ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ေထာင္ထဲမွာ ၁၁ႏွစ္ ေနထုိင္ခဲ့ၿပီး ေထာင္(၃)ေထာင္
မွာ ေနထုိင္ ခဲ့ရေပမယ့္ အရမ္းဆုိး၀ါးတ့ဲ ေထာင္ပုိင္နဲ႔ေတာ့ မႀကံဳခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္သက္လံုး မေမ့ႏုိင္ေအာင္ အက်ဥ္းသားေတြ အေပၚ
မွာ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့ ေထာင္ပုိင္ႀကီး တစ္ဦးကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕
သမုိင္းမွာ အမွန္တကယ္ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေထာင္ပုိင္ႀကီးက “ရဲဘက္အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ေလွ်ာက္လႊာ
စကၠဴ ႏွစ္ရြက္စာပဲရွိတယ္”လို႔ မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားေလ့ ရွိပါတယ္။ သူ
တာ၀န္ယူတဲ့ ေထာင္တုိင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ေႂကြးေၾကာ္သံက “ေထာင္ထဲမွာ ၀ၿဖိဳးေသာ
အက်ဥ္းသား မရွိေစရ”လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေထာင္ပုိင္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖဲြ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကုိ ယူၿပီးခ်ိန္မွာ တပ္မေတာ္ကေန ဗုိလ္ႀကီးအဆင့္နဲ႔ ရာထူး တစ္ဆင့္တုိးၿပီး အက်ဥ္းဦးစီးဌာနကုိ ေျပာင္းေရႊ႕လာပါ
တယ္။ သူ႔ကုိ ျမန္မာနဲ႔အိႏိၵယ နယ္စပ္ေဒသမွာ ရွိတ့ဲ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းက ရဲဘက္ အက်ဥ္းစခန္းကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ စတင္ တာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီရဲဘက္ စခန္းမွာ အက်ဥ္းသားေတြကုိ လူမဆန္ေအာင္ ႏွိပ္ကြပ္ခုိင္းေစခဲ့တဲ့ အတြက္ ျပည္ထဲေရး
၀န္ႀကီးက သေဘာက်ၿပီး ေထာင္ပုိင္ႀကီး အဆင့္ ရာထူးကုိ တုိးေပးၿပီး သရက္
ေထာင္ကုိ အပုိင္စားေစခဲ့ပါတယ္။
သရက္ေထာင္ကေန ျမင္းၿခံ ေထာင္ပုိင္ျဖစ္၊ ျမင္းၿခံေထာင္ပုိင္ ကေန ေတာင္ႀကီး
ေတာင္ေလးလံုး ေထာင္ပုိင္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕လက္စြမ္းကေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္ ကင္ေပတုိင္
ေတြကေတာင္ အဘေခၚရ ေလာက္ပါတယ္။ ေတာင္ေလးလံုး ေထာင္မွာ အက်ဥ္းသား အားလံုးကုိ တန္းစီေစၿပီး လူတစ္ေယာက္ ေစာင္တစ္ထည္၊ ပံုစံႏွစ္စံု၊ ေသာက္ေရခြက္
တစ္လံုး၊ ပန္းကန္ တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ေရခ်ဳိးခြက္ တစ္ခုက လဲြၿပီး က်န္တဲ့ပစၥည္း အားလံုးကုိ သိမ္းေစခဲ့ပါတယ္။ အက်ဥ္းသားအားလံုး အတြင္းခံ မ၀တ္ရဘူးလို႔လည္း အမိန္႔ထုတ္
ၿပီး အားကစား လုပ္တဲ့ ဖိနပ္ေတြ၊ ေဘာင္းဘီေတြက အစ မရွိေစရပါဘူး။
