စည္ေျဗာသံ တညံညံဟိန္းေစဖို႕

ေၾကးႀကိဳးသားေရေလလက္ခုပ္ဟူ၍ ငါးပါးေသာ တူရိယာတို႔ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာသည္ ျမန္မာ့သမုိင္းႏွင့္အတူ ယေန႔တုိင္ ယွဥ္တြဲလုိက္ပါလ်က္ရွိသည္။ ထိုအထဲမွ ေရႊနန္းေတာ္ သံုး ဆိုင္းေတာ္ႀကီးမွ ေတာင္တန္းေက်းလက္ လယ္ ကြင္း စစ္တလင္းအထိ အသံုးျပဳၾကသည့္ သားေရတူရိ ယာမ်ဳိးျဖစ္ေသာ ဗံု၊ အုိးစည္၊ ဒိုးပတ္၊ ေျဗာ အစရွိသည့္ တူရိယာမ်ားကို ေရွးကထုတ္လုပ္မႈနည္းစဥ္အတုိင္း လက္မႈ ပညာသက္သက္ျဖင့္ ယေန႔တိုင္ထုတ္လုပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ျမန္မာဘုရင္မ်ား လက္ထက္က နင္းၾကမ္းဟု ေခၚေဝၚ ခဲ့ရာေဒသ၊ ေပမံုနမွ ပ်ဥ္းမနားဟုေျပာင္းလဲလာခဲ့ ေသာ ယေန႔ ေနျပည္ေတာ္ေကာင္စီနယ္ေျမ၏ အေရွ႕ ဘက္ ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ ေရွးယခင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ ဆက္ကပင္ ေပါမ်ားလွေသာ သစ္ေတာႀကီးမ်ားကို အေျချပဳ၍ အိုးစည္ဗံုအစရွိေသာ တူရိယာပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ရင္း၊ ေတာင္ယာစိုက္ခင္းမ်ား စိုက္ပ်ဳိးရင္း အသက္ေမြး ရပ္တည္သူေဒသခံမ်ားရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ က ဤေဒသ ဤေတာႀကီးမ်ားတြင္ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ေပါမ်ားလွေပရာ ဘုရင့္ေရတပ္မေတာ္အတြက္ စစ္သံုး တိုက္ေလွႀကီးမ်ားကို ထြင္းထုထုတ္လုပ္ေပးခဲ့သည္ကုိ ဤေဒသဝန္းက်င္ ျမစ္ေခ်ာင္းေသာင္ျပင္ႏွင့္ ေျမေအာက္မွ စစ္သံုးေလွႀကီးမ်ား မၾကာခဏတူးေဖာ္ေတြ႕ရွိျခင္းကို ေထာက္၍ သိႏုိင္ေပသည္။

ထိုအခ်ိန္က တူရိယာလက္မႈ ပညာသည္တို႔ကလည္း ႀကီးမားလွေသာ စစ္သံုးတိုက္စည္တိုက္ေမာင္းႀကီးမ်ား ထြင္းလုပ္ခဲ့ၾကေပလိမ့္မည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သစ္ေတာႀကီးမ်ားမရွိေတာ့၍ သူတို႔ ကုန္ၾကမ္းရယူပံုကို လည္း ေျပာင္းလဲကာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ ရပ္တည္ေန ၾကသည္။

ေနျပည္ေတာ္ေကာင္စီနယ္ေျမ ေဇယ်ာသီရိၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ ေငြဓုေက်းရြာကေလးတြင္ ျမန္မာ့႐ိုးရာဆိုင္းဝိုင္း သံုး သားေရတူရိယာမ်ားျဖစ္ေသာ ဗံု၊ ေျခာက္လံုးပတ္၊ ပတ္မစခြံ႕ အစရွိသည္တို႔အျပင္ တိုင္းရင္းသားတို႔၏ ရွမ္းအုိးစည္၊ ဓႏုအုိးစည္ႀကီးမ်ားမွစ၍ ကေလးကစားစရာ အုိးစည္၊ ဗံုကေလးမ်ားအထိ ထုတ္လုပ္ၾကသည္။ ကုန္ၾကမ္း ျဖစ္ေသာ သစ္ကို ေတာင္ေပၚ ကြမ္းျခံမ်ားမွ ရယူသည္။ ေတာင္ေပၚကြမ္းရြက္စိုက္ခင္းမ်ားမွာ ကသစ္ပင္ကိုစိုက္၍ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ကြမ္းရြက္ပင္ကို ကသစ္ပင္ ေပၚသို႔တင္၍ စိုက္သည္။ ကသစ္ပင္အုိေသာအခါ ကြမ္းရြက္လည္းမေကာင္း ခူးဆြတ္ရန္လည္း မလြယ္ ေတာ့။ ထိုအခါက ကသစ္ပင္အိုခုတ္လွဲ၍ အပင္သစ္ အစားထုိးရသည္။ ဤသို႔ ကြမ္းျခံမ်ားမွ ခုတ္ပယ္ေသာ ကသစ္ပင္မ်ားကိုယူ၍ အိုးစည္၊ ဗံုတို႔ ထြင္းထုၾကရသည္။ '' ပိေတာက္ ၊ ကုကၠိဳ၊ သရက္၊ သကၤန္း၊ လက္ပံ၊ ဒီးဒူး အစရွိသျဖင့္ လုပ္လုိ႔ရတဲ့သစ္အမ်ဳိးအစားေတြ အမ်ား ႀကီးရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသစ္ေတြကအခုမရွိေတာ့ဘူး။ ေတာင္ေပၚကြမ္းျခံေတြက ကသစ္သားပဲ ရႏုိင္ ေတာ့တယ္၊ ကသစ္ပင္ကို ပိုင္းျဖတ္ ပံုၾကမ္းေလာင္းတာ ေတြကို ေတာင္ေပၚမွာလုပ္ၿပီးေတာ့မွ ေအာက္ကိုသယ္ ယူလာၿပီး ဒီမွာအေခ်ာလုပ္တယ္''။

