“ေမႊး”ကို စသိခ်ိန္မွာ က်မ အေတာ္ ငယ္ေသးသည့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္။ သည္အခ်ိန္မွာပင္ တတိယ အႀကိမ္၊ စတုတၳအႀကိမ္ေလာက္ ထြက္ထားၿပီးေသာ “ေမႊး” စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေမႊးကို စထိတို႔ခြင့္ရကတည္းက က်မ ခ်စ္သည္။
“ေမႊး”ကို က်မရင္ထဲ ထုဆစ္ဖန္တီး ေပးပို႔သူသည္ အမ်ားက “စုေမ” ဟုေခၚေသာ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုသာ ျဖစ္၏။ ခင္းႏွင္းယုဟု ဆိုတာႏွင့္ ေပ်ာင္းႏြဲ႕မႈႏွင့္ မာေက်ာမႈကို ေရာယွက္စီျခယ္ကာ မ်က္ႏွာကၿပံဳးလည္း၊ မ်က္လံုးက အေရာင္ေတာက္ ေနၿပီး ႏွလံုးသားႏွင့္ ခံစားရသမွ် ခိုင္မာသည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုကာရံ၍ ဝတၳဳေတြကို ဖန္တီးသူဟု ဖြင့္ဆိုႏိုင္၏။
တႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ ပိုမျမင္ဖူးေသာ္လည္း ေဒၚခင္ႏွင္းယုသည္ “ေမႊး” ျဖစ္ေနသည္ကို က်မတို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို အသိေပးႏိုင္ေသာ စြမ္းအင္လည္း ရွိျပန္၏။
ထို “ေမႊး”ကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလမွာ ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္စာေပက ျပန္ထုတ္ေဝလိုက္၏။ “ေမႊး” ဟု နာမည္တပ္ေသာ္လည္း ေမႊး၊ အတြတ္ေရ၊ ကုသိုလ္ၾကမၼာမမီပါခဲ့ႏွင့္ က်ေနာ္ တင္ေအာင္ထြန္း ဆုိသည့္ လံုးခ်င္းဝတၳဳ ၄ အုပ္ကို တစုတစည္းတည္း ျပန္ ထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုး ပန္းခ်ီက ျမင့္ေမာင္ေက်ာ္။ စိမ္းဖန္႔ေသာ စပါးခင္းေတြကို ေက်ာခိုင္း၍ ဆံပင္နက္နက္
ဖားလ်ားႏွင့္ ေလွ်ာက္ေနေသာ မိန္းမငယ္ေလးကို ေတြ႕ရတာကိုက ရင္ထဲ လႈပ္ခတ္လြန္း၏။ စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၆၄၃ မ်က္ႏွာ ရွိေသာ စာအုပ္ထူႀကီးက ထိုကတည္းက က်မသြားေလရာ ပါေတာ့သည္။ စာအုပ္ကို တထိုင္တည္းဖတ္ခြင့္ မႀကံဳ၍ ႀကံဳတိုင္း အခြင့္ရတိုင္း ဖတ္ရင္း က်မသည္ ေမႊးႏွင့္ အတြတ္အျပင္ ဖရက္ဒီကိုပါ ဘယ္လို သံေယာဇဥ္ တြယ္သြားမွန္းပင္ မသိေအာင္ ျဖစ္ရေလ၏။
ယခုစာအုပ္ႀကီးတြင္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္း ဆံုးကား တကၠသိုလ္တင္ဟန္ေက်ာ္ (ကံ့ေကာ္ဝတ္ ရည္စာေပ) ၏ အမွာစာပင္ ျဖစ္ေန၏။ က်မဘာမွ ေရးျပစရာ မလိုေအာင္ပင္ ဤဂႏၴဝင္ စာအုပ္ႀကီး ျဖစ္ေပၚလာပံုႏွင့္ ဝတၳဳ၏ ေနာက္ခံ အခင္းအက်င္း တို႔သည္ ထိုေခတ္ထိုကာလ ႏိုင္ငံေရးမုန္တိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရး လွည့္ကြက္တို႔ႏွင့္ ေခတ္ႏွင့္စနစ္ကို မီးေမာင္းထိုးျပ ထားေၾကာင္း ရွင္းလင္း ဖြင့္ဆိုထားေသး၏။ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္တည္ပံုကို ရွင္းထား၏။ ဝတၳဳအဖြင့္ကိုေတာ့ စာေရးဆရာမႀကီး
ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ျမန္မာရနံ႔ျဖင့္ ဖြင့္ေလသည္။
“ယခုလိုအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ၿပီဆိုလွ်င္ အတြတ္ႏွင့္ ေမႊးတို႔ အတူတကြ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕ျပင္ရွိ လယ္ကြက္မ်ားထဲတြင္
စပါးေစ့ေလး တို႔သည္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးၾကေပေတာ့မည္”
ငယ္ကခ်စ္ အႏွစ္တရာ မေမ့သာ ဆိုသလို အတြတ္က မက်ည္းတန္ဟု ေခၚေသာ ေမႊးတို႔ ငယ္ဘဝသည္ ဝါးခယ္မၿမိဳ႕၊ ေသာ္က ရြာေလးမွ အစျပဳခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အတြတ္ခ်စ္ရၿပီး အတြတ္ကို ခ်စ္ရမွန္း မသိေသာ ေမႊးက ဖရက္ဒီ (ေခၚ) တင္ေအာင္ထြန္းကို ခ်စ္မိေလ၏။ အတြတ္ႏွင့္ေမႊး ဇာတ္လမ္းက ဖရက္ဒီႏွင့္ ကိုကိုႏိုင္တို႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳးအဆစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ခ်ိဳးေကြ႕သြားေတာ့၏။
သူေဌးသား ဖရက္ဒီက အခ်စ္ဦးပဲဆိုဆို က်မတို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကေတာ့ အတြတ္ႏွင့္ပင္ သေဘာတူသည္။ ဒါေပမယ့္ အတြတ္ႏွင့္ ေမႊးကို ဘယ္ေလာက္ သေဘာတူတူ ဗိုလ္မႉး ေမာင္ေမာင္ႏိုင္ (ကိုကိုႏိုင္) ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ ေမႊးမွာ
တီဘီေရာဂါ ျဖစ္၍ အိႏၵိယျပည္၊ မဒရပ္က အာေရာဂ်ံမွာ ေဆးကုရေလသည္။ အဆုတ္ေရာဂါ ျဖစ္ေနေသာ အစ္မ မမေအးကို ျပဳစု၊ ေနမေကာင္းသည့္ မိခင္ေဒၚတင္တင္ႀကီးကို ျပဳစုႏွင့္ ကိုကိုႏိုင္တာဝန္က်ရာသို႔ မလိုက္ႏိုင္တာပင္ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္မက။
ပိုဆိုးသည္က ေမႊးကိုယ္တိုင္ တီဘီေရာဂါျဖစ္၊ အာေရာဂ်ံမွာ တႏွစ္ႏွင့္ ေျခာက္လတိုင္တိုင္ ေဆးသြားကုခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာ မိုးေကာင္း (အတြတ္) က ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ခင္ပြန္းသည္မွာ တျခား မိန္းမႏွင့္ သားေလး တေယာက္ ရေနေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားတာကို လက္ခံနားေထာင္မိေသာ ေမႊး၏ ျဖစ္အင္က အသည္း ေပါက္မတတ္ နာက်င္စရာ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ိဳးတို႔ခိုင္မာေသာ လားရာမွ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ မည္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမွန္း မသိဘဲ၊ ေၾကကြဲဆို႔နင့္ ခဲ့ရသည္။ ကိုကိုႏိုင္ တာဝန္က်ရာ လား႐ိႈးသို႔ လိုက္စဥ္ကလည္း ေမႊးသည္ ဖတ္စရာ စာအုပ္ပံုေတြ အၾကား နစ္ဝင္ခဲ့၏။ ေမႊး ဖတ္ေသာ စာအုပ္တအုပ္မွာ “ဧဂ်င္ရွန္ေကာ” ျဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္၊ ဒီစာအုပ္ကို ကိုကိုႏိုင္ဖတ္ၾကည့္။ အဲဒီအထဲမွာ ဇာတ္လိုက္ဆီႏူး ေျပာတဲ့ စကားတလံုး ေမႊး သိပ္ သေဘာ က်တာပဲ။ သူ႔မိတ္ေဆြ စစ္ဗိုလ္ႀကီးက ဘုရင့္သမီးကို သိမ္းပိုက္၊ ဘုရင္ကိုသတ္ၿပီး အီဂ်စ္ ဧကရာဇ္အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါမွာ ဆီႏူးကို ေျပာတယ္ေလ။ သူ႔သစၥာခံၿပီး သူ႔အေတြးအေခၚေတြကို လက္ခံဖို႔၊ အဲဒီလိုဆိုရင္ သူခ်ီးေျမႇာက္မယ့္ အေၾကာင္း။
ဒီေတာ့ ဆီႏူးက ဘာျပန္ေျပာလဲဆို “ပညာဟာ အာဏာ တန္ခိုးကိုဘယ္ေတာ့မွ ဦးမၫြတ္ဘူး” တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ စကားလံုးလဲ၊ ေမႊးေတာ့ သိပ္သေဘာက်တာပဲ”
စာေပေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာမွာ စာေရးဆရာေတြ ပမာတင္စား ေျပာၾကားခဲ့ေသာ ေမႊးဝတၳဳထဲမွာ စကား စာသား၏ ပမာဏက ဤမွ် တာသြားခဲ့တာ မဆန္းျပားပါ။
“ကုသိုလ္ၾကမၼာ မမီပါခဲ့” ကေတာ့ အတြတ္၏အလြမ္းစာျဖစ္သည္။ အတြတ္တေယာက္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာမိုးေကာင္း အျဖစ္ သူတို႔အိမ္မွ အိမ္ေဖာ္မေလး ရွဲလာ၏ သားေလး တြတ္နီကို သူ႔သားအရင္း ရစ္ခ်တ္အျဖစ္ ေမြးစားခဲ့သည္။ သည္ အတြတ္ကို စာေရးသူက ေမႊးဘဝထဲ ျပန္ေခၚခဲ့သည္။ အတြတ္၏ အခ်စ္ကိုဖြင့္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီဟု ယူဆ၍ အတြတ္ ဘက္က “ဆိုေရးရွိက ဆိုအပ္လွ၏” ဟု ေရွ႕ေနလိုက္ရာတြင္ စာေရးဆရာက တရားသူႀကီးသဖြယ္ က်င့္ႀကံခဲ့ေလ၏။
“ကုသိုလ္ၾကမၼာမမီပါခဲ့၏” ဝတၳဳအခန္းစဥ္တိုင္း ကို နာမည္ေတြေပးခဲ့၏။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာ “ေမႊး” ကို ေရး၍ “ကုသိုလ္ၾကမၼာ” ကို ၁၉၇၂ ခုႏွစ္က်မွ ေရးႏိုင္ခဲ့သည္။ ကာလ ကြာျခားမႈမွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ ျခား၏။ “အတြတ္” ကိုေတာ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္က်မွ ေရးသားခဲ့၏။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္မွာ “က်ေနာ္ တင္ေအာင္ထြန္း” ကို ေရးသည္။ “ခ်စ္လွစြာေသာ မက်ည္းတန္” ဟူေသာ အဖြင့္ ကပင္ အတြတ္၏ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ အတြတ္က ေမႊးကို မက်ည္းတန္ဟု ေခၚပါသည္။ အတြတ္ရင္ထဲမွာ ေမႊးသည္ “ဆံရစ္ ဝိုင္းေလးႏွင့္ နားကြင္းက်ယ္က်ယ္ကို ပန္ကာ အသားမည္း အက်ည္းတန္လွေသာ မ်က္ႏွာဝိုင္းႏွင့္ ကေလးမေလး။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္က ညိဳစိမ့္စိမ့္ စိုျပည္ျပည္ ျဖစ္လာကာ မ်က္လံုးေလး ဝင္းလက္လက္ႏွင့္ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလး” ျဖစ္ေလသည္။
အတြတ္ကို မိန္းမေပးစားဖို႔ စပ္ၾကဟပ္ၾကသည့္ အခါ အတြတ္၏ ေဒၚေလး ေဒၚေလးစီ၏ မိန္းမ စံႏႈန္းကလည္း ဤသို႔ဤပံု။
“ခင္ထားမြန္ဘက္က အေဒၚတေယာက္က ခပ္စီးစီးရယ္။ သူတို႔တူမက ထမင္းဘယ္က ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ မသိဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာလာေတာ့ … ဟဲဟဲ ဒီက မိစီကလည္း ဘာရမလဲ၊ ေစာင္းသလိုလိုနဲ႔ တဲ့တိုးပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ က်မ အေမက စာဖတ္ ဝါသနာ ပါတယ္။ သိပ္လည္း မွတ္သားတတ္တယ္။ အေမ ခဏခဏေျပာတာ ၾကားဖူးတယ္လို႔ …။ အခု အဂၤလိပ္ ဘုရင္မ အဲလီဇဘက္ နဲ႔ မာဂရက္တို႔ ဘြားေအ ေမရီမိဖုရားႀကီးဟာ ေဂ်ာ့ဘုရင္ မင္းျမတ္ကို ဘယ္လိုပဲ စားေတာ္ကဲ စားဖိုမႉးေတြ ရွိေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးတယ္လို႔။ ဒါေတာင္ ခ်စ္လို႔ ယူထားတာမဟုတ္ဘူး။ ေမရီ မိဖုရားႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ဦးက စစ္ေျမျပင္မွာ က်ဆံုးသြားတာ၊ အင္မတန္ မိန္းမပီသတဲ့ မိဖုရားႀကီးကို အေမက ျပန္ေျပာသလိုလို ဘာလိုလို ႏွက္ခဲ့တယ္”
ဟိုေခတ္က ဆိုေျပာ၊ ေစာင္းေျပာေလးေတြ မွာကိုက စာေပဗဟုသုတႏွင့္ ယွဥ္ေသာ ဓေလ့က က်မတို႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ၿပံဳးတံု႔လွယ္ ျဖစ္ရသည္။ ေခါင္းညိတ္ ရယ္ေမာရသည္။ ဆက္ေျပာလွ်င္ေတာ့ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မျမင္ပါ။ အခ်စ္သည္ ေတာင္တန္းမ်ား အေပၚတြင္ရွိ၏၊ ေျမျပင္တြင္လည္းရွိ၏၊ အခ်စ္သည္ ဘံုနန္းျပာသာဒ္ မ်ားတြင္လည္း ရွိ၏၊ တဲငယ္တြင္လည္း ရွိ၏၊ အခ်စ္သည္ လယ္ကြင္းမ်ားတြင္လည္း ရွိ၏၊ စက္႐ံု မ်ားထဲတြင္လည္း ရွိ၏၊ အခ်စ္သည္ ပင္လယ္ျပာတြင္ လည္းရွိ၏၊ သဲကႏၱာရထဲႏွင့္ အိုေအစစ္မ်ား ထဲတြင္လည္း ရွိ၏။ လယ္သမားရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ အခ်စ္မရွိရင္ စပါးႏွံေတြ ဖြဲျပာ ျဖစ္သြား ႏိုင္တယ္၊ စက္႐ံုအလုပ္သမား ႏွလံုးသားထဲမွာလည္း အခ်စ္မရွိရင္ စက္႐ံုဟာ မီးခိုးတိတ္လို႔သြားႏိုင္တယ္ ဆိုေသာ စာသားေတြႏွင့္ အတြတ္တေယာက္ မက်ည္းတန္ဆီ လြမ္းတမ္းတရစ္ ေတာင္းဆိုသံက အတြတ္ကို ေမႊးလက္ခံ ေလာက္ပါ ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း “စုလည္းမဆင္ ေႏွာင္ထံုးရွင္ႏွင့္ ျမင္လွ်င္ပင္ကို ႀကိဳးပါလို၏ ကုသိုလ္ၾကမၼာ မီေကာင္းပါရဲ႕” ဟု အတြတ္ ဆိုေခ်ေတာ့၏။ စာေရးသူ ကိုယ္တိုင္က အတြတ္ကို မထားရစ္ခဲ့ လိုေတာ့ေသာ အေျဖ။
