ဒြန္းစ႑ား လုပ္ငန္း

“ညီမက ေမြးခါစကတည္းက ဒီအလုပ္ စလုပ္ခဲ့ရတာပါ” ဟု ေျပာလာသူက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚတြင္ စာရြက္ေလးမ်ား လိုက္ေဝကာ ေငြေၾကး ေတာင္းရမ္းေနသည့္ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ မႏုႏုေအး ျဖစ္သည္။ အရြယ္စုံ ပုံသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဒြန္းစ႑ားမ်ားက ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ လူစည္ကားရာလမ္းမ်ား၊ ဘုရား၊ ေစ်း၊ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ မီးရထားမ်ားေပၚ၌ပါ မက်န္ ေျခခ်င္းထပ္လ်က္။ ထိုအထဲတြင္ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ အပါအဝင္။


မႏုႏုေအး၏ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္သည္ အနာႀကီး ေဝဒနာသည္မ်ား ထားရွိရာ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး ေမွာ္ဘီၿမဳိ႕နယ္ မရမ္းေခ်ာင္ေက်းရြာမွ ျဖစ္သည္။ မိခင္ ျဖစ္သူမွာ အေရျပား ေရာဂါေဝဒနာသည္ ျဖစ္ၿပီး မႏုႏုေအးကို ေမြးဖြားၿပီးေနာက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူမွာလည္း ေျခေထာက္တစ္ဖက္ ျပတ္ေနသည့္ မသန္စြမ္းတစ္ဦး ျဖစ္ရာ ဇနီးသည္ ဆုံးၿပီးေနာက္ စားဝတ္ေနေရး အခက္အခဲေၾကာင့္ မႏုႏုေအး ႏွစ္လသမီးအရြယ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္သို႔ စြန္႔စားထြက္ခြာ လာခဲ့သည္။ မႏုႏုေအး၏ ဖခင္သည္ ေရႊျပည္သာၿမဳိ႕နယ္တြင္ ေနထိုင္ၿပီး ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ရသည္။

ကမာၻမီးေလာင္ သားေကာင္ခ် နင္းဆိုသည့္အလား စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းလာမႈက မႏုႏုေအး ႏွစ္လသမီးအရြယ္ လူမွန္းမသိခင္မွာပင္ ဒြန္းစ႑ားဘဝကို အလိုအေလ်ာက္ က်ေရာက္ေစခဲ့ၿပီ။

မႏုႏုေအး၏ ဖခင္သည္ ႏွစ္လသမီးအရြယ္ မႏုႏုေအးကို ၎ေနထိုင္ရာ အနီးဝန္းက်င္ရွိ ဘဝတူ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ အမ်ဳိးသမီးမ်ားထံ တစ္ရက္လွ်င္ ငါးဆယ္က်ပ္ျဖင့္ ငွားရမ္းခဲ့သည္။ မႏုႏုေအးဘဝတြင္ ကံေကာင္းမႈတစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ယင္းက မိခင္ႀကီး၏ အနာႀကီး ေရာဂါသည္ မႏုႏုေအးထံသို႔ ကူးစက္ခဲ့ျခင္းမရွိဘဲ လူေကာင္းပကတိ ရွိေနျခင္းပင္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ ဒြန္းစ႑ားေလာကတြင္ အထိုင္သမားႏွင့္ လမ္းေၾကာင္းသမားဟူ၍ ႏွစ္ပိုင္းခြဲကာ လုပ္ကိုင္ၾကသည္ဟု လူစည္ကားရာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ ဝန္းက်င္၌ က်င္လည္ က်က္စားခြင့္ရသည့္ ဒြန္းစ႑ား အသိုင္းအဝိုင္းက ဆိုသည္။

ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚတြင္ လိုက္လံ ေတာင္းရမ္းသည့္ လမ္းေၾကာင္းသမားမ်ားထဲတြင္ မႏုႏုေအးတစ္ေယာက္ ပါဝင္သည္။ အသားညဳိညဳိ၊ သနပ္ခါးပါးကြက္က်ား အၿမဲကြက္ထားၿပီး လြယ္အိတ္တစ္လုံးကို အၿမဲလြယ္ထားတတ္သည့္ မႏုႏုေအး႐ုပ္သြင္က သာမန္ အမ်ဳိးသမီး ငယ္ေလးအသြင္။ ႐ုတ္တရက္ ၾကည့္လွ်င္ ေတာင္းရမ္းသူ တစ္ေယာက္ဟု မည္သူမွ် မသိႏိုင္။

