။ ေ၀သည္ တခ်က္ခ်င္း ရွိက္စျပဳလာသည္။
 ၿငိမ္သက္ရာမွ ေျဖးေျဖးခ်င္း အရွိန္ႏႈန္း တုိးျမင့္လာေသာမုန္တုိင္းကဲ့သို ့ သူသည္လည္း တဆင့္ထက္ တဆင့္ ေပါက္ကဲြလာသည္။
“ကုိကုိ ေဟမန္ကုိ မလုိက္ဖူးလို ့ဆုံးျဖတ္ ထားဘီေနာ္၊ ကုိကုိဇြတ္လုပ္ရင္ ခင္ေ၀ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ထြက္သြားမွာဘဲ”
သူက“ျမင္းလွည္းရပ္ခုိင္းလုိက္ေတာ့”ဟု ရွိဳက္သံျဖင့္ ေရာေထြးကာ ေျပာလာေနသည္။
 က်ေနာ္သည္လည္း ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားမိေလသည္။
“ကိုေျပာတာ အရွည္ကုိၾကည့္ပီး ေျပာတာေ၀၊ အမႈအတြက္လဲ ေငြအကုန္ခံရမွာ ရွိေသးတယ္၊ ဒို ့စား၀တ္ေနေရးလဲ ရွိေသးတယ္။ အေမတ႔ုိ ဆီမွာေတာ့ ေငြဆဲြလုိ ့ လုိသလုိရႏိုင္တယ္”
 “ဒါျဖင့္ ျမင္းလွည္းသာရပ္ခုိင္းလုိက္ပါ၊ ရပ္ခိုင္းလုိက္ပါ” ဟုသူသည္ ေအာ္ေျပာေန၏။
“ခင္ေ၀တုိ ့ ဘယ္မွမသြားၾကေတာ့ဘူး၊ ဒီၿမိဳ ့မွာဘဲ ေနၾကမယ္” ျမင္းလွည္းသမားသည္ ရပ္ရန္
ဇက္ႀကိဳးကုိေတာင့္ရန္ဟန္ျပင္ခ်ိန္တြင္
“ေမာင္းသာေမာင္းပါ၊ ရထားမမွီဘဲ ေနမယ္ ” ဟု က်ေနာ္ေျပာလုိက္သည္။
 ျမင္းလွည္းသည္ ကုန္းဆင္းမွ ေလွ်ာကနဲ ဆင္းေျပးေန၏။
ထုိအခ်ိန္တုိကေလး အတြင္းတြင္ ေ၀သည္ ခပ္ကုန္းကုန္းထရပ္ေလသည္။ ျမင္းလွည္း ေဆာင့္လုိက္သျဖင့္ ေ၀႔ ကုိယ္မွာယိမ္းထုိးသြား၏။ က်ေနာ္ လွမ္းဆြဲလိုက္္ေသးေသာ္လည္း ေ၀႔ကိုယ္ကေလးမွာ
 ျမင္းလွည္းေျခနင္းခုံေပၚသို ့ က်သြားၿပီး ထုိမွတဆင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚသို ့ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိးက်သြားသည္။ ျမင္းလွည္းထုိးရပ္လုိက္ၿပီး ျမင္းလွည္းဆရာႏွင့္ က်ေနာ္သည္လ်င္ျမန္စြာ ခုန္ဆင္းလုိက္ၾက၏။ ေ၀သည္ ေမွာက္လ်က္လဲက်ေန၏။ ထမီတစမွာ ေျပေနသည္။
သူ ့ကို က်ေနာ္သည္ ေပြ႔ထူလုိက္၏။ ျမင္းလွည္းေျခနင္းခုံႏွင့္ ရုိက္မိၿပီး သူ႔ ပါးတျခမ္းလည္း ညိဳမဲေန၏။ ကဲြရွသြားေသာႏႈတ္ခမ္းမွ ေသြးမ်ားစို ့လာေလသည္။ သူ႔ကို က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အသာ ေပြ႔ ထားလုိက္သည္။ ေနာက္ဖက္ ကုန္းထိပ္ေပၚတြင္ က်ေနာ္တုို ့အိမ္ေထာင္ပစၥည္းအခ်ိဳ ့ကုိ တင္ေဆာင္လာေသာ ျမင္းလွည္းႏွစ္စီးသည္ရပ္ေန၏။ သူသည္ က်ေနာ့္ ရင္ခြင္ထဲမွရုန္းကန္ၿပီး ယိမ္းယိမ္းယိုင္ယိုင္ႏွင့္ ထရပ္ေလသည္။
