ကမၻာတစ္ဝန္းမွာ ဗုဒၶဘာသာတင္မကပဲ အျခားေသာ ဘာသာေရး အဖြဲ႔အစည္းေပါင္း မ်ားစြာမွာလည္း သက္သက္လြတ္စားသံုးျခင္း ဓေလ့ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္သူမ်ား ရွိပါတယ္။ ယေန႔အထိလည္း တည္ေထာင္ ထြန္းကားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။
၁။ က်န္းမာေရး
၂။ ဘာသာေရး
ယင္းရွုေထာင့္ ႏွစ္မ်ိဳးကေန ၾကည့္ျပီးေတာ့ သက္သက္လြတ္ စားသံုးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သက္သက္လြတ္ မွာေတာင္ ဥစားလို႔ရတဲ့ သက္သက္လြတ္နဲ႔ ဥတင္မက ႏုိ႔ရည္ေတာင္ ေသာက္လို႔ မရတဲ့ သက္သက္လြတ္အထိ အမ်ိဳးအစား ၁၀ ခုမကကို ထပ္ကြဲေနပါေသးတယ္။ ေခါင္းစဥ္အရ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာ က သက္သက္လြတ္နဲ႔ ပက္သက္တဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ နဲ႔ ဘုရားေဟာမ်ားကုိ သာ ျပန္လည္မွ်ေဝပါ့မယ္။
စာေရးသူတို႔ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ေတာင္ သက္သက္လြတ္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ တာေတာင္ အသားဟင္းတစ္ခြက္နဲ႔ ပေယာဂမကင္း ပ်ံလြန္ေတာ္ မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား က အထင္အျမင္လြဲၾက ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘာသာျခားတို႔လာလာ ေထာက္တဲ့ အခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္လာျပီး ဗုဒၶ ဘာသာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ ခဲယဥ္းခဲ့ပါတယ္။
ဘုရားေဟာတရားမွာ ရွိပါတယ္။ အသားပဲစားစား၊ ဘာပဲ စားစား ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုပဲ ရွိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္ရန္ ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္၏ တည္ေစျခင္း ျမဲေစျခင္း အတြက္ သာမန္လူတို႔ စားသံုးအပ္ေသာ အသား၊အစာ၊ အာဟာရ မ်ားကို စားသံုးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ တဏွာလံုးဝ မပါပါဘူး။ ပါလို႔လည္း မရပါဘူး။ တဏွာကပ္ညွိျပီး စားသံုးတဲ့ အစာအာဟာရ မွန္သမွ်ဟာ အသားဟင္းမဟုတ္ပဲ သက္သက္လြတ္မွာေတာင္ အကုသုိလ္ သင့္ေစပါတယ္။
ကမၻာဦးတည္စက ျဗဟၼာက ဆင္းသက္တဲ့ လူမ်ားဟာ ဘာမွ စားသံုးဖို႔မလိုအပ္ပါဘူး။ လူ႔သက္တမ္း သိန္းခ်ီ၊ ေသာင္းခ်ီ၊ ေထာင္ခ်ီ မက ေနရျပီး စား၊ဝတ္၊ေန၊ေရးနဲ႔ ပက္သက္လို႔ ပူစရာမရွိခဲ့ဘူးလို႔ ဘုရားေဟာ ကမၻာျဖစ္၊ ကမၻာဖ်က္ ကပ္တရားမွာ ပါဝင္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကားရသည့္ အာရံုအေပၚ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘ/တဏွာ၊ စားရသည့္ အရသာအေပၚ စြဲလမ္းသည့္ စြဲလမ္းမွု၊ ျမင္ရသည့္ အာရံုအေပၚ ပသာဒရုပ္အေပၚ ခင္တြယ္ရသည့္ ေလာဘ/စြဲလမ္းမွု၊ အစရွိသျဖင့္ အာရံုငါးပါးတို႔ကုိ မေစာင့္စည္းႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ မိမိတို႔မွာ ရုပ္၊နာမ္ ႏွစ္ပါး ေျပာင္းလဲမွုမ်ား ျဖစ္လာပါတယ္။ က်ား၊မ ရုပ္တရား ကြဲျပားလာျပီး က်ား၊မ ျဖစ္လာျခင္းႏွင့္ အစားအေသာက္၊ ေန ထိုင္ေရးတို႔ကလည္း အကုသိုလ္အက်ိဳးေပးအလိုက္ နိမ့္သထက္ နိမ့္လာပါတယ္။ ေျမၾကီးစားရံုနဲ႔တင္ အာဟာရ ျဖစ္လို႔၊ ေျမကြက္ လု၊ ေျမက စားရလို႔ အပင္စိုက္စားေတာ့ အပင္လု၊ အပင္လုေတာ့၊ အပင္လုျပီး အသားလု၊ ငါးလုနဲ႔ ယေန႔ လူသားဟူသည္ အသားစားေသာ သက္ရွိမ်ား ျဖစ္လာရသည္ဟု ဘုရားေဟာ ကမၻာတည္၊ ကမၻာပ်က္၊ လူတည္၊လူပ်က္၊ သက္ရွိ၊သက္မဲ့ ျဖစ္၊ ခ်ဳပ္တရားျပ ကပ္ေဘးတရားမ်ားမွာ ပါဝင္ပါတယ္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယေန႔သိပၸံပညာ၊ ေဆးပညာရွင္ တို႔ ေလ့လာေတြ႔ရွိ သည့္အတိုင္း အသားဓာတ္ မစားသံုးရင္ ျဖစ္လာႏိုင္ တဲ့ ေရာဂါမ်ား လည္းရွိလာပါတယ္။ အသားစားက ျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ ေရာဂါက ပုိ၍ ထူပါတယ္။ အသားစားလွ်င္ အသားႏွင့္ ဆက္စပ္ေရာဂါ ျဖစ္ရ သကဲ့သုိ႔၊ အသားမစားလွ်င္ အသားမစားသကဲ့သုိ႔ ပက္သက္ရာ ေရာဂါ မ်ား ျဖစ္လာရပါတယ္။ ဥပမာ ဗီတာမင္ ဘီ ၁၂ ခ်ိဳ ႔ယြင္းမွုေၾကာင့္ အရိုးအေၾကာ မသန္မာျခင္း၊ အားအင္မျပည့္ျဖိဳးၾကီး အစရွိသျဖင့္ တို႔လဲ ျဖစ္လာပါတယ္။ အျခားေသာ အခ်က္မ်ားလည္း ရွိပါေသးတယ္။
သုိ႔ေသာ္ ေဆးပညာေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားက လြန္ဆြဲေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အသားမဟုတ္ေသာ္လည္း အသားဓာတ္ ျပည့္ေစေသာ အစား အေသာက္ျဖင့္ အသက္ရွည္ႏိုင္တယ္ လို႔ေထာက္ခံသူက တစ္ဖြဲ႔၊ အသားမစားရင္ ဗီတာမင့္ ခ်ိဳ ႔ယြင္းလို႔ ေရာဂါထူမယ္လို႔ ေထာက္ျပတဲ့ တစ္ဖြဲ႔၊ အသားစား အသက္တို၊မတုိ၊ သက္သက္လြတ္စား အသက္တုိမတိုကိုလည္း ယေန႔တိုင္ အျငင္းပြားေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ အဓိက တရားခံ၊ အရင္းအျမစ္က မိမိကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဝိဇၨာ၊ တဏွာ ႏွစ္ျဖာ ဖံုးေသာ ေလာကမွာ သတၱဝါအျဖစ္ က်င္လည္ပါမ်ားေသာေၾကာင့္ အသားစားျခင္းက မထူးဆန္းသလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဒကာတို႔ ဘုန္းေပးတဲ့ အသားဟင္းလ်ာကို မျငင္းဆန္ႏိုင္ပါဘူး။ ယေန႔ ေထရဝါဒ သာသနာေတာ္တြင္းမွ ဘုရား သားေတာ္၊ ဦးဇင္း၊ ရဟန္း မ်ားတြင္လည္း အသားဟင္း ေရွာင္ သူ၊ မေရွာင္သူ အဖံုဖံု ရွိေသာ္လည္း အၾကည္ညိဳ၊ အကိုးကြယ္ မျပတ္ေစ။ ဘုရားေဟာ တရားတြင္ သူ႔အသက္မသက္ရ ပါေသာ္လည္း၊ သူ႔အသား စာသံုးျခင္းက ပါဝင္ေနမွုက ေထာက္စရာ တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။
အထက္က ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ အသားမစားလို႔ ျဖစ္လာမယ့္ က်န္းမာေရး ဆုိးက်ိဳးက တစ္ခ်က္၊ သတၱဝါပညတ္တို႔ရဲ ႔ တားမရေသာ အသက္သတ္ျခင္း အမွုကိစၥကလည္း တစ္ခ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ဥပမာ - တံငွာသည္ ငါးဖမ္းပါတယ္။ ဘုရားလွဴပါဆုိလွ်င္ သူ႔မွာ လွဴစရာ ငါးပဲရွိပါတယ္။ ဘုန္းေပးစရာ ဆြမ္းဆုိလို႔ ငါးပဲ ရွိေတာ့ ရဟန္း၊ ဘုန္းၾကီးတို႔ မျငင္းဆန္ဝံ့ပါဘူး။ တိရစၦာန္သတ္ျဖတ္ အသက္ေမြး ဝမ္းေက်ာင္းျပဳေသာ မုဆိုးကို လွဴပါဆုိလွ်င္၊ ကုသိုလ္ျပဳပါဆုိလွ်င္ အသားမွ အျခားမရွိႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အသားကိုလည္း မျငင္းဆန္ပဲ ဘုန္းေပးရ ပါတယ္။ ဘုရားသက္ရွိထင္ရွားကာလက အသားကို အေျချပဳအသက္ေမြးသူမ်ား ရွိသလို၊ ယေန႔လည္း ရွိပါတယ္။ မသတ္ပါ နဲ႔ အျခားစီးပြားေရး လုပ္ပါ၊ အရင္းအႏွီးေပးပါမည္ဟုလည္း မည္သည့္ ဖန္ဆင္းရွင္ တန္ခိုးရွင္ ေပၚလာမေပးႏိုင္ပါ။ မိမိ ကံၾကမၼာမိမိဖန္ တီးေနရေသာ သူတို႔က အသက္သက္ေနရ ေသာ္လည္း ကံကံ၏ အက်ိဳးကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ ဘုရားေဟာ တရားမ်ားကို က်င့္သံုးလိုက္ နာရန္ ၾကိဳးပမ္း ေနေၾကာင္း ႏွင့္ အျခားေသာ ကုသိုလ္ထူးျပဳလိုျခင္းငွာ အသားကို ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။