ဘတ္စ္ကားေပၚ၌ လုပ္ငန္း စတင္ခ်ိန္ လက္တြင္းမွ စာရြက္ေလးမ်ားကို ကားစီးသူမ်ားထံ လိုက္လံေဝငွမွသာ မႏုႏုေအးကို ေတာင္းရမ္းသူမွန္း သိၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားမ်ားေပၚတြင္ မႏုႏုေအး လိုက္လံေဝငွေသာ စာရြက္ေလးမ်ားထဲတြင္ မႏုႏုေအး၏ နာမည္ႏွင့္ သနားစရာ ဘဝဇာတ္လမ္းေလး ကြန္ပ်ဴတာ စာစီထားသည္။ ယင္းစာရြက္ေလးမ်ားကို မႏုႏုေအးတို႔ ဒြန္းစ႑ားအုပ္စု၏ ေခါင္းေပါင္း ျဖစ္သူက စီစဥ္ေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

“တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ နာမည္အရင္း မဟုတ္သလို ဇာတ္လမ္းကလည္း တကယ့္အမွန္ခ်ည္းေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမတို႔က တကယ္ဒုကၡေရာက္လို႔ ေတာင္းရမ္းေနတာပါ။ ညီမဆို အေဖကလည္း အရင္လို လိုက္မေတာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အေဖ့ကို လုပ္ေကြၽးေနရတာေတာ့ အမွန္ပါ” ဟု မႏုႏုေအးက ဖြင့္ဟသည္။

မႏုႏုေအးတို႔လို ေလာကသားမ်ားတြင္လည္း သူ႔ေနရာ သူ႔နယ္ပယ္အပိုင္ စားရပ္ဝန္း သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိသည္။ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ လူမထပ္ေစရန္ ေနရာခြဲခ်ေပးသည့္ စနစ္လည္း ရွိသည္။ ႀကံဳသလို ဝင္ေတာင္းရမ္း၍ မရ။

“တစ္ခါတစ္ခါ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုကို တစ္လေလာက္ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ ညီမက ဒီတစ္လေတာ့ ဒီေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကေန ရွစ္မိုင္အတြင္း လမ္းေၾကာင္းေပါ့” ဟု မႏုႏုေအးက သူအပိုင္စားရာ ရပ္ဝန္းကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လ်က္ ဆိုသည္။

ယင္းသို႔ ေတာင္းရမ္းခြင့္ရ အပိုင္စား နယ္ပယ္မ်ားကို ဒြန္းစ႑ားတို႔ ေခါင္းေပါင္းဟုေခၚေသာ ၎တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္က သတ္မွတ္ခ်ထားေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တာ လုပ္ငန္းသိမ္းခ်ိန္ ညေနေစာင္းပါက ေတာင္းရမ္းၾကသူမ်ားသည္ ၎တို႔၏ စုရပ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္အတြင္းရွိ ခုံးေက်ာ္ တံတားတစ္ေနရာတြင္ ေခါင္းေပါင္းထံသို႔ လာေရာက္ကာ တစ္ေန႔တာ ေတာင္းရမ္း ရေငြမ်ားထဲမွ ေဝစုတစ္စု ျပန္အပ္ရေလ့ ရွိသည္။ ယင္းသို႔ ေခါင္းေပါင္း၏ ေဝစုခြဲတမ္းေပးေခ်ရာ၌ အခ်ဳိ႕သည္ ေတာင္းရမ္းခြင့္ရသည့္ ေနရာအလိုက္ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ေပးသူမ်ား ရွိသကဲ့သို႔ တစ္ေန႔တာအတြက္ ပုတ္ျပတ္ႏႈန္း ေပးသူမ်ားလည္း ရွိသည္ဟု ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ အတြင္းရွိ ဒြန္းစ႑ား အသိုင္းအဝိုင္းက ဆိုသည္။

မႏုႏုေအးကေတာ့ ၎၏ ေခါင္းေပါင္းအတြက္ ေဝစုကို ပုတ္ျပတ္ႏႈန္းျဖင့္ တစ္ေန႔က်ပ္ႏွစ္ေထာင္ ေပးရသည္။

“ေခါင္းေပါင္းကို ေပးတယ္ဆိုတာက သူကညီမတို႔ မတတ္ႏိုင္တဲ့ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက် ကူရွင္းေပးမယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ အဖမ္းခံရတာမ်ဳိး က်ရင္လည္း သူလာရွင္းေပးတာ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔က လူမိုက္ေတြဆိုေတာ့ ေၾကာက္ရတယ္” ဟု ေခါင္းေပါင္းကို ခြဲတမ္းေပးရျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ မႏုႏုေအးက ရွင္းျပသည္။

ေခါင္းေပါင္းမ်ား၏ ေတာင္းရမ္းရမည့္ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ေနရာမ်ား သတ္မွတ္ေပးမႈေၾကာင့္ ေတာင္းရမ္းရာ၌ ေနရာႏွင့္ လမ္းေၾကာင္း လုယက္မႈမရွိဘဲ အဆင္ေျပေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ အတြင္းရွိ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားက ဆိုသည္။

ယင္းသို႔ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ေတာင္းရမ္းသူ နယ္ပယ္သည္ ေခါင္းေပါင္းမ်ား၏ ၾသဇာေအာက္၌ တည္ေနျခင္းက ေတာင္းရမ္းသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ နယ္ပယ္သစ္ တစ္ခုသို႔ ထိုးေဖာက္ ေျပာင္းလဲသြားရန္ မလြယ္သည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ျဖစ္သည္။

“ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ပုဇြန္ေတာင္ ခုံးေက်ာ္တံတားေအာက္မွာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ကို လူတစ္ေယာက္က ပါးေတြ ႐ိုက္ေနတာ ေတြ႕ဖူးတယ္။ အျမင္မေတာ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ သြားေျပာေတာ့ အဲ့ဒီလူက ထြက္ေျပးသြားတယ္” ဟု ေခါင္းေပါင္းႏွင့္ ေတာင္းရမ္းသူ ကေလးငယ္အၾကား ဆက္ဆံမႈကို ႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ေရေက်ာ္ ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူ ကိုဖိုးက်ားက ဆိုသည္။

ပုဇြန္ေတာင္ ခုံးေက်ာ္တံတား ေအာက္တြင္ လူႀကီးတစ္ဦးက ႐ိုက္ႏွက္ ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆိုေသာ ကေလးငယ္မွာ အဆိုပါ တံတား အနီးဝန္းက်င္တြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနသူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း အဆိုပါ ပုဇြန္ေတာင္ ၿမဳိ႕နယ္အတြင္း ေနထိုင္သူအခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။

“ကေလးက ဒီနားတစ္ဝိုက္မွာ လိုက္ေတာင္းစားေနတဲ့ ကေလး။ ဟိုလူက သူတို႔ဆရာတဲ့၊ အဲ့ဒီလူကို ေန႔ေၾကး လာမေပးတာၾကာလို႔ အခုလို လာလုပ္တယ္လို႔ ကေလးက ေျပာတယ္” ဟု ကိုဖိုးက်ားက ျဖည့္စြက္ဆိုသည္။

ေခါင္းေပါင္းမ်ားသည္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားအေပၚ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ ေနသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ကာကြယ္ ေပးေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ေက်ာက္တံတားႏွင့္ ဗိုလ္တေထာင္ ၿမဳိ႕နယ္အတြင္းရွိ ေတာင္းရမ္းသူမ်ား၏ ေခါင္းေပါင္းအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသူ ကိုေဇာ္ေလးက ျပန္ရွင္းသည္။

ေခါင္းေပါင္းမ်ားသည္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေလ့ရွိသည့္ ေနရာျပႆနာမ်ားႏွင့္ ၎တို႔၏ ကိစၥအဝဝကို တာဝန္ယူ ေျဖရွင္းေပးေနရသူမ်ား ျဖစ္ၿပီး အခ်ဳိ႕ နယ္ေက်ာ္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားေၾကာင့္ ျပႆနာ မ်ားကိုလည္း အၾကမ္းနည္းသုံး၍ ေျဖရွင္းေပးရမႈမ်ား ရွိသည္ဟု ကိုေဇာ္ေလးက ဆိုသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္အတြင္း၌ ေတာင္းရမ္းသူ အဖြဲ႕ေပါင္း အနည္းဆုံး ငါးဖြဲ႕ခန္႔ ရွိၿပီး ၿမဳိ႕နယ္မ်ားအလိုက္ ေခါင္းေပါင္းမ်ားရွိရာ ၎တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား၌ ညႇိႏိႈင္းမႈ၊ နားလည္မႈမ်ား ရွိသည္ဟု ၎က ထုတ္ေဖာ္သည္။

လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးႏွင့္ ျပည္သူ႔အင္အား ဝန္ႀကီးဌာန၏ ေျမျပင္စာရင္း ေကာက္ယူမႈအရ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ ဦးေရ ၂၄၀၀ ေက်ာ္ရွိၿပီး ထိုအထဲတြင္ သက္ႀကီးရြယ္အို ပါဝင္မႈႏႈန္းမွာ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ ပါဝင္ေနသည္ဟု ထုတ္ျပန္ထားသည္။

