အကာကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ၿမိဳင္ကေလး အမွတ္ (၂) တန္ ၄၀၀၀ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံုက အလုပ္သမားမ်ား အေျခအေန

“လူတေယာင္လံုး ေသေနတာေတာင္မွပဲ လူေသမႈအေနနဲ႔ ဘယ္ရဲမွလာမစစ္ေဆးဘူး။ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ေသသြားသလိုပဲ ဘာမွမထူးဘူး”

က်ေနာ္တို႔ စက္႐ံုမွာ စက္ျပင္ကာလကို တလခြဲေလာက္ မနက္ ၇း၀၀ နာရီမွ ည ၁၀း၀၀ အထိ နားရက္မ႐ွိ အလုပ္ဆင္းရၿပီေနာက္ ၁၀.၁၀.၂၀၁၃ မွာ စက္႐ံုစတင္လည္ပတ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ SP မွာ စက္ရပ္ထားတာ ၾကာတာေၾကာင့္ ေအးခဲေနတဲ့ အစာ (ေက်ာက္မႈန္႔ ေျမမႈန္႔) ေတြက ပိုက္လံုးႀကီးမွာ ပိတ္ေနပါတယ္။

ျမင္ေအာင္ေျပာ ရရင္ ႀကီးမားတဲ့ပိုက္လံုးရဲ႕ေအာက္ေျခ မွာ ေအးေနတဲ့အစာေဟာင္းေတြက ပိတ္ေနတယ္။ အစာေဟာင္းေတြရဲ႕ အထက္မွာ စက္႐ံုလည္ပတ္ထားတဲ့အတြက္ အပူခ်ိန္ ပ်မ္းမွ် ၈၀၀ မွ ၁၀၀၀ ၾကား႐ွိတဲ့ အစာေတြ႐ွိပါတယ္။

ထိုျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းဖို႔အတြက္ အထက္အရာ႐ွိေတြက စက္ကိုမရပ္ခ်င္ပါဘူး။ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ စက္ကိုရပ္ၿပီး ပူေနတဲ့အစာေတြကို ေအးေအာင္ေစာင့္ၿပီးမွ ပိတ္ေနတဲ့ အစာေတြကို ႐ွင္းထုတ္သင့္ေပမယ့္ စက္ကိုတပတ္ခန္႔္ ရပ္လိုက္ရင္ ဆံုး႐ွံဳးမႈေတြအတြက္ ႐ံုးခ်ဳပ္ကိုေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးရမွာျဖစ္ၿပီး စက္႐ံုမႉးအေနနဲ႔ နာမည္ပ်က္ႏိုင္ပါတယ္ စက္႐ံုမႉးေနရာက စဥ္းစားရင္ သူက စက္႐ံုမႉးေနရာမွ ထုတ္ပယ္ခံရမွာ ေၾကာက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ စက္႐ံုမႉးေနရာက စက္႐ံုလည္ပတ္ေနရင္ သူ႔အတြက္ တေန႔ကို ဘိလပ္ေျမတန္ ၃၀ ခြဲတန္းရ႐ွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္႐ွိသူ ဗိုလ္မႉး၊ ဗိုလ္ႀကီး အရာ႐ွိအဆင့္ဆင့္ဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ အတၱေတြကိုအရင္းခံၿပီး အႏၲရာယ္အလြန္မ်ားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ခဲ့ပါတယ္။

အဲ့ဒါကေတာ့ စက္ကိုလည္လွ်က္ ပိုက္လံုးႀကီးထဲမွာ အစာပိတ္ေနတဲ့ေနရာက အေပါက္ေလးကိုဖြင့္ၿပီး ပိတ္ေနတဲ့ အစာေတြကို သံပိုက္နဲ႔ ထိုးခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အထက္အမိန္႔အရ ၀န္ထမ္းေတြဟာ စတင္ၿပီးသံပိုက္နဲ႔ထိုးရပါတယ္။ တခါထိုးရင္ ႏွစ္ေယာက္သာ ထိုးလို႔ရပါတယ္။

ထိုးခ်တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ ေမာၿပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္က ၀င္လုပ္ရပါတယ္။ အလွည္က်ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၁၃ ေအာက္တိုဘာ ၁၅ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ပိတ္ေနတဲ့ ေနရာအနည္းငယ္ ပြင့္သြားၿပီး၊ ပန္းထြက္လာတဲ့ အလြန္တရာပူလြန္းလွတဲ့ အစာ (ေက်ာက္မႈန္႔ ေျမမႈန္႔) ေၾကာင့္ ကေလးလုပ္သားျဖစ္တဲ့

ျပင္ပအလုပ္သမား ၁၄ ႏွစ္သားေလးဟာ ၀တ္ထားတဲ့ေဘာင္းဘီပါ ျပတ္ထြက္သြားၿပီး အပူေလာင္ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာရ႐ွိခဲ့ၿပီး အနားမွာ႐ွိတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြပါ အပူေလာင္ဒဏ္ရာေတြ ရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ အနည္းငယ္သာပြင့္သြားတဲ့အတြက္ ပိုက္လံုးႀကီးဟာ အစာေတြနဲ႔ျပန္ပိတ္သြားခဲပါတယ္။ ဒါက ပထမအႀကိမ္မွာပါ အႏၲရာယ္အလြန္႐ွိမွန္း သိခဲရၿပီးပါၿပီ။

လံုး၀အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကိုမရပ္ဘူး၊ စက္ကို မရပ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အကာအကြယ္ပစၥည္း မေပးဘဲ ဆက္လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညပိုင္းက်ေတာ့ ဝန္ထမ္းသံုးေလးေယာက္ ျပင္းထန္စြာ အပူထပ္ေလာင္ပါတယ္၊

ဒါက ဒုတိယအႀကိမ္ အျဖစ္အပ်က္ပါ အႏၲရာယ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားဆိုတာ လံုး၀ေသခ်ာေနပါၿပီ၊ သို႔ေပမယ့္ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ အကာအကြယ္ပစၥည္းေတာင္မေပးဘဲ ဆက္ၿပီး လုပ္ခိုင္းပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ လုပ္လာလိုက္တာ ေအာက္တိုဘာ ၁၇ ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ေနတဲ့အေပါက္ဟာ ပြင့္ထြက္သြားၿပီး ဗံုးေပါက္ကြဲသြားသလိုဘဲ ၿပီးေတာ့ အစာပူေတြတ႐ွိန္ထိုး ပြင့္ထြက္လာတဲ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ဝန္ထမ္းေတြလဲ ေသြး႐ူးေသြးတန္းနဲ႔ ဘာမွမျမင္ ေျပးၾကလႊားၾက အသက္႐ွဴၾကပ္ၾကနဲ႔ေပါ့

မေျပးသာလိုက္တဲ့ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ဝင္းထြဋ္ (ေက်ာက္ဖား) တေယာက္ကေတာ့ ခါး၀က္ေလာက္႐ွိတဲ့ ျပင္းထန္းလြန္းတဲ့ အပူ႐ွိန္႐ွိတဲ့ ေက်ာက္မႈန္ေတြေၾကာင့္ မခ်ိမဆန္႔ ခံစား႐ေနပါၿပီး။

