“ေက်ာင္းမွာ မင္းတို ့ လုပ္ခ်င္တာရွိရင္ မင္းတို ့ေက်ာင္းသားခ်င္း အရင္စည္းေ၀းလိုက္။ ေနရာလည္း လုပ္လိုက္ ေက်ာင္းလိုက္ လုပ္လိုက္ ငါ လႊတ္ေပးမယ္၊ ဒီလိုမ်ဳိးေတာ့ ငါပိုၾကဳိက္တယ္။ ေက်ာင္းသားရွိရင္ ေက်ာင္းသား ဘာျဖစ္တယ္၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ရွိရမယ္။ ငါ ေျပာျပမယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ခဲ့ပါတယ္၊ အဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေက်ာင္းသားေပါ့၊ ခု သိသလား၊ သိသလား။
အဲ့ဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဖူး ေက်ာင္းထြက္လိုက္ျပီ။ ေက်ာင္းကထြက္မွ
ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို ့ ရလို ့ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္၊ မွတ္ထား။ အဲ့တုန္းက ဘာလို ့ လုပ္ရလည္း၊ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္လို ့၊ အျပင္ထြက္ျပီး အလုပ္လုပ္တယ္၊ စြန္ ့ျပီး လုပ္တယ္၊ ေက်ာင္းသားမဟုတ္ေတာ့ဖူး ေက်ာင္းကထြက္လိုက္ျပီ။ မင္းတို ့ မသိဖူး။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အနစ္နာခံျပီး လုပ္သြားတာ၊ ေက်ာင္းကထြက္ျပီး ဘြဲ ့မရသြားဖူး၊ ဟုတ္လား၊ မင္းတို ့ မသိဖူး။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတာင္မွ အဲ့ဒီတုန္းက ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္တယ္လို ့ ေျပာခ်င္သလား၊ ေျပာခ်င္လား၊ အေထာက္အထား ရွိတယ္၊ ေနာ္ ၊ ၾကဳံလို ့ ေျပာတာ မဟုတ္ဖူး ဆရာၾကီးက၊ လာရင္ ေျပာမွာ၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို ့ေတြ ငါ အပါမခံခ်င္ဖူး၊ မင္းတို ့ လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ပါသြားရင္ မင္းတို ့ ခံသြားရမယ္၊ မင္းတို ့ မိဘေတြ ရင္က်ဳိးမယ္။
မင္းတို ဥပေဒအေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ နားလည္သလည္း၊ ငါေတာ့ မသိဖူး၊ ေအးေအးေဆးေဆး ဂဃနဏ၊ မင္းတို ့ ဘယ္ေလာက္ နားလည္သလည္းေတာ့ မသိဖူး၊ သူမ်ား ေသြးထိုးတိုင္း ပါပါသြားတာမ်ဳိး မလုပ္ပါနဲ ့၊ မင္းတုိ ့ေလးေတြ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ ငါတို ့ကေတာ့ အျငိဳးအေတး မရွိဖူး၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ငါကေတာ့ အျငိဳးအေတး မရွိဖူး၊ မင္းတို ့ ရထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္ပါကုန္လိမ့္မယ္၊ ငါတို ့ ေျပာတာ သေဘာေပါက္၊ ရထားတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ျပန္ပါကုန္လိမ့္မယ္၊ သူတို ့ ေအာ္ခ်င္သေလာက္ ေအာ္၊ ငါတို ့ ေျမလတ္ပိုင္းက ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ၊ ငါ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ ငါ့ေက်ာင္း မပါဖူး၊ ငါ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္၊ အခုမွ ငါ သိရလို ့ စိတ္ညစ္ေနတယ္။
