သူမရဲ႕ ရင္နင့္စဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ဆိုးႏွင့္ သူခံစားခ်က္မ်ားကို သြားေရာက္ ေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊
ေမး။ ။ သမီးနာမည္နဲ႕ အသက္ လိပ္စာေလး ေျပာပါဦး၊
ေျဖ။ ။ ႕ကၽြန္မနာမည္က မခင္— ျဖစ္ပါတယ္၊ အသက္က(၃၃)ႏွစ္ပါ၊
ေမး။ ။အိမ္ေထာင္ကေရာ
ေျဖ။ ။ မရွိပါဘူး၊
ေမး။ ။မိသားစု အေျခအေနေလး ေျပာပါဦး၊
ေျဖ။ ။ကၽြန္မအေမက မုဆိုးမျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မမွာ ေမြးခ်င္းေမာင္ႏွမက (၅)ေယာက္ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္မက သမီးအၾကီးဆံုးျဖစ္လို႕ ေမာင္ညီမေတြကို မံလြဲရြာမွာ စက္ခ်ဳပ္ၿပီး ေထာက္ပ့ံေနပါတယ္၊ ေမာင္အၾကီးက အမရပူရမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႕ ေဆးကုသတဲ့ စားရိတ္ေတြရယ္၊
ေက်ာက္ဆည္တကၠသိုလ္မွာ GTC တက္ေနတဲ့ ေမာင္ရယ္၊ ျမစ္ၾကီးနားမွာ
ဥပေဒတက္ေနတဲ့ညီမရယ္၊ ရဟန္းေဘာင္၀င္ၿပီး မေကြး ေအာင္ေျမရတနာမွာစာ၀ါလိုက္ေနတဲ့ ကိုရင္ၾကီးရယ္တို႕ကို စက္ခ်ဳပ္လို႕ရတဲ့ေငြနဲ႕ ေထာက္ပံ့ေနတာပါ၊အေမကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ အတူေနၿပီး အခုျဖစ္တဲ့ေန႕ကေတာ့ အေမ ခရီးသြားေနပါတယ္၊
ေမး။ ။သမီး အဲဒီေန႕က ျဖစ္စဥ္ေလးကို စဥ္စားၿပီး မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပေပးပါဦး၊
ေျဖ။ ။ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီေန႕ မနက္က ေက်ာက္ဆည္မွာ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ေမာင္ေလးကို ေငြလြဲဖို႕နဲ႕ ကၽြန္မစက္ခ်ဳပ္ဆိုင္မွာ သံုးဖို႕ စက္ခ်ဳပ္ပစၥည္းေတြ၀ယ္ဖို႕ ကသာကိုသြားခဲ့ပါတယ္၊ ေငြလြဲ ၿပီး ကသာေစ်းထဲမွာ ၾကက္ေပါင္ၾကိဳးနဲ႕ ၾကယ္သီးေတြ
၀ယ္ၿပီး ေန႕လည္(၁)နာရီမွာ သခင္ေလးကားနဲ႕မံလြဲရြာကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္၊ ကၽြန္မတို႕ မံလြဲရြာကို ကားက တုိက္ရိုက္ မေရာက္လို႕ ဟဲနားရြာက အသိထမင္း ဆိုင္မွာ လိုင္းကားေပၚက ဆင္းပါတယ္၊ ကားခ မေလာက္လို႕ အသိထမင္း ဆိုင္ကေန
ပိုက္ဆံ(၅၀၀)ေခ်းၿပီး ေပးလိုက္ပါေသးတယ္၊ဆိုင္ရွင္ရဲ႕ သမီးျဖစ္သူက “ ေနပူလိုက္တာ ခဏထိုင္သြားပါဦး ” လို႕ ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္မက လမ္းမေကာင္းလို႕ မနားေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ရြာကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ပါတယ္၊ အခ်ိန္က (၃)နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ၊
လမ္းမွာ ဦးေသာင္းတို႕ လင္မယားဆိုင္ကယ္နဲ႕ ကၽြန္မကိုေက်ာ္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ပါေသးတယ္၊ အဲဒီကေန ထင္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကိုေက်ာ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႕ ကၽြန္မေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စပို႕ရွပ္၀တ္ထားတဲ့
လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မေနာက္က ကပ္လိုက္လာမွန္း သိလိုက္ရပါတယ္၊ သူဟာ ဒါးလြယ္ထားၿပီး ေခြးေတြလည္း ပါလာပါတယ္၊ အဲဒီလူက ကၽြန္မကို ေက်ာ္သြားပါတယ္၊ ကၽြန္မက သူ႕လမ္း သူသြားေနတာပဲ ထင္မိပါတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္းပင္ရြာထဲေရာက္ခါနီး
