ငွက္ငယ္ေလးနဲ႔သစ္ပင္

21 May 2013  |

By Nine Nine Sanay

အိမ္ေထာင္သက္ (၂၆) ႏွစ္လံုးမွာ ဇနီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚက အေဆာင္ လက္ဖဲြ႔ႀကိဳးလို ကၽြန္ေတာ့္ အပါး တဖဝါးမွ မခြာဘဲ အၿမဲရွိေန ခဲ့တယ္။ ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ႏွစ္ကိုယ့္ တစ္စိတ္ အျဖစ္၊ ဘယ္လက္နဲ႔ ညာလက္လို၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိ ဘဝကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ျဖတ္ေက်ာ္ ခဲ့ၾကတယ္။

တစ္ခါ တေလမွာ ရန္ပဲြေလး တစ္ပဲြ ဆင္ႏဲႊခ်င္ တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခက္ခဲေန ခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္မွာ သမီး အလုပ္သင္ ဆင္းဖို႔ တျခားၿမိဳ႕ကိုသြားရမယ္ ဆိုေတာ့ ဇနီးက လိုက္ပါၿပီး အေဖာ္ျပဳတယ္။ မိတ္ေဆြ တခ်ဳိ႕က သမီးအတြက္နဲ႔ ၂ေနရာခဲြေနဖို႔ လိုသလားလို႔ ေမးတယ္။ သားသမီး လိုအပ္တာေတြကို မိဘေတြက အၿမဲေပး ဆပ္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား! ဇနီးနဲ႔သမီး သြားလိုက္တဲ့ ပထမတစ္လမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔ရက္ေတြ အေတာ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ လအတန္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲကအလြမ္းေတြ အေညႇာင့္ေပါက္စျပဳလာတယ္။ ေန႔တိုင္းဖုန္းေတြဆက္ခဲ့လည္း၊ ရံုးပိတ္ရက္တိုင္း သူတို႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့လည္း ခဲြခြာျခင္းဆိုတဲ့ အလြမ္းတစ္မ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားကို ရစ္ပတ္လို႔ေနတယ္။

သမီးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဆီဖုန္းဆက္ၿပီး "ေမေမ ၾကည့္ရတာ ခုတေလာ သိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္မရွိသလို စကားလည္းသိပ္မေျပာဘူး။ မိႈင္ေတြေနသလိုပဲ"လို႔ဆိုတယ္။ ဇနီးကို ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ သူက "အိမ္ကို လြမ္းလို႔ပါ"လို႔ ေျဖတယ္။ သူ႔အနားမွာ သမီးရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ အိမ္လြမ္းတဲ့အလြမ္းကိုေတာ့ သူမ်ဳိသိပ္မထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာ အေဖအေမရွိတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရွိတယ္။ သူရင္းႏွီးတဲ့ ျမက္တစ္ပင္တိုင္း၊ ပန္းတစ္အိုးတိုင္းရွိတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ေၾကာင္ႏွစ္ေကာင္ကိုလည္း သူသတိရတယ္။

အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကသူေတြဟာ အတူတူေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကမွန္း တစ္ခါတေလ သိပ္သတိမထားမိတတ္ၾကဘူး။ တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ ေဝးကြာသြားတဲ့အခါက်မွ အေဖာ္မဲ့၊ အထီးက်န္တာကို ခံစားၾကရတယ္။

"ခင့္အနားမွာ သမီးအၿမဲရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား"လို႔ ဇနီးကိုကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ့ ဇနီးက "လင္ေယာက္်ား အနားရွိတာနဲ႔ေတာ့ ဘယ္တူမလဲ? ကုတင္ေပၚမွာ သားသမီးအျပည့္ရွိလည္း ကုတင္တစ္ဝက္စီေပၚက လင္မယားနဲ႔ေတာ့ ႏႈိင္းလို႔မပါဘူး"လို႔ ေျပာပါတယ္။

"ဖုန္းေျပာတိုင္း ေမေမ မ်က္ရည္ခိုးခိုးသုတ္တယ္"လို႔ မၾကာခဏ သမီးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အလိုမက်ျဖစ္မိတယ္။ ဇနီးကို အရမ္းႀကံ့ခိုင္တယ္၊ စိတ္မာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူက အဲဒီလိုမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္ဟာ လင္ေယာက္်ားနဲ႔အတူေနခ်ိန္မွာ ႀကံ့ခိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္ လင္ေယာက္်ားနဲ႔ခဲြခြာေတာ့ သစ္ပင္ကိုခဲြသြားတဲ့ ငွက္ကေလးလို႔ အားငယ္စိတ္ေပ်ာ့သြားတတ္တယ္။

ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေယာက္်ား ကိုယ့္အနားမရွိတဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ပင္ပန္းေစတယ္၊ ခံစားေစတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႀက့ံခိုင္သန္မာတဲ့ အျပင္သ႑ာန္က ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို ဖံုးအုပ္ထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေမေဒးရံုးပိတ္ရက္မွာ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္သြားေတြ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ဇနီးမ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသဝမ္းသာဟန္ျပေပမယ့္ ပါးစပ္က "ကၽြန္မတို႔ကို ရွင္မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္။ အိမ္မွာပဲ ရွင္လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးေနသလားလို႔ပါ"လို႔ ဆီးႀကိဳရန္ေတြ႔တယ္။ သူ႔စိတ္မေပ်ာ္ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။

"ဒီေန႔ ခင္တို႔ကို လာခစားၿပီေလ"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေတာ့ "ရွင့္ကို စိတ္ဆိုးခ်င္တာေတာင္ စိတ္ဆိုးခြင့္မရပါလား"လို႔ ဇနီးက မ်က္ေစာင္းနဲ႔ဆိုတယ္။ "ခင္တို႔နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေတြ႔ရဖို႔ လာခဲ့တာပါ။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔၊ ခင့္အတြက္ လက္ေဆာင္တစ္ခုယူလာတယ္"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့ သူက နားမလည္ဟန္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကိုပုတ္ၿပီး "ခင္ ပင္ပန္းေနပါၿပီ။ လာပါ ဒီမွာ လာမီွပါ"လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ လင္ေယာက္်ားရဲ႕ ပခံုးဆိုတာ ဇနီးမယားမီွဖို႔အတြက္ပါ။

ဘယ္ေလာက္ပဲ အလုပ္ပင္ပန္းတဲ့ ဇနီးမယားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားရဲ႕ပခံုးဟာ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးအနားယူရာေနရာ၊ စိတ္အပန္းေျဖရာေနရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေတာ့ ဇနီးက ကားဂိတ္အထိလိုက္ပို႔တယ္။ ကားဂိတ္သြားရာလမ္းမွာ ဇနီးက ကၽြန္ေတာ္လက္ကို တဲြထားတယ္။ ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားမိတယ္။ ဒါဟာ ေန႔တိုင္းထိေတြ႔ေနၿပီး တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ရွိတယ္လို႔ မခံစားမိတဲ့ ဘယ္လက္၊ ညာလက္ ခံစားမႈမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး

။ ဒါဟာ မေန႔ကတစ္ေန႔လိုမ်ဳိး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၆ႏွစ္က ေန႔တစ္ေန႔လိုမ်ဳိး၊ ခ်စ္သူျဖစ္စ ပထမဆံုးတဲြခဲ့တဲ့ ခံစားမႈမ်ဳိး၊ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း အတူတူယွက္သြယ္ၿပီး မခဲြမခြာတဲ့ခံစားမႈမ်ဳိး.... ဒီကေန႔မွာ အသက္အရြယ္ရ လင္မယားေတြဆိုေပမယ့္ အဲဒီလို ခံစားမႈမ်ဳိးက ရင္ကိုေႏြးေထြးေစခဲ့ပါတယ္။ ကားထြက္ေတာ့ ဇနီးက လက္ေဝ့ယမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ မခဲြမခြာရက္ သူမ်က္ရည္က်ျပန္တယ္။

တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အသက္ႀကီးေလ ႀကံ့ခိုင္သန္မာေလ မဟုတ္ပါဘူး။ အားငယ္ေပ်ာ့ည့ံတဲ့လူေတြက အသက္ႀကီးလည္း အားငယ္ေပ်ာ့ညံ့ဆဲျဖစ္တယ္။ ႀကံ့ခိုင္သန္မာသူက ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာလည္း ႀကံ့ခိုင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဇနီးက ႀကံ့ခိုင္သန္မာသူေတြထဲမွာ မပါဘူး။ သမီးအတြက္နဲ႔ တျခားၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ သူ႔ကိုတစ္ေယာက္တည္း အရာရာရင္ဆိုင္ေစခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဇနီးက ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္နဲ႔ တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ဘဝထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္ျဖစ္တယ္။ သစ္ပင္ကို ငွက္ကေလးစြန္႔ခြာသြားတဲ့အခါ သစ္ပင္ကလည္း ငွက္ကေလးကို လြမ္းဆြတ္တတ္ေၾကာင္း သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္မေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေန႔စဥ္ဘဝပါ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူၿပံဳးရယ္တယ္၊ လက္ခ်င္းတဲြၿပီး အတူလမ္းေလွ်ာက္တယ္၊ စကားသံမလုိဘူး... ကတိမလိုဘူး။ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ၿပီး ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္ ခ်က္ျပဳတ္တယ္။ မိုးေအးေလတိုက္တဲ့အခါ သူ႔အတြက္ အေႏြးထည္ကမ္းတယ္။ ပြေနတဲ့ဆံပင္ကို သပ္တင္ေပးတယ္။ မိုးရြာတဲ့ေန႔ေတြမွာ ထီးေလးဖြင့္ၿပီး သူ႔အတြက္ ၾကည္လင္တဲ့ေကာင္းကင္ ဖန္ဆင္းေပးတယ္။ သူႏိုးထခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့အၾကည့္၊ ေႏြးေထြးတဲ့အထိအေတြ႔က ဘဝတစ္သက္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေစပါတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေဝးေရာက္ေနတုန္း အခ်င္းခ်င္းဆက္တဲ့ဖုန္းျဖစ္တယ္။ လြမ္းဆြတ္ေဝးကြာေနတဲ့ ႏွလံုးသားတစ္စံုကို နီးကပ္ေစတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ေရဆာေနတုန္း ေသာက္ရတဲ့ေရတစ္ေပါက္ျဖစ္တယ္။ ပင္ပန္းေနတုန္း ေသာက္ရတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ျဖစ္တယ္။ စိတ္ညစ္အားငယ္ေနတုန္း ႏွစ္သိမ့္အားေပးတဲ့စကားျဖစ္တယ္။ စိတ္တိုေဒါသထြက္တုန္း ေနာက္ေျပာင္တဲ့ဟာသျဖစ္တယ္။ စိတ္မၾကည္လင္တုန္း နမ္း႐ႈံ႕လိုက္တဲ့ ပန္းကေလးတစ္ပြင့့္ျဖစ္တယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ စိတ္ေနစိတ္ထားတစ္ခုျဖစ္တယ္။ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စိန္လက္စြပ္တစ္ကြင္းပဲျဖစ္ျဖစ္ လွပတဲ့အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္တယ္။ အခ်င္းခ်င္းၾကည့္တ့ဲ အၾကည့္ထဲကေန ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရေစတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ယံုၾကည္မႈတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုပုခံုးမ်ဳိးကိုမီွရမယ္ဆုိတာ သင္သိတယ္။ ဘယ္လိုရင္ခြင္မွာအိပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္မယ္ဆိုတာကို သူသိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ဘဝတစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။ မခဲြမခြာ၊ ဒိုးတူေပါက္ဖက္၊ လက္ခ်င္းယွက္ၿပီး ေလျပင္းမုန္တိုင္းေတြကို အတူတူရင္ဆိုင္တယ္။ ႏွစ္ၾကာေလ အဖိုးတန္ေလျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ခ်ဳိ႕ဝိုင္ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ မထင္မွတ္၊ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့အခ်ိန္မွာ သင့္လက္ကိုေႏြးေထြးေစၿပီး သင့္ႏွလံုးသားကို လႈပ္ရွားေစတဲ့အရာျဖစ္ပါတယ္။ ေႏြမိုးေဆာင္းအေျပာင္းအလဲၾကားမွာ အတူတူ တေျဖးေျဖးအိုမင္းသြားတာျဖစ္တယ္။ အခ်စ္က အဲဒီေလာက္ ရိုးရွင္းခဲ့ပါတယ္။  

ႏိုင္းႏိုင္းစေန