ေထာင္ထဲမွာ ေထာင္က်အက်ဥ္းသား အားလံုးကုိ လမ္းခင္းဖုိ႔ အတြက္ ေက်ာက္ထု
ခုိင္းၿပီး ေက်ာက္ထုတဲ့ လက္နက္ကိရိယာေတြ မျပည့္စံုတဲ့အတြက္ ေက်ာက္ခဲ
ေက်ာက္ခဲျခင္းထုၿပီး လူတစ္ေယာက္ မဆလာသယ္တဲ့ ဒယ္နဲ႔ တစ္ေန႔ ၃ဒယ္ ထုတ္
လုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာက္ခဲထုရင္း လက္ေၾကသြားတဲ့သူေတြ၊ မ်က္လံုးထဲ
ေက်ာက္ခဲစ ၀င္တဲ့သူေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ ေထာင္ပုိင္ စိတ္ဆုိးမွာ စုိးလို႔ ဇာမခ်ဲ႕ရဲခဲ့ပါဘူး။
ခဲြစရာမရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စပါးေလွ႔တာနဲ႔၊ ေျပာင္းဖူးေခၽြတဲ့ အလုပ္ေတြကုိ မနက္
၆နာရီကေန ညေန ၅ နာရီအထိ ခုိင္းေစခဲ့ပါတယ္။
ထမင္းစားတဲ့ အခ်ိန္မွာ မီးဖိုႀကီးက ဖုိေခါင္းလို႔ေခၚတဲ့ နာမည္ႀကီး မူးယစ္ေဆးဘုရင္
အာစီဒုိင္း ဦးေဆာင္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြ လက္နဲ႔ ဆုပ္ေပးတဲ့ ထမင္းကုိသာ ယူရၿပီး
ေဘးကုိ ထမင္းတစ္ေစ့ ဖိတ္ရင္ ရာဘာတုတ္နဲ႔ ေဘးၾကယ္ႀကီး ဦးလွျမင့္က တစ္ခ်က္
႐ုိက္ပါတယ္။ ထမင္းက ဒီအတုိင္းစားလုိ႔ မရဘဲ ထမင္းဇလံုထဲကုိ ေရေလာင္းခ် ေမႊၿပီး
မွ အေပၚယံ ထမင္းကုိ အသာကဲ့ ယူရပါတယ္။ ဒါမွ ဇလံုထဲမွာ ခဲနဲ႔သဲေတြ က်န္ရစ္ခဲ့မွာ
ၿဖစ္ပါတယ္။ အစာေရစာ မ၀တဲ့အတြက္ အက်ဥ္းသားေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာရွိတဲ့
ရြက္လွပန္းပင္က အရြက္ေတြကအစ အလြတ္မေပးဘဲ စားေသာက္ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ငတ္တလွည့္၊ ျပတ္တလွည့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အက်ဥ္းသား အခ်င္းခ်င္း ညိႇႏႈိင္းၿပီး ေဆးပင္ စုိက္မယ္လုိ႔ အေၾကာင္းျပကာ ေဆးျမင္းခြာေတြ စုိက္ၿပီး စားခဲ့
ရပါတယ္။
-ေထာင္ထဲမွာ တုိင္းရင္းေဆး ထုတ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွိၿပီး လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကို အက်ဥ္းသားေတြက ကုိယ့္ေငြနဲ႔ကုိယ္ ၀ယ္ယူၿပီး ေဆးေဖာ္ရပါတယ္။ ဒီေဆးပုလင္း
ေ-တြကုိေတာ့ ေထာင္ပုိင္ႀကီးက ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေရာင္းခ်ပါတယ္။အက်ဥ္းသား
ေတြရဲ႕ ေထာင္၀င္စာမွာ မိသားစုေတြက ေငြအပ္သြားရင္ ၂၅%ကုိ အက်ဥ္းဦးစီးဌာန
က ၀န္ေဆာင္ စရိတ္အျဖစ္ ျဖတ္ယူပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အက်ဥ္းသားေတြ အလုပ္
မရွိဘဲ ထုိင္ေနရင္ ၾကည့္မရတဲ့အတြက္ အဲဒီ့ေထာင္ပုိင္ႀကီးက စားဖိုေဆာင္ ေဘးမွာ
ေပ ၈၀၊ ေပ ၄၀ အမႈိက္က်င္းႀကီးကုိ တူးခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ေျမႀကီးတူးတဲ့
အထဲမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း ေျမးေတြရဲ႕ ကုိယ္ရံေတာ္တပ္က ေထာင္က်ေနတဲ့ သူေတြ
