တိ ျဖစ္မိပါသည္။
ဦးတင္ေမာင္ကို ယခုေခတ္ လူငယ္တို႔ သိမီလိုက္ျခင္း မရွိ။ ဂရိတ္ ဦးဖိုးစိန္ မရွိသည့္ေနာက္ သဘင္ တစ္ေခတ္ကုိ ဦးေဆာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့သူျဖစ္ေသာ ဦးတင္ေမာင္၏ ေလးစားဖြယ္ ဂုဏ္ရည္မ်ားကို တင္ျပလိုပါသည္။ ဇာတ္သဘင္ သမိုင္းတြင္ ဦးဖိုးစိန္သည္ ဇာတ္သဘင္ကို လူ႐ိုေသေအာင္ ျမႇင့္တင္ခဲ့ ကာ ဦးတင္ေမာင္သည္ ဇာတ္သဘင္ကို ခမ္းနားေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် ျငင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အမည္ခံ ေမာင္တင္ေမာင္ကို မႏၱေလးၿမိဳ႕အေနာက္ ပင္ထန္းျမင့္ရပ္တြင္ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ (၁၂၈၀ ျပည့္ နတ္ေတာ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္) စေနေန႔ ( ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္) တြင္ ဖြားျမင္သည္။ မိဘမွာ ဦးျပား၊ ေဒၚေမျဖစ္ၿပီး ေမြးခ်င္း ၁၀ဦးအနက္ အငယ္ဆုံး သားေထြး ျဖစ္သည္။ ကိုးႏွစ္သားတြင္ သာမေဏ တစ္ဝါ ဝတ္ခဲ့သည္။ ပညာေရးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္းပညာက ဝါသနာအေလ်ာက္ အသက္ေမြးခဲ့ရေသာ သဘင္ပညာအတြက္ အေထာက္ အကူျပဳခဲ့သည္။
ဦးတင္ေမာင္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေခတ္ပညာကို ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူခဲ့သည့္ျပင္ ဇာတ္ အဖြဲ႕သား မ်ား၏ ပညာေရးကိုလည္း အားေပးခဲ့သည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔အတြင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာ တစ္ဦးကို လစာ ၃၀၀ က်ပ္ (ထိုေခတ္က လူေနမႈ စရိတ္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ျမင့္မားလွသည္) ေပးကာ ခန္႔ထားျခင္းႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခု ထားရွိခဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။
ေမာင္တင္ေမာင္၏ အႏုပညာ အေျခအေနကို ရင္အုပ္မကြာ အကဲခတ္ရင္း ေျမေတာင္ ေျမႇာက္သူမွာ ဘႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးေကသရ ျဖစ္သည္။ ဦးေကသရသည္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္သည္အထိ ေမာင္တင္ေမာင္၏ သဘင္ပညာကို အားရ ေက်နပ္သည္ မရွိခဲ့။ အဆိုပညာကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ အေနာက္ျပင္ ထန္းျမင့္ရပ္မွ သီခ်င္းေရးဆရာ ဆရာထထံတြင္ သင္ယူေစ ျပန္သည္။ သဘင္ပညာကို ဘႀကီးျဖစ္သူ ပလိုင္း ဆရာေငြ၊ စာေရးဆရာႀကီး ဦးထြန္းရတို႔ထံတြင္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ေမာင္တင္ေမာင္သည္ ဆိုင္းမင္းသား သို႔မဟုတ္ လူျပက္လုပ္ရင္း သဘင္ပညာကို ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။ ယင္းေနာက္ အသက္ ၁၂ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔တြင္ ျမေျခက်င္း ေဒၚေငြၿမိဳင္ထံ ပညာ သင္ၾကားေစသည္။ ေမာင္တင္ေမာင္၏ ပညာ ခံယူမႈ၊ ဉာဏ္ရည္ ထက္ျမက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ တစ္ႏွစ္ မေျမာက္ခင္တြင္ ေဒၚေငြၿမိဳင့္ ဇာတ္တြင္ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ားတြင္ ကခြင့္ရခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ တပည့္မ်ား ေမာင္တင္ေမာင္ကဲ့သို႔ အခြင့္အေရးမ်ဳိး မရရွိခဲ့ၾက။
ေဒၚေငြၿမိဳင္က ေမာင္တင္ေမာင္ကို ရတနာပုံ တင္ေမာင္ဟု အမည္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ပုဏၰား ေဗဒင္ ဆရာ ဦးကဝိႏွင့္ လူရႊင္ေတာ္ ဦးေရႊအတို႔က ေရႊမန္း တင္ေမာင္ဟု အမည္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ေမာင္တင္ေမာင္ကို အစ္မ ေဒၚသိန္းတင္ႏွင့္ ေယာက္ဖ ဦးခင္သက္တုိ႔က ဇာတ္ေထာင္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဇာတ္ႏွင့္ အတူတြဲၿပီး ဆိုင္းေထာင္သူမွာ အစ္ကို ဦးဘတုတ္ ျဖစ္သည္။ ဦးခင္သက္ဇာတ္တြင္ သုံးႏွစ္ခန္႔ ကျပၿပီးသည့္အခါ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ ေထာင္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ ေထာင္ခ်ိန္တြင္ ေမာင္တင္ေမာင္၏ အသက္မွာ ၁၈ ႏွစ္သာ ရွိသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွစကာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာသည္။ လက္ဝဲသုႏၵရဇာတ္ကို ကျပခဲ့ရာ ေအာင္ေမာင္း ပန္းပဲ၊ ေအာင္မင္း ခ်င္းဖေဝး၊ ေရႊမန္းလက္ဝဲ ဟု အမည္ တြင္ရစ္ေအာင္ ကျပႏုိင္ခဲ့သည္။ ဦးစိန္ကတုံး ပိုင္ခဲ့ေသာ ရြက္ထည္႐ုံျဖင့္ အသက္ ၂၀ တြင္ ရန္ကုန္၌ စတင္ ကျပခဲ့သည္။ ဦးစိန္ကတုံး မရွိသည့္ေနာက္ ရြက္ထည္႐ုံကို ဦးစိန္ကတုံး၏ မန္ေနဂ်ာ ဦးေက်ာ္ဒြန္းလက္မွ ဝယ္ယူလိုက္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ ေခတ္တြင္လည္း ကိုယ္တိုင္က မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိေနသျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိလာေအာင္ သဘင္ပညာျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ အားေပးခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး ရသည့္ေန႔တြင္ စည္ေတာ္ယြန္းသည့္ အဖြဲ႕ မွာ ဦးတင္ေမာင္တို႔၏ ဇာတ္အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး စရသည့္ အခ်ိန္မွစကာ ခုနစ္ႏွစ္ တိုင္တိုင္ သမၼတအိမ္ေတာ္ ပြဲမ်ားတြင္ ကျပခဲ့ရသည္။ အစိုးရ အဖြဲ႕၏ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသည္ ဦးတင္ေမာင္ မပါလွ်င္ မျပည့္စုံခဲ့ၾကေခ်။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္သည္ လြတ္လပ္ေရးရေသာႏွစ္ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳ ကျပေသာ လြတ္လပ္ေရး ဗိမာန္ ေအာ္ပရာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏွစ္သက္သျဖင့္ ေရႊတံဆိပ္ဆု ခ်ခဲ့သည္။ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ ေစာင္းတန္းတြင္ က်င္းပေသာ ေရႊတိဂုံပြဲတြင္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းေအာ္ပရာမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ား စုေပါင္းကာ လြတ္လပ္ေရး ဗိမာန္ တည္ေဆာက္ပုံကို ကျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည္။ ၁၉၅၆တြင္ ႐ုရွား၊ ယူဂိုစလား ဗီးယားႏုိင္ငံ၊ ၁၉၅၉ တြင္ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ ဟာေဝယံကြၽန္း၊ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္တို႔သို႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ ကျပရန္ႏွင့္ ေလ့လာရန္ သြားေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားမွ အျပန္ ညဥ့္ဝက္စနစ္ သဘင္သစ္ကို တီထြင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္၌ စတင္ ႐ုံတင္ ျပသခဲ့သည္။ ယင္းညဥ့္ဝက္ စနစ္ကို ၿမိဳ႕ေန လူထုက လက္ခံေသာ္လည္း ေတာေန လူထုကမူ ပြဲၿပီးခ်ိန္ ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ အိမ္ျပန္ရန္ ခက္သျဖင့္ မႏွစ္သက္ၾက။ သို႔ေသာ္ ထိုညဥ့္ဝက္ စနစ္မွာ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္ ပဲခူးတြင္ ဇာတ္႐ုံ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ မထူေထာင္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ဦးတင္ေမာင္သည္ မိမိ ဇာတ္ခုံေပၚမွ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ႐ုပ္ရွင္တြင္ ဇာတ္အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားအနက္ (၁) ဝိမာန၊ (၂) သခၤ၊ (၃) မေနာဟရီ တုိ႔တြင္ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ကာ (၄) အိေရႊစင္တြင္ ဇာတ္ကသည့္ အခန္းမ်ား၌ ပါဝင္ ကူညီခဲ့သည္။
ဇာတ္သဘင္ ပညာသည္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရန္ ဝါသနာ၊ ႐ုပ္ရည္၊ အသံ၊ သဘင္ပညာတို႔ ျပည့္ဝရန္ လုိသည္။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အသံမွာ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျပဳျပင္ႏုိင္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ဇာတ္ပညာ အရည္အေသြးရွိလွ်င္ ႐ုပ္မလွသည္ကို ဖုံးကြယ္သြားသည္။ ဆိုတတ္ ငိုတတ္ လွ်င္ အသံမေကာင္းသည္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ ႐ုပ္ရည္မွာ အသင့္အတင့္သာ ျဖစ္သည္။ အသံမွာလည္း နားဝင္ ခ်ဳိၿမိန္ေစသည့္ အသံသာမ်ိဳး မဟုတ္။ ေအာ္ဟစ္ဆိုမွ ေကာင္းေသာ ညာသံ၊ သံစူး သံခြၽန္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္မွာ အျပင္အဆင္၊ ပါရမီႏွင့္ ႀကိဳးစားမႈ ရွိေသာေၾကာင့္သာ မင္းသား ျဖစ္လာသူ ျဖစ္သည္။ ဝီရိယေၾကာင့္ စင္ေပၚတြင္ ထင္ေပၚလာသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေျပာ ေကာင္းေသာေၾကာင့္သာ ပရိသတ္ လြမ္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျပာေကာင္းရန္ ဇာတ္စာ အက်က္မ်ား ကာ ဗဟုသုတ ဖူလုံရန္လည္း လိုသည္။ ဦးတင္ေမာင္မွာ အေျပာတြင္ သူတကာထက္ သာသည္။ ပင္ကိုယ္ဗီဇလည္း ရွိ၊ ဦးေကသရကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ဓမၼကထိက၏ တပည့္ရင္း ျဖစ္သည့္ျပင္ ႀကိဳးစားမႈ လည္း ပါေသာေၾကာင့္ အေျပာေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို ဇာတ္စာမ်ားကို က်က္မွတ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ငိုခ်င္း ဆိုရာတြင္ ငိုခ်င္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းလင္းႏုိင္ကာ ငိုခ်င္းပါ စကားလုံး အခန္႔အထည္မ်ားကို ပီပီျပင္ျပင္ ရြတ္ဆိုတတ္သည္။
စာေရးဆရာႀကီး ေငြဥေဒါင္းက-“ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမီသေလာက္ ဦးတင္ေမာင္၏ သူမတူေသာ ဇာတ္ခုံေရွ႕ အရည္အခ်င္း ႏွစ္ရပ္မွာ ႐ုပ္ေသး မင္းသမီးႀကီး ဦးဖူးညိဳမွ တစ္ပါး ႏႈတ္စလွ်ာစ အေျပာ ေကာင္းလွျခင္းႏွင့္ ဝီရိယျဖစ္သည္။” “ဦးတင္ေမာင္ ဇာတ္ဆိုလွ်င္ ပရိသတ္ ျပည့္က်ပ္လ်က္ ရွိေသာ္ လည္း သူ႔ကို ေဝဖန္တတ္ေသာ ပြဲပရိသတ္ကမူ အသံကို လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ကို လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဘက္က ေျပာသူ နည္း၏။ ဦးတင္ေမာင္က သူတို႔ကို ဘယ္လို ဖမ္းစားလိုက္သည္ကို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ မသိ” ဟု ေဝဖန္ခဲ့သည္။ စာေရးဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္ကမူ - “ေရႊမန္း သရဖူေဆာင္းသည့္ ဂုဏ္ထူး ဝိေသသမွာ စာေပ အႏုပညာေျမာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေရႊမန္းႏွင့္ အႏုပညာ ခြဲျခားမရ၊ တစ္လုံး တစ္စည္းတည္း၊ တစ္ေပါင္းတည္း” ဟု ဆိုသည္။
