သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက ကိုရီးယား အိမ္မက္မ်ား

Written by  နီနီျမင့္

ေသာင္ေတြထြန္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနားက လယ္တဲေလး တစ္ခု။ အဲဒီေပၚမွာေတာ့ အသက္ ၆၃ ႏွစ္ ကေန ၇၂ ႏွစ္အရြယ္ လူႀကီးေလးေယာက္က အနားမွာရွိတဲ့ ဆင္ေတာင္ကုိေက်ာေပးၿပီး ထုိင္ေနေလရဲ႕။ တခ်ဳိ႕က ကရင္အမ်ဳိးသားနဲ႔ တူသလုိ၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သိပ္မတူလွ။ သုိ႔ေပမယ့္ သူတုိ႔ အားလုံးမွာ တူညီတဲ့ အရာတစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားမွာ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ ကုိယ္စီရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာပါပဲ။
“သားက ေတာင္ကုိရီးယားေရာက္တာ ေလးႏွစ္ရွိၿပီ။ တစ္လ ဆယ္သိန္း ျပန္ပုိ႔တယ္။ သမီးကေတာ့ ဘန္ ေကာက္မွာေလ။ အိမ္ေထာင္ေတာင္က်ေနၿပီ”လုိ႔ ၿပဳံးရင္း စကားေျပာတတ္တဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ဆုိပါတယ္။ အသက္ ၂၄ႏွစ္ အရြယ္သားက ကုိရီးယားစကားသင္ၿပီး အလုပ္သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ အလုပ္အကုိင္ အဆင္ေျပေၾကာင္းနဲ႔ ရြာမွာဆုိရင္ လယ္လုပ္တာကလြဲလုိ႔ ႀကီးႀကီးမားမား ၀င္ေငြမရွိလုိ႔ ရပ္တည္ ဖုိ႔ခက္ခဲေၾကာင္းလည္း သူကေျပာပါတယ္။
ဘားအံၿမဳိ႕ကေန ေျခာက္မုိင္ခြဲေလာက္ အကြာအေ၀းမွာရွိတဲ့ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက ေကာ့ကူး ေက်းရြာ ကေလးပါ။ ဘားအံ-ဖာပြန္လမ္းမေပၚကေန ဖုန္ထူတဲ့ ေျမနီလမ္းကုိ မိနစ္၂၀ ေလာက္ ကားေမာင္းရင္ ေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့ ရြာေလးပါ။ လူဦးေရ ၁,၄၈၁ ဦးရွိၿပီး အိမ္ေျခ ၂၃၇ လုံး ရွိပါတယ္။ ရြာမွာေနတဲ့ လူငယ္ အမ်ားစုဟာ ထုိင္းႏုိင္ငံ၊ မေလးရွားႏိုင္ငံနဲ႔ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံတုိ႔ကုိ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ကုိင္ ၾကပါ တယ္။
“ထုိင္းထက္စာရင္ ေတာင္ကုိရီးယားက လစာ ပုိမ်ားတယ္ေလ။ ကုိရီးယားစကားကုိ ရန္ကုန္မွာ သြားသင္ ၾကတယ္။ ဘားအံမွာလည္း သင္လုိ႔ရတယ္။ ဘားအံက ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက စာသင္ဖုိ႔၊ လုပ္ငန္းခြင္နဲ႔ ပတ္ သက္လုိ႔ အခ်ိတ္အဆက္လုပ္ဖုိ႔ ကူညီေပးတယ္” လုိ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေျပာပါတယ္။
ေကာ့ကူးရြာကေန ေတာင္ကုိရီးယားကုိ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ လူငယ္ဦးေရ အတိအက် စာရင္း မရွိေပ မယ့္ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ ဆယ့္ငါးေယာက္ၾကားမွာ ရွိတယ္လုိ႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကုိရီးယားဘာ သာစကား စာေမးပြဲေျဖၿပီးလုိ႔ အလုပ္ေခၚစာ ေစာင့္ေနတဲ့လူငယ္ေတြလည္း ဆယ္ေယာက္ေလာက္ ရွိပါ တယ္တဲ့။ ဒီအထဲမွာ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ေစာသိန္းေဇာ္၀င္းလည္း ပါ,ပါတယ္။ “လယ္ လုပ္တယ္၊ ေျမ ပဲစုိက္တယ္။ ဒီႏွစ္ဆုိ အရင္းေတာင္ မရဘူး။ ရာသီဥတု မေကာင္းလုိ႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခား သြားတာ” လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ခုံးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အာဆင္နယ္ ေဘာလုံးအသင္းအက်ီကုိ ၀တ္ထားတဲ့ ေစာသိန္းေဇာ္ ၀င္းက ၂၀၁၂ ၾသဂုတ္လကတည္းက ကုိရီးယားဘာသာ စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့လုိ႔ ကုိရီးယားကုိ အလုပ္သြားလုပ္ဖုိ႔ ေစာင့္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
