ဒုဆုိးနန္းေတာ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုးရီးယား အကၡရာကို တီထြင္ခဲ့သူ ဘုရင္ ဆဲလ္ဂ်ဴ ံး၏ ရုပ္ထုကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုးရီးယားအကၡရာ တီထြင္ခဲ့သူကို ယခင္က ကြ်န္မ မသိခဲ့။ သိရွိခြင့္ ရသည့္အတြက္ ဝမ္းသာရသည္။
ယခုလို သြားသြားလာလာေနရသည္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မိေသာ္လည္း ထြက္ဆိုဝန္ခံခ်က္ ေပးၿပီးကတည္းက အရိပ္ကဲ့သို႔ စိုးမိုးေနသည့္ စိတ္ဖိစီးမႈႏွင့္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္တို႔က အေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနသည္။
ေက်းလက္ေဒသအပိုင္းသုိ႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ ဆင္တူေသာ ေက်းလက္ရနံ႔ကိုရရွိသည္။ ေဆာင္းရာသီ၏
ျမင္ကြင္းသည္ အထီးက်န္ဆန္ေသာ္လည္း ေျမာက္ကိုရီးယား ေက်းရြာေလးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျခားနားမႈမရွိ။ ဤေနရာတြင္ ေလသည္ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းသျဖင့္ လူအမ်ားအျပား လည္ပတ္ၾကသည္ဟု လီအုတ္က ေျပာသည္။
ယိုင္နဲ႔ေနေသာ လယ္သမားအိမ္တစ္လံုးေရွ႕တြင္ ကားကို ထိုးရပ္သည္။ ၿခံစည္းရိုးမရွိသျဖင့္ အိမ္ရွိရာသုိ႔ ကြ်န္မတို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အိမ္တြင္း၌ လူမရွိ။ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္တြင္လည္း လူသူမေတြ႕ရ။ အိမ္တံခါးလည္း ေသာ့မခတ္ထား။
ကြ်န္မတို႔ အိမ္အတြင္းသုိ႔ ဝင္ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ေရခဲေသတၱာႏွစ္လံုးႏွင့္ လိုင္းဖုန္း တစ္လံုးကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ကြ်န္မ အံ့ၾသသြားသည္။ ေျမာက္ကိုရီးယား လယ္သမားအိမ္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ မေတြ႕ႏိုင္။ ေက်းလက္ေဒသတြင္ ေလ်ွာက္လည္ၾကၿပီး ဆိုးလ္ၿမိဳ႕သို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္မုခ္ဦးရွိ ေစ်းတန္းသို႔ သြားရန္ လီအုတ္က အႀကံျပဳသည္။
အထည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္ၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔အား ဝိုင္းအံုလ်က္ အလုအယက္ ေရာင္းခ်ရန္ ႀကိဳးစားၾကသည္။ အေရာင္စံုေသာ အေရာင္းသမားမ်ား၏ တူညီဝတ္စံုမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ေရြမႈေၾကာင့္ ကြ်န္မ အေနရခက္သြားသည္။ သူတို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္၏စကားေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထိတ္လန္႔သြားသည္။
"ေနစမ္းပါဦး။ ရွင္က ကင္ယြန္ေဟး မဟုတ္လား"
ဆူညံေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး ၿငိမ္က်သြားသည္။ ကြ်န္မအနီးရွိလူမ်ား စပ္စပ္စုစု တီးတိုးေျပာသံမ်ားေၾကာင့္ ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးခဲသြားသည္။
