ေျမာက္ကိုရီးယား စပိုင္မယ္ ကင္ယြန္ေဟး၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း(အပိုင္း ၃၁)

အပိုင္း ၃၁
ကြ်န္မ ရံႈးသြားၿပီကို သိလိုက္ရသည္။ ဘာရိန္းတြင္ ၁၄ ရက္ အစစ္ေဆးခံရသည္။ ဆိုးလ္တြင္ ၈ ရက္ အစစ္ေဆးခံရသည္။ ဆိုးလ္တြင္ စစ္ေဆးမႈသည္ အေသးစိတ္ပိုက်သည္။ ပိုမိုစနစ္က်သည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို သစၥာရွိစြာျဖင့္ ကြ်န္မ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားကာ လိမ္လည္ေသာ္လည္း အရာမထင္ေတာ့။ ကြ်န္မ မိသားစု ေဘးမသီရန္မခ ေစရန္ လိမ္လည္ေနရျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
အရာရာသည္ ဆံုးခန္းတိုင္သြားခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္မတြင္ နည္းလမ္းကုန္သြားၿပီ။ ေတာင္ကိုရီးယားသည္ ကြ်န္မအား အႏိုင္ယူသြားခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို သူတို႔သည္ အၾကမ္းဖက္ေသာနည္းကို မသံုးခဲ့။ က်ဴ ိးေၾကာင္း ခိုင္လံုေသာ စိတ္ရွည္သည္းခံမႈျဖင့္ ကြ်န္မအား အႏိုင္ယူသြားသည္။
ကြ်န္မ ဝန္မခံမီကပင္ ေျမာက္ကိုရီးယားစပိုင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔က သိရွိၿပီး ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္ဗံုးခြဲမႈတြင္ ကြ်န္မ တာဝန္ရွိသည္ကိုလည္း သူတို႔သိၿပီး ျဖစ္သည္။ ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ရွိေနသည့္ ကြ်န္မ၏ မိသားစု ဒုကၡမေရာက္ေစရန္ ေတာင္ခံေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံလိုက္သည္ ဆိုပါက မိသားစုသည္ ျပန္လမ္းမရွိေသာ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းသို႔ ပို႔ခံရမည္။
ကြ်န္မ ေတာင့္ခံထားသည့္ ေနာက္ဆံုးခံတပ္သည္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေၾကာင့္ ၿပိဳက်သြားသည္ဟု ဆိုရမည္။ အၾကင္နာမဲ့ေသာ အရင္းရွင္အစိုးရေၾကာင့္ ခြ်တ္ၿခံဳက်ေနေသာ တိုင္းျပည္ဟု ကြ်န္မ ဝါဒမိႈင္း တိုက္ခံခဲ့ရသည္။ ကြ်န္မ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္စဥ္ကလည္း ထိုသို႔ပင္ အမွန္တကယ္္ ယံုၾကည္ေနခဲ့သည္။
ဆ္ုိးလ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ၿပီး မၾကာမီ ကြ်န္မအား အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာသည္။ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝကတည္းက ကင္အီဆြန္း၏ သစၥာခံ ေက်းကြ်န္အျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာရေသာ ကြ်နိမဘဝသည္ ဘာရိန္းတြင္ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ျဖည္းညင္းညင္သာေသာ ထိုအေျပာင္းအလဲကို ေမြးဖြားေပးလိုက္သူမွာ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ပင္ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံမႈ မျပဳမီ တရက္အလိုတြင္ တာဝန္ခံေအးဂ်င့္က စစ္ေမးျခင္းကို ေခတၱရပ္နားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာသည္။
ကြ်န္မ ဝတ္ဆင္ရန္ အနက္ေရာင္ ဝတ္စံုတစ္စံု ေပးသည္။ ဝတ္စံုအသစ္ျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ရေတာ့မည့္ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ ကြ်န္မ ခံစားမိသည္။ ကြ်န္မကဲ့သို႔ ရာဇဝတ္ေကာင္ကို မည္သည့္အတြက္ အထူးအခြင့္အေရးေပးေနသနည္းဟု သိခ်င္မိသည္။
ကားသည္ စစ္ေၾကာေရးစခန္းမွ ထြက္ၿပီး ဆင္ေျခေလွ်ာတစ္ခုတိုင္း လိုက္သြားသည္။ သစ္ပင္ ႏွမ္းဖက္ေက်ာက္ေဆာင္ ေျမသား နီေစြးေစြးတို႔မွာ ေျမာက္ကိုရီးယားမွာကဲ့သို႔ပင္ ေနသားတက်ရွိသည္။ ေတာင္ကုန္းထိပ္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ မ်က္စိတဆံုး ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ကို ျမင္ရသည္။ ကြ်န္မ သိထားခဲ့ေသာ အလိမ္အညာတို႔ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ထားသည့္ ေတာင္ကိုရီးယားသည္ တစ္စတစ္စႏွင့္ အေရခြံ ကြာက်လာသည္။
ေမွ်ာ္ေလတိုင္း ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ဥေရာပတစ္ခြင္တြင္ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကားမ်ားသည္ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ေလာက္ မမ်ား။ လမ္းမက်ယ္ႀကီးမ်ားတြင္ ကားမ်ား အရွိန္ႏွင့္ေျပးေနၾကသည္။ ယာဥ္ေမာင္းသူမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကိုးရီးယားလူမ်ဴ ိးမ်ားျဖစ္သည္ကို ကြ်န္မ ရင္သပ္ရႈေမာေတြ႕ရသည္။
မေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္ အတြက္ ကြ်န္မ ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့။ အခ်ိန္ အေတာ္ၾကာမွ "မယံုႏိုင္စရာပဲ" ဟု ကြ်န္မႏႈတ္မွ တိုးတုိးေလး ထြက္သြားသည္။
အနားတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေအးဂ်င့္က ကားမ်ားကို ၫႊန္ျပလ်က္ "ကားအမ်ားစုက ကိုးရီးယားမွာ လုပ္တဲ့ ကားေတြပဲ။ မိသားစုအမ်ားစုမွာ ကားပိုင္ ရွိၾကတယ္။ သူေတာင္းစားေတာင္မွ ကားနဲ႔ လာတာလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကားေတြမ်ားေတာ့ လမ္းေတြက်ပ္တယ္။ ရပ္စရာေနရာ မရွိဘူး။ အဲ့ဒါေတြက ျပႆ နာေတြပဲ။"
မည္သည့္အရာမဆို အလွံ်အပယ္ျဖစ္လာသည့္ အခါ ျပႆ နာျဖစ္လာသည္မွာ သဘာဝျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ရွားပါျပတ္လပ္သည့္ အခါတြင္လည္း
ျပႆ နာရွိတတ္စၿမဲ ျဖစ္သည္။
ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ပါတီထိပ္တန္း အရာရွိမ်ားႏွင့္ ဝန္ႀကီးမ်ားသာ ကားစီးရသည္။ ထိုကားမ်ား ျဖတ္သြားသည့္အခါ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားက ဦးၫႊတ္အရိုအေသ ေပးရသည္။ လူငယ္တိုင္းက ယာဥ္ေမာင္း ျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။ အမ်ဴ ိးသမီးမ်ား ယာဥ္ေမာင္းျဖစ္ရန္ စိတ္ကူး၍ပင္ မရ။ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ႏိုင္သည္မွာ ခရီးသည္တင္ ဘက္စ္စကား ေမာင္းရန္သာ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ကိုရီးယားတြင္ အမ်ဴ ိးသမီးအမ်ားစု ကားေမာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမင္ျမင္သမွ် အံ့ၾသဖြယ္ရာခ်ည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ကြ်န္မသည္ ကားျပတင္းမွန္တြင္ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေငးေမာေနမိသည္။
ဆိုးလ္ၿမိဳ႕အတြင္း ေတာင္ဘက္မုခ္ဦးဝမွဝင္ကာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အအံု အ္ုိလံပစ္အားကစားရြာ ကုန္သြယ္ေရးဗဟုိ႒ာန တို႔ကို ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္သည္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္ေပွ်ာ္ရႊင္စြာ သြားလာလႈပ္ရွား ေနၾကသည္။
ကြ်န္မ စိတ္ဝင္စားဆံုးမွာ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား ျဖစ္သည္။ လမ္းဆံုလမ္းခြတိုင္းလိုတြင္ သူတို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ားသည္ ေတာင္ကိုးရီးယားတြင္ စုတ္ျပတ္ေနေသာ အနိမ့္ဆံုးလူတန္းစားျဖစ္သည္ဟု ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ ရွိစဥ္က ၾကားခဲ့ရသည္။ သူတို႔ေရာင္းခ်ေသာ ပစၥည္းမ်ားသည္ ထိပ္တန္း အေကာင္းစားမ်ား မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ လက္ပတ္နာရီ အရည္အေသြးေကာင္းေသာ စက္ကရိယာ သင္တင့္ေသာ အဝတ္အထည္ႏွင့္ ရွဴ းဖိနပ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ေျမာက္ကိုရီးယားႏိုင္ငံတြင္ လက္ပတ္နာရီတစ္လံုး၏ တန္ဖ္ုိးသည္ မိသားစု တစ္စုအား ေလးငါးေျခာက္လ ေကြ်းေမြးႏိုင္ေသာ ေငြပမာဏ ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ား၏ ဝင္ေငြ အေတာ္အသင့္ေကာင္းေသာသူမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ဆင္းရဲသားမ်ားဟု မဆိုႏိုင္။
ညဘက္တြင္ ကြ်န္မတို႔ နမ္ဆန္ေတာင္ေပၚသို႔ တက္ၾကည့္ၾကသည္။ မီးေရာင္စံုတို႔ျဖင့္ လွပေနေသာ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ကို မ်က္စိတစ္ဆံုး ျမင္ရသည္။ ဆိုးလ္ၿမိဳ႕ကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ရန္ သေဘာတူမိျခင္းသည္ ကြ်န္မလုပ္ခဲ့သည့္ ေနာက္ဆံုးအမွားျဖစ္သလို ဝါဒမိႈင္းေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအးဂ်င့္မ်ား ကလည္း ကြ်န္မ ယခုလို ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု မွန္းဆခဲ့ပံုရသည္။
ဝါဒမိႈင္းတို္က္ခဲ့ေသာ ကင္အီဆြန္းကို ရြံ႕ရွာ မုန္းတီးသြားသည္။ ထိုမုသားမ်ားျဖင့္ အာဏာရွင္ စနစ္ကို တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို နားလည္သြားသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ စစ္ေၾကာေရးစားပြဲတြင္ ကြ်န္မ ထိုင္ရျပန္သည္။ စစ္ေမးသူမွာ ကြ်န္မအား လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရက္က ၾသဝါဒေႁခြခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
