ေကာင္းခါးရြာတြင္ မလွီးလုိက္ရေသာ ေမြးေန႔ကိတ္မုန္႔

ေစတနာ့၀န္ထမ္းဆရာမႏွစ္ဦး ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အဓမၼျပဳက်င့္သတ္ျဖတ္ခံရသည့္ ေကာင္းခါးေက်းရြာရွိ ေနအိမ္ကုိ ဇန္န၀ါရီ ၂၆ ရက္က ေတြ႕ရစဥ္ (ဓာတ္ပုံ−ေအာင္သစ္လြင္)

ျမင့္မားလွသည့္ေတာင္ႀကီးမ်ားကို ေကြ႕ပတ္ေဖာက္လုပ္ထားေသာ ကားလမ္းမႀကီးက နမ့္ေတာင္းႏွင့္ ေကာင္းခါးရြာကို ျဖတ္သန္းေဖာက္လုပ္ထားသည္။ ထိုရြာမ်ားသည္ ျမန္မာ-တ႐ုတ္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည့္ မူဆယ္ၿမိဳ႕မွ ကားလမ္းခရီးျဖင့္ သြားေရာက္လွ်င္ မိနစ္ ၂၀ ခန္႔သာသာေနရာတြင္ တည္ရွိသည္။
လမ္းေဘး၀ဲယာႀကံခင္းမ်ားကို ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္လာသည့္ ကားေပၚတြင္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းဆရာမငယ္သံုးဦးတို႔သည္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာလိုက္ပါလာခဲ့သည္။
ေကာင္းခါးေက်းရြာေရာက္ေတာ့ အတူပါလာသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာမႏွစ္ဦးႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဆရာမေဒၚေဘာမ္ေဆြက သား၏ေမြးေန႔ပြဲအတြက္ ကိတ္မုန္႔မွာရန္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
‘‘ကြၽန္မကို ဘတ္ေဒးကိတ္အႀကီးႀကီးမွာခဲ့လို႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္ကေျပာတယ္’’ဟု ဆရာမေဒၚေဘာမ္ေဆြကေျပာသည္။

ဆရာမႏွစ္ဦးေနခဲ့ၿပီး အခင္းျဖစ္ပြားခဲ့သည့္အိမ္ကုိ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္အခ်ဳိ႕ ဇန္န၀ါရီ ၂၆ ရက္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ေနစဥ္ (ဓာတ္ပံု - ထြန္းခိုင္)
သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ က်င္းပမည့္ေမြးေန႔ပြဲႏွင့္ ကိတ္မုန္႔လွီးမည့္ အစီအစဥ္ကို ရုတ္တရတ္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ရသည္။ ေကာင္းခါးရြာသားမ်ား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ မဂၤလာရွိေသာ ေမြးေန႔ပြဲသည္ အမဂၤလာျဖစ္သည့္ အသုဘအခမ္းအနားအျဖစ္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။
ထိုေန႔ညတြင္ပင္ ကိတ္မုန္႔အႀကီးႀကီးမွာရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သည့္ ဆရာမႏွစ္ဦးစလံုး အဓမၼျပဳက်င့္ကာ အသတ္ခံခဲ့ၾကရသည္။
အသက္(၂၀)သာသာအရြယ္ရွိေသးသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအသတ္ခံရမႈသည္ ေကာင္းခါးတစ္ရြာလံုးသာမက တစ္ႏိုင္ငံလံုးကို အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားေစခဲ့သည္။ အနည္းဆံုးလူသံုးဦးထက္မနည္း ပါ၀င္ပတ္သက္ႏုိင္သည္ဟု ယူဆထားၾကသည္။ အဆိုပါ အုပ္စုဖြဲ႕လူသတ္၊ အဓမၼျပဳက်င့္မႈျဖစ္ပြားသည့္ ရြာတြင္ ထိုေန႔၌ပင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္း အေျခခ်ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ားအၾကား သံသယစိတ္မ်ား တိုးပြားလာကာ အေျခအေနမ်ားလည္း ပိုမို႐ႈပ္ေထြးလာခဲ့သည္။