ဦးဖိုးစိန္၏ တူေတာ္သူ ဆိုင္းဆရာႀကီး အလကၤာေက်ာ္စြာ စိန္ဘေမာင္ကမူ “ေရႊမန္းကေတာ့ စာက်က္တယ္၊ စာတင္ မဟုတ္ဘူး အစစအရာရာ ဝီရိယရွိတဲ့ မင္းသား၊ အင္မတန္ ျပည့္ဝတဲ့ မင္းသားပါပဲ” ဟု စာေရးသူကို ေျပာျပသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူမ်ားစုျဖစ္ေသာ ေက်းေတာေန လူစုသည္ စာမတတ္ၾက။ စာတတ္ေသာ္လည္း စာဖတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းၾကသည္။ ထိုလူစုႏွင့္ ထိေတြ႕မႈမ်ားေသာ ဇာတ္သဘင္၏ တာဝန္မွာ ႀကီးေလးသည္။ ေက်းလက္ လူထုကို မွန္ကန္ေသာ အသိပညာေပးရန္ ဇာတ္သဘင္ပညာသည္တို႔ သည္ စာေပႏွင့္ အကြၽမ္းဝင္ရန္ လုိသည္။ ေရွး ဇာတ္သဘင္တို႔၏ ဇာတ္လမ္း အေျခခံသည္ ဗုဒၶဝင္၊ မဟာဝင္၊ ရာဇဝင္၊ ဇင္းမယ္ ပဏၰာသ က်မ္းလာ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ၅၅၀ နိပါတ္ေတာ္၊ ဘုရား သမိုင္းႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္လြန္ ဒ႑ာရီတို႔အေပၚ အေျခခံသည္။ ဇာတ္ေတာ္ထြက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ စာရိတၱ ျပဳျပင္ေရး လက္နက္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ကျပခဲ့ေသာ ေအာ္ပရာ၊ ဘဲေလး၊ ျပဇာတ္၊ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ႀကီးတို႔မွာ
ဦးတင္ေမာင္သည္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမ်ားသို႔ ခရီးလွည့္ရင္း ယင္းႏုိင္ငံမ်ား၏ ဘဲေလးႏွင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အျပင္အဆင္မ်ားျဖင့္ လိမ္းက်ံထားေသာ ႐ိုးရာ အကမ်ားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ယင္းမွ အျပန္ ရရွိခဲ့ေသာ အသီးအပြင့္မွာ ညဥ့္ဝက္စနစ္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့ေသာ ‘ဗမာ့ သဘင္ႏွင့္ ဘဲေလး’ ေဆာင္းပါးတြင္ “..စင္စစ္ ယခုေခၚေနၾကေသာ ဘဲေလး အက သိ႔ုမဟုတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ ကဇာတ္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္းမူ စစ္စစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မူလရွိရင္းစြဲကို ပိုမို က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အျပစ္ရွိေနပါၿပီ..” ဟု ေရးခဲ့သည္။
ညဥ့္ဝက္စနစ္၏ ကျပခ်ိန္မွာ ၄ နာရီႏွင့္ မိနစ္၂၀ သာ ၾကာေညာင္းသည္။ ညဥ့္ဝက္ စနစ္တြင္ တင္လိုက္သည့္ ဘဲေလး (ကဇာတ္တိုမ်ား) ယိမ္းအကမ်ားတြင္ ကျပသူမ်ား အခ်ဳိးအစား လွပေရး အတြက္ ဘားမယ္ေၾကြကို လခေပး ငွားခဲ့သည္။ ကဇာတ္တြင္ ဥဇဘက္ႏုိင္ငံမွ ႐ိုးရာ အကကို မွီးကာ ျမန္မာလယ္သမားတို႔ တစ္ႏွစ္တာ လယ္ဆင္းရပုံကို ဒိုးပတ္ တစ္လုံးျဖင့္ စီကာ စဥ္ကာ သ႐ုပ္ေဖာ္ သြားသည္။ ယင္းအကကို ဘဲေလးအရာ၌ ကမၻာတြင္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ဆုိဗီယက္ ႐ုရွားကပင္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ေၾကာင္း သိရသည္။
ျပဇာတ္ အေနႏွင့္ ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္သဘင္တြင္ အေစာဆုံးအျဖစ္ ၁၉၄၇-၁၉၄၈ တြင္ ကျပခဲ့ေသာ ရဲရန္ေအာင္ ျပဇာတ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကျပခဲ့ေသာ ဇာတ္မ်ားအနက္ ရဲရန္ေအာင္၊ ဂီတ႐ူး၊ ေရႊေၾကးစည္၊ မုန္းလို႔ ဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္မႈး၊ ျပည္သူ႔ဆို၊ ျပည္သူ႔ လက္႐ုံးတို႔မွာ နာမည္ႀကီး ျပဇာတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ား အေနႏွင့္ ညဥ့္ဝက္ စနစ္တြင္ ခမ္းခမ္းနားနား ကျပႏုိင္ခဲ့သည္။ စာေပ အဆင္တန္ဆာ၊ အခမ္းအနား အဆင္တန္ဆာတို႔ျဖင့္ မြမ္းမံႏုိင္ခဲ့သည္။ ဦးတင္ေမာင္ ေက်ာ္ရျခင္းမွာ အေျပာေကာင္းျခင္း၊ ဝီရိယရွိျခင္း၊ ေရွးဇာတ္စာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပႏုိင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္
ဇာတ္႐ုံ မီးေလာင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးတင္ေမာင္က ေပၚပင္ဇာတ္မ်ားကို ကေနသျဖင့္ စာေပနယ္မွ လူမ်ားက ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ားကို ျပန္လည္ ပ်ဳိးေထာင္ရန္ သတိေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္ကို ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ႀကီးမ်ားႏွင
စာျမည္း သေဘာအေနႏွင့္ ကျပလိုသည့္ ဖြားေတာ္မူခန္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ဦးတင္ေမာင္ နည္းမွီး ထားေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ ဦးတင္ေအာင္၊ စႏၵရား မျမရီတို႔ ဓာတ္ျပား သြင္းထားေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုဇာတ္လမ္းတြင္ ျဖည့္စြက္ကေသာ အခန္းမ်ားလည္း ပါသည္။ ဖြားေတာ္မူခန္း၏ အဓိက အႏွစ္သာရမ်ားမွာ ပဋိသေႏၶစစ္ စကားႏွင့္ မီးေနခန္း ေလေျပထိုး လကၤာမ်ား ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဟန္ပန္အတိုင္း ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ သြက္လက္စြာ ရြတ္သည္။ ဇာတ္စာမ်ားကို က်ပင္း ဆရာဖီး သို႔မဟုတ္ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသည္ဟု အဆို ႏွစ္မ်ဳိး ရွိသည္။ ေရွးေဟာင္း ဇာတ္စာ လကၤာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္လုိက္ႏုိင္သျဖင့္ ဇာတ္စာေရးသည့္ အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူ ဦးတင္ေမာင္ကို ခ်ီးက်ဴးရေပမည္။
ေလးေတာ္တင္ခန္းတြင္ ဦးတင္ေမာင္သည္ ကာဠဳဒါယီ အမတ္ေနရာမွ ကျပသည္။ ဦးတင္ေမာင္သည္ စကားတတ္ က်မ္းတတ္ ကာဠဳဒါယီ အမတ္ေနရာမွ ေနလိုေသာေၾကာင့္ ဇာတ္စာမ်ားကို ဦးေအာင္စိန္ က ျပန္ေရးေပးရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ မွတ္တမ္းတင္ၿပီး၊ အသံသြင္းၿပီး ျပဇာတ္၊ ေအာ္ပရာ၊ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ထုပ္ႀကီး ၃၀ ေက်ာ္ ရွိပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္ စာေပမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ “႐ိုးရာဇာတ္သဘင္ ေခတ္စားတုန္း ျဖစ္ေနဆဲမွာ ႐ိုးရာ ဇာတ္သဘင္ ဟန္သုံးၿပီး ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ေရႊမန္းရဲ႕ ဗုဒၶဝင္ ဖြားေတာ္မူခန္းဇာတ္၊ ေမာင္မွဴး ျပဇာတ္တို႔ဟာ စာဖတ္ ပရိသတ္တို႔အတြက္လည္း ဖတ္ခ်င္စရာျဖစ္ၿပီး စာအုပ္ေလာကမွာလည္း အလြန္တြင္ က်ယ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္” ဟု တင္ျပသြားသည္။ ထိုမွတ္တမ္းမ်ားေၾကာင့္ ဦးတင္ေမာင္၏ အဆုိ၊ အငို၊ အေျပာမ်ားကို ယခုတိုင္ နားဆင္ႏုိင္ပါသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ေအာင္ျမင္ရန္ ပ့ံပိုးခဲ့သူမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္လိုပါသည္။ ဦးတင္ေမာင္ ငယ္စဥ္မွစ၍ ဘႀကီးေတာ္သူ ေရႊမန္း ဆရာေတာ္ ဦးေကသရထံမွ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ ရင့္သန္ျခင္းႏွင့္ အေျပာအေဟာ တတ္ျခင္းကို ရခဲ့ကာ စိမ့္ဝင္ေနေသာ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ကို ခုိင္မာလာေအာင္ ျဖည့္သူမွာ ဝိုင္အမ္ဘီ ဆရာတင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာတင္က သဘင္ပညာကိုသာမက ေခတ္ပညာ အဂၤလိပ္စာကိုပါ သင္ေပးခဲ့သည္။ ဦးတင္ေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္သက္ရွည္စြာ တြဲခဲ့ၾကေသာ ဆိုင္းဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဦးဘေမာင္ႏွင့္ စိန္ဘေမာင္ (ျမန္မာ့အသံ စံေတာ္ခ်ိန္ တီးလုံး တီထြင္ခဲ့သူ) တို႔၏ အရည္အေသြးမွာလည္း မေသးလွေပ။ ဦးဘေမာင္သည္ ဂရိတ္ ဦးဖိုးစိန္၏ တူေတာ္ကာ ဦးဖိုးစိန္ မရွိသည့္ေနာက္ ဦးတင္ေမာင္၏ ဝီရိယကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္ႏွင့္ တြဲဖက္ ကျပခဲ့သူ ဇာတ္ပို႔ မင္းသမီးမွာ စိန္လွၾကည္ (စံေတာ္ခ်ိန္ စိန္ဘေမာင္၏ ဇနီး) ျဖစ္၍ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ၾကာမွ် အတူတြဲ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဇာတ္မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းတင္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္တြင္ မင္းသားႀကီးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္လ်က္ ဦးတင္ေမာင္ကို ပညာေပးသူ အေရာင္တင္ေပးသူမွာ အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္ ျဖစ္သည္။ က်န္ဇာတ္အဖြဲ႕သားမ်ား၏ စုေပါင္း အင္အားမွာ အားရဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕က ႏွစ္သက္ရွည္ၾကာစြာ လက္မတြဲျဖစ္ၾကေပ။
စေနသား ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးတင္ေမာင္သည္ ျပည္ၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္း၊ လက္ပံရြာ မဟာပိႏၷဲ ဘုရား ပြဲေတာ္တြင္ (၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၉ ရက္) စေနေန႔ည တနဂၤေႏြေန႔အကူး ဇာတ္ခုံေပၚတြင္ ကရင္းခုန္ရင္း အသက္ (၅၁) ႏွစ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ယင္းသုိ႔ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္၏ ကိုယ္ေရး အက်ဥ္းႏွင့္ အႏုပညာ စြမ္းရည္တို႔ကို အနည္းအက်ဥ္းသာ တင္ျပခြင့္ ရႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး ဇာတ္ႀကီး ပညာကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ထိန္းသိမ္း တီထြင္ခဲ့သူ အေနျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူတို႔ အကဲျဖတ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း အသိေပး၍ ‘အလကၤာအလြမ္း’ ကို လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုလိုက္ပါသည္။
ေသာ္တာ ေငြတိမ္စင္ (မန္းတကၠသိုလ္)
မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔မွာ စာေရးသူ၏ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ယူက်မ္း (ေရွး႐ိုးျမန္မာ ဇာတ္သဘင္ႏွင့္ ျမန္မာစာေပ) ျပဳစုစဥ္က သုေတသနျပဳ ေလ့လာခ်က္မ်ားႏွင့္ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္ သက္ရွိ ထင္ရွား ရွိစဥ္က ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခ်က္မ်ားကို မွီျငမ္းျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဦးတင္ေမာင္ကို ယခုေခတ္ လူငယ္တို႔ သိမီလိုက္ျခင္း မရွိ။ ဂရိတ္ ဦးဖိုးစိန္ မရွိသည့္ေနာက္ သဘင္ တစ္ေခတ္ကုိ ဦးေဆာင္ ထိန္းသိမ္းခဲ့သူျဖစ္ေသာ ဦးတင္ေမာင္၏ ေလးစားဖြယ္ ဂုဏ္ရည္မ်ားကို တင္ျပလိုပါသည္။ ဇာတ္သဘင္ သမိုင္းတြင္ ဦးဖိုးစိန္သည္ ဇာတ္သဘင္ကို လူ႐ိုေသေအာင္ ျမႇင့္တင္ခဲ့ ကာ ဦးတင္ေမာင္သည္ ဇာတ္သဘင္ကို ခမ္းနားေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ မည္သူမွ် ျငင္းႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အမည္ခံ ေမာင္တင္ေမာင္ကို မႏၱေလးၿမိဳ႕အေနာက္ ပင္ထန္းျမင့္ရပ္တြင္ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ (၁၂၈၀ ျပည့္ နတ္ေတာ္ လျပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္) စေနေန႔ ( ၁၉၁၈ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္) တြင္ ဖြားျမင္သည္။ မိဘမွာ ဦးျပား၊ ေဒၚေမျဖစ္ၿပီး ေမြးခ်င္း ၁၀ဦးအနက္ အငယ္ဆုံး သားေထြး ျဖစ္သည္။ ကိုးႏွစ္သားတြင္ သာမေဏ တစ္ဝါ ဝတ္ခဲ့သည္။ ပညာေရးမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ပညာေရး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ယင္းပညာက ဝါသနာအေလ်ာက္ အသက္ေမြးခဲ့ရေသာ သဘင္ပညာအတြက္ အေထာက္ အကူျပဳခဲ့သည္။
ဦးတင္ေမာင္သည္ မိမိကိုယ္တိုင္ ေခတ္ပညာကို ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူခဲ့သည့္ျပင္ ဇာတ္ အဖြဲ႕သား မ်ား၏ ပညာေရးကိုလည္း အားေပးခဲ့သည္။ ဇာတ္အဖြဲ႔အတြင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာ တစ္ဦးကို လစာ ၃၀၀ က်ပ္ (ထိုေခတ္က လူေနမႈ စရိတ္ႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ျမင့္မားလွသည္) ေပးကာ ခန္႔ထားျခင္းႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ တစ္ခု ထားရွိခဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။
ေမာင္တင္ေမာင္၏ အႏုပညာ အေျခအေနကို ရင္အုပ္မကြာ အကဲခတ္ရင္း ေျမေတာင္ ေျမႇာက္သူမွာ ဘႀကီး ဆရာေတာ္ ဦးေကသရ ျဖစ္သည္။ ဦးေကသရသည္ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ေက်ာ္သည္အထိ ေမာင္တင္ေမာင္၏ သဘင္ပညာကို အားရ ေက်နပ္သည္ မရွိခဲ့။ အဆိုပညာကို မႏၲေလးၿမိဳ႕ အေနာက္ျပင္ ထန္းျမင့္ရပ္မွ သီခ်င္းေရးဆရာ ဆရာထထံတြင္ သင္ယူေစ ျပန္သည္။ သဘင္ပညာကို ဘႀကီးျဖစ္သူ ပလိုင္း ဆရာေငြ၊ စာေရးဆရာႀကီး ဦးထြန္းရတို႔ထံတြင္ သင္ၾကားခဲ့သည္။ ေမာင္တင္ေမာင္သည္ ဆိုင္းမင္းသား သို႔မဟုတ္ လူျပက္လုပ္ရင္း သဘင္ပညာကို ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။ ယင္းေနာက္ အသက္ ၁၂ႏွစ္ အရြယ္ခန္႔တြင္ ျမေျခက်င္း ေဒၚေငြၿမိဳင္ထံ ပညာ သင္ၾကားေစသည္။ ေမာင္တင္ေမာင္၏ ပညာ ခံယူမႈ၊ ဉာဏ္ရည္ ထက္ျမက္မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ပညာသင္ တစ္ႏွစ္ မေျမာက္ခင္တြင္ ေဒၚေငြၿမိဳင့္ ဇာတ္တြင္ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ားတြင္ ကခြင့္ရခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ တပည့္မ်ား ေမာင္တင္ေမာင္ကဲ့သို႔ အခြင့္အေရးမ်ဳိး မရရွိခဲ့ၾက။
ေဒၚေငြၿမိဳင္က ေမာင္တင္ေမာင္ကို ရတနာပုံ တင္ေမာင္ဟု အမည္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ပုဏၰား ေဗဒင္ ဆရာ ဦးကဝိႏွင့္ လူရႊင္ေတာ္ ဦးေရႊအတို႔က ေရႊမန္း တင္ေမာင္ဟု အမည္ေပးခဲ့ၾကသည္။
ေမာင္တင္ေမာင္ကို အစ္မ ေဒၚသိန္းတင္ႏွင့္ ေယာက္ဖ ဦးခင္သက္တုိ႔က ဇာတ္ေထာင္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဇာတ္ႏွင့္ အတူတြဲၿပီး ဆိုင္းေထာင္သူမွာ အစ္ကို ဦးဘတုတ္ ျဖစ္သည္။ ဦးခင္သက္ဇာတ္တြင္ သုံးႏွစ္ခန္႔ ကျပၿပီးသည့္အခါ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ ေထာင္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္ ေထာင္ခ်ိန္တြင္ ေမာင္တင္ေမာင္၏ အသက္မွာ ၁၈ ႏွစ္သာ ရွိသည္။ ယင္းအခ်ိန္မွစကာ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ အမည္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာသည္။ လက္ဝဲသုႏၵရဇာတ္ကို ကျပခဲ့ရာ ေအာင္ေမာင္း ပန္းပဲ၊ ေအာင္မင္း ခ်င္းဖေဝး၊ ေရႊမန္းလက္ဝဲ ဟု အမည္ တြင္ရစ္ေအာင္ ကျပႏုိင္ခဲ့သည္။ ဦးစိန္ကတုံး ပိုင္ခဲ့ေသာ ရြက္ထည္႐ုံျဖင့္ အသက္ ၂၀ တြင္ ရန္ကုန္၌ စတင္ ကျပခဲ့သည္။ ဦးစိန္ကတုံး မရွိသည့္ေနာက္ ရြက္ထည္႐ုံကို ဦးစိန္ကတုံး၏ မန္ေနဂ်ာ ဦးေက်ာ္ဒြန္းလက္မွ ဝယ္ယူလိုက္သည္။ လြတ္လပ္ေရးရရန္ ႀကိဳးပမ္းေသာ ေခတ္တြင္လည္း ကိုယ္တိုင္က မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိေနသျဖင့္ ျပည္သူလူထုကို မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိလာေအာင္ သဘင္ပညာျဖင့္ လႈံ႕ေဆာ္ အားေပးခဲ့သည္။ လြတ္လပ္ေရး ရသည့္ေန႔တြင္ စည္ေတာ္ယြန္းသည့္ အဖြဲ႕ မွာ ဦးတင္ေမာင္တို႔၏ ဇာတ္အဖြဲ႕ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး စရသည့္ အခ်ိန္မွစကာ ခုနစ္ႏွစ္ တိုင္တိုင္ သမၼတအိမ္ေတာ္ ပြဲမ်ားတြင္ ကျပခဲ့ရသည္။ အစိုးရ အဖြဲ႕၏ ဧည့္ခံပြဲမ်ားသည္ ဦးတင္ေမာင္ မပါလွ်င္ မျပည့္စုံခဲ့ၾကေခ်။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္သည္ လြတ္လပ္ေရးရေသာႏွစ္ ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးအႀကိဳ ကျပေသာ လြတ္လပ္ေရး ဗိမာန္ ေအာ္ပရာကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏွစ္သက္သျဖင့္ ေရႊတံဆိပ္ဆု ခ်ခဲ့သည္။ ေရႊတိဂုံဘုရား အေနာက္ ေစာင္းတန္းတြင္ က်င္းပေသာ ေရႊတိဂုံပြဲတြင္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းေအာ္ပရာမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားမ်ား စုေပါင္းကာ လြတ္လပ္ေရး ဗိမာန္ တည္ေဆာက္ပုံကို ကျပျခင္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္တြင္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ ခ်ီးျမႇင့္ခံရသည္။ ၁၉၅၆တြင္ ႐ုရွား၊ ယူဂိုစလား ဗီးယားႏုိင္ငံ၊ ၁၉၅၉ တြင္ အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလန္၊ ဟာေဝယံကြၽန္း၊ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ တ႐ုတ္ႏွင့္ ဗီယက္နမ္တို႔သို႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဖလွယ္ေရး အစီအစဥ္ျဖင့္ ကျပရန္ႏွင့္ ေလ့လာရန္ သြားေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ႏုိင္ငံျခားမွ အျပန္ ညဥ့္ဝက္စနစ္ သဘင္သစ္ကို တီထြင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္၌ စတင္ ႐ုံတင္ ျပသခဲ့သည္။ ယင္းညဥ့္ဝက္ စနစ္ကို ၿမိဳ႕ေန လူထုက လက္ခံေသာ္လည္း ေတာေန လူထုကမူ ပြဲၿပီးခ်ိန္ ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ အိမ္ျပန္ရန္ ခက္သျဖင့္ မႏွစ္သက္ၾက။ သို႔ေသာ္ ထိုညဥ့္ဝက္ စနစ္မွာ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၇ ရက္ ပဲခူးတြင္ ဇာတ္႐ုံ မီးေလာင္ၿပီးေနာက္ ျပန္လည္ မထူေထာင္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ ဦးတင္ေမာင္သည္ မိမိ ဇာတ္ခုံေပၚမွ ဇာတ္လမ္းမ်ားကို ႐ုပ္ရွင္တြင္ ဇာတ္အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ႐ိုက္ကူးခဲ့ေသာ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားအနက္ (၁) ဝိမာန၊ (၂) သခၤ၊ (၃) မေနာဟရီ တုိ႔တြင္ ေခါင္းေဆာင္ ပါဝင္ကာ (၄) အိေရႊစင္တြင္ ဇာတ္ကသည့္ အခန္းမ်ား၌ ပါဝင္ ကူညီခဲ့သည္။
ဇာတ္သဘင္ ပညာသည္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရန္ ဝါသနာ၊ ႐ုပ္ရည္၊ အသံ၊ သဘင္ပညာတို႔ ျပည့္ဝရန္ လုိသည္။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ အသံမွာ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မျပဳျပင္ႏုိင္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ ဇာတ္ပညာ အရည္အေသြးရွိလွ်င္ ႐ုပ္မလွသည္ကို ဖုံးကြယ္သြားသည္။ ဆိုတတ္ ငိုတတ္ လွ်င္ အသံမေကာင္းသည္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ ႐ုပ္ရည္မွာ အသင့္အတင့္သာ ျဖစ္သည္။ အသံမွာလည္း နားဝင္ ခ်ဳိၿမိန္ေစသည့္ အသံသာမ်ိဳး မဟုတ္။ ေအာ္ဟစ္ဆိုမွ ေကာင္းေသာ ညာသံ၊ သံစူး သံခြၽန္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္မွာ အျပင္အဆင္၊ ပါရမီႏွင့္ ႀကိဳးစားမႈ ရွိေသာေၾကာင့္သာ မင္းသား ျဖစ္လာသူ ျဖစ္သည္။ ဝီရိယေၾကာင့္ စင္ေပၚတြင္ ထင္ေပၚလာသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေျပာ ေကာင္းေသာေၾကာင့္သာ ပရိသတ္ လြမ္းၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အေျပာေကာင္းရန္ ဇာတ္စာ အက်က္မ်ား ကာ ဗဟုသုတ ဖူလုံရန္လည္း လိုသည္။ ဦးတင္ေမာင္မွာ အေျပာတြင္ သူတကာထက္ သာသည္။ ပင္ကိုယ္ဗီဇလည္း ရွိ၊ ဦးေကသရကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ဓမၼကထိက၏ တပည့္ရင္း ျဖစ္သည့္ျပင္ ႀကိဳးစားမႈ လည္း ပါေသာေၾကာင့္ အေျပာေကာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလို ဇာတ္စာမ်ားကို က်က္မွတ္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ငိုခ်င္း ဆိုရာတြင္ ငိုခ်င္း၏ အဓိပၸာယ္ကို ရွင္းလင္းႏုိင္ကာ ငိုခ်င္းပါ စကားလုံး အခန္႔အထည္မ်ားကို ပီပီျပင္ျပင္ ရြတ္ဆိုတတ္သည္။
စာေရးဆရာႀကီး ေငြဥေဒါင္းက-“ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သိမီသေလာက္ ဦးတင္ေမာင္၏ သူမတူေသာ ဇာတ္ခုံေရွ႕ အရည္အခ်င္း ႏွစ္ရပ္မွာ ႐ုပ္ေသး မင္းသမီးႀကီး ဦးဖူးညိဳမွ တစ္ပါး ႏႈတ္စလွ်ာစ အေျပာ ေကာင္းလွျခင္းႏွင့္ ဝီရိယျဖစ္သည္။” “ဦးတင္ေမာင္ ဇာတ္ဆိုလွ်င္ ပရိသတ္ ျပည့္က်ပ္လ်က္ ရွိေသာ္ လည္း သူ႔ကို ေဝဖန္တတ္ေသာ ပြဲပရိသတ္ကမူ အသံကို လည္းေကာင္း၊ ႐ုပ္ကို လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဘက္က ေျပာသူ နည္း၏။ ဦးတင္ေမာင္က သူတို႔ကို ဘယ္လို ဖမ္းစားလိုက္သည္ကို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ မသိ” ဟု ေဝဖန္ခဲ့သည္။ စာေရးဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္ကမူ - “ေရႊမန္း သရဖူေဆာင္းသည့္ ဂုဏ္ထူး ဝိေသသမွာ စာေပ အႏုပညာေျမာက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေရႊမန္းႏွင့္ အႏုပညာ ခြဲျခားမရ၊ တစ္လုံး တစ္စည္းတည္း၊ တစ္ေပါင္းတည္း” ဟု ဆိုသည္။
ဦးဖိုးစိန္၏ တူေတာ္သူ ဆိုင္းဆရာႀကီး အလကၤာေက်ာ္စြာ စိန္ဘေမာင္ကမူ “ေရႊမန္းကေတာ့ စာက်က္တယ္၊ စာတင္ မဟုတ္ဘူး အစစအရာရာ ဝီရိယရွိတဲ့ မင္းသား၊ အင္မတန္ ျပည့္ဝတဲ့ မင္းသားပါပဲ” ဟု စာေရးသူကို ေျပာျပသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လူမ်ားစုျဖစ္ေသာ ေက်းေတာေန လူစုသည္ စာမတတ္ၾက။ စာတတ္ေသာ္လည္း စာဖတ္ရန္ အခြင့္အလမ္း နည္းၾကသည္။ ထိုလူစုႏွင့္ ထိေတြ႕မႈမ်ားေသာ ဇာတ္သဘင္၏ တာဝန္မွာ ႀကီးေလးသည္။ ေက်းလက္ လူထုကို မွန္ကန္ေသာ အသိပညာေပးရန္ ဇာတ္သဘင္ပညာသည္တို႔ သည္ စာေပႏွင့္ အကြၽမ္းဝင္ရန္ လုိသည္။ ေရွး ဇာတ္သဘင္တို႔၏ ဇာတ္လမ္း အေျခခံသည္ ဗုဒၶဝင္၊ မဟာဝင္၊ ရာဇဝင္၊ ဇင္းမယ္ ပဏၰာသ က်မ္းလာ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ၅၅၀ နိပါတ္ေတာ္၊ ဘုရား သမိုင္းႏွင့္ စိတ္ကူးယဥ္လြန္ ဒ႑ာရီတို႔အေပၚ အေျခခံသည္။ ဇာတ္ေတာ္ထြက္ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ စာရိတၱ ျပဳျပင္ေရး လက္နက္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ကျပခဲ့ေသာ ေအာ္ပရာ၊ ဘဲေလး၊ ျပဇာတ္၊ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ႀကီးတို႔မွာ
ဦးတင္ေမာင္သည္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမ်ားသို႔ ခရီးလွည့္ရင္း ယင္းႏုိင္ငံမ်ား၏ ဘဲေလးႏွင့္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ အျပင္အဆင္မ်ားျဖင့္ လိမ္းက်ံထားေသာ ႐ိုးရာ အကမ်ားကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ ယင္းမွ အျပန္ ရရွိခဲ့ေသာ အသီးအပြင့္မွာ ညဥ့္ဝက္စနစ္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ေရးခဲ့ေသာ ‘ဗမာ့ သဘင္ႏွင့္ ဘဲေလး’ ေဆာင္းပါးတြင္ “..စင္စစ္ ယခုေခၚေနၾကေသာ ဘဲေလး အက သိ႔ုမဟုတ္ သ႐ုပ္ေဖာ္ ကဇာတ္မ်ားသည္ ျမန္မာ့ ေရွးေဟာင္းမူ စစ္စစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မူလရွိရင္းစြဲကို ပိုမို က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ မလုပ္ႏုိင္ၾကေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ အျပစ္ရွိေနပါၿပီ..” ဟု ေရးခဲ့သည္။
ညဥ့္ဝက္စနစ္၏ ကျပခ်ိန္မွာ ၄ နာရီႏွင့္ မိနစ္၂၀ သာ ၾကာေညာင္းသည္။ ညဥ့္ဝက္ စနစ္တြင္ တင္လိုက္သည့္ ဘဲေလး (ကဇာတ္တိုမ်ား) ယိမ္းအကမ်ားတြင္ ကျပသူမ်ား အခ်ဳိးအစား လွပေရး အတြက္ ဘားမယ္ေၾကြကို လခေပး ငွားခဲ့သည္။ ကဇာတ္တြင္ ဥဇဘက္ႏုိင္ငံမွ ႐ိုးရာ အကကို မွီးကာ ျမန္မာလယ္သမားတို႔ တစ္ႏွစ္တာ လယ္ဆင္းရပုံကို ဒိုးပတ္ တစ္လုံးျဖင့္ စီကာ စဥ္ကာ သ႐ုပ္ေဖာ္ သြားသည္။ ယင္းအကကို ဘဲေလးအရာ၌ ကမၻာတြင္ ေက်ာ္ၾကားလွသည့္ ဆုိဗီယက္ ႐ုရွားကပင္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ေၾကာင္း သိရသည္။
ျပဇာတ္ အေနႏွင့္ ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္သဘင္တြင္ အေစာဆုံးအျဖစ္ ၁၉၄၇-၁၉၄၈ တြင္ ကျပခဲ့ေသာ ရဲရန္ေအာင္ ျပဇာတ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကျပခဲ့ေသာ ဇာတ္မ်ားအနက္ ရဲရန္ေအာင္၊ ဂီတ႐ူး၊ ေရႊေၾကးစည္၊ မုန္းလို႔ ဟုတ္ဘူး၊ ေမာင္မႈး၊ ျပည္သူ႔ဆို၊ ျပည္သူ႔ လက္႐ုံးတို႔မွာ နာမည္ႀကီး ျပဇာတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ား အေနႏွင့္ ညဥ့္ဝက္ စနစ္တြင္ ခမ္းခမ္းနားနား ကျပႏုိင္ခဲ့သည္။ စာေပ အဆင္တန္ဆာ၊ အခမ္းအနား အဆင္တန္ဆာတို႔ျဖင့္ မြမ္းမံႏုိင္ခဲ့သည္။ ဦးတင္ေမာင္ ေက်ာ္ရျခင္းမွာ အေျပာေကာင္းျခင္း၊ ဝီရိယရွိျခင္း၊ ေရွးဇာတ္စာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပႏုိင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္
ဇာတ္႐ုံ မီးေလာင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးတင္ေမာင္က ေပၚပင္ဇာတ္မ်ားကို ကေနသျဖင့္ စာေပနယ္မွ လူမ်ားက ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ႀကီးမ်ားကို ျပန္လည္ ပ်ဳိးေထာင္ရန္ သတိေပးခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပရိသတ္ကို ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ႀကီးမ်ားႏွင