"မေန႔က ေလွ်ာက္လည္တာ ဘယ္လိုေနလဲ" ဟု သူက ယဥ္ေက်းစြာေမးသည္။
ကြ်န္မဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္ကို သူက ၿပံဳးလ်က္
"မင္း ဘာေတြ လိမ္ေျပာခဲ့သလဲ ဆိုတာကို တစ္ခုခ်င္း ေထာက္ျပမယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ အမွန္တစ္ခုတည္းပဲ ရွိတယ္။ အဲ့အမွန္ကို ငါတို႔ သိၿပီးသားပဲ"
သူက ခဏရပ္ကာ ေဆးလိပ္ကို မီးၫွိသည္။
"မင္းဟာ တရုတ္မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ မင္း ဝူခ်န္ၿမိဳ႕မွာ ၁၅ ႏွစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ ထြက္ဆိုတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ဝူခ်န္ၿမိဳ႕ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဝူခ်န္စန္႔ ဆိုတဲ့ ခရိုင္ပဲရွိတယ္။ မင္းေျပာတဲ့တိုင္း မင္းဟာ တရုတ္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ၁၅ ႏွစ္ေနခဲ့တယ္ ေျပာေပမယ့္ ေျမာက္ပိုင္းစကား အသံုးအႏႈန္းေတြ မင္းမသိဘူး။ မင္းရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္မွာ မၾကာခဏ ေျပာတဲ့ တန္စု(အရြယ္ေရာက္ျခင္း) ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ တရုတ္ေတာင္ပိုင္းမွာပဲ သံုးတဲ့ ေဝါဟာရျဖစ္တယ္။ ေျပာင္းေစ့ဆန္ျပဳတ္ကို မင္းက ေဝမီ လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ဒါလည္း ေတာင္ပိုင္း အသံုးႏႈန္းပဲ။ ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေပါင္းမီ (苞米) လို႔ ေခၚတယ္။ အဲ့ဒီ ေဝါဟာရကို မင္းတစ္ခါေတာင္ မသံုးဘူး"
"မင္းဟာ လမ္းေပၚမွာ ေလလြင့္ေနတဲ့ မိဘမဲ့ မင္းအၿမဲစားတာက ဟိုပန္ေပါင္မုန္႔ လို႔ေျပာတယ္။ ဟိုပန္ ေပါင္မုန္႔ဆိုတာ သူေ႒းေတြပဲ စားႏိုင္တဲ့ ေပါင္မုန္႔ျဖစ္တယ္။ မင္းရဲ႕ အဖြားဟာ ဝူခ်န္ လမ္းမေတြေပၚမွာ သတင္းစားနဲ႔ ေပါက္စီေရာင္းတယ္ ေျပာတယ္။ မင္းမသိတာက ဝူခ်န္စန္႔ခရိုင္ လမ္းမမွာ သတင္းစားေရာင္းတာ မရွိဘူးဆိုတာပဲ။" ကြ်န္မ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ခြင့္ ရေစရန္ သူက ခဏရပ္နားလ္ုိက္သည္။
"တျခားေရွ႕ေနာက္ မညီတာေတြ အဓိပၸါယ္မရွိတာ အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မင္းဟာ တရုတ္လူမ်ဴ ိး မဟုတ္ဘူး"
ေနာက္ေဆးလိပ္ကို မီးၫွိသည္။ သူ႔အၾကည့္က ကြ်န္မဆီမွ လံုးဝမခြာ။
"မင္းဟာ ဂ်ပန္မွာ မစၥတာရွင္နီခ်ီ (ကင္ဆံုအီ) နဲ႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ထြက္ဆိုထားတယ္။ မင္း ထမင္းပြဲမွာ ငါတို႔က ေက်ာက္ပြင့္ေျခာက္ ထည့္ေပးထားေတာ့ မင္းက စကၠဴ မီးရႈိ႕ထားတာလားလို႔ သေရာ္တယ္။ ေက်ာက္ပြင့္ေျခာက္ဟာ ဂ်ပန္လူမ်ဴ ိးတို႔ရဲ႕ စားၿမိန္စာပဲ။ ဒါကို မင္းမသိဘူး။"
