ဇိုးကနဲ ဇတ္ကနဲ အာသြက္ လွ်ာသြက္ မိန္းမႏွင္႕ ေနာက္ႏွစ္ဦး ေဆးခန္းထဲ ၀င္၀င္လာခ်င္း ေၿပာခ်လိုက္ေသာ စကား။ ေအာ္ သူတို႕ တားေဆးလာထိုးတာေနမယ္ ဟုေတြးကာ
“ရက္က ၿပည္႕ၿပီလားဗ်”
“ ၿပည္႔ၿပီေလ လကုန္ရင္ ၿပန္ေတာ႕မွာ”
“ အြန္ ဘယ္ၿပန္မွာတုန္း”
“ အိမ္ကိုေပါ႕ အလုပ္က ခဏ နားတုန္း ၿပန္ရမွာေလ”
ဒါဆိုရင္ေတာ႕ တားေဆး မဟုတ္ေလာက္။
“ ဒါနဲ႕ ဘာေဆးထိုးမွာလဲ ဘာၿဖစ္လို႕လဲ”
“ ပူရွိန္းေဆး ၿပင္းၿပင္းေလးသာေဆာ္”
“ အစ္မၾကီး ကြ်န္ေတာ္ ပူရွိန္း မေရာင္းဘူးဗ် အေရွ႕က ကြမ္းယာဆိုင္မွာ ရတယ္ အဟီး”
“ ဘယ္လို ဆရာၾကီးလဲ ကြ်န္မတို႕ ေတာမွာ ေဆးမွဴး ထိုးေပးတဲ႕ ပူရွိန္းေဆးေလ သူထိုးၿပီးရင္ လူကို ပူရွိန္းသြားတာပဲ အဲ႕ေဆး အဲ႕ေဆး”
ဘုရား ဘာေဆးပါလိမ္႕။ ပရုတ္ေတြ မ်ား အရည္ေဖ်ာ္ထိုးထည္႕ေပးေနတာ မ်ားလား။ ဒါမွ မဟုတ္ Calcium gluconate ေဆးကို ေၿပာတာလားမသိ။ ထိုေဆးေတာ႕ မထိုးရဲ။
ထိုးထိုးၿပီးခ်င္း ႏွလုံးပရမ္းပတာ ခုန္တတ္ေသာေၾကာင္႔ပင္။ ၿပီးေတာ႕ ပံုစံေတြက မာမာခ်ာခ်ာေတြ။ မတတ္ႏိုင္ ၾကည္႕ေၿပာရသည္။
“ အဟဲ အဲ႕ေဆးက ကုန္သြားၿပီ ေနအံုး ဘာၿဖစ္လို႕ ေဆးထိုးခ်င္တာတုန္း”
“ ဦးေႏွာက္ ကိုက္လို႕”
“ အဟင္႕ “
ေတာသာ တစ္ခါထဲ ပရိကၡရာ အစံုအလင္ ႏွင္႕ ေၿပးထြက္လိုက္ခ်င္သည္။ ဦးေႏွာက္ကိုက္တယ္တဲ႕။ စကားဆန္းၾကီး။ ေခါင္းကိုက္တာ ေၿပာတာ ၿဖစ္ရမည္။
“ ဟိုဟာေလ ေခါင္းကိုက္တာ ကို ေၿပာတာလားအင္”
သိပ္လည္း မေမးရဲ။ မိန္းမ ပံုစံက ေဒါသ အခ်ိန္ၿပည္႕ထြက္ေနသည္႕ပံု။
“ ေအး ဟုတ္တယ္”
မဆိုးပါဘူး။ ဒီေလာက္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ထြက္လာတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးသည္။
“ ဒါဆိုရင္ေတာ႕ အာရံုေၾကာ အားေဆးေလး ေသာက္ေလ ေဆးထိုးစရာ မလိုပါဘူးေလ ၿပီးရင္ မ်က္စိ ဆရာ၀န္ဆီသြား မ်က္လံုးေလးစမ္း”
“ အေၾကာေဆးပဲ ထိုးခ်င္တာ”
ၿပတ္ကေရာ။ အေတာ္ အေၾကာတင္းမည္႕ အမ်ိဳး။ ဒါေၾကာင္႕လဲ အေၾကာ အားနည္းတာေနမည္။ အရင္စိတ္နဲ႕ဆို ဒီမိန္းမ မိုးၿဗဲ ဒယ္ထဲ ထည္႕ေလွာ္ၿပီးၿပီ။ သို႕ႏွင္႕ အေၾကာေဆးေလး ထိုးေပးရန္ ၿပင္ခိုက္
“ သံုးေယာက္ေတာင္ ထိုးမွာ ေလွ်ာ႕ေပးအံုးေနာ္”
“ မကိုက္လို႕ပါဗ်ာ အဲေလ မရလို႕ပါဗ်ာ ဒါလဲ မဟုတ္ေသးဘူး ေဆးေတြက ေစ်းၾကီးေနလို႕ပါ”
“ ဟင္း မကိုက္ရေအာင္ ဆရာ႕ဟာက ပုပ္ကုန္ သိုးကုန္လည္း မဟုတ္”
စိတ္ထဲတြင္ တင္႕ကားအေၿမွာက္နဲ႕ ဒီမိန္းမ ကို ေဆာ္ၿပီး မီးခိုးဗံုးနဲ႕ပါ တစ္ခါထဲ လွမ္းထု လိုက္သည္။ အၿပင္မွာေတာ႕
“ ေအာ္ ဒီလိုလည္း မဟုတ္ဘူးေလ ပညာေၾကးေလးကလည္း ယူရေသးသကိုး”
“ ဆရာ႕ ပညာကလည္း ေစ်းၾကီးလိုက္တာ”
တယ္ ဒီဂန္းတာမ ေၿပာေလ ဆိုးေလ ေလးခြႏွင္႕ ပစ္သည္။ တင္းပုတ္နဲ႕ ရိုက္သည္။ ေနလွန္း ၾကပ္ကင္သည္။ နားရြက္ဆြဲကာ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းသည္။ေခါင္းေခါက္သည္။ ဖင္၀တြင္ စက္ဘီးေလပိုက္တပ္ကာ ေဖာင္းကားလာေအာင္ ေလထိုးသည္။ေဖာင္းလာလွ်င္ အပ္ႏွင္႕ ေဖာက္သည္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ရွိလွတာ။
“ ကဲ ၿပီးပါၿပီဗ်ာ သံုးေယာက္ ၆၀၀၀ က်ပါတယ္”
“ အင္႕ “
ဆိုၿပီး ေထာင္တန္ ေၿခာက္ရြက္ထုတ္ေပးသည္။ ေဒါက္တာပြလည္း လက္လွမ္းလိုက္၏။ လမ္းတစ္၀က္ေရာက္မွ
“ အဲ မဟုတ္ေသးဘူး အေၾကြေတြ မသံုးၿဖစ္မဲ႕ အတူတူ ဆရာ႕ကိုေပးလိုက္မွ”
ဟုဆိုကာ လက္ၿပန္ရုတ္သြားသည္။ ေဒါက္တာပြလည္း လက္ကမ္းေနရာမွ ေၾကာင္နန ၿဖစ္ကာ ေခါင္းကုတ္ကုတ္ ဖင္ကုတ္ကုတ္လုပ္ေနလိုက္ရေတာ႕သည္
“ အင္႕”
ဆိုကာ ထပ္ေပးၿပန္သည္။ ေဒါက္တာပြလည္း လက္ထပ္လွမ္းလိုက္သည္။
“ အဲ ဒီ ၂၀၀ တန္က ၿပဲေနတယ္”
ဟုဆိုကာ ၿပန္ရုတ္သြားၿပန္သည္။ အေတြ႕အၾကံဳရၿပီးသား ေဒါက္တာပြ ေခါင္းမကုတ္ေတာ႕။ မ်က္ခ်ီး လွမ္းကေလာ္ လိုက္ရသည္။ ေပးတဲ႕ပိုက္ဆံေတြလဲ ၾကည္႕အံုး။ ၁၀၀၀ တန္ ေရာ ၅၀၀ တန္ေရာ ၂၀၀ တန္ေရာ ဒီၾကားထဲ ၅၀ တန္ ပါ ပါလိုက္ေသး။
“ ၿပည္႕လား ဆရာ ေရၾကည္႕လိုက္အံုး”
ကေတာက္ လုပ္ၿပန္ၿပီ။ မတတ္ႏိုင္ ရီရေတာ႕သည္။
“ ၁၀၀၀ ၁၂၀၀ ၁၄၀၀ ၁၉၀၀ ၁၉၅၀ ၂၀၀၀”
အေတာ္ အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိတဲ႕မိန္းမ။ လက္ထဲတြင္ အေၾကြ တစ္ထပ္ၾကီးနဲ႕ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ိုင္းခ်င္ခ်င္။ ၿပန္ေတာ႕ ေၿပာသြားေသးသည္။
“ ဆရာ ဟို အရက္ၿပန္ စိမ္ထားတဲ႕ ဂြမ္းေလး နဲနဲေလာက္ လည္းသည္းနီ ဖ်က္ခ်င္လို႕”
( ၂၈. ၅. ၂၀၁၂) ဒိုင္ယာရီ မွတ္တမ္းမွ
No comments:
Post a Comment