ဆရာ၀န္ေတြနဲ ့သြားႏွဳိင္းမယွဥ္နဲ ့၊ ဒီေကာင္ေတြက ေဆးေက်ာင္းက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေနျပီ ေဆးကုသလို ့ရတယ္၊ မင္းတို ့ ဘာလုပ္စားမလည္း၊ မင္းတို ့ ဘာလုပ္ၾကမွာလည္း ေျပာစမ္း၊ ဘာလို ့ ျငိမ္ျငိမ္ေလး မေနလည္း၊ ဆရာၾကီးက မင္းတို ့ကို မျဖစ္ေစခ်င္ဖူး၊၊ ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္မွာ ပလန္ (Plan) ရွိျပီးသား၊ မင္းတို ့လည္း သိမွာပါ၊ ပလန္ရွိျပီးသား၊ ဒီတစ္ခါ ထိရင္ ေနာက္တစ္ ဘယ္လိ္ုလုပ္မွာလည္း၊ ၀ိုက္ျပီး လာမယ္၊ ၀ိုက္ကို ၀ိုက္ျပီးသား၊ မင္းတို ့ ရရွိတဲ့အခြင့္အေရးေတြ ဆုံးသြားမယ္၊ ဆုံးရွဳံးသြားခံခ်င္ရင္ လုပ္ၾက၊ ငါေတာ့ မေျပာေတာ့ဖူး။
ဒါက ငါ အျမင္ဘဲ၊ ငါက အစိုးရ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၊ သိသိရက္ မင္းတို ့ကို ေျပာျပတာ၊ ဟုတ္ျပီလား၊ မင္းတို ့ ဘာျဖစ္လို ့ ေရွ ့တိုးခ်င္တာလည္း၊ ေရွ ့တိုးရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ မီးပုံမီးကို ေရွွ ့တိုးတဲ့သူလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ေျပာစမ္းပါဦး၊ မီးကိုင္ၾကည့္ရင္ မီးပုံၾကီးကို ျမင္ရင္ ပူမယ္မွန္း သိလ်က္သားနဲ ့ ေရွ ့တိုးတဲ့သူ ဘာျဖစ္မလည္း၊ ပူတယ္၊ ပူပူၾကီးနဲ ့ ျပာက်သြားမွာ၊ ကေလးတို ့ရဲ ့၊ ဆရာၾကီးမွာလည္း သားေတြ ရွိပါတယ္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ အငယ္ေကာင္တစ္ေကာင္ က်န္ေသးတယ္၊ က်န္တဲ့ သားၾကီးႏွစ္ေေယာက္ကေတာ့ ျပီးသြားျပီ၊ အခုႏွစ္ဆို ျပီးျပီ။
ဆရာၾကီး အဲ့လိုမ်ဳိး လုပ္ေစခ်င္တယ္၊ အျဖစ္မခံခ်င္ဖူး၊ မင္းတို ့ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ မင္းတို ့ စဥ္းစား၊ သူမ်ား ေျမွာက္ေပးတိုင္း မင္းတို ့ေကာင္ေတြက စဥ္းစားတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေနျပီ၊ ခ်င့္ခ်ိန္ရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေနျပီ၊ ဟိုတစ္ခါကလည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ မလုပ္ၾကနဲ ့၊ ေက်ာင္းထဲမွာ လုပ္ခ်င္ရင္ တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုင္ပင္လုပ္ၾက၊ ေျဖးေျဖးခ်င္း တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ၾက၊ ဥပမာ ေက်ာင္းအတြက္ကို တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္၊ ေက်ာင္းၾကီးတိုးတက္ေအာင္ မနည္းလုပ္ေနၾကရတယ္၊ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြ မလုပ္နဲ ့ဦး၊ ေက်ာင္းၾကီးကို တစ္ေျဖးေျဖး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ျပီးသြားရင္ မင္းတို ့ လိုခ်င္တဲ့ဟာေတြ လုပ္ၾက၊ မင္းတို ့ဘာလုပ္ခ်င္လည္း။
