ကၽြန္မဘဝအခ်ိဳးအေကြ႕ေရဆန္လမ္းေလးကိုအမွတ္ရေနတုန္း

တေန႔ေန႔တခ်ိန္ခ်ိန္မွာမိုင္ရာခ်ီခရီးကိုေလွ်ာက္လွမ္းရလိမ့္မယ္လို႔မထင္မိသလိုကၽြန္မရဲ႕အမိအဖအသိုက္အျမံဳမိသားစုေလးထဲမွာေနထိုင္ရင္းဘဝတကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုလည္းအလည္အပတ္သြားရလိမ့္မယ္လို႔လည္းမထင္ခဲ့မိပါဘူး။
ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္ရတဲ့ဘဝ၊မျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ေနရတဲ့ဘဝ၊အေကာင္းအဆိုးအနိမ့္အျမင့္ေတြနဲ႔မတည္ျမဲတဲ့ဘဝသံသရာကိုေတာ့ကၽြန္မငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ရိပ္ဆန္းသံဖမ္းသိလာသလိုလိုေတာ့ရွိခဲ့ပါျပီ။ကၽြန္မရဲ႕အမ်ိဳးသားေရးခံယူခ်က္ပညာေရးစနစ္အေပၚမွာယံုၾကည္ရာအမွန္တရားအတြက္ကၽြန္မရဲ႕ေျခတလွမ္းဟာအဲဒီေန႔ကစျပီးျမစ္ဖ်ားခံခဲ့ပါတယ္။
၂၀၁၅ ခုႏွစ္မွာအစိုးရကျပဌာန္းလိုက္တဲ့အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒဟာပညာေရးက႑
မွာဗဟိုဦးစီးခ်ဳပ္ကိုင္မွဳကိုဆက္လက္က်င့္သံုးထားတာေၾကာင့္တႏိုင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ေက်ာင္းသား
သမဂၢအသီးသီးကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြဟာပညာေရးဥပေဒကိုသပိတ္ေမွာက္တဲ့အေနနဲ႔
မႏ ၱေလးကေနရန္ကုန္မိုင္(၄၀၀)ေက်ာ္ခရီးကိုခရီးရွည္ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ကၽြန္မဟာရန္ကုန္အ
ေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္မွာတတိယႏွစ္သမိုင္းဘာသာရပ္နဲ႔ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသူတဦးျဖစ္
ျပီးဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ရန္ကုန္ေတာင္ပိုင္းခရိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား
သမဂၢအဖြဲ႔၀င္ေက်ာင္းသူတေယာက္လဲျဖစ္တာေၾကာင့္တႏိုင္ငံလံုးရွိခရိုင္အသီးသီးကဗကသ
ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔အတူမႏ ၱေလးရန္ကုန္ခရီးရွည္ခ်ီတက္ေနတဲ့ဒီမိုကေရစီပညာေရးသပိတ္
စစ္ေၾကာင္းမွာမႏ ၱေလးျမိဳ႕ကစထြက္ကတည္းကအတူပူးေပါင္းပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။
ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္တဲ့ဒီမိုကေရစီပညာေရးသပိတ္စစ္ေၾကာင္းဟာျပည္သူလူထုရဲ႕ ၀န္းရံအားေပးမွဳေၾကာင့္အခက္အခဲအတားအဆီးမ်ားကိုေက်ာ္ျဖတ္ျပီးတျမိဳ႕၀င္တျမိဳ႕ထြက္နဲ႔ပဲခူးတိုင္းအေနာက္ျခမ္းလက္ပံတန္းျမိဳ႕ကိုေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကပါတယ္။သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိုလက္ပံတန္းျမိဳ႕ေအာင္ေျမဗိမာန္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ(၁၀)ရက္ရပ္နားျပီးဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့အခါမွာလက္ပံတန္းျမိဳ႕ ကၽြန္းကေလးတာဆံုထိပ္မွာရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕၀ိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔တားဆီးျခင္းကိုခံခဲ့ရပါတယ္။သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိုဖမ္းဆီးရင္ရန္ကုန္မွာလွဳပ္ရွားမွဳဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏိုိင္ေအာင္ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဗဟိုလုပ္ငန္း
ေကာ္မတီရဲ႕အစီအစဥ္အရသပိတ္စစ္ေၾကာင္းထဲကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕ကိုေရြးထုတ္ျပီးရန္
ကုန္ကိုၾကိဳတင္ေစလႊတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ရန္ကုန္ကုိေစလႊတ္ျခင္းခံရတဲ့ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြထဲ
မွာကၽြန္မလဲပါ၀င္တဲ့အတြက္ရန္ကုန္ျမိဳ႕ကေနျပီးလက္ပံတန္းကသပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႕သတင္းေတြ
ကိုမျပတ္နားစြင့္ေနခဲ့ပါတယ္။(၁၀.၃.၂၀၁၅)မွာလက္ပံတန္းကဒီမိုကေရစီပညာေရးသပိတ္စစ္ေၾကာင္း
ကိုရဲတပ္ဖြဲ႔ကအၾကမ္းဖက္ျဖိဳခြင္းေျခမွဳန္းခဲ့တာေၾကာင့္အဲဒီေန႔ညေနမွာပဲရန္ကုန္ကိုၾကိဳတင္ေရာက္
ရွိေနတဲ့ကၽြန္မတို႔ဟာကမာရြတ္လွည္းတန္းလမ္းဆံုအနီးျပည္လမ္းေပၚကစိုက္ပ်ိဳးေရးမွတ္တိုင္ကေန
ေက်ာင္းသားေတြကိုအၾကမ္းဖက္ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးမွုကိုဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္တဲ့အေနနနဲ႔ဆႏၵျပသပိတ္
ေမွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ေနာက္ရက္ပိုင္းေတြမွာသပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုရဲတပ္ဖြဲ႔ကပိုက္စိတ္
တိုက္လိုက္လံဖမ္းဆီးေနတာေၾကာင့္ကၽြန္မအပါအ၀င္ဗကသေက်ာင္းသားမ်ားဟာေျပးလႊားေရွာင္
တိမ္းေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ေရွာင္တိမ္းေနရင္းတရက္မွာကၽြန္မအေမကိုလြမ္းလို႔အိမ္ကိုခဏျပန္
သြားတဲ့ေန႔မွာပဲရဲတပ္ဖြဲ႔ရဲ႕၀ိုင္းပတ္ပိတ္ဆို႔ဖမ္းဆီးျခင္းကိုခံခဲ့ရပါတယ္။အဲဒီေန႔ကေတာ့(၂၀၁၅)
ခုႏွစ္ဧျပီလ(၈)ရက္ေန႔ပါပဲ။ဒီလိုနဲ႔မိဘဆီကလက္ျဖန္႔ေတာင္းလိုက္၊ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ေက်ာင္း
တက္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ကၽြန္မဘ၀မွာအိမ္နဲ႔ေက်ာင္းအျပင္တခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ေထာင္ဆိုတဲ့ေနရာပတ္
၀န္းက်င္သစ္ကုိဘ၀တဆစ္ခ်ိဳးအျဖစ္ေရာက္ရွိသြားရပါေတာ့တယ္။