ကိုေဇာ္ေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေတာင္းရမ္းမႈျဖင့္ အသက္ေမြးသူ ၂၄၀၀ ေက်ာ္ရွိေသာ ဒြန္းစ႑ားလုပ္ငန္းမွ ေအာင္ႏိုင္ေသာ စြန္႔ခြာျခင္းျဖင့္ ေက်ာခိုင္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုေဇာ္ေလးသည္ ယခုအခါ ေတာင္းရမ္းစားသည့္ အလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္၍ ဘုရင့္ေနာင္ ၿမဳိ႕နယ္တြင္ ကိုယ္ပိုင္ဂါလီ ႏွစ္စင္းခန္႔ ပိုင္ဆိုင္ကာ ကိုယ္တိုင္လည္း ဂါလီနင္းလ်က္ ဘဝကို ေျပာင္းလဲ ရပ္တည္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ဒြန္းစ႑ား ေခါင္းေပါင္း ဆိုသူမ်ားသည္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားအၾကား ေနရာခြဲေဝေပးျခင္းသာမက ေတာင္းရမ္းမႈ အေထာက္အကူ ျပဳပစၥည္းႏွင့္ ကိစၥရပ္ မ်ားတြင္လည္း လိုက္ပါ စီစဥ္ေပးရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေပါင္းမ်ား၏ လုပ္ငန္း ေဆာင္တာမ်ားတြင္ ေမြးကင္းစကေလး ငွားရမ္းေပးရျခင္း သည္လည္းတစ္ခု အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္ ဆူးေလဘုရား အနီးႏွင့္ လူစည္ကားရာ ေနရာမ်ား၌ ေမြးကင္းစႏွင့္ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးငယ္မ်ားကို ေပါင္ေပၚတင္သူကတင္၊ ခ်ီပိုးသူခ်ီပိုးျဖင့္ သားသည္မိခင္ သ႐ုပ္ျဖင့္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားကို ျမင္ရေလ့ ရွိသည္။ ယင္းတို႔ထဲတြင္ အခ်ဳိ႕သည္ သားသမီးအရင္းမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕မွာ ငွားရမ္းထားသည့္ ကေလးငယ္မ်ားျဖင့္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ား ျဖစ္သည္ဟု ကိုေဇာ္ေလးက ဆိုသည္။

သားသည္မိခင္ သ႐ုပ္ျဖင့္ ေတာင္းရမ္းမႈ ျပဳမည့္သူမ်ားသည္ ကေလးငွားရမ္းသူမ်ား ထံမွ ကေလးတစ္ဦးလွ်င္ တစ္ရက္တာအတြက္ ငွားရမ္းခမွာ က်ပ္ ၁၀၀၀ မွ က်ပ္ ၁၅၀၀ ခန္႔ေပး၍ ငွားရမ္း အသုံးျပဳရေလ့ရွိၿပီး အဆိုပါ ကေလးငယ္၏ တစ္ေန႔တာ ႏို႔ဘူးစရိတ္ႏွင့္ အိပ္ေဆးဖိုးမ်ားကိုပါ ကေလးငွား၍ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားက က်ခံရေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ ေခါင္းေပါင္းအခ်ဳိ႕က ဆိုသည္။

ကေလးငွားရမ္း ေတာင္းစားသူမ်ားသည္ ငွားရမ္းထားသည့္ ကေလးငယ္မ်ား အၿမဲအိပ္ေနေစရန္ အိပ္ေဆးမ်ားကို ႀကိတ္၍ ႏို႔ႏွင့္ ေရာေဖ်ာ္ကာ တိုက္ထားေလ့ ရွိသည္ဟု ကေလး ငွားရမ္းသူ အခ်ဳိ႕ထံမွ သိရသည္။
ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ အပါအဝင္ ျမန္မာျပည္၏ ၿမဳိ႕ေတာ္မ်ားတြင္ အိပ္ေဆး တန္ခိုးျဖင့္ အၿမဲအိပ္စက္ ေနခဲ့ရေသာ ကေလးငယ္မ်ားက မည္မွ်အထိ ရွိေနၿပီနည္း။ အနာဂတ္၏ ပန္းေလးမ်ား အၿမဲအိပ္စက္ေနၾကၿပီ။ မည္သူ လႈပ္ႏိႈးေပးမည္နည္း။

ကေလးငယ္မ်ားကို အိပ္ေဆး ကဲ့သို႔ေသာ ထိုင္းမႈိင္းေစသည့္ေဆး တိုက္ေကြၽးသျဖင့္ ကေလးသဘာဝအရ လႈပ္ရွားမႈ မျပဳေတာ့ဘဲ မွတ္ဉာဏ္ခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္း၊ စားခ်ိန္ မမွန္သည့္အတြက္ အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္လာေၾကာင္း ဆရာဝန္တစ္ဦး က ရွင္းျပသည္။

“ေနာက္ဆုံး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္က ဒီလို ထိုင္းမႈိင္းတဲ့ အရသာမ်ဳိးကို စြဲလမ္းေနရာက မူးယစ္ေဆးစြဲတဲ့အထိ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္” ဟု ကေလးငယ္မ်ားအား အိပ္ေဆးမ်ား တိုက္ေကြၽးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ ပရဟိတ ေဆးခန္းတစ္ခုမွ ေဒါက္တာေက်ာ္စြာဦးက အိပ္ေဆးတန္ခိုးျဖင့္ အိပ္စက္ေနရသည့္ လူမမည္ ကေလးမ်ားအေရး ေထာက္ျပလာသည္။

အိပ္ေဆးျဖင့္ အၿမဲအိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ကေလးငယ္မ်ားထဲတြင္ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္ရာ ႏွစ္လသမီး အရြယ္ကပင္ ေတာင္းစားသည့္ ကေလးအျဖစ္ ငွားရမ္းခံခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။

အမ်ားတကာ၏ က႐ုဏာတရားကို ခ်ဴႏိုင္ေရးက မလြယ္။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ဝန္းက်င္က ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ ေတာင္းရမ္းသူ နယ္ပယ္တြင္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ အတု၊ ယင္ေကာင္ တေလာင္းေလာင္းျဖင့္ အနာမ်ား ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ ေဝဒနာသည္အတု စသည့္ အတုလုပ္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ား ေခတ္စားခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ ေတာင္းရမ္းမႈ အေထာက္အကူျပဳ အတုကိစၥရပ္ မ်ားကိုလည္း ေခါင္းေပါင္းမ်ားက တာဝန္ယူ ေပးရျပန္သည္။

ပုံမွန္ထက္ က႐ုဏာေၾကး ပိုေမွ်ာ္လင့္ ၾကသူမ်ားသည္ ကမာၻေက်ာ္ ေငြလိႈင္ကို ေက်ာ္၍မရ။ ကမာၻေက်ာ္ ေငြလိႈင္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကရသည္။ အနာတု၊ ဖန္တီးမႈ အတုလုပ္ရာတြင္ ကမာၻေက်ာ္ ေငြလိႈင္က နာမည္ႀကီးသည္။

ကမာၻေက်ာ္ ေငြလိႈင္သည္ ထန္းလ်က္ရည္၊ ပတ္တီးစသည့္ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ အနာႀကီး ေရာဂါသည္အတု၊ အနာတုမ်ားကို အခေၾကးေငြယူ၍ ျပဳလုပ္ေပးသည္ဟု ေခါင္းေပါင္း လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးသူ ကိုေဇာ္ေလးက ဆိုသည္။

အတုအေယာင္မ်ားျဖင့္ က႐ုဏာေၾကးကို ခ်ဴယူေသာေခတ္က ကုန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မႏုႏုေအးတို႔ ေခတ္တြင္ေတာ့ ေတာင္းရမ္းသည့္ပုံစံက ေျပာင္းလဲလာသည္။ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ေစ်းေပါသည့္ အက်ႌအေဟာင္း၊ အေရာင္ႏြမ္း ထဘီေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ကာ သနပ္ခါး အေဖြးသားျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ရေလ့ရွိသည္။ မႏုႏုေအး၏ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေရာက္သည့္ ပုံစံက လတ္တေလာတြင္ ေခတ္စားလာသည့္ ေတာင္းရမ္းမႈ နည္းသစ္ပင္။

ဘတ္စ္ကားေလးေပၚတက္၊ စာရြက္ေလးေတြ လိုက္ေဝ႐ုံျဖင့္ ေငြေၾကး တစ္စုံတစ္ရာ အလြယ္တကူ ရေနသည့္ ေခတ္အခါႀကီးတြင္ ယင္းေလာကမွ ႐ုန္းထြက္လိုသူမ်ား ရွိသလို ႐ုန္းထြက္ရန္ မႀကဳိးစားေတာ့ဘဲ ေရစုန္ေမွ်ာ လိုက္ေနသူမ်ားလည္း ေတာင္းရမ္းသူ ေလာကတြင္ ဒုႏွင့္ေဒး။

သို႔ေသာ္ အရလြယ္ အစားေခ်ာင္ ဘဝတြင္ ေရစုန္ေမွ်ာ၍ လမ္းဆုံးေလွ်ာက္မည့္ သူမ်ားထဲတြင္ မႏုႏုေအးမပါ။ သူတကာေပးမွကမ္းမွ စားရ ေသာက္ရသည့္ ဘဝအေျခအေနကို မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ စိတ္ကုန္ စိတ္ပ်က္စ ျပဳေနသည္။
“သမီး ဒီဘဝကေန တစ္ေန႔ေတာ့ ႐ုန္းထြက္မွာပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက က်င္လည္ခဲ့ၿပီး ဒီေခါင္းေပါင္းေတြ လက္ထဲမွာပဲ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိး ေတာင္းရမ္းခဲ့ရတာပါ” ဟု မႏုႏုေအးက ဖြင့္ဟလာသည္။

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ အပ်ဳိေဖာ္ဝင္စ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ ဘဝေရွ႕ေရးေတြးကာ ရတက္မေအး ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်၍ မိသားစု အသိုက္အၿမံဳတစ္ခုကို အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္လိုဟန္ ရွိသည္။