ကခ်င္ေက်ာင္းဆရာမငယ္ႏွစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဆရာမ မရန္လုရာႏွင့္ ဆရာမ ေခါန္နန္စင္တို႔သည္ ကခ်င္ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္(KBC)၏ ေစလႊတ္မႈျဖင့္ ကေလးမ်ားအား ပညာသင္ၾကားေပးရန္ ေကာင္းခါးရြာသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္မွာ ရွစ္လခန္႔သာရိွေသးသည္။ ေကာင္းခါးေက်းရြာတြင္ အိမ္ေျခ ၄၂ လုံးရွိၿပီး လူဦးေရ ၁၅၀ ႏွင့္ ၁၆၀ ၾကားသာရွိသည္။
သူငယ္တန္းမွ ဒုတိယတန္းအထိ သင္ၾကားေပးသည့္ ေကာင္းခါးေက်းရြာစာသင္ေက်ာင္းတြင္ ဆရာမသံုးဦးျဖစ္သည့္ ေဒၚေဘာမ္ေဆြ၊ မရန္လုရာႏွင့္ ေခါန္နန္စင္တို႔က ကေလးငယ္မ်ားအား စာသင္ၾကားေပးၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတြင္စာသင္သည့္ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေသဆံုးသြားသည့္ ဆရာမႏွစ္ဦးစလံုး ေျပာပေလာက္သည့္ ျပႆနာမ်ားမရွိခဲ့ေၾကာင္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေဒၚေဘာမ္ေဆြက ေျပာသည္။
ေဒသခံမ်ား၏ အဆိုအရ ငယ္ရြယ္ေသာ္လည္း သေဘာထားျပည့္၀ၿပီး ေဒသခံမ်ားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြေနႏုိင္ၾကသည့္ ဆရာမႏွစ္ဦးသည္ အသတ္မခံရမီ နာရီပိုင္းအလိုတြင္ ၄င္းတို႔ေနထိုင္ရာ အေဆာက္အအံုမွ ငါးမိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္သြားရသည့္ ရြာဆယ္အိမ္မွဴး၏သားျဖစ္သူ ေမြးေန႔ပြဲသုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း မ်က္ျမင္မ်ားကေျပာသည္။
‘‘သူတုိ႔ေျပာတာေတာ့ ပင္ပန္းလို႔အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ လာေခၚလို႔လိုက္လာရတာလို ့ေျပာတယ္’’ဟု ေမြးေန႔ပြဲတြင္ ဆရာမမ်ားႏွင့္အတူရွိခဲ့သည့္ မဒြဲကေျပာသည္။
ေမြးေန႔ပြဲကို ေပ်ာ္ရြင္စြာဆင္ႏႊဲအၿပီး မဒြဲႏွင့္ဆရာမႏွစ္ဦးအပါအ၀င္ အမ်ိဳးသမီးေျခာက္ဦးႏွင့္ ကေလးငယ္အခ်ိဳ႕သည္ ေမြးေန႔က်င္းပရာအိမ္မွ ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ေၾကာင္း မဒြဲကဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ျဖစ္ရပ္ျဖစ္လာေလာက္သည့္ မည္သည့္အရိပ္အေယာင္ကိုမွ် မေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း မဒြဲကဆိုသည္။
‘‘ေမြးေန႔မွာ ထမင္းစားၾကတယ္။ အခ်ိဳရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ဘီယာတို႔၊ အရက္တို႔ ေသာက္တာေတာ့မရွိဘူး’’ဟု ဆရာမႏွစ္ဦး မေသဆံုးမီ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ဆံုခဲ့သည့္ မဒြဲကေျပာသည္။
ဆရာမႏွစ္ဦးေနထိုင္သည့္ အိမ္ႏွင့္ ေျခလွမ္း၂၀ ခန္႔ေ၀းကြာသည့္ လမ္းခြဲတြင္ လမ္းခြဲလိုက္ၾကၿပီးေနာက္ အိမ္သို႔ ျပန္သြားခဲ့ေၾကာင္း မဒြဲကဆိုသည္။