ေထာင္ထဲေရာက္ျပီးေနာက္တေန႔ႏိုးထလာတဲ့မနက္ခင္းကသူစိမ္းေတြၾကားမွာေယာင္
ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။တခါမွမျဖတ္သန္းဖူးတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔မို႔ေနသားက်ေအာင္
မနည္းႀကိဳးစားယူခဲ့ရပါတယ္။တကုိယ္တည္းထိုင္ေတြးေနတုန္း`သန္႔ရွင္းေရးေကာင္မေလးရဲ႕
ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရပါတယ္။`အခန္း(၂)ကေရေႏြးယူဦးမလား။ဆန္ျပဳတ္လည္းပါတယ္' ေအာ္
သံၾကားတာနဲ႔အလူးအလဲထၿပီး`ဟုတ္ကဲ့'ယူမယ္လို႔ျပန္ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ခြက္ေတြဗူးေတြပလံုစီ
ေနတဲ့ထဲကေရခြက္အသန္႔တလံုးကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီးသံတိုင္ၾကားကသန္႔ရွင္းေရးေကာင္မေလး
ေလာင္းထည့္ေပးတဲ့ေရေႏြးကိုခံလိုက္တယ္။ေရေႏြးခြက္ထဲေကာ္ဖီမစ္တထုပ္ေဖာက္ထည့္ၿပီး
အိပ္ရာအရင္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။တန္းကလည္းမဖြင့္ေသးေတာ့မ်က္ႏွာကလည္းမသစ္ရေသး၊
ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးကိုင္ၿပီးထိုင္ဖတ္ေနလိုက္တာတန္းဖြင့္မွမ်က္ႏွာဆင္းသစ္ရပါတယ္။မ်က္ႏွာ
သစ္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့မနက္(၇)နာရီထိုးသြားပါျပီ။အခန္းသန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ပါေသးတယ္။အဲ့ဒီအ
ခ်ိန္ဗိုက္ကအေတာ္ဆာေနၿပီ။ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိတယ္။မိုးလင္းတာနဲ႔မေနႏိုင္တဲ့ဒီဗိုက္ေၾကာင့္အစား
ကိုသြက္သြက္လက္လက္စားျဖစ္လိုက္ျပီးတန္းလဲဖြင့္ၿပီဆိုေတာ့မိန္းမတို႔ရဲ႕ဗီဇအရစပ္စုခ်င္တဲ့စိတ္
ေလးကရွိေတာ့အခန္းေတြကိုလိုက္လည္ပါတယ္။ကၽြန္မေနတဲ့တိုက္ကအခန္း(၁၀)ခန္းရွိျပီး(၁၀)ခန္းတြဲ
လို႔ေတာ့ေခၚၾကပါတယ္။တခန္းဝင္တခန္းထြက္လိုက္မိတ္ဆက္ပါတယ္။လိုက္မိတ္ဆက္ေပးသူက
ေတာ့ကၽြန္မရဲ႕ဆရာမႀကီးျဖစ္တဲ့အားလံုးကေဒၚေနာ္အံုးလွလို႔သိၾကတဲ့အန္တီေနာ္ပါ။သူလိုက္မိတ္
ဆက္ေပးတာနဲ႔ပဲ(၁၀)ခန္းလံုးတေယာက္မက်န္ကၽြန္မအကုန္သိသြားပါျပီ။အဲဒီအခ်ိန္ေထာင္ထဲမွာ
လယ္ယာေျမေတြအသိမ္းခံထားရတဲ့မိေက်ာင္းကန္ကလူေတြမ်ားပါတယ္။ၿပီးေတာ့တရုတ္သံရံုး
ေရွ႕ဆႏၵျပမွဳနဲ႔ေထာင္ဒါဏ္(၄)ႏွစ္(၄)လခ်ခံထားရတဲ့အန္တီေလးေလးတို႔၊အန္တီမစိန္ေထြးတို႔
လည္းရွိပါတယ္။မိတ္ဆက္တဲ့အခ်ိန္သတိရမိလိုက္တာတခုရွိပါတယ္။ကၽြန္မနဲ႔အတူအမ်ိဳးသား
ပညာေရးဥပေဒကိုသပိတ္ေမွာက္တဲ့အေနနဲ႔မႏ ၱေလးကေနရန္ကုန္ကိုခရီးရွည္ခ်ီတက္သပိတ္
ေမွာက္ခဲ့ၾကတဲ့သပိတ္စစ္ေၾကာင္းလမ္းေလွ်ာက္တုန္းကပါခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကိုပါ။တခ်ိဳ႕က
သာယာဝတီေထာင္ထဲမွာ၊တခ်ိဳ႕ကလည္းအျပင္မွာ၊ကၽြန္မတေယာက္တည္းအင္းစိန္ေထာင္ကို
ေရာက္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ အားငယ္မိခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္အဲဒီအားငယ္စိတ္ကခဏပါ။ကၽြန္မထက္ ဝါအားျဖင့္ေရာအသက္အရြယ္အားျဖင့္ပါႀကီးတဲ့အန္တီေနာ္အံုးလွတို႔လိုကၽြန္မခ်စ္ေသာရဲေဘာ္
ႀကီးေတြရွိတဲ့အတြက္စိတ္သက္သာရာရခဲ့ပါတယ္။အားလံုးမိတ္ဆက္ၿပီးေတာ့တစ္ညလံုးအခန္း
ထဲမွာလဲွေနတာေၾကာင့္တိုက္ဝန္းထဲကိုလမ္းေလ်ာက္ထြက္ဖို႔အန္တီေလးေလးတို႔ကလာေခၚၾက
ပါတယ္။လမ္းေလ်ာက္ရင္းဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔မနက္၈နာရီခြဲေတာ့တိုက္ေရွ႕ကေန႔လည္စာ
အတြက္ ေရေႏြးထမင္းလာၿပီဆိုတဲ့ေအာ္သံၾကားလိုက္ေတာ့ကၽြန္မအံ့ဩသြားမိတယ္။တိုက္ေရွ႕
ကဝန္ထမ္းေတြထိုင္တဲ့ရံုးခန္းထဲမွာပဲနာရီရွိပါတယ္။နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့(၈:၃၀)ပဲရွိပါ
ေသးတယ္ကၽြန္မလည္းအခန္း ျပန္ၿပီထည့္မယ့္ခြက္ေလးေတြသြားယူေနတုန္းအန္တီေနာ္က
'ပိုပိုေရ...အန္တီေနာ္ထမင္းေပါင္းထည့္ထားေပးမယ္'လို႔လွမ္းေအာ္တဲ့အတြက္ကၽြန္မယူလာတဲ့
ခြက္ကေလးေတြကိုေနရာမွာျပန္ထားၿပီးထမင္းဟင္းခပ္တဲ့နားကိုသြားလိုက္ပါတယ္။ကၽြန္မ
စဥ္းစားမိတယ္။မနက္၈နာရီခြဲကတည္းကထမင္းရတာဆိုေတာ့ကၽြန္မတို႔ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္
က်ရင္ထမင္းေတြေအးကုန္ေတာ့မွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ေထာင္အေတြ႔အၾကံဳမ်ားေနျပီျဖစ္တဲ့အန္တီေနာ္
က'မေအးေအာင္လုပ္ေပးမယ္'လို႔ေျပာေတာ့ကၽြန္မအံ့ဩရျပန္တယ္။သူဘယ္လိုမေအးေအာင္လုပ္
မလဲဆိုတာသိခ်င္မိတယ္။'အန္တီေနာ္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ'လို႔ကၽြန္မေမးလိုက္ပါတယ္။သိခ်င္ရင္
လိုက္ၾကည့္တဲ့..ဒီလိုနဲ႔အန္တီေနာ္သူ႔အခန္းထဲကိုဝင္သြားတယ္။ကၽြန္မလည္းသူ႔ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ထမင္းမေအးေအာင္ထုတ္ပိုးတဲ့နည္းပညာကိုလိုက္ေလ့လာလိုက္ပါတယ္။
ေထာင္ထဲကေန႔ရက္ေတြကိုဒီလိုနဲ႔ျဖတ္သန္းရင္းရက္ေတြဟာတရက္ၿပီးတရက္ကုန္
လာခဲ့ပါတယ္။ရံုးထြက္ရမယ့္ရက္ေတြကိုလက္ခ်ိဳးေရၿပီးေစာင့္တတ္လာပါတယ္(ရံုးထြက္ရက္ဆို
မိသားစု၊သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအားလံုးနဲ႔ေတြ႔ရတာကိုး)။ရံုးထြက္ရမယ့္ေန႔ဆိုရင္ညကတည္းက
အိပ္လို႔မေပ်ာ္ပါဘူး။ကၽြန္မရံုးထြက္ရမယ့္ရက္မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ကၽြန္မရွိတဲ့အခန္းကို(၁၀)ခန္း
တြဲကလူေတြအားလံုးစုလာၿပီးသူတို႔စားခ်င္တာေလးေတြမွာၾကပါတယ္။ညေနကၽြန္မရံုးထြက္က
