ကိုငွက္ (သို႔) ထူးအိမ္သင္ သို႔ အမွတ္တရ အလြမ္းမ်ား

ညီညီစံ
လူ႔ေလာကႀကီးဟာ ေရာက္လာတဲ့သူေတြ၊ ရွိေနတဲ့သူေတြ၊ ထြက္ခြာသြားတဲ့ သူေတြနဲ႔ အၿမဲသက္ဝင္ လႈပ္ရွား ေနဆဲပါ။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး သြားလာလႈပ္ရွား ထြက္ခြာေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ လူတခ်ိဳ႕ဟာ လြမ္းေလာက္စရာ အျပဳအမူေတြ၊ သတိရစရာ၊ မေမ့ႏိုင္စရာ၊ တမ္း တ ဂုဏ္ယူစရာေတြ ထားရစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြကေတာ့ နာၾကည္းစရာ၊ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ေအာ့ႏွလံုး နာစရာေတြ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဂီတ၊ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ အစရွိတဲ့ အႏုပညာသမားေတြ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အသက္ေပး ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ သူတို႔သမိုင္းမွာ လွပႏွစ္လိုဖြယ္ အျပဳမႈေတြ လြမ္းဆြတ္တမ္းတ အတုယူဖြယ္ရာ ဖန္တီးမႈေတြ ခ်န္ထားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္က်ိဳးရွာ အတၱႀကီး တဲ့ သူေတြ၊ ရက္စက္ယုတ္မာ လိမ္ညာတဲ့ သူေတြ၊ လက္နက္အားကိုး၊ ေငြေၾကး အားကိုး၊ အာဏာနဲ႔ အႏိုင္က်င့္တဲ့သူေတြ၊ မေတာ္မတရား ဖိႏွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ သူေတြအတြက္ကေတာ့ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ၊ မသတီစရာ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာေတြကိုသာ ထားခဲ့ရမွာ အမွန္ပါပဲ။
ေနာက္ဆံုးခ်ိန္ အထိ ယံုၾကည္ရာ လမ္းေပၚမွာ ရဲဝံ့စြာ ရပ္တည္ၿပီး ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးနဲ႔ ဂီတေလာကရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႔ တခု ကို လမ္းျပ ထမ္းတင္ေပးႏိုင္ခဲ့သူတဦး အတြက္ကေတာ့ မေမ့ႏိုင္စရာ၊ သတိရစရာ၊ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတစရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနမွာပါပဲ။ သူကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဂီတ ေလာက က ကိုငွက္လို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚခဲ့တဲ့ ေတးေရး ေတးဆို ထူးအိမ္သင္ပါပဲ။
၁၉၈၀ အနီး ဝန္းက်င္ေလာက္က စၿပီး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလိုစိတ္ အေတြးအေခၚ ရွိတဲ့ လူငယ္တခ်ိဳ႕ဟာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ စတီရီယို သီခ်င္းေတြ စတင္ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ိဳး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ သီခ်င္းေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အရွိန္အဝါကလည္း ေတာ္ ေတာ္ ေလး အားေကာင္းခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္စုႏွစ္ တခု နီးပါး ၾကာလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ေရစီးေၾကာင္း အတန္ ငယ္ အီအိုင္လာခဲ့ ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ အခ်ိဳးအေကြ႔တခု အေျပာင္းအလဲတခုနဲ႔ ေပၚထြက္လာသူကေတာ့ ကိုငွက္ (ထူးအိမ္သင္) ပါပဲ။
