အာဏာရွင္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းသားပါပဲ . . .

Written by : သန္းထြဋ္ေအာင္

(၁)
ကြ်န္ေတာ္အသက္ ၅၂ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္မေမြးခင္ကတည္းက အာဏာသိမ္းၿပီး စစ္အာဏာရွင္အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံဟာ အခုထက္ထိ အာဏာရွင္တစ္ပိုင္း ႏိုင္ငံအျဖစ္ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ လူဦးေရရဲ႕ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းမျပည့္တဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတစ္စုနဲ႔ အခြင့္အေရးရေနတဲ့ ေရေပၚဆီအလႊာေတြကလြဲလို႔ က်န္တဲ့သူေတြအဖို႔ တိုင္းျပည္ဘာေၾကာင့္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း က်ေနရသလဲ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝ ဘာလို႔ ဆုတ္ျပတ္မြဲေတၿပီး ဖိႏွိပ္ခံေနရသလဲ၊ ကြ်န္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့ေလာက္ေတာင္ မေျပာင္ေရာင္တဲ့ ဘဝေတြ၊ အာရွတိုက္မွာ အနိမ့္က်ဆုံးနဲ႔ ဒုတိယေျမာက္ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံ။ တိုင္းျပည္ခ်စ္တဲ့လူတိုင္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ လူသားႏွလုံးသားရွိသူတိုင္း သိၾကပါတယ္။

အာဏာရွင္စနစ္ရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၅၃ ႏွစ္အတြင္း ဒီအေၾကာင္းကို အသိဆုံးက ေခတ္အဆက္ဆက္က တက္ႂကြတဲ့ ပညာတတ္ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြပါပဲ။ စစ္အာဏာရွင္ေတြ အေၾကာက္ဆုံးက ေက်ာင္းသားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံေရးႏိုးၾကားလာမွာကို အာဏာရွင္နဲ႔ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းက အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္။ ေခတ္အဆက္ဆက္က ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဝိဉာဥ္ေတြဟာ သူတို႔ကို အၿမဲတမ္း ေျခာက္လွန္႔ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခု ေက်ာင္းသားသပိတ္ကို အင္အားသုံး ၿဖိဳခြဲခဲ့တာ၊ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရး ယႏၱရားကို အလြန္အကြ်ံ အသုံးျပဳခဲ့ရတာဟာ သူတို႔ရဲ႕ အတိတ္တေစၦေတြ ေျခာက္လွန္႔ခံရလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက စစ္အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့ ခုထက္ထိ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ရဲ႕ အာဏာစည္းစိမ္ကို ထိပါးမယ့္ အဓိကရန္သူလို႔ ေတြးထင္ဆဲျဖစ္ပါတယ္။

(၂)
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ သမိုင္းဝင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေနဝင္း စစ္အစိုးရက ဗုံးခြဲဖ်က္ဆီးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ တည္တံ့ႏုိင္မယ့္ စကားကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “သမဂၢကို ဖ်က္ဆီးလို႔ ရေပမယ့္ အေမာင္တို႔ရင္ထဲက သမဂၢစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ မဖ်က္ဆီးႏုိင္ပါဘူး”။ မွန္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္သတ္တယ္။ ေထာင္ထဲပို႔တယ္။ ဘဝေတြ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ နိမ့္က်တဲ့ ပညာေရးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အသိဉာဏ္နဲ႔ ဆင္ျခင္တုံတရားကို သတ္ပစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတတ္တဲ့၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိး တိုးတက္ခ်င္တဲ့၊ ႐ိုးသားၿပီး ရဲရင့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရဲရင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။

၁၉၆၂ ဇူလိုင္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းမွာ ပါဝင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရွိလည္း ၇ဝ-၈ဝ ရွိေနပါၿပီ။ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္း၊ မႈိင္းရာျပည့္ အေရးအခင္းက လူေတြက ၆ဝ-၆၅၊ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းက ေက်ာင္းသားေတြက ၄၅-၅ဝ ဝန္းက်င္ေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ ရွင္သန္ဆဲျဖစ္ပါတယ္။