“စုိက္ပ်ဳိးေမြးျမဴေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ ၾသဂုတ္လဆုိရင္ ကုိရီးယားဘာသာ စကား စာေမးပြဲ ေျဖထားတဲ့ သက္တမ္းက ကုန္ေတာ့မယ္။ အဲဒါ မကုန္ခင္ မသြားျဖစ္မွာ စုိးရိမ္ေနတယ္” လုိ႔ သူကေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ကုိရီးယားဘာသာစကား သင္တန္းကုိ သြားတက္ဖုိ႔ စားစရိတ္၊ လမ္း စရိတ္၊ အသုံးစရိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျမန္မာေငြ သိန္း ၂၀ ေလာက္လည္း အကုန္အက် ခံထားတယ္လုိ႔ ေစာသိန္း ေဇာ္၀င္းက ေျပာပါတယ္။
အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ ေစာကႏုိင္ေစာ ကေတာ့ ဧၿပီလ ၂၈ ရက္ဆုိရင္ ေတာင္ကုိရီးယားကုိ အလုပ္သြားေရာက္ လုပ္ကုိင္ေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ကုန္ထုတ္ဓာတုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ရမွာ။ ဒီမွာေနလည္း ၀င္ေငြက မရဘူးေလ” လုိ႔ သူကေျပာပါတယ္။
ထုိင္းနယ္စပ္နဲ႔နီးတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္က လူငယ္ေတြအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံထက္ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖဳိး တုိးတက္မႈ ေရွ႕ေျပးျဖစ္တဲ့ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အိမ္ေဖာ္၊ စားေသာက္ဆုိင္၊ စက္႐ုံစတာေတြမွာ အလုပ္ သြားလုပ္ခဲ့ၾကတာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္စု ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ရွိၿပီး အဲဒီႏုိင္ငံသားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တဲ့ ကရင္ အမ်ဳိး သား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ေကာ့ကူးရြာက ဦးေရႊေမာင္းလည္း တစ္ ဦး အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။
“သမီးက အဲဒီမွာပဲ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ တစ္ခါမွ ျပန္မလာဘူး။ သူဖုန္းဆက္လည္း သူ႔အေမပဲ ကုိင္တယ္။ အဘေတာ့ သြားမကုိင္ဘူး။ စီးပြားေရး အဆင္မေျပတဲ့အခါေတာ့ သားသမီးေတြကုိ လႊတ္ရတာပဲ။ ဒီမွာေတာ့ အဘနဲ႔အဘ အမ်ဳိးသမီးပဲ ရွိတယ္။ သူတုိ႔ ျပန္ပုိ႔တဲ့ ဟာနဲ႔ စားေလာက္႐ုံေပါ့” လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
လယ္ဧက စုစုေပါင္း ၁,၀၀၀ ခန္႔ရွိတဲ့ အဲဒီရြာမွာ မုိးဆုိရင္ စပါး၊ ေႏြဆိုေျမပဲနဲ႔ ကုိင္းသီးႏွံေတြ စုိက္ပ်ဳိးေလ့ ရွိပါတယ္။ သံလြင္ ျမစ္ေရတက္ရင္ စုိက္ပ်ဳိးေျမဧက ဆုံး႐ႈံးတာနဲ႔၊ ရာသီဥတု မမွန္ရင္ ေျမပဲ အထြက္ႏႈန္း ေလ်ာ့က်တတ္တာေၾကာင့္ ၀င္ေငြ ေကာင္းလွတယ္ မရွိပါဘူးလုိ႔လည္း ေဒသခံဦးႀကီးေတြက ဆုိပါတယ္။
“သြပ္မုိးထားတဲ့အိမ္ေတြ ၾကည့္လုိက္၊ အဲဒါႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္သြားလုပ္လုိ႔ ျပန္ပုိ႔တဲ့ပုိက္ဆံနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ အိမ္တုိင္းနီးပါးမွာရွိတဲ့ လူငယ္ေတြက အနည္းဆုံး ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ သြားလုပ္တယ္။ သားသမီး နည္းတဲ့ လူေတြေလာက္ပဲ အတူေနၾကတယ္” လုိ႔လည္း သူတုိ႔က တညီတညႊတ္တည္း ဆုိပါတယ္။
