(၁) အထီးက်န္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
Edwardကို ၁၈၉၄ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူ႔ခမည္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရင္George Vက ကိုယ္ထည္ျမင့္မားၿပီး ေအးစက္စက္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ သူဟာ ကေလးေတြကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။
“Edward က ဘာျဖစ္လို႔ စကားကို မနားတမ္းေျပာေနရတာလဲ”။ “ဒီကေလး သိပ္ဆူတာပဲ”လို႔ တစ္ခါက သူေျပာခဲ့တယ္။
သူရဲ႕မယ္ေတာ္ မိဖုရားMary ကလည္း ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့တယ္။
“Edward ေပ်ာ္လား၊ မေပ်ာ္ဘူးလားဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ဘူး.. ကေလးဆုိတာ ဆိတ္ၿငိမ္ရမယ္၊ သန္မာထက္ျမက္ရမယ္”လို႔ မိဖုရားက ေျပာခဲ့တယ္။
သူတို႔တစ္မိသားစုလံုး Buckingham နန္းေတာ္မွာေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီနန္းေတာ္မွာ အခန္းေပါင္း ၆ဝဝ႐ွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မီးဖိုေဆာင္က ၈ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း ၁၉ခန္း၊ သန္႔စင္ခန္း ၂၄ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း ၁၁ခန္း၊ အိပ္ခန္း ၁၇ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္း၂၁ခန္းပါ႐ွိတယ္။
တစ္ခါက Edward ဟာ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္တစ္ခုကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“Buckingham နန္းေတာ္က ႀကီးလြန္းတယ္။ လူေတြ တစ္ခါခါမွာ လမ္းမွားတတ္ၾကတယ္။ တစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ ထမင္းစားခန္းမွာထိုင္ၿပီး ညစာစားဖို႔ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္
“မွန္လွပါ.. အ႐ွင္… အ႐ွင္ရဲ႕ညစာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅မိနစ္ကတည္းက ပို႔လိုက္ပါၿပီ.. မေရာက္လာေသးဘူးလား” လို႔ စားဖိုမွဴးကေျပာတယ္။
“ေရာက္မလာေသးဘူး.. ငါ အရမ္းဆာေနၿပီ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က အသံျမင့္နဲ႔ေအာ္ပါတယ္။
ဘုရင္ဟာ မီးဖိုေဆာင္ကေနခြာၿပီး ညစာကို စ႐ွာခဲ့ပါတယ္။ ၁ဝမိနစ္ၾကာေတာ့ အသားနဲ႔အာလူးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္သံုးပန္းကန္ကို သယ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။
“ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ” ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ေမးတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကို ညစာလာမပို႔တာလဲ”။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ အ႐ွင္” အမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျဖတယ္။ “ဒီေနရာမွာ ထမင္းစားခန္းမ်ားလြန္းပါတယ္
Edwardဟာ တျခားကေလးေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသြားမတက္ခဲ့ဖူးပါဘူး
Edward က သူ႔ရဲ႕သင္ခန္းစာကို ဒီလိုသ႐ုပ္ေဖာ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆရာ Hansell က လူပိန္တစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပံဳးမရယ္ပါဘူး။ သူ႔ႏွာေခါင္းက အရမ္းနီပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္
“တစ္ခါခါမွာ စာေတြဖတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ရပ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ကို ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆရာ Hansell အရမ္းစိတ္တိုပါတယ္။ သူဟာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ႐ိုက္ပါတယ္။
“ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ကို မၾကည့္နဲ႔ ေကာင္ေလး.. စာၾကည့္”လို႔ သူေအာ္ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ႐ိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း နီေစြးခဲ့ပါတယ္။
ေသာၾကာေန႔တိုင္း ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖခင္ရဲ႕အခန္းဆီေခၚသြားပါတယ္
“မစၥတာ Hansell.. ဒီတစ္ပတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သား ဘာေတြသင္ယူခဲ့ၿပီလဲ”လို႔ ဘုရင္ကေမးတယ္။