ျပန္လာရင္သူတို႔မွာတဲ့စားစရာေလးေတြမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဝယ္လာေပးျဖစ္တယ္။တေပြ႕တပိုက္ႀကီး
ျပန္ပါလာတဲ့ကၽြန္မရဲ႕ပစၥည္းေလးေတြကိုတိုက္ေရွ႕တံခါးနားကေစာင့္ၿပီးဝိုင္းသယ္ၾကပါတယ္။
ပါလာတဲ့ဟင္းစိုေတြဆိုရင္တန္းဖြင့္ထားတဲ့အခါလူေတြအားလံုးတခါတည္းစားၾကပါတယ္။ညေန
(၅)နာရီေက်ာ္လို႔တန္းပိတ္ရင္ေတာ့တခန္းဝင္တခန္းထြက္လိုက္ေဝလိုက္ပါတယ္။သူတို႔မ်က္ႏွာက
ရတဲ့အျပံဳးကိုယ္စီကကၽြန္မအတြက္အားျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ေနရတဲ့ရက္ေတြကမ်ားမ်ားလာေတာ့
ေထာင္ထဲမွာကၽြန္မတေယာက္တည္းပ်င္းလာပါတယ္(အငယ္ဆိုလို႔ကိုယ္တေယာက္တည္း)။စာအုပ္ေတြနဲ႔အခ်ိန္ေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္တယ္။တခါတေလ ညေနပိုင္းဆိုတေယာက္တည္းအဂၤလိပ္စကားလံုး(Scrabble)ဆက္ရင္းအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးေစပါတယ္။စာအုပ္ဖတ္လို႔ၿငီးေငြ႕လာရင္
(Scrabble)ေျပာင္းဆက္ပါတယ္။တိုက္မွာရွိတဲ့လူအားလံုးလိုလိုကအသက္ႀကီးပိုင္းေတြမ်ားပါ
တယ္(က်န္တာအလုပ္သမားသမဂၢကအလုပ္သမေလးေတြပါ)။ကၽြန္မနဲ႔အဂၤလိပ္စကားလံုးဆက္
ဖို႔အေဖာ္မရွိပါဘူး)တေယာက္တည္းဟိုဘက္ေျပာင္းဆက္လိုက္၊ဒီဘက္ေျပာင္းဆက္လိုက္နဲ႔
(၂)ပြဲေလာက္ဆက္တိုက္ေဆာ့ၿပီးရင္ေခါင္းလည္းသူ႔အလိုလိုမူးလာပါတယ္။ညဘက္ေတြဆိုအဲဒီ
လိုအခ်ိန္ေတြကိုျဖတ္သန္းျဖစ္ပါတယ္။(၂)ပတ္မွတခါရံုးခ်ိန္းထြက္ရတာမို႔စာအုပ္ကအလ်င္မမွီ
ပါဘူး။ၾကာေတာ့တျဖည္းျဖည္းပ်င္းလာပါတယ္။အျပင္မွာေနတုန္းကေထာင္စာအုပ္ေတြဖတ္ဖူး
ထားေတာ့ေထာင္ထဲမွာပ်င္းရင္တိရစၧာန္ေလးေတြေမြးၾကတယ္ဆိုတာသိထားပါတယ္။အဲ့ဒီေတာ့
ေထာင္ဝန္ထမ္းကိုေမးၾကည့္ပါတယ္။ကၽြန္မေၾကာင္ေမြးခ်င္လို႔ေၾကာင္ေလးရွာေပးလို႔ရမလားလို႔ပါ။
သူကေထာင္ေဆးရံုကယူလာေပးမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ေဆးရံုမွာကေၾကာင္ေပါက္ေလးေတြအမ်ား
ႀကီးပါပဲ။ဒီလိုနဲ႔တလေလာက္သာၾကာသြားတယ္၊ေၾကာင္မေရာက္လာပါဘူး။ကၽြန္မလည္းသူလာ
တိုင္းေန႔တိုင္းေျပာပါတယ္။အဲ့ဒါလည္းမပါလာပါဘူး။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တေန႔မနက္(၈)နာရီေလာက္
ကၽြန္မေရခ်ိဳး၊အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီးအဝတ္လွန္းေနတုန္းတိုက္ေရွ႕ကသံဇကာကြက္နဲ႔သြပ္ကာထားတဲ့
ၾကားထဲမွာေၾကာင္သားေပါက္ေလး(၃)ေကာင္နဲ႔သူ႔အေမႀကီးကိုေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ေၾကာင္ေလး
ေတြကိုေကာက္ကိုင္ၿပီးတိုက္ထဲမွာလိုက္ၾကြားလိုက္ပါတယ္။အဲဒီမွာစေတြ႕တာပါပဲ။ေၾကာင္ခ်စ္တဲ့
သူေတြေၾကာင္လုၾကေတာ့တာပါပဲ။
ေၾကာင္ေလးေတြလည္းရၿပီဆိုေတာ့ကၽြန္မမပ်င္းရေတာ့ပါဘူး။သူ႔တို႔အတြက္နာမည္အရင္
စဥ္းစားတယ္။အန္တီေနာ္နဲ႔ကၽြန္မကေၾကာင္ေလးေတြေရာက္လာၿပီးေနာက္တရက္မိုးလင္းေတာ့
သူတို႔ကိုနာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္လုပ္ရေအာင္လို႔ေျပာၿပီးေနာက္လိုက္တာ၊အန္တီေနာ္ကလည္း
ေကာင္းတယ္လုပ္မယ္ဆိုပဲ။အားလံုးထဲမွာအငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ကၽြန္မကပဲေၾကာင္ေလးေတြကို
နာမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ပင္ကီနဲ႔မီႏိုတဲ့။ေရာက္လာတုန္းကေတာ့(၃)ေကာင္ပါ၊တေကာင္ကေျခမ
သန္ေတာ့လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ပါဘူး၊၂ရက္ေလာက္ေနေတာ့ေသသြားပါတယ္။ေၾကာင္ေလးေတြကို
နာမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္တဲ့အေနနဲ႔တိုက္မွာရွိတဲ့သူေတြကိုမုန္႔ေကၽြးရမယ္ဆိုၿပီးအန္တီေနာ္ကို
ဝိုင္းပူဆာၾကတာေၾကာင့္အဲဒီေန႔ကေတာ့ကရင္မႀကီးလုပ္ေကၽြးတဲ့ရွမ္းေခါက္ဆြဲကိုစားလိုက္ၾက
ရပါတယ္။အျပင္ကလက္ရာနဲ႔တျခားစီပါ။အန္တီေနာ္ခ်က္ေကၽြး၊လုပ္ေကၽြးတဲ့အရသာေတြအရမ္း
ေကာင္းပါတယ္။ရဲေဘာ္မ်ား၊ကရင္မႀကီးကိုေတြ႕ရင္ခ်က္ေကၽြးခိုင္းၾကပါ။ဒါနဲ႔တဆက္တည္း
ေထာင္ထဲမွာအန္တီေနာ္သင္ေပးတဲ့ထမင္းမေအးေအာင္လုပ္တဲ့နည္းေလးေရးပါရေစ။ေထာင္
ထဲမွာကပလတ္စတစ္ေတြပဲသံုးရတာဆိုေတာ့ပလတ္စတစ္ထမင္းအုပ္ထဲထမင္းထည့္၊ၿပီးရင္
ပလတ္စတစ္အိတ္အမဲႀကီးနဲ႔တထပ္ခံ၊ေစာင္နဲ႔ေသခ်ာပတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ေန႔လည္ထမင္းစား
ခ်ိန္ေရာက္လို႔ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ထမင္းကေႏြးေတးေတးေလးရွိေနပါေသးတယ္။ဒီလိုစနစ္နဲ႔လုပ္
မွပါ။ပံုစံမွားၿပီးလုပ္ခဲ့ရင္အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ခဲလံုးၿမိဳခ်ရမယ့္ေန႔သာမွတ္လိုက္ပါေတာ့။ေထာင္ထဲမွာ
ရွိတဲ့တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေတြကသာႏိုင္ငံရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အရႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္းေထာင္က်ၾကတယ္။အစိုးရ
ကလည္းဒီႏို္င္ငံေရးသမားေတြကိုပုဒ္မမ်ိဳးစံုတပ္ၿပီးေထာင္ခ်ပါတယ္။ဒါကေတာ့မဆန္းပါဘူး။
ေခတ္တိုင္းခံစားလာၾကရတာပါပဲ။တခုရွိတာကမိမိရဲ႕လယ္ယာေျမေတြကိုအစိုးရကမတရားသိမ္း
ထားလို႔႔ျပန္ေတာင္းတဲ့လယ္သမားေတြ၊၊လုပ္ခလစာမေလာက္လို႔ေတာင္းဆိုၾကတဲ့အလုပ္သမား
ေတြကိုလည္းမဆီမဆိုင္ပုဒ္မမ်ိဳးစံုတပ္ၿပီးဖမ္းဆီးထားျပန္ပါတယ္။ေထာင္ထဲမွာလူေပါင္းစံုနဲ႔အတူ
တူေနရတာမို႔တခါတေလစိတ္ညစ္ဖို႔ေကာင္းသလိုတခါတေလလည္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။အယူ
အဆမတူတာေတြေဆြးေႏြးၾက၊ျငင္းခုန္ၾကနဲ႔တရက္တရက္ကုန္သြားျပန္ပါေရာ။အားလံုးထဲမွာ