ေညာင္ပင္အၾကီးၾကီးနားေရာက္ေတာ့ သူ႕ကို မေတြ႕ရေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မက စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထင္မိပါတယ္၊ ဒီလူ လမ္းေလွ်ာက္တာ ျမန္လိုက္တာလို႕ေပါ့၊ တကယ္ေတာ့သူက ကၽြန္းပင္ၾကီးေနာက္မွာ ပုန္းေနတာပါ၊ အဲဒီကထြက္လာၿပီး ကၽြန္မအနားကို
အတင္းတိုးကပ္လာလို႕ “ဒီလူဘာလုပ္တာလဲ”ဆိုၿပီး ေအာ္ပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေနရာဟာ ဦးေဒါင္ရဲ႕ ယာခင္းနဲ႕နီးတာကို သတိရလို႕ “ဦးေဒါင္းေရ ဦးေဒါင္းေရ၊ ကၽြန္မကိုကယ္ပါဦးလို႕ ေအာ္လိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီလို ေအာ္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အဲဒီလူက
သူ႕ဒါးနဲ႕ ကၽြန္မလည္ပင္းကို ေထာက္ပါတယ္၊ ကၽြန္မက ဆက္ေအာ္ေနလို႕ သူက ကၽြန္မေခါင္းကို ဒါးေႏွာင့္နဲ႕ထုၿပီး လက္သီးနဲ႕ မ်က္ႏွာအႏွံ႕ ထိုးပါတယ္၊ အဲဒါက လမ္းေပၚမွာပါ၊အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ကၽြန္မသတိ ေမ့သလို႕ျဖစ္သြားၿပီး သတိျပန္ရ
ေတာ့ ေတာထဲကို ေရာက္ေနပါၿပီ၊ ကၽြန္မအေပၚကေနခြစီးၿပီး ကၽြန္မရင္ဘတ္က အက်ၤီေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ေနလို႕ ကၽြန္မက ဆက္ေအာ္ျပန္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ကၽြန္မဆြဲၾကိဳးကို ဆြဲျဖဳတ္ပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဆက္ေအာ္ၿပီး ရုန္းကန္ေနေတာ့ သူက ကၽြန္မလည္ပင္းကို
ညစ္ၿပီး ပါးရိုက္ ႏွာရင္းတီး လုပ္ျပန္ပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို လက္ျပန္ၾကိဳးတုတ္ပါတယ္၊ပါးစပ္ကိုလည္း အ၀တ္နဲ႕ စည္းပါတယ္၊ကၽြန္မ မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သါားပါတယ္၊ ကၽြန္မက အတင္းရုန္းလို႕ ပထမတစ္ခါ လက္ျပန္ၾကိဳး ျပဳတ္သြားပါတယ္၊
အဲဒီလို ျပဳတ္သြားေတာ့ သူက ပိုၿပီးစိတ္ဆိုးၿပီး ကၽြန္မကို ထိုးၾကိတ္ရံုတင္ မကေတာ့ဘဲ ဒါးနဲ႕ ခုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မက ငါ့ကိုေတာ့ အေသသတ္ေနၿပီဆိုၿပီး အသက္ေအာင့္ၿပီး ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ပါတယ္၊ အဲဒီမွာ ကၽြန္မကို အေပၚကို အတင္းတက္လံုးပါတယ္၊
ကၽြန္မ သတိေမ့သြားပါတယ္၊ ေမ့သြားတဲ့အခ်ိန္ ရြာကို ျပန္ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနပါတယ္၊ သတိရလာေတာ့မွ ေတာထဲမွာမွန္း သိလိုက္ရပါတယ္၊ ကၽြန္မရဲ႕ လက္ေတြ ေျခေထာက္ေတြ ၾကိဳးတုတ္တားၿပီး အ၀တ္အစားေတြလည္း ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ညကလည္း ေမွာင္မဲေနၿပီး ေခါင္းေအာက္မွာလည္း ေသြးေတြ ရြဲေနပါတယ္၊ ကၽြန္မ ပတ္၀န္က်င္တစ္ခုလံုးေမွာင္မဲေနလို႕
ဘာမွ မျမင္ရေပမယ့္ ေခါင္းလွည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ကိုင္းပင္ေတြနဲ႕ ပြတ္မိတာကို သိရပါတယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္မ ပါးစပ္လႈပ္ၿပီး ဘုရားစာေတြ ရြတ္ပါတယ္၊ ရြတ္ေနရင္းနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ သတိျပန္ေမ့သြားျပန္ပါတယ္၊ျပန္သတိရလာေတာ့ လွည္းသမားအသံေတြၾကားရလို႕
လာၾကပါဦး ကယ္ၾကပါဦးလို႕ ေအာ္လိုက္ပါတယ္၊ လွည္းသမားေတြ လာၾကည့္ၿပီး တုံးလံုးၾကီး ၾကိဳးတုတ္ထားလို႕ မကယ္ရဲဘူးျဖစ္ေနပါတယ္၊ေနာက္ လမ္းသြားလမ္းလာ မိန္းကေလးေတြကို ေတြ႕မွ လွည္းသမားေတြက နင္တို႕ ၾကည့္လိုက္ၾကဦးလို႕ေျပာပါတယ္၊