ဆရာမႏွစ္ဦးေနသည့္အိမ္သည္ ေက်ာင္းႏွင့္ရြာရွိအိမ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ လမ္းျခားထားသည့္ေနရာတြင္ တည္ရွိသည္။ ဆရာမႏွစ္ဦး ေနထိုင္သည့္ အေဆာင္သည္ ဘုရားေက်ာင္း၀င္းအတြင္း တည္ရွိၿပီး ေဘးပတ္လည္၌ ႀကံခင္းမ်ား ၀ိုင္းရံလ်က္ရွိသည္။
အဆိုပါႀကံခင္းမ်ားထဲတြင္ ေကာင္းခါးရြာသူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒၚေခါန္မိုင္၏ ေနအိမ္လည္းရွိသည္။ ေဒၚေခါန္မိုင္၏ ေနအိမ္သည္ ဆရာမမ်ားေနအိမ္မွ ကိုက္ ၂၀ ခန္႔အကြာအေ၀းတြင္ တည္ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်မ္းေအးလွသည့္ ရွမ္းျပည္နယ္ရွိ ေဆာင္းတြင္းညဥ့္သန္းေခါင္ယံတြင္ ေဒၚေခါန္မိုင္အား သူ၏အိမ္သားမ်ားက ႐ုတ္တရတ္လာႏိႈးခဲ့ေသာေၾကာင့္ အိမ္တြင္အိပ္မေနအားဘဲ အျပင္ထြက္ခဲ့ရသည္။
‘‘သမီးက အေဒၚ့ကိုႏိႈးတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံၾကားတယ္လို႔။ တအားေအာ္သံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ပါးစပ္ကိုပိတ္ထားၿပီးမွ လည္ပင္းကိုညႇစ္ထားၿပီး ထြက္လာတဲ့အသံမ်ိဳးနဲ႔။ ေသခ်ာျပန္နားေထာင္ေတာ့ ဘာသံမွမၾကားေတာ့ဘူး’’ဟု ေဒၚေခါန္မိုင္က ေျပာသည္။
နားထဲၾကားသည့္အသံမ်ားမွာ အမွန္တကယ္လား၊ ေခ်ာက္ခ်ားမႈမ်ားလားဆိုသည့္ သံသယမ်ားလြန္ဆြဲရင္း ေဒၚေခါန္မိုင္ႏွင့္ အျခားႏွစ္ဦးတို႔သည္ ႀကံခင္းကိုျဖတ္ရင္း ဆရာမမ်ားကို သြားေရာက္ႏိႈးခဲ့ေၾကာင္း ေဒၚေခါန္မိုင္ကေျပာသည္။ အိမ္ထရံကိုပုတ္ႏိႈးခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိန္အတန္ၾကာတု႔ံျပန္မႈမရွိေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကားရသည့္ သံသယျဖစ္ဖြယ္အသံမ်ားမွာ ဆရာမမ်ား၏ေနအိမ္မွမဟုတ္ဟု ယူဆၿပီးေနအိမ္သို႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့ေၾကာင္း ေဒၚေခါန္မိုင္ကေျပာသည္။
ေဒၚေခါန္မိုင္၏အိမ္မွ ေျခလွမ္း ၁၀၀ ခန္႔သြားပါက ေကာင္းခါးရြာသူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ေဒၚနန္႔ဆိုင္း၏အိမ္တည္ရွိသည္။ ေဒၚေခါန္မိုင္၊ ေဒၚနန္႔ဆိုင္းႏွင့္ ဆရာမမ်ားေနထိုင္သည့္ အိမ္တို႔မွာ ဖိုခုံေလာက္ဆုိင္ပံု တည္ရွိျခင္းျဖစ္သည္။
ဆရာမမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ေက်ာင္းသြားတိုင္း ၎၏ေနအိမ္ေရွ ့မွ ျဖတ္သန္းသြားၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚနန္႔ဆိုင္းကေျပာသည္။ ေနာက္ထပ္အမွတ္သေကၤတတစ္ခုမွ ဆရာမမ်ား နံနက္တိုင္း ထမင္းဟင္းခ်က္သည့္ မီးခိုးမ်ားကုိ ျမင္ေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚနန္႔ဆုိင္းကေျပာသည္။
ယခင္ျမင္ေနက် မီးခိုးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသြားသည့္ ဆရာမမ်ားကို ထိုေန႔(ဇန္န၀ါရီ၂၀)တြင္ မျမင္ရျခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ လူစံုေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမႏွစ္ဦး မေရာက္လာေသးျခင္းမွာ ၎အတြက္ ထူးဆန္းမႈတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ေဒၚနန္႔ဆုိင္းကေျပာသည္။
‘‘ဒီကေလးမႏွစ္ေယာက္ အခုထိအိပ္ေနတုန္းလားဆိုၿပီး တံခါးကိုဖြင့္လုိက္ေတာ့ အဲဒီအျဖစ္ကိုေတြ႔တယ္။ ကြၽန္မလည္း အျပင္ကို ဘယ္လိုထြက္ေျပးမိမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း ရပ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး’’ဟု ေဒၚနန္႔ဆုိင္းက ဇန္န၀ါရီ ၂၀ ရက္ နံနက္ ၈ နာရီခဲြ၀န္းက်င္တြင္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳအျဖစ္ဆိုးႀကီး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ အခုိက္အတန္႔ကို ျပန္လည္ေျပာသည္။
ေဒၚနန္႔ဆုိင္း၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားဆရာမႏွစ္ဦး၏ အိမ္ေရွ႕ကြင္းျပင္ထဲ စုေ၀းေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။ အိမ္ထဲမွ ဆရာမႏွစ္ဦးကေတာ့ ေက်ာင္းသားမ်ား ေမွ်ာ္ေနသည့္ ေက်ာင္းဆီသို ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ႏုိင္ေတာ့။
အိမ္ထဲရွိ ဆရာမႏွစ္ဦးသည္ ေသြးအိုင္ထဲလဲေနၾကေၾကာင္း ရြာသားမ်ားကေျပာသည္။ တိုက္ခိုက္ထိုးႏွက္မႈမ်ား ခံထားရသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားကလည္း ခႏၶာကုိယ္ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ေတြ ့ရွိခဲ့ရေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားကဆိုသည္။ ထို႔ထက္ ဆိုးရြားသည္က ဆရာမမ်ားသည္ အဓမၼျပဳက်င့္ခံခဲ့ရသည့္ လကၡဏာမ်ား ေတြ ့ရွိခဲ့ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာသို႔ ေက်းရြာလူႀကီးမ်ား၊ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အနီးအနားေက်းရြာမ်ားမွ လူအမ်ား လာေရာက္စုေ၀းခဲ့ၾကၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႔ထံ အေၾကာင္းလိုက္ၾကသည္။ ေဒသခံမ်ား အေၾကာင္းၾကားၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ား ေရာက္လာခဲ့သည္။
ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကလည္း လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အမ်ားအျပားရွိေနၿပီး မလံုၿခံဳေသာ ေဒသအေျခအေနေၾကာင့္ဟု ရဲတပ္ဖြဲ ့က ဆင္ေျခေပးေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားကဆိုသည္။ အခင္းျဖစ္ပြားရာေနရာသို႔ သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ား ရွိႏိုင္ေသာေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရးအရ သတိထားသြားလာသင့္သည့္ ေနရာျဖစ္ေၾကာင္း အစိုးရ၀န္ထမ္းမ်ားႏွင့္ ေဒသခံမ်ားက သတ္မွတ္ထားၾကသည္။
‘‘သူတို ့ေျပာတာကေတာ့ ေၾကာက္လို႔လိုု႔ေျပာတယ္။ ေၾကာက္လို ့တစ္ခါတည္း မလာရဲတာလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နမ့္ေတာင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက သြားေခၚတယ္။ သြားေခၚေတာ့ လိုက္လာတာေပါ့’’ဟု KBC ၏ မံုးေမာင္းဇုန္နယ္ အတြင္းေရးမွဴးဆရာေတာ္ ဦးေဇာ္ရာကေျပာသည္။
