လူသားျခင္း ခြဲျခားခံေနရေသးတဲ့ ပုဂံက ဘုရားကြ်န္ မ်ိဳးဆက္

မနက္ အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တေယာက္ အလုပ္သုိ႔ သြားရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ဒီအလုပ္က သူ႔ဘဝ တေလွ်ာက္လံုး လုပ္ခဲ့ရသည့္ အလုပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ မလုပ္ခ်င္သည့္ အလုပ္လည္း ျဖစ္သည္။

ပုဂံေဒသ၌ ႏုိင္ငံျခားသား ဧည့္သည္မ်ား အမ်ားဆံုး လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကသည့္ ေနရာတခု ျဖစ္သည့္ ေညာင္ဦးၿမိဳ႕ရွိ ေရႊစည္းခုံ ေစတီတြင္ ေဒၚခင္ေမကဲ့သုိ႔ အသက္ႀကီးႀကီး အမ်ိဳးသမီးမ်ား ဘုရားရင္ျပင္ တဝိုက္ထုိင္ၿပီး ခရီးသြားမ်ားထံက ေငြေတာင္းေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

အသက္ ၆၇ ႏွစ္ အရြယ္ထက္ ပို၍ အိုမင္းေနသေယာင္ ထင္ရသည့္ ေဒၚခင္ေမ၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ႏွင့္ အေရာင္လြင့္ေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားက ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေၾကာင္း ျပသေနၾက သည္။

“က်မ ကေလးဘဝ ကတည္းက စၿပီး ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္လာတာပါ။ က်မအဖြားနဲ႔ အတူတူ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္က စလုပ္ခဲ့တယ္ ဆုိတာကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး” ဟု သူက ေျပာသည္။

ေဒၚခင္ေမက ဘုရားကြ်န္ ဟုေခၚၾကသည့္ လူတန္းစားထဲမွ တဦး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုလူတန္းစားတြင္ လူဦးေရ အေတာ္အသင့္ က်န္ေနေသးေသာ္လည္း ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေရႊစည္းခံု ဘုရားအနားရွိ ရြာတရြာတြင္ အိမ္ေထာင္စု ၁၀၀ ခန္႔ အေျခခ် ေနထုိင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ ရြာသားမ်ားက ပုဂံေဒသရွိ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြားေသာ ဘုရားမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ား အျဖစ္ ေနထိုင္ရင္း လူအမ်ား၏ ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲမႈမ်ားကို မွီခုိေနထိုင္ၾကရ သည္။

ပုဂံ အင္ပါယာ ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ပုဂံၿမိဳ႕တြင္ ဘုရားပုထုိးေပါင္း ၁၀၀၀၀ ေက်ာ္အထိ တည္ထား ကိုးကြယ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကၿပီး အမ်ားစုမွာ ၁၁ ရာစုႏွင့္ ၁၃ ရာစုႏွစ္က တည္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ေထာင္စုႏွစ္ တခုနီးပါး ကတည္းက တည္ရွိခဲ့သည့္ ဓေလ့အတုိင္း ဘုရားကြ်န္မ်ား အျဖစ္ ဆက္လက္ ေနထိုင္သူ ေနသူ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ရွိေနေသးသည္။

ဘုရားကြ်န္ မ်ိဳးဆက္မ်ားသည္ မိမိတို႔၏ ကံတရားဟု ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ တာဝန္ဝတၱရား အျဖစ္ သေဘာ ထားၾက၍ လည္းေကာင္း ပုဂံဘုရားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းသူမ်ား အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ႐ုပ္ပြား ေတာ္မ်ား၏ မ်က္ႏွာေတာ္ သန္႔စင္ေပးျခင္း၊ ၾကမ္းျပင္မ်ား လွည္းက်င္းျခင္း၊ ဘုရားကုိ ဆြမ္းႏွင့္ ေသာက္ေတာ္ေရမ်ား ကပ္လႉ ပူေဇာ္ျခင္း စသည့္တုိ႔က သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ အလုပ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ ေန႔စဥ္ အလုပ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးရသည့္ အတြက္ ရရွိသည့္ ေထာက္ပံ့ေၾကးက နည္းပါးေသာေၾကာင့္ ဘုရားကြ်န္ အမ်ားစုက သူတုိ႔၏ စားဝတ္ေနေရး အတြက္ အလႉေငြ ေတာင္းခံၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း သူတုိ႔ကုိ “သူေတာင္းစား” ဟု မျမင္ေစလိုၾက ပါ။