ဒါၾကီးကို လုပ္ရင္ ဘယ္လိုဆႏၵျပမွာလည္း၊ မဟုတ္ဖူးေလ၊ ငါေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလး၊ မင္းတို ့က အဲ့ဒါၾကီး ကိုင္ျပီး ခ်ီတက္ စုစည္း ဘာ ဘာ၊ စီတန္းလွည့္လည္ ဆႏၵျပမယ္၊ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္မယ္၊ ဘာေတြေဖာ္ထုတ္မွာလည္း၊ အဲ့ဒီ ဥပေဒ ဘယ္ေလာက္ထိ နားလည္လည္း၊ ကဲ ေျပာျပစမ္း၊ ဥပေဒက သူ ့ဖာသာ သြားလိမ့္မယ္၊ မင္းတို ့ကို ေသြးထိုးလို ့ မင္းတို ့ ခံရမွာဘဲ၊ အဓိကက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးထိုးတာ၊ အဲ့ဒီေတာ့ ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္ရင္ မဲေပးလို ့ရတယ္လို ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးထိုးတာ၊ အဲ့ဒီဘက္ ဆြယ္ ဆြယ္ ဆြယ္ ျပီး ေရြးေကာက္ပြဲကိစၥကို တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာ၊ ဒီတစ္ခါပစ္ရင္ ဘာျဖစ္မလည္း သိလား၊ ဒီတစ္ခါ ပစ္ရင္ ဘာျဖစ္မလည္း သိလား၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ဒီတစ္ခါ ပစ္ရင္ ျပာက်မွာ။
မင္းတို ့လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ငါတို ့လည္း ရွိမွာ မဟုတ္ဖူး၊ ျပာက်မွာ၊ မင္းတို ့ ႏိုင္ငံတကာ အထင္ၾကီးမေနနဲ ့၊ ဒီေကာင္ေတြက ေခ်ာင္းေနတာ၊ ေဆာ္ထည့္လိုက္မယ္ တစ္လုံးဘဲ၊ သိလား ဒါေတြ၊ မင္းတို ့လည္း မရွိဖူး ငါလည္းမရွိဖူး ျပာမွာ၊ ျပာမွာ ကိုယ့္လူေရ၊ သမၼတကိုလည္း အထင္ၾကီးမေနနဲ ့၊ ငါတို ့ကိ ုေသြးေျမွာက္ေပးတာ၊ ေသြးေျမွာက္ေပးတာ အဲ့ဒီေကာင္ေတြ၊ ေနာ္၊ ငါ ဂရုမစိုက္ဖူး၊ ရွင္းရွင္းေျပာတာ သူက သမၼတ သမၼတ၊ ငါက ပညာတတ္ ပညာတတ္၊ ငါတို ့က ၀န္ထမ္း၊ ၀န္ထမ္းထဲမွာ ငါတို ့ က အျမင့္ဆုံးရာထူးရထားတဲ့ ၀န္ထမ္း၊ ရွင္းလား၊ ငါ့ကေလးေတြ ငါ အဆင့္မေက်ာ္ေစခ်င္ဖူး၊ ငါ့မ်က္စိေအာက္မွာ အျဖစ္မခံခ်င္ဖူး၊ မင္းတို ့ အျပင္ေရာက္သြားရင္ ငါ တာ၀န္မယူႏိုင္ဖူး၊ ငါ့၀န္းထဲမွာ ဆရာၾကီးေရ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ဘာေလးလိုခ်င္လို ့ ဘယ္လိုျဖစ္ခ်င္တယ္ ကြ်န္ေတာ္တို ့ ကို တာ၀န္ယူပါဆို လာခဲ့၊ ငါ ေပးမယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ သူတို ့ေက်ာင္းသားေတြ စည္းရုံးေရးေျပာင္းလဲလာေအာင္ ဘာလုပ္ခ်င္ပါတယ္ လာခဲ့၊ အဓိက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥ မပါေစနဲ ့၊ တစ္ေက်ာင္းလုံးကိစၥပါရင္ လာခဲ့၊ ေမဂ်ာတစ္ခုထဲနဲ ့လည္း မရဖူး၊ ေမဂ်ာဆိုတာ ရွိတာဘဲ၊ မင္းတို ့ ေမဂ်ာခ်င္းေရာ တည့္လို ့လား၊ ေဘာလုံးပြဲ ကစားၾကည့္၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ ေျပာတာ ရွင္းရွင္းေလးဘဲ။