အခင္းျဖစ္ပြားခ်ိန္ လာေရာက္သည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕က တရားခံမည္သူမည္၀ါ စာရင္းမထုတ္ရေသးမီ ေဒသခံမ်ားက ၎တို႔၏သံသယ၀င္သူစာရင္းတြင္ ေကာင္းခါးရြာ၌ လာေရာက္စခန္းခ်သည့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားအား သံသယျဖစ္စရာ အေကာင္းဆံုး လူမ်ားစာရင္း၌ ထည့္သြင္းထားလိုက္သည္။ အေၾကာင္းက အခင္းမျဖစ္မီ ဇန္န၀ါရီ ၁၉ ရက္ နံနက္ပိုင္းတြင္ ေကာင္းခါးရြာသို ့ခမရ (၅၀၃)တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္း ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စစ္ေၾကာင္းေရာက္ၿပီး ၂၄ နာရီမျပည့္မီတြင္ အခင္းျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္ဟု ၎တို႔ကဆုိသည္။
ထို႔အျပင္ အခင္းျဖစ္ပြားသည့္ နံနက္က ရြာတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ား အ၀င္အထြက္ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ယံုၾကည္ေနၾကသည္။ အမည္မေဖာ္လိုသည့္ ရြာသားအခ်ိဳ႕၏အဆိုအရ တပ္မေတာ္အရာရွိငယ္အခ်ိဳ႕က ဆရာမမ်ား ေသဆံုးမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၎တို႔အားစြပ္စြဲပါက ရြာကိုမီး႐ိႈ႕မည္ဟု ၿခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားလည္း ရွိခဲ့ေၾကာင္း ဆိုသည္။ ယင္းအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံအခ်ိဳ႕က သံသယရွိသူစာရင္းထဲတြင္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကိုပါ ထည့္သြင္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
‘‘မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ ဒီေတာင္ေပၚေဒသမွာ ဘိုးေဘးေတြလက္ထက္ကတည္းက ေနလာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီထက္ ေတာေခါင္တဲ့ေနရာမွာ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒီလိုမ်ိဳးမျဖစ္မ်ိဳးက ရွိကိုမရွိခဲ့ဘူးတာ။ ဒီလိုအခ်ိန္မွ၊ ဒီအဖြဲ႕ေရာက္လာတဲ့အခါက်မွ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္လာေတာ့ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ထိတ္လန္႔တာလည္း ေျပာျပမတတ္ေအာင္ေပါ့’’ဟု ေဒသခံအမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကဆိုသည္။
ေဒသခံမ်ားဘက္က သံသယမ်ားရွိခဲ့သည့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားကုိလည္း စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈမ်ားျပဳလုပ္ေနေၾကာင္း ရဲႏွင့္ တပ္ဘက္က အရာရွိမ်ားက ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၎တို႔၏အမည္ႏွင့္ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈ အတုိင္းအတာ မည္မွ်လုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို ေျပာၾကားရန္ျငင္းဆိုၾကသည္။