"ဘယ္သူလဲ သူက" အသံတစ္သံ။
"ကင္ယြန္ေဟးေလ ေလယာဥ္ကို ဗံုးခြဲတာ သူေပါ့"
အားလံုးသည္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ကြ်န္မအနား တိုးကပ္လာၾကသည္။ အနီးကပ္ၾကည့္ရႈၾကသည္။ ေအးဂ်င့္မ်ား ေရာက္လာၾကၿပီး ကြ်န္မကို ၿခံရံကာ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာၾကသည္။ အေရာင္းသမား တစ္ဦးက "ယြန္ေဟး အခ်ိန္မေရြးျပန္လာခဲ့ပါ။ ဝတ္စံုတစ္စံု ကြ်န္မက လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္" လွမ္းေအာ္လိုက္သည္ကို ၾကားရ၏။
ကြ်န္မတို႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားေသာ္လည္း မည္သူမွ် မျပန္ခ်င္ၾကေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ်းတန္း ေလွ်ာက္ၾကသည္။ လီအုတ္ကို ကြ်န္မက
"ဆိုင္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားတာ ႏိုင္လြန္ေရာင္းတာ မေတြ႕မိဘူး။ ရွားပါးကုန္မို႔လ္ု႔ိလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ကြ်န္မ စိတ္ထဲတြင္ ေတာင္ကိုရီးယားသည္ နည္းပညာ ေနာက္က်သျဖင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားကဲ့သို႔ ႏိုင္လြန္မထုတ္လုပ္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆထားသည္။ ႏိုင္လြန္သည္ ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ဇိမ္ခံပစၥည္းျဖစ္သည္။
လီအုတ္က "အခု ႏိုင္လြန္ကို မသံုးၾကေတာ့ဘူး။ ႏိုင္လြန္ဟာ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီၫြတ္ဘူးလို႔ ေတြ႕ရွိထားတယ္။ ခ်ည္မွ်င္ကို အေျချပဳ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့ အဝတ္အထည္ေတြပဲ ထုတ္လုပ္ေတာ့တယ္။ နည္းပညာနဲ႔ ထုတ္လုပ္ထားတဲ့အတြက္ ႏိုင္လြန္လိုပဲ အၾကမ္းခံတယ္။ ႏိုင္လြန္ဟာ အေပါစားလို႔ ဒီမွာ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္"
ကြ်န္မက ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းလ်က္
"ယံုႏိုက္စရာေတာင္ မရွိဘူး။ ေတာင္ကိုရီးယားနဲ႔ ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ အားလံုးဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ။ ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ မစိုးရိမ္အားဘူး။ ႏိုင္လြန္ဝတ္ႏိုင္ရင္ပဲ ကံေကာင္းလွၿပီလို႔ ယူဆေနတယ္"
ဂြ်န္ဘု ငါးေျခာက္ေစ်းသိို႔ ကြ်န္မတို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ျပည္ႀကီးငါး ေက်ာက္ပြင့္ စသည့္ အမ်ဴ ိးအမည္စံုလွေသာ ေရထြက္သတၱဝါမ်ားကို ေတာင္ပံုရာပံု ေတြ႕ရသည္။ ေစ်းတန္းအဆံုးတြင္ စားေသာက္တန္း ေတြ႕ရသည္။ ေလဟာျပင္တြင္ ခံုတန္းမ်ားခင္းလ်က္ ေရာင္းခ်ေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ မည္သည့္လူတန္းစားတို႔ စားေသာက္ေနသည္ကို သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ကြ်န္မ ဆိုင္တန္းနား ကပ္သြားကာ လီအုတ္အား