အျငင္းဆံုးနဲ႔အသံအျပဲဆံုးကကၽြန္မလို႔ေျပာၾကပါတယ္။ဖမ္းဆီးခံထားရတဲ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား
အားလံုးကလည္းကၽြန္မကအငယ္ဆံုးမို႔အႏိုင္ေပးၾကေပမယ့္အဲဒီလိုႏိုင္တာကိုကၽြန္မမလိုခ်င္ပါဘူး။အေျဖ
မရ၊ရတဲ့အထိေဆြးေႏြးပါတယ္။ေထာင္ထဲမွာေနရတဲ့ေလးလအတြင္းပညာေတြလည္းအမ်ားႀကီး
ရပါတယ္။ကၽြန္မမသိတာေတြရွိရင္အန္တီေနာ္တို႔ကိုေမးလိုက္ယံုပါပဲ။ကၽြန္မေထာင္ထဲမွာေလးလ
ပဲေနခဲ့ရတာပါ။လြတ္ခါနီး(၂)လေလာက္အလိုမွာအန္တီေနာ္နဲ႔ကၽြန္မတစ္ခန္းထဲအတူေနရပါတယ္။
ပထမႏွစ္လကေတာ့ကၽြန္မတေယာက္တည္းအခန္း(၂)မွာေနရပါတယ္။တေယာက္တည္းေနစဥ္
(၂)လအတြင္းမွာညဖက္ဆိုစာအုပ္နဲ႔မ်က္ႏွာမခြာပါဘူး။အျခားအေၾကာင္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။တိုက္
ထဲမွာသရဲေျခာက္တတ္လို႔ပါ။ေနာက္တခုကစာအုပ္အရမ္းဖတ္လို႔ေကာင္းေနရင္တခါတေလည
(၁၂)နာရီေလာက္သံေခ်ာင္းေခါက္မွအိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုနဲ႔ေန႔ေတြ၊ညေတြဟာတျဖည္းျဖည္း
ကုန္လာခဲ့တယ္။အန္တီေနာ္နဲ႔ေနစဥ္(၂)လအတြင္းမွာညဘက္ေတြဆိုသူနဲ႔(Scrabble)ဆက္ၾကပါ
တယ္။အန္တီေနာ့္မွာကက်ီးေပါင္းေရာဂါရွိေတာ့စကားလံုး(၃)လံုးေလာက္ဆက္ၿပီးရင္သူေခါင္း
ေတြတအားမူးလာပါေရာ။(Scrabble)မဆက္ျဖစ္ေတာ့ရင္ေတာ့က်န္တဲ့အခန္းေတြကတန္းမပိတ္
ခင္ညေနကတည္းကကၽြန္မကိုေျပာထားၾကတာရွိပါတယ္။ညက်ရင္သီခ်င္းဆိုျပဖို႔ပါ။ေထာင္ထဲ
ကလူေတြအတမ္းတဆံုးသီခ်င္းက"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္..ဟူး..အေႏြးေထြးဆံုးအေမ့အိမ္"ဆိုတဲ့
သီခ်င္းပါ။ဒီသီခ်င္းကိုေတာ့ညတိုင္းဆိုျပရပါတယ္။ၿပီးေတာ့ကၽြန္မရဲ႕မပါမျဖစ္သီခ်င္းျဖစ္တဲ့
ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းကိုဆိုျပခိုင္းၾကပါတယ္။ေက်ာင္းသားသမဂၢသီခ်င္းကိုဆိုရင္(၁၀)ခန္း
လံုးတေယာက္မက်န္လိုက္ဆိုၾကပါတယ္။ဘယ္ရမလဲကၽြန္မကအားလံုးကိုသင္ေပးထားတာကိုး။
အေၾကာင္းကေတာ့အျခားမဟုတ္ပါဘူး။ေထာင္ထဲမွာဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ပ်င္းရင္သီခ်င္းဆိုတယ္။စာအုပ္ဖတ္တယ္။လုပ္စရာကဒါပဲရွိတာဆိုေတာ့။ေနာက္တခုကေထာင္ထဲမွာႏိုင္ငံေရး
အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြဆိုရင္စကားဝိုင္းနဲ႔အခမ္းအနားလုပ္ျဖစ္ၾကပါတယ္။အခမ္းအနားလုပ္တဲ့ေန႔ေတြဆိုေထာင္ဝန္ထမ္းေတြလည္းအမ်ားႀကီးလာေစာင့္ပါေလေရာ။သီခ်င္းေတြဆိုၾက၊အေလး
ေတြျပဳၾကရင္ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။
(7) july ဆိုတာကၽြန္မအတြက္ေတာ့ဘယ္ေတာမွေမ့မရတဲ့ရက္ေတြထဲကတရက္ပါ။
သမိုင္းႀကီးခဲ့တဲ့သမဂၢအေဆာက္အဦးကိုဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ခြဲ၊ေက်ာင္းသားေထာင္ေပါင္မ်ားစြာကိုေသ
နတ္နဲ႔ပစ္သတ္ခဲ့တာေတြကကၽြန္မကိုယ္ေတြ႔မျမင္ဘူးခဲ့ေပမယ့္စာအုပ္ေတြထဲကအေရးအသားနဲ႔
တင္ေတာ္ေတာ္ၾကက္သီးထစရာေကာင္းေနပါၿပီ။ဗမာႏိူင္ငံရဲ႕အစိုးရကေက်ာင္းသားေတြအေပၚ
ဒီေလာက္ထိရက္စက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ေခတ္အဆက္ဆက္မွာကိုရက္စက္လို႔ေကာင္းတုန္းပါ။ယခု
အခ်ိန္ထိလဲအက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွာေက်ာင္းသား၊လယ္သမား၊အလုပ္သမား၊ႏိုင္ငံေရးတက္
ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြရာေပါင္းမ်ားစြာရွိေနၾကပါတယ္။(၂၀၁၅)ခုႏွစ္ရဲ႕(၅၃)ႏွစ္ေျမာက္(7) July ပြဲကိုကၽြန္မတို႔ေထာင္ထဲမွာအခမ္းအနားလုပ္ျပီးက်င္းပၾကပါတယ္။အင္းစိန္ေထာင္အမ်ိဳးသမီး
ေဆာင္မွာေက်ာင္းသားဆိုလို႔ကၽြန္မတေယာက္တည္းရွိတာဆိုေတာ့ဒီအခမ္းအနားကိုကၽြန္မဦး
ေဆာင္ရပါတယ္။အျခားေသာကၽြန္မထက္ႏိုင္ငံေရးဝါေရာပညာအားျဖင့္ပါအမ်ားႀကီးရွိတဲ့သူေတြ
ရွိပါတယ္။ဘာျဖစ္လို႔ကၽြန္မကိုဦးေဆာင္ခိုင္းလည္းကၽြန္မသိပါတယ္။ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းသားေတြ
ဟာတခ်ိန္ခ်ိန္မွာႏိုင္ငံရဲ႕အေရးႀကီးတဲ့တေထာင့္တေနရာမွာဦးေဆာင္ပါဝင္ႏိုင္ေအာင္လို႔ပါ။တခ်ိန္
ခ်ိန္မွာက်ေရာက္လာမယ့္ေခတ္ရဲ႕တာဝန္ကိုကၽြန္မတို႔ေတြမလြဲဧကန္ထမ္းၾကရမွာပါ။ဒါေၾကာင့္
ေထာင္ထဲမွာရွိတုန္းအခ်ိန္ေတြကိုအလကားမျဖစ္ရေအာင္မ်ားေသာအားျဖင့္စာဖတ္တာမ်ားပါ
တယ္။တခါတေလလူငယ္စိတ္ဆိုေတာ့စာအုပ္ဖတ္တာမ်ားလာရင္ၿငီးေငြ႔လာတဲ့အခါရင္အျခား
ေသာအလုပ္တခုကိုေျပာင္းလုပ္ရင္းအခ်ိန္ေတြကိုကုန္ဆံုးေစပါတယ္။ေရွ႕မွာေျပာခဲ့သလိုပဲအခမ္းအနားလုပ္သီခ်င္းေတြဆိုအေလးေတြျပဳဆိုေတာ့ဝန္ထမ္းေတြေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ၾကမွာပါဘဲ။
ဒါေပမယ့္သူတို႔လည္းသူတို႔အလုပ္လုပ္၊ကၽြန္မတို႔လည္းကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကတာပါပဲ။သြား
ေနၾကတဲ့လမ္းခ်င္းမတူေတာ့မၾကာခဏတိုးတိုက္မိတဲ့အခါေတြလည္းရွိလိမ့္မွာေပါ့။ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မဟာေက်ာင္းစာေမးပြဲေျဖဆိုဖို႔အာမခံရခဲ့တဲ့အတြက္အမွဳကိုျပင္ပကေနရင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တာေၾကာင့္
၂၀၁၅ July (30) ရက္မွာအင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။။ေနာက္ဆံုးေတာ့
ကၽြန္မရဲ႕ဘဝလမ္းေလးဟာ(၄)လအတြင္းဗဟုသုတေတြ၊ပညာေတြတထုပ္တပိုးနဲ႔အိမ္အျပန္လမ္း
ဆီဦးတည္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ပိုပို
ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
.............