"မင္းပံုဆြဲျပတဲ့ ရွင္နီခ်ီအိမ္ နဲ႔ လမ္းမပံုစံေတြဟာ ဂ်ပန္ျပည္မွာ မရွိဘူး။ အိမ္ပံုစံကလည္း ဂ်ပန္အိမ္ မဟုတ္သလို လမ္းေတြကလည္း ဂ်ပန္ပံုစံ မဟုတ္ဘူး။ မင္း TV ၾကည့္တယ္ေျပာတယ္။ TV က ဘာအမ်ဴ ိးအစားလဲ ေမးေတာ့ ဂ်င္ဒါေရးလ္ လို႔ ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီ TV အမ်ဴ ိးအစားက ေျမာက္ကိုရီးယားမွာလုပ္တဲ့ အမ်ဴ ိးအစားပဲ။ မင္းေျပာတဲ့ မင္းဂ်ပန္မွာ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆ္ုိးလ္မွာက်င္းပေနတဲ့ အာရွအိုလံပစ္ကို ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ တိုက္ရိုက္ထုတ္လႊင့္ေနတယ္ ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာရွအိုလံပစ္မွာ ဘယ္သူ ေရႊတံဆိပ္အမ်ားဆံုးရသလဲဆိုတာ မင္းမသိဘူး"
"ဂ်ပန္ Taxi ေတြရဲ႕ ထိုင္ခံုေတြကို မင္းဆြဲျပတာလည္း မွားေနတယ္။ ဂ်ပန္ Taxi ေတြမွာ ယာဥ္ေမာင္းရဲ႕ ထိုင္ခံုက ညာဘက္မွာ ရွိတယ္။ မင္းဆြဲျပတဲ့ ပံုမွာ ထိုင္ခံုက ဘယ္ဘက္လို႔ ျပထားတယ္။ မင္းေျပာတဲ့အတိုင္း မင္းဟာ ဂ်ပန္မွာ ႏိုဝင္ဘာလတုန္းက ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ဂ်ပန္ဝန္ႀကီးခ်ဴ ပ္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတာကို သိရမယ္။ ဂ်ပန္ဝန္ႀကီးခ်ဴ ပ္ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေတာ့ မင္းက နာကာဆိုေနလို႔ ေျပာတယ္။ အမွန္က တာကီရွီတာ ျဖစ္တယ္"
"ဒါက အနည္းအက်ဥ္းပဲ။ တျခားအခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ မင္း ဂ်ပန္မွာ ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ မဟုတ္ဘူး"
ကြ်န္မ ေျပာစရာစကားမရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္သူက အေလွ်ာ့မေပးေသး။
"မင္းေရာက္လာကတည္းက မင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ကို တို႔ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ မင္း အိပ္ရာသိမ္းပံု ေစာင္ေခါက္ပံုဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စနစ္တက် ေလ့က်င့္ထားတဲ့ စစ္သား တစ္ေယာက္ ပံုစံတိုင္းပဲ။ မင္းက ကိုးရီးယားစကား နားမလည္ဘူး ေျပာတယ္။ မင္းရဲ႕အက်င့္အတိုင္း စားပြဲကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္ေနတယ္။ "လက္ေခ်ာင္းေတြ ဂဏာမၿငိမ္တာ ေၾကာက္ေနလို႔" လို႔ ငါတို႔အခ်င္းခ်င္း ကိုးရီးယားဘာသာနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ စားပြဲေခါက္ေနတာ မင္းရပ္လိုက္တယ္။ ငါတို႔အခ်င္းခ်င္း ျပက္လံုးေတြ ေျပာေနခဲ့အခါလည္း မင္းဟာ အိမ္သာထဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး ရယ္ေနတာ ငါတို႔သိတယ္"
"မင္းရဲ႕ ထြက္ဆိုခ်က္ကို မင္းလက္မွတ္ထိုးဖို႔ ေပးတဲ့အခါမွာ "ကြ်န္မသည္ ေျမာက္ကိုရီးယား စပိုင္ျဖစ္ပါတယ္" ဆိုတဲ့ ကိုးရီးယားဘာသာနဲ႔ စာသားေတြ႕ေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကို ငါတို႔ ျမင္လိုက္တယ္"
