ၿပည့္တန္ဆာတစ္ဦး ႏွင့္ ဆက္ဆံၾကည့္ျခင္း..(ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)

 

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာစကားတြင္ ဆက္ဆံသည္ ဟူသည့္ စကားကို သံုးစြဲရာမွာ သံုးစြဲခံရသူအေပၚလိုက္၍ အဓိပၸါယ္ကို သတ္မွတ္ေလ့ရွိၾကပါသည္၊
ႏိုင္ငံတကာနွင့္ ဆက္ဆံသည္၊အႀကီးအကဲႏွင့္ ဆက္ဆံသည္၊ တန္ဘိုးရွိေသာသူျဖင့္ ဆက္ဆံသည္တို႕တြင္ ဆက္ဆံသူေရာ ဆက္ဆံခံရသူပါ ဂုဏ္ရွိန္
ျမင့္ ျမတ္သည္ဟု ယူဆခါ လူၾကားထဲတြင္ လက္မေထာင္ ၀ံ့ၾကြားေလ့ရွိၾကပါသည္၊ေနာက္ထပ္ သံုးၾကသည္က လူတန္းစားခ်င္းတူမွ်စြာ ဆက္ဆံၾကသည့္

အသံုးအႏႈန္း..၊တတိယ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္ခံသည့္ ႏွိမ့္က်သည့္ ဆက္ဆံျခင္း အဓိပၸါယ္...၊ျပည္တန္ဆာ တစ္ဦးႏွင့္ ဆက္ဆံသည္ ဆိုသည့္
အဓိပၸါယ္သည္ကား.....။ဆက္ဆံခဲ့သည္ဟူ၍ပင္ ေျပာဆိုရန္ မ၀ံ့ေသာ အဓိပၸါယ္ဟု သတ္မွတ္ၾကေလသည္၊
ထိုထို ထိုထို ထိုထိုိုေတြထဲမွ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ပင္ ေပးလိုက္ပါသည္၊
"ျပည့္တန္ဆာတစ္ဦး ႏွင့္ ဆက္ဆံၾကည့္ျခင္း."
ထို ျပည့္တန္ဆာတစ္ဦး ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံၾကည့္ျခင္းသည္ မဖြယ္မရာ ဆက္ဆံေရး အေၾကာင္း မဟုတ္၊အထက္လူႀကီးႏွင့္ ေအာက္လက္ တို႕၏
ဆက္ဆံေရး အေၾကာင္း မဟုတ္၊သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆက္ဆံေရးသည္ လူသားတစ္ဦးမွ လူသားတစ္ဦးအေပၚ လူသားစိတ္ျဖင့္ ဆက္ဆံေျပာဆိုခဲ့ၾကေသာ
လူသားခ်င္း ညီမွ်သည့္ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္၊ထိုေၾကာင့္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံေျပာဆိုခဲ့မႈမ်ားကို လူၾကားထဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ခ်ျပလိုက္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မႈခင္းသတင္းေထာက္ စာေရးသက္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ မေရးဘဲ လက္ေရွာင္ခဲ့ေသာ အမႈမွာ ျပည့္တန္ဆာမႈပင္ျဖစ္ပါသည္၊
ထိုသို႕ ျပည့္တန္ဆာမႈမ်ားကို လက္ေရွာင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထို ကိစၥမ်ားတြင္ ေမြ႕ေပ်ာ္ေလ့ရွိသူ ဟု အထင္ေတာ္ မမွားၾကေစဖို႕
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခု ဦးစြာ ေရးျပလိုက္ခ်င္ပါသည္၊
ကသာမွာ ကၽြန္ေတာ္ ညညထိုင္တတ္ေသာ မိုးလင္းလဘက္ရည္ဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိသည္၊ထိုဆိုင္သို႕ တစ္ရက္ျခား ႏွစ္ရက္ျခား တစ္ခါတေလ ညစဥ္လို
ေရာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုဆိုင္ရွင္ေရာ ညွဥ့္မင္းသား ညွဥ့္လူၾကမ္းမ်ားႏွင့္ပါ ရင္းႏွီးေနခဲ့ပါသည္၊ထိုရင္းႏွီးမႈမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ သူတို႕ မေျပာရဲသည့္
စကား မရွိသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေမးရဲတာ ဘာမွ မရွိ၊ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ ေျပာဆိုၾကပါသည္၊ တစ္ညမွာေတာ့ စကားေတြ ေတာင္ေျပာ ေျမာက္ေျပာႏွင့္
ကသာၿမိဳ႕စြန္ရွိ ျပည့္တန္ဆာ လမ္း အေၾကာင္း ေရာက္သြားျဖစ္သည္၊ၾကားျဖတ္ေျပာရလွ်င္ ထိုလမ္းေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ကတည္းက ရွိခဲ့ေသာ လမ္းကေလးျဖစ္ၿပီး
ရဲမ်ားက ထိုေနရာေလးကို ဖမ္းသည္လည္း မဟုတ္ မဖမ္းသည္လည္း မဟုတ္၊ဖမ္းခ်င္ရင္ ဖမ္းသည္၊ မဖမ္းခ်င္ရင္လည္း မဖမ္း၊ထိုသို႕ ဖမ္းျခင္း မဖမ္းျခင္းကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မ၀င္စား၊ကၽြန္ေတာ္စိတ္ ၀င္စားသည္က လူငယ္မ်ား ၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္ေျပာေနၾကေသာလမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးေသးျခင္းကိုပါ၊
ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုလမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးေသးလို႕သြားခ်င္ေၾကာင္း ညွဥ့္လူေတြအေရွ႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိကၡာကို သိေသာ
ထိုလူငယ္မ်ား တအံ့တၾကျဖစ္ ကုန္ၾကသည္၊အခ်ိဳ႕လူငယ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ရယ္စရာလို သေဘာထားခါ ရယ္ေမာဟားတိုက္ ၾကကုန္၏၊ဆိုင္ရွင္ကလည္း
"အာစရိကလည္း ေနာက္ေနျပန္ၿပီ" ဟုဆိုလာသည္၊ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ အဲဒီလမ္းကို မေရာက္ဘူးလို႕ သြားခ်င္ေၾကာင္း အတည္ေပါက္ ေျပာေတာ့မွ
သူလိုက္ပို႕မယ္ ငါလိုက္ပို႕မယ္နဲ႕ ဆိုင္ကယ္ (၈)စီးေလာက္ျဖစ္သြားတယ္၊အဲဒီလမ္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ ည၁၂နာရီေက်ာ္ေနၿပီ၊ၿမိဳ႕ေပၚမွာ နာမည္ဆိုးေတြထြက္ေနတဲ့
ဒီလမ္းေလးကို ေလ့လာၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းထဲမွာ တိုက္မရွိ ကားမရွိ ေရႊမရွိ ေငြမရွိ ၊တဲကေလးေတြကလည္း ယိုင္ရြဲ႕ရြဲ႕ခ်ိႏွဲ႕ႏွဲ႕၊အခ်ိဳ႕တဲစုတ္စုတ္ေတြထဲမွ တြတ္ထိုး
သံ ခပ္ပါးပါး ၾကားေနရသလို အခ်ိဳ႕တဲေတြထဲက ကေလးငိုသံ စူးရွရွလည္း တစ္ခါ တစ္ခါ ၾကားေနရသည္၊
"အာစရိ..အထဲအထိ ၀င္ၾကည့္ဦးမလား"
"ေတာ္ပါၿပီကြာ ၊ျပန္ၾကရေအာင္ပါ"
ေနာက္ေန႕ ေန႕လည္ ၁၂နာရီေလာက္ ထိုင္ေနက် လဘက္ရည္ဆိုင္ေလးေရာက္ေတာ့ သတင္းတစ္ခုက ေစာင့္ႀကိဳေနေလသည္၊ကၽြန္ေတာ္တို႕ သတင္းသမားေတြ မေန႕ည
သြားစံုစမ္းသည္ဟု ၾကား၍ ထိုလမ္းေလးကို ပိတ္ခိုင္းပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြက ပိတ္ခိုင္းထားလိုက္သည္တဲ့၊ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြား မိသည္၊မေန႕ညက ၾကားခဲ့တဲ့
ကေလးငိုသံေတြ ျပန္ၾကားေယာင္မိလာသည္၊အဲဒါနဲ႕ အဲဒီအပိုင္ တာ၀န္က်သူကို ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ သြားရျခင္းဟာ အဲဒီကိစၥ မဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း အျခားကိစၥနဲ႕ သြားရင္
အဲဒီ လမ္းထဲ ေရာက္သြားတာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕ေၾကာင့္ မဆိုင္တဲ့သူေတြ ထမင္း၀ိုင္း ထိခိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပါ မေကာင္းေၾကာင္း
(ကိုယ္က ဖြင့္ခိုင္းတယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳးအထိလည္း မေရာက္ေအာင္)နားလည္ေအာင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ မ်က္ႏွာ မိႈရသလို ျဖစ္သြားၿပီး ထြက္သြားပါေတာ့သည္္၊
သူ မိႈရသလား ဘာရသလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါ၊ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီလမ္းေလးဟာ ေနၿမဲပဲ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္ ၾကားရေလသည္၊ထားပါေတာ့၊ေျပာခ်င္သည္က
ထိုကိစၥမ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သိေနသည္က ေပါက္ပင္ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရသည္ ဆိုျခင္းကို ျဖစ္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခန္႕က ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ထိုလမ္းႏွင့္ ပါတ္သက္ၿပီး ၿပီးခဲ့သည့္ ရက္ပိုင္းက သတင္းတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္၊သက္ဆိုင္ရာ၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ စစ္ဆင္ေရး
လို ေဆာင္ရြက္လိုက္ၾကသျဖင့္ ထိုလမ္းထဲက ထိုအလုပ္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္သူေတြ ေတာေတြထဲမွာ ၀င္ေျပးသူေျပး ပုန္းသူ ပုန္းလုပ္ေနၾကရသတဲ့၊
ထိုသတင္းအရ ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ေဆြေတြ သတင္းသမားေတြကို တပ္လွန္႕ၿပီး ထိုသို႕ ထြက္ေျပးေနသူမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုအင္တာဗ်ဴးလုပ္လိုေၾကာင္းေျပာျပလိုက္သည္၊
မိတ္ေဆြ အေပါငး္အသင္း သတင္းသမားမ်ားကလည္း အားကိုးရသည္၊ထိုေန႕ ခ်က္ခ်င္း ေတြ႕ဆံုရန္ စီစဥ္ေပးပါသည္၊သို႔ႏွွင့္ ဗန္းေမာ္ ကသာ ကားလမ္းမ၏ ကသာၿမိဳ႕အပိုင္ႏွင့္ ေ၀းရာ
ေတာေတြ ၿခံဳေတြၾကားမွာ သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခြင့္ရခဲ့ပါသည္၊ပထမေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ျဖစ္ေနေသးသည္၊သူမထြက္ေျပးရာသို႕ ပါလာေသာ သူမ၏ (၃)ႏွစ္အရြယ္
ကေလးႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တို႕ကို မိမိတို႕ထံ ပါလာေသာ အစားအေသာက္ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ား ေပးေကၽြးၿပီး ရင္းႏွီးမႈ ယူလိုက္ေတာ့မွ သူဆီက စကားေတြ ပြင့္ပြင့္ လင္း
လင္း ထြက္လာေတာ့သည္။
""ေျပာရရင္ ကၽြန္မက ကသာသူပါ၊တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က အမ်ိဳးသားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသူၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္၊ရခါစက မဆိုးဘူးထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မအမ်ိဳးသားဟာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း
ရရင္ အေသာက္အစားတင္မက အေပ်ာ္ေတြပါ ပါလာၿပီး ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မကို ရိုက္ႏွက္ႏွိပ္စက္တဲ့ အထိ ျဖစ္လာလို႕ ကၽြန္မတို႕ ကြဲလာၾကပါတယ္၊ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္မ ကသာကို ျပန္ေရာက္လာတယ္၊
ဒီေရာက္ေတာ့ မိဘေတြက စီးပြားေရးအဆင္မေျပဘဲ အခက္ေတြ႕ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္၊အဲဒီမွာ ကၽြန္မမိဘေတြကို ေငြရွာေပးခ်င္တယ္၊ေငြမယ့္အလုပ္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေတြ ရွာၿပီးလုပ္တယ္၊
ကေလးငယ္(၂)ေယာက္နဲ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္အလုပ္မွ အဆင္ မေျပဘူး၊ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြ ေငြရွာေပးဖို႕ ေနေနသာသာ ပါလာတဲ့ ကေလး(၂)ေယာက္ေတာင္ ထမင္း၀၀ေကၽြးဖို႕ ခက္ခဲလာပါတယ္၊
တိုတိုေျပာရရင္ ဒီလိုနဲ႕ ဒီလိုင္းထဲေရာက္လာတယ္ေပါ့၊ဘယ္ကလာ ဒီအလုပ္မ်ိဳး လုပ္ခ်င္ပါ့မလဲ၊ဒီအလုပ္မ်ိဳးက ကန္ေတာ့ပါရဲ႕၊နာလည္းနာ နံလည္း နံဆိုတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပဲရွင္၊ကိုယ္နဲ႕
ဆက္ဆံတဲ့သူ အမ်ားစုရဲ႕ ေခၽြးနံ႕ေသးနံ ဘိန္းနံ႕ ကေစာ္ခ်င္တူးတဲ့အနံ႕ ကို ဘယ္ကလာၿပီး ရူရိႈက္ခ်င္ပါ့မလဲ၊ကၽြန္မေျပာမယ္ေနာ္ ၊ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးက အထည္ႀကီးပ်က္ေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတာ့
ကၽြန္မ မသိဘူး၊ဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကၽြန္မေတြ႕ဖူးသမွ် ဒီအလုပ္လုပ္ေနတဲ့မိန္းကေလး ေတြဟာ ဘယ္သူမွ ဒီအလုပ္ကို မခင္တြယ္ၾကပါဘူး၊မျဖစ္လို႕သာ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနၾကတာပါ၊ကၽြန္မအပါအ၀င္
ဒီေလာကထဲ ေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးမွန္သမွ် စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ခဲ့ၾကတာေပါ့ေနာ့၊ဒီအလုပ္နဲ႕ ေငြစုမယ္၊ေငြစုမိရင္ ဒီအလုပ္ ဆက္မလုပ္ေတာလဲ ေငြရင္းေငြႏွီးနဲ႕ လုပ္လို႕ရမယ့္ အလုပ္ေျပာင္းလုပ္မယ္ေပါ့၊
အဟင္းဟင္း..ဒီစိတ္ကူး မ်ိဳးက အခု မရွိေတာ့ပါဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္မွန္းလည္း သိလာၿပီေလ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာရရင္ ဒီအလုပ္္ လုပ္မယ့္သူက တစ္ခါကို (၅၀၀၀)ေပးရတယ္၊ကၽြန္မတို႕ရတဲ့(၅၀၀၀)ထဲက
(၅၀၀)ကိုဧည့္ႀကိဳကိုေပးရတယ္၊(၁၀၀၀)က တဲရွင္ကို ေပးရတယ္၊ေနာက္(၅၀၀)က ကြန္ဒုန္းဖိုးေပးရတယ္၊ဒီေတာ့ (၃၀၀၀)က်န္တယ္ေပါ့၊အဲဒီထဲကမွ ေခါင္းအတြက္ တစ္၀က္ေပးရတယ္၊စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ရင္
တစ္ေယာက္လာမွ ကၽြန္မတို႕အတြက္က (၁၅၀၀)ပဲရတယ္၊တစ္ရက္ကို လူ ဘယ္ႏွေယာက္လာမွာလဲ၊အလြန္ဆံုးလာတဲ့ေန႕ (၁၅)ေယာက္ေပါ့၊လူမလာတဲ့ေန႕ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိတာေပါ့"
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရင္း (၂)ႏွစ္အရြယ္ သူမ၏ ကေလးငယ္ကို အခ်ိဳရည္ဗူး ေဖါက္ေပးေနသည္၊သူမ၏ အေတြးက အခ်ိဳရည္ဗူးအေပၚရွိမေနေတာ့ အခ်ိဳရည္ဗူးအဖုံးက သူ႕လက္ညိဳးကို
ရွသြားသည္၊ ေသြးနီနီရဲရဲေတြ သူလက္ထိပ္က စီးက်လာသည္၊သူမက အခ်ိဳရည္ဗူး ေဖါက္လက္စကို ကေလးငယ္လက္ထဲ ထိုးထဲ့ေပးၿပီး သူမ အနီးအနားရွိ သစ္ရြက္မ်ားျဖင့္ ေသြးမ်ားကို သုပ္သင္ေနသည္၊
ဗီဒီယို ဓါတ္ပံု အသံ မွတ္တမ္းယူေနၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေပါင္းအသင္းေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားထိပ္ထိပ္ လန္႕လန္႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးရွိ ကေလးငယ္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပေနသည္၊သူတို႕ ျပေနေသာ ကေလးငယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမမိခင္ ထိရွခဲ့ေသာ အခ်ိဳရည္ဗူးအေပါက္ထဲ လက္ညိဳးကို ထိုးသြင္းေနသည္၊ကၽြန္ေတာ္ ကေလးငယ္၏ လက္ထဲမွ အခ်ိဳရည္ဗူးကို အသာအယာ ဆြဲယူၿပီး ကေလးငယ္လက္ညိဳးကို
စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ထိရွရာ မရွိ၍..၊
ထိုအျဖစ္အပ်က္နဲ႕ ဆက္စပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူမကို ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးျဖစ္လိုက္သည္၊"ေယာက္်ားေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရင္ ကြန္ဒုန္းေရာ သံုးရဲ႕လား" လို႕။
""ကြန္ဒုန္းေတာ့ ဘယ္ မသံုးပဲ ေနပါ့မလဲ၊သံုးတာေပါ့၊တစ္ခါမွ ကြန္ဒုန္း မသံုးဘဲ မဆက္ဆံဖူးဘူး၊ဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ဂရုစိုက္ပါတယ္"'လို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွာင္သလိုလို
ဒီေလာက္ေတာ့ သူမသိပါသည္ ဆိုသည့္ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္စစၿပံဳး၍ ေျဖပါသည္၊ကၽြန္ေတာ္က သူမကို အသိတစ္ခုခု ရေစခ်င္သည့္ သေဘာျဖင့္
" ကြန္ဒုန္း သံုးေပမယ့္ ရာႏႈန္းျပည့္ စိတ္ မခ်ရဘူးေနာ္၊ဒါေရာ သိရဲ႕လား" ဆိုေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ အေတာ္ကေလး ပ်က္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။တစ္စံု တစ္ခုကို ေတြးပူသြားသည့္
သူ႔အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က " ခဏေနက စကားေလး ျပန္ဆက္ပါဦး၊တစ္ခါ ဆက္ဆံရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ (၁၅၀၀)ရတယ္၊အဲဒီအထိ ေရာက္ေနၿပီ၊ဆက္ေျပာပါဦး"
ဆိုေတာ့..သူက စကားကို ဆက္ေျပာသည္။
""ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္လာမွ ကၽြန္မတို႕အတြက္က (၁၅၀၀)ပဲရတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလို မိဘအတြက္ ေငြရွာေပးလို႕ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ကိုယ့္ သားသမီး(၂)ေယာက္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕
ထမင္း၀ေအာင္ စာဖို႕ေတာင္ မလြယ္လွပါဘူး၊ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မက ကၽြန္မမိဘေတြဆီကို တစ္ပါတ္ တစ္ခါ ႏွစ္ခါေတာ့ အသားဟင္းေလး(၁)ခြက္ (၂)ခြက္ မျဖစ္ ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႕ ပို႕ေပးပါတယ္၊ကၽြန္မ
အေဖက ကၽြန္မ ဒီအလုပ္ လုပ္မွန္းသိေတာ့ အိမ္ကို အလာ မခံဘူးေလ၊ဒီေတာ့ အေဖ မရွိတဲ့အခ်ိန္ အေမ့ဆီကို ပို႕ၿပီး အေဖ့ကို အားရွိေအာင္ ေကၽြးေပးပါလို႕ေျပာရတာေပါ့၊ကၽြန္မဒီ အလုပ္ လုပ္ၿပီး
ဒီေငြနဲ႕ ဒွဟင္၀ယ္ေပးတယ္ဆိုတာ အေဖသာ သိသြားရင္ ၿမိဳလို႕ က်မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ဒါေၾကာင့္ အေဖ မသိေအာင္ ဟင္းေတြပို႕ေနရတာ၊ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာေတြက ေတာ့
ၿပီးခဲ့ပါၿပီ၊ မေမွ်ာ္လင့္ ေတာ့ပါဘူး၊ဘာလဲ၊ အခု ကၽြန္မ ေတာထဲကို ထြက္ေျပးခဲ့ရတာေမးတာလား၊ ဒီလိုျဖစ္တာပါ၊မေန႕ည ကၽြန္မတို႕ လမ္းထဲကို ရဲေတြက အင္အားသံုးၿပီး ပိတ္ဖမ္းတယ္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့၊အဲဒီလို ထြက္ေျပးတဲ့သူေတြကို ရဲက အိမ္ေပၚေတြ တက္ရွာၿပီး ဖမ္းတယ္၊ေက်ာ္ေစာမႈနဲ႕ ဖမ္းတယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊၃/၄ေယာက္ အဖမ္းခံထိတယ္လို႕ ေျပာတာပဲ၊
ဒီလိုေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႕ကို ဘယ္ေခါင္းက အိမ္မွာ ထားပါ့မလဲ၊ကၽြန္မကလည္း အဖမ္း မခံႏိုင္ဘူးေလ၊ကၽြန္မသာ အဖမ္းခံလိုက္ရရင္ ဒီကေလးေတြကို ဘယ္သူက ၾကည့္ေပးမွာတဲ့လဲ၊ဒီေတာ့ ကေလး
ငယ္(၂)ေယာက္ေခၚၿပီး အခုလို ေတာထဲ၀င္ေျပးလာတာေပါ့၊စုစုေဆာင္းေဆာင္း ေငြမေျပာနဲ႕ ထမင္းစားဖို႕ေတာင္ ေငြမရွိလို႕( ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အမ်ိဳးသမီး(၂)ဦးကို ေမးဆတ္ျပၿပီး)သူတို႕ ေကၽြးလို႕ေခါက္ဆြဲေက်ာ္ေလး
စားလိုက္ရတာ၊လိုင္းေၾကးတို႕ ဘာတို႕ေတာ့ မေျပာပါေစနဲ႕၊ကၽြန္မက ဒီအလုပ္ ျပန္လုပ္ရဦးမွာဆိုေတာ့ သူတို႕ကို ေၾကာက္ပါတယ္၊ မေျပာရဲပါဘူး၊မေျပာရဲဘူးဆိုေပမယ့္ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခုရွိေသးတယ္၊ကၽြန္မတို႕ ဘ၀ရဲ႕
အေျခမေန ဆိုးကို ဦးေလး တို႕ သိေစခ်င္လို႕ပါ၊ကၽြန္မတို႕လမ္းကို မဖမ္းခင္ႏွစ္ရက္ေလာက္က ည(၁၂)နာရီေလာက္ ကၽြန္မတို႕ အလုပ္ လုပ္တဲ့လမ္းထဲကို ဆိုင္ကယ္တစ္စီး၀င္ခ်လာတယ္၊ ကၽြန္မက ဧည့္သည္မွတ္လို႕ သစ္ပင္
ေအာက္ကေန လူလံုးထြက္ျပပါတယ္၊ဆိုင္ကယ္ရပ္သြားေတာ့ ကၽြန္မက ေစ်းဦးေတာ့ ေပါက္ၿပီေပါ့ဆိုၿပီး ေပ်ာ္သြားတုန္း အနားေရာက္မွ ဗိုလ္ေလး(ဒုရဲအုပ္)------ မွန္းသိလိုက္ရတယ္၊ကၽြန္မက ငါေတာ့ မွားၿပီဆိုၿပီး
ေနာက္ကို ျပန္အလွည့္မွာ ေကာင္မဆိုၿပီး ေနာက္ကေန ပိတ္ကန္လိုက္တာ ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုးေတာင္လဲတယ္၊ေက်ာမွာ (အညိဳ အမည္းစြဲေနေသာ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို လွန္ျပ၍)အခုထိ နာေနတုန္းပဲ၊အဲဒီဗိုလ္ေလးက မဆိုးပါဘူး၊
သူကန္ထည့္လိုက္တာ ကၽြန္မအေတာ္နာသြားတာ သိသြားလို႕ ေနာက္ေန႕ ေဆးဖိုးဆိုၿပီး မ----- နဲ႕ ေငြ(၅၀၀၀)ေပးခိုင္းခဲ့ပါေသးတယ္၊ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ သူတို႕ မေပးေတာ့ေရာ ကိုယ္က ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ၊ကိုယ္က ဒီအလုပ္ကိုပဲ
ဆက္လုပ္သြားရဦးမွာ ဆိုေတာ့.........................................။(ဟာဂ်ဴလီ-ကသာ)
http://wlovestory.blogspot.com/2013/08/blog-post_23.html