ကိုငွက္နဲ႔ က်ေနာ္ စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ရတာကေတာ့ က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ေရာင္းရင္းႀကီး ေတးေရး ညီညီသြင္ေၾကာင့္ ပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီသြင္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ပင္မ (Main) ထဲေရာက္မွ စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့တာပါ။ ရင္းႏွီးၿပီး မၾကာခင္ ၁၉၈၅ ပတ္ဝန္းက်င္ ဇြန္၊ ဇူလိုင္ မိုးဖြဲဖြဲက်ခ်ိန္ေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ ထိုင္ေနက် Main ထဲက ေတာင္ငူေဆာင္ အရွည္ႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ညီညီသြင္နဲ႔အတူ လူတေယာက္ ပါလာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
သူကေတာ့ ဆံပင္ရွည္ ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး၊ ႏွာတံ ခြ်န္ခြ်န္ေပၚ ပါဝါမ်က္မွန္ ထူထူတပ္ထားတဲ့ ပါးပါးလ်လ်ရွိတဲ့ ကိုငွက္ (ေခၚ) ထူးအိမ္သင္ပါ။ ကိုငွက္က သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုး ေတးစီးရီး နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား အေခြသြင္းထားၿပီး မထုတ္ရေသးတဲ့ အခ်ိန္ ေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ အတူ အဲဒီ အေခြၾကမ္းေလးလည္း အတူပါလာပါတယ္။
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးထဲမွာ အဲဒီ ေခြၾကမ္းေလးကို ဖြင့္ျပပါတယ္။ ညီညီသြင္က အဲဒီေခြထဲမွာ သူ ဟာမိုနီ ဝင္ဆိုထားေၾကာင္း၊ တေခြလံုး ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အေခြ နားေထာင္ၿပီးတာနဲ႔ ညီညီသြင္လိုပဲ အေရးေကာင္း၊ အဆိုေကာင္းတဲ့သူ တေယာက္အျဖစ္ သိလိုက္ရပါတယ္။
သတိထားမိတာတခုက ညီညီသြင္နဲ႔ ကိုငွက္ တို႔ေရးတဲ့ Music ပံုစံက ေတာ္ေတာ္ေလး တူညီေနၾကတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ ရဲ႕ နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား ေတးစီးရီးဟာ ေစာေစာက က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို အီအိုင္လာတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ အခ်ိဳးအေကြ႕တခုကို ေျပာင္းလဲ ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္ ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔လက္ရာ ေတးသီခ်င္းေတြဟာ သမား႐ိုးက် ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြထက္ International ဘက္ကိုေရာက္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ေတြ အျဖစ္ ထိေတြ႔ခြင့္ ရလိုက္သလို ပါပဲ။
ေနာက္ပိုင္း ညီညီသြင္နဲ႔ အတူ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ကိုငွက္ အၿမဲပါလာေလ့ ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္၊ ေက်ာင္းအားခ်ိန္ ေတြမွာ အေဆာင္ေတြမွာ ဂစ္တာ သြားတီးတဲ့အခါ သြားတီး၊ တခါေလ ညီညီသြင္ေနတဲ့ ကုကၠိဳင္း ေရကူးကန္နားက အိမ္ကို က်ေနာ္နဲ႔ ကိုငွက္ လိုက္သြားၿပီး တီးၾကဆိုၾက ေပါ့။ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ကုန္းက ကိုညီပု (ေျမႀကီးကို ဒုကၡေပးသူ) အိမ္ကိုလည္း ညီညီသြင္နဲ႔ ကိုငွက္တို႔ လိုက္လာၿပီး ညီပုနဲ႔ပါ တြဲၿပီး ဆိုတီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီကာလ ကတည္းက စလို႔ ကိုငွက္၊ ညီညီသြင္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ဟာ တပူးပူးတတြဲတြဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
