ႏွစ္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္ေပါ့။ အလယ္ပုိင္းတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တုိင္းမွဴးကလည္း အသစ္စက္စက္ တုိင္းမွဴးေလးဆိုေတာ့ တုိင္းမွဴးရဲ႕ ဂါရ၀တရားဆုိတဲ့ အ႐ုိအေသေပးမယ့္ အတုိင္းအတာနဲ႔ ခႏၲီစဆုိတဲ့ သည္းခံႏိုင္ျခင္း ဒီဂရီကုိ သမီးေတာ္ေတြက စမ္းသပ္ၾကေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္းမွဴးအသစ္ေလးက ၀ါရင့္သမၻာရင့္ ဒုတုိင္းမွဴးနဲ႔ စစ္ဦးစီးမွဴးေတြကုိ သမီးေတာ္ေတြလာရင္ ဘာေတြေဆာင္ရမယ္ ေမးရေတာ့တာေပါ့။ အားလံုး တညီတၫြတ္တည္း ေျဖတဲ့ အေျဖကေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက စိန္ေရႊရတနာ ဆုိင္ေတြကုိ တန္ဖိုးႀကီးတာေတြ ထုတ္မျပဖို႔ ႀကိဳတင္ အေၾကာင္းၾကား ရလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ အေျဖရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သက္ဆုိင္သူေတြက ၿမိဳ႕ထဲက ေထာင္ကဲေတြကုိ လိုက္ေျပာရတာေပါ့။ မနက္ဖန္ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်း၀ယ္ထြက္မယ္။ ဆုိင္မွာ တန္ဖိုးႀကီးတာေတြ မျပပါနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တစ္ကမၻာလံုးမွာ စီးပြားရွာစားေနတဲ့ ေထာင္ကဲေတြ၊ ေပါက္ေဖာ္ေတြကေတာ့ ဒီသတင္းကုိ ေျပာင္းျပန္ သေဘာေပါက္လိုက္ ၾကပါတယ္။
သမီးေတာ္ေတြ ကားကုိယ္စီ၊ ေမာင္းမိမိႆံ ကုိယ္စီနဲ႔ ေရႊမႏၲေလးရဲ႕ နာမည္ႀကီး စိန္ေရႊရတနာ ဆုိင္ေတြကုိ တစ္ဆုိင္ၿပီး တစ္ဆုိင္ လွည့္လည္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြ၊ ေထာင္ကဲႀကီးေတြကုိ တန္ဖိုးႀကီးေပ့ဆုိတဲ့ ရတနာ ပစၥည္းေတြကုိ ေစ်းပါတင္ၿပီး ျပၾကပါေတာ့တယ္။ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း သိတာက ဒီေငြကုိ တုိင္းမွဴးက ရွင္းမယ္ဆုိတာရယ္၊ သမီးေတာ္ေတြက ႀကိဳက္တာကုိ ေကာက္ပဲ ယူသြားတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းမဆစ္ဘူးဆုိတာ ရယ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ကာ ျပင္ဦးလြင္ မတက္ခင္ မႏၲေလးမွာ တစ္ေန႔တာ ခရီးနားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ စာရင္းက ေနာက္ေန႔မွာ တုိင္းမွဴးကေတာ္ လက္ထဲ ေရာက္လုိ႔လာပါၿပီ။ ေငြပမာဏကုိ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ တုိင္းမွဴးကေတာ္ ေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေဘးက အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ေနတဲ့ တပ္မွဴးကေတာ္ေတြက ေျခမခ်ဳိးတဲ့သူနဲ႔ ႏွာေခါင္းကုိ ႐ွဴေဆးေတ့ေပးသူနဲ႔ လုပ္မွ ဟင္း…ဆုိၿပီး သက္မႀကီးခ်လို႔ သတိျပန္လည္ လာပါတယ္။
ၿပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ေငြစာရင္းကုိ ျပန္ၾကည့္ၿပီး အလယ္ပုိင္းတုိင္းက ရိပ္သာထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ၿပီး ငုိႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူ႔လက္ထဲမွာ ကုိင္ထားတဲ့ တစ္ရက္တာ ေစ်း၀ယ္စာရင္းက ဘယ္ေလာက္လုိ႔ ထင္ၾကပါသလဲ။ က်ပ္သိန္းေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ (အေမရိကန္ ေဒၚလာနဲ႔ဆုိ ေဒၚလာ တစ္သန္းေက်ာ္) ျဖစ္ေနလို႔ပါ။
ဒီေငြဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းမွဴးက ရွင္းေပးဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆုိတာ အာဏာရွင္ေခတ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သိလာၾကေလေတာ့ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ ရွင္းရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်း၀ယ္တာ သိန္းေလးရာေက်ာ္ ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ပုိက္ဆံနဲ႔ ရွင္းရမလဲဆုိတဲ့ ျမန္မာျပည္ ေအာက္ပုိင္းက တုိင္းမွဴးကုိ က်န္းမာေရး အေၾကာင္းျပၿပီး ျဖဳတ္ထားတာကလည္း ေရွ႕မွာ စံနမူနာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ မႏၲေလး ၿမိဳ႕သစ္ကုိ ထပ္မံတုိးခ်ဲ႕ၿပီး ေျမကြက္ေတြ ထပ္ေဖာ္ ရေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေျမကြက္ေတြကုိ တ႐ုတ္ေတြကုိ ေရာင္းၿပီးမွ သမီးေတာ္ေတြ ေစ်း၀ယ္ခဲ့တဲ့ စိန္ေရႊရတနာ ဆုိင္ေတြကုိ အေႂကြးျပန္ဆပ္ရပါတယ္။ ဒီလို လယ္ေတြသိမ္း၊ ေျမကြက္ေတြ ေဖာ္တာကုိ ဘယ္သူကမွ အေရးမယူတဲ့ အတြက္ တုိင္းမွဴးစိတ္ထဲမွာ သမီးေတာ္ေတြက သူ႔ကုိ ဘယ္လုိ စားကြက္ေတြ မႏၲေလးမွာ ရွိတယ္ဆုိတာ ျပသြားတယ္လုိ႔ေတာင္ တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း ေက်နပ္စိတ္ေတြ၊ သမီးေတာ္ေတြကုိ ၾကည္ညိဳတဲ့ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိမ္းလုိ႔ရတာ အကုန္သိမ္း၊ ေဆာက္လုိ႔ရတာ အကုန္ေဆာက္ မူ၀ါဒ ခ်မွတ္ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွင္ စိန္႔တုိင္းသားေတြ လက္ထဲ ၀ကြက္ အပ္လုိက္ပါေတာ့တယ္။
အလြန္ ေအးပါတယ္။ အလြန္ ႐ုိးပါတယ္။ ေတာသားႀကီးအတုိင္း ပါပဲလုိ႔ နာမည္ရတဲ့ တုိင္းမွဴးဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေျမကြက္ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔နဲ႔ ေျမကြက္ေတြ ေရာင္းဖုိ႔ပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ လက္ရဲဇက္ရဲ ျဖစ္လာၿပီး ေရႊတစ္ေခ်ာင္း ေျမာင္းေပၚမွာေတာင္ ကြန္ကရစ္ခင္းၿပီး ေစ်းဆုိင္ေတြကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ေနရာ ခ်တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ မူလေစ်းကုိေတာ့ သူနဲ႔ လက္၀ါးခ်င္း ႐ုိက္ထားတဲ့ ကန္ထ႐ုိက္လက္ထဲ ထုိးအပ္လုိက္တာေပါ့ေလ။
