" က်န္းမာေရး ဆိုတာ..."

 

Popular Myanmar News Journal

ကြၽန္မ အခုတေလာမွာ စိတ္မ ေကာင္းစရာသတင္းေတြပဲ ဆက္တိုက္ ၾကားေနရတယ္။ ပထမက ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းသြားတဲ့ ကိစၥ ေမလမွာ ပုဂၢလိက ေဆး႐ုံတစ္ခုနဲ႕ က်န္းမာေရးေဆးစစ္တဲ့ Package ဝယ္ၿပီး သြားစစ္တယ္။ အား လံုးအေကာင္းပါပဲ။

Cyst ေလးတခ်ိဳ႕ ေတြ႕တာလြဲလို႕။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လာ တယ္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အ လွျပင္ဆိုင္မွာ Armpit Hairs Removal ကို အပူေပးတဲ့စက္နဲ႔လုပ္တယ္။ ႏွစ္ ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ခါတိတိ လုပ္လိုက္တယ္။ ဇူလိုင္လ ကုန္ေလာက္မွာ ေရခ်ိဳးမလို႔ လုပ္ရင္း အက်ိတ္ ဇီးျဖဴသီးေသးေသး ေလာက္စမ္းလိုက္မိတယ္။ ဘယ္လိုေျပာ ရမလဲ။ ဝုန္းခနဲ ဖန္ဆင္းလိုက္သလိုထြက္ လာတာ လူကို ျပာေနာက္သြားတာပဲ။ ထံုးစံအတိုင္း ခြဲစိတ္အထူးကု ျပရတာ ေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္းခြဲ လိုက္ရတာေပါ့။ ခြဲရတာေတာ့ မိုင္နာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္စိတ္ေတြက ဖိစီးေနတာေလ။

ငါ ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီလားဆိုတဲ့အေတြး ကလည္း လူကို ေတာ္ေတာ္ ႏွိပ္စက္တာ ပါ။ ဇူလိုင္လ ကုန္ခါနီးအပတ္နဲ႔ ၾသဂုတ္ တစ္လလံုးဟာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ မခ်ိမဆန္႔ခံစားေနရတဲ့ ရက္ေတြေပါ့။ ခြဲစိတ္ၿပီး Biopsy လုပ္တယ္။ အဲဒီအေျဖ မရမခ်င္း ကမၻာပ်က္ေနသလိုပါပဲ။ တစ္ခါ Biopsy သြားလုပ္ေတာ့ ဓာတ္ခြဲခန္း က အဆင့္ ၂ ဆင့္လံုးအတြက္ ပိုက္ဆံ တစ္ခါတည္းရွင္းရမယ္တဲ့။ စစ္တာရယ္ စစ္ၿပီး ကင္ဆာဆိုရင္ ဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနၿပီလဲဆိုတာကိုစစ္ဖို႔တဲ့။ ဘယ္ ေလာက္မ်ား သူတို႔ ပိုက္ဆံရဖို႔ကိုပဲ ဦးစားေပးသလဲလို႔။ လူနာကလည္း ဟုတ္ခဲ့ရင္ ဘယ္သူမဆို ဘယ္အဆင့္လဲ ဆိုတာ စစ္ရမွာပါပဲ။ စစ္တာ ၈ ေသာင္း ေလာက္ေတာင္က်တယ္။

ကဲ ဘာတတ္ ႏိုင္မွာလဲ ေပးဆိုေပး႐ံုေပါ့။ စစ္ေနတုန္း ဘုရားတရား ၿမဲလိုက္ပံုေတာ့ ေျပာ မေနနဲ႔ေတာ့ လူဆိုတာေတာ့ ေသမွာ ေၾကာက္တဲ့ အမ်ိဳးခ်ည္းပဲေပါ့။

အေျဖရေတာ့မယ့္ေန႔ ေန႔လယ္မွာ ဓာတ္ခြဲစစ္ေဆးတဲ့ ေဆး႐ံုက ဖုန္းဆက္ တယ္။ ကြၽန္မရင္ေတြလည္း ခုန္ေနလိုက္ တာ တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြလည္း ယိုင္ေနတာပဲ။ အစ္မ ဒုတိယ ထပ္စစ္ ရမယ့္ အဆင့္မလိုေတာ့လို႔ ၿမိဳ႕ထဲက ဓာတ္ခြဲခန္းမွာ ပိုက္ဆံျပန္ထုတ္လို႔ရ တယ္တဲ့။ အဲဒီလို ၾကားလိုက္တာ ဟုတ္ မွ ဟုတ္ရဲ႕လားလုိ႔။ မယံုတယံုေတာင္ ျဖစ္ေနေသးပါရဲ႕။ ၿပီးမွ ေပ်ာ္လိုက္တာ ေလ။ ငါေသတြင္းက လြတ္ၿပီကြလို႔ေပါ့။ ဆရာဝန္ကို ေဖာလိုးအပ္ျပန္ျပ ေတာ့ ကြၽန္မကို ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ အခုေတာ့ မရွိဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ ျဖစ္လာမယ္၊ ျဖစ္မလာဘူး မေျပာႏိုင္ ဘူးတဲ့။ ေဟာေတာ္ ဘယ္လိုႀကီးတုန္း နဂိုကမွ ေၾကာက္ရတဲ့အထဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာက အႀကံေပးလိုက္တာက စိတ္ ေအးေအးေနသြားခ်င္ရင္ အင္ဂ်လီနာ ဂ်ိဳလီလို လုပ္လိုက္ပါတဲ့။ ေရာ ျဖစ္မွျဖစ္ ရေလ ဆရာရယ္လို႔ပဲ ေတြးႏိုင္ပါေတာ့ တယ္။

သိပ္မၾကာခင္ ေဖ့စ္ဘြတ္သူငယ္ ခ်င္း ကိုေဇာ္မင္းေထြး (Zawminn Htwe) သူတင္လိုက္တဲ့ စေတးတပ္အရ သူ႕မွာ ကင္ဆာေရာဂါစြဲကပ္ေနၿပီလို႔ သိ လိုက္ရတယ္။ သူ႔စေတးတပ္ဖတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္မိတယ္။ မၾကာပါဘူး။ သူေဆး႐ံုေရာက္ေနၿပီ။ အေရးေပၚ A Blood လိုေနတယ္ဆိုလို႔ ကြၽန္မေသြးနဲ႔ တူေနလို႔ လွဴခ်င္တာ အဲဒီ အပတ္မွာ ေသြးအားက်ေနလို႔ ကြၽန္မ မလွဴရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီက ရမလားလို႔ လိုက္ရွာတယ္။ ေလာ ေလာဆယ္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပ သြားတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလာလွဴလိုက္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မ ေနာက္ထပ္လိုရင္ လွဴေပးလို႔ရရင္ လွဴမယ္ဆိုတာ ေျပာရင္း သူ႔ကို သွ်င္ပါကူမွာ သြားအားေပးျဖစ္ တယ္။ သူဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ စျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္း အူမႀကီးမွာ ျဖစ္တယ္လို႔ အေျဖ မထုတ္ႏုိင္ဘဲ အခ်ိန္ေတြ ၾကာသြားတယ္ တဲ့။ ဒီေလာက္တုိးတက္လာတဲ့ ေခတ္ ႀကီးမွာ ေတာင္မွေလ။

ေနာက္ဆရာတစ္ ေယာက္နဲ႔မွ အဆင္ေျပတယ္။ ေနာက္ ဆံုး ႏိုင္ငံျခား ထြက္ကုေပမယ့္ ေနာက္ က်သြားၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကိုေဇာ္မင္း ေထြးကပဲ မေမာႏုိင္ မပန္းႏိုင္ ေျပာျပ ရွာတယ္။ ကြၽန္မလည္း စကားေတြသာ ေျပာေနရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ေနတာပဲ။ သူ႔အေမကလည္း သူ႔အေၾကာင္း ေျပာ ျပတယ္။ အရမ္းလိမၼာတဲ့ သားေလးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အလုပ္လည္း တအားလုပ္လို႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအ ဝိုင္းတစ္ခုလံုးက ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ေၾသာ္ လိမၼာတဲ့ လူေတြကို ျပန္ျပန္ေခၚတာ ေစာလိုက္တာေနာ္လို႔ပဲ မခ်ိမဆံ့ ေတြး မိပါရဲ႕။ သူက ဘာေျပာေသးလဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ရယ္ဒီ မိတ္ေခါက္ဆြဲထုပ္ေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီမစ္ေတြ ပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စားျဖစ္တဲ့အ ေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္လို႔ထင္ေၾကာင္းေျပာ တယ္။

ေနာက္ ကြၽန္မတို႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္ အသိုင္းအဝိုင္းထဲက တစ္ေယာက္ အူ ကင္ဆာျဖစ္လို႔ ဘန္ေကာက္မွာ ေဆး သြားကုတယ္ ၾကားရျပန္တယ္။ မေန႔က ပဲ တျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တင္တဲ့ ပို႔စ္မွာ ဂ်ာမန္ဧည့္လမ္းၫႊန္ အဆုတ္ကင္ဆာျဖစ္တယ္။ ၄ ရက္ေန႔ ျမန္မာျပည္ကေန ဘန္ေကာက္သြား မယ္။ ကုသေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါေစ။ မင္း ျပန္လာရင္ ေသာက္ဖို႔ သေဘၤာရြက္ျပဳတ္ ေရရေအာင္ ငါသေဘၤာပင္ေတြ စိုက္ ႏွင့္မယ္လို႔ ေရးထားတယ္။

ဘာေၾကာင့္မ်ား ကြၽန္မတို႔ ႏုိင္ငံ မွာ ကင္ဆာေရာဂါရဲ႕ ၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္မႈကို ခံေနရပါလိမ့္။ ကြၽန္မတို႔ ဘယ္သူေတြကို ဘာကို ယံုၾကည္ရမလဲ။ ခုတေလာ ထြက္ေနတဲ့ သတင္းေတြအရ ဘာစား စရာမဆို ေၾကာက္စရာခ်ည္းဘဲ ျဖစ္ေန ပါလား။ ကြၽန္မဟာ ဘယ္သူေတြ ဘာ ေျပာေျပာ ကြၽန္မေခါင္းနဲ႔ ေတြးၿပီးမွ ယံုတတ္တဲ့သူ။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အစိုးရမွာပဲ တာဝန္ရွိတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူထားတဲ့ သူပါ။ဒါေပမဲ့ ဒီက်န္းမာေရးကိစၥ က်န္း မာေရးနဲ႔ ဆက္ႏႊယ္တဲ့ ပတ္သက္တဲ့ ကိစၥေတြမွာေတာ့ အစိုးရမွာပဲ တာဝန္ လံုးလံုးရွိတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

FDA ဘာလုပ္ေနသလဲ။ Myanmar FDA ကို ကြၽန္မတို႔ ဘယ္အတိုင္း အတာထိယံုရမလဲ။ FDA က ဘယ္ ပမာဏေတြထိ စမ္းသပ္စစ္ေဆးသလဲ။ အစိုးရကေရာ FDA စစ္သမွ် ယံုတာပဲလား။ Counter Check လုပ္သင့္တယ္ ယူဆၿပီး လုပ္သလား ကြၽန္မ မသိပါ။ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း ပါရဂူဘြဲ႕ယူဖို႔ စာ တမ္းျပဳစုေတာ့ တိုင္းရင္းေဆးတခ်ိဳ႕ကို ဓာတ္ခြဲပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္နာမည္ႀကီး တဲ့ အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္လိမ္းေဆးမွာ အာဆင္းနစ္ေတြပါတယ္။

သူ႔ကို အဲဒီ ေဆးပိုင္ရွင္က အျပင္ကို မေျပာဖို႔ လာ ေတာင္းပန္ေၾကာင္း သိရေတာ့ ကြၽန္မနဲ႔ ေတာင္ စကားမ်ားရပါေသးတယ္။ ေနာက္ တစ္ခါ အင္အားျပင္း ဓာတ္ေျမၾသဇာ ေတြ တင္သြင္းတဲ့ကိစၥ မသြင္းရဘူးဆိုတဲ့ ဟာေတြကို Custom Clearing Agent ေတြ အကူအညီနဲ႔ ရေအာင္သြင္းတဲ့ ကုမၸဏီေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီဓာတ္ေျမ ၾသဇာေတြေၾကာင့္ မျဖစ္သင့္တဲ့အမႈေတြ ခဏခဏျဖစ္တယ္။ ကြၽန္မေတာင္ တစ္ ခါ ပန္းေဂၚဖီပြင့္ေၾကာ္နဲ႔ ေသမလို ျဖစ္ တယ္ဆိုတာ ေရးဖူးပါတယ္။

တစ္ခါ အသီးအႏွံေတြမွာ အစား အေသာက္ေတြမွာ ၾကာၾကာခံေအာင္ ဓာတုေဆးဝါးေတြနဲ႔ စီမံထားတာ။ တစ္ တိုင္းျပည္လံုး တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ စား ေနတဲ့ ကြမ္းသတ္လို႔ေသတဲ့ လူေပါင္း လည္း မ်ားေနၿပီ။ ကြမ္းသီးကို ပိုးမက် ေအာင္ဖ်န္းတဲ့ ပိုးသတ္ေဆးက အဓိက ထင္တာပဲ။ ကြမ္းသီးပြဲ႐ံု အလုပ္သမား ဟာ ဓာတုေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္သူ မဟုတ္ လို႔ဘယ္အတိုင္းအဆဖ်န္းရင္ အႏၲရာယ္ ရွိတယ္ မရွိဘူးဆိုတာ သိမွာ မဟုတ္ဘူး။

အႏၲရာယ္မရွိဘူးထင္ရၿပီး တစ္ခါ တေလမွာ အႏၲရာယ္ရွိတဲ့ သနပ္ခါး အ ေၾကာင္းလည္း သိသင့္ပါတယ္။ ကြၽန္မ တို႔က ႏိုင္ငံျခားသား ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေနရာအႏွံ႔ ေလွ်ာက္သြား ေနရတဲ့ လူေတြပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရၿပီး ဘယ္ေနရာက ဘာ ေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိလည္း သိၾကတယ္။ ျမင္လည္း ျမင္တယ္။

တစ္ ခါတေလ ကိုယ္က မ်က္စိရွန္းေတာင္ ကိုယ့္ဧည့္သည္ေတြက ေထာက္ျပၿပီး ေျပာသြားတာမ်ိဳးေတြ ရွိၾကတယ္။ အဲဒီ ေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဧည့္လမ္းၫႊန္ေတြ က သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြမသိတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးေတြေတာင္ သိတယ္။ သိတာကို လည္း အမ်ားသိေအာင္ ခ်ျပခ်င္တဲ့ ေစ တနာနဲ႔ သတိၱလည္း ရွိၾကတယ္ဆိုတာပါ။

သနပ္ခါးကို တခ်ိဳ႕ေရာင္းတဲ့သူ ေတြက အေရာင္ပိုလွေအာင္ ေဆးျခယ္ ေလ့ ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီေဆးျခယ္တာ ျပႆနာမဟုတ္ေပမယ့္ ဘက္ထရီပလိပ္ ျပားေထာင္း အညိဳရင့္ရင့္ (စဥ့္အိုး အေရာင္ျခယ္ရန္လည္း သံုးပါသည္)ေတြျခယ္တာကေတာ့ တကယ့္ ျပႆနာ ပဲ။ တစ္ခါတေလ အေမေတြက သနပ္ ခါးေသြးရင္း ကေလးကို သနပ္ခါးခြံ႕ေသး တာ။ ဒီက အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း သနပ္ ခါးပဲလိမ္းရင္းနဲ႔ အမည္းကြက္ အမည္း စက္ တင္းတိပ္ေတြ ထြက္တယ္ဆိုတာ အဲဒါေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေပါ့။ ဘက္ထရီ ပလိပ္ျပားမႈန္႔ကေတာ့ ကင္ဆာပါျဖစ္မွာ အေသခ်ာပဲ။ တခ်ိဳ႕က သနပ္ခါးတံုးျဖတ္ရင္း အေပြးေလးေတြထြက္လာရင္ လႊင့္မပစ္ဘူး။ ဆူပါဂလူးနဲ႔ ျပန္ကပ္တာ ေတာင္ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိစၥမရွိပါ ဘူး။

အရင္ ကြၽန္မတို႔ငယ္ငယ္က ဘယ္ မွာ ကင္ဆာဆုိတာ ျဖစ္လို႔လဲ။ ရွိေတာ့ ရွိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ခုလိုေတာ့ ကမၻာ မွာ ကင္ဆာဒုတိယအျဖစ္ဆံုး တုိင္းျပည္ လို႔ အေခၚခံရေလာက္ေအာင္ မရွိခဲ့ပါ ဘူး။ အဲဒါဘာေၾကာင့္လဲ သမၼာအာဇီဝ မျဖစ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ အမ်ားႀကီး ပါတယ္လို႔ မထင္ၾကဘူးလား။ စိတ္ ဖိစီးမႈေတြ ပတ္ဝန္းက်င္ကမၻာႀကီး ပူေႏြး ေဖာက္ျပန္လာမႈေတြလည္း ပါမွာေပါ့။ အစားအေသာက္ကေတာ့ အဓိက ထင္ ပါရဲ႕။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း သမၼာအာဇီဝဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ သိ သိႀကီးနဲ႔ တခ်ိဳ႕က ဝိသမေလာဘသား ေကာင္ေတြအျဖစ္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတယ္။ သူခိုး ဓားျပမွ ငရဲ ႀကီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ မသမၼာ အာဇီဝ လုပ္ရင္လည္း ႀကီးမွာပဲ။ ဥပမာ ခု ေခတ္စားေနတဲ့ ငါးပိ ကိစၥဆိုပါေတာ့ ေရာင္းတဲ့သူကေတာ့ လူမသတ္ဘူး။ ဒါ ေပမဲ့ သူ႔ဟာစားၿပီး ေသမယ္ဆိုရင္ သူ လည္း ပါဏာတိပါတ ကံက်ဴးလြန္တာပဲ။ ငရဲမင္းကိုေတာ့ မသိလို႔ပါလို႔ အစစ္ခံ လို႔ရမယ္ မထင္ဘူး။ 'သင္မသိ ဟု ဆို႐ံု မွ်ျဖင့္ . . . 'ဆိုတဲ့ ဥပေဒစကားေတာင္ ရွိတာပဲ။

ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္လို႔ေခၚတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကိုလည္း ေနရာတကာမွာ သံုးၾကပါတယ္။ အပူမထည့္ရင္ ကိစၥသိပ္မရွိေပမယ့္ အပူေတြထည့္ရင္ေတာ့ Chemical Reaction ေတြ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ မုန္႔ဟင္း ခါးဟင္းရည္ထည့္ၾကတာေလ။ ကြၽန္မ ေတာ့ အိမ္က ခ်ိဳင့္ယူသြားခိုင္းတယ္။ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ထဲ ထည့္တဲ့ အပူေတြ ျမင္ရင္ အဆိပ္လို႔ ခံစားရတယ္။ အရင္ တုန္းကလို ငွက္ေပ်ာဖက္ အင္ဖက္တို႔နဲ႔ ထုပ္တဲ့ ေခတ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေကာင္းမွာ ပါပဲ။

အေၾကာ္ေတြမွာ ပြေဆးေတြထည့္ တာလည္း ရွိေသး။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္ပြ ရြေနတာေတြလည္း မစားရင္ေကာင္း မယ္။ အေၾကာ္(တင္ပူရာ)ဆိုလည္း ဆီ တစ္ခါေၾကာ္ၿပီးတုိင္းမွာ မသြန္ႏိုင္တာ ဒီေတာ့ စားခ်င္ရင္ အိမ္မွာ ေၾကာ္စား ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားက ေတာ့ တစ္ခုခုေၾကာ္ၿပီးရင္ ဆီကို ဘတ္ခနဲ သြန္ပစ္တာ စျမင္ရတုန္းက ဗမာပီပီ ႏွေျမာလိုက္တာ။ တုိုးရစ္ေတြ စားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြဆို MSG Free (အခ်ိဳမႈန္႔ မပါ) စားအုန္းဆီမသံုး စတာေတြ ေဖာ္ျပထားရတယ္။ ႏို႔မို႔ဆို ေကြၽးလို႔မရဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသားကေတာ့ က်န္းမာေရး လိုက္စားတယ္ဆို တကယ္ ကို လိုက္စားတာပါ။ သူတုိ႔က ကုိယ္ လက္ေလ့က်င့္ခန္းလည္း မွန္မွန္လုပ္ၾက တဲ့ လူမ်ိဳးေတြ။သူတို႔ အစိုးရေတြကလည္း ဂ႐ုစိုက္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအ စားအေသာက္ေတြ မသန္႔ရွင္းတာ အႏၲရာယ္ရွိတာကို အစိုးရအေနနဲ႔ ဖိဖိ စီးစီး တကယ္ကို ေစတနာပါပါနဲ႔ေဆာင္ ရြက္ေပးလို႔ ရတာပဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္သူ ျပည္သားေတြ က်န္းမာေရး ေဆးကု စရိတ္ေတြနဲ႔ လံုးလည္လိုက္ၿပီး မမြဲေစ ခ်င္ရင္ေပါ့။ ခုေတာ့ မြဲလည္း မြဲေသး။ လူလည္း အသက္မရွင္ ဆိုတာကေတာ့ မတန္ပါဘူးေလ။

မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ကေလး ေတြကို သတ္ေတာ့မလား ေအာက္ေမ့ရ တယ္။ ခုေတာ့ ေတာင္တြင္းမွာ အစား အေသာက္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အႏၲရာယ္ ရွိတဲ့အေၾကာင္းကို လူေတြသိေအာင္ Campaign လုပ္မယ္ေျပာတယ္။ အရမ္းႀကိဳဆိုပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳး တစ္ႏိုင္ငံလံုးမွာ လုပ္ရမယ္။ မလုပ္မ႐ႈပ္မျပဳတ္ေတြ မ်ားေနရင္ေတာ့ မလြယ္လွဘူးေပါ့။
အင္း ကြၽန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ရဲ႕ဘဝကေတာ့ ရင္ေလးစရာ အတိပါပဲ။ အစိုးရမင္းမ်ားကိုပဲ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါ တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သက္ရွည္က်န္း မာတာကို စာရြက္ေပၚမွာတင္မဟုတ္ လက္ေတြ႕ျမင္ခ်င္ၾကပါလို႔ ....။

အမရာ(႐ူပ)

Li