အဆုိပါအမႈကို မူဆယ္ခ႐ုိင္ရဲမွဴးကိုယ္တုိင္ဦးစီး၍ စုံစမ္းစစ္ေဆးေနၿပီး ေသဆုံးသူ၏ လက္တြင္ေတြ႕ရေသာ ဆံပင္နမူနာႏွင့္ တုိက္ဆုိင္စစ္ေဆးရန္ ခမရ (၅၀၃)မွ တပ္မေတာ္သား ၂၈ ေယာက္ႏွင့္ ေဒသခံရြာသား ၁၀ ဦးကို စစ္ေဆးေနေၾကာင္း တာ၀န္ရိွသူမ်ားက ေျပာၾကားထားသည္။
အခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ စစ္ကားအခ်ဳိ႕ ရြာမွ ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရေၾကာင္း ေဒသခံရြာသားမ်ားကေျပာ၍ တာ၀န္ရွိသူသို႔ ေမးျမန္းရာ ထြက္သြားသူမ်ားအားလုံးကို ျပန္ေခၚစစ္ေဆးေနေၾကာင္း ေျပာသည္။ ရြာမွထြက္သြားသည္ဆုိေသာ ကားေပၚတြင္ လုိက္ပါသြားသည့္ တပ္မေတာ္သားသုံးဦးကို မူဆယ္ရဲစခန္းက စစ္ေဆးခဲ့ၿပီးၿပီဟုဆုိသည္။
ဆံပင္နမူနာမ်ားကို မ်ဳိး႐ုိးဗီဇနည္းျဖင့္ စစ္ေဆးေနေသာ အစီအစဥ္အပါအ၀င္ သံသယရွိသူမ်ားကို တာ၀န္ရွိသူမ်ားက စစ္ေဆးေနမႈအားလုံးကို အခင္းျဖစ္ပြားၿပီး ခုနစ္ရက္ၾကာသည္အထိ သတင္းမထုတ္ျပန္ေသးေပ။ တရားခံ မည္သူမွန္းမသိမီ သတင္းထုတ္ျပန္ပါက တရားခံထြက္ေျပးသြားမည္စုိးသည့္အတြက္ ျဖစ္စဥ္အားလုံးကို ထုတ္ျပန္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားကဆုိသည္။
ဆရာမႏွစ္ဦး အသတ္ခံခဲ့ရသည္မွာ တစ္ပတ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း လက္သည္တရားခံ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ႏုိင္ျခင္းမရွိေသးေပ။ ဆရာမမ်ားေသဆံုးၿပီးေနာက္ ၀မ္းနည္းတသျဖစ္သူမ်ားထဲတြင္ ေကာင္းခါးရြာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ထိပ္ဆံုးကပါ၀င္ခဲ့သည္။
‘‘ကေလးေတြက ငိုတာေပါ့။ သူတို႔က ဆရာမေတြ ဆံုးသြားၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ရေတာ့ဘူး၊ စာမသင္ရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထင္ၾကတာေပါ့။ သူတို႔ပညာ ဆံုးသြားၿပီဆိုၿပီး ၀မ္းနည္းၾကတာေပါ့’’ဟု ဆရာမေဒၚေဘာမ္ေဆြကေျပာသည္။
အျဖစ္ဆိုးႏွင့္ ႀကံဳခဲ့ၾကရသည့္ ဆရာမမ်ားေနရာ အစားထိုးလာေရာက္ရဲသည့္ ဆရာမမ်ား ရွိ၊ မရွိႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရးအနာဂတ္မ်ား မည္သို႔ရွိမည္က မေသခ်ာေတာ့။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒသခံအားလံုး၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေသခ်ာေစခ်င္သည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ရွိခဲ့ၾကသည္။
ထိုအရာက ‘‘ကြၽန္မတို ့ညီမေလး အခုလိုျဖစ္သြားတာ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့ တရားခံ၊ တကယ့္တရားခံ အတိအက်ကို ရခ်င္တယ္။ ဒါမ်ိဳးနဲ႔လည္း ၿပီးမသြားေစခ်င္ဘူး။ တကယ့္အစစ္အမွန္ တရားခံအစစ္ကိုပဲ လိုခ်င္ပါတယ္’’ဟု ေသဆံုးသြားသည့္ ဆရာမ မရန္လုရာ၏ အစ္မျဖစ္သူ မရန္ဆန္လံုကေျပာသည္။

http://7daydaily.com/story/30407#.VMkU_i49THQ