ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ

( ထူးအိမ္သင္ဆုံးျပီး အမွတ္တရစာအုပ္ ၂၀၀၅ခုႏွစ္က
အစိမ္းေရာင္စာအုပ္ထဲတြင္ မ်ုဳိးေဆြသန္းေရးေသာစာ )

ေနေရာင္ ပူျပင္းလွတဲ့ မံုရြာၿမိဳ႕ရဲ႕လမ္းမေပၚမွာ ကတၱရာလမ္းေစးေတြ အေငြ႔ပ်ံ ေနတယ္။
ဗာဒံရြက္ေျခာက္ေတြက ေလ႐ူးေလးေနာက္ကို ေလွ်ာက္လိုက္ေနတယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထဲကလူေတြက နားကိုစြင့္ရင္း အေဝးကုိေငးေနၾကတယ္။
အဲ့ဒီ လူေတြၾကားမွာ ထိုင္ေနရင္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အသံကုိ စၾကားရတယ္။မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕သစ္ပင္ေတြက ကုပ္ဝပ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကတယ္။
မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြက ေလ႐ူးေနာက္ကို ေဝ့ခနဲ ပါသြားတယ္။
ေရေဝးသခၤ်ဳိင္းထဲမွာ လူေတြေယာက္ယက္ခတ္ေနတယ္၊ အဲ့ဒီ လူေတြ ၾကားကေန ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ဂူပိတ္ခါနီး လွစ္ခနဲအဖြင့္မွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားက အသံမဲ့၊ အသက္မဲ့။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေတြ႔ဆံုျခင္းမွာ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔စၿပီး မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြ
မွာအဆံုးသတ္တယ္။