"ဘယ္သူေတြ ဒီမွာ လာစားၾကတာလဲ"
"အမ်ားစုက အလုပ္သမားလူတန္းစားေတြပါ။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ ဆိပ္ကမ္းလုပ္သား ကုန္တင္ယဥ္ေမာင္းတဲ့ လူေတြပါ"
စံုလင္လွေသာ စားဖြယ္မ်ားက္ုိ ၾကည့္လ်က္ ကြ်န္မက
"ကြ်န္မ မိသားစုထက္ေတာင္ စားႏိုင္ၾကတယ္။ ကြ်န္မတို႔ ဒီမွာ စားလို႔ရမလား"
လီအုတ္က အျခားေအးဂ်င့္မ်ားက္ုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူတို႔က ေခါင္းယမ္းျပသည္။ ေအးဂ်င့္တစ္ေယာက္က "ဒီေနရာက ေလဟာျပင္ ျဖစ္ေနေတာ့ မင္းကို မွတ္မိသြားႏိုင္တယ္။ ဒီနားမွာ ရွိတဲ့ နမ္ေျမာင္ ေစ်းတန္မွာ သြားစားရင္ ရပါတယ္"
နမ္ေျမာင္ေစ်းတန္းတြင္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္(အေအး) (Cold Noddle Soup) ေရာင္းေသာဆိုင္မ်ား ရွိေၾကာင္း နမ္ေျမာင္ေစ်းတန္းသည္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕တြင္ နာမည္ေက်ာ္ စားေသာက္တန္းျဖစ္ေၾကာင္း လီအုတ္က ရွင္းျပသည္။
ပထမဆံုးေတြ႕ေသာ ဆိုင္သည္ အေတာ္ပင္ ေက်ာ္ၾကားေသာဆိုင္ ျဖစ္မည္။ ဆိုင္ေရွ႕ အဖိုးတန္ကားမ်ား ရပ္ထားသည္။ အတြင္းသို႔ ဝင္ရန္ တန္းစီေနေသာ လူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္မတို႔လည္း ဝင္တန္းစီရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ကြ်န္မတို႔ ဆိုင္ထဲ ေရာက္သြားၾကသည္။
စားပြဲထိုး မိန္းကေလးက ကြ်န္မတို႔အား စားပြဲ တစ္လံုးဆီသို႔ လမ္းျပေခၚေဆာင္သြားသည္။ တစ္ခန္းလံုး စကားေျပာသံမ်ားျဖင့္ အုတ္အုတ္က်က္က်က္။ စားပြဲထိုးမ်ားက အစားအေသာက္မ်ားကို ေခါက္ခ်ီျပန္ခ်ီ သယ္ပို႔ေနၾကသည္။ ကြ်န္မတို႔အားလံုး ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ မွာစားၾကသည္။ ဆာေလာင္ေနၾကသျဖင့္ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ဘဲ စားၾကသည္။
သားနားစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ လူတစ္စုက ကြ်န္မတို႔ အနီးရွိ စားပြဲတြင္ စားေသာက္ေနရင္း အာေပါင္အာရင္း သန္သန္ျဖင့္ ျငင္းခံု ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။ သူတို႔ ေျပာဆိုေနၾကသည္မ်ားကို ကြ်န္မက စားေသာက္ရင္း နားေထာင္မိသည္။
"ဝမ္ေျပာင္ကို ၾကည့္စမ္းကြာ။ သစၥာေဖာက္ ထြက္ေျပး ခိုလႈံလိုက္တာနဲ႔ သူေဌးျဖစ္သြားတယ္"
"ေအးေပ့ါကြာ။ သူ ေမာင္းေျပးလာတဲ့ တိုက္ေလယာဥ္တန္ဖိုးကလည္း နည္းမွမနည္းပဲ။ ဒီလိုထြက္ေျပးလာတဲ့ လူေတြကို အစိုးရ ေပးရတာလည္း မနည္းဘူး"
"ေျမာက္ကိုရီးယားအေၾကာင္းဆိုလို႔ ကင္ယြန္ေဟး ဓာတ္ပံုကို မင္းေတြ႕ဖူးလား"
"ေတြ႕ဖူးတာေပါ့။ ဒီလို မ်က္ႏွာမ်ဴ ိးဟာ တဏွာႀကီးတဲ့ မိန္းမပ်က္ျဖစ္မယ္လို႔ ငါေလာင္းရဲတယ္။ ေယာက်ာ္း တစ္ဒါဇင္ေလာက္ေတာင္ သူက အယားေျပမယ့္ မိန္းမမ်ဴ ိး မဟုတ္ဘူး"