စာျမည္း သေဘာအေနႏွင့္ ကျပလိုသည့္ ဖြားေတာ္မူခန္း ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတြင္ ဦးတင္ေမာင္ နည္းမွီး ထားေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ ဦးတင္ေအာင္၊ စႏၵရား မျမရီတို႔ ဓာတ္ျပား သြင္းထားေသာ ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုဇာတ္လမ္းတြင္ ျဖည့္စြက္ကေသာ အခန္းမ်ားလည္း ပါသည္။ ဖြားေတာ္မူခန္း၏ အဓိက အႏွစ္သာရမ်ားမွာ ပဋိသေႏၶစစ္ စကားႏွင့္ မီးေနခန္း ေလေျပထိုး လကၤာမ်ား ပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔ဟန္ပန္အတိုင္း ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ သြက္လက္စြာ ရြတ္သည္။ ဇာတ္စာမ်ားကို က်ပင္း ဆရာဖီး သို႔မဟုတ္ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသည္ဟု အဆို ႏွစ္မ်ဳိး ရွိသည္။ ေရွးေဟာင္း ဇာတ္စာ လကၤာမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္လုိက္ႏုိင္သျဖင့္ ဇာတ္စာေရးသည့္ အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္သူ ဦးတင္ေမာင္ကို ခ်ီးက်ဴးရေပမည္။
ေလးေတာ္တင္ခန္းတြင္ ဦးတင္ေမာင္သည္ ကာဠဳဒါယီ အမတ္ေနရာမွ ကျပသည္။ ဦးတင္ေမာင္သည္ စကားတတ္ က်မ္းတတ္ ကာဠဳဒါယီ အမတ္ေနရာမွ ေနလိုေသာေၾကာင့္ ဇာတ္စာမ်ားကို ဦးေအာင္စိန္ က ျပန္ေရးေပးရသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ မွတ္တမ္းတင္ၿပီး၊ အသံသြင္းၿပီး ျပဇာတ္၊ ေအာ္ပရာ၊ ေနာက္ပိုင္း ဇာတ္ထုပ္ႀကီး ၃၀ ေက်ာ္ ရွိပါသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္ စာေပမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ “႐ိုးရာဇာတ္သဘင္ ေခတ္စားတုန္း ျဖစ္ေနဆဲမွာ ႐ိုးရာ ဇာတ္သဘင္ ဟန္သုံးၿပီး ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ ေရႊမန္းရဲ႕ ဗုဒၶဝင္ ဖြားေတာ္မူခန္းဇာတ္၊ ေမာင္မွဴး ျပဇာတ္တို႔ဟာ စာဖတ္ ပရိသတ္တို႔အတြက္လည္း ဖတ္ခ်င္စရာျဖစ္ၿပီး စာအုပ္ေလာကမွာလည္း အလြန္တြင္ က်ယ္တယ္လို႔ သိရပါတယ္” ဟု တင္ျပသြားသည္။ ထိုမွတ္တမ္းမ်ားေၾကာင့္ ဦးတင္ေမာင္၏ အဆုိ၊ အငို၊ အေျပာမ်ားကို ယခုတိုင္ နားဆင္ႏုိင္ပါသည္။
ဦးတင္ေမာင္ ေအာင္ျမင္ရန္ ပ့ံပိုးခဲ့သူမ်ားကို ေဖာ္ထုတ္လိုပါသည္။ ဦးတင္ေမာင္ ငယ္စဥ္မွစ၍ ဘႀကီးေတာ္သူ ေရႊမန္း ဆရာေတာ္ ဦးေကသရထံမွ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ ရင့္သန္ျခင္းႏွင့္ အေျပာအေဟာ တတ္ျခင္းကို ရခဲ့ကာ စိမ့္ဝင္ေနေသာ ႏုိင္ငံေရး စိတ္ဓာတ္ကို ခုိင္မာလာေအာင္ ျဖည့္သူမွာ ဝိုင္အမ္ဘီ ဆရာတင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာတင္က သဘင္ပညာကိုသာမက ေခတ္ပညာ အဂၤလိပ္စာကိုပါ သင္ေပးခဲ့သည္။ ဦးတင္ေမာင္ႏွင့္ ႏွစ္သက္ရွည္စြာ တြဲခဲ့ၾကေသာ ဆိုင္းဆရာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အလကၤာေက်ာ္စြာ ဦးဘေမာင္ႏွင့္ စိန္ဘေမာင္ (ျမန္မာ့အသံ စံေတာ္ခ်ိန္ တီးလုံး တီထြင္ခဲ့သူ) တို႔၏ အရည္အေသြးမွာလည္း မေသးလွေပ။ ဦးဘေမာင္သည္ ဂရိတ္ ဦးဖိုးစိန္၏ တူေတာ္ကာ ဦးဖိုးစိန္ မရွိသည့္ေနာက္ ဦးတင္ေမာင္၏ ဝီရိယကို ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္ႏွင့္ တြဲဖက္ ကျပခဲ့သူ ဇာတ္ပို႔ မင္းသမီးမွာ စိန္လွၾကည္ (စံေတာ္ခ်ိန္ စိန္ဘေမာင္၏ ဇနီး) ျဖစ္၍ ႏွစ္ေပါင္း သုံးဆယ္ၾကာမွ် အတူတြဲ အလုပ္ လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ဦးမွာ ဇာတ္မင္းသမီးႀကီး ေအာင္သန္းတင္ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္ေမာင္၏ ဇာတ္တြင္ မင္းသားႀကီးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္လ်က္ ဦးတင္ေမာင္ကို ပညာေပးသူ အေရာင္တင္ေပးသူမွာ အမယ္ႀကီးအို ဦးေအာင္စိန္ ျဖစ္သည္။ က်န္ဇာတ္အဖြဲ႕သားမ်ား၏ စုေပါင္း အင္အားမွာ အားရဖြယ္ ရွိေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕က ႏွစ္သက္ရွည္ၾကာစြာ လက္မတြဲျဖစ္ၾကေပ။
စေနသား ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးတင္ေမာင္သည္ ျပည္ၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္း၊ လက္ပံရြာ မဟာပိႏၷဲ ဘုရား ပြဲေတာ္တြင္ (၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၉ ရက္) စေနေန႔ည တနဂၤေႏြေန႔အကူး ဇာတ္ခုံေပၚတြင္ ကရင္းခုန္ရင္း အသက္ (၅၁) ႏွစ္တြင္ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ယင္းသုိ႔ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္၏ ကိုယ္ေရး အက်ဥ္းႏွင့္ အႏုပညာ စြမ္းရည္တို႔ကို အနည္းအက်ဥ္းသာ တင္ျပခြင့္ ရႏုိင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ေရွး႐ိုး ဇာတ္ႀကီး ပညာကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ထိန္းသိမ္း တီထြင္ခဲ့သူ အေနျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူတို႔ အကဲျဖတ္ႏုိင္ပါေၾကာင္း အသိေပး၍ ‘အလကၤာအလြမ္း’ ကို လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုလိုက္ပါသည္။
ေသာ္တာ ေငြတိမ္စင္ (မန္းတကၠသိုလ္)
မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာတုိ႔မွာ စာေရးသူ၏ မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ယူက်မ္း (ေရွး႐ိုးျမန္မာ ဇာတ္သဘင္ႏွင့္ ျမန္မာစာေပ) ျပဳစုစဥ္က သုေတသနျပဳ ေလ့လာခ်က္မ်ားႏွင့္ ေရႊမန္း ဦးတင္ေမာင္ သက္ရွိ ထင္ရွား ရွိစဥ္က ေတြ႕ဆုံ ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းခ်က္မ်ားကို မွီျငမ္းျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment