သူ႔ကို ကၽြန္မက “ေမာင္” ဟုေခၚပါသည္။ ဒါက သူေခၚခိုင္း၍ ေခၚရျခင္းပါ။
ကၽြန္မတို႔ ရပ္ရြာတြင္ သမီးရည္းစား၊ လင္မယားမ်ားသည္ နာမည္တပ္၍ ေခၚေလ့ ရွိၾကပါသည္။ ကိုကိုေတြ၊ ေမာင္ေမာင္ေတြ ဘယ္သူမွ မေခၚပါ။ ရည္းစားစာတဲ တြင္ေတာ့ ေရးၿပီး ေခၚခ်င္ ေခၚၾကသည္။ အျပင္မွာ လူခ်င္းေတြ႔လွ်င္္ နာမည္ပဲ ေခၚၾကသည္။ တခ်ိဳ႕မ်ား နာမည္ပင္ မေခၚရဲၾကသျဖင့္ စကားေျပလွ်င္ မ်က္လံုးခ်င္းဆံုမ် အမည္မတပ္ဘဲ စကားေျပတတ္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆံုလွ်င္ ဆံုေအာင္ အသံတစ္ခုခု ျပဳရသည္။
ရယ္စရာေျပာေလ့ ရွိေသာ ပံုုျပင္တစ္ခု၌ မိန္းကေလးက သူ႔ေယာက်္ားကို ထမင္းစားဖို႔ ေခၚခ်င္သည္။ ေယာက်္ားက လွမ္းမၾကည့္ေတာ့ အသံေပးမွာဆိုၿပီး အနီးမွာ ရွိသည့္ ေခြးကို “ဟဲ့ေခြး” ဟု အသံျပဳလုိက္၏။ အသံၾကား၍ ေယာက်္ား လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ ထမင္းစားမယ္ဟု ေခၚရသည္ ဆို၏။ သည္ေတာ့ :ဟဲ့ေခြး…. ထမင္းစားမယ္” ျဖစ္သြားသည္။
ခုလည္း ကၽြန္မသည္ သူ႔ကို နာမည္ပဲေခၚေနသည္။ သူက ေမာင္ဟု ေခၚပါဟု ေျပာသည္။ စာထဲမွာေတာ့ ေမာင္ေရ သက္ေရႏွင့္ အေတာ္ေက်ညက္ေနခဲ့ၿပီ။ ႏႈတ္ကပိတ္ၿပီး ေခၚဖို႔ေတာ့ မရဲေပ
” ေမာင္လို႔ေခၚေတာ့ေလ”
” ဟင့္အင္း….ေခၚလို႔မရဘူး ”
” ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္၊ ေဟာဒီအရြက္ေပၚမွာေရး…”
ကၽြန္မတို႔သည္ ဂ်ပ္ဆင္ေဟာက္ေခၚ ၀ိဇၹၨာခန္းမေဘး ေလွကားထစ္မ်ားမွာ ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္မတို႔အနားမွာ ပန္းခ်ံဳေတြ ရွိသည္။ ပန္းခ်ံဳေတြနားမွာ တေဇာင္းလက္ပပ္ အႏြယ္ အရြက္စိမ္းစိမ္း ဖားဖားႀကီးေတြ ရွိသည္။ အရြက္ႀကီးေတြရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ၊ ေခ်ာေခ်ာ ႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ သူက ေဖာင္တိန္လို အသြားရွိေသာ သစ္သားစေလး တစ္ခုုရွာၿပီး သစ္ရြက္ေပၚမွာ ေရးဖို႔ ေျပာသည္။ ကၽြန္မက ရယ္ေမာၿပီး သစ္ရြက္ေပၚမွာ သစ္သားစ အခၽြန္ေလးႏွင့္ စေရးသည္။
” ေမာင္….”
“ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုင္း….အဲဒါ အသံထြက္ၿပီးဖတ္”
“ေမာင္..”
“ဟုတ္ၿပီ ၊ အခု အဲဒီ အသံအတိုင္း ဒီမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီးေခၚ ”
“ဟာ …..ေခၚလို႔မရဘူး”
“ဒါျဖင့္ သစ္ရြက္ေပၚက စာကိုျပန္ဖတ္”
“ေမာင္…တဲ့”
“တဲ့…မပါဘူး ၊ျပန္ဖတ္”
“အင္း…..ေမာင္”
“ကဲ ဒီလက္လွည့္ၿပီး အသံထြက္လုိက္”
“မရပါဘူးဆို”
“ရေအာင္ေခၚေလ၊ ေခၚၾကည့္…..ေမာင္လို႔”
“ေမာင္”
“ဗ်ာ…ဟုတ္ၿပီ၊ ေနာက္တစ္ခါ ေခၚပါဦး”
“ေမာင္”
“အိုေက ေမာင္နဲ႔ေမေပါ့”
အဲသည္တုန္းက တကယ္ပဲ ေပ်ာ္ခဲ့ဟန္တူသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကြာစိေလွာ္ေလးေတြ အခြံခြာၿပီး တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ခြံေကၽြးခဲ့ၾကေသးသည္။ အေတာ္ခ်စ္ၾကသည့္ စံုတြဲဟု အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳ ခံခဲ့ၾကရေလသည္ ဆိုပါစို႔။ အမွန္က ကၽြန္မက အလိမ္ခံရျခင္းပါ။
စာဘက္မွာ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ ကၽြန္မသည္ အခ်စ္ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္ အေသာ မိန္းကေလးပါတကားဟု ေနာင္မွ သိရ၏။ သူလိမ္ညာသမွ် ကၽြန္မကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မ်ား ယံုခဲ့မိသည္ မသိ။ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မလည္း လိမ္ခဲ့ေသးသည္ေလ။ သူ႔ကို ကၽြန္မခ်စ္သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။
တကယ္တမ္း ခ်စ္လွ်င္ တစ္ႏွစ္တည္းႏွင့္ ဘယ္ကြဲပါ့မလဲ၊ ညံ့လိုက္တဲ့ ကၽြန္မ။ သူ႔ဘ၀က တကယ္ျပည့္စံုလွပါသည္။
နယ္ပိုင္၀န္ေထာက္သားဆုိတာ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အထက္တန္းလႊာပဲ။ သူက မ်က္ႏွာလည္း ခ်ိဳသည္။ သူေဒါသ ျဖစ္ေနသည့္ ပံု တစ္ခါမွ် မျမင္ဖူးေပ။ ေသာက ကင္းေ၀းေသာ၊ လူခ်စ္လူခင္ေပါေသာ၊ မိဘက ပံု၍ အလိုလို္က္ထားေသာ ထိုေက်ာင္းသားသည္ ေက်ာင္းမွာ ေဘာလံုး အသင္းေခါင္းေဆာင္၊ ၾကက္ေတာင္ ခ်န္ပီယံ၊ စာၾကည့္တုိက္ တာ၀န္ခံဆုိေတာ့ လူေတာ္စာရင္း၀င္ေပါ့။ သူခ်စ္သည့္ေကာင္မေလးက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး၏ သမီး၊ အဂၤလိပ္ ကျပားမေလး ဂ်ိဳးစဖင္းပါ၊ ဂ်ိဴးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကသည္။ ေဘဘီဟုလည္း ေခၚၾက သည္။
ေဘဘီက သူ႔ကို ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစခ်င္တာတဲ့။ သူက ဆရာ၀န္လုပ္မွာတဲ့။ သို႔ေသာ္ ဂ်ိဳးကို သူတို႔ ခရစ္ေတာ္က အေစာႀကီး ေခၚသြားခဲ့၏။ ပစ္ရက္စရာမရွိေသာ အပ်ိဳမေလးမို႔ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ၀မ္းနည္းၾကသည္။ တစ္ေက်ာင္းလံုးေၾကကဲြ ၾကသည္။ သူဆို ကလာပ္ကို အနီးကပ္ၾကည့္သည္တဲ့။ ဂ်ိဳးကို ေျမျမွဳပ္ေတာ့ ေျမစာခဲေလးေတြ ေျမပံုနားမွာပဲ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ပစ္လွဲေနခဲ့သည္တဲ့။ သူ႔အိပ္မက္ေတြ၊ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဂ်ိဳးႏွင့္ အတူ ေျမႀကီးထဲ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေက်ာင္းမတက္ဘဲ ေပေပေတေတ ေနခဲ့ေသာ သူ႔ကို တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္တက္ေသာ ကၽြန္မက မီလာခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က ေက်ာင္းကပြဲမွာ သူ႔ကို ေပ်ာ္ေစခ်င္ေသာ အတန္းပိုင္ ဆရာမက ျပဇာတ္ထဲမွာ သူ႔ကို ျပဇာတ္ မင္းသား လုပ္ေစခဲ့၏။ အတန္းထဲမွာ အပ်ိဳမ ေခ်ာေခ်ာေတြ ရွိပါလ်က္ႏွင့္ ရည္းစားစိတ္ေပါက္မွာစိုး၍ ဆုိၿပီး ဆရာမက ကၽြန္မကို မင္းသမီး အျဖစ္ ေရြးခဲ့၏။
ႏွင္းႏွင္းက ကေလးစိတ္ပဲ ရွိေသးလို႔တဲ့။ သူ႔မင္းသားက မင္းသမီးကို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ တကယ္ရည္းစားစာ သြားေပးေတာ့ ဆရာမပင္ မသိခဲ့ရ။
ကၽြန္မက သူ႔ကို မယံုေခ်။ ရည္းစားစာေပးတာကို ငွက္ေပ်ာသၤီး အခြံႏႊာစားတာ မွတ္လားဟု ရန္ေထာင္ခဲ့ေသးသည္။ သူက ဇြဲသမား။ ၿပီးေတာ့ ဇြတ္သမား။ ညတိုင္း အိမ္ေရွ႕က ခံုတန္းလ်ားမွာ “လိုက္ခဲ့ေတာ့” ျမနႏၵာ ကို မယ္ဒလင္ တီးၿပီးဆိုလာသည္။ အိပ္ရာထဲမွာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲရွိေနေသာ ကၽြန္မသည္ သူ႔မယ္ဒလင္သံကို နားစြင့္ေနခဲ့မိ၏။
“ေခၚသံမွာ စိုးထိတ္ထိတ္သိမ့္သိမ့္ ရင္၀ယ္တုန္လာ” ဆိုေသာ အပိုဒ္တြင္ သူ႔အသံ နစ္၀င္သြားေတာ့ က႐ုဏာစိတ္ေတြ ယိုဖိတ္ခဲ့မိ၏။
တစ္ည
သူအိမ္ေပၚ တက္လာသည္။ လူႀကီးေတြ ၀တ္တက္ပြဲ သြားၾကတုန္းက ျဖစ္၏။ တံခါး၀မွာ ကၽြန္မရပ္ေနဆဲ သူကၽြန္မကို အတင္းသိမ္းဖက္သည္။ မ်က္ႏွာအႏွံ နမ္းေတာ့သည္။ သူ႔ဆီက ဘာနံေတြမွန္းမသိ။ အရက္ပဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္မရွက္ၿပီး ၿငိမ္ေနခဲ့၏။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မသည္ သူ႔ရည္းစား ျဖစ္သြား ခဲ့ေလသည္။
“မိန္းမရမွ အရက္ျပတ္မွာ”
သည္စကားသည္ သူ႔ကိုယူဖို႔ အဓိက ျဖစ္သြားသည္။
သူ႔အိမ္ကလည္း မိန္းမရၿပီးမွ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလႊဲေပးမယ္ဟု ဆုိသည္။ ေက်ာင္းဆရာမေလး လုပ္ရေသာ ကၽြန္မကို သူ႔မိဘမ်ားက သူနဲ႔ စိတ္ခ်ၾကပံု ရသည္။ ကၽြန္မကို ရလွ်င္ သူတို႔ရဲ႕ သားဘ၀ ၿငိ္မ္သြားမည္ ထင္သည္။ ကၽြန္မတကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္ ရန္ကုန္လုိက္လာၿပီး ဂ်ပ္ဆင္ေဘးမွာ ထုိင္ၾကစဥ္ကပင္ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကိုယံုၾကည္ေနခဲ့၏။
ကၽြန္မ အစ္မမ်ားကမူ သေဘာမက်ေခ်။ “ႏြားမုန္းၿခံထုတ္” တာဟု ဆိုသည္။ အေမက ဘာမွမေျပာ။ အစ္ကိုဟာ ကြယ္ရာမွာ မ်က္ရည္က်သတဲ့။
သူ႔ကို လက္ထက္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္မ မ်က္ရည္ရၿပီ။ လက္ထပ္သည့္ ညမွာပင္ အရက္ဆိုင္မွ တြဲပို႔ရသည္ဆိုတာပဲ ၾကည့္ေတာ့။ သူ ကၽြန္မထက္ အရက္ကို ခ်စ္မွန္း ကၽြန္မ ျဖည္းျဖည္းသိလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ရင္မွာ ေရာက္ေသာ ရင္ေသြးေၾကာင့္ သူ႔ကို ပစ္၍ မျဖစ္ေတာ့ေပ။
မိန္းမကို မညွာတာေပမယ့္ သားေလးရလာလွ်င့္ သူလိမၼာမွာပါ ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္။
သို႔ေသာ္ ကိုယ္၀န္ ၇ လမွာ သူအိမ္က ထြက္သြားခဲ့သည္။ ေက်ာက္စိမ္းတြင္း သြားမည္တဲ့။ သားေလးကို ေမြးေတာ့သူ အနားမွာ မရွိပါ။ လူေျပာသူေျပာ ၾကားၿပီး သူျပန္လာသည္။ သားေလးကို သူခ်ီေသာအခါ ကၽြန္မမွာ ယံုၾကည္မႈေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္။
သုိ႔ေသာ္ သားေလး တစ္လ၊ နီတာရဲေလးကိုခ်ီရင္း ေဆာင္းတြင္း မီးဖိုေဘး ဂံုနီ အိတ္အခင္းေပၚခ်ထားလိုက္တာ ျမင္ရေသာ ခဏ၊ သူ႔အေပၚ ထားခဲ့ေသာ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။ အရက္နံ႔ ေထာင္းေထာင္း ထေနေသာ သူ႔ကို ညခ်င္းပင္ ႏွင္ထုတ္လိုက္၏။ သူ႔အ၀တ္ေတြကို ၀ရန္တာမွ ပစ္ခ်လိုက္၏။ ကၽြန္မသူ႔ကို တစ္ဘ၀စာ ျပတ္သြားမွန္းသူမသိ။
ကေလး လာလာလုသျဖင့္ ရဲတိုင္ရ။ ေနာက္ဆံုး တရား႐ံုးမွာ ကြာရွင္းလိုမႈျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားရသည္။ သားမယားကို ႏွိပ္စက္ေၾကာင္း သက္ေသျပရန္ လူလိုေသာအခါ သက္ေသတစ္ဦးအျဖစ္ လုိက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးသူကား ျပဇာတ္ဒါ႐ိုက္တာ ဆရာမပါ။
ငါစတဲ့ဇာတ္၊ငါပဲ ဆံုးေပးရတာေပါ့ဟု စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာေသးသည္။
အလုပ္ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ေျပာင္းေတာ့မည္ အျပဳ သူဆံုးေၾကာင္း ၾကားရ၏။
ေဆး႐ံုမွာ ပူတယ္ ပူတယ္ဆိုၿပီး ငုတ္တုတ္ထုိင္စဥ္ သူ႔အေဖက လိေမၼာ္သီး ခြံေကၽြးဆဲထုိင္ရက္ပင္ အသက္ဆံုးသြားသည္တဲ့။ အရက္ကို မေသမခ်င္း ေသာက္သြားသူေပါ့။
ကၽြန္မက သားေလးကို လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္ေအာင္ ေမြးျမဴရဦးမည္။ သူႏွင့္ဆို သားေလး မ်က္ႏွာငယ္မွာ အေသအခ်ာပဲ။
ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူသည္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တဲ့သူ နံပါတ္ (၄)။ သူ႔ကို မလြမ္းေပမယ့္ သူ႔သီခ်င္းေတြကို လြမ္းသလား မသိ။
ေရႊကူေမႏွင္း
No comments:
Post a Comment