"သူ႔ရဲ႕ ေခ်ာေမာတဲ့ ရုပ္ရည္ေၾကာင့္ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကို သနားၾကတယ္။ ရုပ္ဆိုးတဲ့လူဆိုရင္ သတ္ပစ္လိုက္တာ ၾကာၿပီ"
"သူဟာ အပ်ဴ ိစစ္တယ္လို႔ မင္းထင္သလား"
"ဘယ္သူသိမွာလဲ။ ဒီလို ရုပ္ရည္မ်ဴ ိး ကိုယ္လံုးမ်ဴ ိးနဲ႔ ဘယ္သူက ေျပာႏိုင္မွာလဲ"
ကြ်န္မ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ယင္လာသည္။ တူႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားတြင္ ၫွပ္ထားေသာ ေခါက္ဆြဲဖတ္မ်ား ေလ်ာက်ကုန္သည္။
လီအုတ္က "ငါတို႔ အစကတည္းက ဒီဆိုင္ကို မလာသင့္ဘူး။ ငါတို႔ သြားၾကရေအာင္"
ကြ်န္မက သိပ္ေဒါသထြက္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ မည္သို႔မွ် မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ တူႏွစ္ေခ်ာင္းကို စားပြဲေပၚတြင္ အသာအယာခ်လိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ေခါက္ဆြဲပန္းကန္ကို မယူၿပီး ေခါက္ဆြဲမ်ားကို ထိုလူမ်ား စားပြဲေပၚသို႔ သြန္ခ်လိုက္သည္။ တလိပ္လိပ္တက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းမရေတာ့။
"ေဟ့ ေခြးမသားေတြ နင္တို႔ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္း ေျပာေနတယ္ ထင္လို႔လဲ"
"ဘုရား ဘုရား သူပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ငါပဲ။ မင္းတို႔ ကလီစာေတြကို ေဖာက္ထုတ္ မပစ္တာ ကံေကာင္းတယ္မွတ္"
သူတို႔က ကြ်န္မအား အထိတ္တလန္႔ ေမာ့ၾကည့္ေနၾကသည္။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ အားလံုးက ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုလံုး တီးတိုး ေျပာဆိုျခင္းႏွင့္ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကျခင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မ စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရသည္။ ကြ်န္မ ဘာမွထပ္မလုပ္ႏိုင္မီ လီအုတ္က တံခါးဝသို႔ အတင္းဆြဲေခၚလာသည္။ ေအးဂ်င့္တစ္ေယာက္က စားပြဲေပၚတြင္ က်သင့္ေငြ ေပးေခ်ေပးၿပီး ေအးဂ်င့္မ်ားက ကြ်န္မအား ဝန္းရံလ်က္ ထြက္လာ ခဲ့ၾကသည္။
လီအုတ္က ပထမဆံုးေတြ႕သည့္ Taxi ကို တားသည္။ ကားအတြင္းသို႔ ကြ်န္မတို႔ စုၿပံဳတိုးဝင္ကာ စီးလာသည္။ ေအးဂ်င့္မ်ားက ေနာက္မွျပတင္းေပါက္မွ ေစာင့္ၾကည့္လ်က္ လိုက္လာသူ ရိွ မရွိကို စစ္ေဆးသည္။ တစ္ေယာက္က "မနက္ျဖန္ သတင္းစာထဲမွာ ပါရင္ ပါလာလိမ့္မယ္"
ကြ်န္မက "သတင္းစာထဲမွာ ပါရင္လည္း ေသာက္ဂရုမစိုက္ဘူး။ ဒီလို ပက္ပက္စက္စက္ ေျပာေနတာကို ရွင္တို႔က ဘာျဖစ္လို႔ ခြင့္ျပဳရတာလဲ"
လီအုတ္က ေျဖာင္းဖ်ေသာ ေလသံျဖင့္ "ယြန္ေဟး ဒီဟာ ေျမာက္ကိုရီးယား မဟုတ္ဘူး။ လူေတြကို သူတို႔ စကားေျပာတာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ဖမ္းလို႔မရဘူး။ ငါတို႔ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။ ကံေကာင္းလ္ု႔ိ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္မျဖစ္တာ"
