တူေမာင္ညိဳ – အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ေရး ေမးေဒးေန႔ ေတာင္းဆိုခ်က္

အလုပ္ရွင္သည္ ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားရွိေနရံုမွ်ျဖင့္ ကုန္ထုတ္လုပ္ႏုိင္မည္မဟုတ္ေခ်။
ထုိ ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ သူေမွ်ာ္မွန္းေသာ အျမတ္ကို ယူေဆာင္လာႏုိင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ သူ၏ ကုန္ ထုတ္ကရိယာမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္စြာေမာင္းႏွင္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္စြမ္းရွိေသာ အလုပ္သမားႏွင့္လုပ္အားလိုသည္။
ထုိလုပ္အားျဖင့္ ထုိကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားကို လည္ပတ္ခုတ္ေမာင္းေစမွသာလွ်င္ အလုပ္ရွင္ေမွ်ာ္မွန္းေသာ အျမတ္တည္းဟူ ေသာ ေရႊေရာင္သစ္သီးကို ရရွိေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ပါ၍ အက်ိဳးအျမတ္ကို သယ္ေဆာင္လာသည့္အရာမွာ အလုပ္ရွင္ပုိင္ဆိုင္သည့္ ကုန္ထုတ္ ကရိယာမ်ားမဟုတ္၊ အလုပ္သမား၏ လုပ္အားပင္ျဖစ္သည္။
အလုပ္ရွင္ပုိင္ဆုိင္ေသာ ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားသည္ အလုပ္သမား၏လုပ္အားျဖင့္ မေပါင္းစပ္လွ်င္ ပုိမုိျမင့္မားေသာ အျမတ္ အစြန္းကိုမည္သုိ႔မွ် ယူေဆာင္လာမည္မဟုတ္ေခ်။ သုိ႔ျဖင့္အလုပ္ရွင္သည္ သူ၏ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားကို အလုပ္သမား၏လုပ္အားျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္လည္ပတ္ခုတ္ေမာင္းေစေတာ့၏။ လည္ပတ္မႈအရွိန္ျမင့္သေလာက္ အလုပ္အထြက္ႏႈန္းလည္း ျမင့္လာမည္။ အလုပ္ အထြက္ႏႈန္းျမင့္သည့္ ႏႈန္းထားႏွင့္ေလွ်ာ္ညီစြာပင္ သူ၏အျမတ္တည္းဟူေသာ ေငြအိတ္သည္လည္း တႀကိမ္ထက္တႀကိမ္ပိုမိုမို ေဖာင္း ကား လာေပေတာ့သည္။ အလုပ္သမားသည္လည္း ပုိမိုေမာပန္းေစေတာ့၏။
သုိ႔ျဖင့္အလုပ္ရွင္သည္ ေသေနေသာသူ၏ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားအေပၚအလုပ္သမား၏ ရွင္သန္ေနေသာလုပ္အားကို အႀကိမ္ ႀကိမ္အဖန္ဖန္ သြန္းေလာင္းေစျခင္းျဖင့္(အလုပ္သမားထံမွ လုပ္အားတည္းဟူေသာ ေသြးကို စုပ္ယူ၍) အျမတ္အစြန္းကို ညွစ္ထုတ္ယူငင္ ေလ၏။
သုိ႔ပါ၍ အျမတ္ကို ဖန္တီးသည္မွာ အလုပ္ရွင္ပုိင္သည့္ ကုန္ထုတ္ကရိယာမ်ားမဟုတ္ဘဲ။ အလုပ္သမား၏ လုပ္အားျဖစ္သည္ ဆုိသည့္အခ်က္မွာထင္ရွားလာသည္။ အလုပ္ရွင္သည္ အလုပ္သမား၏ လုပ္အားကိုေသြးမစုပ္ဘဲ သူ၏အျမတ္အစြန္းကို မဖန္တီးႏုိင္ဟူ ေသာ အခ်က္မွာလည္း ရွင္းလင္းသြားေလေတာ့သည္။
အလုပ္သမား၏ လုပ္အားဆုိသည္မွာ ကာယႏွင္ဉာဏေပါင္းစပ္ထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားသည္ သူ၏ လုပ္အားစြမ္း ပကားအသံုးျပဳႏုိင္ရန္ တစံုတရာေသာ အတတ္ပညာကို တတ္ေျမာက္ထားရမည္၊ အစာ စားရမည္၊ အနားယူရမည္၊ က်န္းမာရမည္။
