အရင္ေခတ္က ဧၿပီလဆုိရင္ စစ္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းဆင္းပဲြလုပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္အာဏာရွင္ ကာခ်ဳပ္ႀကီးက ေက်ာင္းဆင္းပဲြတက္ရင္ သမီးေတာ္ေတြကလည္း ျပင္ဦးလြင္ကုိ ေႏြဦးရာသီ သႀကၤန္ အပန္းေျဖခရီး လိုက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီေတာ့ တစ္ေထာက္နားရာက မႏၲေလးေပါ့ဗ်ာ။ မႏၲေလးက တပ္ေတြကလည္း သမီးေတာ္ေတြ လာမယ္ဆုိရင္ကုိ ေၾကာက္ေနၾကတာ။ တစ္ေခါက္တစ္မ်ဳိး မ႐ုိး ရေလေအာင္ ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ေလ။ သမီးေတာ္ဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚကုိလည္း သူတုိ႔နားထဲမွာ သာယာေနေလေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာဆုိရင္ ကားေပၚမွာ လက္တုိလက္ေတာင္း ခုိင္းဖို႔လိုက္ရတဲ့ တပ္မွဴးကေတာ္ တစ္ေယာက္က “ဟုတ္ကဲ့သမီး”လို႔ ေျဖမိတာကုိ သမီးေတာ္လို႔ မေခၚရေကာင္းလားဆုိၿပီး မ်က္မာန္ေတာ္ရွ။ ကားကုိ ခ်က္ခ်င္းရပ္ခုိင္းၿပီး ကားေပၚကေန ေမာင္းခ်ဖူး တာေတြကလည္း အားလံုး သိေနေလေတာ့ အဲဒီ့မိသားစု လာမယ္ဆုိရင္ကုိ အလယ္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တစ္ခုလံုး သံဗုေဒၶ ရြတ္ေနၾကရတာ။
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ညေနလည္း ေစာင္းေရာ သမီးေတာ္ေတြက အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ပါတယ္။ မႏၲေလး ေတာင္ေျခက သုဓမၼာဇရပ္ေတြမွာ ညစာဒင္နာ စားခ်င္ပါသတဲ့။ အဲဒါမွ တကယ့္ျပႆနာ။ အဲဒီ့ကာလက သုဓမၼာဇရပ္ေတြဆုိတာ အေျခအေနမဲ့ေတြနဲ႔ သူေတာင္းစားေတြပဲ ေနတဲ့ေနရာ။ ဖုန္တေသာေသာနဲ႔ ျမက္ေတြ အမႈိက္ေတြက ဒင္းၾကမ္း။ ဒါေပမဲ့ သမီးေတာ္ေတြ မ်က္မာန္ရွမွာကုိ ဘယ္သူမွ မခံရဲေလေတာ့ စစ္သား စုေဆာင္းေရးတပ္က ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တပ္အသီးသီးက ရဲေဘာ္ေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ကားေတြနဲ႔တင္ၿပီး အဲဒီကုိ ပုိ႔ရေတာ့တယ္။ ဂ်ီအီးတပ္နဲ႔ စည္ပင္ကလည္း ေရကားေတြလႊတ္။ ပထမအဆင့္ အေနနဲ႔ အဲဒီ့မွာ အေျခခ်ေနတဲ့ အေျခအေနမဲ့ေတြ၊ သူေတာင္းစားေတြကုိ ခ်က္ခ်င္း ႏွင္ထုတ္ရတာေပါ့။ သမီးေတာ္ေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္ခ်က္ကေတာ့ သူေတာင္းစားေတာင္ မက်န္ပါဘူး။ ျမက္ႏုတ္သူက ႏုတ္၊ အမႈိက္လွဲသူက လွဲနဲ႔ တကယ္ဆုိရင္ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ သူ႔အိမ္မွာ ထမင္းခ်က္ရမယ့္၊ ညစာစားရမယ့္ အခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ သမီးေတာ္ေတြ ႏွိပ္စက္တာနဲ႔ သုဓမၼာဇရပ္မွာ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ၾကရေတာ့တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္သစ္ေတြနဲ႔ စစ္သည္ေတြက အဲဒီ့ဇရပ္ေတြက အညစ္အေၾကးေတြကုိ ေရပုိက္ေတြနဲ႔ ထုိးၿပီး သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေအာက္က ဖေယာင္းပုဆုိးေတြ ခ်က္ခ်င္းခင္းေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ဂ်ီအီးတပ္က မီးသမားေတြက လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေတြ၊ မီးစက္ေတြ သယ္လာၿပီး အေရးေပၚ မီးဆင္ရေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း ကားလမ္းကုိ ဟုိဘက္၊ဒီဘက္ ပိတ္ဆုိ႔ၿပီး ဇရပ္ထဲမွာ စားပဲြေတြခင္း၊ ထမင္းဟင္းေတြ ျပင္ဆင္လို႔ သမီးေတာ္ေတြကုိ ညစာသံုးေဆာင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ၾကရတယ္။