ကြ်န္မတို႔ ကားရပ္ထားခဲ့သည့္ အေရွ႕မုခ္ဦးအနီးတြင္ Taxi ေပၚမွ ဆင္းၾကသည္။ နမ္ဆန္ အျပန္လမ္းတြင္ လီအုတ္က "ဒီေန႔ ေလွ်ာက္လည္ရတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား။ ဟို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးက လြဲရင္ေပါ့"
ကြ်န္မက မ်က္ရည္က်လုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး "ေတာ္ၿပီ ေနာက္ဆိုရင္ အျပင္မထြက္ေတာ့ဘူး။"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ လူေတြ မွတ္မိမွာစိုးလို႔လား။ မင္း အေၾကာင္းကို သူတို႔ကေျပာမွာကို ေၾကာက္ေနတာလား"
"အဲ့ဒီလိုေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အျပင္ထြက္ရတာ ေကာင္းတယ္။ ေလေကာင္းေလသန္႔ရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာလည္း ေကာင္းတယ္။ ဒီမွာ ရွိတဲ့ လူေတြက သူတို႔ဘဝနဲ႔ သူတို႔ပဲ။ ကြ်န္မနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ကြ်န္မက ေသလူပဲ။ မၾကာခင္ ေသရေတာ့မယ့္ လူပဲ"ကြ်န္မ ငိုခ်လိုက္သည္။
လီအုတ္က "မင္း ကံၾကမၼာကို ငါတို႔ ျပဳျပင္ေပးလို႔ မရဘူး။ တရားရံုးရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အခိုက္တန္႔အတြင္း မင္းကို ငါတို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ ထားမယ္"
"ကြ်န္မ မေပ်ာ္ခ်င္ပါဘူး။ ကြ်န္မကို သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့"
ဆက္ရန္
SwamHtet
..........................
ေ်မာကၠိဳရီးယား စပိုငၼယ္ ကျင္ယႏ္ေဟး၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း
အပိုင္း ၃၃
ေနာက္ရက္အနၫ္းငယ္အၾကာၾတင္ ဒုဆိုးနႏ္းေတာ္ သို႔ ကား်ဖင့္ ၾသားၾကသၫ္။ ေတာငၠိဳရီးယား ယၪ္ေက္းမႈသၫ္ ေအမရိကႏ္ ယၪ္ေက္းမႈႏြင့္ ေရာယြကၸ္ကၦီးေနသၫ္ဟဳ ေက္ာင္းၾတင္ သင္ၾကားဖူးသၫ္။
ဒုဆုိးနႏ္းေတာၠိဳ ေကာင္းျမျႏၥာ ်ပဳ်ပင္ ထိႏ္းသိမ္းထားသၫၠိဳ ေၾတ႕ရသၫ္။ ကိုးရီးယား အကၡရာကို တီၾထငၡဲ့သူ ဘုရင္ ဆဲလၢ္ဴ ံး၏ ႐ုပၴဳကို ေၾတ႕ရသၫ္။ ကိုးရီးယားအကၡရာ တီၾထငၡဲ့သူကို ယခငၠ ၾက္ႏၼ မသိခဲ့။ သိရြိျခင့္ ရသၫ့္အၾတက္ ဝမ္းသာရသၫ္။
ယခုလို ၾသားၾသားလာလာေနရသၫၠိဳ ေပ္ာ္ရႊငၼိေသာႅၫ္း ၾထကၦိဳဝႏၡံခ္က္ ေပးၿပီးကတၫ္းက အရိပၠဲ့သို႔ စိုးမိုးေနသၫ့္ စိတၹိစီးမႈႏြင့္ ေၾကာၾက္ရံ႕စိတၱိဳ႕က ေအနာကၼြ ေတကာက္ေကာက္ လိုက္ေနသၫ္။
ေက္းလက္ေဒသအပိုင္းသုိ႔ ေရာကႅာသၫ္ႏြင့္ အမြ္ ေ်မာကၠိဳရီးယားႏြင့္ ဆငၲဴေသာ ေက္းလက္ရနံ႔ကိုရရြိသၫ္။ ေဆာင္းရာသီ၏
်မျငၠင္းသၫ္ အထီးက္ႏၧႏ္ေသာႅၫ္း ေ်မာကၠိဳရီးယား ေက္းျရာေလးမ္ားကဲ့သို႔ပင္ ်ခားနားမႈမရြိ။ ဤေနရာၾတင္ ေလသၫ္ လတၦတ္သႏ္႔ရြင္းသ်ဖင့္ လူအမ္ားအ်ပား လၫၸတ္ၾကသၫ္ဟဳ လီအုတၠ ေ်ပာသၫ္။