ေရာ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫြန္႔ရဲ႕ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္က သူေတြေရာ မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ့က်င္းထဲက ေျမႀကီးေတြကုိ ေထာင္က် ေဆာင္ဘက္ ပံုခုိင္းၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔
မွာ အဲဒီ့က်င္းႀကီးကုိ နဂုိအတုိင္းျဖစ္ဖို႔ ေျမႀကီးေတြ ျပန္သယ္ၿပီး ဖို႔ေပးရပါတယ္။
ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားေတြ အေၾကာက္ဆံုးအရာကေတာ့ ခ်စ္စႏုိး အမည္
ေပးထားတဲ့ “မဲလံုး”နဲ႔ “ခ်စ္ကိုကုိ” ျဖစ္ပါတယ္။ မဲလံုးဆုိတာ သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ ငံုထား
တဲ့ မိလႅာစဥ့္အုိးႀကီးျဖစ္ၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ ၀ါးပုိး၀ါးနဲ႔ ထမ္းၿပီးသယ္ ရပါတယ္။ ခ်စ္ကုိကုိဆုိတာကေတာ့ လူအားနဲ႔ တြန္းၿပီး လိွမ့္ရတဲ့ လမ္းႀကိတ္စက္ဘီးႀကီး
ကုိ ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေထာင္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္လုပ္ငန္းနဲ႔ တီဗီေတြကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ျပင္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ေထာင္က်လာေတာ့ အဲဒီ့ေထာင္ပုိင္ႀကီးက သူ႔အိမ္က တီဗီကုိ
ၿပင္ခုိင္းပါတယ္။ တီဗီက ေကာင္းမလာဘဲ လံုး၀ပ်က္သြားေတာ့ ျပင္တဲ့လူကုိ
စိတ္ဆုိးၿပီး တုိက္ပိတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအက်ဥ္းသားက သူ႔အိမ္ကုိ တီဗီအသစ္
တစ္လံုး လွမ္းမွာၿပီး ေပးလုိက္မွ တုိက္ထဲက ထြက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ေထာင္ထဲမွာ မက်န္းမာတဲ့သူေတြကုိ လံုး၀ ၾကည့္မရပါဘူး။ သံုးစား
မရတဲ့ ေရေပၚဆီေတြလို႔ ေျပာၿပီး နာတာရွည္ လူနာေတြဆုိရင္ ေဆးသိပ္ကု
မေပးေတာ့ဘဲ ျမန္ျမန္ဇာတ္သိမ္း ေစခဲ့ပါတယ္။ မေမ့ႏုိင္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု
ကေတာ့ နာတာရွည္ ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီး ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္က တုိက္တုိက္
ဆုိင္ဆုိင္ ICRC ၀င္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ အသက္ကုန္သြားတယ္။ သူ႔ကုိ အမႈပတ္မွာဆုိး
ေတာ့ တုိက္(၂) ေနာက္ေက်ာကုိ ကားထုိးၿပီး အသက္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ေအာင္ေက်ာ္
ၿမင့္ကုိ တင္ၿပီး လူနာပံုသဏၬာန္ ဖန္တီးကာ ဂလူးကုိ႔စ္ ပုလင္းေတြခ်ိတ္ၿပီး
ေတာင္ႀကီး ေဆး႐ုံကုိ အေရးေပၚ ေဆးကုသခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ လမ္းခုလတ္မွာပဲ အသက္ကုန္သြားတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္ လုိက္ပါတယ္။
ေတာင္ေလးလံုးေထာင္ရဲ႕ ပတ္ပတ္လည္မွာ ေထာင္က ပုိင္ဆုိင္တဲ့ လယ္ေျမဧက
၅၀၀ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ့ေျမမွာ ေဆးသၾကား ပင္ေတြကုိ အႀကီးအက်ယ္ စုိက္ပ်ဳိးတဲ့
စီမံကိန္းလုပ္ေတာ့ ေထာင္ထဲက ရဲဘက္ေတြကုိ ထုတ္ခုိင္းခ့ဲပါတယ္။ တစ္ေန႔ကုိ သူရည္မွန္းတဲ့ အလုပ္ပမာဏ မၿပီးရင္ စိတ္ဆုိးေလ့ရွိၿပီး သူ႔ရဲ႕၀န္ထမ္းေတြကုိ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ “ေႏွးရင္ပစ္၊ ျမန္ရင္ပစ္၊ ငံု႔ရင္ပစ္၊ ေမာ့ရင္ပစ္၊
ေသာက္ျမင္ ကတ္ရင္ပစ္”လို႔ အမိန္႔ေပးထားပါတယ္။ ဒီစကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး
ပုိတယ္လုိ႔ ယူဆရင္ အဲဒီ့အခ်ိန္က သူ႔ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အလုပ္လုပ္ ခဲ့ရတဲ့
အက်ဥ္းသား ရာေပါင္းမ်ားစြာကုိ ျပန္လည္ ေမးျမန္းႏုိင္ပါတယ္။
သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ အက်ဥ္းသားေတြကို မ႐ုိက္ပါနဲ႔ကြာလို႔ ေျပာလုိ႔ ၀န္ထမ္း
က မ႐ုိက္ရင္ အဲဒီ့၀န္ထမ္းကုိ ေထာင္ေျပာင္းပစ္တယ္။ မ႐ုိက္ပါနဲ႔ဆုိၿပီးတားလို႔
၀န္ထမ္းက ႐ုိက္ရင္ အဲဒီ့၀န္ထမ္းကုိ တိတ္တိတ္ႀကိတ္ၿပီး မုန္႔ဖုိးေပးတတ္တယ္။ သူ႔လက္ထက္မွာ သူ႔ရဲ႕ လက္ေအာက္က အရာရွိ တစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိ တံေတြးနဲ႔ ေထြးဖူးတယ္။
အက်ဥ္းသား တစ္ေယာက္ကုိ ေကၽြးေမြးရမယ့္ အသားတစ္ ပံုစံကုိ ငါးပံုစံေလာက္
ခဲြၿပီး ေကၽြးေမြးခဲ့တယ္။ အဲဒီ့ ေထာင္ပုိင္ႀကီးဟာ အခုေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ပင္စင္ယူၿပီး
တုိင္းျပည္ရဲ႕ တစ္ေနရာရာမွာ ေအးရာေအးေၾကာင္း ေနထုိင္ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္
ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကင္ေပတုိင္ထက္ဆုိးတဲ့ သူ႔ရဲ႕ရက္စက္မႈ အေပါင္းကုိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႕ သနက(၄) တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္ေတြေရာ၊ ေထာက္လွမ္းေရး
ၿပဳတ္ေတြေရာ၊ ႐ုိး႐ုိး အက်ဥ္းသားေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြေရာ ဘယ္ေတာ့မွ
ေမ့ႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏုိင္ငံေရးမႈနဲ႔က်တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ဳိ႕ကုိ နာမည္ေခၚရင္ဗ်ာ လို႔မထူးခုိင္းဘဲ ရွင္လုိ႔ ထူးခုိင္းတာလည္း သူပဲျဖစ္ပါတယ္။
အခု သူ ဘယ္ကုိ ေရာက္ေနသလဲ။
ေဇာ္သက္ေထြး
( Tomorrow သတင္းဂ်ာနယ္ အမွတ္(၂၈)ပါ ေဆာင္းပါး )
No comments:
Post a Comment