သူ႔ကုိလည္း သိပ္ေတာ့ အျပစ္ ေျပာလုိ႔မရေပဘူး။ သမီးေတာ္ေတြက မႏၲေလးကုိ ဂဒီးဂဒီး လာေနတာကုိး။ သူ႔မွာလည္း ေစ်းဖုိးရွာရင္း သူ႔အတြက္ပါေရာ ရွာေနရတာ မဟုတ္လား။ တကယ္ေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး အခုလို ေခတ္မီ အေဆာက္အဦးေတြ ေပၚလာတာ သမီးေတာ္ေတြကုိ ေက်းဇူးတင္သင့္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေစ်းဖုိး အတြက္ မႏၲေလးမွာ ၿမိဳ႕သစ္က အႀကီးႀကီး ေပၚလာတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက အေဆာက္အဦးေတြကုိ ကန္ထ႐ုိက္ စနစ္နဲ႔ အသစ္ ျပန္ေဆာက္ၾကရတယ္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲဒီအထဲမွာ ျမန္မာတုိင္းရင္းသား စစ္စစ္ေတြ ပုိင္တာ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီးကုိ စိန္႔တုိင္းသားေတြ လက္ထဲ ၀ကြက္ အပ္လိုက္ရတဲ့ တရားခံကေတာ့ စိန္ေရႊရတနာကုိ အလြန္မက္တဲ့ သမီးေတာ္ေတြ လက္ခ်က္ဟာ အဓိကပါပဲ။
ေနာက္ပုိင္းမွာ အဲဒီတုိင္းမွဴးကုိ ေတာ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူး တုိးေပးလုိက္ေပမယ့္ ေျမကြက္ အရသာ သိသြားတဲ့ အဲဒီ ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေနာက္ေရာက္တဲ့ ေနရာမွာပါ ေျမကြက္ေတြ ကုလားဖန္ထုိးတာ မ်ားသြားၿပီး သမီးေတာ္ေတြနဲ႔ ေပါက္ေရာက္တဲ့ မိသားစုတစ္စု ပုိင္တာကုိ သိမ္းမိရက္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ ရာထူးက ထုတ္ပယ္ ပစ္လုိက္တာပါပဲ။
သူ႔လက္ေအာက္က တုိင္းမွဴးေပါက္စ တစ္ေယာက္လည္း ဘုမသိ ဘမသိ ေရာေယာင္ ပါသြားေလရဲ႕။ ေျပာရရင္ သမီးေတာ္ေတြရဲ႕ ရာဇ၀င္မွာ ေထာက္ထားျခင္း၊ ငဲ့ညႇာျခင္း၊ သနားျခင္း၊ ကုိယ္ခ်င္းစာျခင္း လံုး၀ မရွိဘူးဆုိတာပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ သမီးေတာ္ေတြ အဂၤလိပ္စာ သင္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ႏုိင္ငံျခားဘာသာ သိပံၸက အဂၤလိပ္ကျပား ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ကုိ တာ၀န္ ခ်လုိက္ပါတယ္။
သမီးေတာ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေတာ္မွာ စာသြားသင္ဖို႔ပါ။ ဒီဆရာမႀကီး ခင္မ်ာ သူ႔ရဲ႕အျပင္မွာ သင္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြပါ ဖ်က္ၿပီး ပုိက္ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မရဘဲ သြားသြား သင္ေပးရတယ္။ အဲဒီလို သင္ဖုိ႔ ပထမဆံုးေန႔မွာပဲ သမီးေတာ္ေတြက ဒီအိမ္မွာ သင္ေပးရတယ္ဆုိၿပီး ဘာအခြင့္အေရးမွ ရမယ္ မထင္ပါနဲ႔။ ဒီအိမ္မွာ သင္ခြင့္ရတာကုိပဲ ဂုဏ္ယူပါလုိ႔ စစခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းပါတယ္။ ဆရာမႀကီးက စိတ္ေတြဆုိးေပမယ့္ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ စာသင္ရင္း မဟုတ္မခံ ဆရာမႀကီးကုိ ဘာေတြ ဘ၀င္မက်လည္း မသိပါဘူး။ ထား၀ယ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ခြင့္ အမိန္႔ ထြက္လာတယ္။ ဆရာမႀကီးမွာ အသက္ႀကီးမွ မိသားစုနဲ႔ခဲြၿပီး ထား၀ယ္ကုိ သံုးႏွစ္ ေရာက္သြား ရေလရဲ႕။ ေျပာရရင္ေတာ့ သမီးေတာ္ ရာဇ၀င္ကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ တစ္ေထာင့္ တစ္ည ပံုျပင္ပါပဲဗ်ာ။
လက္ေစာင္းထက္
Tomorrow Journal
No comments:
Post a Comment