ယိုငၷဲ႔ေေနသာ လယ္သမားအိမၲစႅံဳးေရြ႕ၾတင္ ကားကို ထိုးရပ္သၫ္။ ၿခံစၫ္းရိုးမရြိသ်ဖင့္ အိမ္ရြိရာသုိ႔ ၾက္ႏၼတို႔ တႏ္းတႏ္းမတၼတ္ ေလြ္ာၾက္သားသၫ္။ အိျမၲင္း၌ လူမရြိ။ အနီးအနား ပတ္ဝႏ္းက္ျငၲငႅၫ္း လူသူေမၾတ႕ရ။ အိမၲံခါးလၫ္း ေသာ့မခတၳား။
ၾက္ႏၼတို႔ အိမ္အၾတင္းသုိ႔ ဝင္ၾကသၫ္။ မီးဖိုေခ္ာျငၲင္ ေရခဲေသတၱာႏြစႅံဳးႏြင့္ လိုင္းဖုႏ္း တစႅံဳးကို ေၾတ႕ရသ်ဖင့္ ၾက္ႏၼ အံ့ၾသၾသားသၫ္။ ေ်မာကၠိဳရီးယား လယ္သမားအိျမၲင္ ယခုကဲ့သို႔ ေမၾတ႕ႏိုင္။ ေက္းလက္ေဒသၾတင္ ေလ္ြာကႅၫ္ၾကၿပီး ဆိုးလ္ၿမိဳ႕သို႔်ပႏႅာခဲ့သၫ္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေအရြ႕ဘကၼဳခ္ဦးရြိ ေစ္းတႏ္းသို႔ ၾသားရႏ္ လီအုတၠ အႀကံ်ပဳသၫ္။
အထၫၦိဳငၲစၧိဳငၴဲသို႔ ဝင္ၾကသၫ္။ ၾက္ႏၼတို႔အား ဝိုင္းအံုလ္က္ အလုအယက္ ေရာင္းခ္ရႏ္ ႀကိဳးစားၾကသၫ္။ ေအရာငၥံဳေသာ ေအရာင္းသမားမ္ား၏ တူညီဝတၥံဳမ္ားႏြင့္ ေဖာ္ေျရမႈေၾကာင့္ ၾက္ႏၼ ေအနရခၾက္သားသၫ္။ သူတို႔ထဲမြ တစ္ေယာက္၏စကားေၾကာင့္ ၾက္ႏၼ ထိတႅႏ္႔ၾသားသၫ္။
"ေနစမ္းပါဦး။ ရြငၠ ကျင္ယႏ္ေဟး မဟုတႅား"
ဆူညံေေနသာ ပတ္ဝႏ္းက္ငၲစၡဳလံုး ၿငိမၠ္ၾသားသၫ္။ ၾက္ႏၼအနီးရြိလူမ္ား စပၥပၥဳစု တီးတိုးေ်ပာသံမ္ားေၾကာင့္ ၾက္ႏၼ တစၠိဳယႅံဳး ေအးခဲၾသားသၫ္။
"ဘယ္သဴလဲ သူက" အသံတစ္သံ။
"ကျင္ယႏ္ေဟးေလ ေလယာဥၠိဳ ဗံုးျခဲတာ သူေပါ့"
အားလံုးသၫ္ စိတႅႈပ္ရြားျစာ်ဖင့္ ၾက္ႏၼအနား တိုးကပႅာၾကသၫ္။ အနီးကပ္ၾကၫ့္ရႈၾကသၫ္။ ေအးဂ္င့္မ္ား ေရာကႅာၾကၿပီး ၾက္ႏၼကို ၿခံရံကာ ဆိုငၴဲမြ ၾထကႅာၾကသၫ္။ ေအရာင္းသမား တစ္ဦးက "ၾယႏ္ေဟး အခ္ိေႏၼျရး်ပႏႅာခဲ့ပါ။ ဝတၥံဳတစၥံဳ ၾက္ႏၼက လက္ေဆာင္ေပးပါ့မယ္" လြမ္းေအာႅိဳက္သၫၠိဳ ၾကားရ၏။
ၾက္ႏၼတို႔ လႈပႅႈပ္ရြားရြား ်ဖျစ္သားေသာႅၫ္း မၫ္သဴမြ္ မ်ပႏၡ္င္ၾေကသး။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစ္းတႏ္း ေလြ္ာက္ၾကသၫ္။ လီအုတၠိဳ ၾက္ႏၼက
"ဆိုင္ေၾတ ဒီေလာကၼ္ားတာ ႏိုျငႅႏ္ေရာင္းတာ ေမၾတ႕မိဘူး။ ရြားပါးကုႏၼိဳ႕လ္ု႔ိလား။ ဘာ်ဖစႅိဳ႕လဲ"
ၾက္ႏၼ စိတၳဲၾတင္ ေတာငၠိဳရီးယားသၫ္ နၫ္းပညာ ေနာကၠ္သ်ဖင့္ ေ်မာကၠိဳရီးယားကဲ့သို႔ ႏိုျငႅႏၼထုတႅဳပ္ႏိုင္်ခင္း ်ဖစ္သၫ္ဟဳ ယူဆထားသၫ္။ ႏိုျငႅႏ္သၫ္ ေ်မာကၠိဳရီးယားၾတင္ ဇိမၡံပစၥၫ္း်ဖစ္သၫ္။
လီအုတၠ "အခု ႏိုျငႅႏၠိဳ မသံုးၾေကတာ့ဘူး။ ႏိုျငႅႏ္ဟာ က္ႏ္းမာေရးနဲ႔ မညီၫၾတၻဴးလို႔ ေၾတ႕ရြိထားတယ္။ ခ္ၫၼြ္ငၠိဳ ေအ်ခ်ပဳ ထုတႅဳပၴားတဲ့ အဝတ္အထၫ္ေၾတပဲ ထုတႅဳပ္ေတာ့တယ္။ နၫ္းပညာနဲ႔ ထုတႅဳပၴားတဲ့အၾတက္ ႏိုျငႅႏႅိဳပဲ အၾကမ္းခံတယ္။ ႏိုျငႅႏ္ဟာ ေအပါစားလို႔ ဒီမြာ သတၼြတၳားၾကတယ္"
ၾက္ႏၼက ရယၡ္ငၥိတၠိဳ ထိႏ္းလ္က္
"ယံုႏိုကၥရာေတာင္ မရြိဘူး။ ေတာငၠိဳရီးယားနဲ႔ ေ်မာကၠိဳရီးယားမြာ အားလံုးဆႏ္႔က္ငၻကၸဲ။ ေ်မာကၠိဳရီးယားမြာ က္ႏ္းမာေရးအၾတက္ မစိုးရိမ္အားဘူး။ ႏိုျငႅႏ္ဝတ္ႏိုင္ရငၸဲ ကံေကာင္းလြၿပီလို႔ ယူေဆနတယ္"
ျဂ္ႏၻဳ ငါးေ်ခာက္ေစ္းသိို႔ ၾက္ႏၼတို႔ ေရာၾက္သားၾကသၫ္။ ်ပၫ္ႀကီးငါး ေက္ာၾကၸင့္ စသၫ့္ အမ္ဴ ိးအမၫၥံဳေလြသာ ေရၾထက္သတၱဝါမ္ားကို ေတာငၸံဳရာပံု ေၾတ႕ရသၫ္။ ေစ္းတႏ္းအဆံုးၾတင္ စားေသာကၱႏ္း ေၾတ႕ရသၫ္။ ေလဟာ်ပျငၲင္ ခံုတႏ္းမ္ားခင္းလ္က္ ေရာင္းခ္ေသာ ေနရာ်ဖစ္သၫ္။ မၫ္သၫ့္လူတႏ္းစားတို႔ စားေသာက္ေနသၫၠိဳ သိခ္ငၥိတ္်ဖင့္ ၾက္ႏၼ ဆိုငၲႏ္းနား ကျပ္သားကာ လီအုတ္အား
"ဘယ္သဴေၾတ ဒီမြာ လာစားၾကတာလဲ"
"အမ္ားစုက အလုပ္သမားလူတႏ္းစားေၾတပါ။ လမ္းေဘးေစ္းသၫ္ ဆိပၠမ္းလုပ္သား ကုႏၲင္ယၪ္ေမာင္းတဲ့ လူေၾတပါ"
စံုလေငႅြသာ စားျဖယၼ္ားက္ုိ ၾကၫ့္လ္က္ ၾက္ႏၼက
"ၾက္ႏၼ မိသားစုထက္ေတာင္ စားႏိုင္ၾကတယ္။ ၾက္ႏၼတို႔ ဒီမြာ စားလို႔ရမလား"
လီအုတၠ အ်ခားေအးဂ္င့္မ္ားက္ုိ လြမ္းၾကၫ့္သၫ္။ သူတို႔က ေခါင္းယမ္း်ပသၫ္။ ေအးဂ္င့္တစ္ေယာကၠ "ဒီေနရာက ေလဟာ်ပင္ ်ဖစ္ေေနတာ့ မင္းကို မြတၼိၾသားႏိုငၲယ္။ ဒီနားမြာ ရြိတဲ့ နမ္ေ်မာင္ ေစ္းတႏၼြာ ၾသားစားရင္ ရပါတယ္"
နမ္ေ်မာင္ေစ္းတႏ္းၾတင္ ေခါၾကၦဲ်ပဳတ္(ေအအး) (Cold Noddle Soup) ေရာင္းေသာဆိုငၼ္ား ရြိေၾကာင္း နမ္ေ်မာင္ေစ္းတႏ္းသၫ္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ၾတင္ နာမၫ္ေက္ာ္ စားေသာကၱႏ္း်ဖစ္ေၾကာင္း လီအုတၠ ရြင္း်ပသၫ္။
ပထမဆံုးေၾတ႕ေသာ ဆိုင္သၫ္ ေအတာၸင္ ေက္ာ္ၾကားေသာဆိုင္ ်ဖစၼၫ္။ ဆိုင္ေရြ႕ အဖိုးတႏၠားမ္ား ရပၴားသၫ္။ အၾတင္းသို႔ ဝင္ရႏ္ တႏ္းစီေေနသာ လူမ္ားကိုလၫ္း ေၾတ႕ရသၫ္။ ၾက္ႏၼတို႔လၫ္း ဝငၲႏ္းစီရသၫ္။ ခဏအၾကာၾတင္ ၾက္ႏၼတို႔ ဆိုငၴဲ ေရာၾက္သားၾကသၫ္။
စားျပဲထိုး မိႏ္းေကလးက ၾက္ႏၼတို႔အား စားျပဲ တစႅံဳးဆီသို႔ လမ္း်ေပခၚေဆာျင္သားသၫ္။ တစၡႏ္းလံုး စကားေ်ပာသံမ္ား်ဖင့္ အုတ္အဳတၠ္ကၠ္က္။ စားျပဲထိုးမ္ားက အစားေအသာကၼ္ားကို ေခါကၡ္ီ်ပႏၡ္ီ သယၸိဳ႕ေနၾကသၫ္။ ၾက္ႏၼတို႔အားလံုး ေခါၾကၦဲ်ပဳတ္ မြာစားၾကသၫ္။ ဆာေလာင္ေနၾကသ်ဖင့္ ေခါင္းေမဖာ္ႏိုငၻဲ စားၾကသၫ္။
သားနားျစာ ဝတၦငၴားေသာ လူတစၥဳက ၾက္ႏၼတို႔ အနီးရြိ စားျပဲၾတင္ စားေသာက္ေနရင္း အာေပါင္အာရင္း သႏ္သႏ္်ဖင့္ ်ငင္းခံု ေၾဆးေႏျးေနၾကသၫ္။ သူတို႔ ေ်ပာဆိုေနၾကသၫၼ္ားကို ၾက္ႏၼက စားေသာက္ရင္း နားေထာငၼိသၫ္။
"ဝမ္ေ်ပာငၠိဳ ၾကၫ့္စမ္းၾကာ။ သစၥာေဖာက္ ၾထက္ေ်ပး ခိုလႈံလိုကၱာနဲ႔ သူေဌး်ဖျစ္သားတယ္"
"ေအးေပ့ါၾကာ။ သူ ေမာင္းေ်ပးလာတဲ့ တိုက္ေလယာဥၱႏၹိဳးကလၫ္း နၫ္းမြမနၫ္းပဲ။ ဒီလိုၾထက္ေ်ပးလာတဲ့ လူေၾတကို အစိုးရ ေပးရတာလၫ္း မနၫ္းဘူး"
"ေ်မာကၠိဳရီးယားေအၾကာင္းဆိုလို႔ ကျင္ယႏ္ေဟး ဓာတၸံဳကို မင္းေၾတ႕ဖူးလား"
"ေၾတ႕ဖူးတာေပါ့။ ဒီလို မ္က္ႏြာမ္ဴ ိးဟာ တဏြာႀကီးတဲ့ မိႏ္းမပ္က္်ဖစၼယႅိဳ႕ ငါေလာင္းရဲတယ္။ ေယာက္ာ္း တစၵါဇင္ေလာက္ေတာင္ သူက အယားေ်ပမယ့္ မိႏ္းမမ္ဴ ိး မဟုတၻဴး"
"သူ႔ရဲ႕ ေခ္ာေမာတဲ့ ႐ုပ္ရၫ္ေၾကာင့္ လူ ေတာ္ေတာၼ္ားမ္ားက သူ႔ကို သနားၾကတယ္။ ႐ုပၧိဳးတဲ့လူဆိုရင္ သတၸစႅိဳကၱာ ၾကာၿပီ"
"သူဟာ အပ္ဴ ိစစၲယႅိဳ႕ မင္းထင္သလား"
"ဘယ္သဴသိမြာလဲ။ ဒီလို ႐ုပ္ရၫၼ္ဴ ိး ကိုယႅံဳးမ္ဴ ိးနဲ႔ ဘယ္သဴက ေ်ပာႏိုငၼြာလဲ"
ၾက္ႏၼ တစၠိဳယႅံဳး တုႏ္ယငႅာသၫ္။ တူႏြစ္ေခ္ာင္းၾကားၾတင္ ၫြပၴားေသာ ေခါၾကၦဲဖတၼ္ား ေလ္ာက္ကုႏ္သၫ္။