“က်မတုိ႔က ဆုေတာင္းစားပါ။ သူေတာင္းစားေတြ မဟုတ္ပါဘူး” ဟု ေဒၚခင္ေမက ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာပါသည္။ သူတို႔သည္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ၊ တျခားသူမ်ား အတြက္ ဆုေတာင္းေပးသည့္ အတြက္ ျပန္လည္ စြန္႔က်ဲသည့္ ေငြေၾကးကို ရယူျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။

“က်မတုိ႔ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ၾကတယ္။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ဒါဟာ က်မတုိ႔ရဲ႕ မိ႐ိုးဖလာ အလုပ္ျဖစ္လို႔ ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေငြေၾကး အခက္အခဲေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္” ဟု သူက ေျပာသည္။

ပုဂံ ဘုရားကြ်န္မ်ား၏ ဇာတ္ေၾကာင္းက ရာစုႏွစ္မ်ားစြာ အတြင္း အမ်ား သိၾကသည့္ အျမင္ႏွင့္ သူတို႔၏ လူမႈေရး အေျခ အေနတို႔ အၾကား အတက္အက် မ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားတြင္ ႏိုင္ငံျခားဧည့္သည္မ်ား လာေရာက္မႈ ျမင့္တက္လာျခင္း ေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ား၏ အျမင္ ေျပာင္းလဲလာၿပီး အခြင့္အေရးမ်ား ရွိလာကာ ပုဂံေဒသမွ ဘုရားကြ်န္မ်ား အတြက္ ေတာက္ပသည့္ အနာဂတ္ ေပၚလာသည့္ အသြင္ရွိေသာ္လည္း အေျပာင္းအလဲ မ်ားက ပိုေကာင္းလာျခင္း သို႔မဟုတ္ ပိုဆိုးဝါးသြားျခင္း ဆိုသည့္ အစြန္းတခုတြင္ အဆံုးသတ္သြားႏိုင္သည္။

ပုဂံေခတ္က လူ႔ အထက္တန္းစားမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဘုရင္၊ ဘုရင္၏ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္မ်ား၊ ဘုရင့္အမႈထမ္း အရာရွိမ်ားက ဘုရားမ်ား တည္ထား ကုိးကြယ္ေသာ အခါ ေစတီပုထုိးမ်ားကုိ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရန္ ဘုရားကြ်န္ မ်ားကုိပါ တပါတည္း လႉတမ္းေလ့ ရွိေၾကာင္း ပုဂံဘုရားမ်ားရွိ ေက်ာက္စာမ်ားအရ သိရသည္။ ထိုစဥ္မွ စ၍ ဘုရားကြ်န္ လူတန္းစား ေပၚေပါက္ လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၅၈၅ ခုႏွစ္ (သုိ႔) ေအဒီ ၁၂၂၃ ခုႏွစ္ ရက္စြဲျဖင့္္ ေရးထိုးခဲ့ေသာ ေလးမ်က္ႏွာဘုရား ေက်ာက္စာတြင္ အလႉရွင္မ်ားက ဘုရားကုိ တည္ထားကုိးကြယ္ရာတြင္ ဘုရားကြ်န္မ်ားကုိပါ လႉဒါန္းရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေဖာ္ျပ ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဘုရားေစတီမ်ားကို သန္႔ရွင္းေပးျခင္း၊ သံဃာမ်ားအား ဆြမ္း၊ ကြမ္း စသည့္ေဝယာဝစၥ ျပဳလုပ္ေပးျခင္း အစရွိေသာ မြန္ျမတ္သည့္ အလုပ္တုိ႔ကုိ အလႉရွင္ ကုိယ္စား ျပဳလုပ္ ေပးရန္ ဘုရားကြ်န္မ်ား ထားရွိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ထုိေခတ္က လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ဘုရားကြ်န္မ်ားကုိ အဆင့္အတန္း နိမ့္ေသာသူမ်ား အျဖစ္ မျမင္ခဲ့ၾကပါ။ ဘုရား တည္ေသာ အလႉရွင္တခ်ိဳ႕က ဘုရားကို ထိန္းသိမ္းျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္ရြက္ရန္ မိမိတို႔ကိုယ္ မိမိတို႔ ဘုရားကြ်န္ အျဖစ္ ျပန္လည္ လႉဒါန္းခဲ့ေသာ အေထာက္အထားမ်ားလည္း ရွိပါသည္။

ပုဂံၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္မွ ေခ်ာက္ေစတီရွိ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၅၄၁ (ေအဒီ ၁၁၇၉) ခုႏွစ္ ရက္စြဲျဖင့္ ေရးထိုးထားေသာ ေက်ာက္စာ တခ်ပ္တြင္ “သင္ႀကီး အဘိနႏၵသူ၊ အမည္ ငႀကီးကုိယ္လႉ၏။ မယားကုိလည္း လႉ၏။ သမီးႀကီးကုိလည္း လႉ၏။ သမီးငယ္ႏွင့္ ေမာင္းမကုိလည္း လႉ၏” ဟု ေရးသားထားသည္ ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။

ဘုရားကြ်န္မ်ား စတင္ ေပၚေပါက္လာစတြင္ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား အေနျဖင့္ ဘုရားအား အလုပ္အေကၽြးျပဳရသည္ကုိ ရွက္စရာ ဟု မျမင္ဘဲ ဘုရားကြ်န္မ်ားကုိ ထုိေခတ္ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တြင္ တျခားသူမ်ားႏွင့္ အဆင့္အတန္း တူညီသူ မ်ားဟု သေဘာထား ခဲ့ၾကသည္ ဟု အၿငိမ္းစား သမိုင္းပါေမာကၡ ေဒါက္တာတိုးလွက ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။

ထိုေခတ္က ဘုရားကြ်န္မ်ားသည္ အလႉေငြေတာင္းခံျခင္း မျပဳခဲ့ၾကဘဲ ဘဝရပ္တည္ေရး အတြက္ လယ္ယာ စုိက္ပ်ိဳးျခင္း ကဲ့သို႔ေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ အလႉရွင္မ်ားက ဘုရားကြ်န္မ်ား စိုက္ပ်ိဳး စားေသာက္ရန္ အတြက္ လယ္ေျမမ်ား ေပးခဲ့ျခင္း လည္း ရွိပါသည္။

စစ္ပြဲမ်ား၊ က်ဴးေက်ာ္မႈမ်ားႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္ပုိင္း အားနည္းမႈမ်ား ေၾကာင့္ ပုဂံအင္ပါယာ ၿပိဳလဲခဲ့ၿပိီးေနာက္ပုိင္းတြင္ စစ္သုံ႔ပန္းမ်ား၊ ျပစ္ဒဏ္ ခံရသူမ်ားကုိ ပုဂံဘုရားကြ်န္မ်ား၏ ေနရာတြင္ ျဖည့္စြက္အသုံးျပဳလာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာ မင္းဆက္ ျဖစ္ေသာ ၁၈ ရာစု အလယ္မွ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္အထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည့္ ကုန္းေဘာင္ဘုရင္မ်ား လက္ထက္ တြင္ ဘုရားကြ်န္ မ်ား၏ ဘဝအဆင့္အတန္း က်ဆင္းလာခဲ့ရၿပီး အမ်ားစုမွာ ေတာင္းစား၍ အသက္ေမြးၾကရသည္ဟု သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာ တိုးလွက ဆိုသည္။

