တစ္ရက္ ေျမာက္ဥကၠလာပ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အဓိကလမ္းမႀကီး တစ္လမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ သြားၾကရင္းနဲ႔ တစ္ေနရာေရာက္ ေတာ့ အတူတူေလွ်ာက္လာသူ မိတ္ေဆြကၿခံတစ္ကြက္ကို လက္ ညႇိဳးၫႊန္ျပပါတယ္။ ၿခံဆိုေပမယ့္ အထဲမွာ အိမ္ကေလးတလံုးေတာ့ လည္း ပါသေပါ့။
‘‘အဲဒါ သိန္းငါးေထာင္ ေလာက္နဲ႔ အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ သြားတဲ့ ၿခံတဲ့ခင္ဗ်’’
လမ္းေလွ်ာက္ေဖာ္မိတ္ေဆြ ရဲ႕ စကားကိုၾကားေတာ့ ေခတ္ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ဖ်ားသြားပါ တယ္။ သိန္းငါးေထာင္ေလာက္ဆို တဲ့ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ ၿခံနဲ႔က ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္လို႔ပါ။
ၿခံ၀င္းက မက်ယ္ပါဘူး။ ရွိလွရင္ မ်က္ႏွာစာက ေပ ၂၀ ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေနရာက ေနရာေကာင္းလို႔ ဆိုရေလာက္တဲ့ လမ္းမႀကီး မ်က္ႏွာစာတန္း။ ပံုမွန္အေနအ ထားအရဆိုရင္ အဲသည့္ေနရာနဲ႔ အဲသည့္ေစ်းႏႈန္းဟာ တန္တယ္လို႔ဆိုရေလာက္ေပမယ့္ တကယ့္တ ကယ္တမ္းက က်ဴးေက်ာ္။ ဒါေပ မဲ့ ခုေတာ့ ဂရန္ေတာင္က်ေနၿပီဆိုလား။
ဟိုတုန္းက လူေတြဟာ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ေျမာက္ဥကၠလာပၿမိဳ႕ သစ္ကို တည္ၾကေတာ့ အေျမာ္အ ျမင္ႀကီးသူေတြပီပီ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ရပ္ကြက္ေတြရဲ႕ ၾကားမွာ ပ,လပ္ ေျမေတြကို လႊတ္ထားခဲ့ၾကပါ တယ္။ မီးေရးထင္းေရးနဲ႔ ႀကံဳတဲ့ အခါ ရပ္ကြက္တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခုမ ကူးရေလေအာင္၊ ေရစီးေရလာ ေကာင္းေအာင္၊ အမ်ားပိုင္ေျမ ကြက္လပ္ေတြမွာ အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကို လိုအပ္ ခ်ိန္မွာ ေဆာက္လို႔ရေအာင္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးေတြနဲ႔ေပါ့။
အခု အဲသည္လႊတ္ထားတဲ့ ပ,လပ္ေျမေတြဟာ မလြတ္သ ေလာက္ကိုပဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဗိုလ္ က်သူေတြ၊ လူလည္လူ႐ႈပ္ေတြ၊ အာဏာရွိသူေတြ၊ ေပါင္းစားသူ ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ အမ်ားအျပား ေပါ့။
(ႏွစ္)
အခု ေရပန္းစားေနတဲ့ က်ဴး ေက်ာ္ျပႆနာတခ်ဳိ႕ဟာ ရပ္ ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြနဲ႔ သက္ ဆိုင္ပါတယ္။
ရပ္ကြက္တိုင္း ရပ္ကြက္ တိုင္းမွာ က်ဴးေက်ာ္ရွိပါတယ္။ အိမ္စုကေလးေတြနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ တာကစၿပီး လမ္းတစ္လမ္းလံုး က်ဴးေက်ာ္ေတြခ်ည္းပဲ ၿခံနဲ႔၀င္းနဲ႔၊ ေရနဲ႔ မီးနဲ႔ အခိုင္အမာျဖစ္တဲ့အထိ ရွိပါတယ္။ အခိုင္အမာလို႔ ေျပာရ တာက က်ဴးေက်ာ္ေျမတစ္ကြက္ ဟာ သိန္း ၅၀၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ အထိ အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းေပါက္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကို ရပ္ကြက္အုပ္ ခ်ဳပ္ေရးမွဴးက မသိဘဲရွိပါ့မလား။ ပထမဦးဆံုး ၿခံကြက္႐ိုက္၊ အိမ္ ေဆာက္၊ မီးသြယ္ကတည္းက သူ မသိဘူးလား။ ေရာင္းၾက၀ယ္ၾက ေတာ့ေကာ သူမသိဘူးလား။ ရပ္ ကြက္ႏွစ္ခုၾကားက ပ,လပ္ေျမေပၚ မွာ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္က ဂရန္ ေတြဘာေတြက်သြားၿပီး သိန္း ေထာင္ဂဏန္းသံုးေလးလံုးနဲ႔ ေရာင္းၾက၊ ၀ယ္ၾကတာကိုေကာ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးေတြက ဘာျဖစ္လို႔မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ လဲ။
ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ေတြရဲ႕ၾကားက နား လည္မႈ အေပးအယူေတြကို နည္း နည္းကေလး စစ္ေဆးေမးျမန္း လိုက္႐ုံနဲ႔ သိႏိုင္တာကို တာ၀န္ရွိ သူေတြက ဘာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလႊဲ ထားၾကတာပါလိမ့္။
ရပ္ကြက္တိုင္းလိုလိုရဲ႕ ေထာင့္ၿခံေတြ၊ လမ္းထိပ္ၿခံေတြဟာ ကိုယ့္ေျမကြက္အတိုင္း တိတိက်က်ေန သူရွားပါးတယ္။ ၿခံေတြကို ႏွစ္ေပ၊ ငါးေပဆိုတာမ်ဳိး ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ၿပီး ခတ္ ထားတဲ့သူေတြခ်ည္းပါပဲ။
ရပ္ကြက္အလယ္က အူ ေၾကာင္းလမ္းမႀကီး ေဘးမွာဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ၿခံစည္း႐ိုးရဲ႕ အျပင္ကေျမာင္းကိုေက်ာ္ကာ လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းရဲ႕ လမ္းမႏႈတ္ခမ္း သားအထိ ဆိုင္ေတြဘာေတြအ ခိုင္အမာေဆာက္ကာ ေနသူေတြ ကို ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ေတြ႕ ႏိုင္ပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြရဲ႕ ၾကား မွာဆိုရင္ ဓမၼာ႐ုံေျမလိုဟာမ်ဳိး၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီတစ္ခုခုက ၀င္ယူ ထားတဲ့ ေျမလိုဟာမ်ဳိး၊ သာေရး နာေရးအသင္းရဲ႕ ေျမလိုဟာမ်ဳိး ေတြကိုေတာင္ ေငြရွိသူက ဘယ္ လိုနည္းနဲ႔မွန္းမသိ ျပန္ယူထားကာ အမ်ားပိုင္လမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႔၊ အ မ်ားပိုင္ေရေျမာင္းေတြကို ပိတ္ဆို႔ ၿပီး လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ဘယ္သူကမွ ဘာမွမေျပာတာ ေၾကာင့္ ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ကြက္ သားေတြ သြားမရ၊ လာမရ၊ ရပ္ ကြက္ေရလွ်ံျဖစ္ရတာေတြဟာ ထင္ရာစိုင္းေနတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ ပံု ရိပ္ေတြပါ။
(သံုး)
ေနစရာတကယ္မရွိတဲ့ က်ဴး ေက်ာ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီႏိုင္ငံ မွာ ေမြးလာသူေတြ ဒီေျမႀကီးေပၚ မွာ ေနခြင့္ကို ဒီႏိုင္ငံအစိုးရက စီမံ ခန္႔ခြဲေပးရမွာပါ။
ဒါေပမဲ့ ခက္ေနတာက ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ လက္သိပ္ထိုးၿပီး က်ဴးေက်ာ္ခြင့္ကို တရား၀င္ေအာင္ ဖန္တီးေပးကာ ေအာက္ေျခက လူေတြလုပ္စားေနၾကတာကို အေပၚ ကဆင္းမၾကည့္တာ၊ မၾကည့္ႏိုင္ တာပါ။
အခု ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ၿပီး သြားၿပီဆိုတဲ့ စည္ပင္သာယာ က ရပ္ကြက္တိုင္း၊ ရပ္ကြက္တိုင္း က ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနတာေတြကို ဘာ လုပ္မလဲ။
တကယ္က လြယ္လြယ္က ေလးပါ။ အမ်ားပိုင္ေျမေပၚမွာ ေနသူေတြကို ဘယ္တုန္းကစေနတာ လဲ၊ ဘယ္သူက ခြင့္ျပဳတာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရသလဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို ေပးရတာလဲ၊ အေျဖထြက္ လာရင္ ထြက္လာတဲ့အတိုင္း ဆက္ရွင္းသြားလိုက္႐ုံပဲ ဥစၥာ။
ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္ၾကတာပါ လိမ့္။ မလုပ္အားေသးတာလား။ မလုပ္ခ်င္တာလား။ ေျမာက္ဥကၠ လာပမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ တိုင္းလိုလိုကျဖင့္ ဗြက္ထေနတာ ၾကာေပါ့။
http://7daydaily.com/story/28916#.VK_BaHs9THS
No comments:
Post a Comment