(၃)
အမွန္ေျပာရရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသားပညာေရး ဥပေဒကို ကြ်န္ေတာ္ေၾကေၾကညက္ညက္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးဟာ သိသိသာသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ ဆိုတာပဲ သိပါတယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္း ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာင္ခ်၊ ေက်ာင္းေတြကို ပိတ္ပစ္၊ ပညာအရည္အေသြးေတြကို ေလွ်ာ့ခ်၊ ပညာေရး အသုံးစရိတ္ကို ျဖတ္ေတာက္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတြးေခၚစဥ္းစားႏိုင္စြမ္းကို ခ်ဳိးႏွိမ္ၿပီး ေက်ာင္းေတြအားလုံးကို တင္းၾကပ္တဲ့ လုံျခံဳေရးေအာက္မွာ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းေတြကို ေထာင္သာသာ ေျပာင္းလဲပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္လ တစ္တန္း၊ သုံးတန္း ဘြဲ႕တစ္ခုရတဲ့ႏွစ္ေတြေတာင္ ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေဆာင္ေတြကေန ေက်ာင္းသားေတြ ေမာင္းထုတ္၊ တကၠသိုလ္ေတြ ၿမိဳ႕ျပင္ထုတ္၊ အရည္အခ်င္းထက္ အေရအတြက္ကို ဦးစားေပးခဲ့တဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို ႐ိုက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြသာမက ဆရာဆရာမပိုင္းမွာလည္း ျမင္ျမင္သမွ် ပါေမာကၡ၊ ေတြ႕သမွ်လူ ပါရဂူဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားျဖစ္ေအာင္ အရည္အေသြးပိုင္းမွာ ေမးခြန္းထုတ္စရာ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္အတြင္း ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ ဦးေစာေမာင္၊ ဦးသန္းေရႊ၊ က်န္းမာေရးပညာေရး ေကာ္မတီဥကၠ႒ေတြျဖစ္တဲ့ ဦးခင္ၫြန္႔၊ ဦးသိန္းစိန္၊ ဦးတင္ေအာင္ျမင့္ဦးတို႔ ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ဘယ္လိုေစတနာမ်ဳိး ထားခဲ့သလဲ ပိုသိမွာပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ လုံးလုံး တုိင္းျပည္ဂ်ီဒီပီရဲ႕ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းေအာက္ သုံးစြဲခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္၊ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ထုတ္ကုန္ေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ရသလဲဆိုတာ သူတို႔နားလည္မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းကင္းရွိေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ သမိုင္းအစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးကေန အႏွစ္ ၂ဝ နီးပါး ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ဘုံကြ်န္ေတြ (ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြ၊ တစ္သက္လုံး ျမန္မာပညာတတ္ဘြဲ႕ရ အမ်ဳိးသမီးေတြ မလုပ္ဘူးတဲ့ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ေတြ) ကြ်န္သာသာဘဝေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။

၂ဝ၁၃-၂ဝ၁၄ စာရင္းအရ အေျခခံပညာအဆင့္ ေက်ာင္းသား ၈ ဒသမ ၆ သန္း၊ အဆင့္ျမင့္ပညာေက်ာင္းသား တစ္သန္း၊ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသား ၁ဝ သန္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးအသုံးစရိတ္က သန္းေပါင္း ၈၉၂၈၇၃ (၈၉ဝ ဘီလ်ံ) ပဲ ရွိပါတယ္။ ၂ဝ၁၁-၂ဝ၁၂ တုန္းကဆိုရင္ သုံးပုံတစ္ပုံသာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေငြသုံးေသာင္းကေန ကိုးေသာင္းအထိပဲ သုံးခဲ့တယ္။ တစ္ေယာက္ကို ေဒၚလာတစ္ရာေအာက္ပဲ သုံးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတာပါ။ ဒီေနရာမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြရဲ႕ အသုံးစရိတ္နဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လို႔ ရႏုိင္ပါတယ္။

ဒီလို အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေဒၚလာတစ္ရာေအာက္ သုံးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ သားသမီးေျမးေတြ၊ ခ႐ိုနီေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ ႀကီးငယ္ေတြ၊ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ အမ်ားစုေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းလခဟာ တစ္ႏွစ္ေဒၚလာ ၅ဝဝဝ ကေန ၁၅ဝဝဝ အတြင္း ရွိသလို ဒီေက်ာင္းေတြသာမက အစိုးရေက်ာင္းေတြကေန ႏုိင္ငံတကာ တကၠသိုလ္ေတြမွာ တက္မယ္ဆိုရင္ ေဒၚလာ ၂ဝဝဝဝ ကေန ၁ဝဝဝဝဝ အထိ ကုန္က်ႏိုင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတကာ ပညာရပ္ေတြကို သင္ၾကားခြင့္ရတဲ့ ၅ဝဝဝဝ ထက္မပိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ပညာသင္စရိတ္ ကုန္က်ေငြဟာ ေဒၚလာ သန္း ၅ဝဝ ကေန ၇ဝဝ ေလာက္ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ဒီကုန္က်ေငြဟာ ေက်ာင္းသား ၁ဝ သန္းအတြက္ သုံးစြဲတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ တူေနတာကို ေဖာ္ျပတာပါပဲ။

