သေဘာထား အတင္းမာဆံုးသူ

( ႏိုင္ငံေရးအရ မည္သူ႕မ်က္ႏွာမွ် မေထာက္ပဲ လူထုဘက္မွ ရဲဝံ႕ ျပတ္သားစြာ အမွန္အတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိေရးသားမႈမ်ားေၾကာင့္ မိုးၾကိဳးပစ္ျခင္းကို ထန္းလက္ႏွင့္ကာခ်င္ေသာ လူတစ္စုမွ ဝါရင့္သတင္းစာဆရာၾကီး ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္ အား နာမည္မရွိေသာ ကေလာင္မ်ိဳးစံုျဖင့္ ကြန္ျမဴနစ္တစ္ဦး အျဖစ္ သမုတ္ျပီး တိုက္ခိုက္ေရး သား ဝါဒျဖန္႕ေနၾကသည့္ အတြက္ ေၾကြႏွင့္ ရွာျပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံသိ ကမာၻသိ ၾသဇာအ လြန္ၾကီးမားသည့္ ကေလာင္ရွင္တဦးျဖစ္သူ ဆရာၾကီး လူထုစိန္ဝင္း မွ ေျဖာင့္မတ္ေသာ အျမင္ျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဝဖန္သံုးသပ္ေရးသားခဲ့သည့္ အမွာစာကို ယေန႕ေခတ္လူငယ္မ်ား ဝါဒမိႈင္းမမိေစရန္ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပအပ္ပါသည္။

-ေနစၾကာႏိုင္ ( အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ )
-ေခတ္လူမ်ား၏မွတ္စု ဂ်ာနယ္ )

.................................................................


""""""သေဘာထား အတင္းမာဆံုးသူ""""""

အေၾကာင္းမသိသူတိုင္းက သူ႕ကို ဒီလိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။ ေခါင္းမာလြန္း၊ မာေၾကာလြန္းတယ္လို႕လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကဆို ကြန္ျမဴနစ္လက္ဝဲသမားလို႕ေတာင္ တံဆိပ္တပ္လိုက္ၾကတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးနဲ႕ အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတေယာက္အေနနဲ႕ ဒီလိုေျပာဆိုသံေတြ ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း ျပံဳးမိတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စနစ္တက် ပိုင္းျခားေဝဖန္ သံုးသပ္မႈမ်ိဳး မလုပ္ပဲ ကိုယ္လိုခ်င္ရာဆြဲျပီး ျပီးစလြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ တံဆိပ္တပ္မႈမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာပါလားလို႕ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။

ႏိုင္ငံေရးပါတီၾကီးတစ္ခု စတင္တည္ေထာင္ရာမွာ အဓိက အခန္းက႑က ပါဝင္ခဲ့ျပီး ၾကီးေလးတဲ့ တာဝန္ကို ယူခဲ့ရေပမယ့္ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႕ နည္းနည္းေလးမွကို မတူတဲ့ သူတေယာက္ အျဖစ္ပဲ ရွိေနေသးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကရတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ျပီး လူလံုးျပတာနဲ႕ စင္ေပၚတက္ျပီး ေဟာရေျပာရတာကို မျဖစ္မေန လုပ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ လမ္းခရီးမွာ သူဟာ စင္ေပၚတက္ လူလံုးျပတာမ်ိဳးေတြ သိပ္မလုပ္ဘဲ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို ကန္႕လန္႕ကာ ေနာက္ကြယ္ကပဲ သိမ္းၾကံဳးလုပ္ေနေလ့ရွိတယ္။

ႏိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုဟာ စားပြဲနဲ႕ ကုလားထိုင္ကို သိပ္ခံုမင္ၾကျပီး ရာထူးကို ေဖာ္ျပတဲ့ သံုးေမွ်ာင့္တံုးကိုလည္း သိပ္စံုမက္ၾကတယ္။ သူက အေဆာင္ေယာင္ အခမ္းအနားေတြကို သိပ္မုန္းတီးသူျဖစ္တယ္။ သူ ပုဂၢလိကေၾကးမံုသတင္းစာကို တာဝန္ယူလုပ္ေနစဥ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စီတန္းထားတဲ့စားပြဲေတြမွာ တျခား အယ္ဒီတာေတြ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႕ အတူတူထိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္တယ္။ မႏၱေလးက ျပည္သူပိုင္ ဟံသာဝတီသတင္းစာကို သူပဲ စတင္တည္ေထာင္ျပီး သူပဲ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ရေတာ့လည္း သူ႕အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရံုးခန္းမွာ တံခါးမရွိပါဘူး။ စာစီေတြ၊ ဖိုမင္ေတြ၊ စက္ဆရာေတြဟာ သတင္းေထာက္ေတြလိုပဲ ဥဒဟုိ ဝင္ထြက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