အဲဒီ အစနဲ႔အဆံုးရဲ႕ၾကားထဲမွာ မံုရြာ၊ မႏၲေလးေက်ာင္းသား ေန႔ရက္ေတြမွာခင္ဗ်ားသီခ်င္းေတြနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုမွာ
မသိကၽြမ္းဘဲနဲ႔ အတူထိုင္ဖူးရင္း ၾကားလူတစ္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလုိ႔ ခဏ ခင္မင္ရဖူးတယ္။
လွည္းတန္းေစ်းေရွ႕မွာ ခင္ဗ်ားက ခရစၥမတ္ ဦးထုပ္နဲ႔ ပန္းသီးႀကီးႀကီး တစ္လံုးကိုင္ၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ရပ္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ‘စန္တာကေလာ့ႀကီးလား’ ဆိုေတာ့ ‘ဟုတ္တယ္’ လို႔ ေျဖဖူးတယ္။ ေခါင္းမွာပုဝါႀကီးစည္းလုိ႔ ၄၆ လမ္းမွာ တစ္ခါေတြ႔ေတာ့ ‘ကိုငွက္ ဦးေႏွာက္ေတြ လူခိုးမွာ စိုးရိမ္လုိ႔ ေခါင္းကိုထုပ္ထားတာလား’ ဆိုေတာ့ ‘ဟုတ္တယ္ကြ’ လို႔ ေျဖဖူးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဇိုင္းေတြေရးရင္း ခင္ဗ်ားတို႔ ေနထိုင္ရာ ဒီဂီတေလာကမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ခဲ့ ၾကပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ သၾကၤန္တစ္ခါလည္ရင္း ေရပက္တဲ့ လူေတြက ‘ထူးအိမ္သင္ဂိုက္ႀကီး ဖမ္းလာတဲ့လူ’ လုိ႔ ခင္ဗ်ားကို ဝိုင္းေအာ္ၾကတာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ ခင္ဗ်ားအေမရဲ႕ ေမာ္လၿမဳိင္ သၾကၤန္ထမင္း စားဖူးတယ္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခဏခဏ အတူထိုင္ဖူးတယ္။ စကားေျပာရတာ ကပ္တဲ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခဏခဏအျငင္းအခံု လုပ္ဖူးတယ္။ ေတြ႔ရင္ ျငင္းရတာလည္း သမိုင္းဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြက အဲဒီထဲမွာခင္ဗ်ား အားက်တဲ့သူေတြက ရာဇဓိရာဇ္၊ မင္းကံစီ။ အဲဒီလူေတြ အေၾကာင္းေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားက
မ်က္လံုးေတြ ေတာက္လက္လို႔၊ ရာဇဓိရာဇ္စီးတဲ့ ဆင္ေတာ္ ‘ငရက္ႏြဲ႔’၊ အပိုင္စားရတဲ့ စည္းစိမ္စာရင္းကို လႈပ္လႈပ္ရွိ ခင္ဗ်ား အလြတ္ရြတ္ၿပီ။ရာဇဓိရာဇ္ နဲ႔ ဗ်ည္းႏဲြ႔ စီးခ်င္းထိုးေတာ့ ဆင္ေတာ္ႏွစ္ေကာင္ရဲ႕ နာမည္က ဘာလို႔ ‘ငရက္ႏြဲ႔’ သြားတူရတာလဲေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘ရမ္ဘိုေခတ္စားေတာ့ အိမ္တိုင္း လိုလိုက ေခြးေတြ ရမ္ဘို ျဖစ္ကုန္တာေပါ႔’
ဆိုေတာ႔ ‘ဟုတ္သလိုေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါေတာ့ မင္းအေျဖ ဘဝင္မက်ပါဘူး’ လို႔ ခင္ဗ်ား
က အကန္လုပ္ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြပဲ ေတြ႔တုိင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ပထမျမန္မာေတြ ဘယ္ကလာ၊ နတ္ထိပ္ ေတာင္ၾကားက ျမင္းေတြနဲ႔ မဆင္းႏိုင္ပါ။ စာအေရးအသားေတြ ဘယ္ကလာ၊ခင္ဗ်ားနဲ႔ ျငင္းလို႔ ၿပီးမသြားေသးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါ။‘မင္းကို ငါေပးလို႔ ပိဋကတ္သံုးပံုရတာ’ ေျပာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က ‘ခင္ဗ်ားတို႔ သထံုကပိဋကတ္ကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မယူပါ၊ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက သထံုက ဟာက Third Edition ပါ။ သီဟိုဠ္မွာ
Fourth Edition ေပၚေနၿပီ၊သီဟိုဠ္က ယူတာေပါ႔ဗ်ာ၊ Edition အေဟာင္းႀကီးေတာ႔မယူေပါင္ဗ်ာ’
ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ႔ ‘ေအာင္မာ မဏိစႏၵာက်ေတာ့ ယူတယ္ေပါ့ေလ’ ‘မဏိစႏၵာႀကီးလည္း လွမယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ’၊ ‘ေအာင္မယ္ေလးကြာ မင္းတို႔အခု ငါတို႔ေမာ္လၿမိဳင္က နႏၵာလႈိုင္ကိုပဲ မင္းသမီးဆိုၿပီးၾကည့္ေနရတာ မဟုတ္လား’ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ‘မနႏၵာႀကီး မႀကိဳက္ပါဘူး၊ ခိုင္သင္းၾကည္ပဲႀကိဳက္တာပါ’၊ ‘အဲဒါေတာ့ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ တူသြားၿပီ၊ ဟား ဟား ဟား၊ ဒါက်မွ ဒီေကာင္နဲ႔ငါ မျငင္းရေတာ့တယ္’။

