ကြ်န္မ ၁ ႏွစ္သမီးအရြယ္တြင္ ဖခင္သည္ က်ဴ းဘားရွိ ေျမာက္ကုိရီးယားသံရံုးသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ရသည္။ ကတ္စထရိုသည္ သမၼတျဖစ္ခါစ ႏိုင္ငံေရးကလည္း အထိုင္မက်ေသးသည့္ အခ်ိန္။ က်ဴ းဘားသည္ ေျမာက္ကိုရီးယားထက္ ပိုမို အေျခအေနေကာင္းသည္။ သံရံုးမိသားစုဝင္အားလံုး စံအိမ္ႀကီးတလံုးတြင္ စုေပါင္းေနထိုင္ၾကရသည္။
က်ဴ းဘားေတာ္လွန္ေရး မတိုင္မီ သူႂ ကြယ္ႀကီး တဦးေနထိုင္ခဲ့သည့္ အိမ္ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။ အိမ္၏ အရွင္းရွင္ ကိုယ္စားျပဳ သေကၤတအားလံုးကို ဖယ္ရွားပစ္ခဲ့သည္။
ထိုစဥ္က က်ဴ းဘားသည္ ေျမာက္ကိုးရီးယားႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ မ်ားစြာလြတ္လပ္သည္။ ကြ်န္မတို႔သည္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာႏွင့္ သက္ေတာင့္ သက္သာေနထုိင္ႏိုင္ၾကသည္။ အေမ၏ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးတြင္ က်ဴ းဘားတြင္ ေနထိုင္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္သည္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ဟု အေမက ကြ်န္မကို ေျပာသည္။ အေမသည္ စူပါမားကတ္တြင္ ေစ်းဝယ္သည္။ ခင္က်င္းထားသည့္ အမယ္စံုလင္လွေသာ စားေသာက္ကုန္မ်ားကို ကြ်န္မ တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။ ငယ္ရြယ္ေသာဘဝ အသ္ိညဏ္နည္းပါးခ်ိန္မို႔ တကမာၻလံုးရွိ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ကြ်န္မကဲ့သ္ု႔ိပင္ ေနထိုင္ရသည္ဟု ထင္မွတ္ခဲ့သည္။
ေန႔ခင္းတိုင္းလိုလို အုိက္စခရင္ကား အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားသည္။ ကြ်န္မလက္ထဲတြင္ အေႂ ကြေစ့ေလး မ်ားကိုင္ကာ ကားေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သည္။ ကြ်န္မသည္ ေခ်ာကလက္ႀကိဳက္သျဖင့္ အေမက ေခ်ာကလက္ႀကိဳက္မေလး ဟု အမည္ေျပာင္ေပးထားသည္။
မၾကာခဏဆိုသလို သံတမန္ညစာစားပြဲမ်ားသို႔ တက္ရသည္။ တက္ေရာက္လာၾကေသာ မင္းပရိသတ္မ်ားအနက္ ကြ်န္မတို႔ႏွင့္မတူေသာ လူျဖဴ နွင့္ လူမည္းမ်ားကို ကြ်န္မစိတ္ဝင္စားသည္။ ေရႊေရာင္ဆံပင္သည္ ကြ်န္မအာ တအံ့တၾသျဖစ္ေစသည္။ သူတို႔သည္ ကြ်န္မအဖုိ႔ တျခားၿဂိဳလ္မွ ေရာက္လာသည္ဟု ထင္မွာစရာ။ သံရံုးတြင္ အလုပ္လုပ္ေသာ ေဒသခံ က်ဴ းဘား စကၠေထရီမ်ားသည္ ကြ်န္မကို ခ်စ္ၾကသည္။ ကြ်န္မအား သူတို႔ေပါင္ေပၚတြင္ မၾကာခဏ ထိုင္ခိုင္းသည္။
ကြ်န္မတို႔ေနေသာ အိမ္၏ ပထမထပ္တြင္ စႏၵရား တလံုးရွိသည္။ အေမက ေန႔စဥ္ စႏၵရားသင္တန္းတခု တက္ေပးသည္။ ေျမာက္ကိုရီးယားတြင္ သာမန္မိသားစုအဖုိ႔ စႏၵရားတခု ပိုင္ဆိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ စႏၵရားပညာရွင္အဖုိ႔သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
က်ဴ းဘားတြင္ေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အိမ္မက္ကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္သည္။ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ ကြ်န္မ ကစားသည္။ သူတို႔အနက္မွ မွတ္မွတ္ရရရွိေနသူ တေယာက္မွာ သံအမတ္ႀကီး ကင္ေဂ်ဘြန္၏ သားျဖစ္သည္။ သူသည္ ကြ်န္မအား ေနာက္ေျပာင္ရန္ အၿမဲစဥ္းစားေနသူ ျဖစ္သည္။ ေမြ႕ေန႔လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ကြ်န္မရထားေသာ ရာဘာေလွကေလးကို သူက ေခါက္ဆြဲစားသည့္တူျဖင့္ ထိုးေဖာက္ပစ္သည္။ သူ႔ကို မေခၚေျပာပဲေနလ်ွင္ အိမ္ေရွ႕မွ တေၾကာ္ေၾကာ္ ဟစ္ေအာ္ေနတတ္သည္။ ကြ်န္မလည္း ၾကာၾကာစိတ္မေကာင္ႏိုင္ ေျပးထြက္သြားကာ သူႏွင့္ ကစားသည္။
ေျမာက္ကုိရီးယား ျပန္ေရာက္ၿပီး အလယ္တန္းေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ တေန႔တြင္ သူႏွင့္ လမ္းတြင္ ဆံုမိသည္။ ကြ်န္မကို စိမ္းစိမ္းၾကည့္ၿပီး သူထြက္သြားသည္။ သူ ကြ်န္မကို မွတ္မိေနသည့္အတြက္ ေက်နပ္မိသည္။
ဆက္ရန္
Swam Htetမွတ္စုၾကမ္း
December 18, 2015
....................
မြောက်ကိုရီးယားစပိုင်မယ် ကင်ယွန်ဟေး၏ ဘဝဇာတ်ကြောင်း
အပိုင်း ၄
မြောက်ကိုရီးယားနိုင်ငံ ပြုံးယမ်းမြို့၏ တိုက်ခန်းငယ်တခန်းတွင် ကျွန်မတို့ နေခွင့်ရသည်။ ယင်းသို့ နေခွင့်ရခြင်းအတွက် ကျွန်မတို့များစွာ ကံကောင်းသည်ဟု မှတ်ယူထားကြသည်။ ဖခင်နှင့်အဆင့်တူ တချူ ိ့ဆိုလျှင် အိမ်လုံးချင်းဖြင့် နေခွင့်ရကြသည်။ မြောက်ကိုရီးယား အလုပ်သမားလူတန်းစားသည် တိုက်ခန်းတခန်းတွင် မိသားစုများ စုပေါင်းနေကြရသည်။ သန့်စင်ခန်းတခုကို မိသားစု ၁၀ စုခန့် အသုံးပြုနေကြရသည်။
ကျွန်မ ၁ နှစ်သမီးအရွယ်တွင် ဖခင်သည် ကျူ းဘားရှိ မြောက်ကိုရီးယားသံရုံးသို့ ပြောင်းရွှေ့တာဝန် ထမ်းဆောင်ရသည်။ ကတ်စထရိုသည် သမ္မတဖြစ်ခါစ နိုင်ငံရေးကလည်း အထိုင်မကျသေးသည့် အချိန်။ ကျူ းဘားသည် မြောက်ကိုရီးယားထက် ပိုမို အခြေအနေကောင်းသည်။ သံရုံးမိသားစုဝင်အားလုံး စံအိမ်ကြီးတလုံးတွင် စုပေါင်းနေထိုင်ကြရသည်။
ကျူ းဘားတော်လှန်ရေး မတိုင်မီ သူြ ကွယ်ကြီး တဦးနေထိုင်ခဲ့သည့် အိမ်ကြီးလည်းဖြစ်သည်။ အိမ်၏ အရှင်းရှင် ကိုယ်စားပြု သင်္ကေတအားလုံးကို ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့သည်။
ထိုစဉ်က ကျူ းဘားသည် မြောက်ကိုးရီးယားနှင့် နှိုင်းစာလျှင် များစွာလွတ်လပ်သည်။ ကျွန်မတို့သည် ချမ်းချမ်းသာသာနှင့် သက်တောင့် သက်သာနေထိုင်နိုင်ကြသည်။ အမေ၏ ဘဝတလျှောက်လုံးတွင် ကျူ းဘားတွင် နေထိုင်ခဲ့ရသည့် အချိန်သည် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ဟု အမေက ကျွန်မကို ပြောသည်။ အမေသည် စူပါမားကတ်တွင် စျေးဝယ်သည်။ ခင်ကျင်းထားသည့် အမယ်စုံလင်လှသော စားသောက်ကုန်များကို ကျွန်မ တအံ့တသြဖြစ်ရသည်။ ငယ်ရွယ်သောဘဝ အသ်ိညဏ်နည်းပါးချိန်မို့ တကမ္ဘာလုံးရှိ ကလေးငယ်များသည် ကျွန်မကဲ့သ်ု့ိပင် နေထိုင်ရသည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့သည်။
နေ့ခင်းတိုင်းလိုလို အိုက်စခရင်ကား အိမ်ရှေ့က ဖြတ်သွားသည်။ ကျွန်မလက်ထဲတွင် အေြ ကွစေ့လေး များကိုင်ကာ ကားနောက်သို့ ပြေးလိုက်သည်။ ကျွန်မသည် ချောကလက်ကြိုက်သဖြင့် အမေက ချောကလက်ကြိုက်မလေး ဟု အမည်ပြောင်ပေးထားသည်။
မကြာခဏဆိုသလို သံတမန်ညစာစားပွဲများသို့ တက်ရသည်။ တက်ရောက်လာကြသော မင်းပရိသတ်များအနက် ကျွန်မတို့နှင့်မတူသော လူဖြူ နှင့် လူမည်းများကို ကျွန်မစိတ်ဝင်စားသည်။ ရွှေရောင်ဆံပင်သည် ကျွန်မအာ တအံ့တသြဖြစ်စေသည်။ သူတို့သည် ကျွန်မအဖို့ တခြားဂြိုလ်မှ ရောက်လာသည်ဟု ထင်မှာစရာ။ သံရုံးတွင် အလုပ်လုပ်သော ဒေသခံ ကျူ းဘား စက္ကထေရီများသည် ကျွန်မကို ချစ်ကြသည်။ ကျွန်မအား သူတို့ပေါင်ပေါ်တွင် မကြာခဏ ထိုင်ခိုင်းသည်။
ကျွန်မတို့နေသော အိမ်၏ ပထမထပ်တွင် စန္ဒရား တလုံးရှိသည်။ အမေက နေ့စဉ် စန္ဒရားသင်တန်းတခု တက်ပေးသည်။ မြောက်ကိုရီးယားတွင် သာမန်မိသားစုအဖို့ စန္ဒရားတခု ပိုင်ဆိုင်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ စန္ဒရားပညာရှင်အဖို့သာ ဖြစ်နိုင်သည်။
ကျူ းဘားတွင်နေခဲ့ရသော နေ့ရက်များသည် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ရာ အိမ်မက်ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။ အခြားကလေးများနှင့် ကျွန်မ ကစားသည်။ သူတို့အနက်မှ မှတ်မှတ်ရရရှိနေသူ တယောက်မှာ သံအမတ်ကြီး ကင်ဂျေဘွန်၏ သားဖြစ်သည်။ သူသည် ကျွန်မအား နောက်ပြောင်ရန် အမြဲစဉ်းစားနေသူ ဖြစ်သည်။ မွေ့နေ့လက်ဆောင် အဖြစ် ကျွန်မရထားသော ရာဘာလှေကလေးကို သူက ခေါက်ဆွဲစားသည့်တူဖြင့် ထိုးဖောက်ပစ်သည်။ သူ့ကို မခေါ်ပြောပဲနေလျှင် အိမ်ရှေ့မှ တကြော်ကြော် ဟစ်အော်နေတတ်သည်။ ကျွန်မလည်း ကြာကြာစိတ်မကောင်နိုင် ပြေးထွက်သွားကာ သူနှင့် ကစားသည်။
မြောက်ကိုရီးယား ပြန်ရောက်ပြီး အလယ်တန်းကျောင်းတက်နေစဉ် တနေ့တွင် သူနှင့် လမ်းတွင် ဆုံမိသည်။ ကျွန်မကို စိမ်းစိမ်းကြည့်ပြီး သူထွက်သွားသည်။ သူ ကျွန်မကို မှတ်မိနေသည့်အတွက် ကျေနပ်မိသည်။
ဆက်ရန်
Swam Htetမှတ်စုကြမ်း
December 18, 2015
No comments:
Post a Comment