မႏၱေလးနန္းေရွ႕က ယူဂိုဆလမ္တုိက္တန္းေတြက သူ႕အခန္းမွာ သူရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကေလးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႕ စည္ကားေနတတ္တယ္။ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ သူ ပထမဦးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တာ ကေလးေတြပဲ။ သူ႕ဟာသူ ထမင္းနပ္မွန္ စားခ်င္မွစားေပမယ့္ ရံုးက ျပန္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စားဖို႕ မုန္႕ပဲသေရစာ ဝယ္သြားဖို႕ သူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ရွားရွားပါးပါး အားလပ္ရက္ရတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ ကေလးပရိသတ္ တအုပ္ၾကီးကို ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္ေကြ်းရင္း သူ တျပံဳးျပံဳးနဲ႕ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကြယ္လြန္သူ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မိတ္ေဆြ၊ သူ႕မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာ ေမာင္ေနဝင္းရဲ႕ သားသမီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာင္ေနဦး၊ ေမာင္ၾကည္လင္၊ ရီရီဝင္း၊ ေမာင္ဥာဏ္ တို႕ဆို သူ သိပ္ခ်စ္တယ္။ စလည္း စေလ့ရွိတယ္။ အခု သူ ေနတဲ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းထြန္းသမီးေတြဆိုလည္း သူ႕သမီးေတြလို႕ သူက သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကိုအုန္းထြန္းကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႕ အတူေနတာထက္ သူ႕သမီးေတြကို သံေယာဇဥ္ ပိုရွိလို႕ အတူေနတာလို႕ေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ကေလးေတြ တရုန္းရုန္းၾကားမွာ ေနတတ္သူမို႕ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕၊ ကိုေနဝင္းတို႕တေတြက သူ႕ကို ကေလးဗိုလ္ၾကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္သားၾကီးဆိုရင္ တကယ္ကို သူ႕လက္ေပၚမွာ ၾကီးခဲ့ရတာလို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္မွာ လူထုသတင္းစာ အပိတ္ခံရျပီး ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းခံရေတာ့ သားၾကီးက ဆယ္လသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႕အေမက မဂၤလာဒံု ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္းမွာ ဆရာမ လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ကေလးကို တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာလႊဲထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးက ခ်ဴခ်ာတယ္။ နည္းနည္းေလး ကိုယ္ပူတာနဲ႕ တက္တတ္တယ္။ ကေလးအေမကလည္း မဂၤလာဒံုမွာဆိုေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သားေတြက သူ႕ဆီပဲ လွမ္းျပီး ဖုန္းဆက္ရတယ္။ သူ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာျပီး ကေလးေဆးရံု လိုက္ပို႕ရတယ္။ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါတေလ တစ္လႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္၊ တစ္ခါတေလ သံုးလတစ္ၾကိမ္ေလာက္။ ဒါေၾကာင့္ သားၾကီးဟာ တကယ္ပဲ သူ႕လက္ေပၚမွာ ၾကီးခဲ့ရတာလို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။

တျခား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႕ သူ မတူကြဲျပားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ "နင္ဘဲငဆ" မျငင္းတတ္တာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုဟာ အျငင္းသန္ၾကတယ္။ "င့ါစကားႏြားရ" ေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ျပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက လက္ဖဝါးလို က်င့္ေလ့ရွိတယ္။ ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ လုပ္တတ္တယ္။ သူက ဗေလာင္းဗလဲ မလုပ္တတ္ဘူး။ သူ ကိုင္ခဲ့တဲ့မူကို အခိုင္အမာ ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေျခဖဝါးလို ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါကို နားမလည္တဲ့ သူေတြက သေဘာထားတင္းမာတာလို႕ သတ္မွတ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ရပ္တည္ခ်က္ ခိုင္မာရတယ္။ အေျခခံမူကို အေရာင္းအဝယ္ မလုပ္ရဘူး။ စည္းရံုးေရးနဲ႕ ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းျငင္သာရမယ္။ အဲဒီလိုဆိုၾကတဲ့အတိုင္း သူ က်င့္ၾကံ ေနထိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။

သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတဲ့ ပါတီထိပ္သီးေခါင္းေဆာင္ၾကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို အခုထိ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႕ မျမင္ဘဲ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္လို႕သာ ျမင္ေနဆဲျဖစ္တယ္။ မူကို အျပဳအျပင္ မခံတာ၊ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္တာဟာ သတင္းစာဆရာမ်ားရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး က်င့္ဝတ္ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမားဆိုတာ ျဖစ္တာကို ျဖစ္တဲ့အတုိင္း၊ ျမင္တာကို ျမင္တဲ့အတိုင္း ေရးရတယ္။ ျဖည့္တာ စြက္တာ မလုပ္ရသလို ျဖဳတ္တာေဖ်ာက္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ျပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ရသလို၊ လူျမင္ မေကာင္းလို႕ ဆိုျပီး ထိန္ခ်န္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။

သတင္းစာဆရာ ဗီဇစိတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ဝင္လုပ္ရေတာ့ လူေတြက သူ႕ကို အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္တဲ့ သေဘာထား တင္းမာသူလို႕ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႕လည္း သူ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ မလုပ္မျဖစ္လို႕ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြင္း ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႕ ဇြတ္အတင္း "ေပၚတာ" ဆြဲသလို အဆြဲခံခဲ့ရလို႕ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားခဲ့ရတာသာျဖစ္တယ္။

လူထုစိန္ဝင္း

၂၂.၁၁.၁၁

( ဥတၱရအလင္း-ဝင္းတင္ (ဘာသာျပန္) အမွာစာ မွ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ )