အခ်ိန္မွာ ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္၏။
သက္ေတာ္ ၅၀ နီးပါး၊ အသားလတ္လတ္၊ ခပ္ပိန္ပိန္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ၾကည္လင္ေသာ ဥပဓိရုပ္ ရွိသည့္ ဆရာေတာ္တပါးသည္ ဦးေခါင္းငိုက္စိုက္ျပဳကာ မတ္တတ္ရပ္ အုန္းတံျမက္စည္းျဖင့္ မန္က်ည္းပင္ၾကီး ႏွစ္ပင္ အနီးရွိ တထပ္ေက်ာင္းေရွ႕တြင္ တံျမက္စည္းလွည္းလ်က္ ရွိေနသည္။
ဒီပကၤရာ ဘုရားတန္ေဆာင္းထိပ္မွ ဆည္းလည္းမ်ား အသံသည္ ေလျပည္ထဲတြင္ တခြၽင္ခြၽင္ တဒင္ဒင္ ျမည္၍ ေန၏။
ထိုအခိုက္တြင္ အသက္ ၂၂ ခန္႕၊ အသားလတ္လတ္၊ ေမး႐ိုးကားကား၊ ၾကည္လင္စူးရွေသာ မ်က္လုံး၊ မျဖီး မလိမ္းထားသျဖင့္ ဆံပင္ရွုပ္ပြေနေသာ ဗိုလ္ဆံေတာက္ျဖင့္ လူငယ္တစ္ဦးသည္ ဖိနပ္ ႏွစ္ဖက္ကို လက္တဖက္မွ စု၍ ကိုင္ကာ ေက်ာင္းဝင္းေပါက္မွ ဝင္လာေနသည္။
လူငယ္သည္ ေဘးဘီကို မၾကည့္၊ ေျမၾကီးကိုသာ ငံု့ၾကည့္စဥ္းစားရင္း ေလွ်ာက္လာရာ ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ ေရာက္ရွိလာေလ၏။ ထိုအခါက်မွ တံျမက္လွည္းေနေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကို ျဗုန္းခနဲ ေတြ႕ျမင္မိျပီး ေျပာင္ေနေသာ ေျမတလင္းေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ဆရာေတာ္ကို ရွိခိုးဦးခ်ေနေလသည္။
ဆရာေတာ္သည္လည္း လူငယ္ကို ေတြ႕ျမင္သြားေလ၏။ " အိမ္း ... ေအာင္ဆန္းလား ... ဘယ္တုန္းက ေရာက္သလဲ "ဟု ဆရာေတာ္က ေမးေလ၏။
လူငယ္သည္ ဆရာေတာ္ နားသီသီေလးေၾကာင္း သိျပီး ျဖစ္၍ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ရာ မနီးမေဝးတြင္ အစာရွာစားေနေသာ ခိုကေလးမ်ားသည္ လန္႕၍ ပ်ံသြားၾကေလသည္။
" တပည့္ေတာ္ မေန႕က ေရာက္ပါတယ္ ဘုရား"
" ဩ ... ရက္အေတာ္ၾကာမွကိုး "
ဤမွ် ေအာ္ဟစ္ေလွ်ာက္ထားေစကာမူ ဆရာေတာ္မွာ နားေလးေတာ္မူ၍ ၾကားဟန္ မတူေၾကာင္း ျပန္လည္မိန္႕ၾကားေတာ္မူေသာ စကားအရ သိသာႏိုင္ေလသည္။ ေအာင္ဆန္းဟု အေခၚခံရေသာ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာမွာ ရွုံ့၍ သြားေလ၏။
ဆရာေတာ္က တံျမက္စည္းကို မန္က်ည္းပင္ ေျခရင္းတြင္ ေထာင္ထားခဲ့ျပီး ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ တထပ္ေက်ာင္းေပၚသို႕ ႂကြသြားရာ လူငယ္လည္း ထ၍ ေနာက္မွ လိုက္ပါသြားေလသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ေက်ာင္းဝရန္တာမွ ေရအိုးတြင္ လက္ေဆးသုတ္သင္ျပီးေနာက္ သင္ျဖဴးမ်ား ခင္းထားေသာ ေနရာတြင္ ထိုင္ေတာ္မူေလရာ လူငယ္လည္း ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ျပီးလွ်င္ အနီးတြင္ ၾကဳံ့ၾကဳံ့ထိုင္ေန၏။
ဆရာေတာ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းကေလး တခ်ပ္ႏွင့္ ေက်ာက္တံ တေခ်ာင္းကို လူငယ္၏ အနီးတြင္ ခ်ေပးလိုက္၏။ ျပီးလွ်င္ ဆရာေတာ္က စတင္မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။
" ေက်ာင္းပိတ္သလား "
လူငယ္က ေက်ာက္သင္ပုန္းတြင္ လက္ေရး ခပ္ေသာ့ေသာ့ျဖင့္ " တင္ပါ့ဘုရား " ဟု ေရးျပေလ၏။
" မင္းတို႕ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ညီလာခံ အေၾကာင္း သတင္းစာမွာ ဖတ္ရတယ္။ မင္းတို႕ လုပ္တာ ေကာင္းပါရဲ့ "
လူငယ္က ေခါင္းညိတ္ရွိခိုးလ်က္ " တင္ပါ့ "ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဆရာေတာ္ ၾကား မၾကား သူမသိေခ်။ လူငယ္က စာေရးျပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ဆရာေတာ္ေရွ႕ ခ်ျပျပန္၏။
" တပည့္ေတာ္ ဘီအယ္လ္ မေျဖခ်င္ေတာ့ဘူး ... သခင္ အဖြဲ့ထဲ ဝင္ျပီး ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေတာ့မယ္ ဘုရာ့"
ဆရာေတာ္သည္ ဦးေခါင္းကို ညိတ္ကာ ညိတ္ကာျဖင့္ ေအာင္ဆန္းကို ခပ္ျပဳံးျပဳံး ၾကည့္ေနျပီးလွ်င္ မိန္႕ေတာ္မူျပန္၏။
" သခင္အဖြဲ့ဆိုတာ ဟို ... ေခြးခ်ိဳက ဘေသာင္းတို႕ အဖြဲ့ကို ေျပာတာလား"
"တင္ပါ့ဘုရား "
ဆရာေတာ္ႏွင့္ လူငယ္တို႕သည္ သခင္အဖြဲ့အေၾကာင္း၊ ငါးပြင့္ဆိုင္ အေၾကာင္း၊ နယ္မ်ားတြင္ ဆိုးဝါးညံ့ဖ်င္းေသာ ဒုစ႐ိုက္ေကာင္စီ (ေခၚ) ဒီစၾတိတ္ေကာင္စီ အဖြဲ့မ်ား အေၾကာင္း၊ ပညာေရးစနစ္ ညံ့ဖ်င္းပံုမ်ား အေၾကာင္းမ်ားကို ေက်ာက္သင္ပုန္းကေလးနည္းျဖင့္ ေဆြးေႏြးေနၾကေလသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ လူငယ္က ဗမာျပည္တြင္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ား ႏိုင္ငံေရးထဲ ဝင္ေဆာင္ရြက္မည့္အစား နယ္ျခားေဒသမ်ားတြင္ သြားေရာက္ သာသနာျပဳဖို႕ ေကာင္းေၾကာင္း ေရးသားေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ဆရာေတာ္က ...