အလုပ္အကုိင္ရွားပါးမႈ ျပႆနာ၊  ၀င္ေငြနည္းပါးမႈျပႆနာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက အႏွံ႕အျပားက လူငယ္ေတြ ဟာ ႏုိင္ငံျခားထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ကုိင္ေနၾကရတာ မဆန္းလွပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ထုိင္းနဲ႔ နယ္စပ္ခ်င္းနီးတဲ့ ဘားအံလုိေနရာမ်ဳိးမွာ ေကာ့ကရိတ္၊ ျမ၀တီက တစ္ဆင့္ မဲေဆာက္၊ ဘန္ေကာက္ေတြမွာ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ လူေတြဟာ အိမ္တုိင္းနီးပါး ရွိတယ္လုိ႔လည္း ေဒသခံေတြက ဆုိပါတယ္။
လက္ရွိအေျခအေနမွာေတာ့ အစုိးရက ကရင္ျပည္နယ္အတြင္းမွာ စက္မႈဇုန္ ေဖာ္ထုတ္ေပးၿပီး စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံေတြကုိ တည္ေဆာက္ေပးေပမယ့္ ဒါဟာ ေဒသခံေတြရဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔ကုိက္ညီၿပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အက်ဳိးျပဳေစမယ့္ အလုပ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကရင္သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ လူမႈကြန္ ရက္အဖြဲ႕က ကုိေစာသာဘုိးက ေျပာပါတယ္။
“စက္႐ုံေထာင္တယ္ ေျပာတယ္။ စက္႐ုံမွာ တစ္ေန႔ သုံးေထာင္ေလးေထာင္ေလာက္ပဲ အမ်ားဆုံးရတယ္။ ထုိင္းဘက္မွာဆုိ ၇၀၀၀၊ ၈၀၀၀ ေလာက္ ရတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီစက္႐ုံေတြမွာ အလုပ္လာလုပ္တဲ့ သူေတြက တျခားနယ္ (ဥပမာ-ျဖဴးတုိ႔၊ ဧရာ၀တီတုိင္းတုိ႔) ဘက္ေတြက ျဖစ္တယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ ႏုိင္ငံျခားကုိ ထြက္ေနတုန္း” လုိ႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ေရေျမေတာေတာင္၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္လွပတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္အတြက္ Eco Tourism လုပ္ငန္းစီမံ ကိန္းေတြ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရင္ ေဒသခံေတြအတြက္ ၀င္ေငြေကာင္းႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြ ေပၚထြက္လာႏုိင္ တယ္လုိ႔လည္း သူက ေျပာပါေသးတယ္။
၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြေၾကာင့္ လက္ရွိႏုိင္ငံျခားကုိ ေရာက္ေနသူေတြေရာ၊ သြားမည့္သူေတြေရာ အားလုံးမွာလည္း တူညီတဲ့ ဆႏၵအိပ္မက္ေတြက တစ္ခုတည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူတုိ႔ဟာတစ္ခ်ိန္ က်ရင္ မိမိေနရပ္ကုိျပန္လာၿပီး ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရး လုပ္မယ္ဆုိတာပါပဲ။ က်န္ခဲ့တဲ့မိသားစု၀င္ေတြမွာလည္း ရရွိလာမယ့္ ၀င္ေငြနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ကုိယ္စီ ရွိေနပါတယ္။
“ႏုိင္ငံျခားသြားလုပ္တဲ့လူေတြ မ်ားလာရင္ သူတုိ႔ေပးတဲ့ ပုိက္ဆံေလးေတြကုိစုၿပီး ေက်းရြာမွာ စာၾကည့္တုိက္ ဖြင့္ခ်င္တယ္။ ရြာမွာ မီးစက္ထားခ်င္တယ္။ ဒါကလည္း ဦးေလးတုိ႔ ဆႏၵတစ္ခုပဲ။ ခုေတာ့ ကုိယ့္မိသားစုအတြက္ပဲ ကုိယ္စုေနရေသးတယ္” လုိ႔ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းက ေျပာပါတယ္။
Mizzima