တျခား၀န္ထမ္းေတြဟာလဲ ကိုယ့္အသက္အတြက္ ဘာမွမျမင္ရေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ အခ်ဳိ႕က အထပ္ျမင့္ရဲ႕ လက္ရမ္းသံပိုက္ေပၚ ကိုတက္တြယ္ထားၿပီ ခိုေနရပါတယ္ ေအာက္မွာ က ေက်ာက္အမႈန္႔အပူေတြက ႐ွိေနတဲ့အတြက္ ေျခခ်လို႔မရပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို အနည္းငယ္ျပန္ျမင္ရပါၿပီ၊ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္၀င္းထဋ္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကိုျမင္ေတာ့ အနားမွာ လက္ရမ္းေပၚကိုတက္ၿပီး သူနဲ႔အတူလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ၀န္ထမ္းက သူခံစားရတဲ့အပူဒဏ္ကိုေမ့ၿပီး သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ရဲ႕အျဖစ္ကို မၾကည့္ရက္တဲ့အတြက္ ကယ္ဖို႔ဆင္းသြားခဲ့ပါတယ္။

သို႔ေပမယ့္ သံုလွမ္းေလာက္သာ လွမ္းႏိုင္ၿပီး အပူဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေတာ့ တဲ့အတြက္ လက္ရမ္းသံပိုက္ေပၚ အျမန္ျပန္တက္ခဲ့ရပါတယ္။

သံပိုက္ေပၚမွ တျခား၀န္ထမ္းတဦးက သူ႔အနားမွာ႐ွိတဲ့ ၀ါလံုးကိုယူၿပီး ေက်ာ္၀င္းထြဋ္ကို ကမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ေက်ာ္၀င္းထြဋ္းဟာ သူ႔ကိုကမ္းေပးတဲ့ ၀ါလံုးေလးကို ေနာက္ဆံုး႐ွိသမွ်အားနဲ႔ တခ်က္ကိုင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္၊
ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ေနာက္ကိုလန္က်သြားပါတယ္၊

သူက အဲ့ဒီေနရာမွာပဲ ဆိုး၀ါးစြာခံစားရင္း အသက္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ သူဟာေက်ာက္မႈန႔္ေတြပိလို႔ ေသဆံုးရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျပင္းထန္တဲ့ အပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆံုးရတာပါ။ ပိုၿပီးရင္နာစရာေကာင္းတာက သူမွာ ဇနီးနဲ႔ ရင္ေသြးတဦး က်န္ခဲ့ပါတယ္ ဒါက တတိယအႀကိမ္ အျဖစ္အပ်က္ပါ။

အခု ၿမိဳင္ကေလးေဆး႐ံုမွာ ဒဏ္ရာျပင္းထန္သူ မ်ားတက္ေရာက္လွ်က္႐ွိပါတယ္။

က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းေသဆံုးတဲ့ အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္မေတာ္ပိုင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရး႐ွင္း (M.E.C) အမွတ္ (၂) တန္ ၄၀၀၀ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု ၿမိဳင္ကေလးက ဝန္ထမ္းေတြဟာ အကာအကြယ္မဲ့ ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဥပေဒရဲ႕အကာအကြယ္ေပါ့။

“လူတေယာင္လံုး ေသေနတာေတာင္မွပဲ လူေသမႈအေနနဲ႔ ဘယ္ရဲမွလာမစစ္ေဆးဘူး။ ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလး ေသသြားသလိုပဲ ဘာမွမထူးဘူး”

က်ေတာ္တို႔ အကူအညီမဲ့ေနပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကို အကူအညီေတာင္းရမယ္ဆိုတာလဲ က်ေနာ္တို႔ မသိပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ဘယ္လိုလုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ အၾကံေပးၾကပါခင္ဗ်ား။
အကူအညီေပးႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ေတြ႔ေအာင္ ကူညီႏိုင္သူမ်ားသိ႐ွိေအာင္ ကူညီေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဖိႏွိပ္ခံ တန္ ၄၀၀၀ မိသားစု

(တပ္မေတာ္ပိုင္ ျမန္မာ့စီးပြားေရးေကာ္ပိုေရး႐ွင္း၊ (M.E.C) အမွတ္ (၂) တန္ ၄၀၀၀ ဘိလပ္ေျမစက္႐ံု၊ ၿမိဳင္ကေလး)

Posted From Nayt Thit
Thit Htoo Lwin blog's