လူထုေဒၚအမာ ေျပာေသာ က်ားဘညိမ္း

ဆရာက်ားဘညိမ္းအေၾကာင္း စာဖတ္သူမ်ား သိရွိႏိုင္ေအာင္ တင္ျပရန္ စာေဟာင္းေပေဟာင္းမ်ား ရွာခဲ့သည္မွာ ၾကာပါၿပီ။ ယခုေတာ့ အေမ လူထုေဒၚအမာက အေသးစိတ္ ေရးသားထားသည့္ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ဖတ္မိ၍ မက်ဥ္းမက်ယ္ ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ ခ်လိုက္ပါ၏။

• မႏၱေလးသား လက္ေ၀ွ႕သမား

ဆရာ့ကို ၁၉၂၃ ခုႏွစ္က ေမြးဖြားခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ထက္ ၁၈ ႏွစ္ႀကီးရာ အကိုႀကီးအရြယ္ဟု ေခၚရမည္။ သူသည္ လက္ေ၀ွ႕ အားကစားသမား၊ အၾကမ္းသမားသာ မဟုတ္၊ အႏုပညာကို ခုံမင္ေသာ အားကစား စာေရးဆရာလည္း ျဖစ္ေၾကာင္း လူထု သတင္းစာေဟာင္းမ်ားမွ သိခဲ့ရပါသည္။ တေန႔တြင္ ေဒၚအမာက “ ကိုဘညိမ္း ရွင့္အေၾကာင္း အတိုဆုံး ေျပာျပစမ္းပါ ” ဟု ဆိုသည္။ ထုိအခါ ဆရာ ညိမ္းက “ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္မွာ ေမြး။ အရပ္ ၅ ေပ ၄ လက္မ၊ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ၉ စတုံခန္႔ (၁၂ဝ ေပါင္)။ အသက္ေလးဆယ္ အရြယ္မွာ ကေလး ဆယ္ေယာက္အေဖ။ ၂ ေယာက္ေသလို႔ ဇနီးနဲ႔ သားသမီး ၈ ေယာက္ကို လက္ေ၀ွ႕ နည္းျပဆရာအျဖစ္နဲ႔ မဝတဝ လုပ္ေကၽြးခဲ့ရတယ္ဗ် ” ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။

• က်ားဘညိမ္း အမည္ရခဲ့ပုံ

ဆရာမွာ က်ားထုိး အလြန္ ၀ါသနာပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ညီျဖစ္သူ ကိုဘသိန္း (ခ်စ္ညိဳ) ႏွင့္ ၁၂ ေကာင္ က်ားထိုးရာ သူႏိုင္ ငါ႐ႈံး၊ ဘတျပန္ က်ားတျပန္ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိအခါ မႏၱေလးမွ က်ားဘုရင္ ဦးဘသိန္း ေရာက္လာၿပီး “ မင္းတို႔ ကစားပုံကလည္းကြာ” ဟု အျပစ္တင္ကာ က်ားေရႊ႕နည္းမ်ားကို သင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က မႏၱေလးတြင္ ပန္းခ်ီဆရာမ်ား ေခတ္စားေနသည္။ ဘရင္ကေလး၊ ၾကြယ္ေလး၊ ညိဳေလးစသည့္ ပန္းခ်ီဆရာ တစုက သူတို႔၏ ပန္းခ်ီပုံမ်ား ေအာက္တြင္ ကုိယ့္နာမည္ကိုယ္ လက္မွတ္ထိုးခဲ့သည္။
က်ားဘုရား (ခ) က်ားဘုရင္ ဦးဘသိန္းကလည္း က်ားႀကီး ဘသိန္းဟု လက္မွတ္ထုိးသည္။ သို႔ႏွင့္ ဆရာညိမ္းမွာ က်ားကေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က က်င္းပခဲ့ေသာ လက္ေ၀ွ႕ပြဲတြင္ ဘင္တန္၀ိတ္တန္းတြင္ ဆရာ ခ်န္ပီယံ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒီအခါ လူထုသတင္းစာမွာ “ က်ားဘညိမ္း ႏိုင္သြားၿပီ ” ဟု ေရးလိုက္ရာ ထုိအခ်ိန္မွ စ၍ က်ားဘညိမ္း ျဖစ္လာတယ္ဟု ဆရာက ရွင္းျပဖူးသည္။

