ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆုံးေန႔

လႊတ္ေတာ္ရုံး ၀င္၀င္ခ်င္း သခင္ႏု၏ ရုံးခန္းတံခါးမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလပ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ ထားသည္ ။ သခင္ႏုရုံးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ ။ သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးလည္း ဆြဲ၍ထားသည္ ။ ရုံးေစႏွစ္ေယာက္မွာ နံရံကိုမွီကာ ရပ္ေနၾကသည္ ။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာမေနၾက ။ သူတို႔သည္ ေငးမိွဳင္ေတြေ၀၍ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနၾက သည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္ ။
·
ကၽြန္ေတာ္က ငိုင္တိုင္တိုင္ ေနေသာ ရုံးေစတစ္ဦးအား “ဦးသိန္းဟန္ ရွိသလား” ဟုေမးသည္ ။ “ရွိပါတယ္ခင္ဗ်” ဟု ခပ္တိုးတိုး သာသာ ေအးေအးေျဖသည္ ။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ ေတာ့သည္ ။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း ။
တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္မ၀င္၀ံ့ေသးဘဲ တံခါး၀တြင္ရပ္ကာ ရုံးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍
· အထဲမွာ အစည္းအေ၀းလုပ္ေနသလား” ဟု ေမးရသည္ ။
· ရုံးေစသည္ ဘာမွမေျပာဘဲ အသာအယာေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္ ။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ၏ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ၀င္လိုက္သည္ ။
· ရုံးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လ်က္ ။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္ ရိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းစိမ္းျပာျပာ ျဖစ္ေနသည္ ။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပြဲႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အၾကံေပး အရာရွိ ၀တ္လုံ ဦးခ်န္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမိွဳင္လ်က္ရွိသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ စကားမဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကို သာ လက္ျဖင့္ညႊန္ျပသည္ ။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္ ။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လွဳပ္ရွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္း၀န္မ်ားရုံးသည္ ဘာေၾကာင့္ယခုလို အုံ႕မွိဳင္းရီေ၀၍ ေနသည္ ၊ ဆိတ္ ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ရွိသည္ ။
· အတန္ၾကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေနရာမွ “အားလုံးေတာ့ ဒုကၡ ျဖစ္ကုန္ၿပီ ” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတိုးညည္းေလသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူကအကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့ သည္ ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။
· “ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားရေအာင္”
· မိုးဖြဲဖြဲတြင္ ရုံးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚ ေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္၍ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာ” ဟု ေမးမိသည္ ။
· “မင္းမၾကားေသးဘူးလား” ဟုေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္ ။
· “ ဟင့္အင္း … ကၽြန္ေတာ္အခုဘဲ ဘတ္စကားေပၚက ဆင္းၿပီး ရုံးကိုတန္းလာတာ”
· သည္ေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပုံကို ေျပာျပသည္ ။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖါင္းကို ၀တ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ ကိုင္ လူ ၄ ေယာက္သည္ အလယ္ဆင္၀င္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း ရုံးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္း၀င္၍ အစည္းအေ၀း ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမွဳေဆာင္၀န္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္း မခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မီ ၁ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။
· ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကိုၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႔တုန္လွဳပ္၍ သြားသည္ ။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္ ။
· အတြင္း၀န္ရုံး လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီစေသာ ရုံးသားတို႔သည္ ညွိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္ေနၾကသည္ ။ တစားပြဲျခားရွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္း၀န္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏွဳတ္ ဆက္လိုက္သည္ ။ သူသည္ ခပ္ေအးေအးခပ္ေတြေတြပင္ လဘက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္ ။
· “အင္မတန္ ႏွေျမာဘို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ၊ သိပ္ၿပီးရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၾကံမွဳဘဲ” စသည္ျဖင့္ လူတစ္ခ်ိဳ႕သည္ ညည္းတြားလက္ရွိၾကသည္ ။
· ေဇာ္ဂ်ီက “အမ်ိဳးသားပ်က္စီးျခင္း တရပ္ဘဲ” ဟု တသသ ေျပာသည္ ။
· “ကၽြန္ေတာ္ ရုံး၀င္းထဲ ၀င္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကိုေတြ႕တယ္ ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္၀င္လာတာ မတားၾကပါဘူး ၊ ဆင္၀င္ေအာက္မွာေတာင္ အသိစာေရးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕သားဘဲ ။ သူကလဲ ဘာမွမေျပာဘူး”
· “လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး” ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆိုေလသည္ ။
· လဘက္ရည္ေသာက္ေနစဥ္ ခုတင္ဘဲ ေဆးရုံက ျပန္လာေသာ ရုံးသားတဦးအပါးကပ္လာ၍ “ဘယ့္နဲ႔လဲ“ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၀ိုင္း၍ ေမးျမန္းၾကသည္ ။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလုံးဆုံးရွာၿပီဟု ေျပာသည္ ။ သူ၏ အသံမွာ တုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္ ။
· “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ” ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္ ။
· “မ်က္ႏွာကို အ၀တ္ျဖဴနဲ႔ ဖုံးထားတယ္”
· ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္လမ္း တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့ သည္ ။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ရြာလ်က္ပင္ ။ လူတအုပ္သည္ မိုးထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍ ၊ အခ်ိဳ႕ ထီးမပါဘဲ ၊ အခ်ိဳ႕ ပလက္ ေဖါင္းေပၚတြင္ ရပ္ကာ အတြန္း၀န္ရုံးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္ ။ ကုလားႏွင့္ တရုတ္လည္းပါသည္ ။
· လူတေယာက္က ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ “ဒီမယ္… ခုနက ၀န္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္ ၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ ” ဟုေမးသည္ ။ သူကားအေၾကာင္းမ်ိဳးစုံကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္ ။
· “ဟုတ္ကဲ့ …” ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီး တဘက္သို႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီး လိုက္သည္ ။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္ဘက္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္ ။
· ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ ။ ခရီးသည္အားလုံး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက ။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးက “ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေဘေနာ္ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္ ။
· ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအိုမိန္းမႀကီး ႏွစ္ေယာက္ကား “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္” ဟု ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္ ။
· ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို “မေျပာၾကနဲ႔ ၊ မေျပာၾကနဲ႔”ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတိုးတားျမစ္ၾကသည္ ။ သူတို႔သည္ မေျပာရက္ၾက ။
· သန္႔ျပန္႔စြာ ၀တ္စားထားေသာ တရုတ္တဦးက “အားကီးရက္စက္တာဘဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ဘက္သို႔လွည္၍ ေရရြတ္လ်က္ရွိသည္ ။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ဘတ္စကားဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္ ။
· သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနေပၿပီ ။ ေစ်းဆိုင္မ်ား ပိတ္ထားေလၿပီ ။ သတင္း သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍ သြားေလၿပီ ။ ေမာ္ေတာ္ကား ၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာေနၾကသည္ ။
· ကားေပၚမွဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ၀င္ေသာအခါ အိမ္၀တြင္ လူတို႔သည္ မိွဳင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္ ။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္ မေနႏိုင္ၾက ။မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္ ။
· လူတို႔သည္ “ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့ သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆုံးေၾကာင္းကား ညေနထုတ္ သတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ ။ မည္သူ႔မ်က္ႏွာၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ ညိွဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္ ။ လမ္းမေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမ ပါးစပ္မွ “က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ထမင္းလဲမခ်က္ေတာ့ဘူး ၊ စားခ်င္စိတ္လဲ မရွိေတာ့ပါဘူး ရွင္” ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္ ။
· ေန၀င္မီးညိမ္း အမိန္႔ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ္႕ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္ ။ အိမ္သားမ်ားဆုံတိုင္း ေန႔ခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္ ။ ရွိဳက္သံ ၊ တမ္းတသံ ၊ ညဥ္းညဴသံ ၊ တသသံ ။
· တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက ။ ေန႔ခင္ကဟာ အိပ္မက္ဘဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ားက ဆုေတာင္းၾကသည္ ။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ ေနသည္ ။ ရွဲကနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖးထၾကျပန္သည္ ။ တေရးႏိုးဆုံလွ်င္ “ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ မလဲေနာ္ ” ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆိုၾကသည္ ။ တေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ရွိသည္ ။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏိုးသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့ ၊ တသသ ႏွင့္ ထိုညကို လြန္ေျမာက္ရသည္ ။
ဒဂုန္တာရာ(၁၉၄၇,ၾသဂုတ္လ)
credit: Helen Ayekyaw.
(copy from minminsoe)