သမီးေတာ္ေတြ ႂကြခ်ီလာၿပီး စားေတာ့လည္း ဒီေလာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ လက္ညိႇဳးၫႊန္ရင္ ေရျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ စကားအတုိင္း စိတ္ထဲထင္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ေလွ်ာက္လုပ္ ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ႔မိသားစုကလဲြရင္ ဘယ္သူမွ ေပ်ာ္ေနတာ မျမင္ခ်င္ဘူး။ သူမ်ားေပ်ာ္ေနတာျမင္ရင္ မ႐ႈစိမ့္ဘူးဆုိတာပဲ။ ဒီမဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ညစာတစ္နပ္စားဖို႔ ရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြ ဘယ္ေလာက္သံုးလုိက္ရလဲ။ မီးစက္ေတြ၊ မီးႀကိဳးေတြကုိ တစ္နာရီေလာက္ အ႐ူးေၾကာထဖို႔ ဘယ္ေလာက္ သံုးလိုက္ရသလဲ ဆုိတာေတြလည္း ေတြးမိပံု မရပါဘူး။ သူတုိ႔ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ျဖစ္ရေစမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ထင္ရာ ေျပာသမွ်ကုိ ေအာက္က တုိင္းမွဴးမ်ားကလည္း မိမိတုိ႔ရာထူး တည္ၿမဲဖို႔အတြက္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ခြန္းတံု႔မျပန္ရဲပဲ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးေနၾကေလေတာ့ ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလ ဆုိသလိုေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ေရာက္တာနဲ႔ ဆုိင္တကာ၀င္ၿပီး ေတြ႕သမွ် ကားေပၚဆဲြတင္လြန္းလို႔ သမီးေတာ္ေတြ လာမယ္ဆုိရင္ လာမယ့္ၿမိဳ႕က စိန္ေရႊရတနာဆုိင္ေတြမွာ တန္ဖိုးႀကီးတာ တင္မထားရဆုိတဲ့ အမိန္႔ ထုတ္ခဲ့ရတယ္။ ၿမိဳ႕ငယ္ေလး တစ္ၿမိဳ႕မွာေတာင္ သူတုိ႔၀ယ္တာေတြကုိ ရွင္းရတာ သိန္း ၄၀၀၊၅၀၀ရွိၿပီး ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာဆုိရင္ သိန္းေထာင္ေက်ာ္ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ အ၀တ္အထည္ေတြ ဆုိရင္လည္း အထုပ္လိုက္ ကားေပၚဆဲြတင္ေလ့ရွိတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ အာဏာပုိင္ေတြက ဆုိင္ေတြကုိ ယူခ်င္တာ မွန္သမွ် ေပးလိုက္၊ ၿပီးမွ ေဘာင္ခ်ာလိုက္ ျဖတ္ၿပီး ေငြရွင္းမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာထားရတယ္။ ေျပာရရင္ အဲဒီ့သမီးေတာ္ တစ္သုိက္ ေရာက္တဲ့ၿမိဳ႕မွန္သမွ် ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူး၀င္သလိုပါပဲဗ်ာလို႔ ေဘာင္ခ်ာ တစ္အုပ္နဲ႔ ေငြလိုက္ရွင္းရတဲ့ အရာရွိႀကီး တစ္ဦးက ရင္ဖြင့္ဖူးပါတယ္။
ခက္တာက အာဏာရွင္ ကာခ်ဳပ္ႀကီး ကုိယ္တုိင္က သူ႔သမီးေတာ္ေတြ ဘာလုပ္လုပ္ အျပစ္မျမင္႐ုံမက သူ႔သမီးေတာ္ေတြ စိတ္ဆုိးစိတ္ ေကာက္တာနဲ႔ အဲဒီ့သက္ဆုိင္တဲ့ တုိင္းမွဴးျဖစ္ေစ၊ တပ္မမွဴး ျဖစ္ေစ ေသဖို႔သာ ႀကံေတာ့ဆုိတဲ့ စိတ္ကရွိေလေတာ့ သမီးေတာ္ေတြဆုိရင္ ကာခ်ဳပ္ႀကီးထက္ ပုိအ႐ုိအေသ ေပးရတယ္။ ပုိေၾကာက္ရတယ္။ အခု ႀကံ့ခုိင္ေရး အတြင္းေရးမွဴး ဦးေဌးဦး အေနာက္ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္တုိင္းမွဴး လုပ္ ခဲ့တာပဲ။ အဲဒီ့တုိင္းမွဴးေတြဆုိရင္ အဆင့္ဆင့္ ရာထူးတက္ ေလ့ရွိေပမယ့္ ဦးေဌးဦး ဘာလို႔ အရပ္ဖက္ ေရာက္သြားတာလဲဆုိတာ အတြင္းလူေတြကုိ ေမးၾကည့္ရင္ သမီးေတာ္ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္လို႔ ေျဖပါလိမ့္မယ္။ ေငြေဆာင္က ဟုိတယ္မွာ သမီးေတာ္တစ္ပါးက သူထုိင္စရာ ဆက္တီတစ္လံုး လိုေနတဲ့ ကိစၥနဲ႔ မ်က္မာန္ေတာ္ ရွခဲ့လို႔ ျပည္ႏွင္ဒဏ္သင့္သြားတာ ျဖစ္တယ္။