• သိပၸံနည္းက် လက္ေဝွ႔သမား

ဆရာ က်ားဘညိမ္းသည္ လက္ေဝွ႔ထိုးသက္ အႏွစ္ ၂ဝ တြင္ ပြဲေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ ထုိးသတ္ခဲ့သည္။ ထုိငါးဆယ္ေက်ာ္တြင္ ၇ ပြဲသာ အမွတ္ျဖင့္ ႐ႈံးခဲ့သည္။ က်န္ပြဲ ၄ဝ ေက်ာ္တြင္ က်ားဘညိမ္းက ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိပြဲေလးေက်ာ္ အနက္ သူ အႏွစ္သက္ဆုံး ဆုဖလားပြဲမွာ သိပၸံနည္းအက်ဆုံး လက္ေဝွ႔ထိုးသူဆု ရခဲ့သည့္ ပြဲပင္ျဖစ္၏။ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးစ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္အတြင္း က်ားဘညိမ္းသည္ မင္းၾကြယ္၊ ဆင္ျမဴရယ္၊ ကီး၀ႈိက္၊ ေစာဟာဒီ၊ မဂ်စ္တို႔ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ ထုိးသတ္ခဲ့သည္။ တစ္ညတြင္ က်ားဘညိမ္းႏွင့္ စိန္ေပါလ္မွ လင္းမာဆယ္တို႔ ထုိးၾကသည္။ ထုိပြဲတြင္ က်ားဘညိမ္းက မာဆယ္အား ေရွာင္ကာ တိမ္းကာ ဘယ္၀ိုက္၊ ညာ ေျဖာင့္လက္သီးမ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္လူကို အႏုိင္ယူခဲ့သည္။ ဒိုင္အဖြဲ႕က က်ားဘညိမ္းကို သိပၸံနည္းက် ထုိးသတ္ႏိုင္သူဆု ေပးသည္။
အားလပ္သည့္ ရက္တရက္တြင္ က်ားဘညိမ္းသည္ လက္ဆည္ကန္ရွိ လူထု သတင္းစာတိုက္သို႔ ေရာက္သြားၿပီး ေဒၚအမာ၏ စားပြဲတြင္ အားရပါးရ စကားကို ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနသည္။ သူက လက္ေဝွ႔အေၾကာင္း ေျပာရလွ်င္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့ ေျပာသည္။ ဤတြင္ ေဒၚအမာက ၾကားျဖတ္ကာ“ ရွင္ထုိးသမွ် ပြဲေတြထဲမွာ ဘယ္ပြဲဟာ အၿမိန္ဆုံးလဲ ” ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆရာ ဘညိမ္းက “၁၉၅၁ ခု၊ အိႏိၵယျပည္ ဖယ္သာ၀ိတ္ ခ်န္ပီယံ ဗီဘို႔စ္နဲ႔ ထုိးရတဲ့ပြဲဟာ အၿမိန္ဆုံးပဲဗ်” ဟု ဆိုသည္။ အဲ့ဒီညက အိႏိၵယမွ လက္ေဝွ႔ ၇ ဆုိင္း လာထိုးသည္။ က်ားဘညိမ္းႏွင့္ ထိုးသည့္ပြဲကလြဲၿပီး အားလုံး ႐ႈံးၾကသည္။ မဂ်စ္၊ မ်ဳိးသန္႔၊ ေအာင္ျမင့္၊ ဆင္ျမဴရယ္ တို႔ ႐ႈံးၿပီး က်ားဘညိမ္း တဦးသာ ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ လက္ေဝွ႔ပြဲမ်ား အၿပီးတြင္ အိုးေဝ သတင္းစာက “က်ားဘညိမ္း တေယာက္ရွိလို႔သာ ဗမာေတြ ေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ေတာ့သည္” ဟု ေရးလိုက္သည္။
“အဲဒီည လက္ေဝွ႔မထုိးခင္ က်ေနာ့္မိန္းမ မၾကည္က သိပ္အစိုးရိမ္ လြန္ၿပီး မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္ေနေတာ့ က်ေနာ္က စိတ္မပူပါနဲ႔ကြာ၊ ငါႏိုင္ေအာင္ ထုိးမွာပါ” ဟု ေျပာ၍ စင္ေပၚတက္ၿပီး ဘို႔စ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ ထုိးခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ဘို႔စ္သည္ အိုလံပစ္တြင္ ၂ ႀကိမ္ ဆုရခဲ့ေသာ အိႏိၵယ၏ အေကာင္းဆုံး လက္ေဝွ႔အေက်ာ္ ျဖစ္၏။
အိႏိၵယ လက္ေဝွ႔အေက်ာ္ ဘို႔စ္ကို က်ားဘညိမ္းက အႏိုင္ယူ ထုိးသတ္သျဖင့္ ဗမာလူထုက က်ားဘညိမ္းကို အထူး ခ်ီးက်ဴးခဲ့ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၁၉၅၂ ခု ဖင္လန္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ၁၅ ႀကိမ္ေျမာက္ အိုလံပစ္ပြဲသို႔ က်ားဘညိမ္း သြားခြင့္ရသည္။ ထိုစဥ္က က်ားဘညိမ္းမွာ အသက္ ၂၈ ႏွစ္ရွိၿပီး ကေလး သုံးေယာက္အေဖ ျဖစ္ေနေလၿပီ။
ျပည္တြင္းပြဲမ်ားတြင္ က်ားဘညိမ္း လက္ေဝွ႔ထိုးတိုင္း စိတ္မခ်သျဖင့္ ေဒၚၾကည္က ရင္တမမျဖင့္ လိုက္လံၾကည့္႐ႈ အားေပးခဲ့၏။ ဆရာဘညိမ္း လက္ေဝွ႔ထုိးပုံမွာ ေရွာင္ေျပးၿပီးမွ ျပန္ထုိးျခင္း မဟုတ္။ ေ၀းေ၀း ထြက္မထိုးဘဲ တဖက္ လက္ေဝွ႔သမားကို ရဲရဲ၀့ံ၀ံ့ ၾကည့္ေနၿပီး သူလက္ကြက္ ပ်က္သည္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ ဝင္ထိုးနည္းျဖစ္သည္။ ပရိသတ္က ဘညိမ္းကြ . . . က်ားဘညိမ္းကြ ဟု ေအာ္ေလ သူ၏ လက္သီးထိုးခ်က္က ျမန္ေလျဖစ္သည္။