သူ႔စကားမ်ားကို ကြ်န္မ နားေထာင္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံလိုက္မည္ ဆိုလွ်င္ ေသဒဏ္မွအပ အျခားမရွိ။ ကြ်န္မ မိသားစုအတြက္ စဥ္းစားရသည္။ ကြ်န္မ၏ ေက်ာင္းေနဖက္ ကုဂ်န္းယန္ အေၾကာင္းစဥ္းစားမိသည္။ သူတို႔အိမ္တြင္ အျဖဴ အမည္း TV ရွိသည္။ သူ႔အိမ္တြင္ စားစရာမ်ားကလည္း အၿမဲရွိသည္။ ညတိုင္းလိုလို ကြ်န္မ သူ႔အိမ္သို႔ ေရာက္ေနတတ္သည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ၾကည့္ရင္း သေရစာမ်ား စားၾကသည္။
၁၉၇၄ ခုနစ္ တစ္ေန႔ေသာေန႔တြင္ ကုဂ်န္ယန္း ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္မလာေတာ့။ အရပ္စကားမ်ား အရ ကုဂ်န္ယန္း၏ ေမာင္အငယ္ဆံုးက သူ႔မိခင္သည္ စပိုင္ျဖစ္ပါသည္ဟု သတင္းပို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ မိသားစုတစ္စုလံုး အဖမ္းခံရၿပီး အလုပ္ၾကမ္းစခန္းသို႔ ပို႔ခံရသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္း အသိအကြ်မ္းမ်ားက ကုဂ်န္ယန္း မိသားစုႏွင့္ ပတ္သတ္မိသျဖင့္ အဖမ္းခံရမည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကရသည္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းတြင္ ေန႔ညမဟူ ခါးက်ဴ ိးမတတ္ အလုပ္လုပ္ရၿပီး မဝေရစာ စားေနရသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ကြ်န္မ မိသားစုကို အလုပ္ၾကမ္းစခန္းသို႔ ကြ်န္မ မပို႔ႏိုင္။
ကြ်န္မလုပ္ခဲ့ရသည့္ လုပ္ရပ္ကို ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္မိသည္။ ကြ်န္မ ဗံုးေထာင္ခဲ့ျခင္း သည္ ေျမာက္ကိုရီးယား ေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေပါက္ေျမာက္ေစခဲ့သလား။ လူမ်ား ေသေက်ျခင္းျဖင့္ ကိုးရီယားႏွစ္ႏိုင္ငံ ေပါင္းစည္းေရးကို အမွန္တကယ္
အက်ဴ ိးျပဳေစခဲ့သလား။ ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈျဖင့္ ဆိုးလ္အိုလံပစ္ကို အမွန္တကယ္ ဟန္႔တားႏိုင္ခဲ့ သလား။ စိတ္မႏွံ႔သူမွ လြဲ၍ မည္သူမဆို ဗံုးေဖာက္ခြဲမႈ၏ အမွားအမွန္ကို ရွင္းလင္းစြာ သိႏိုင္ၾကသည္။
ေတာင္ကိုရီးယား အစိုးရသည္ အလံုးစံုသိရွိေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ ထုတ္ေဖာ္ဝန္ခံရန္ အဟန္႔အတား ျဖစ္ေနသည္မွာ ကြ်န္မ မိသားစုျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ အေသခံသြားမည္ ဆိုပါက မိသားစုသည္ ၿပံဳးယမ္းတြင္ ေအးခ်မ္းစြာ ဆက္လက္ ေနထိုင္သြားႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ဖက္တြင္ ေသဆံုးသူ မိသားစုမ်ားက ရွိေနသည္။ သူတို႔အားေတာင္းပန္ရန္ လိုအပ္သည္။ ကြ်န္မ၏ လုပ္ရပ္အတြက္ သူတို႔အား ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရမည္ ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မသည္ စစ္ေၾကာေရးမွဴ းအား ေမာ့ၾကည့္လ်က္
"ကြ်န္မကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ ကြ်န္မ ဝန္ခံပါေတာ့မယ္"
ဆက္ရန္
‪#‎SwamHtet‬