အသက္ ၇၂ ႏွစ္အရြယ္ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ ေဒၚျမေသာင္းအား သူတို႔ မိသားစု စားဝတ္ေနေရး အတြက္ မည္သည့္ အလုပ္မ်ား လုပ္ခဲ့ရသည္ကို ေမးသည့္ အခါ သူက “က်မတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတို႔ အတြက္ အလုပ္ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သခ်ႋဳင္းမွာ အေလာင္းေတြကုိ သၿဂႋဳဟ္ေပးလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ စားရပါတယ္” ဟု ျပန္ေျဖသည္။ အလႉေငြ ေတာင္းခံျခင္း ျဖင့္လည္း အပုိဝင္ေငြ ရရွိသည္ဟု ထပ္ေျပာသည္။

၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ား အထိ ေဒၚျမေသာင္းတို႔ မိသားစု သရပါတံခါး အတြင္းဘက္တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းတြင္ ပုဂံ ေဒသက ႏုိင္ငံျခား ခရီးသြားမ်ား အတြက္ အခ်က္အခ်ာ က်ေသာ ေနရာတခု ျဖစ္လာေသာ အခါ အစုိးရက သူတုိ႔ကုိ ေရႊစည္းခံု ဘုရားအနီးရွိ ရြာသုိ႔ အတင္းေျပာင္းေရႊ႕ေစခဲ့သည္။

လူ႔အသိုင္း အဝုိင္းက အျမင္က်ယ္လာၿပီး ဘုရားကြ်န္မ်ား အေပၚ သေဘာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာခဲ့သည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခု မွ်သာ ရွိပါေသးသည္။ ကုိလုိနီေခတ္ ကာလကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘုရားကြ်န္မ်ားမွာ အလုပ္အကိုင္ ရရွိႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ သာမန္ ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘုရားကြ်န္မ်ား အၾကား ဆက္ဆံေရးမ်ားလည္း ပ်က္ယြင္း လာခဲ့သည္။

ထုိသုိ႔ ျပဳမူဆက္ဆံျခင္း မ်ိဳးႏွင့္ ႀကံဳေတြရေသာ ဘုရားကြ်န္ မ်ိဳးဆက္မ်ားက ဘုရားကို စြန္႔ခြာ၍ ပုဂံ မဟုတ္သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ တျခားေနရာမ်ားသို႔ ထြက္သြားကာ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေသာ ဘဝမ်ားကုိ တည္ေဆာက္ ၾကလိမ့္မည္ဟု ယူဆ သူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဘုရားကြ်န္ ဘ၀ကို စြန္႔ခြာသူသည္ အနာႀကီးေရာဂါ ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆိုေသာ ကာလရွည္ၾကာစြာ စြဲၿမဲခဲ့သည့္ ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ဘုရားကြ်န္မ်ား ဆက္ၿပီး ရွိေနခဲ့သည္။

အဆိုပါ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သမုိင္း အေထာက္အထားမ်ား မေတြ႔ရွိရ သလို၊ သိပၸံပညာ အရလည္း အတည္ မျပဳႏိုင္ပါ။ ဘုရားကြ်န္ရြာ၏ သမိုင္းေၾကာင္း အရ ထိုသို႔ ထင္ျမင္ၾကျခင္း လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္က အုပ္စိုးခဲ့သည့္ အစိုးရက ဘုရားကြ်န္မ်ားကို ေရႊ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ေစျခင္း မျပဳမီ ထိုေနရာတြင္ အနာႀကီး ေရာဂါသည္မ်ား ေနထိုင္ခဲ့ၾကျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါမွာေတာ့ အနာႀကီး ေရာဂါ ျဖစ္ပြားမႈ မေတြ႔ရွိရေတာ့ပါ။