“ခင္ေ၀ မလုိက္ဖူး၊ ကိုကုိသြား။ ခင္ေ၀ ဒီမွာဘဲေနခဲ့မယ္”
သူသည္ မူးေနသျဖင့္ ယိမ္းထိုးေနရာမွာ ေအာ္ေျပာေနသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ကား က်ေနာ္သည္ ၿမိဳ ့ႀကီးသို ့သြားလွ်င္ သူႏွင့္ ခဲြခြာၾကရမည္ကုိ ေတြးမိေလသည္။ သူၿမိဳ ့ႀကီး၌စိတ္မခ်မ္းမသာျဖင့္ ငရဲတြင္းက်ေနသလုိ ေနရရွာမည္ကိုလည္း ေတြးေနမိ၏။
 ေဟမန္္သိုု ့လည္း က်ေနာ္ လုိက္မေနႏုိင္။ စိတ္မ်ားရႈပ္ေထြးလာကာ က်ေနာ္သည္ ဘာမွ်
မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေတာ့။
“ ကဲ ျမင္းလွည္းေပၚ တက္ရေအာင္ ရထားမမွီဘဲေနမယ္။ တန္ဆာလုပ္စရာေတြလဲ ရွိေသးတယ္၊
အခ်ိန္ မရေတာ့ဘူး၊ မူးေနတုန္းဘဲလား၊ ကို ့ လက္ေမာင္းကုိ မွီထားလုိက္”
 က်ေနာ္သည္ တုိးတုိးေျပာေနမိ၏။
“ၿမိဳ့ႀကီးကို သြားမွာလား”
“ေဟမန္ကုိ သြားရမွာေပါ့ ေ၀ရယ္”
 ေ၀သည္ က်ေနာ့္ လက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ျမင္းလွည္းေပၚသို ့ေျဖးေျဖးတက္သည္။
 ျမင္းလွည္းေပၚ တြင္ကား က်ေနာ့္ကိုမွီထား၏။ သူသည္ ျမင္းလွည္းဆက္၍ ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ အခါ မူးမႈိင္ေနသည့္ၾကားမွ
“မေျပာေကာင္းမဆ္ုိေကာင္း ကိုကုိမ်ား ဇြတ္လုပ္ရင္ေလ ခင္ေ၀ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမယ္ မသိဘူ။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ ့ဘာမဆုိ ေရွာက္လုပ္ပစ္မွာဘဲ”ဟု ေျပာေနျပန္သည္။
 (ေဖၚျပပါ သရုပ္ေဖၚပုံမွာ နိဳင္၀င္းေဆြ ရဲ့ ေႏြတည၀တၳဳ ရွဳမ၀တြင္ လစဥ္ အခန္းဆက္ ေဖၚျပစဥ္က ေနာက္ဆံုး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းအတြက္ေဖၚျပထားတဲ့ သရုပ္ေဖၚပံုျဖစ္ပါတယ္။ နိုင္၀င္းေဆြ ေဖၚျပေလ့ရွိတဲ့ ဘူတာရုံ ျမင္ကြင္းေလး မိွဳင္းေ၀ေနတဲ့ျမင္ကြင္းေလးကို ပန္းခ်ီဆရာက ရေအာင္ဆြဲထားတဲ့ ပံု လို ့ပဲ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီပံုေလးကို ကိုတင္မင္းထက္က ေက်းဇူးျပဳထားတာပါ။ )
http://sandaywe.blogspot.com/2009/10/blog-post_07.html