အေျဖက အၿမဲတမ္း ဒီလိုပါပဲ… “အားနာပါရဲ႕… ဘယ္ေလာက္မွ မသင္ယူခဲ့ပါဘူး အ႐ွင္.. Edward က သင္ယူတာကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဘာေျပာေျပာ သူအၿမဲနားမေထာင္ပါဘူး”။
ဆရာ Hansell အခန္းထဲက ထြက္သြားတာနဲ႔ ဖခင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေဒါသထြက္ေတာ့တယ္။
“မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. ကေလး.. မင္း ဦးေႏွာက္မေကာင္းတာလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းဘာမွမသင္ယူႏိုင္ရတာလဲ” ဖခင္က ေျပာတယ္။
“သင္ခန္းစာေတြက ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းတယ္.. ဖခမည္းေတာ္။ ဆရာ Hansell က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ေသးတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ငါ နားမလည္ဘူး.. Edward။ မင္း မႀကီးျပင္းေသးဘူး။ မင္းဟာ ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတယ္။ မင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရင္မင္းျမတ္ေကာင္းတစ္ပါး ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ဆိုတာ သန္စြမ္းထက္ျမက္ရတယ္။ မင္း အခန္းဆီျပန္ေတာ့.. မနက္ျဖန္မနက္ မေရာက္မခ်င္း ထြက္မလာခဲ့နဲ႔”
“ေန႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
Edward က ဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“တျခားကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ အတူမကစားခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းလည္းမ႐ွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဂၤလန္ကအလွဆံုးအိမ္မွာ
ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြကိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကို တစ္ေန႔မွာတစ္ႀကိမ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရတယ္။ ဖခင္ကိုေတာ့ တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမတၱာေတြမေပးခ
××××××
အဂၤလိပ္မူရင္းဖတ္လိုသူအတြက္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sept. 11. 2014)
Edwardကို ၁၈၉၄ခုႏွစ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူ႔ခမည္းေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဘုရင္George Vက ကိုယ္ထည္ျမင့္မားၿပီး ေအးစက္စက္ႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ သူဟာ ကေလးေတြကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။
“Edward က ဘာျဖစ္လို႔ စကားကို မနားတမ္းေျပာေနရတာလဲ”။ “ဒီကေလး သိပ္ဆူတာပဲ”လို႔ တစ္ခါက သူေျပာခဲ့တယ္။
သူရဲ႕မယ္ေတာ္ မိဖုရားMary ကလည္း ဒီလိုပဲ ထင္ခဲ့တယ္။
“Edward ေပ်ာ္လား၊ မေပ်ာ္ဘူးလားဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ဘူး.. ကေလးဆုိတာ ဆိတ္ၿငိမ္ရမယ္၊ သန္မာထက္ျမက္ရမယ္”လို႔ မိဖုရားက ေျပာခဲ့တယ္။
သူတို႔တစ္မိသားစုလံုး Buckingham နန္းေတာ္မွာေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒီနန္းေတာ္မွာ အခန္းေပါင္း ၆ဝဝ႐ွိတယ္။ အဲဒီထဲမွာ မီးဖိုေဆာင္က ၈ခန္း၊ ေရခ်ဳိးခန္း ၁၉ခန္း၊ သန္႔စင္ခန္း ၂၄ခန္း၊ ထမင္းစားခန္း ၁၁ခန္း၊ အိပ္ခန္း ၁၇ခန္းနဲ႔ ဧည့္ခန္း၂၁ခန္းပါ႐ွိတယ္။
တစ္ခါက Edward ဟာ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္တစ္ခုကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“Buckingham နန္းေတာ္က ႀကီးလြန္းတယ္။ လူေတြ တစ္ခါခါမွာ လမ္းမွားတတ္ၾကတယ္။ တစ္ညမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ ထမင္းစားခန္းမွာထိုင္ၿပီး ညစာစားဖို႔ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတယ္
“မွန္လွပါ.. အ႐ွင္… အ႐ွင္ရဲ႕ညစာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅မိနစ္ကတည္းက ပို႔လိုက္ပါၿပီ.. မေရာက္လာေသးဘူးလား” လို႔ စားဖိုမွဴးကေျပာတယ္။
“ေရာက္မလာေသးဘူး.. ငါ အရမ္းဆာေနၿပီ” လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က အသံျမင့္နဲ႔ေအာ္ပါတယ္။