“ဒီတိုင္းဆို အိမ္ေထာင္ရက္သား က်လည္း လင္ေကာင္းသားေကာင္း ရဖို႔မလြယ္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ခ်င္တယ္။ ကိုယ္က စာလည္း မတတ္ေတာ့ တျခားအလုပ္က မလြယ္ဘူး။ ဒီအလုပ္ႀကီးကို မလုပ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း တျခားနည္းနဲ႔ ေငြမရွာတတ္ေတာ့ ဒီထဲပဲ လည္ေနတာ” ဟု မႏုႏုေအးက ညည္းတြားလ်က္ ဆိုသည္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ရွိ ေတာင္းရမ္းသူ တစ္ဦး၏ တစ္ေန႔တာ ဝင္ေငြသည္ ပ်မ္းမွ် က်ပ္ ၅၀၀၀ မွ က်ပ္ ၇၀၀၀ ၾကားတြင္ ရွိသည္။ ဤသည္ကလည္း အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွားပါးေနေသးသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ ပို၍ မ်ားလာေစမည့္ မက္လုံးတစ္ခု သဖြယ္။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္၏ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူမ်ားတြင္ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးငယ္မ်ား၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ားသာမက မသန္စြမ္းမ်ားလည္း ပါဝင္လ်က္ ရွိသည္။ အရြယ္စုံ ပုံသဏၭာန္စုံျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေနၾကသည္။ သမၼာ အာဇီဝ ဘဝေပး အေျခအေနအရ လုပ္ကိုင္ေနရသူမ်ား ရွိသလို အစားေခ်ာင္ အက်င့္ပ်က္မ်ားလည္း ေရာေထြးလ်က္ ရွိသည္။

“ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေျခတစ္ဖက္ ျပတ္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ေန႔တိုင္းလာထိုင္တယ္။ မနက္ဆို သူ႔မိန္းမလို႔ ထင္ရတဲ့တစ္ေယာက္ တကၠစီနဲ႔ လာပို႔သြားတာဗ်။ တစ္ေနကုန္ ဒီနားမွာပဲ။ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွာ ထမင္းဘူးလည္း ပါတယ္။ ည ၇ နာရီေလာက္ဆို သူ႔မိန္းမက တကၠစီနဲ႔ပဲ လာျပန္ေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာင္ တကၠစီ ေန႔တိုင္း မစီးႏိုင္ဘူးဗ်” ဟု ရန္ကင္းၿမဳိ႕နယ္မွ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ထြန္းက ဆိုသည္။

ယင္းသို႔ ေငြရလမ္းသာ၍ အမ်ားအျမင္ နိမ့္က်သည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ဤ ဒြန္းစ႑ား အလုပ္ကို ေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူ မ်ားမွာလည္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၏ လမ္းမမ်ားေပၚ ဟိုမွာသည္မွာ ေတြ႕ေနရၿမဲ။

လူစည္ကားရာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕လယ္တြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သည့္ အဘိုးအိုတစ္ဦး၏ သမီးျဖစ္သူသည္ ရပ္ကြက္အတြင္း၌ ေငြတိုးေခ်းစား ႏိုင္သည္အထိ ေခ်ာင္လည္သူတစ္ဦး ျဖစ္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ဖူးႀကံဳဖူးေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ ေျပာလာသူက ေရႊျပည္သာၿမဳိ႕နယ္ ထန္းေျခာက္ပင္ ရပ္ကြက္တြင္ ေနထိုင္သူ ကိုေအာင္လင္းစိုး ျဖစ္သည္။

ပုံသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ကြက္ အဖုံဖုံျဖင့္ ေတာင္းရမ္းသူ ေလာကတြင္ ကမာၻလွည့္ ခရီးသြားမ်ားကို ပစ္မွတ္ထား ေတာင္းရမ္းသူမ်ားလည္း ရွိလာသည္ဟု ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ရွိ ဧည့္လမ္းညႊန္ အသိုင္းအဝိုင္းက ဆိုသည္။
“သူတို႔က မရွိလို႔ေတာင္းတာ ဆိုေပမယ့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကို အမ်ားႀကီး ထိခိုက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆိုတာက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔ကို သနားၾကၿပီး ကူညီလိုက္ၾကတာ ရွိသလို တခ်ဳိ႕ကလည္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ၿပီး နင္တို႔ တိုင္းျပည္က ဒီလိုပဲလားဆိုၿပီး ေျပာတဲ့သူေတြ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္လူမ်ဳိးကို အထင္ေသးသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ” ဟု ျပင္သစ္ ဧည့္လမ္းညႊန္ တစ္ဦးျဖစ္သူ မလတ္လတ္စိုးက ဖြင့္ဟသည္။

ဟာေနေသာ ဝမ္းကို ေပြ႕ပိုက္ထား သူမ်ားအတြက္ ႏိုင္ငံဂုဏ္သိကၡာ ထိခိုက္ႏိုင္ေျခရွိ၊ မရွိ ဆိုသည့္အဆင့္ထိ ေတြးေတာေနခ်ိန္ မရွိသကဲ့သို႔ ေတြးေတာ ခ်ိန္ဆႏိုင္စြမ္းလည္း နည္းေနမည္မွာ အမွန္။ သမုဒၵရာ ဝမ္းတစ္ထြာ အေရးသာ သူတို႔အတြက္ အဓိက။ လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရး ခက္သလို ဝမ္းေရးထက္ အလိုေလာဘ မျပည့္သည့္အေရးက သာ၍ ခက္သည္ဟု ဆိုရမည္။

ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူမ်ား ေလာကတြင္ အမွန္တကယ္ ေနေရး၊ စား ေရး ဘဝရပ္တည္ေရး ခက္ခဲ၍ ယင္းဘဝတြင္ က်င္လည္ စားေသာက္ ေနရသူမ်ားရွိ သကဲ့သို႔ အခ်ဳိ႕သည္လည္း ေငြရေပါက္ ရလမ္းလြယ္၍ အေယာင္ေဆာင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။
အေယာင္ေဆာင္ လႈပ္ရွားေနသူ မ်ားတြင္ သာသနာ့ အေရၿခံဳ လုပ္စားေနသူ မ်ားကလည္း ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ လမ္းႀကဳိ လမ္းၾကားမက်န္ ဘတ္စ္ကားေပၚအဆုံး ၿမဳိ႕နယ္စုံ ေနရာစုံ၌ ခပ္စိပ္စိပ္ ေတြ႕လာရသည္က ရန္ကုန္ၿမဳိ႕၏ နိစၥဓူဝ ျမင္ကြင္းတစ္ခုႏွယ္။

“ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲမွာ သီလရွင္ေလးႏွစ္ပါး အလွဴခံရင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာ ေတြ႕ဘူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ငါ့ခြင္လာမလုနဲ႔ ဒါနင့္ခြင္ မဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ေျပာ ေနေတာ့မွ အတုေတြမွန္း ရိပ္မိတာ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္က ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဆိုေတာ့ တျခားဘာသာဝင္ေတြကို ရွက္မိတယ္။ မလုပ္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တယ္” ဟု သာသနာ့ အေရၿခံဳ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရသူ ကိုျမတ္သူေအာင္က အလိုမက်ဟန္ စြက္လ်က္ဆိုသည္။

အစားေခ်ာင္၍၊ ဘဝအေနအေျခ မေပး၍ စသည့္မ်ဳိးစုံေသာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေနသူ ဒြန္းစ႑ားမ်ားကို ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ သိကၡာအရဟုဆိုကာ ရွင္းလင္းသည့္ စီမံခ်က္ မ်ားသည္လည္း မၾကာခဏ ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာေလ့ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ အလုပ္တို႔က မျဖစ္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ဝန္ ဦးေအာင္သိန္းလင္း လက္ထက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ရွိ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူ ၇၀ ခန္႔ကို ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ လက္ေအာက္ရွိ ဌာနမ်ား၌ အလုပ္ခန္႔ထား ေပးေသာ္လည္း အမ်ားစုက မလုပ္လိုၾက။

အလုပ္မွထြက္၍ ျပန္လည္ ေတာင္းစားမႈမ်ား ရွိခဲ့သည္ဟု ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ၏ ဦးစီးအရာရွိတစ္ဦးက အတည္ျပဳသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ သန္႔ရွင္းသာယာ လွပေရးႏွင့္ အဆင့္ျမႇင့္တင္ေရး ဦးစီးေကာ္မတီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္ တစ္ရပ္တြင္ ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြင္းက ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူ အေယာက္ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီး အေရးယူမႈမ်ား ျပဳခဲ့သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ေတာင္းရမ္းမႈ ပေပ်ာက္ေရး အစီအစဥ္အရ အဆိုပါ ဖမ္းမိသည့္ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားကို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း ပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားေပးလ်က္ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီ သန္႔ရွင္းေရးဌာနတြင္ အလုပ္ လုပ္လိုပါကလည္း ေနစရာေပးကာ အလုပ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ျပဳလ်က္ ရွိသည္ဟု အဆိုပါ ေကာ္မတီ၏ ထုတ္ျပန္ခ်က္မ်ားအရ သိရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေတာင္းရမ္းသူက ေလ်ာ့မသြား။
အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ တစ္ခြင္တြင္ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္သူမ်ား သာမက က်ဴးေက်ာ္ ဖ်က္သိမ္းမႈေၾကာင့္ အိမ္ရာမဲ့မ်ားကလည္း တစတစ တိုးပြားလာေနသည္။ ေနရာမဲ့၊ အလုပ္အကိုင္မဲ့ မိသားစု ဘဝအေျခအေန မဲ့ရာကတစ္ဆင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူမ်ား ပို၍ မ်ားလာျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းအနီးတြင္ ကေလးငယ္ တစ္ဦးႏွင့္အတူ ေတာင္းရမ္း စားေသာက္ေနသူ မဘီဘီက ဆိုသည္။ ဘ၀ အေျခအေနမေပး၍ ေတာင္းရမ္းသူဘဈ ေရာက္ေနသည့္တိုင္ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ခံရသည့္ဘဝက မလြတ္ ၾကေသးေခ်။

ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ရွိ ေတာင္းရမ္းသူ အမ်ားစုမွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ကေလးငယ္မ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား ျဖစ္လ်က္ရွိသည္။ အဆိုပါ ေတာင္းရမ္းသူမ်ားအေပၚ ေခါင္းပုံျဖတ္ အျမတ္ထုတ္ေနသူမ်ားက အျခားေတာ့မဟုတ္ အေျခအေနမဲ့ လူမိုက္ဆန္ဆန္ ေယာက္်ားရင့္မာႀကီးမ်ားက အုပ္စုဖြဲ႕ မိုက္ေၾကးခြဲေနသည့္ ေခါင္းေပါင္း ဆိုသူမ်ား ျဖစ္သည္။