ဒါေလးကို နမူနာၾကည့္လိုက္ ငါ့ညီ ကေလးေတြ၊ မင္းတို ့ကို ငါအျပစ္မေျပာဖူး၊ တတ္ႏိုင္သမွ် တားတယ္၊ မလုပ္ဖို ့ ငါ ေမတၱာရပ္ခံတယ္၊ ငါတားလ်က္သားနဲ ့ မင္းတို ့ စြတ္တိုးရင္ ငါမတတ္ႏိုင္ဖူး၊ ငါ မကယ္ႏိုင္ဖူး၊ အခန္းထဲက ဆရာေတြလည္း အင္မတန္ ခင္ပါတယ္၊ သိပ္ခင္တယ္၊ ဘယ္သူနဲ ့မွ မတည့္တဲ့ ဆရာေတြ၊ မင္းတို ့လည္း သိပါတယ္၊ ငါနဲ ့ အင္မတန္ ခင္တယ္၊ ကေလးေတြ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေနာ္၊ ဆရာၾကီး ရကြက္စ္ (request) လုပ္ပါရေစ၊ အႏၱရာယ္ အင္မတန္မ်ားတယ္၊ ေရွာင္ႏိုင္ရင္ ေရွာင္ပါ၊ မင္းတို ့ကို အကိုၾကီးတို ့အမၾကီးတို ့က ဘာေသြးထိုးထိုး မင္းတို ့ကို ေရွာင္ႏိုင္ရင္ ေရွာင္လို ့ ငါေျပာတယ္၊ ျပသနာမရွိဖူး၊ ဒီေန ့ အစည္းအေ၀းလုပ္တာ ဒီေန ့ ျပသနာမရွိဖူး၊ လမ္းမေပၚ သြားျပီး မလုပ္ဖို ့ ေရွာင္ႏိုင္ရင္ ေရွာင္။
မင္းတို ့ ၈၈ အေရးအခင္း မင္းတို ့ ဘယ္သူမွ မမွီဖူး၊ အၾကီးအက်ယ္ၾကီး ျဖစ္တယ္၊ အဲ့ဒါ ေနာက္သူ ေသြးထိုးသြားတာ၊ ခံသာ ခံ၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေရွ ့တင္ျပီး ေျမွာက္ေပးတယ္၊ ဥပေဒဘာမွ မသိရွာဖူး၊ ငါတို ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္၊ ဦးေန၀င္းလက္ထက္မွာ စီးပြားေရး ကေမာက္ကမ မျဖစ္ဖူး၊ သူမသိလိုက္လို ့ သူခံလိုက္ရလို ့ ျဖစ္သြားတာ၊ တကယ္ကို မသိလိုက္လို ့၊ သိလိုက္ခ်ိန္မွာ ေဒါသပါသြားတယ္၊ ပါသြားတာနဲ ့ သူခံလိုက္ရတယ္၊ စကားတစ္လုံးထဲနဲ ့ ျပသနာတက္သြားတယ္၊ အဲ့ဒီတုန္းက ပိုက္ဆံဆို ဘာမွ မတက္ဖူး၊ တန္ဖိုးသိပ္ရွိတယ္၊ တကယ္တန္ဖိုးရွိတာ၊ ငါးျပား ဆယ္ျပား အေၾကြသုံးလို ့ရတယ္၊ အခု အေၾကြလည္း မရွိေတာ့ဖူး၊ တစ္က်ပ္တန္လည္းမ မရွိဖူး၊ တစ္ဆယ္တန္လည္း မရွိဖူး၊ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား။ အခုအဲ့ဒီေခတ္ကို ေရာက္ေနျပီ၊ ဘာျဖစ္လည္း ပိုက္ဆံေတြ ေဖာင္းပြတဲ့ေခတ္၊ အဲ့ဒီတုန္းက တစ္ေဒၚလာမွ ဘလက္ေစ်းမွ ေလးဆယ္ဘဲ ရွိတယ္။
မင္းတို ့ ခံသြားရမယ္ေနာ္၊ မင္းတို ့ မိဘေတြက သေဘာတူသည္ျဖစ္ေစ မတူသည္ျဖစ္ေစ ေျမွာက္ေပးသည္ျဖစ္ေစ မေျမွာက္ေပးသည္ျဖစ္ေစ ဆရာၾကီးက မင္းတို ့ကို တားတယ္၊ မင္းတို ့ ေက်ာင္းသားေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဆရာၾကီးဆီ လာခဲ့၊ မင္းတို ့လုပ္ခ်င္တဲ့ စီမံခ်က္ေတြ အကုန္ေတာင္းပါ၊ ျဖစ္ျပီဆိုရင္ ငါ ေပးလုပ္မယ္၊ မင္းတို ့ တာ၀န္ခံတယ္ တာ၀န္ယူတယ္ဆိုရင္ လာခဲ့၊ ေျပာပါ၊ ငါ မလုပ္ေပးဖူး မေျပာဖူး၊ ငါ လုပ္ေပးမယ္၊ မင္းတို ့ေလးေတြ အျပင္ေရာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ ခုတုံးလုပ္ခံေနရမယ္၊ ခုတုံးလုပ္မွာကို ဘာလို ့ တိုးေနရလည္း၊ ငါ့ေကာင္ေတြေတာ့ မပါေလာက္ဖူးလို ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနတယ္၊ အထင္ၾကီးရွာပါတယ္၊ ငါ အေတာ္အထင္ၾကီးရွာတယ္ ငါ့ေက်ာင္းသားေတြ၊ ကဲ သြားေတာ့၊ ဆရာၾကီးေတာ့ ေျပာျပီးျပီ”
(ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဘြဲ ့မရဘူးဆိုတဲ့ ပါခ်ဳပ္ေအးေက်ာ္ၾကည့္ဖို ့ ဗို္လ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ၀ိဇၨာဘြဲ ့လက္မွတ္)
No comments:
Post a Comment