'' ပံုၾကမ္းေလာင္းထားတဲ့ အုိးစည္ကို လက္ဆြဲ ပြတ္ခံုေျခနင္းပြတ္ခံုေတြနဲ႔ ပြတ္စားၿပီး အ႐ိုးရွည္ ဓားေကာက္နဲ႔ အတြင္းေခ်ာေဆးသုတ္ၿပီးတဲ့အခါ အုိးစည္ကုိရပါၿပီ၊ စည္မ်က္ႏွာျပင္ကိုေတာ့ ႏြားသား ေရနဲ႔ၾကက္ရပါတယ္'' ဟု မိသားစုလိုက္ လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ ေနသူ ဦးေက်ာ္ဝင္းက ေျပာျပသည္။ စည္မ်က္ႏွာၾကက္ ရာတြင္လည္း ႏြားသားေရကို ႀကိဳးထိုး၍ လွပခုိင္ခံ့ အႏုပညာေျမာက္ ထုတ္လုပ္ၾကသည္။ ကုန္ေခ်ာပစၥည္း မ်ားကို ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသို႔ တင္ပို႔သည္။

''ႀကီးမားတဲ့ အိုးစည္ႀကီးေတြက တစ္လံုးကို ေငြက်ပ္ ၂ဝဝဝဝ ေက်ာ္ကေန ေငြက်ပ္ ၁၅ဝဝဝဝ ေက်ာ္ အထိ တန္ေၾကးရွိပါတယ္။ ကေလးကစားစရာ အုိးစည္ ကေလးေတြကေတာ့ တစ္လံုးကို ေငြက်ပ္ ၂ဝဝဝ အထိ အစားစားရွိပါတယ္။ အျမတ္အစြန္းဆိုရင္ေတာ့ အဖိုး လည္းလုပ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အေဖ၊ အခု ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ၆ဝ ေက်ာ္ရွိၿပီ။ မိသားစုရပ္တည္ ေနႏုိင္႐ံုပါပဲ၊ ေငြေၾကးျမႇဳပ္ႏွံႏိုင္ဖုိ႔ မလြယ္ကူေတာ့လည္း ပြဲစားနဲ႔ပဲ ေရာင္းရတာေပါ့'' ဟု ေျပာျပခဲ့သည္။

ရွမ္း႐ိုးမက အုိးစည္သံတို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ေျမျပန္႔မွ ဒိုးပတ္သံ၊ အုိးစည္သံ ၊ ေျဗာသံတို႔သည္လည္း ေကာင္း တညံညံျမည္ဟိန္းေနဆဲပင္။ ထုိသံစဥ္တို႔ ပ်ံ႕လြင့္ေနသေရြ႕ ထိုတူရိယာတို႔ကိုဖက္တြယ္ရင္း ထုတ္ လုပ္ေပးေနေပဦးမည္၊ က်ယ္ျပန္႔ခုိင္မာေသာ ေစ်းကြက္ ႏွင့္အရင္းအႏွီး၊ ေခတ္မီနည္းပညာမ်ားကေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးမွာသာ ရွိေနေပေသးသည္။

သတင္းေဆာင္းပါး -ကိုကိုေန
ဓာတ္ပံု-ကိုမ်ိဳး (ေရႊေပါကၠံ)
Myanmaalinn
https://www.facebook.com/MYANMAALINNNEWS