• လူငယ္လက္ေဝွ႔သမားမ်ား ေမြးထုတ္

က်ားဘညိမ္းသည္ အနာဂတ္ မ်ဳိးဆက္သစ္ လက္ေဝွ႔လူငယ္မ်ားကိုလည္း ေမြးထုတ္ေပးခဲ့သည္။ မႏၱေလး ဒါးတန္း ၂၅ လမ္းမွာေရာ၊ ၈၃ လမ္းဘက္မွာပါ လက္ေဝွ႔ကလပ္မ်ား ေထာင္ထားသည္။ သို႔အတြက္ မႏၱေလးမွ လက္ေဝွ႔အေက်ာ္ ၂ဝ ေလာက္ ထြက္လာသည္။ ရဲခ်စ္၊ ရဲေဆြ၊ ရဲျမင့္၊ ရဲတင့္တို႔မွာ က်ားဘညိမ္း၏ တပည့္ေက်ာ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ထုိမႏၱေလးသားမ်ား အျပင္ ရန္ကုန္ဘက္မွ တင္ထြန္း၊ အဲလက္ဇန္းျဒား၊ ေရတပ္မွ လွေရႊတို႔မွာလည္း ဆရာညိမ္း၏ တပည့္မ်ား ျဖစ္သည္။ မြန္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ခ်င္းျပည္နယ္ မ်ားတြင္လည္း ဆရာ့ တပည့္မ်ား ရွိသည္။ တေန႔တြင္ ဆရာဘညိမ္းက အေမမာ (လူထု ေဒၚအမာ) အား “ေဒၚအမာ့ႏွယ္ က်ေနာ္ဟာ လက္ေ၀ွ႔ေၾကာင့္ ၁၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ကမၻာ့အိုလံပစ္ပြဲကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဟဲလ္စင္ကီးလည္း ေရာက္တယ္။ ဘာကင္ဟန္ နန္းေတာ္ထဲလည္း ဝင္ဖူးတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ အေနာက္ ဘာကင္ဟန္၊ အေရွ႕ တိန္အန္ျမင္ (တ႐ုတ္ျပည္) ထိသြားၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်” ဟု ေျပာခဲ့ဖူးသည္။

• က်ားဘညိမ္းတို႔ မိသားစု

က်ာဘညိမ္းမွာ လက္ေဝွ႔သမား ဘဝတြင္ တက္ၾကြႏိုးၾကားသူ ျဖစ္၏။ ဘယ္သြားရ သြားရ၊ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ ဆင္ေျခမေပးဘဲ လုပ္သည္။ ရတာေလး စား၊ ရတာေလး ဝတ္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေနတတ္သည္။ သူက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ျဖင့္ ၀ါသနာပါရာ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ အိမ္သူဇနီး ေဒၚၾကည္မွာ ဖတ္ဖတ္သီ ေမာေနခဲ့ရသည္။ ရွာရ၊ ေဖြရ၊ ခ်က္ရ၊ ျပဳတ္ရ၊ ဧည့္ခံရ၊ အလုပ္ အလြန္မ်ားသည္။
၁၉၆၅ ခုေလာက္တြင္ က်ားဘညိမ္းမွာ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ခဲ့ေလၿပီ။ ေခါင္းက ဆံပင္မ်ားပင္ ျဖဴစျပဳေနၿပီ။ ထိုစဥ္ ကြာလာလမ္ပူ ဆီးဂိမ္းပြဲ သြားခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အကဲျဖတ္ ဒိုင္တဦးအျဖစ္ သြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။ မေလးႏိုင္ငံသား လက္ေဝွ႔သမား တဦးက “ခင္ဗ်ား ဆံပင္ေတြေတာင္ ျဖဴေနပါပေကာလား” ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဆရာ ဘညိမ္းက (My hair may be grey, but once, I was as good as Cassius Clay, and I was born in Mandalay) ဟု ကဗ်ာဆန္ဆန္ ျပန္ေျပာလိုက္ရာ လက္ေဝွ႔အဖြဲ႔မ်ား အေတာ္သေဘာက် သြားသည္။
ဆရာ ဘညိမ္းမွာ မိသားစုအေပၚတြင္ အလြန္ ၾကင္နာတတ္သူ ျဖစ္၏။ သားသမီး ဆယ္ေယာက္ေမြးရာ ၂ ဦၤး ဆုံးသျဖင့္ ၈ ေယာက္သာ အဖတ္တင္သည္။ အႀကီးဆုံးသား ကိုဝင္းၿငိမ္းက စာေရး ၀ါသနာပါသည္။ ဆန္နီညိမ္းကေတာ့ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပု အႏုပညာရွင္ ျဖစ္၏။ ကိုရဲျမင့္ညိမ္းက စာေရးစာဖတ္ ပန္းခ်ီ ၀ါသနာရွင္ ျဖစ္၏။ ကိုမ်ဳိးျမင့္ညိမ္းက လက္ေဝွ႔ ၀ါသနာ ပါေသာ္လည္း စာေရး၊ စာဖတ္ လုပ္ေနသည္။ သူတို႔ေနာက္တြင္ မာလာညိမ္း၊ စႏၵာညိမ္း၊ ထြန္းေမာင္ညိမ္း၊ ထြန္းေအာင္ညိမ္း တို႔ကို ေမြးသည္။ စႏၵာညိမ္းမွာ အသက္ ၂ဝ အရြယ္ လက္ခုပ္ကုန္း၌ ေပ်ာ္ပြဲစားရင္း ေရနစ္ ေသဆုံးခဲ့ရာ က်ားဘညိမ္း၊ ေဒၚၾကည္တို႔ အလြန္ စိတ္ထိခိုက္ သြားသည္။ ဤအေၾကာင္းမ်ားကို မ်က္ရည္ေ၀့ၿပီး က်ားဘညိမ္းက ေဒၚအမာကို ေျပာဖူးသည္။ က်ားဘညိမ္းလို အားကစားသမား ရွာမွ ရွားသည္။ အားကစားေတြ လုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း အသက္ ၆ဝ ေလာက္တြင္ အစာအိမ္ အူလမ္းေၾကာင္း ကင္ဆာျဖစ္၍ ဆုံးပါးသြားသည္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ဆုံးခဲ့သည္။ ဆရာ ဆုံးပါးေသာ္လည္း သူ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေသာ လက္ေဝွ႔သမားမ်ားစြာ က်န္ခဲ့ေပသည္။ သို႔အတြက္ ဆရာ က်ားဘညိမ္း တေယာက္ ေကာင္းကင္ဘုံ ဘဝတြင္ ၀ါသနာပါရာ လက္ေဝွ႔လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနႏိုင္ပါေစဟု ဆႏၵျပဳ ဆုေတာင္း လိုက္ရပါသည္။
နီၿငိမ္း (အညာတကၠသိုလ္)