ဂ်ာမနီေရာက္ အဂၤလန္သူ
အဂၤလန္ႏုိင္ငံသူ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ ေရာက္လာၿပီ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ အေဖက ဂ်ာမနီႏိုင္ငံကို သံ႐ံုးအမႈထမ္းအေနနဲ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖုိ႔ အမိန္႔က်လာတယ္။ ဝန္ထမ္းဆုိတာ ကမ္းနားသစ္ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့ ေျပာင္းဆုိ ေျပာင္း႐ံုေပါ့။ ရာထူးလည္း တုိးလာတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္ သူ႔မိသားစုနဲ႔အတူ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္လို႔မွ တစ္လမျပည့္ေသးဘူး၊ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွ မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းစတက္ရတယ္။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံမွာ မူႀကိဳေက်ာင္း ဆုိတာကNursery ဆုိတဲ့အတုိင္း ျပဳစု႐ံု၊ ပ်ဳိးေထာင္႐ံု၊ ေစာင့္ေရွာက္႐ံုျဖစ္ၿပီး စာကိုအတင္းအဓမၼ (မတတ္ရေကာင္းလားဆုိတဲ့ စိတ္ေလာဘနဲ႔) သင္မေပးေသးပါဘူး။ မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ သီခ်င္းဆုိမယ္၊ ကမယ္၊ ကစားမယ္၊ စကားေျပာမယ္၊ အိပ္မယ္၊ စားမယ္၊ ေျပးလႊားခုန္ေပါက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနမယ္၊ သဘာဝကို ကေလးနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ထိေတြ႕ေစရမယ္။ ဆရာက တုိက္႐ိုက္စာသင္ မေပးေသးဘူး။ ကေလးဘာသာ သဘာဝအရ သူခံစားသလို၊ ျမင္သလို သင္ယူေစတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္လည္း ေဆာ့လိုက္၊ ကလိုက္နဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္ေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မေက်နပ္တာ တစ္ခုေပၚလာတယ္။ သူ႔ေဘးနားက သူ႔ရြယ္တူ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကိုဟက္ဟက္ပက္ပက္ စကားမေျပာၾကဘူး။ သူကလွမ္းေျပာလည္း ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြက သူ႔ကိုမ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ရပ္နားေထာင္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေမကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ သူ႔မွာ စကားေျပာေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိဘူး။ သူစကားေျပာရင္လည္း သူတုိ႔က ျပန္မေျပာဘူး။ စိတ္တုိတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။ သည္ေတာ့ အေမက မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြက ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးေတြ၊ မင္းက အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး လူမ်ဳိးမတူရင္ ဘာသာစကားလည္း မတူဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေျပာတာ သမီးနားမလည္သလို သမီးေျပာတာလည္း သူတုိ႔နားမလည္ တာေၾကာင့္ေပါ့။ တစ္ေန႔ေန႔ သမီးနဲ႔ ဘာသာတူတဲ့လူေတြ႔ရင္ သမီးစကားေျပာလို႔ ရမွာေပါ့လို႔ ရွင္းျပတယ္။ သည္ေတာ့မွ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္ နည္းနည္းသေဘာ ေပါက္သြားတယ္။ ဘာသာစကားမတူရင္ စကားေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။ ဒါဆုိကမၻာေပၚမွာ ဘာသာမတူသူေတြ စကားေျပာလုိ႔ မရၾကေတာ့ဘူးလာ။ ဘာသာစကားေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျပားေနသလဲ။ ဒါဆုိ လူခ်င္းအတူတူ စကားေျပာလို႔ မရမယ့္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနမလဲ။ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ေခါင္း႐ႈပ္သြားပါတယ္။