နိမ့္က်တဲ့ ျပည္တြင္းပညာေရးကို ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ေပးခဲ့သလား။ အာဏာရွင္အသိုင္းအဝိုင္းကို ေမးခြန္းထုတ္ရပါမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးေတြ ဘယ္လိုပညာေရးမ်ဳိး ရေနၾကပါသလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္သားေတြ အေကာင္းဆုံး ႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းမွာ ေနမယ္။ အေမရိကန္က အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္မွာ တတ္ေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွစ္ ၃ဝ ေက်ာ္က တတ္ဖူးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေလးကေတာ့ အရင္ကလိုပဲ ခပ္စုတ္စုတ္ျဖစ္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ လိပ္ျပာလုံစရာ မရွိပါဘူး။

(၄)
ပညာေရးဆိုင္ရာ ျခစားမႈေတြကို တားဆီးႏုိင္မယ္၊ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ (Academic Freedom) ကို အာမခံမယ္၊ သမိုင္းအစဥ္အလာ ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းသားသမဂၢေတြ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ေပးတဲ့ ပညာေရးဥပေဒ လိုအပ္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ေတြကိုေတာ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ညႇိႏႈိင္းရပါမယ္။

အခုျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ဒီေလာက္အထိ အေျခအေနဆိုးရတာဟာ အစိုးရထဲမွာရွိတဲ့ အာဏာရွင္စိတ္ဓာတ္ မပ်က္ျပယ္ေသးတဲ့ သမၼတအနီးအနားက လူတစ္စုေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ႏုိင္ငံေရးအစဥ္အလာ ႏုိးၾကားမႈကို ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ဝါဒျဖန္႔ခ်ိေရးယႏၱရား မႈိင္းတိုက္ေနတဲ့ လူတစ္စုကို သမၼတအေနနဲ႔ အေရးယူရပါမယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို ႁခြင္းခ်က္မရွိ လႊတ္ေပးရပါလိမ့္မယ္။ မွားယြင္းမႈအတြက္ တာဝန္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ဘူး။ ဖိႏွိပ္မႈေတြကို ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္မွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစရာေတြ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။

(၅)
အေထြေထြဖိႏွိပ္မႈေတြကို ဆက္လုပ္မယ္။ မေျဖရွင္းဘူး။ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒကိုလည္း မျပင္ဘူး။ ေရြးေကာက္ပြဲကိုလည္း ညစ္မယ္။ ႐ႈံးရင္လည္း အာဏာမလႊဲဘူး။ ဆူပူအုံႂကြမႈျဖစ္ရင္ အာဏာသိမ္းမယ္။ အာဏာရွင္ေတြရဲ႕ လမ္းေဟာင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ အားလုံးရဲ႕ အနာဂတ္ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မလုပ္ပါနဲ႔။

အာဏာရွင္ေတြကို သမိုင္းအစဥ္အလာအရ အံတုႏုိင္သူေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အာဏာရွင္စနစ္ ရွိေနရင္၊ အာဏာရွင္ေတြ ရွိေနရင္ အသက္ ၅၂ ႏွစ္ရွိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ ေက်ာင္းသားမျဖစ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းသားမရွိတဲ့ မိသားစု မရွိဘူး။ အာဏာရွင္စနစ္ မခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံကို တိုးတက္ေစခ်င္သူေတြ၊ ႏုိင္ငံကို ခ်စ္တဲ့သူေတြ အားလုံးဟာ ေက်ာင္းသားေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံးဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

သမဂၢအေဆာက္အဦလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သမဂၢအဆက္ဆက္ တာဝန္ယူခဲ့သူေတြလည္း အားမရွိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သမဂၢစိတ္ဓာတ္ကေတာ့ လက္ဆင့္ကမ္းေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
Eleven Media Group