ဒီလိုပါပဲ။ ၿမိတ္က ခရီးစဥ္ တစ္ခုမွာ သမီးေတာ္ တစ္ပါးက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရေရႊမန္း ကားကုိ ခပ္တည္တည္ တက္စီးလို႔ အခုလႊတ္ေတာ္ နာယကႀကီး ႀကံဳရာကားေပၚ တက္စီးခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီ့ျဖစ္စဥ္မွာလည္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ ဘယ္သူ႔ကုိ စိတ္ေကာက္မွန္းမသိဘဲ စိတ္ေကာက္ၿပီး သမီးေတာ္တစ္ပါးက ေလယာဥ္ေပၚကေန မဆင္းလို႔ ယာဥ္တန္းႀကီး တစ္ခုလံုး ရပ္ေစာင့္ေနရတာပါ။ ဆင္းလာေတာ့လည္း ပထမဆံုးကားက ကာခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ သူတုိ႔အေခၚ အေမႀကိဳင္စီးဖို႔ ကား၊ ဒုတိယကားက ဒုကာခ်ဳပ္ဦးေအး စီးဖုိ႔ကား၊ တတိယကားက ၾကည္းေရေလ ညိႇႏႈိင္း ကြပ္ကဲေရးမွဴး အခုလႊတ္ေတာ္ နာယကႀကီး စီးဖို႔ကား။ ၿပီးေတာ့မွ သမီးေတာ္တစ္ပါးစီ အတြက္ ကားတစ္စီးစီ လုပ္ထားတာေလ။ သမီးေတာ္ေတြက ဘယ္ၿမိဳ႕ေရာက္ေရာက္ တစ္ေယာက္ကုိ ကားတစ္စီးပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ အတူတူမစီးဘူး။ စကားကုိ ျပန္ဆက္ရရင္ အဲဒီ့စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ သမီးေတာ္လည္း ေလယာဥ္ေပၚက ဆင္းလာေရာ ယာဥ္တန္းႀကီးလည္း စထြက္တာေပါ့။ လႊတ္ေတာ္ နာယကႀကီးက ေရွ႕ဆံုးကားနဲ႔ ဒုတိယကားကုိ သြားၿပီး အေလးျပဳေနခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ႕ တတိယကားကုိ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ သမီးေတာ္က တက္တယ္။ ကားနားမွာ ေစာင့္ေနတဲ့ တပ္ထိန္းအရာရွိက ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ “သမီးေတာ္ ခင္ဗ်ား။ ဒါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရေရႊမန္းအတြက္ ကားပါ။ သမီးေတာ္ကားက ေနာက္မွာပါ” လို႔ေျပာတာကုိ လက္မခံဘဲ အတင္းတက္စီးခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဦးေရႊမန္းကေတာ့ ယာဥ္တန္းထဲက လြတ္ေနတဲ့ ႀကံဳရာကား တစ္စီးကုိ တက္စီးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။
ေျပာရရင္ ဦးေန၀င္းကုိ အာဏာရွင္လို႔ ေျပာေပမယ့္ ဦးေန၀င္း သားသမီးေတြ ဒီေလာက္မဆုိးခဲ့ပါဘူး။ ဦးေစာေမာင္ သားသမီးေတြဆုိရင္ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆုိတာ မသိရေအာင္ကုိ အေနအထုိင္ ႐ုိးေအး ခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုေရးတာေတြက ဇာတ္နာေအာင္ေရးတယ္လို႔ ထင္ရင္ စာဖတ္ပရိသတ္ထဲမွာ စစ္တပ္က အသိအကၽြမ္းေတြရွိရင္ ေမးၾကည့္ပါ။ ဒီလို ေရးတာေတြက ဟုတ္မွဟုတ္ရဲ႕လားလို႔။ အဲဒီလိုေမးရင္ “ဒါေတြက အေပၚယံအကင္းပဲရွိေသးတယ္။ ဒီထက္ဆုိးတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတာေပါ့လို႔” ျပန္ေျဖၾကပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္က်ရင္ သမီးေတာ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရီစရာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ ေရေတြေရေတြ စုိကုန္ၿပီလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ဆုိၿပီး ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေနတဲ့ ခ႐ုိနီႀကီးက သူ႔စကားကုိ ျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
လက္ေစာင္းထက္
Tomorrow Journal
No comments:
Post a Comment