အလုပ္သမားတစ္ေယာက္၏ ေန႔စဥ္လိုအပ္ခ်က္ကို တြက္ခ်က္ရာ၌ တည္ရွိေနေသာကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုအေျခခံ၍ လူတစ္ေယာက္ မရွိမျဖစ္လုိအပ္ေသာ လိုအပ္မႈမ်ားကို ဝယ္ယူစားသံုးႏုိင္မည့္ပမာဏျဖစ္ရန္ အထူးလိုအပ္သည္။ ယခုအခါ အလုပ္ရွင္မ်ားေပးထားသည့္ /ေပးခ်င္သည့္ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခလစာႏႈန္းထားမွာ အလုပ္သမားသည္ သူႏွင့္သူမိသားစုအတြက္ မေသရံု၊ မငတ္ရံုသာျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ယခုအခါ ျမန္မာအလုပ္သမား၏ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ေပးေရးေတာင္းဆိုသံသည္ က်ယ္ေလာင္ျမည္ဟီးလာၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ပါ၍ အလုပ္သမားထု ေတာင္းဆုိေနသည့္ႏႈန္းထားအတိုင္း အျမန္ဆံုးျဖစ္ေျမာက္ေစခ်င္ပါသည္။
ေနျပည္ေတာ္ျပည္ေထာင္စုနယ္ေျမအပါအဝင္၊ ျပည္နယ္ႏွင့္တုိင္းေဒသႀကီး ၁၅ ခု သုိ႔ ကြင္းဆင္းေလ့လာခဲ့သည့္ စစ္တမ္းမ်ား အရလည္းေကာင္း၊ အလုပ္သမားမ်ားဘက္မွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိေနမႈမ်ားအရလည္းေကာင္း ေဆာလွ်င္စြာ သတ္မွတ္ေပးရမည့္ အဆင့္သုိ႔ ေရာက္ရွိေနၿပီလည္းျဖစ္ပါသည္။
ေယဘုယ်ႏႈန္ထားတစ္ခုအေနျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားဘက္မွ တစ္ရက္အနည္းဆံုး က်ပ္ ၄၀၀၀ မွ ၆၀၀၀ က်ပ္အထိ ေတာင္းဆုိ ထားသည္မွာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ေသာ ပမာဏျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။
အလုပ္ရွင္မ်ားကဘက္က အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခကို က်ပ္ ၁၅၀၀ သာေပးႏုိင္မည္ဟုခပ္တင္းတင္းေျပာဆိုေနသံၾကားရပါသည္။ ဤ ပမာဏသည္ အဝစားထမင္းတစ္နပ္ဖုိးပင္မရွိေခ်။ ဤပမာဏႏွင့္ဤသတ္မွတ္ခ်က္သည္ အလုပ္ရွင္မ်ား၏ လူမဆန္ေသာသေဘာထား ႏွင့္ တစ္ဖက္သတ္ကိုယ္က်ိဳးၾကည့္မႈကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေဖာ္ျပေနပါသည္။
အလုပ္သမားဝန္ႀကီးဌာနမွ ေကာက္ယူထားသည့္ အိမ္ေထာင္စုကုန္က်စရိတ္စစ္တမ္းအရ မိသားစုေလးဦးရွိ အိမ္ေထာင္စု တစ္ခု၏ တစ္ရက္စားစရိတ္ကုန္က်ေငြမွာ အနည္းဆံုးက်ပ္ ၃၀၀၀ ရွိၿပီး၊ ယင္းေငြပမာဏထဲတြင္ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးႏွင့္အျခားကုန္က် စရိတ္မ်ားမပါဝင္ဟုဆိုပါသည္။ ထု႔ိအျပင္ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ားဘက္မွလည္း ၎တုိ႔ေကာက္ယူခဲ့ေသာ စစ္တမ္းမ်ားကို အေျချပဳ လ်က္ “လူတစ္ေယာက္ဟာ မငတ္႐ံု စားေသာက္ဖို႔၊ အသက္ရွင္ေနထိုင္ရဖို႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးဟာ အနည္းဆံုးတစ္လကို ၆၀၀၀၀ လိုပါတယ္” လို႔ အခုိင္အမာေျပာဆုိေနပါသည္။
အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ရာ၌ အလုပ္သမားထုအေျမာက္အမ်ားစုစည္းထားရာ (ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးအစရွိေသာ) ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး မ်ား၏ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္သြားလာေရးစရိတ္စကမ်ားပါကို ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္သတ္မွတ္ျခင္းကသာလွ်င္ အလုပ္သမားထု၏ လုိအပ္ခ်က္ ႏွင့္ ကိုက္ညီေစႏုိင္ေပလိမ့္မည္။
ထုိ႔အျပင္အလုပ္သမားေတာင္းဆုိေနသည့္ ႏႈန္းထားအတုိင္းသတ္မွတ္ခဲ့မည္ဆုိလွ်င္ “အခ်ိန္ပုိနာရီ၊ အခ်ိန္ပုိေၾကး၊ ရက္မွန္ ေၾကး၊ ကၽြမ္းက်င္မႈဆုေၾကး၊ ထုတ္လုပ္မႈဆုေၾကး၊ လုပ္သက္ဆုေၾကး၊ ေထာက္ပံ့ ေၾကး” တို႔ကို မေပးေတာ့ဘဲ၊ ျဖတ္ေတာက္ ပစ္မည္ဟု အလုပ္ရွင္မ်ားဘက္က ေျပာေနပါသည္။
အခ်ိန္ပုိနာရီ၊ အခ်ိန္ပုိေၾကး၊ ရက္မွန္ေၾကး၊ ကၽြမ္းက်င္မႈဆုေၾကး၊ ထုတ္လုပ္မႈဆုေၾကး၊ လုပ္သက္ဆုေၾကး၊ ေထာက္ပံ့ေၾကး စ သျဖင့္ ေခါင္းစဥ္လွလွကေလးမ်ားျဖင့္ေပးေနသည့္ ေငြေၾကးမ်ားမွာ အလုပ္ရွင္က ေမတၱာဂရုဏာသက္သက္ျဖင့္ ေပးေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ္ေတာ့အလုပ္သမား၏ အလုပ္အထြက္ႏႈန္းကို ျမင့္ႏုိင္သမွ်ျမင့္တင္ႏုိင္ရန္၊ ထုတ္လုပ္မႈႏႈန္း ပိုမိုျမင့္တက္လာေစရန္၊ အလုပ္သမား မ်ား၏ လုပ္အားကို ညွစ္ႏုိင္သမွ် ညွစ္ထုတ္ႏုိင္ေရးအတြက္ အသံုးျပဳေနသည့္ ကရိယာတန္ဆာပလာမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
အလုပ္သမား၏လုပ္အားခကို အမည္လွလွေျပာင္း၍ အလုပ္ရွင္၏ ေမတၱာဂရုဏာျဖင့္ေပးေလဟန္ ပံုဖ်က္ထားျခင္းသာျဖစ္ သည္။ အလုပ္ရွင္သည္ အျမတ္အစြန္းမရွိလွ်င္ ဘာကိုမွ် မလုပ္ေသာ လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူ႔၌ အျမတ္တည္းဟူေသာ ကိုယ္က်ိဳးသာ လွ်င္ရွိ၏။ၾကည္၏။ အျခားဘာကိုမွ် မၾကည့္။ ကုန္ပုိမိုထုတ္လုပ္ႏုိင္ေလေလ၊အလုပ္ရွင္အတြက္အျမတ္ပုိမုိမ်ားျပားေလေလသာျဖစ္သည္။ လုပ္အားခ ေစ်းနိမ့္နိမ့္ေပးရေလေလ၊ သူတုိ႔က ႏွစ္ၿခိဳက္ေလေလပင္ျဖစ္သည္။
အက်ိဳးအျမတ္မရွိလွ်င္ အလုပ္ရွင္သည္လုပ္အားခေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ အလုပ္သမားအေရအတြက္ေလွ်ာ့ခ်ျခင္း၊ လိုအပ္လွ်င္စက္ရံု ကို ယာယီပိတ္ျခင္း သုိ႔တည္းမဟုတ္ လံုးဝပိတ္သိမ္းျခင္းတုိ႔ျဖင့္ အၾကင္နာကင္းစြာ ေျဖရွင္းမည္သာျဖစ္သည္။
ယခုလည္း စစ္တမ္းေကာက္ယူခ်က္မ်ားအေပၚအေျခခံ၍ ရရွိထားေသာ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခကို သတ္မွတ္လုိက္လွ်င္ “အလုပ္ရံု စက္ရံု ေတြပိတ္သိမ္းသြားမည္”၊ “ႏုိင္ငံတကာရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈေတြတြန္႔ဆုတ္သြားမယ္”၊ “စက္ရံုအလုပ္ရံုအငယ္စားေလးေတြ ပိတ္သိမ္းသြား လိမ့္မည္” စသျဖင့္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ၿခိမ္းေခ်ာက္ေျပာဆိုေနသည္။