တစ္မိုးေအာက္မွာ မွတ္မွတ္ရရ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ၾကာၾကာေနဖူးတာ
ကုိေရႊ႕အခန္းမွာ ဂိမ္းေဆာ့ေနၾကတာ။ ကိုေရႊက ‘ဒဂံုျပန္မယ္’ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေနခဲ့ၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာဂိမ္း စစ္တိုက္တမ္း၊ ခင္ဗ်ားက TV ဂိမ္း ေကာ္ေဇာပ်ံစီးတမ္း၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စကားေတာင္ လွည့္မေျပာျဖစ္ၾကဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂိမ္းေဆာ႔ရင္အျပင္မွာ တကယ္ရွိတာေတြပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက အျပင္မွာ မရွိတဲ့ ကစားနည္းပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ အာလာဒင္ရဲ႕ ေကာ္ေဇာပ်ံစီးမယ္၊ မာရီယိုရဲ႕ မႈိ ပြင့္ေလးေတြ စားမယ္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္မွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ခ်က္စီေလာက္ေတာ့ လွမ္းၾကည့္ ၾကတယ္။ ခင္ဗ်ားက ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္လို႔၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ဖင္ခ် မထိုင္ဘူး။ ဆက္တိုက္ေဆာ့ၾကတာ။ ၃၆ နာရီ ေက်ာ္လိမ့္မယ္။
တယ္လီဖုန္းလာေတာ့ ခင္ဗ်ား ထကိုင္တယ္။ ‘မိသြယ္ ခင္ဗ်ားကိုလာေခၚေတာ့မယ္ မဟုတ္လား’
ဆိုေတာ့ ‘ဟုတ္တယ္’ တဲ႔။ အဲဒီက်မွ ရပ္ေတာ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္က်မွ ခင္ဗ်ားက အဆက္အစပ္
မရွိဘဲနဲ႔ ‘ေက်ာင္းဆရာ၊ ဒလေတာႀကီးတန္းမွာ မင္းရဲေက်ာ္စြာနဲ႔ ရာဇဓိရာဇ္ စီးခ်င္းထိုးၾကတုန္းက…..’
‘ဟာ ေတာ္ၿပီကိုငွက္ရာ၊ စီးခ်င္းမထိုးႏိုင္ေတာ႔ဘူး၊ ခိုင္သင္းၾကည္ပဲ’ လို႔ေျပာၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စစ္ေျပၿငိမ္းၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ေနတုန္း မိသြယ္ေရာက္လာၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေလေလွ်ာ့ၿပီးေခါက္သိမ္း သြားေရာ။ အဲဒီေနာက္ လူခ်င္း သိပ္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ပါ။
ခင္ဗ်ား ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ၊ မႈန္မိႈင္းေနတာ၊ ၾကည္လင္ေနတာ၊ ရီေဝေနတာ၊ သန္႔ရွင္း ေနတာ၊ ေနာက္က်ိေနတာ၊ တက္ႂကြေနတာ အားလံုးျမင္ဖူးပါၿပီ။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အမ်ားႀကီး မနီးစပ္ခဲ့ပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ့အႏုပညာနဲ႔ စိတ္ခံစားမႈကိုလည္း အမ်ားႀကီးမနီးစပ္ခဲ့ပါ။လူခ်င္း ခင္ေနေသာ္လည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔ အလုပ္မ်ားမ်ား မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ ႏွင္းဆီလႈိင္း Unplugged အယ္လ္ဘမ္နဲ႔ အေမ (သို႔မဟုတ္) ေမတၱာေတာ္ဘြဲ႔တမ္းခ်င္း VCD ဒီဇိုင္းမ်ားသာ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႏွင္းဆီလႈိင္း
Unplugged အယ္လ္ဘမ္ ဒီဇိုင္းလုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုမုတ္သံုထံ ခင္ဗ်ားတို႔ပံုတူ
SKETCH ေလးေတြ သြားအပ္ၿပီး ဓာတ္ပံုနဲ႔ SKETCH ေရာကာ ဒီဇိုင္း လုပ္ေပးလိုက္တယ္။
အဲဒီ ဒီဇိုင္းေလးေတြက ခင္ဗ်ားရဲ႕ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ေဝတဲ့ လက္ကမ္း စာရြက္အဖံုးေလး ျဖစ္ရလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါ။ ‘အေမ’ အယ္လ္ဘမ္က်ေတာ့လည္း ကိုမုတ္သံုထံမွာပဲ ခင္ဗ်ား
ပံုတူ SKETCH အပ္မိျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပံုတူ SKETCHေလးေတြက ခင္ဗ်ားအုတ္ဂူ
မွာ ကပ္မယ့္ ေၾကးျပား ျဖစ္မယ္လို႔ မထင္မိပါ။မထုတ္ျဖစ္တဲ့မဂၢဇင္းတစ္အုပ္မွာမ်က္ႏွာဖံုးလုပ္ဖို႔ေပးထားတဲ႔ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကိုScanကူးၿပီး
ဒီဇိုင္းလုပ္ကာစီဒီထဲကၽြန္ေတာ္ထည့္ထားမိတယ္၊ ခင္ဗ်ားက သမီးေလး ‘ေထာေထာ’ ကို
ပိုက္ၿပီး ထိုင္ေနတဲ့ပံု၊ေမတၱာဓာတ္ အျပည့္ ပါတယ္လို႔ ခံစားရလို႔ သိမ္းထားမိတယ္။ ဓာတ္ပံု ဘယ္သူ႐ိုက္မွန္း မသိရပါ။အဲဒီပံုေလးက ခင္ဗ်ား ကြယ္လြန္ျခင္း တစ္ႏွစ္ျပည့္အမွတ္တရ
အယ္လ္ဘမ္ ကာဗာဒီဇိုင္း ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးထင္မထားမိခဲ့ပါ။

ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ခုပဲေပးဖူးတာ မွတ္မိပါတယ္။ ကလပ္စစ္စီဒီ ႏွစ္ေခြတြဲ
Edwin Arnold ရဲ႕ Light of Asia စာအုပ္၊ (ကၽြန္ေတာ္က ေပးလို႔ ယူေပမယ့္လည္း ျငင္း
တာေတာ့ မေလွ်ာ႔ၾကပါ။ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္စံေဖာ္ ဘာသာျပန္တာႀကိဳက္တယ္၊ ခင္ဗ်ားက ေမာင္သာႏိုး ျပန္တာႀကိဳက္တယ္။)
ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့တာကိုေတာ႔ ခင္ဗ်ား ေသတဲ့ညမွပဲ
ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္မိပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ ခင္ဗ်ားေနာက္ဆံုးခရီးမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ပရိသတ္ေတြကို ေဝငွဖို႔လက္ကမ္းစာရြက္ေလး
ကၽြန္ေတာ္ ဒီဇိုင္းလုပ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းေလးထဲမွာ ကိုႂကြက္နီ၊ ျမင့္မိုးေအာင္၊ ေရႊေဂ်ာ္ေဂ်ာ္၊ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္၊ ေလးျဖဴနဲ႔ ဦးလီတို႔ ရွိတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ခင္ဗ်ားစာသားေလးတစ္ခု က်န္ရစ္သူေတြကစဥ္းစား ေပးၾကတယ္။

‘လင္းလက္ေတာက္ပဆဲမွာပဲ ႐ုတ္တရက္ကြဲေၾကသြားျပန္တယ္အို ညေနၾကယ္
’(သက္ၿငိမ္)

လို႔ စာ႐ိုက္လိုက္တယ္။အဲဒီမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္စာ ေတြးမိပါတယ္။
‘ဘာေၾကာင့္မွန္း ကိုယ္မသိခဲ့ပါ၊ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္’ လို႔ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေခတ္လံုးကို ေပးခဲ့တာပါ၊
ခင္ဗ်ား ေပးခဲ့တာအမ်ားႀကီးပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ လူႀကိဳက္မ်ားလွတဲ့ ‘ အေမ့အိမ္’ တို႔၊ ‘ဧရာဝတီ’
တို႔ကို ခဏထားပါ။ ေခတ္ကိုကိုယ္စားျပဳႏိုင္တဲ့ ခင္ဗ်ားသီခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
ေခတ္က ေတာင္းဆိုလို႔ ေပၚလာတာ ခင္ဗ်ားပါ၊ ေခတ္ကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး ခင္ဗ်ားေပးခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီစာသားေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အျမဲရြတ္ေနမိပါတယ္။

‘ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ လြန္ခ်ိန္မွာသူျပန္မလာႏိုင္ၿပီပဲဘာေၾကာင့္လဲကိုယ္မသိခဲ့ပါဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာရယ္’

ခင္ဗ်ားဟာ ဂ်ပ္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ဗာဒံ႐ြက္ေႂကြေတြ ၾကားမွာ စေတြ႔တယ္။
မိုးစက္ ေသးေသးေလးေတြ ၾကားမွာ ဆံုးတယ္။
အခု မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြ ျပန္က်လာၿပီ။

ကိုငွက္ အခု (၁၀)ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မံုရြာကိုေရာက္ေနပါတယ္
အခုလည္း မံုရြာမွာ မိုးစက္ေသးေသးေလးေတြ က်လာျပန္ပါၿပီ။

( ဒီဇိုင္း မ်ိဳးေဆြသန္း )

 

Myo Swe Than