စာေပဂီတ အႏုပညာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အႀကိဳက္တူတာကလည္း ရင္းႏွီးမႈကို ပိုေစခဲ့တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ Albert Camus ရဲ႕ The Outsider ကိုႀကိဳက္တာ၊ Anton Chekhov ရဲ႕ Ward Six ကိုႀကိဳက္တာ၊ ေမာင္သာႏိုးရဲ႕ ထင္း႐ူး ပင္ရိပ္ကို ႀကိဳက္တာ၊ ဝင္းတင္ရဲ႕ ဥတၱရအလင္းကို ႀကိဳက္တာ၊ တင္မိုး၊ ၾကည္ေအာင္၊ သစၥာနီ၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔ ကဗ်ာေတြကို ႀကိဳက္တာက အစ Queen အဖြဲ႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တာအဆံုး တူညီၾကတာ ေတြ႔ၾကရ ပါတယ္။
ကိုငွက္နဲ႔ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာလို႔ ေက်ာင္းေတြ ေခတၱ ပိတ္ထားခ်ိန္ တခုမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေတာင္ႀကီးကို မျပန္၊ ညီညီသြင္လည္း သူ႔အိမ္ မျပန္ဘဲ ရန္ကင္းက စိုးလြင္လြင္ အိမ္မွာ စတည္း ခ်၊ အတူေနခဲ့ၾက ပါတယ္။ စိုးလြင္လြင္က မာနမ်က္ႏွာ ေတးစီးရီး စီစဥ္ေနခ်ိန္ေပါ့။ စိုးလြင္လြင္က က်ေနာ္နဲ႔ ညီညီသြင္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။သူ႔ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အခန္းတခန္း ေပးထားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သီခ်င္းေတြေရးေစ၊ တီးေစပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဘာ္ဒါေတြလည္း စိုးလြင္လြင္အိမ္မွာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ေပါ့။
ေနာက္ဆံုး The Wild Ones က ဂစ္တာသမား ဘံုဘံုနဲ႔ ကိုငွက္တို႔ပါ ေရာက္လာၿပီး အဲဒီအခန္းေလးထဲမွာ စာေတြ အတူဖတ္၊ သီခ်င္းေတြ အတူနားေထာင္၊ အတူစား၊ အတူအိပ္ရင္း အတူ ဆိုတီးခဲ့ၾကတာေတြကလည္း တကယ္ မေမ့ႏိုင္စရာပါ။ ဝါသနာတူေတြ တြဲမိၾကတာ မို႔လည္း ခင္မင္မႈ သံေယာဇဥ္လည္း အေတာ္ႀကီးခဲ့ ၾကတယ္။
ကိုငွက္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူရဲ႕ ရဲေဘာ္ႀကီး ကိုႂကြက္နီ (သိမ္းတင္သား) လည္း တခါတရံ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူ လာေန တတ္ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ၾကားျဖတ္ၿပီး ကိုငွက္နဲ႔ ညီညီသြင္တို႔ရဲ႕ ဂီတနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အမွတ္တရေလးတခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။
ကိုငွက္နဲ႔ ညီညီသြင္ဟာ ကိုငွက္ ပထမစီးရီး နာရီေပၚကမ်က္ရည္စက္မ်ား မထြက္ခင္ကတည္းက တပူးပူး တတြဲတြဲ ရွိခဲ့ၾကေပမယ့္ ညီညီသြင့္ သီခ်င္းကို ကိုငွက္ တခါမွ မဆိုဖူးပါဘူး။ ကိုငွက္ကလည္း သူကိုယ္တိုင္ ေရးႏိုင္၊ ဆိုႏိုင္၊ ဖန္တီးႏိုင္သူမို႔ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု သူမ်ား သီခ်င္းကို ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ ညီညီသြင္ကလည္း သူ႔မွာ ေရးထားတဲ့ သီခ်င္းအသစ္ေလးေတြ ရွိေပမယ့္ ကိုငွက္ ဆိုပါလားလို႔ တခါမွ မေျပာဘူး၊ မေတာင္းဆိုဘူးတာ က်ေနာ္ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဒါကလည္း သီခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့၊ ညီညီသြင္မွာ ရွိတဲ့ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ အႏုပညာမာန စိတ္ေလးေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေနတဲ့ အခန္းေလး တခုကို က်ေနာ္နဲ႔အတူ ညီညီသြင္ေရာ၊ ကိုငွက္ပါ ေရာက္သြားၾကရင္း နားနားေနေန ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္…၊