က်မ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဖတ္ရင္း က်ေနာ္ တင္ေအာင္ထြန္းကို ဖတ္ရစဥ္ အလြန္စိတ္မခ်မ္းေျမ့ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ေသာ မိန္းမတို႔၏ အနိ႒ာ႐ံု။ ဇနီးသည္ ေအမီ ဇာတ္ထဲက ေမာင္သစၥာႏွင့္ ေဖာက္ျပန္တာကို မိၿပီး ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္သတ္ဖို႔ ႀကံရြယ္ခဲ့သည့္ ဖရက္ဒီကိုယ္တိုင္ ဇာတ္႐ံုမီးေလာင္၍ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဘဝႏွင့္ ေမႊးအိမ္မွာ
ကားဒ႐ိုင္ဘာ ျပန္ျဖစ္ရသည့္ အျဖစ္ဆိုး။ ေလာကမာယာႏွင့္ အလွည့္အေျပာင္းတို႔ကို ဘာသာေရး အျမင္ျဖင့္ ဆရာေတာ္ ႀကီးမ်ား တရားက်မ္းဂန္မ်ား ကိုးကားၿပီး ဖရန္ဒီကို ေမႊးဘဝထဲ ျပန္ေခၚခဲ့ျပန္သည္။ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္ပါေပ့ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုရယ္ လို႔သာ အံ့ဩဘနန္း ျဖစ္ရျပန္၏။
မတရား ရယူခဲ့ရမႈတို႔၏ လားရာတြင္ ဝဋ္ဆိုတာကို ဤသို႔ နားလည္ေစခဲ့ေသာ တင္ျပမႈ။ ၾကက္သီး ထမိပါသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ႏွင္းယုက ဝတၳဳအဆံုးသတ္မွာ ဆိုေလသည္။
“ႏွလံုးသားမွာ ထိခိုက္မႈမရွိရင္ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ စာမေရးဘူး” တဲ့။ ကမၻာေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာႀကီး ရွယ္လီကလည္း ေျပာ ဖူးပါသည္။ “ကဗ်ာ ဆရာဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ႕ တရားမဝင္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္” တဲ့။ ဒါဆိုရင္ က်မလည္း ေျပာခ်င္ ပါသည္။ “စာေရးဆရာဆိုတာ အႏုပညာႏွင့္ ျပည္သူအတြက္ တရားဝင္ အတိုက္အခံ ပါတီနဲ႔ တရားဝင္ ႏွလံုးသား ေရွ႕ေန မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္” ဟု ေမႊးဝတၳဳႀကီးကို ဖတ္အၿပီး ဤသို႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္ မိပါေတာ့သည္။
စာအုပ္အမ်ိဳးအစား – ဝတၳဳရွည္
စာအုပ္အမည္ – ေမႊး
စာေရးသူ – ခင္ႏွင္းယု
စာအုပ္တုိက္ – ကံ့ေကာ္ဝတ္ရည္
ထုတ္ေဝသည့္ႏွစ္ – ၂၀၁၃ ႏိုဝင္ဘာ
တန္ဖိုး – ၇၅၀၀ က်ပ္
ဧရာ၀တီ
No comments:
Post a Comment