အာစီယံႏုိင္ငံမ်ား၊ ဘင္းစတက္ႏုိင္ငံမ်ားအနက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ လုပ္အားခ ေစ်းအခ်ိဳဆံုး၊ ေစ်းအေပါဆံုး တုိင္းျပည္ျဖစ္သည္ ကိုျပည္ပရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူတိုင္းကသိပါသည္။ စက္ရံုအလုပ္ရံုကေလးေတြပိတ္သိမ္းသြားရျခင္းမွာ ငါးႀကီးကငါးကေလးကို ဝါးမ်ိဳစားေသာက္ ေနသည့္အရင္းရွင္စနစ္၏ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္တရားအတုိင္းသာျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွ်မဆန္းက်ယ္ပါ။ လုပ္အားခေစ်းတက္ သြားျခင္း ေၾကာင့္ အလုပ္ရံု၊စက္ရံုပိတ္ရျခင္း လံုးဝမဟုတ္ပါ။ အရင္းရွင္အခ်င္းခ်င္းလြတ္လပ္စြာၿပိဳင္ဆုိင္မႈ စည္းဝုိင္းထဲတြင္ အျမတ္အစြန္းအတုိင္း အတာႀကီးမားသည့္လုပ္ငန္းက အတိုင္းအတာေသးငယ္သည့္ လုပ္ငန္းငယ္ကေလးမ်ားကို ဝါးမ်ိဳးပစ္ လိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
အလုပ္သမားထုကေတာင္းဆုိေနသည့္ အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ေပးေရးေတာင္းဆုိခ်က္ႏွင့္ အဆိုျပဳထားသည့္ႏႈန္းထားသည္ တရားမွ်တၿပီးသင့္တင့္သည့္ ႏႈန္းထားလည္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိေတာင္းဆိုခ်က္အတိုင္း အလုပ္ရွင္မ်ားက ေက်ေက်နပ္နပ္ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္ လက္ခံၾကဖုိ႔လိုသည္။ တကယ္ေတာ့ အလုပ္ရံု စက္ရံုပုိင္ရွင္မ်ားမွာ အျခားသူမ်ားမဟုတ္ ႀကံ့ဖြံ႔အစိုးရ၏ စီးပြားဖက္ခရိုနီမ်ား (သုိ႔မဟုတ္) မိမိတို႔သားသမီးမ်ားအမည္ျဖင့္ ပုိင္ဆိုင္ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ပါ၍ထုိအလုပ္ရံုစက္ရံုပုိင္ရွင္မ်ားကို အလုပ္ သမားထုကေတာင္းဆုိေနသာ ႏႈန္းထား အတုိင္းလက္ခံရန္ နားခ်သင့္သည္။
ယင္းသို႔မဟုတ္လွ်င္ လႊတ္ေတာ္အမတ္ခ်ဳပ္ႀကီး သူရ(ဗိုလ္) ဦးေရႊမန္းေျပာသလို “အလုပ္သမားျပႆနာမ်ားျဖစ္ေပၚေအာင္ မီးေမႊးေနျခင္း”သာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထုိမီးကိုေမႊးေနသူမွာ စက္ရံုအလုပ္ရံုပုိင္ရွင္မ်ားႏွင့္အစိုးရကုုိယ္တုိင္ပင္ျဖစ္ၿပီး ထုိမီးသည္ စက္ရံုအလုပ္ ရွင္မ်ားကိုသာမက အစိုးရႏွင့္လႊတ္ေတာ္ကိုပါ ကူးစက္ေလာင္ၿမိဳက္ပါလိမ့္မည္။
အနိမ့္ဆံုးလုပ္ခသတ္မွတ္ေရးသည္ “ ၄ ပြင့္ဆုိင္ ၆ ပြင့္ဆုိင္ေဆြးေႏြးပြဲ” မ်ားကဲ့သုိ႔ အစိုးရႏွင့္လႊတ္ေတာ္က စိတ္ႀကိဳက္ေခၚခ်င္ သည့္အခ်ိန္ ထေခၚႏုိင္သည့္ကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ ေႏွာင့္ေႏွးႀကံ့ၾကာေနမည္။ စက္ရံုအလုပ္ရံုပုိင္ရွင္မ်ားအလိုက် ႏႈန္းထားအတုိင္း တစ္ဖက္ သတ္၊ သတ္မွတ္မည္ဆုိလွ်င္ “အလုပ္သမားသပိတ္”ကို ပင့္ဖိတ္ေခၚယူၾကသူမ်ားမွာ စက္ရံုအလုပ္ရံုပုိင္ရွင္မ်ားႏွင့္ႀကံ့ဖြံ႔အစုိးရသာျဖစ္ပါ လိမ့္မည္။ “ျပင္ပက ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္မႈမ်ားေၾကာင့္၊ ေနာက္ကြယ္မွႀကိဳးကိုင္မႈမ်ားေၾကာင့္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာထိခုိက္ရသည္၊ တည္ၿငိမ္ မႈႏွင့္ေအးခ်မ္းသာယာမႈပ်က္ျပားရသည္” ဟု ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ လူရယ္စရာျဖစ္လိမ့္မည္။
http://gita.cc/archives/43439