ညီညီသြင္က သူ ေရးလက္စ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို ဂစ္တာေလးနဲ႔ ညည္းၿပီး ဆက္ေရးဖို႔ သီဆိုၾကည့္ေန ပါတယ္။ ကိုငွက္က မလွမ္း မကမ္းက အိပ္ရာတခုေပၚ လဲေလ်ာင္းရင္း စာအုပ္တအုပ္ ဖတ္ေနခ်ိန္ေပါ့။
“မုသား မေျပာတတ္ပါဘူးေလ… အသက္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ ယံုၾကည္ရဲ႕လား ကေလး . . . ”
ညီညီသြင္က အဲဒီလို သူေရးလက္စ သီခ်င္းေလး ကို ညည္းဆိုလိုက္တာနဲ႔ စာဖတ္ေနတဲ့ ကိုငွက္ ေခါင္းေထာင္နားစြင့္ လိုက္ၿပီး “ညီညီ အဲဒါ ခင္ဗ်ားသီခ်င္းလား” လို႔ လွမ္းေမးပါတယ္။ ညီညီသြင္ကလည္း “ဟုတ္တယ္ငွက္၊ က်ေနာ္ အခုမွ စေရးေနတုန္း၊ တေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းပဲရွိေသးတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖ ပါတယ္။ ကိုငွက္ဆီက အသံနက္နက္တခု ထြက္လာ ပါတယ္။ “ညီညီ အဲဒီသီခ်င္း ေရးၿပီးသြားရင္ က်ေနာ္ ဆိုမယ္၊ က်ေနာ့္ကိုေပးပါ” တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ညီညီသြင္ရဲ႕ “ကေလးေရ” လို႔ အမည္ရတဲ့ JAZZ သီခ်င္း တပုဒ္ကို ကိုငွက္ ပထမဆံုး သီဆိုဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အမွတ္တရ အပိုင္းအစေလး ပါပဲ။
ကိုငွက္က “ကေလးေရ” သီခ်င္းကို သူ႔ရဲ႕ “သက္ၿငိမ္” စီးရီးထဲမွာ တေလးတစား သီဆိုခဲ့ ပါတယ္။ သီခ်င္းေကာင္း တပုဒ္ရဲ႕ အတိမ္ အနက္ကို ခန္႔မွန္း သိရွိႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ကိုငွက္ရဲ႕ ဂီတပါရမီကို က်ေနာ္သတိထားမိ၊ အမွတ္ရမိေနဆဲပါ။
၈၈ အေရးအခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြ အၾကာႀကီး ပိတ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေလးလည္း ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ ျပန္ၿပီး လူစု ကြဲသြားၾကပါတယ္။
အေရးအခင္းၿပီး တႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတဲ့ တရက္မွာေတာ့ ေတာင္ႀကီးက က်ေနာ့္အိမ္ကို ကိုငွက္နဲ႔ The Wild Ones က ဂစ္တာသမား ဘံုးဘံုတို႔ ျဗဳန္းစားႀကီး ေရာက္ခ်လာပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ အား/ကာ ရန္ပံုေငြ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုငွက္က အဲဒီ အခ်ိန္ “နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား” အေခြထြက္ထားၿပီး တႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ႀကီးမွာ ကိုထီးတို႔ရဲ႕ The Wild Ones အဖြဲ႔နဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ လိုက္လာတာပါ။
ပြဲစီစဥ္သူေတြက ေဖ်ာ္ေျဖေရး အဖြဲ႔သားေတြ အားလံုး အတြက္ ဟိုတယ္မွာတည္းခိုဖို႔ စီစဥ္ေပး ထားေပမယ့္ ကိုငွက္နဲ႔ ကိုဘံုးဘံုတို႔ ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္ အိမ္မွာပဲ စတည္းခ်ၾကပါတယ္။
ေတာင္ႀကီးအိမ္က က်ေနာ့္ အခန္းေလးဟာ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းနဲ႔ သီးသီးသန္႔သန္႔ ရွိတဲ့အေၾကာင္း အရင္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ညီညီသြင္ က ေဖာက္သည္ခ်ခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးက ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုငွက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ ဆိုၿပီး တပတ္ေက်ာ္ၾကာ ေနသြားၾကပါတယ္။