ကျွန်မဘဝအချိုးအကွေ့ရေဆန်လမ်းလေးကိုအမှတ်ရနေတုန်း
တနေ့နေ့တချိန်ချိန်မှာမိုင်ရာချီခရီးကိုလျှောက်လှမ်းရလိမ့်မယ်လို့မထင်မိသလိုကျွန်မရဲ့အမိအဖအသိုက်အမြုံမိသားစုလေးထဲမှာနေထိုင်ရင်းဘဝတက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ကြီးကိုလည်းအလည်အပတ်သွားရလိမ့်မယ်လို့လည်းမထင်ခဲ့မိပါဘူး။
ဖြစ်ချင်တာတွေမဖြစ်ရတဲ့ဘဝ၊မဖြစ်ချင်တာတွေဖြစ်နေရတဲ့ဘဝ၊အကောင်းအဆိုးအနိမ့်အမြင့်တွေနဲ့မတည်မြဲတဲ့ဘဝသံသရာကိုတော့ကျွန်မငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ရိပ်ဆန်းသံဖမ်းသိလာသလိုလိုတော့ရှိခဲ့ပါပြီ။ကျွန်မရဲ့အမျိုးသားရေးခံယူချက်ပညာရေးစနစ်အပေါ်မှာယုံကြည်ရာအမှန်တရားအတွက်ကျွန်မရဲ့ခြေတလှမ်းဟာအဲဒီနေ့ကစပြီးမြစ်ဖျားခံခဲ့ပါတယ်။
၂၀၁၅ ခုနှစ်မှာအစိုးရကပြဌာန်းလိုက်တဲ့အမျိုးသားပညာရေးဥပဒေဟာပညာရေးကဏ္ဍ
မှာဗဟိုဦးစီးချုပ်ကိုင်မှုကိုဆက်လက်ကျင့်သုံးထားတာကြောင့်တနိုင်ငံလုံးမှာရှိတဲ့ကျောင်းသား
သမဂ္ဂအသီးသီးကကျောင်းသားကျောင်းသူတွေဟာပညာရေးဥပဒေကိုသပိတ်မှောက်တဲ့အနေနဲ့
မန ္တလေးကနေရန်ကုန်မိုင်(၄၀၀)ကျော်ခရီးကိုခရီးရှည်ချီတက်ကြပါတယ်။ကျွန်မဟာရန်ကုန်အ
ရှေ့ပိုင်းတက္ကသိုလ်မှာတတိယနှစ်သမိုင်းဘာသာရပ်နဲ့ကျောင်းတက်နေတဲ့ကျောင်းသူတဦးဖြစ်
ပြီးဗမာနိုင်ငံလုံးဆိုင်ရာကျောင်းသားသမဂ္ဂများအဖွဲ့ချုပ်၊ရန်ကုန်တောင်ပိုင်းခရိုင်ကျောင်းသားများ
သမဂ္ဂအဖွဲ့ဝင်ကျောင်းသူတယောက်လဲဖြစ်တာကြောင့်တနိုင်ငံလုံးရှိခရိုင်အသီးသီးကဗကသ
ကျောင်းသားရဲဘော်များနဲ့အတူမန ္တလေးရန်ကုန်ခရီးရှည်ချီတက်နေတဲ့ဒီမိုကရေစီပညာရေးသပိတ်
စစ်ကြောင်းမှာမန ္တလေးမြို့ကစထွက်ကတည်းကအတူပူးပေါင်းပါ၀င်ခဲ့ပါတယ်။
ဗကသများအဖွဲ့ချုပ်ဦးဆောင်တဲ့ဒီမိုကရေစီပညာရေးသပိတ်စစ်ကြောင်းဟာပြည်သူလူထုရဲ့ ၀န်းရံအားပေးမှုကြောင့်အခက်အခဲအတားအဆီးများကိုကျော်ဖြတ်ပြီးတမြို့ဝင်တမြို့ထွက်နဲ့ပဲခူးတိုင်းအနောက်ခြမ်းလက်ပံတန်းမြို့ကိုရောက်ရှိလာခဲ့ကြပါတယ်။သပိတ်စစ်ကြောင်းကိုလက်ပံတန်းမြို့အောင်မြေဗိမာန်ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ(၁၀)ရက်ရပ်နားပြီးဆက်လက်ထွက်ခွာလာခဲ့အခါမှာလက်ပံတန်းမြို့ ကျွန်းကလေးတာဆုံထိပ်မှာရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့ဝိုင်းပတ်ပိတ်ဆို့တားဆီးခြင်းကိုခံခဲ့ရပါတယ်။သပိတ်စစ်ကြောင်းကိုဖမ်းဆီးရင်ရန်ကုန်မှာလှုပ်ရှားမှုဆက်လက်လုပ်ဆောင်နိိုင်အောင်ဗကသများအဖွဲ့ချုပ်ဗဟိုလုပ်ငန်း
ကော်မတီရဲ့အစီအစဉ်အရသပိတ်စစ်ကြောင်းထဲကကျောင်းသားကျောင်းသူတချို့ကိုရွေးထုတ်ပြီးရန်
ကုန်ကိုကြိုတင်စေလွှတ်ခဲ့ကြပါတယ်။ရန်ကုန်ကိုစေလွှတ်ခြင်းခံရတဲ့ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေထဲ
မှာကျွန်မလဲပါ၀င်တဲ့အတွက်ရန်ကုန်မြို့ကနေပြီးလက်ပံတန်းကသပိတ်စစ်ကြောင်းရဲ့သတင်းတွေ
ကိုမပြတ်နားစွင့်နေခဲ့ပါတယ်။(၁၀.၃.၂၀၁၅)မှာလက်ပံတန်းကဒီမိုကရေစီပညာရေးသပိတ်စစ်ကြောင်း
ကိုရဲတပ်ဖွဲ့ကအကြမ်းဖက်ဖြိုခွင်းခြေမှုန်းခဲ့တာကြောင့်အဲဒီနေ့ညနေမှာပဲရန်ကုန်ကိုကြိုတင်ရောက်
ရှိနေတဲ့ကျွန်မတို့ဟာကမာရွတ်လှည်းတန်းလမ်းဆုံအနီးပြည်လမ်းပေါ်ကစိုက်ပျိုးရေးမှတ်တိုင်ကနေ
ကျောင်းသားတွေကိုအကြမ်းဖက်ရိုက်နှက်ဖမ်းဆီးမှုကိုဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်တဲ့အနေနနဲ့ဆန္ဒပြသပိတ်
မှောက်ခဲ့ကြပါတယ်။နောက်ရက်ပိုင်းတွေမှာသပိတ်မှောက်ကျောင်းသားများကိုရဲတပ်ဖွဲ့ကပိုက်စိတ်
တိုက်လိုက်လံဖမ်းဆီးနေတာကြောင့်ကျွန်မအပါအဝင်ဗကသကျောင်းသားများဟာပြေးလွှားရှောင်
တိမ်းနေခဲ့ကြရပါတယ်။ဒီလိုနဲ့ရှောင်တိမ်းနေရင်းတရက်မှာကျွန်မအမေကိုလွမ်းလို့အိမ်ကိုခဏပြန်
သွားတဲ့နေ့မှာပဲရဲတပ်ဖွဲ့ရဲ့ဝိုင်းပတ်ပိတ်ဆို့ဖမ်းဆီးခြင်းကိုခံခဲ့ရပါတယ်။အဲဒီနေ့ကတော့(၂၀၁၅)
ခုနှစ်ဧပြီလ(၈)ရက်နေ့ပါပဲ။ဒီလိုနဲ့မိဘဆီကလက်ဖြန့်တောင်းလိုက်၊အေးအေးချမ်းချမ်းနဲ့ကျောင်း
တက်လိုက်လုပ်နေတဲ့ကျွန်မဘဝမှာအိမ်နဲ့ကျောင်းအပြင်တခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ထောင်ဆိုတဲ့နေရာပတ်
၀န်းကျင်သစ်ကိုဘဝတဆစ်ချိုးအဖြစ်ရောက်ရှိသွားရပါတော့တယ်။

ထောင်ထဲရောက်ပြီးနောက်တနေ့နိုးထလာတဲ့မနက်ခင်းကသူစိမ်းတွေကြားမှာယောင်
တောင်တောင်ဖြစ်သွားခဲ့ရတယ်။တခါမှမဖြတ်သန်းဖူးတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့မို့နေသားကျအောင်
မနည်းကြိုးစားယူခဲ့ရပါတယ်။တကိုယ်တည်းထိုင်တွေးနေတုန်း`သန့်ရှင်းရေးကောင်မလေးရဲ့