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ၾကိဳး မျဖည္ေသးဘဲ နင္က ဘယ္ရြာကလဲ လို႕ေမးပါတယ္၊ ကၽြန္မက မံလြဲရြာကပါ လို႕ ေျပာေတာ့မွ ဟဲ့ နင္ မေန႕က ကသာကိုသြားတဲ့ ခင္— မဟုတ္လား၊ နင့္ကိုဘယ္လိုလူမ်ဳိးေတြက ဒိလိုလုပ္သြားတာလဲ ဆိုၿပီး ကၽြန္မကို အ၀တ္အစားေတြပတ္ေပးၿပီး
ၾကိဳးျဖည္ေပးပါတယ္၊ လမ္မကို ေပြ႕သြားေပးၿပီး ကသာခရိုင္ေဆးရံုၾကီးကို ပို႕ေပးၾကပါတယ္၊
(အနီးမွာ ငိုေနေသာ မခင္—၏ မိခင္ကိုလွည့္ၿပီး )
ေမး။ ။ အေမၾကီးတို႕ေရာ ဘယ္လိုခံစားရလဲ၊
အေမျဖစ္သူမွ ေျဖ။ ။ ျဖစ္တဲကေန႕ကစၿပီးအခုဆို(၈)ရက္ရွိၿပီ၊ မိသားစုတာ၀န္ကို ယူေနတဲ့ သမီးၾကီး ကို မတရားသျဖင့္ အႏိုင္က်င့္ခံရတာကို စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႕ ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ပါဘူး၊ အိပ္လို႕လည္း မေပ်ာ္ပါဘူး၊
ေမာင္ျဖစ္သူမွ ေျဖ။ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုမွာ စိုးရိမ္ေနတာက အစ္မကိုယ္၀န္ရွိသြားမွာစိုးရိမ္ပါတယ္၊ ရက္စက္တဲ့ အက်င့္ မေကာင္းတဲ့သူရဲ႕ ေသြးသားကို မလိုခ်င္ပါဘူး၊ အလုေလာေလာဆယ္ဆယ္ေတာ့ အစ္မ က်န္းမာေရး ေကာင္းဖို႕ပဲ လုပ္ေနပါတယ္၊
အခုဆိုရင္ ကသာခရိုင္ေဆးရံုက မႏၱေလးကို လြဲေနပါတယ္၊ ရွပ္ေျပးေရယာဥ္နဲ႕ လိုက္ဖို႕ ေစ်းႏႈန္းသြားေမးေတာ့ တစ္ေယာက္ကို (၁၂၀၀၀)ေျပာလို႕ မႏၱေလးေဆးရံုၾကီးကို ပို႕ဖို႕ ခက္ေနပါတယ္၊ ကသာၿမိဳ႕က လူမႈကူညီေရးကားေတြ သြားေျပာေတာ့လည္း
တစ္သင္းက ကားေတြ မႏၱေလးေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျပာပါတယ္၊ ေနာက္တစ္သင္းကေတာ့ သူတို႕ကားက မႏၱေလး သြားဖို႕ေလာက္အထိ ၾကံ့ခိုင္မႈ မရွိဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္၊(ဒီအခက္အခဲအတြက္ အင္တာဗ်ဴးၿပီး ေနာက္ေန႕မွာ ကသာခရိုင္အသင္း(မႏၱေလး)မွ အသင္းလူၾကီးမ်ား
ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ၾကည့္ရႈၿပီး ကသာခရိုင္အသင္းနဲ႕ ခ်မ္းျမသုခ(မႏၱေလး)နဲ႕ ညွိႏိႈင္းၿပီး သူနာျပဳယာဥ္ေခၚၿပီး မႏၱေလးေဆးရံုကို ပို႕ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္၊)
ေမာင္တစ္ေယာက္မွ ထပ္ေျဖ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္မၾကီးကို မတရားအႏိုင္က်င့္တဲ့သူကို ျပစ္ဒါဏ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေပးေစခ်င္ပါတယ္ ဟု ေျဖဆိုသြားခဲ့ၾကပါသည္။
______________________
မတရားျပဳက်င့္ခဲ့သူအား မိုးတားေက်းရြာ နယ္ေျမ ရဲစခန္းမွဴးရဲအုပ္ေဇာ္ထြန္းမွ စံုစမ္းေဖၚထုတ္ခဲ့ရာ တရားခံျဖစ္သူ သက္ႏိုင္(၃၄ႏွစ္) ဘဦးေက်ာ္ေမာင္၊ ဟဲနားရြာအား က်ဴးလြန္စဥ္က ၀တ္ထားေသာ အ၀တ္အစားမ်ားႏွင့္တကြ သက္ေသခံဒါးကိုပါ
သိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါသည္၊ သက္ ႏိုင္မွာ ကေလး(၂)ေယာက္ရွိသည့္ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ပါသည္၊ ိုျဖစ္စဥ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ တရားခံ သက္ႏိုင္အား ကသာရဲစခန္းမွ
(ပ)၂၀၀/၂၀၁၄ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒပုဒ္မ ၃၄၂၊ ၃၂၆၊ ၃၇၆ တို႕ျဖင့္ တရားစြဲတင္ႏိုင္ေရး ေဆာင္ရြက္လွ်က္ရွိေၾကာင္း သတင္းရရွိပါသည္၊ (ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)
No comments:
Post a Comment