“ေတာင္းရမ္းသူ အခ်င္းခ်င္း ဂိုဏ္းဖြဲ႕ၿပီး အျမတ္ထုတ္တဲ့ကိစၥ အတြက္ေတာ့ အာဏာရွိတဲ့သူက အာဏာမရွိတဲ့ သူကို အျမတ္ထုတ္၊ ေငြေၾကးရွိသူက မရွိသူကို အျမတ္ထုတ္ရာကေန ေနာက္ ဆုံးေတာ့ မရွိတဲ့သူက မရွိတဲ့သူ အခ်င္းခ်င္း ရသေလာက္ ျပန္အျမတ္ထုတ္တဲ့ စနစ္ႀကီး ထြန္းကားလာတာ။ ၾကားထဲက အမ်ဳိးသမီးနဲ႔ ကေလးေတြအမ်ားစု ပါဝင္တဲ့ ျပည္သူလူထုကို ဓားစာခံေတြအျဖစ္၊ သားေကာင္ေတြအျဖစ္ တြန္းပို႔ေပးထားပါတယ္” ဟု ခ်င္းမိုင္အေျခစိုက္ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (ျမန္မာႏိုင္ငံ) ၏ အႀကံေပး အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးျဖစ္သူ ဆရာမ မိဆူးပြင့္က ေတာင္းရမ္းသူမ်ားအၾကား လုပ္အားေခါင္းပုံျဖတ္ေနမႈကို ေထာက္ျပ ေဝဖန္လာသည္။

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ အေရာင္စုံ ေတာင္းရမ္းစားသူမ်ားအၾကား ရန္ကုန္ ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးက ေခါင္းငံု႔ မ်က္ႏွာငယ္ ေနရရွာသည္။ တစ္ဖက္တြင္လည္း အိမ္ရာမဲ့ က်ဴးေက်ာ္ ျပႆနာႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္း ရွားပါးမႈ ျပႆနာမ်ား အေရးက ေျပၿငိမ္းသြားျခင္း မရွိ။ အလုပ္လက္မဲ့ အိမ္ေျခမဲ့မ်ားက ဒီေရအလား တိုးလာေနေခ်ၿပီ။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရး ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ဝင္ေငြက ျပားျပားဝပ္လ်က္။

ဤသို႔ဆိုလွ်င္ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ စာရြက္ေလးေတြ လိုက္၍ ေဝေနရပါဦးမည္။

ဘတ္စ္ကားေပၚ ၌ ေဝငွလိုက္ေသာ စာရြက္ေလးမ်ားကို ျပန္လိုက္ သိမ္းခ်ိန္မွာေတာ့ စာရြက္ေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေငြအေႂကြ တစ္ရာတန္ႏွင့္ ႏွစ္ရာတန္အခ်ဳိ႕ ပါလာတတ္ၿမဲ။ စာရြက္ေလးမ်ားႏွင့္ ညႇပ္၍ ပါလာေသာ ေငြအေႂကြအခ်ဳိ႕ကို လြယ္အိတ္ထဲ လုံးထည့္လိုက္ၿပီး မွတ္တိုင္သို႔ ထိုးဆိုက္လိုက္ေသာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။
ညေနေစာင္းလွ်င္ ေခါင္းေပါင္းကို ႏွစ္ေထာင္က်ပ္ ေပးၿပီးပါက မႏုႏုေအး၏ အိမ္အျပန္တြင္ ေငြသုံးေထာင္ခန္႔ က်န္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လုံးျခာလိုက္ေနေသာ ေတာင္းရမ္းမႈ သံသရာထဲမွ မႏုႏုေအးတစ္ေယာက္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ေသး။ နစ္ၿမဲနစ္လ်က္။

“တစ္ေန႔ကို ငါးရာေတာ့ စုမဲထည့္တယ္။ စုမဲထုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ EVD ဆိုတဲ့ တီဗီေသးေသးေလး တစ္လုံးဝယ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ ေခြလည္း ထိုးၾကည့္လို႔ ရတယ္ေလ” ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရွိ ဒြန္းစ႑ားလုပ္ငန္း၏ ယူနစ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ မႏုႏုေအး တစ္ေယာက္ သူ၏ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေျပာျပေနသည္။

ကားေပၚမွ ျပန္သိမ္းလာေသာ စာရြက္အပိုင္းေလးမ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္စီကာ ကားမွတ္တိုင္သို႔ ေနာက္ထပ္ ထိုးဆိုက္လာမည့္ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းကို မႏုႏုေအး ဆက္ေမွ်ာ္ေငးေနလ်က္။

ခက္ေဇာ္

The Voice