ပြဲၿပီးလို႔ ေတာင္ႀကီးမွာ ကိုငွက္တို႔ ရွိေနတုန္း တေန႔မွာ ၿမိဳ႕ခံ ခ်မ္းသာတဲ့ ဂီတဝါသနာရွင္ေလးေတြ က်ေနာ့္အိမ္ ေရာက္လာၿပီး ကိုငွက္ကို မနက္ျဖန္ ဟိုတယ္မွာ ေန႔လယ္စာ ေကြ်းေမြး ဧည့္ခံခ်င္တဲ့အေၾကာင္း လာေျပာပါတယ္။ အားနာတတ္တဲ့ ကိုငွက္က ဖုန္းနံပါတ္ယူထားၿပီး အေၾကာင္းျပန္မယ့္ အေၾကာင္း မယုတ္မလြန္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တရက္တည္းမွာပဲ ေတာင္ႀကီးက က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္း သိေနၾကတဲ့ ေတာင္ႀကီး ေကာလိပ္က ခ်ာတိတ္ ေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ကိုငွက္ကို လာေတြ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။
ကိုငွက္နဲ႔ သူတို႔ တရင္းတႏွီး ႏႈတ္ဆက္ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ဩသြားမိပါတယ္။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းစံု သိရ တာကေတာ့ အဲဒီ ခ်ာတိတ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုငွက္ဟာ အေရးအခင္းၿပီး စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ေက်ာင္းသား ေတြ နယ္စပ္ကို ထြက္ခြာခ်ိန္ ေတာထဲမွာ တစခန္းတည္း အတူေနခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။
သူတို႔က ေတာင္ႀကီး မင္းလမ္းမႀကီး ေဘးမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားေၾကာင္း၊ ကိုငွက္ကို မနက္ျဖန္ တေယာက္ရဲ႕ အိမ္မွာ ေန႔လယ္စာ ထမင္း ေကြ်းခ်င္ေၾကာင္း တေလးတစား ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဘံုးဘံုနဲ႔ က်ေနာ့္ ကိုလည္း အတူလိုက္လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ကိုငွက္က ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆက္ဆက္လာခဲ့မယ့္ အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ ကိုငွက္ကို က်ေနာ္က ဝါသနာရွင္ေလးေတြ ဟိုတယ္မွာ ဖိတ္ထားတာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ သတိေပး ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ကိုငွက္က ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
“ညီစံ အဲဒီဟိုတယ္က ဖိတ္ထားတဲ့ ကိစၥ ခင္ဗ်ား ဖုန္းဆက္ၿပီး ျငင္းေပးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေတာထဲက ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ ဖိတ္ထားတဲ့ အိမ္ကိုပဲ သြားမယ္။ အဲဒီေတာျပန္ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အေရးႀကီးတာ မရွိဘူး”
ဘံုးဘံုက အားနာလို႔ ေနခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္က လမ္းျပအျဖစ္ ကိုငွက္နဲ႔အတူ ေတာျပန္ ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ ေတာင္ေစာင္းက ေျခတံရွည္အိမ္ေလးမွာ အင္းေလး႐ိုးရာ ထမင္းဟင္းကို တကူးတက သြားအားေပးခဲ့ၾကပါ တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုငွက္က “ညီစံ ထမင္းပြဲက ဟင္းရည္က နည္းနည္းခါး သလားလို႔၊ အားနာနာနဲ႔ ေအာင့္ေသာက္ခဲ့ရတာ” လို႔ ေျပာပါတယ္။
က်ေနာ္လည္း ရယ္ခ်င္သြားၿပီး “ကိုငွက္ အဲဒါ အင္းေလး႐ိုးရာ ငါးရွဥ့္ေဆးခါးဟင္း ေလ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေကာင္းတယ္”လို႔ ရွင္း ျပ ေတာ့ “မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ခါးခါးနဲ႔ ဇြတ္မ်ိဳခ်ခဲ့တာ၊ အဲဒီ လိုမွန္းသိရင္ အမ်ားႀကီး ေသာက္ခဲ့ပါတယ္”လို႔ ရယ္ေမာၿပီး ေျပာရွာပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ကိုငွက္ရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြအေပၚ တေလးတစား အေရးေပး ဆက္ဆံတတ္တဲ့ စိတ္ေနစိတ္ထားေလးကို အမွတ္တရ လြမ္းဆြတ္စြာ က်ေနာ္တင္ျပရျခင္းပါ။
ကိုငွက္နဲ႔ အမွတ္တရ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ခဲ့တာ ကေတာ့ ကိုငွက္မဆံုးခင္ တလေလာက္အလို ရန္ကင္း ၁၂ လံုးတန္း ထိပ္က စပယ္ ၁ ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ေလး မွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္ေလးက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ကိုငွက္၊ ရန္ကင္း စိုးလြင္လြင္ အခန္းမွာ အတူေနစဥ္ ကတည္းက အၿမဲလာေနက် ဆိုင္ေလး ျဖစ္တဲ့အျပင္ ကိုငွက္ အႀကိဳက္ဆံုး ဆန္ျပဳတ္ဆိုင္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
“ညီစံ ရန္ကုန္တၿမိဳ႕လံုး ဒီဆန္ျပဳတ္ကို က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ” လို႔ေျပာၿပီး ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝး တကူးတက ဒီဆိုင္ေလးကိုပဲ လာၿပီး အားေပးတတ္သူပါ။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ့္သမီးေလးလည္း အတူပါလာၿပီး ဆန္ျပဳတ္လာေသာက္တာမို႔ မေတြ႔တာၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ကိုငွက္က ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ရွာပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ပိန္သြားတဲ့ ကိုငွက္ကို က်ေနာ္က အိမ္ကေန လာတာလားလို႔ ေမးေတာ့ ကိုငွက္က
“မဟုတ္ဘူး ညီစံ၊ က်ေနာ္ အိုေအစစ္ စတူဒီယိုက လာတာ၊ အဲဒီမွာ ခဏခိုေနတာ”လို႔ ေျဖရွာပါတယ္။ က်ေနာ့္ သမီးေလးကို အတန္း ေတြ၊ အသက္ေတြ ေမးရင္း စကားစျမည္ေျပာ ေနတုန္း က်ေနာ္လည္း ကိုငွက္သမီးေလးကို သတိရလာလို႔ “ကိုငွက္သမီး ေလးလည္း အေတာ္ႀကီးေရာေပါ့၊ ဂီတ ဝါသနာမပါဘူးလား၊ ကိုငွက္လို သီခ်င္း မဆိုခ်င္ဘူးလား” လို႔ ေမးလိုက္မိပါတယ္။
ကိုငွက္က ေတြးေတြးဆဆနဲ႔ “ညီစံ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္က ဝါသနာနဲ႔ရင္းၿပီး တကယ္ စိတ္ႏွစ္ၿပီး လုပ္ရတဲ့ အလုပ္၊ အရမ္း ပင္ပန္း တယ္၊ သမီးေလးကို က်ေနာ္ပညာတတ္ပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဂီတ မလုပ္ေစခ်င္ဘူး”လို႔ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ျပန္ေျဖ ရွာပါတယ္။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔တဲ့ မိဘေမတၲာ အျပည့္အဝ ရွိရွာတဲ့ ကိုငွက္ကို အဲဒီဆိုင္ေလးမွာ က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ ဆံုခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဘယ္ေတာ့ မွ ျပန္မေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။
ကိုငွက္ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ ဆိုေပမယ့္ ကိုငွက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတိရစရာ၊ တမ္းတစရာ၊ အမွတ္ရစရာေတြ ကေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက္ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကိုငွက္ဟာ ေတးသီခ်င္းေကာင္းေပါင္း မ်ားစြာကို အႏုပညာ ရသေျမာက္စြာ ဖန္တီး ထားႏိုင္ခဲ့သလို ခ်စ္ခင္ ႏွစ္လို ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွတဲ့ အျပဳအမႈေတြနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ အလြမ္း စာမ်က္ႏွာေတြကိုလည္း ခ်န္ထား ႏိုင္ခဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။