အော်သံကိုကြားလိုက်ရပါတယ်။`အခန်း(၂)ကရေနွေးယူဦးမလား။ဆန်ပြုတ်လည်းပါတယ်' အော်
သံကြားတာနဲ့အလူးအလဲထပြီး`ဟုတ်ကဲ့'ယူမယ်လို့ပြန်အော်လိုက်ပါတယ်။ခွက်တွေဗူးတွေပလုံစီ
နေတဲ့ထဲကရေခွက်အသန့်တလုံးကိုဆွဲယူလိုက်ပြီးသံတိုင်ကြားကသန့်ရှင်းရေးကောင်မလေး
လောင်းထည့်ပေးတဲ့ရေနွေးကိုခံလိုက်တယ်။ရေနွေးခွက်ထဲကော်ဖီမစ်တထုပ်ဖောက်ထည့်ပြီး
အိပ်ရာအရင်သိမ်းလိုက်ပါတယ်။တန်းကလည်းမဖွင့်သေးတော့မျက်နှာကလည်းမသစ်ရသေး၊
ဖတ်လက်စစာအုပ်လေးကိုင်ပြီးထိုင်ဖတ်နေလိုက်တာတန်းဖွင့်မှမျက်နှာဆင်းသစ်ရပါတယ်။မျက်နှာ
သစ်ပြီးချိန်မှာတော့မနက်(၇)နာရီထိုးသွားပါပြီ။အခန်းသန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်ပါသေးတယ်။အဲ့ဒီအ
ချိန်ဗိုက်ကအတော်ဆာနေပြီ။ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိတယ်။မိုးလင်းတာနဲ့မနေနိုင်တဲ့ဒီဗိုက်ကြောင့်အစား
ကိုသွက်သွက်လက်လက်စားဖြစ်လိုက်ပြီးတန်းလဲဖွင့်ပြီဆိုတော့မိန်းမတို့ရဲ့ဗီဇအရစပ်စုချင်တဲ့စိတ်
လေးကရှိတော့အခန်းတွေကိုလိုက်လည်ပါတယ်။ကျွန်မနေတဲ့တိုက်ကအခန်း(၁၀)ခန်းရှိပြီး(၁၀)ခန်းတွဲ
လို့တော့ခေါ်ကြပါတယ်။တခန်းဝင်တခန်းထွက်လိုက်မိတ်ဆက်ပါတယ်။လိုက်မိတ်ဆက်ပေးသူက
တော့ကျွန်မရဲ့ဆရာမကြီးဖြစ်တဲ့အားလုံးကဒေါ်နော်အုံးလှလို့သိကြတဲ့အန်တီနော်ပါ။သူလိုက်မိတ်
ဆက်ပေးတာနဲ့ပဲ(၁၀)ခန်းလုံးတယောက်မကျန်ကျွန်မအကုန်သိသွားပါပြီ။အဲဒီအချိန်ထောင်ထဲမှာ
လယ်ယာမြေတွေအသိမ်းခံထားရတဲ့မိကျောင်းကန်ကလူတွေများပါတယ်။ပြီးတော့တရုတ်သံရုံး
ရှေ့ဆန္ဒပြမှုနဲ့ထောင်ဒါဏ်(၄)နှစ်(၄)လချခံထားရတဲ့အန်တီလေးလေးတို့၊အန်တီမစိန်ထွေးတို့
လည်းရှိပါတယ်။မိတ်ဆက်တဲ့အချိန်သတိရမိလိုက်တာတခုရှိပါတယ်။ကျွန်မနဲ့အတူအမျိုးသား
ပညာရေးဥပဒေကိုသပိတ်မှောက်တဲ့အနေနဲ့မန ္တလေးကနေရန်ကုန်ကိုခရီးရှည်ချီတက်သပိတ်
မှောက်ခဲ့ကြတဲ့သပိတ်စစ်ကြောင်းလမ်းလျှောက်တုန်းကပါခဲ့တဲ့ရဲဘော်တွေကိုပါ။တချို့က
သာယာဝတီထောင်ထဲမှာ၊တချို့ကလည်းအပြင်မှာ၊ကျွန်မတယောက်တည်းအင်းစိန်ထောင်ကို
ရောက်ခဲ့ရတာဆိုတော့ အားငယ်မိခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်အဲဒီအားငယ်စိတ်ကခဏပါ။ကျွန်မထက် ဝါအားဖြင့်ရောအသက်အရွယ်အားဖြင့်ပါကြီးတဲ့အန်တီနော်အုံးလှတို့လိုကျွန်မချစ်သောရဲဘော်
ကြီးတွေရှိတဲ့အတွက်စိတ်သက်သာရာရခဲ့ပါတယ်။အားလုံးမိတ်ဆက်ပြီးတော့တစ်ညလုံးအခန်း
ထဲမှာလှဲနေတာကြောင့်တိုက်ဝန်းထဲကိုလမ်းလျောက်ထွက်ဖို့အန်တီလေးလေးတို့ကလာခေါ်ကြ
ပါတယ်။လမ်းလျောက်ရင်းဟိုပြောဒီပြောနဲ့မနက်၈နာရီခွဲတော့တိုက်ရှေ့ကနေ့လည်စာ
အတွက် ရေနွေးထမင်းလာပြီဆိုတဲ့အော်သံကြားလိုက်တော့ကျွန်မအံ့ဩသွားမိတယ်။တိုက်ရှေ့
ကဝန်ထမ်းတွေထိုင်တဲ့ရုံးခန်းထဲမှာပဲနာရီရှိပါတယ်။နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့(၈:၃၀)ပဲရှိပါ
သေးတယ်ကျွန်မလည်းအခန်း ပြန်ပြီထည့်မယ့်ခွက်လေးတွေသွားယူနေတုန်းအန်တီနော်က
'ပိုပိုရေ...အန်တီနော်ထမင်းပေါင်းထည့်ထားပေးမယ်'လို့လှမ်းအော်တဲ့အတွက်ကျွန်မယူလာတဲ့
ခွက်ကလေးတွေကိုနေရာမှာပြန်ထားပြီးထမင်းဟင်းခပ်တဲ့နားကိုသွားလိုက်ပါတယ်။ကျွန်မ
စဉ်းစားမိတယ်။မနက်၈နာရီခွဲကတည်းကထမင်းရတာဆိုတော့ကျွန်မတို့နေ့လည်ထမင်းစားချိန်
ကျရင်ထမင်းတွေအေးကုန်တော့မှာပေါ့။ဒါပေမယ့်ထောင်အတွေ့အကြံုများနေပြီဖြစ်တဲ့အန်တီနော်
က'မအေးအောင်လုပ်ပေးမယ်'လို့ပြောတော့ကျွန်မအံ့ဩရပြန်တယ်။သူဘယ်လိုမအေးအောင်လုပ်
မလဲဆိုတာသိချင်မိတယ်။'အန်တီနော်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ'လို့ကျွန်မမေးလိုက်ပါတယ်။သိချင်ရင်
လိုက်ကြည့်တဲ့..ဒီလိုနဲ့အန်တီနော်သူ့အခန်းထဲကိုဝင်သွားတယ်။ကျွန်မလည်းသူ့နောက်ကလိုက်ပြီး ထမင်းမအေးအောင်ထုတ်ပိုးတဲ့နည်းပညာကိုလိုက်လေ့လာလိုက်ပါတယ်။
ထောင်ထဲကနေ့ရက်တွေကိုဒီလိုနဲ့ဖြတ်သန်းရင်းရက်တွေဟာတရက်ပြီးတရက်ကုန်
လာခဲ့ပါတယ်။ရုံးထွက်ရမယ့်ရက်တွေကိုလက်ချိုးရေပြီးစောင့်တတ်လာပါတယ်(ရုံးထွက်ရက်ဆို
မိသားစု၊သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေအားလုံးနဲ့တွေ့ရတာကိုး)။ရုံးထွက်ရမယ့်နေ့ဆိုရင်ညကတည်းက
အိပ်လို့မပျော်ပါဘူး။ကျွန်မရုံးထွက်ရမယ့်ရက်မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ကျွန်မရှိတဲ့အခန်းကို(၁၀)ခန်း
တွဲကလူတွေအားလုံးစုလာပြီးသူတို့စားချင်တာလေးတွေမှာကြပါတယ်။ညနေကျွန်မရုံးထွက်က
ပြန်လာရင်သူတို့မှာတဲ့စားစရာလေးတွေမဖြစ်ဖြစ်အောင်ဝယ်လာပေးဖြစ်တယ်။တပွေ့တပိုက်ကြီး
ပြန်ပါလာတဲ့ကျွန်မရဲ့ပစ္စည်းလေးတွေကိုတိုက်ရှေ့တံခါးနားကစောင့်ပြီးဝိုင်းသယ်ကြပါတယ်။