လီအုတၠ "ငါတို႔ အစကတၫ္းက ဒီဆိုငၠိဳ မလာသင့္ဘူး။ ငါတို႔ ၾသားၾကေရအာင္"
ၾက္ႏၼက သိပ္ေဒါသၾထက္ေနၿပီ်ဖစ္သ်ဖင့္ မၫ္သိဳ႕မြ္ မထိႏ္းႏိုင္ေတာ့။ တူႏြစ္ေခ္ာင္းကို စားျပဲေပၚၾတင္ အသာအယာခ္လိုကၠာ မတၱပ္ရပႅိဳက္သၫ္။ ေခါၾကၦဲပႏ္းကႏၠိဳ မယူၿပီး ေခါၾကၦဲမ္ားကို ထိုလူမ္ား စားျပဲေပၚသို႔ ၾသႏၡ္လိုက္သၫ္။ တလိပႅိပၲကႅာေသာ ေဒါသကို ထိႏ္းမေရတာ့။
"ေဟ့ ေျခးမသားေၾတ နငၲိဳ႕ ဘယ္သဴ႕ေအၾကာင္း ေ်ပာေနတယ္ ထငႅိဳ႕လဲ"
"ဘုရား ဘုရား သူပါလား"
"ဟုတၱယ္ ငါပဲ။ မင္းတို႔ ကလီစာေၾတကို ေဖာကၳဳတ္ မပစၲာ ကံေကာင္းတယၼြတ္"
သူတို႔က ၾက္ႏၼအား အထိတၱလႏ္႔ ေမာ့ၾကၫ့္ေနၾကသၫ္။ ႐ုတ္ရဳတ္သဲသဲ ်ဖစ္်ခင္းေၾကာင့္ အားလံုးက ဝိုင္းၾကၫ့္ေနၾကသၫ္။ စားေသာကၦိဳငၲစၡဳလံုး တီးတိုး ေ်ပာဆို်ခင္းႏြင့္ မ္ကႅံဳးေပါင္းမ္ားျစာ စူးစိုက္ၾကၫ့္ေနၾက်ခင္းေၾကာင့္ ၾက္ႏၼ စိတ္ ေအႏြာင့္အယြက္်ဖစ္ရသၫ္။ ၾက္ႏၼ ဘာမြထပၼလုပ္ႏိုငၼီ လီအုတၠ တံခါးဝသို႔ အတင္းၾဆဲေခၚလာသၫ္။ ေအးဂ္င့္တစ္ေယာကၠ စားျပဲေပၚၾတင္ က္သင့္ေၿင ေပးေခ္ေပးၿပီး ေအးဂ္င့္မ္ားက ၾက္ႏၼအား ဝႏ္းရံလ္က္ ၾထကႅာ ခဲ့ၾကသၫ္။
လီအုတၠ ပထမဆံုးေၾတ႕သၫ့္ Taxi ကို တားသၫ္။ ကားအၾတင္းသို႔ ၾက္ႏၼတို႔ စုၿပံဳတိုးဝငၠာ စီးလာသၫ္။ ေအးဂ္င့္မ္ားက ေနာကၼြ်ပတင္းေပါကၼြ ေစာင့္ၾကၫ့္လ္က္ လိုကႅာသူ ရိြ မရြိကို စစ္ေဆးသၫ္။ တစ္ေယာကၠ "မနက္်ဖႏ္ သတင္းစာထဲမြာ ပါရင္ ပါလာလိမ့္မယ္"
ၾက္ႏၼက "သတင္းစာထဲမြာ ပါရငႅၫ္း ေသာကၢ႐ုမစိုကၻဴး။ ဒီလို ပကၸကၥကၥက္ ေ်ပာေနတာကို ရြငၲိဳ႕က ဘာ်ဖစႅိဳ႕ ျခင့္်ပဳရတာလဲ"
လီအုတၠ ေ်ဖာင္းဖ္ေသာ ေလသံ်ဖင့္ "ၾယႏ္ေဟး ဒီဟာ ေ်မာကၠိဳရီးယား မဟုတၻဴး။ လူေၾတကို သူတို႔ စကားေ်ပာတာ တစၡဳတၫ္းေၾကာင့္ ဖမ္းလို႔မရဘူး။ ငါတို႔ ဘာမြမတတ္ႏိုငၻဴး။ ကံေကာင္းလ္ု႔ိ ႐ုႏ္းရင္းဆႏၡတၼ်ဖစၲာ"
ၾက္ႏၼတို႔ ကားရပၴားခဲ့သၫ့္ ေအရြ႕မုခ္ဦးအနီးၾတင္ Taxi ေပၚမြ ဆင္းၾကသၫ္။ နမၧႏ္ အ်ပႏႅမ္းၾတင္ လီအုတၠ "ဒီေန႔ ေလြ္ာကႅၫ္ရတာ ဘယႅိဳေသဘာရလဲ။ ေပ္ာၱယၼဟုတႅား။ ဟို ်ဖစၸ္ကၡဲ့တာေလးက ၾလဲရင္ေပါ့"
ၾက္ႏၼက မ္က္ရၫၠ္လုနီးပါး ်ဖစ္ေနၿပီး "ေတာ္ၿပီ ေနာကၦိဳရင္ အ်ပငၼၾထက္ေတာ့ဘူး။"
"ဘာ်ဖစႅိဳ႕လဲ လူေၾတ မြတၼိမြာစိုးလို႔လား။ မင္း ေအၾကာင္းကို သူတို႔ေက်ပာမြာကို ေၾကာက္ေနတာလား"
"အဲ့ဒီလိုေၾကာင့္ ်ဖစ္ႏိုငၲယ္။ အ်ပျငၴက္ရတာ ေကာင္းတယ္။ ေေလကာင္းေလသႏ္႔ရတယ္။ လမ္းေလြ္ာက္ရတာလၫ္း ေကာင္းတယ္။ ဒီမြာ ရြိတဲ့ လူေၾတက သူတို႔ဘဝနဲ႔ သူတို႔ပဲ။ ၾက္ႏၼနဲ႔ မဆိုငၻဴး။ ၾက္ႏၼက ေသလူပဲ။ မၾကာခင္ ေသေရတာ့မယ့္ လူပဲ"ၾက္ႏၼ ငိုခ္လိုက္သၫ္။
လီအုတၠ "မင္း ကံၾကမၼာကို ငါတို႔ ်ပဳ်ပင္ေပးလို႔ မရဘူး။ တရားရံုးရဲ႕ အဆံုးအ်ဖတ္ေပၚမြာပဲ မူတၫၱယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု အခိုကၱႏ္႔အၾတင္း မင္းကို ငါတို႔ တတ္ႏိုေင္သလာက္ ေပ္ာ္ေအာင္ ထားမယ္"
"ၾက္ႏၼ ေမပ္ာၡ္ငၸါဘူး။ ၾက္ႏၼကို သတႅိဳက္ၾကပါေတာ့"
ဆက္ရႏ္
SwamHtet
No comments:
Post a Comment