" အိမ္း ... အဲဒါလည္း လိုတာပဲ။ တို႕ ေရွးက သုဓမၼာဂိုဏ္း မွတ္တမ္းေတြထဲမွာေတာ့ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ကရင္နီနယ္နဲ့ ကေလး၊ မိုးညွင္းဘက္ကို ဆရာေတာ္ေတြ သြားျပီး သာသနာျပဳတာ။ ဒါေပမဲ့ အခုအခါ အဂၤလိပ္အစိုးရက အားေပးမယ္ မထင္ဘူး "
လူငယ္က ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳ ဘုန္းၾကီးေတြ ဆင္းဆင္းရဲရဲျဖင့္ ခ်င္းေတာင္တန္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ သြားေရာက္သာသနာျပဳပံု၊ ဗမာဘုန္းၾကီးေတြလည္း စြန္႕စားသြားေရာက္ျပီး သာသနာျပဳဖို႕ ေကာင္းပံုမ်ားကို ေရးသားေလွ်ာက္ထားျပန္သည္။ ဆရာေတာ္က စာကို ဖတ္ျပီးလွ်င္ ေခါင္းငံု့စဥ္းစားေနေတာ္မူျပီးမွ ျပန္လည္မိန္႕ၾကားေတာ္မူ၏။
" အိမ္း ...ဒါက မင္းစိတ္ေစာေနတာကိုး ...။ ခ်င္းေတာင္တန္း၊ ကခ်င္ေတာင္တန္းသြား သာသနာျပဳဖို႕ ဆိုတာက ဒီအဂၤလိပ္ေကာင္ေတြ ရွိေနသမွ် မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ့္မင္း ကိုယ္ခ်င္းေနႏိုင္မွ ျဖစ္မွာ။ တို႕တေတြ အရာရာတိုင္း ခံဘက္ကခ်ည္းပဲ ... မင္း စဥ္းစားၾကည့္၊ ျမန္မာျပည္မွာ ကုလား ဗလီနဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း မရွိတဲ့ျမိဳ႕ ဘယ္ႏွျမိဳ႕ ရွိသလဲ။ ငါ့ ေရတြက္ျပခဲ့စမ္းပါ။ အဲဒါကိုသာ မင္း နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစား"
ေနလုံး ဝင္သြားျပီ ျဖစ္၍ ေက်ာင္းဝရန္တာတြင္ အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့၍ သြားေလ၏။ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ဦးမွာ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ျငိမ္၍ ေနၾကေလ၏။
x x x
တခ်ိန္က " တပည့္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဘုရား" ဟု ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကို ေလွ်ာက္ထားခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္းသည္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ဦးစီးလ်က္ အဂၤလိပ္တို႕ကို တိုက္ထုတ္လိုက္ေလသည္။ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္၊ သူ၏ အသက္ ၂၉ ႏွစ္တြင္ သူသည္ ဗမာ့တပ္မေတာ္၏ စစ္ေသနာပတိႏွင့္ စစ္ဝန္ၾကီးအျဖစ္ တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ရင္း ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ ေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္းကို အစဥ္သတိရေနဟန္တူသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ အေရွ႕အာရွ လူငယ္မ်ား အစည္းအရုံးဌာနခ်ဳပ္တြင္ စည္းရုံးေရးမႉးညီလာခံတခု က်င္းပခဲ့သည္။ ယင္းညီလာခံတြင္ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက " ဗမာ့အလားအလာႏွင့္ လူငယ့္တာဝန္ "ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ေဟာေျပာခ်က္တခု ေဟာေျပာ၏။ ထိုေဟာေျပာခ်က္တြင္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ အခ်က္အခ်ိဳ႕ကိုပင္ ပံုၾကမ္းျပန္လည္ေဖာ္ခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ထဲမွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ပါ၏။
" အဂၤလိပ္ဘုန္းၾကီးေတြဟာ အစာငတ္ခံျပီး ကခ်င္နယ္၊ ခ်င္းနယ္ေတြမွာ သြားျပီးေတာ့ သူတို႕ဘက္ပါလာေအာင္ စိတ္ဓာတ္သြင္းေပးၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႕ ဗမာဘုန္းၾကီးေတြကေတာ့ ဘာမွ မလုပ္ၾကဘူး ... ဘုန္းၾကီးအခ်ိဳ႕ဟာ ပုထုဇဥ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဆြမ္းခံတဲ့အခါမွာလည္း ရသမွ်နဲ့ မတင္းတိမ္တာရွိမယ္၊ မင္းဆရာ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာကလည္း ရွိေသးတယ္။ "
ဟု သူ႕စိတ္ထဲတြင္ တအံုေႏြးေႏြးရွိေသာ ဘာသာသသနာ ထြန္းကားျပန္႕ပြားေရး အတြက္ ခံယူခ်က္မ်ား ဖြင့္အံ၍ ထြက္ေပၚလာသည္။
ယင္းေဟာေျပာခ်က္တြင္ ဆက္လက္၍ အာရွလူငယ္စည္းရုံးေရးမႉးမ်ားကို ေတာၾကိဳေတာင္ၾကားသြားျပီး အဆင္းရဲခံ ေဆာင္ရြက္ရန္ တိုက္တြန္းထားသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရွိရေလသည္။ သူ႕ေစတနာမွာ သာသနာ့ဝန္ထမ္း ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕အတြက္ အားမလို အားမရ ရွိခဲ့ပံုရေလသည္။ သူသည္ ဘာသာေရးကို ခုတုံးလုပ္၍ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အကြက္ေကာင္းယူျခင္း၊ မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အလြဲသုံးစားလုပ္ျခင္းမ်ားကို စက္ဆုပ္ရြံရွာပံုရေလသည္။ ထိုသို႕ ဘာသာေရးကို ခုတုံးျပဳလုပ္သူမ်ားကိုလည္း အလြဲသုံးစား မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားတို႕အား အျမဲသတိေပးခဲ့ေလသည္။
ဘာသာေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းေသာ သူ၏ ေစတနာႏွင့္ ခံယူခ်က္ကို ဂိုဏ္းေပါင္းစံု သံဃာ့ဦးစီးနာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ားတြင္ ထင္ရွားေပၚလြင္လာသည္။
x x x
၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေမလ ၃၁ ရက္ေန ့ကတည္းက အစျပဳ၍ ေရႊဂံုတိုင္လမ္း၊ဘုရားၾကီးေက်ာင္းတိုက္တြင္ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု သံဃအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ၾကီး၏ ဦးစီးနာယက၊ၾသ၀ါဒစရိယ မဟာနာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ႏွစ္လည္ အစည္းအေ၀းၾကီးကို က်င္းပေနသည္။
အဆိုပါ နာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုး ေနရာအသီးသီးမွ သာသနာေရးအတြက္ တပင္တပန္း ၾကြေရာက္ လာၾကရျခင္းျဖစ္၏။ ျမိဳ ့ေပၚမွ ဒါယကာ၊ဒါယကာမမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ ့အသီးသီးတို ့မွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေဖာ္ျပပါ ၾသဇာတိကၠမ ထက္ျမက္ေတာ္မူသည့္ နာယကဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ၾကေလသည္။
ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရာ၌ အခ်ိဳ ့ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ရိုးရိုးသားသား ဖူးေမွ်ာ္သြားသည္မဟုတ္။ မိမိတို ့ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ ့အတြက္ အျမတ္ထုတ္သြားၾကေလသည္။
သူတို ့သာလွ်င္ သာသနာကို အေလးစားဆံုးသူမ်ားျဖစ္ျပီး က်န္ (ဖဆပလ)ႏွင့္ အျခားအဖြဲ ့မ်ားသည္ သာသနာ့ရန္သူ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒ သမားမ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း မလိမ့္တပတ္ ေလွ်ာက္ထားကာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားႏွင့္ (ဖဆပလ) ကို မသိမသာ တြန္းခဲ့၊ တိုက္ခဲ့ၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
ဇြန္ ၂ရက္၊ တနဂၤေႏြေန ့တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဖဆပလကို အတိုက္အခံျပဳလုပ္ေနေသာ ေရွးေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားၾကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဆာေပၚထြန္း၊ ဦးသာျမတ္ဒြန္းႏွင့္ ဂဠဳန္ဦးေစာ ဇနီးေမာင္ႏွံတို ့သည္ ဆရာေတာ္ၾကီးကို လာေရာက္ဖူးေမွ်ာ္သြားၾက၏။ ဇြန္ ၃ ရက္ေန ့တြင္ သခင္ဗစိန္ ေရာက္လာျပန္ျပီး “တပည့္ေတာ္သည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ေလးစားၾကည္ညိဳပါတယ္။ သာသနာေရးကိုလည္း အစဥ္အားေပးရန္ အသင့္ရွိပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ကို ခိုင္းခ်င္ရာခိုင္းပါ” ဟု စာအုပ္ၾကီးအတိုင္း ေလွ်ာက္ထားသြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္သို ့ေရာက္ရွိေသာအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဘာသာေရးကိုခုတံုးလုပ္၍ ကိုယ္က်ိဳးရွာသူမ်ားရန္ကို ခုခံကာကြယ္ရန္ အခ်ိန္တန္ျပီဟုဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