ပုဂံခ်စ္သူမ်ား အသင္း၏ ဥကၠ႒ ျဖစ္သူ အသက္ ၃၀ အရြယ္ ကုိမင္းေနာင္က ဘုရားကြ်န္မ်ားသည္ ေတာင္းစားျခင္း မျပဳလွ်င္ အနာႀကီးေရာဂါ ရလိမ့္မည္ ဆိုသည့္ ဒ႑ာရီကုိ ယုံၾကည္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ အေၾကာင္း ဧရာဝတီသို႔ ေျပာျပ ခဲ့သည္။

“လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္တုန္းက က်ေနာ္နဲ႔ အေဒၚလုိ ခင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ရွိတယ္။ သူက အရမ္းခ်မ္းသာ တယ္။ ေရႊေခ်ာင္းေတြလည္း ပုိင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ သူ႔ကို သိတဲ့သူေတြ မမွတ္မိေအာင္ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ပိုက္ဆံ ထြက္ေတာင္းတယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိယုံၾကည္မႈက တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္စ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည္။

“အခု က်မမွာ ဒီလို အယူသီးမႈေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စီးပြားေရး အခက္အခဲ ေၾကာင့္သာ အခုလိုမ်ိဳး လုပ္ေနရတာ။ ခ်မ္းသာတဲ့ က်မရဲ႕ ေဆြမ်ိဴးတခ်ိဳ႕ ကေတာ့ မလုပ္ၾကေတာ့ပါဘူး” ဟု ေဒၚျမေသာင္းက ေျပာသည္။

ဘုရားကြ်န္မ်ား၏ ပုံရိပ္ကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ရန္ အားထုတ္မႈမ်ားလည္း ယခင္ကတည္းက ရွိခဲ့ေၾကာင္း ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ တြင္ ေျပာၾကားခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုး သမၼတ စဝ္ေရႊသိုက္၏ မိန္႔ခြန္းတခုအရ သိရသည္။

“ေရွးအခါကစ၍ ေရွးမင္းမ်ား၏ အာဏာစက္ေၾကာင့္ ဒြန္းစ႑ား၊ သူေတာင္းစား၊ ဘုရားကြ်န္၊ သင္ခ်ိ စသည္တုိ႔ကုိ ယေန႔မွ စ၍ ေရွးမင္းတုိ႔၏ အာဏာကုိ ကၽြႏု္ပ္ ပယ္ဖ်က္၍ ထုိသူတုိ႔၏ သေဘာအတုိင္း လုပ္လုိေသာ အလုပ္မ်ိဳးစုံကုိ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကေစ ဟူ၍ ကၽြႏု္ပ္အမိန္႔ခ်မွတ္သည္။ ဤျပည္ေထာင္စု ႏုိင္ငံေတာ္ အတြင္း ရွိရွိသမွ်ေသာ ႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဥပေဒတြင္ ပါရွိသည့္အတုိင္း တဦးႏွင့္တဦး အခြင့္အေရး တူညီၾကေစ” ဟု သူက ေၾကညာခဲ့သည္။

၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ လူမႈဖူလံုေရး ၀န္ႀကီး ဦးဘေစာက ဦးေဆာင္၍ ဘုရားကြ်န္မ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ေခ်းေငြမ်ား ထုတ္ေပးျခင္း၊ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေပးျခင္း၊ တျခားေသာ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းမႈမ်ား လုပ္ကိုင္ႏိုင္ေရး အတြက္ ေလ့က်င့္ သင္တန္း ေပးျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး အတြက္ ရည္ရြယ္ေသာ ညီလာခံ တခု ျပဳလုပ္ခဲ့ပါ သည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ ႀကိဳးနီစနစ္ႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းမႈမ်ား ေၾကာင့္ အစီအစဥ္မ်ားက ထိေရာက္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