ပါလာတဲ့ဟင်းစိုတွေဆိုရင်တန်းဖွင့်ထားတဲ့အခါလူတွေအားလုံးတခါတည်းစားကြပါတယ်။ညနေ
(၅)နာရီကျော်လို့တန်းပိတ်ရင်တော့တခန်းဝင်တခန်းထွက်လိုက်ဝေလိုက်ပါတယ်။သူတို့မျက်နှာက
ရတဲ့အပြံုးကိုယ်စီကကျွန်မအတွက်အားဖြစ်စေခဲ့တယ်။နေရတဲ့ရက်တွေကများများလာတော့
ထောင်ထဲမှာကျွန်မတယောက်တည်းပျင်းလာပါတယ်(အငယ်ဆိုလို့ကိုယ်တယောက်တည်း)။စာအုပ်တွေနဲ့အချိန်တွေကိုဖြတ်ကျော်တယ်။တခါတလေ ညနေပိုင်းဆိုတယောက်တည်းအင်္ဂလိပ်စကားလုံး(Scrabble)ဆက်ရင်းအချိန်တွေကိုကုန်ဆုံးစေပါတယ်။စာအုပ်ဖတ်လို့ငြီးငွေ့လာရင်
(Scrabble)ပြောင်းဆက်ပါတယ်။တိုက်မှာရှိတဲ့လူအားလုံးလိုလိုကအသက်ကြီးပိုင်းတွေများပါ
တယ်(ကျန်တာအလုပ်သမားသမဂ္ဂကအလုပ်သမလေးတွေပါ)။ကျွန်မနဲ့အင်္ဂလိပ်စကားလုံးဆက်
ဖို့အဖော်မရှိပါဘူး)တယောက်တည်းဟိုဘက်ပြောင်းဆက်လိုက်၊ဒီဘက်ပြောင်းဆက်လိုက်နဲ့
(၂)ပွဲလောက်ဆက်တိုက်ဆော့ပြီးရင်ခေါင်းလည်းသူ့အလိုလိုမူးလာပါတယ်။ညဘက်တွေဆိုအဲဒီ
လိုအချိန်တွေကိုဖြတ်သန်းဖြစ်ပါတယ်။(၂)ပတ်မှတခါရုံးချိန်းထွက်ရတာမို့စာအုပ်ကအလျင်မမှီ
ပါဘူး။ကြာတော့တဖြည်းဖြည်းပျင်းလာပါတယ်။အပြင်မှာနေတုန်းကထောင်စာအုပ်တွေဖတ်ဖူး
ထားတော့ထောင်ထဲမှာပျင်းရင်တိရစ္ဆာန်လေးတွေမွေးကြတယ်ဆိုတာသိထားပါတယ်။အဲ့ဒီတော့
ထောင်ဝန်ထမ်းကိုမေးကြည့်ပါတယ်။ကျွန်မကြောင်မွေးချင်လို့ကြောင်လေးရှာပေးလို့ရမလားလို့ပါ။
သူကထောင်ဆေးရုံကယူလာပေးမယ်လို့ပြောပါတယ်။ဆေးရုံမှာကကြောင်ပေါက်လေးတွေအများ
ကြီးပါပဲ။ဒီလိုနဲ့တလလောက်သာကြာသွားတယ်၊ကြောင်မရောက်လာပါဘူး။ကျွန်မလည်းသူလာ
တိုင်းနေ့တိုင်းပြောပါတယ်။အဲ့ဒါလည်းမပါလာပါဘူး။ဖြစ်ချင်တော့တနေ့မနက်(၈)နာရီလောက်
ကျွန်မရေချိုး၊အဝတ်လျှော်ပြီးအဝတ်လှန်းနေတုန်းတိုက်ရှေ့ကသံဇကာကွက်နဲ့သွပ်ကာထားတဲ့
ကြားထဲမှာကြောင်သားပေါက်လေး(၃)ကောင်နဲ့သူ့အမေကြီးကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ကြောင်လေး
တွေကိုကောက်ကိုင်ပြီးတိုက်ထဲမှာလိုက်ကြွားလိုက်ပါတယ်။အဲဒီမှာစတွေ့တာပါပဲ။ကြောင်ချစ်တဲ့
သူတွေကြောင်လုကြတော့တာပါပဲ။
ကြောင်လေးတွေလည်းရပြီဆိုတော့ကျွန်မမပျင်းရတော့ပါဘူး။သူ့တို့အတွက်နာမည်အရင်
စဉ်းစားတယ်။အန်တီနော်နဲ့ကျွန်မကကြောင်လေးတွေရောက်လာပြီးနောက်တရက်မိုးလင်းတော့
သူတို့ကိုနာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်လုပ်ရအောင်လို့ပြောပြီးနောက်လိုက်တာ၊အန်တီနော်ကလည်း
ကောင်းတယ်လုပ်မယ်ဆိုပဲ။အားလုံးထဲမှာအငယ်ဆုံးဖြစ်တဲ့ကျွန်မကပဲကြောင်လေးတွေကို
နာမည်ပေးလိုက်ပါတယ်။ပင်ကီနဲ့မီနိုတဲ့။ရောက်လာတုန်းကတော့(၃)ကောင်ပါ၊တကောင်ကခြေမ
သန်တော့လမ်းမလျှောက်နိုင်ပါဘူး၊၂ရက်လောက်နေတော့သေသွားပါတယ်။ကြောင်လေးတွေကို
နာမည်ပေးကင်ပွန်းတပ်တဲ့အနေနဲ့တိုက်မှာရှိတဲ့သူတွေကိုမုန့်ကျွေးရမယ်ဆိုပြီးအန်တီနော်ကို
ဝိုင်းပူဆာကြတာကြောင့်အဲဒီနေ့ကတော့ကရင်မကြီးလုပ်ကျွေးတဲ့ရှမ်းခေါက်ဆွဲကိုစားလိုက်ကြ
ရပါတယ်။အပြင်ကလက်ရာနဲ့တခြားစီပါ။အန်တီနော်ချက်ကျွေး၊လုပ်ကျွေးတဲ့အရသာတွေအရမ်း
ကောင်းပါတယ်။ရဲဘော်များ၊ကရင်မကြီးကိုတွေ့ရင်ချက်ကျွေးခိုင်းကြပါ။ဒါနဲ့တဆက်တည်း
ထောင်ထဲမှာအန်တီနော်သင်ပေးတဲ့ထမင်းမအေးအောင်လုပ်တဲ့နည်းလေးရေးပါရစေ။ထောင်
ထဲမှာကပလတ်စတစ်တွေပဲသုံးရတာဆိုတော့ပလတ်စတစ်ထမင်းအုပ်ထဲထမင်းထည့်၊ပြီးရင်
ပလတ်စတစ်အိတ်အမဲကြီးနဲ့တထပ်ခံ၊စောင်နဲ့သေချာပတ်ထားလိုက်ပါတယ်။နေ့လည်ထမင်းစား
ချိန်ရောက်လို့ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရင်ထမင်းကနွေးတေးတေးလေးရှိနေပါသေးတယ်။ဒီလိုစနစ်နဲ့လုပ်
မှပါ။ပုံစံမှားပြီးလုပ်ခဲ့ရင်အဲ့ဒီနေ့ကတော့ခဲလုံးမြိုချရမယ့်နေ့သာမှတ်လိုက်ပါတော့။ထောင်ထဲမှာ
ရှိတဲ့တချို့တချို့တွေကသာနိုင်ငံရဲ့လိုအပ်ချက်အရနိုင်ငံရေးလုပ်ရင်းထောင်ကျကြတယ်။အစိုးရ
ကလည်းဒီနို်င်ငံရေးသမားတွေကိုပုဒ်မမျိုးစုံတပ်ပြီးထောင်ချပါတယ်။ဒါကတော့မဆန်းပါဘူး။
ခေတ်တိုင်းခံစားလာကြရတာပါပဲ။တခုရှိတာကမိမိရဲ့လယ်ယာမြေတွေကိုအစိုးရကမတရားသိမ်း
ထားလို့့ပြန်တောင်းတဲ့လယ်သမားတွေ၊၊လုပ်ခလစာမလောက်လို့တောင်းဆိုကြတဲ့အလုပ်သမား
တွေကိုလည်းမဆီမဆိုင်ပုဒ်မမျိုးစုံတပ်ပြီးဖမ်းဆီးထားပြန်ပါတယ်။ထောင်ထဲမှာလူပေါင်းစုံနဲ့အတူ
တူနေရတာမို့တခါတလေစိတ်ညစ်ဖို့ကောင်းသလိုတခါတလေလည်းပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်။အယူ
အဆမတူတာတွေဆွေးနွေးကြ၊ငြင်းခုန်ကြနဲ့တရက်တရက်ကုန်သွားပြန်ပါရော။အားလုံးထဲမှာ
