ေႏြတည (အခန္း ၁၇ အဆက္)

ေႏြတည (အခန္း ၁၇ အဆက္)
ယခုလည္း သူသည္ အိပ္ရာထဲတြင္ “ဒီမ်က္လုံးႀကီး ဖြင့္စမ္းပါ”ဟု တိုးတုိး ေျပာၿပီးရယ္ေနလ်က္။ ထိုရယ္ေမာရႊင္ပ်သံ ကေလးသည္ ဤ အိပ္ခန္းကေလးကုိ သာယာခ်မ္းေျမ့မႈအေပါင္းျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းေပးေနသည္္။ သူသည္ပါးခ်င္းထိကပ္ထားရာမွ ခြာလုိက္ျပန္လ်က္ က်ေနာ္႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ႏွာတံျဖင့္ မထိတထိ ဖိကပ္ထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေႏြးေထြးေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ထိကပ္ထားျပန္သည္။ ယခုလည္းက်ေနာ္သည္ ဆုံးျဖတ္ထားသမွ်ကုိ ပစ္ပယ္လုိက္ၿပီး သူ႔ ကုိအလုံးစုံ ဖြင့္ေျပာလုိက္ခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ား ရင္ျပင္ထဲတြင္ ျပည့္သိပ္လာေနျပန္သည္။ ထုိဆႏၵမ်ားကုိ ေတာင့္၍တင္း၍ ရပ္ခံထား၏။ ဤအခ်ိန္ကေလး၌ ခဲြၾကရေတာ့မည္ ဟူေသာ အသိသည္ စိတ္ႏွလုံးကို ႏႈိးဆြေပးထားေနသည္။ တင္းထားသမွ် စိတ္မ်ားကုိ အဆံုုးစြန္အထိ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရမည္ ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဤအခ်ိန္ကေလး၌ သူ႔အသံကုိ မၾကားႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်ေနလုိက္လွ်င္မည္မွ်ေကာင္းမည္နည္း။ ေနာက္ဆုံး၌ တင္းခံေနသမွ်ကုိ ရုတ္တရက္ ေျဖခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ္သည္ သူ႔ကုိယ္လုံးက်စ္က်စ္ကေလးကို အတင္းအက်ပ္ဆုံးေပြ႔ဖက္လုိက္ေတာ့သည္။ အရုပ္ကေလးလုိ ဖ်စ္ညစ္ပစ္လုိက္ေလသည္။ ေဝသည္ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး အသက္ရွဳမရေတာ့ေအာင္ပင္ မြန္းက်ပ္ေနသည္။ သူ႔ပါးကုိ အထပ္ထပ္ အျပန္ျပန္၊ အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ နမ္းပစ္လုိက္သည္။ သူသည္လည္း က်ေနာ္႔ ကုိ အတင္းအက်ပ္ျပန္ဖက္ထားသည္။ ေဝ႔ အသက္ရွဳသံမွာ ေမာပန္းလာသည္။ လေရာင္ျခည္ထဲတြင္ ေဝ႔မ်က္လုံးမ်ားမွ အရည္လဲ႔ရႊန္းေတာက္ပလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးမွာ နီေထြးေနသည္။ ထုိအခါတြင္ ဝမ္းနည္း ေဆြးေျမ့စိတ္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔တကုိယ္လုံးကုို အစိမ့္စိမ့္ ဝါးမ်ိဳေနသည္။ “ကိုကုိ၊ ကုိကို၊ လႊတ္အုံးကြယ္၊ နဲနဲ ေရွာ့ေပးပါအုံး၊ ေဝမေနတတ္ေတာ့ဘူ၊ အသက္ရွဳလုိ႔လဲ မရေတာ့ဘူး” က်ေနာ္သည္ ျဖည္းျဖည္း ေျဖေလွ်ာ့ လႊတ္လုိက္သည္။ လႈိင္းလိပ္အိေနေသာ သူ႔ဆံပင္မ်ားသည္ က်ေနာ္႔ ပါးျပင္ကုိ ပြတ္တုိက္ေနဆဲ။ သူ႔အသက္ရွဴေငြ႔သည္ က်ေနာ္႔ ပါးျပင္ကုိျဖတ္သန္းေနဆဲ။ ေႏြးအိေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းသည္ ထိကပ္ထားဆဲ။ သုို႔ေသာ္ ယခုအခါ၌ အာရုံခံစားစိတ္သည္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလံုး၌ အလ်င္းမရွိႏုိင္ေတာ့ပါ။ ယခုအခါ၌ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈအေပါင္း၊ သူ႔ကုိအလုံးစုံ ဖြင့္လွစ္ ေျပာပစ္လုိက္ေတာ့မည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူႏွင့္ က်ေနာ္သည္ ၿမိဳင္ႀကီးမွလည္းေကာင္း၊ သူႏွင့္ က်ေနာ့္ အသိ အေပါင္းအသင္း ရွိသမွ်ေနရာ အေပါငး္မွလည္းေကာင္း၊ ခုိးေျပးသလုိ ထြက္ေျပး သြား ေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ဘဝသစ္တခုကို တဖန္ဖန္ဆင္းယူမည္။ ဤအတိတ္၏ အမဲစက္အေပါင္းကုိ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ သူ႔ကုိ က်ေနာ္႔ အနားေလးေတာင္ အေဝးထက္ပုိ၍ ခြာခြင့္ျပဳေတာ့မည္ မဟုတ္။ “ ေဟာ ေလးနာရီေတာင္ ထုိးသြားဘီကုိုကုိ၊ ျမင္းလွည္းေမာင္းလာသံေတာင္ ၾကားေနဘီ” ဟု သူသည္ ေျပာေန၏။ “ထေတာ့ကြယ္၊ ေဝဒီတခါ ဟိုမယ္ ေဖာက္သည္ ေပးခဲ့မယ္။ ျမတ္ခ်င္သမွ်ျမတ္ေပါ့၊ ဟုိမယ္ ႏွစ္ရက္ဘဲေနၿပီး ျပန္ခဲ့မယ္၊ ကိုကုိနဲ႔ မခဲြခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုကုိနဲ႔ ခဲြေနရတဲ့ရက္ေတြ မနဲေတာ့ဘူးေနာ္၊ ေဝ သြားေတာင္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူးကြယ္၊ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲ၊ ေတာ္ဘီ၊ ဒီတေခါက္ အေမ႔အတြက္လဲ စိတ္ေအးရပီဘဲ၊ အိမ္မယ္ဘဲ မခြာဘဲ အိ္မ္ဆုိင္ကေလး ဖြင့္ပီးေရာင္းေတာ့မယ္၊ ထေတာ့ကြယ္” သူ႔ဝမ္းနည္းရိပ္ ဝမ္းနည္းေငြ႔ သန္းေနေသာ၊ တုန္ယင္လႈိက္လွဲေနေသာ အသံကေလးမွာ ဤ အိမ္ခန္းကုိ ေနာက္ဆုံးႏႈတ္ဆက္ေနသကဲ့ပင္။ သူ႔မ်က္ႏွာကေလးတြင္ ဝမ္းနည္းရိပ္မ်ား ရွက္သန္းေနသည္။ ေမတၱာစစ္စစ္တုိ႔၏ အခုိးအရိပ္မ်ားသည္လည္း သူ႔မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ ျဖတ္သန္းေနျပန္သည္။ ေဝသည္ သူ႔အလိုလိုပင္ ေနာင္တတရား ရေနၿပီထင္၏။ ယခုလေရာင္ရိပ္ရိပ္ထဲတြင္ ေတြ႔ျမင္ေနသည့္ ေဝ႔ မ်က္ႏွာမွာ စပါးသယ္ အလုပ္သမေလးမခင္ေဝ၏ မ်က္ႏွာေသာ္လည္းေကာင္း သမီးေလး စပယ္ခုိင္ႏွင့္ ခဲြခြာၿပီး ေဟမန္မွလာခဲ့စဥ္က ေဝ၏မ်က္ႏွာကေလးအျဖစ္သုိ႔ လည္းေကာင္း ျပန္၍ ျဖစ္ေနသည္။ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အခ်ိန္၌ပင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ မ်ိဳသိပ္ထားသည့္ အက်ိတ္အခဲ အစိုင္အခဲမ်ား၊ နာက်ည္းမႈမ်ား ျပန္၍ ေပၚလာေလသည္။ အမဲစက္မ်ားအတြက္ ရ႔ြံရွာစက္ဆုပ္စိတ္အဆိပ္သည္ ထုိအခ်ိ္န္တြင္ က်ေနာ့္ တကုိယ္လုံးကို တဖ်င္းဖ်င္း ရစ္ပတ္ေနသည္။ ေပ်ာ့ညံ႔ေသာ၊ သိမ္ေမြ႔ေသာ၊ မျပတ္သားေသာ၊ အားေလ်ာ့ေသာ က်ေနာ့္စိတ္ အေပါင္းကို ထုိစိတ္တုိ႔သည္ ေဘးသို႔ ျပတ္ေတာင္းစြာ လႊင့္ဖယ္ ထုတ္ပစ္ေလသည္။ ဘယ္မွ် ရြ႔ံရွာဖြယ္ေကာင္းသည့္ ျပစ္မႈနည္း၊ ထုိျပစ္မႈအားက်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္ထားသူအား ဘာေၾကာင့္ မိမိသည္ ဤမွ် ေမတၱာထားေနရသနည္း။ အားလုံးကုိ ရုန္းကန္ ဆန္တက္ၿပီးေနာက္ က်ေနာ္သည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္သြားေလသည္။ စိတ္ထဲ၌ အသက္ေသသည္အထိ ေၾကကဲြရသည္ပင္ ျဖစ္ပါေစေတာ့၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတုိင္း အတိအက် လုိက္နာရမည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔ကို ေနာက္ဆုံးတႀကိမ္ ထပ္၍ ေပြ႔ညွစ္ပစ္လုိက္ၿပီး ေျဖလႊတ္လုိက္လ်က္ စက္ရုပ္တခုကဲ႔သို႔ အိပ္ရာမွ ထလုိက္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ျမင္းလွည္းလည္း အိမ္ျခံေရွ႔ အေပါက္ဝမွ ၾကာပြတ္ရိုက္ၿပီး အခ်က္ေပးေနသည္.။ ထုိေနာက္အိမ္ထဲမွ အထည္ထုပ္မ်ားကို တင္လိုက္ၿပီး ျမင္းလွည္းသည္ကုန္းေပၚပုိင္းမွ အဆင္း အေကြ႔ ဖက္သို႔ ျဖည္းျဖည္း ေႏွးေႏွး ဆင္းသက္သြားေလသည္။ ျမင္းလွည္းထြက္ခြာေနစဥ္တြင္ က်ေနာ္သည္ ေဟမန္၏နံနက္ဆည္းဆာအလွမ်ားကုိ ျပန္လည္ တမ္းတေနသည္။ ျမစ္ျပင္ထက္ဝယ္ ႏွင္းမႈန္မ်ား ရစ္ကိန္းေနတတ္သည့္ ေဟမန္။ ယခုၿမိဳင္ႀကီးသည္ မလႈပ္မရွက္ အိပ္ေမာက်ေနဆဲပင္။ ျမင္းလွည္းသည္ ကားဂိတ္ဖက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႔ေနလ်က္ ျမင္းခြာသံ တခ်က္ၾကားတုိင္း အိမ္မွ တလွမ္းကြာလာေနခဲ့ၿပီကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာပင္ က်ေနာ္သည္ ၿငိမ္၍ ေတြးေန၏။ ထုိအခါတြင္ ျမင္းလွည္းကုိ အိမ္ဘက္ ျပန္ေမာင္းႏွင္သြားေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကို က်ေနာ္သည္ ပင္ပန္းလွစြာ ေခ်ဖ်က္ေနရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္တည၊ သူ႔ကုိ သတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည့္ တညက သတ္ပစ္မိလွ်င္ ယခုလုိ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈျဖင့္ ၾကံဳေတြ႔ရမည္မဟုတ္။ ယခုကား ေဝ႔ ကိုအျခားတပါးေသာ ေယာက်္ား တဦးႏွင့္တဲြယွဥ္ အိပ္စက္ရန္ က်ေနာ္သည္ လုိက္ပို႔ေနလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။ ၿမိဳ႔သစ္ကေလးမွ ေဟမန္သုိ႔ ေျပာင္းရန္ ျမင္းလွည္းျဖင့္ထြက္လာခဲ့စဥ္က ျမင္းလွည္းေပၚမွ သူ လိမ့္က်ၿပီး တခါတည္းေသလြန္သြားခဲ့လွ်င္ မည္မွ်ေကာင္းမည္းနည္း။ ထုိစဥ္ကဆုိလွ်င္ သူသည္ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည့္ မခင္ေဝသာလွ်င္ ျဖစ္လ်က္ ထုိစဥ္က ေသလမ္းျဖင့္ ခဲြခြာခဲ့ရလွ်င္ ယခုထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သက္သာေပမည္။ ျမင္းလွည္း ျဖတ္သန္းေနစဥ္ လမ္းေဘး ဓာတ္မီးတုိင္မ်ားမွ အလင္းေရာင္ႏွင့္ ဝင္လုဆဲဆဲမွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လေရာင္သည္ တဖက္ေဘးမွ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ အိပ္ရာမွ ထေျပးလာခဲ့ရသျဖင့္ သူသည္ မျပင္ဆင္ရေသးဘဲ ပကတိရုိးသားျဖဴစင္ေသာအလွမ်ားႏွင့္ မခင္ေဝပင္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ထမီမွာ ကပုိကရုုိျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အိပ္ရာထဲမွ ထလာခဲ့ေသာ တြန္႔ေၾကေနသည့္ အက္်ီကုိ ဆဲြဆန္႔ေနသည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာေပၚမွ မပီမသအျပဳံးရိပ္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဤ အခ်ိန္၌ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးမ်ားသည္ ျမင္းခြာတခ်က္လွမ္းလုိက္တိုင္း တင္းက်ပ္လာေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္သည္ မာနအေပါင္းကုိ ေျဖေလ်ာ့လုိက္ၿပီး ျမငး္လွည္းကုိ ေနာ္က္ျပန္၍ ေမာင္းခုိင္း ခ်င္ေသာ ဆႏၵ ေပၚလာေနျပန္သည္။ “ ေဝဟုိမယ္ႏွစ္ရက္ဘဲ ေနမယ္ေနာ္ကုိုကို။ ေဝမရွိရင္ ကုိကို စားေရးေသာက္ေရး ဒုကၡေရာက္ေနရတာဘဲ၊ စီးပြားေရး ေလာဘတုိက္ေနမိတာ ကုိကို႔ကို ဒုကၡ ေပးသလုိဘဲေနာ္၊ ကုိကိုစားဖို႔ငါးသေလာက္ေပါင္းယူလာခဲ့မယ္၊ သဘက္ခါျပန္လာမွာ၊ ဟိုကကုန္ မယူလာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ ေတာ္ဘီကြယ္၊ ကိုကို နဲနဲပိန္သြားသလားလို႔၊ ေဝမရွိတုန္းမ်ား ဖ်ားေနရင္ဒုကၡ၊ ေဝ႔ကို ကုိကိုသတိမရဘူးလား” သူတုိးတုိးေျပာလုိက္သံသည္ တင္းခံမာေက်ာေနသမွ် တုိ႔ကုိ ေခ်ဖ်က္ပစ္ေနသလုိျဖစ္ေနသည္။. “ မရပါဘူး” “ဘာ ကုိကုိ” “ေအာ္…. သတိမရပါဘူးေဝ” “ဟင္…” “ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကုိယ့္ အတြက္ ေနသားတက် ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ေနေနက်ျဖစ္ေနၿပီေဝ၊ ကုိယ္တုိ႔ဟာ ညားစ ဇနီးေမာင္ႏွံမွ မဟုတ္ေတာ့တာဘဲ၊ ၿပီးေတာ့ ေဝ႔ကို ကုိယ္က ဧည့္သည္လုိသေဘာထားေနတယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီလိုမွသေဘာ မထားႏိုင္ရင္လဲ၊ ဒီလုိေနလုိ႔ ဘယ္ရႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ေဝ ကသုံးရက္ေလာက္လာေနၿပီး ျပန္သြားလုိက္၊ အခုေနအခါမယ္ ဒါကိုအသစ္အဆန္းလုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ဖူးေလ၊ အိမ္ေထာင္တခုရဲ႔ အဓိက အက်ဆုံး မ႑ိဳင္ဟာ စီးပြားေရးဘဲမႈတ္လား။ စီးပြားေရးလူအျမင္ တင့္တယ္ေအာင္ ဘယ္နည္းနဲ့ျဖစ္ျဖစ္ စီးပြားေရးဘဲ လုပ္ရမယ္မႈတ္လား၊ “ဧည့္သည္ ျဖစ္၍၊ အိမ္အုိးပစ္ခြာ၊ မေနသာပါ၊ သူ႔ရြာသူ႔ထံ ျပန္ေပတာဘဲ” ဆုိသလုိေပါ့ေလ” ေဝသည္ သူ႔ကုိယ္ကုိ ပုိ၍ တုိးညြတ္လိုက္ကာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း မ်က္ႏွာမွာ မိႈင္းညိႈ႔လာေနသည္။ “ ဒါျဖင့္ ျမင္းလွည္းျပန္ေမာင္းခုိင္းေတာ့မယ္ ကိုကုိ” ျမင္းလွည္းသည္ေနာက္ဆုံးတြင္ အေၾကာင္းအရာအေပါင္း၏ အဆုံးသတ္ရာေဒသျဖစ္မည့္ ကားဂိတ္ဖက္သုိ႔ ေကြ႔ခ်ိဳး ဝင္လာေနသည္။ က်ေနာ္သည္ မဟတဟ မပြင့္မလင္း တခ်က္ ရယ္လုိက္၏။ ထုိရယ္သံထဲ၌ ရ႔ြံမုန္းမႈ။ ခါးသီးမႈ၊ စက္ဆုပ္မႈ အေပါင္းသည္ ျပည့္သိပ္ပါရွိသြားေနသည္။ ထုိအထဲတြင္ ေၾကကဲြြမႈ ဆုိ႔နစ္မႈမ်ားပါ ေရာေႏွာေနျပန္သည္။ “အထူးအဆန္းမဟုတ္ပါဘူးေဝရာ၊ မင္းအခု ရက္ပုိင္းမယ္ ရုဳးမ်ားရုဳးေနသလား” က်ေနာ္သည္ ရယ္သံႏွင့္ဆက္တုိက္ေျပာလုိက္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ က်ေနာ္သည္ ကားဂိတ္၌ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလုုိက္ၿပီး ကားလဲွမုိးေပၚသို႔ အထည္ထုပ္မ်ား တင္ေပးေနသည္။ ေဝသည္ ကားေပၚသို႔တက္သြားၿပီး ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ေရာေႏွာေနေလသည္။ က်ေနာ္သည္ ႏႈတ္ဆက္ရန္ကားနံေဘးမွ သူရွိရာဘက္သုိ႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။ က်ေနာ္သည္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး “ ကုိယ္သြားေတာ့မယ္ေဝ”ဟု တုိုးတုိးႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ သည္တခါက်ေနာ့္ ႏႈတ္ဆက္သံမွာ အတုိးသက္ဆုံး၊ အညင္သာဆုံးႏွင့္ ေဝ႔အေပၚထားရွိသမွ် ေမတၱာအေပါင္း၏ ႏူးည႔ံသိမ္ေမ႔ြမႈ၊ နက္နဲမႈဲအေပါင္းကို ေဖာ္ျပေနသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ ကုိကုိ”ဟု သူ၏ ခ်ိဳျမေသာ ႏႈတ္ဆက္သံမွာ ျပတ္ေတာက္ကုန္ၿပီးသည့္ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးအေပါင္းကုိ ေနာက္ဆုံးျပန္၍ဆက္ရန္ အားအင္ကုန္ခန္း ႏြမ္းနယ္စြာေျမွာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာ ႀကိဳးပမ္းလုိက္မႈတခုကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဤစကၠန္႔တုိ႔မွာ ေနာက္ဆုံး စကၠန္႔မ်ားျဖစ္၏။ အခုိင္အျမဲတည္ေဆာက္ခဲ့ဘူးသည့္ အိမ္ေထာင္ေရးတခု၏ ေနာက္ဆုံး၏ ေနာက္ဆုံုးအခိ်န္ျဖစ္ေသာ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြဖြယ္ရာ စကၠန္႔မ်ားျဖစ္ေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေဝႏွင့္ ေဝးသြားခဲ့ရပါၿပီ။ သည္တခါ အျဖစ္အပ်က္ကား အိပ္မက္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ အိမ္ေထာင္းေရးမွာ ေနာက္ဆုံး၌ အရွိန္ကုိ ျပန္၍ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၿပိဳကဲြပ်က္စီးသြားခဲ့ေလၿပီ။ နိဳင္၀င္းေဆြ ( အခန္း ၁၈ နိဂံုးပိုင္းကို ေမွ်ာ္...)

Make Money Online : http://ow.ly/KNICZ