ဇြန္လ ၄ ရက္ (နယုန္လဆန္း ၅ ရက္)ေန ့တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အရပ္၀တ္ အရပ္စားျဖင့္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားထံ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေရာက္ရွိလာခဲ့ေပသည္။
ထိုအခါ မေကြးဆရာေတာ္ ဦးနာရဒက “ဆရာေတာ္ၾကီးအား ဖူးေမွ်ာ္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေရာက္ရွိလာပါတယ္၊ အဖူးေမွ်ာ္ခံ ၾကြေတာ္မူၾကပါဘုရား” ဟု ပင့္ဖိတ္ေပးေလသည္။
သက္ေတာ္ ၀ါေတာ္ၾကီးမားေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ အဖူးေမွ်ာ္ခံေနရာသို ့ၾကြေရာက္လာျပီးလွ်င္ ၀မ္းသာအားရ “ျပီးဟဲ့.. ဘယ္မလဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ” ဟု သက္ရြယ္ၾကီးသူတို ့၏ အမူအတိုင္း မ်က္ေမွာင္ကို လက္၀ါးကာျပီး ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈၾကေလ၏။ အခ်ိဳ ့ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက “ဟ.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း.. ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ ့ နာမည္က ၾကီးလိုက္တာ လြန္ပါေရာ၊ျပီးေတာ့ အငယ္သား ရွိပါေသးကလား” ဟု မိန္ ့ေတာ္မူၾကေလသည္။
ဘုရားၾကီးဆရာေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ယခုဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဘာမ်ားေလွ်ာက္ထားခ်င္ေသးသလဲ၊ ေလွ်ာက္ထားလိုက ေလွ်ာက္ထားရန္တိုက္တြန္းေလ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ေအာက္ပါအတိုင္း ဘြင္းဘြင္းရွင္းရွင္း ေလ််ာက္ထားေလရာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားက မ်ားစြာသေဘာက်ျပီး ရယ္ေမာၾကေလ၏။
“ တပည့္ေတာ္ ဘာမွ် အထူးမေလွ်ာက္ထားလိုပါ၊ သက္ေတာ္၀ါေတာ္ၾကီးေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို မဂၤလာတရားအရ လာေရာက္ ဖူးေမွ်ာ္ကန္ေတာ့တာပါဘုရား .... တပည့္ေတာ္တို ့ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ကိစၥမွာ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို မဲဆြယ္ဖို ့နဲ ့ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးထဲ ဆြဲသြင္းဖို ့လာျခင္း မဟုတ္ပါ၊ တပည့္ေတာ္မွာ အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားလို မဲရလိုမႈအတြက္ ရည္ရြယ္ျပီး ဆြမ္းေကၽြးျခင္း၊ သကၤန္းလွဴျခင္းေတြလည္းမျပဳလုပ္ႏိုင္ပါ၊ လွဴဒါန္းဖို ့လည္း တပည့္ေတာ္မွာ ေငြမရွိပါ၊ အလြန္ဆင္းရဲပါတယ္၊ တတ္ႏိုင္လို ့လွဴေတာင္မွ ႏိုင္ငံေရးေမွ်ာ္မွန္းခ်က္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ ေစတနာ သန္ ့သန္ ့ရွင္းရွင္းနဲ ့သာ လွဴမွာပါ၊ အခုလည္း မတတ္ႏိုင္ေသးပါဘုရား”
ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို မ်ားစြာသေဘာက်ေတာ္မူၾက၍ ရယ္ေမာေတာ္မူၾက၏။ “ေအး.. တယ္လဲ ေျဗာင္က်သကိုး ... ၾကိဳက္သကြဲ႕” ဟု ရယ္ေမာ မိန္႔ ့ေတာ္မူၾကေလ၏။
ထို ့ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ာ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ...
“ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ျဖင့္ ရိုးရိုးၾကီးေနထိုင္ျပီး သာသနာေတာ္ ၾကီးပြားေရးကို ရြက္ေဆာင္ေနတယ္ဆိုတာ တပည့္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ နည္းပရိယာယ္မ်ားပါတယ္။ သူတို ့ရဲ ့မေကာင္းတဲ့ နည္းပရိယာယ္ထဲ မက်ရေအာင္ ပညာသိကၡာၾကီးမားေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားပီပီ သတိထားေတာ္မူဖို ့ တပည့္ေတာ္ ေလွ်ာက္ထားပါရေစ။ တပည့္ေတာ္တို ့ေတာ့ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ဒီႏိုင္ငံေရးကိစၥထဲကို တပည့္ေတာ္အေနနဲ ့ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကို ဆြဲမသြင္းလုိပါ။ဒုကၡမေပးလိုပါ။ လူထုအားနဲ ့ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးျပီး ေဆာင္ရြက္သြားပါ့မယ္ဘုရား၊ သာသနာေတာ္ကို အလြဲသံုးစား မျပဳလိုပါဘုရား”
ဟု ရွင္းလင္းေလွ်ာက္ထားလိုက္၏။ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရွင္းရွင္းေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို သေဘာက်ျပီးလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ျပန္လည္ မိန္ ့ၾကားေတာ္မူေလသည္။
“ေအး.. လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ၾကိဳးစားကြယ့္ ... ဆရာေတာ္တို ့အေနနဲ ့ဘယ္သူ ့ေရာင္းအစားမွ မခံပါဘူး၊ မင္း စိတ္ခ်သြားေပေတာ့”
x x x
ဤသည္တို႕ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဘာသာေရးအေပၚ ခံယူခ်က္ႏွင့္ က်င့္သုံးခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ သူသည္ ဘာသာေရးကို အေျချပဳ၍ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္လို၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုလည္း ေထြးေရာယွက္တင္ မလုပ္၊ ဘာသာေရးက သက္သက္၊ ႏိုင္ငံေရးက သက္သက္၊ သူ႕စည္းႏွင့္ သူ ရွိေစခ်င္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ လူတေယာက္တည္းက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လိုလို၊ ဘုရားအေလာင္းေလာင္းလိုလို လုပ္ကိုင္ပံုကိုလည္း သူမၾကိဳက္။
သူသည္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တဦးအေနျဖင့္ သူ႕ဘာသာ သာသနာ ၾကီးပြားထြန္းကားေစလိုစိတ္ ရွိမည္မွာ အထူးမေျပာလို။ ပုထုစဇဥ္ပီပီ သူ႕ဘာသာတရား ၾကီးပြားေစခ်င္မည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။ သို႕ေသာ္ သူသည္ ဘာသာ သာသနာသာလွ်င္ ၾကီးပြားေစျပီး တျခား ဘာသာတရားကို ေျချဖင့္ နင္းလိုေသာ ဆႏၵမရွိ။
ထိုအခ်က္ကို သူတင္သြင္းေသာ ဖြဲ့စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံလမ္းညြန္ခ်က္မ်ားတြင္ " လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ ညီမွ်စြာ ခံစားခြင့္ ရွိရမည္" ဟူေသာ ေဖာ္ျပခ်က္က ထင္ရွားစြာ ေထာက္ခံထားေလသည္။
ဤအေၾကာင္းေတြေရးလွ်င္ ကုန္ဆုံးႏိုင္ဖို႕ မရွိ။ ဤအက်ဥ္းေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကို ၾကည့္႐ႈဆင္ျခင္၍ သာလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ဘာသာေရးတရားအေပၚ ခံယူခ်က္၊ က်င့္သုံးခ်က္မ်ားကို ရိပ္စားမိၾကေစသတည္း။ ။
ေရွ ့သို ့။ အတြဲ ၁၅ အမွတ္ ၄ (၁၅-၇-၁၉၆၉)
credit to original uploader
No comments:
Post a Comment