ထုိနည္းတူစြာ ယေန႔ အလွဴပြဲမ်ားတြင္လည္း အသားဟင္း လ်ာ ေကြ်းေမြးရျခင္းက ႏွစ္ကာလ အေတာ္ၾကာ ပါလာေသာ အထံုဓေလ့ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ အသားမပါေသာ သက္သက္လြတ္ သီးသန္႔ အလွဴပြဲ၊ ဆြမ္းကပ္ပြဲ တစ္ခုခု လုပ္ဖု႔ိက လြယ္ေပမယ့္ ဘုန္းေပရန္ ဘုရားသားေတာ္မ်ားမွာ မတူညီ ကြဲျပားမွုမ်ား ရွိလာပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔အသားသတ္ျခင္းက ပါဏာတိ ပါတကံလို႔ သတ္မွတ္ေပမယ့္ သူ႔အသားစားျခင္းကို ပါဏာတိပါတ ကံလို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။
သုိ႔ေသာ္ -
သူ႔အသား စားသည့္အခါ မိမိ မစားခ်င္ေအာင္ ရြံရွာလွသည့္ အသားကုိ စားသံုးေနသည္ဟု အျမဲ ဆင္ျခင္လ်က္ စားသံုးရန္လိုအပ္သည္ ဟု ေဟာၾကားထားပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္၏ တည္ေစျခင္း၊ ျမဲေစျခင္း၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ (ဝိပႆနာ) တရားမ်ား ပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ ပါေစျခင္းအတြက္ မိမိခႏၶာအသက္ ခဏတာ ရွည္ေစရန္ အစာ အာဟာရ တစ္ခု၏ အေထာက္အပံ့ကို ယူျခင္းလို႔ သေဘာထား စားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိျပတ္လို႔ မရပါဘူး။ သတိ တစ္ခ်က္လြတ္လို႔ ဒီအသား စားလို႔ေကာင္းလိုက္တာလို႔ တစ္ခ်က္ တဏွာဝင္လွ်င္ အာပတ္/ဥပဒ္ သင့္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘုရားသားေတာ္ မ်ားတြင္ ပိုသင့္၍ ေလာကီလူသားတို႔လည္း လိုက္နာ ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္
ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္အေနနဲ႔ စားခ်င္တာစားပါ။ စားလိုကစားပါ။ သက္သက္လြတ္စားခ်င္စားပါ၊ စားႏိုင္စားပါ၊ မစားႏိုင္ မစား ပါနဲ႔။ ျမတ္စြာဘုရားက အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို ခ်ျပေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဘယ္အရာကိုမဆုိ ဇြတ္တရြတ္ဆန္ဆန္ က်င့္သံုးျခင္းက မိမိအတြက္ လည္း တကယ္ အက်ိဳးမျပဳပါဘူး။ သတိတစ္ခ်က္ အျမဲကပ္လို႔ သူ႔အသက္မသတ္ေသာ္လည္း သူ႔အသားစားျခင္းအေပၚ မခင္တြယ္ရန္ အထူးလိုအပ္ပါတယ္။ ဒီအသားေလး စားလိုက္ရမွ ဟူေသာ တဏွာမ်ိဳး မစြဲကပ္ရန္ လိုအပ္ပါတယ္။ အသားကုိပဲ မဟုတ္။ စြဲလမ္းအပ္ေသာ အစာ၊အာဟာ ရ မွန္သမွ်က ေလာကုတ္တရာ လမ္းစဥ္ေလွ်ာက္လမ္း ရန္ အတားအဆီးမ်ား ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။
ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္တို႔ တဏွာခင္တြယ္မွု ေလ်ာ့ႏိုင္ သမွ် ေလ်ာ့နည္းလို႔ နိဗၺာန္တို႔ အေရာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ။
---
ေအာင္ခမ္း (Myanmar Young Buddhist)
No comments:
Post a Comment