ဘုရင္ဟာ မီးဖိုေဆာင္ကေနခြာၿပီး ညစာကို စ႐ွာခဲ့ပါတယ္။ ၁ဝမိနစ္ၾကာေတာ့ အသားနဲ႔အာလူးေတြထည့္ထားတဲ့ ပန္းကန္သံုးပန္းကန္ကို သယ္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးကို သူေတြ႔လိုက္တယ္။
“ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ” ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ေမးတယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကို ညစာလာမပို႔တာလဲ”။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ အ႐ွင္” အမ်ဳိးသမီးက ျပန္ေျဖတယ္။ “ဒီေနရာမွာ ထမင္းစားခန္းမ်ားလြန္းပါတယ္
Edwardဟာ တျခားကေလးေတြနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသြားမတက္ခဲ့ဖူးပါဘူး
Edward က သူ႔ရဲ႕သင္ခန္းစာကို ဒီလိုသ႐ုပ္ေဖာ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဆရာ Hansell က လူပိန္တစ္ေယာက္ပါ။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပံဳးမရယ္ပါဘူး။ သူ႔ႏွာေခါင္းက အရမ္းနီပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ စာအုပ္ေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္
“တစ္ခါခါမွာ စာေတြဖတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ရပ္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ကို ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ဒါကို ဆရာ Hansell အရမ္းစိတ္တိုပါတယ္။ သူဟာ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို ႐ိုက္ပါတယ္။
“ျပတင္းေပါက္အျပင္ဖက္ကို မၾကည့္နဲ႔ ေကာင္ေလး.. စာၾကည့္”လို႔ သူေအာ္ပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကာခဏ႐ိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္း နီေစြးခဲ့ပါတယ္။
ေသာၾကာေန႔တိုင္း ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖခင္ရဲ႕အခန္းဆီေခၚသြားပါတယ္
“မစၥတာ Hansell.. ဒီတစ္ပတ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္သား ဘာေတြသင္ယူခဲ့ၿပီလဲ”လို႔ ဘုရင္ကေမးတယ္။
အေျဖက အၿမဲတမ္း ဒီလိုပါပဲ… “အားနာပါရဲ႕… ဘယ္ေလာက္မွ မသင္ယူခဲ့ပါဘူး အ႐ွင္.. Edward က သင္ယူတာကို မႏွစ္သက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိး ဘာေျပာေျပာ သူအၿမဲနားမေထာင္ပါဘူး”။
ဆရာ Hansell အခန္းထဲက ထြက္သြားတာနဲ႔ ဖခင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေဒါသထြက္ေတာ့တယ္။
“မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ.. ကေလး.. မင္း ဦးေႏွာက္မေကာင္းတာလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းဘာမွမသင္ယူႏိုင္ရတာလဲ” ဖခင္က ေျပာတယ္။
“သင္ခန္းစာေတြက ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းတယ္.. ဖခမည္းေတာ္။ ဆရာ Hansell က ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ေသးတယ္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ငါ နားမလည္ဘူး.. Edward။ မင္း မႀကီးျပင္းေသးဘူး။ မင္းဟာ ေပ်ာ့ညံ့လြန္းတယ္။ မင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဘုရင္မင္းျမတ္ေကာင္းတစ္ပါး ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဘုရင္ဆိုတာ သန္စြမ္းထက္ျမက္ရတယ္။ မင္း အခန္းဆီျပန္ေတာ့.. မနက္ျဖန္မနက္ မေရာက္မခ်င္း ထြက္မလာခဲ့နဲ႔”
“ေန႔ရက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
Edward က ဒီလိုေရးသားခဲ့ပါတယ္။
“တျခားကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ အတူမကစားခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းလည္းမ႐ွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဂၤလန္ကအလွဆံုးအိမ္မွာ
ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္ဆန္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းေတြကိုပဲ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ကို တစ္ေန႔မွာတစ္ႀကိမ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရတယ္။ ဖခင္ကိုေတာ့ တစ္ပတ္မွာ သံုး၊ ေလးႀကိမ္ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမတၱာေတြမေပးခ
××××××
အဂၤလိပ္မူရင္းဖတ္လိုသူအတြက္
ႏိုင္းႏိုင္းစေန (Sept. 11. 2014)
No comments:
Post a Comment