တစ္ခါတံုးက တ႐ုတ္ျပည္မွာ ေရထမ္းတဲ့လူ တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူဟာ ႀကီးမားတဲ့ ေရအိုး ႏွစ္လံုးကို ပခံုး တစ္ဘက္ တစ္ခ်က္မွာ ထမ္းၿပီး ေရသယ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ အိုးတစ္လံုးက နဲနဲ အက္ေနတယ္။ အိုးက မလံုဘူး၊ ေရတြင္းကေန သူ႔အိမ္ဘက္ ေရသယ္လာတိုင္း စိမ့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့ အခါ ေရတစ္၀က္ပဲ ပါသတဲ့ ...
...
က်န္တဲ့ အိုးတစ္လံုးကေတာ့ အျပစ္အနာအဆာ မရွိဘူး။ ဒီေတာ့ သူ ေရတြင္းကေန ေရထမ္းၿပီး ျပန္လာတိုင္း ေရအျပည့္ပါတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ အိုးတစ္လံုး နဲ႔ တစ္၀က္ ပဲ... ေရခပ္ လာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ...
....
အိုးအေကာင္းေလးက သူ႔ကိုယ္သူ သိပ္ဂုဏ္ယူသတဲ့။ ငါက အျပစ္အနာအဆာမရွိဘူး...
ဒါေၾကာင့္ မ်ားမ်ား သယ္ႏိုင္တယ္ ဟိတ္ဟန္ေတြနဲ႔တဲ့။ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိမ္ငယ္ ေနရွာတယ္။ ေအာ္.. ငါ့မွာ အားနည္း ခ်က္ရွိတယ္ ...သူမ်ားလို အျပည့္မသယ္ႏိုင္ဘူး... တစ္၀က္ပဲ သယ္ႏိုင္တယ္ ေပါ့။ ၀မ္းနည္းလဲ၀မ္းနည္း ေနသတဲ့ ...
...
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အက္ေနတဲ့ အိုးကေလးက ေရထမ္းသမားကို ရင္ဖြင့္ ရွာတယ္။ သခင္ရယ္... ကၽြန္ေတာ္ သခင့္ကို ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္မိပါတယ္။ သခင္ကေတာ့ သခင့္ဘက္က အျပည့္အ၀ အားစိုက္ၿပီး ေရသယ္ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးဘက္မွာ ရွိတဲ့ အက္ေၾကာင္းေလး ေၾကာင့္ သခင္သယ္သမွ် ေရေတြ အျပည့္မရဘူး... တစ္၀က္က အလဟႆ ျဖစ္ရတယ္... လို႔ ၀မ္းနည္း ပက္လက္နဲ႔ ဆုိရွာတယ္ ..
....
အဲဒီအခါမွာ ေရထမ္းသမားက ...
အိုးကေလး... မင္းၾကည့္လိုက္စမ္း.... ေရခပ္ရာလမ္း တေလွ်ာက္မွာ မင္းရွိတဲ့ ဘက္ျခမ္းမွာ လမ္းတစ္ေလ်ာက္လံုး ပန္းေတြပြင့္ေနတာ မင္းသတိျပဳမိရဲ႕လား... တဲ့။ ငါက မင္း ေရစိမ့္ေန တယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ မင္းရွိတဲ့ ဘက္ျခမ္းမွာ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြ ခ်ထားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး ေရခပ္လမ္း ကအျပန္မွာ မင္း က ဒီပန္းပင္ေလးေတြကို ေရမွန္မွန္ ေလာင္း ေပးခဲ့တယ္။ အခုဆိုၾကည့္စမ္း ... လွပတဲ့ ပန္းေတြပြင့္ေနၿပီ ...
....
အိမ္မွာလည္း ပန္းအိုးေလးေတြ မွာလည္း ပန္းေတြနဲ႔ အလွဆင္ႏိုင္ၿပီ... မင္းသာမရွိရင္ ဒီလို ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႕ က်က္သေရ ရွိတဲ့အိမ္ ျဖစ္လာပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း...
(သင္ခန္းစာ)
လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိပါတယ္။
သုိ႔ေပမယ့္ ဒီအားနည္း ခ်က္ကေလးေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ပဲ ပိုၿပီး unique ျဖစ္လာတယ္...
ပိုၿပီး ခ်စ္စရာလည္း ေကာင္းလာတယ္။ ဒီအားနည္းခ်က္အတြက္ သဘာ၀တရားႀကီးက အစားတစ္ခုခုလည္း ျပန္ေပးတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမင္သာခ်င္မွလည္း ျမင္သာမယ္၊
ခ်က္ျခင္း ရခ်င္မွလည္းရမယ္ ...
credit: murann magazine
No comments:
Post a Comment