“က်မ အဲဒီ ညီလာခံကို တက္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရခဲ့တယ္” ဟု ေရႊစည္းခံုဘုရား၏ ဘုရားကြ်န္ ျဖစ္ေသာ ေဒၚခင္ေမက ေျပာသည္။ သူက မူလတန္းေက်ာင္းမွ ႏုတ္ထြက္ခဲ့ရသူ တဦး ျဖစ္ၿပီး ညီလာခံ၏ ရလဒ္မ်ားက သူ႔ဘဝခရီး အတြက္ အနည္းငယ္သာ အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲေနသည္။

ယေန႔အခိ်န္တြင္ ပုဂံမွ ဘုရားကြ်န္မ်ား အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္မ်ား ရွိေကာင္း ရွိလာႏုိင္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ား ဆက္ဆံေရး ေကာင္းမြန္လာၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ႏုိ္င္ငံျခား ခရီးသြားမ်ား အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာ ၾကေသာေၾကာင့္ ဟုိတယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ စားေသာက္ဆုိင္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အလုပ္အကုိင္ ေနရာမ်ား အမ်ားအျပား ေပၚေပါက္လာသည္။

ထုိ အေျပာင္းအလဲမ်ားက အသက္ ၇၆ ႏွစ္အရြယ္ ေဒၚႂကြယ္ အတြက္ ေနာက္က်ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ၏ ေျမးမ်ား အတြက္ေတာ့ ေနာက္မက်ေသးပါ။

“အခု ေျမးအႀကီးက ေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ ေျမးမအငယ္ေလး ကေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေနပါတယ္” ဟု ေဒၚႂကြယ္က ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာသည္။

“လူငယ္ေတြ အလုပ္ လုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဒီလုိ ေတာင္းစားေနရတာ ေတြနဲ႔ က်မတို႔က က်ိန္စာသင့္ေနတဲ့ မ်ိဳးဆက္ ဆိုတဲ့ ေကာလာဟလေတြ ေပ်ာက္သြားေစခ်င္တယ္ ဆုိရင္ အလုပ္ အခြင့္အလမ္းေတြ မ်ားမ်ားဖန္တီးေပးဖို႔ပဲ လိုအပ္ပါ တယ္” ဟု သူက ဆိုသည္။

ေညာင္ဦးၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ေညာင္ဦးၿမိဳ႕မွာပင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိေသာ အငွားကား လုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ အသက္ ၄၀ အရြယ္ ဦးရန္ႏုိင္ထြန္းက ဘုရားကြ်န္မ်ား သီးသန္႔ေနေသာ ရြာဟူ၍ မရွိေတာ့ေၾကာင္း ဘုရားကြ်န္ရြာတြင္ တျခား သူမ်ားကလည္း အိမ္ၿခံေျမမ်ား ဝယ္ယူျခင္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းေနထိုင္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ တိုးတက္မႈ တခု၏ သေကၤတဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း တခ်ိန္က ၾကဥ္ထားျခင္း ခံခဲ့ရသည့္ ဘုရားကြ်န္မ်ား သို႔မဟုတ္ ဘုရားေစတီမ်ားကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ရသူမ်ား အေပၚ အျပည့္အဝ နားလည္မႈ ေပးႏိုင္သည့္ အေနအထားသို႔ မေရာက္ရွိေသး ဟု သူက ဆက္ေျပာသည္။

“အခုေတာ့ ဘုရားကြ်န္ေတြကုိ အရင္ကလုိ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခြဲျခားဆက္ဆံမႈေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ႏိုင္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေဒသခံေတြက ဘုရားကြ်န္ မ်ိဳးဆက္နဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးၾက ေသးဘူး” ဟု ဦးရန္ႏုိင္ထြန္းက ဆုိသည္။

(ဧရာဝတီ အဂၤလိပ္ပိုင္း သတင္းေထာက္ ႏုိဘယ္ေဇာ္၏ In Bagan’s ‘Pagoda Slaves,’ a Devout and Discriminatory Legacy Lives On ကို ႏုိင္မင္းသြင္ ဘာသာျပန္သည္။)