ဂ်င္းနီ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႔ ေက်ာင္းထဲက ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ သူနဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ကိုယ္ခႏၶာတည္ေဆာက္ပံု မတူတာ မရွိပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္မိေလ ဂ်င္းနီနဲ႔ သူတို႔ဟာ ပိုတူေလေလပါပဲ။ သူတုိ႔စားသလို ဂ်င္းနီစားတယ္။ သူတုိ႔ ကစားသလို ဂ်င္းနီကစားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ဂ်င္းနီၾကားမွာ မတူတာဆုိလို႔ သူတုိ႔ေျပာတာ ဂ်င္းနီနားမလည္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မူႀကိဳေက်ာင္းမွာ ႏွစ္လၾကာလာတဲ့ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္တည္း ကစားစရာအခ်ဳိ႕နဲ႔ ကစားေနပါတယ္။ ဒီလိုကစားေနတုန္း ဂ်င္းနီလက္ထဲမွာ ပုလင္းအဖံုးက လက္ကေခ်ာ္ထြက္ၿပီး လြင့္သြားပါတယ္။ ဘယ္ဘက္ကို လြင့္စဥ္သြားမွန္းမသိလို႔ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီမနက္မွ ေက်ာင္းကိုေရာက္လာတဲ့ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံသူေလးက ဂ်င္းနီအဖံုးကို ကိုင္လာၿပီး ေပးပါတယ္။ ဂ်င္းနီက သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ အားရပါးရ ျပံဳးျပလိုက္ပါတယ္။ နယ္သာလန္သူေလးကလည္း အားရပါးရ ျပန္ျပံဳးျပပါတယ္။
ဂ်င္းနီေလး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေမကို ေန႔ခင္းကအေၾကာင္း ျပန္ေျပာတယ္။
“အေမေရ.. အေမ.. သမီး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရၿပီ”
“ဟုတ္လား”
“သူက နယ္သာလန္သူ အေမရဲ႕”
“အင္း ဆုိပါဦး”
“သူက သမီးနဲ႔ စကားေျပာတာခ်င္း မတူေပမယ့္ ျပံဳးျပတာက်ေတာ့ သမီးတုိ႔ အဂၤလန္သူေတြလိုပဲ ျပံဳးျပတယ္”
“ေကာင္းတာေပါ့ သမီးရယ္”
တစ္ကမၻာလံုး ျပံဳးတတ္တယ္
ဂ်င္းနီဆုိတဲ့ ကေလးမတစ္ေယာက္က အျပံဳးကို အဂၤလန္သူေတြပဲ ပိုင္ဆုိင္တယ္လို႔ ထင္ထားပံုရပါတယ္။ နယ္သာလန္သူရဲ႕ အျပံဳးဟာ သူတုိ႔အဂၤလန္သူေတြသာ ပိုင္ဆုိင္တဲ့အျပံဳးကို ယူျပံဳးတယ္လို႔ အတၱႀကီးႀကီး၊ အျမင္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ကေလးလို မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။
စင္စစ္ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြဟာ လူမ်ဳိးကိုလိုက္ၿပီး၊ ဘာသာကိုစြဲၿပီး၊ ႏုိင္ငံကို မွီၿပီး၊ ေဒသကိုအေျခခံၿပီး ေျပာင္းလဲျဖစ္ ေပၚေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးသား ထဲက စီးယိုစိမ့္ထြက္လာတဲ့ျဖစ္စဥ္ကို ႐ုပ္ခႏၶာအေနနဲ႔ သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးသားက ေပ်ာ္ေနရင္ ႐ုပ္သေကၤတက ျပံဳးေန၊ ရယ္ေန၊ မ်က္ႏွာက ရႊင္ျပေနမွာပါ။ အဂၤလိပ္လည္း ျပံဳးတတ္တာပဲ။ ဂ်ာမနီလည္း ရယ္တတ္တာပဲ။ ျမန္မာေတြလည္း ရႊင္ျပံဳးေနတတ္တာပဲ။
အတၱေတြနဲ႔ ႐ုပ္ခႏၶာကို မာေအာင္၊ တင္းေအာင္၊ ထက္ေအာင္၊ စမတ္က်ေအာင္၊ သူမ်ားထက္သာေအာင္၊ ဘယ္လိုတည္ေဆာက္ ထားထား၊ ႏွလံုးသားက ခံစားခ်က္ကို ႐ုပ္ခႏၶာက တာရွည္ေတာင့္ခံ ဖံုးဖိမထားႏိုင္ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ေတြက စမတ္က်တယ္။ ကိုရီးယားေတြက ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာေတြက ေဖာ္ေရြတယ္လို႔ ေယဘုယ်ေကာက္ခ်က္ ဆြဲၾကေပမယ့္ ႏွလံုးသားထဲ ဝင္ၾကည့္တဲ့အခါ ႏွလံုးသားရပ္ဝန္းမွာရွိတဲ့ ျဖဴစင္မႈ၊ ညစ္ပတ္မႈ၊ သေဘာထားႀကီးမႈ၊ သေဘာထားမႀကီးမႈေတြက ရာခိုင္ႏႈန္းခ်င္း၊ အတုိင္းအဆ ပမာဏခ်င္း၊ ပိန္မသာ လိန္မသာ ရွိေနၾကတာပါ။ သူ႔လူမ်ဳိးက နိမ့္တယ္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးက သာတယ္လုိ႔ အတၱရွိၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားပီပီ ထင္တစ္လံုးနဲ႔ ထင္ေနၾကေပမယ့္ အျပံဳးေတြက အတူတူပါပဲ။
မ်က္ရည္က် ငိုယိုေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေယဘုယ်ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ဒါဟာကမၻာေပၚရွိတဲ့ လူသားတုိင္းရဲ႕ ေယဘုယ်က်တဲ့ သ႐ုပ္သကန္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ထုိ႔အတူ တုတ္ဆြဲ၊ ဓားဆြဲ ရမ္းကားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမတၱာတရားေတြ ျပည့္ဝေနတယ္။ ႏူးည့ံေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတဲ့ ႏွလံုးသားျပည့္လွ်မ္း ေနတယ္လို႔ ယူဆလို႔ မရပါဘူး။ ၾကမ္းတမ္းေနတယ္။ ႐ိုင္းစိုင္းေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။
ဆုိေတာ့ ျပံဳးတယ္၊ ရယ္တယ္၊ ငိုတယ္၊ စိတ္ဆုိးတယ္၊ စိတ္ရႊင္လန္းတယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ မုန္းတယ္စတဲ့ ဟန္ေဆာင္လို႔ မလြယ္ကူတဲ့ လူသားရဲ႕ ပကတိျဖစ္ရပ္ေတြဟာ လူသားမွန္သမွ်မွာ ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေနမွာပါ။ ဘာသာစကား ႂကြယ္ႂကြယ္ဝဝ ေဖာ္ျပေနေပမယ့္ ႏွလံုးသာရဲ႕ ပကတိခံစားခ်က္က ဘာသာစကား မလိုပါဘူး။ ေဝါဟာရႂကြယ္ႂကြယ္ မလိုပါဘူး။ ခ်စ္ေနလ်က္နဲ႔ မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ စကားေျပာေနတာဟာ စကားလံုးေခၚတဲ့ ေဝါဟာရဖြံ႔ၿဖိဳး လာမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝါဟာရႂကြယ္ေလေလ၊ ႏွလံုးသားရဲ႕ ပကတိခံစားမႈနဲ႔ ပိုနီးသလိုလိုနဲ႔ ပိုေဝးလာေလေလ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ရဲ႔နဲ႔ မုန္းစကားေျပာသူေတြ မုန္းရဲ႕နဲ႔ ခ်စ္စကား ေျပာေနသူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာေနပါၿပီ။
ျပံဳးတယ္ဆုိတာ တစ္ကမၻာလံုး၊ လူသားအားလံုး ပိုင္ဆုိင္တဲ့ ႏွလံုးသားပစၥည္းပါ။ ဘာသာစကား တူစရာမလိုပါဘူး။ သာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အဆင့္အတန္း ခြဲျခားမထားပါ။ ႏွလံုးသားက ေက်နပ္ရင္ ျပံဳးမယ္။ ႏွလံုးသားမုန္းရင္ မဲ့မယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနရင္ ငိုမယ္၊ ဘာသာစကားေတြ၊ လူမ်ဳိးေတြ၊ အဆင့္အတန္းေတြ၊ အသားအေရာင္ေတြ၊ ကိုးကြယ္မႈ ဘာသာေတြနဲ႔ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ခြဲျခားခြဲျခား လူသားဟာ လူသားပါပဲ။
လူနဲ႔ လူခ်င္း ဘာလို႔ တစ္မူးပို႐ွဴခ်င္သလဲ
ယေန႔လူေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ျပႆနာေတြ ဗရပြ ႐ႈပ္ေထြးေနၾကရသလဲ။ လူေတြမွာ ျပႆနာေတြ ကပ္ျငိပါေနလို႔ အခ်ဳိ႕အိမ္ေတြမွာ “လူသာလာပါ။ ျပႆနာေခၚမလာပါနဲ႔” လုိ႔ စာတန္းေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ျမင္ဖူးၾကမွာပါ။ ဒါက လူေတြဟာ ျပႆနာသတၱဝါေတြဆုိတာ လက္ခံထားၾကတဲ့ သေဘာျဖစ္ပါတယ္။ စင္စစ္ ျပႆနာရွိတာဟာ ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာကို မရွင္းခ်င္တာသာ ျပႆနာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ မရွင္းႏုိင္သလဲဆုိရင္ လူတို႔ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အျပံဳးေတြအစား အမုန္းေတြ ဖုံးေနခဲ့လို႔ပါ။ အတၱႀကီးသူႏွစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေတြ႔ေနပါလ်က္ ဘယ္သူက စျပံဳးျပမလဲလို႔ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အကဲခတ္ရင္း တင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔ ေက်ာခိုင္းလိုက္ၾကတာပါ။ ပင္ကိုႏွလံုးသားက ျပံဳးခ်င္တာကို ဖံုးဖိၿပီး မ်က္ႏွာတင္းတင္း ထားရတာဟာ မူလ႐ုပ္ထက္ ပိုဆုိးေစပါတယ္။ ႐ွဴးသိုးသိုး၊ ပံုဆုိးဆုိး လုပ္ထားရေလာက္ေအာင္ လူလူခ်င္းကိုယ္က ဘာေတြပိုထူးေနလို႔ တစ္မူးပို႐ွဴခ်င္ရတာလဲ။
ဆုိေတာ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ရင္ထဲက ခံစားခ်က္အမွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ျပတဲ့အေနနဲ႔ ျပံဳးျပရတာ ဘာမွဝန္ေလးစရာ မရွိပါဘူး။ အထင္ေသးစရာ မရွိပါဘူး။ ရင္ေအးစရာသာ ျဖစ္လာေစမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလန္လိုျပံဳးျပံဳး၊ နယ္သာလန္လိုျပံဳးျပံဳး၊ ဂ်ာမန္လိုျပံဳးျပံဳး၊ ျမန္မာလိုျပံဳးျပံဳး၊ ဘာသာစကားမလို မာနတရားမလို သဘာဝတရားရဲ႕ေအာက္မွာ ႏွလံုးသားထဲက အျပံဳးမ်ားကို အားရပါးရ ျပံဳးလိုက္ၾကရေအာင္။
ဂ်င္းနီတစ္ေယာက္ တစ္ကမၻာလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။
Eleven
No comments:
Post a Comment