အငြင်းဆုံးနဲ့အသံအပြဲဆုံးကကျွန်မလို့ပြောကြပါတယ်။ဖမ်းဆီးခံထားရတဲ့နိုင်ငံရေးအကျဉ်းသား
အားလုံးကလည်းကျွန်မကအငယ်ဆုံးမို့အနိုင်ပေးကြပေမယ့်အဲဒီလိုနိုင်တာကိုကျွန်မမလိုချင်ပါဘူး။အဖြေ
မရ၊ရတဲ့အထိဆွေးနွေးပါတယ်။ထောင်ထဲမှာနေရတဲ့လေးလအတွင်းပညာတွေလည်းအများကြီး
ရပါတယ်။ကျွန်မမသိတာတွေရှိရင်အန်တီနော်တို့ကိုမေးလိုက်ယုံပါပဲ။ကျွန်မထောင်ထဲမှာလေးလ
ပဲနေခဲ့ရတာပါ။လွတ်ခါနီး(၂)လလောက်အလိုမှာအန်တီနော်နဲ့ကျွန်မတစ်ခန်းထဲအတူနေရပါတယ်။
ပထမနှစ်လကတော့ကျွန်မတယောက်တည်းအခန်း(၂)မှာနေရပါတယ်။တယောက်တည်းနေစဉ်
(၂)လအတွင်းမှာညဖက်ဆိုစာအုပ်နဲ့မျက်နှာမခွာပါဘူး။အခြားအကြောင်းတော့မဟုတ်ပါဘူး။တိုက်
ထဲမှာသရဲခြောက်တတ်လို့ပါ။နောက်တခုကစာအုပ်အရမ်းဖတ်လို့ကောင်းနေရင်တခါတလေည
(၁၂)နာရီလောက်သံချောင်းခေါက်မှအိပ်ဖြစ်ပါတယ်။ဒီလိုနဲ့နေ့တွေ၊ညတွေဟာတဖြည်းဖြည်း
ကုန်လာခဲ့တယ်။အန်တီနော်နဲ့နေစဉ်(၂)လအတွင်းမှာညဘက်တွေဆိုသူနဲ့(Scrabble)ဆက်ကြပါ
တယ်။အန်တီနော့်မှာကကျီးပေါင်းရောဂါရှိတော့စကားလုံး(၃)လုံးလောက်ဆက်ပြီးရင်သူခေါင်း
တွေတအားမူးလာပါရော။(Scrabble)မဆက်ဖြစ်တော့ရင်တော့ကျန်တဲ့အခန်းတွေကတန်းမပိတ်
ခင်ညနေကတည်းကကျွန်မကိုပြောထားကြတာရှိပါတယ်။ညကျရင်သီချင်းဆိုပြဖို့ပါ။ထောင်ထဲ
ကလူတွေအတမ်းတဆုံးသီချင်းက"အိမ်ပြန်ချင်တယ်..ဟူး..အနွေးထွေးဆုံးအမေ့အိမ်"ဆိုတဲ့
သီချင်းပါ။ဒီသီချင်းကိုတော့ညတိုင်းဆိုပြရပါတယ်။ပြီးတော့ကျွန်မရဲ့မပါမဖြစ်သီချင်းဖြစ်တဲ့
ကျောင်းသားသမဂ္ဂသီချင်းကိုဆိုပြခိုင်းကြပါတယ်။ကျောင်းသားသမဂ္ဂသီချင်းကိုဆိုရင်(၁၀)ခန်း
လုံးတယောက်မကျန်လိုက်ဆိုကြပါတယ်။ဘယ်ရမလဲကျွန်မကအားလုံးကိုသင်ပေးထားတာကိုး။
အကြောင်းကတော့အခြားမဟုတ်ပါဘူး။ထောင်ထဲမှာဘာမှလုပ်စရာမရှိတော့ပျင်းရင်သီချင်းဆိုတယ်။စာအုပ်ဖတ်တယ်။လုပ်စရာကဒါပဲရှိတာဆိုတော့။နောက်တခုကထောင်ထဲမှာနိုင်ငံရေး
အထိမ်းအမှတ်နေ့တွေဆိုရင်စကားဝိုင်းနဲ့အခမ်းအနားလုပ်ဖြစ်ကြပါတယ်။အခမ်းအနားလုပ်တဲ့နေ့တွေဆိုထောင်ဝန်ထမ်းတွေလည်းအများကြီးလာစောင့်ပါလေရော။သီချင်းတွေဆိုကြ၊အလေး
တွေပြုကြရင်ရောက်လာကြတော့တာပါပဲ။
(7) july ဆိုတာကျွန်မအတွက်တော့ဘယ်တောမှမေ့မရတဲ့ရက်တွေထဲကတရက်ပါ။
သမိုင်းကြီးခဲ့တဲ့သမဂ္ဂအဆောက်အဦးကိုဒိုင်းနမိုက်နဲ့ခွဲ၊ကျောင်းသားထောင်ပေါင်များစွာကိုသေ
နတ်နဲ့ပစ်သတ်ခဲ့တာတွေကကျွန်မကိုယ်တွေ့မမြင်ဘူးခဲ့ပေမယ့်စာအုပ်တွေထဲကအရေးအသားနဲ့
တင်တော်တော်ကြက်သီးထစရာကောင်းနေပါပြီ။ဗမာနိူင်ငံရဲ့အစိုးရကကျောင်းသားတွေအပေါ်
ဒီလောက်ထိရက်စက်ခဲ့ကြပါတယ်။ခေတ်အဆက်ဆက်မှာကိုရက်စက်လို့ကောင်းတုန်းပါ။ယခု
အချိန်ထိလဲအကျဉ်းထောင်အသီးသီးမှာကျောင်းသား၊လယ်သမား၊အလုပ်သမား၊နိုင်ငံရေးတက်
ကြွလှုပ်ရှားသူတွေရာပေါင်းများစွာရှိနေကြပါတယ်။(၂၀၁၅)ခုနှစ်ရဲ့(၅၃)နှစ်မြောက်(7) July ပွဲကိုကျွန်မတို့ထောင်ထဲမှာအခမ်းအနားလုပ်ပြီးကျင်းပကြပါတယ်။အင်းစိန်ထောင်အမျိုးသမီး
ဆောင်မှာကျောင်းသားဆိုလို့ကျွန်မတယောက်တည်းရှိတာဆိုတော့ဒီအခမ်းအနားကိုကျွန်မဦး
ဆောင်ရပါတယ်။အခြားသောကျွန်မထက်နိုင်ငံရေးဝါရောပညာအားဖြင့်ပါအများကြီးရှိတဲ့သူတွေ
ရှိပါတယ်။ဘာဖြစ်လို့ကျွန်မကိုဦးဆောင်ခိုင်းလည်းကျွန်မသိပါတယ်။ကျွန်မတို့ကျောင်းသားတွေ
ဟာတချိန်ချိန်မှာနိုင်ငံရဲ့အရေးကြီးတဲ့တထောင့်တနေရာမှာဦးဆောင်ပါဝင်နိုင်အောင်လို့ပါ။တချိန်
ချိန်မှာကျရောက်လာမယ့်ခေတ်ရဲ့တာဝန်ကိုကျွန်မတို့တွေမလွဲဧကန်ထမ်းကြရမှာပါ။ဒါကြောင့်
ထောင်ထဲမှာရှိတုန်းအချိန်တွေကိုအလကားမဖြစ်ရအောင်များသောအားဖြင့်စာဖတ်တာများပါ
တယ်။တခါတလေလူငယ်စိတ်ဆိုတော့စာအုပ်ဖတ်တာများလာရင်ငြီးငွေ့လာတဲ့အခါရင်အခြား
သောအလုပ်တခုကိုပြောင်းလုပ်ရင်းအချိန်တွေကိုကုန်ဆုံးစေပါတယ်။ရှေ့မှာပြောခဲ့သလိုပဲအခမ်းအနားလုပ်သီချင်းတွေဆိုအလေးတွေပြုဆိုတော့ဝန်ထမ်းတွေတော်တော်စိတ်ညစ်ကြမှာပါဘဲ။
ဒါပေမယ့်သူတို့လည်းသူတို့အလုပ်လုပ်၊ကျွန်မတို့လည်းကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်လုပ်ကြတာပါပဲ။သွား
နေကြတဲ့လမ်းချင်းမတူတော့မကြာခဏတိုးတိုက်မိတဲ့အခါတွေလည်းရှိလိမ့်မှာပေါ့။ဒီလိုနဲ့ကျွန်မဟာကျောင်းစာမေးပွဲဖြေဆိုဖို့အာမခံရခဲ့တဲ့အတွက်အမှုကိုပြင်ပကနေရင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တာကြောင့်
၂၀၁၅ July (30) ရက်မှာအင်းစိန်အကျဉ်းထောင်ကလွတ်မြောက်ခဲ့ပါတယ်။။နောက်ဆုံးတော့
ကျွန်မရဲ့ဘဝလမ်းလေးဟာ(၄)လအတွင်းဗဟုသုတတွေ၊ပညာတွေတထုပ်တပိုးနဲ့အိမ်အပြန်လမ်း
ဆီဦးတည်ခဲ့ပါတော့တယ်။
ပိုပို
ဗကသများအဖွဲ့ချုပ်

`