ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အပ်ိဳျဖန္းကေလးမ်ား၏ သေဘသဘာ၀ကို သိသင့္သမွ်
သိခဲ့ၾကရျပီးေနာက္ တိုးတက္နားလည္ရန္ အခ်က္သည္ကား ( အပ်ိဳစင္ )မ်ား၏
အေၾကင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၄င္းအပ်ိဳစင္ေခၚ ရေသာ အရြယ္တို႔မွာ ငယ္ေသြးငယ္မူမွ
ၾကီးမူၾကီးရာသို႔ တျဖည္းျဖည္း ကူးေျမာက္၍ အပ်ိဳစင္ဘ၀သို႔ ေရာက္ေလသည္၊
ထိုအခ်ိန္မွာ ၁၅-ႏွစ္ ၁၆-ႏွစ္ အရြယ္မ်ားက အစပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အပ်ိဳစင္ဘ၀သို႔ လံုးလံုးေရာက္ေသာ အရြယ္တို႔မွာ အပ်ိဳျဖန္း၊
အပ်ိဳေပါက္တို႔ေလာက္ စိတ္မကစားဘဲ အရွက္အေၾကာက္ႏွင့္ ကာယိေျႏၵတို႔သည္
တိုးမွန္းမသိ တိုး၍ ေနရာတကာမ်ိဳးမွာ သိပ္သိပ္သည္း သည္းကေလး ျဖစ္၍လာ၏၊
အပ်ိဳျဖန္း အပ်ိဳေပါက္တို႔ေလာက္ ပလီစိ ပလီစာမမ်ားဘဲ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္၏၊
အေနအထိုင္ ျပင္ဆင္၏၊ ျပင္ပတပါးသို႔ အသြားအလာနည္း၏၊ ဤကဲ့သို႔
ေျပာင္းလဲမွန္းမသိ ေျပာင္းလဲ၍လာသည္မွာ ဓမၼတာသေဘာ၏ ျပဳျပင္မႈပင္တည္း။
အသက္ ၁၆-ႏွစ္ကစ၍ ၂၃-ႏွစ္ ၂၄-ႏွစ္ အရြယ္မ်ားတြင္ အရိုးအေရ အသားအေသြးတို႔သည္
ထြားက်ိဳးျပည့္၀ျပီးလွ်င္ အစြမ္းကုန္လွေသာ အခ်ိန္အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏၊
ကိုယ္ကာယဖြ႔ံျဖိဳး၍ အလွက်က္သေရ တိုးသည္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေနစိတ္ထားမွာလည္း
တမ်ိဳးပင္ ေျပာင္းလဲ၍ လာေလသည္။
အသက္ ၁၄-ႏွစ္ ၁၅-ႏွစ္
အရြယ္မ်ိဳးမွာ ပူရပင္ရမွန္းမသိ မသိတတ္ေသးေခ်၊ သက္တူရြယ္တူ အပ်ိဳျဖဴခ်င္း
ေတြ႔ဆံုၾကလွ်င္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေနတတ္ၾက၏၊ ပူစရာ
ရွိျပန္ကလည္း ေကာက္ရိုးမီးကဲ့သို႔ တဟုန္ထိုး တခဏမွ်သာ ပူတတ္၏၊
အေပ်ာ္အပါးႏွင့္ အလွျပဳျပင္မႈကိုသာ အျမဲစိတ္ကူး၍ အလွရူးရူးေသာ အရြယ္မ်ိဳး
ျဖစ္ေလသည္။
အလွဘက္ကို အာရံုထားျပီး သူမ်ားထက္သာေအာင္
ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အလွဆီ၊ အေရာင္တင္ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး ႏႈတ္ခမ္းဆိုး ပါးအို႔နီေဆး
မ်က္ခံုးေမြးမင္ စသည့္ အလွျပဳျပင္စရာ ၀တၳဳမ်ားကို ေတြ႔တိုင္း၀ယ္၊
ေပၚတိုင္းသံုး၍ ေငြျဖဳန္းဘက္က အားသန္ေသာ အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
အက်ႌတထည္ ခ်ဳပ္မည္ၾကံလွ်င္ လက္က်ဥ္းမွ၊ လက္ပြမွ၊ လက္ဖ်ားက်ယ္မွ၊ လက္တိုမွ၊
အနားပတ္ေသးမွ၊ လက္ခ်ဳပ္မွ၊ စက္တြန္႔မွ၊ လည္ဟိုက္မွ၊ ကိုယ္ထည္၀ိုင္းမွ၊
ေနာက္တက္မွ၊ ေရွ႔စိုက္မွ၊ ဇာတပ္မွ၊ ထိုးပန္းပါမွ စသည္ျဖင့္
အက်ႌတထည္ျဖစ္ဖို႔ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စီမံျခယ္လွယ္ၾကကုန္၏။
အက်ႌသာလွ်င္မဟုတ္ေသး လံုခ်ည္ဘက္ကလည္း ဇီဇာက်ယ္ စိန္ေရႊႏွင့္ပတ္သက္သည့္
လက္၀တ္လက္စားဘက္ကလည္း လတိုင္းလိုလို အဆန္းထြင္၍ အေဟာင္းကို ျပင္ရသည့္ကိစၥ၊
ကုန္က်သည့္ လက္ခကို သေဘာမထားဘဲ အဆန္းအျပားကိုသာ အာရံုထားတတ္ၾက၏။
ဤကဲ့သို႔ တေယာက္ထက္ တေယာက္သာရန္ အတုခိုး၍ တေယာက္တမ်ိဳး ဆန္းရာကစျပီးလွ်င္
လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အသံုးအႏႈန္း အျပင္အဆင္ကို လွလိမ့္ႏိုးထင္လ်က္
လက္ဆြဲအိတ္ ေဆာင္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ေလဒီရွဴး စီးခ်င္ေသာစိတ္၊ လည္ပတ္ေကာ္လာ
ဆင္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ဖဲၾကိဳးစည္းခ်င္ေသာစိတ္၊ က်စ္ဆံျမီး ထိုးခ်င္ေသာစိတ္၊
ဆံထံုးၾကီးၾကီး ထံုးခ်င္ေသာစိတ္၊ အက်ႌပါးပါး ၀တ္ခ်င္ေသာစိတ္တို႔သည္
အလွျပဳျပင္မႈကို အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာရကုန္၏။
မိန္းမဘာ၀၊ တုပလူတြင္၊
၀တ္ဆင္တန္းဆာ၊ လွ်ပ္ေပၚစြာကာ၊ ရာတန္ေထာင္တန္၊ သိန္းတန္မက၊ ေရႊေငြစသား၊
ျမျမစိန္စိန္၊ ထိန္ထိန္လက္လက္၊ ႏွစ္သက္လိုလား၊ ၀တ္စားကိစၥ၊ အားမရဘူး။ (
မဃေဒ၀ )
မိန္းမ ေယာက်္ား၊ ျမင္ဖန္မ်ား ၊ သနား ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္။
ကၽြန္ပင္ျဖစ္ျငား၊ မေရွာင္ရွား၊ ေမ့မွားတတ္ၾကအင္။
( ေရးသူ-ဦးခ )
မဂၤလာသတင္းစဥ္မွ...
ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ အပ်ိဳျဖန္းကေလးမ်ား၏ သေဘသဘာ၀ကို သိသင့္သမွ် သိခဲ့ၾကရျပီးေနာက္ တိုးတက္နားလည္ရန္ အခ်က္သည္ကား ( အပ်ိဳစင္ )မ်ား၏ အေၾကင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၄င္းအပ်ိဳစင္ေခၚ ရေသာ အရြယ္တို႔မွာ ငယ္ေသြးငယ္မူမွ ၾကီးမူၾကီးရာသို႔ တျဖည္းျဖည္း ကူးေျမာက္၍ အပ်ိဳစင္ဘ၀သို႔ ေရာက္ေလသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာ ၁၅-ႏွစ္ ၁၆-ႏွစ္ အရြယ္မ်ားက အစပင္ ျဖစ္ေလသည္။
အပ်ိဳစင္ဘ၀သို႔ လံုးလံုးေရာက္ေသာ အရြယ္တို႔မွာ အပ်ိဳျဖန္း၊ အပ်ိဳေပါက္တို႔ေလာက္ စိတ္မကစားဘဲ အရွက္အေၾကာက္ႏွင့္ ကာယိေျႏၵတို႔သည္ တိုးမွန္းမသိ တိုး၍ ေနရာတကာမ်ိဳးမွာ သိပ္သိပ္သည္း သည္းကေလး ျဖစ္၍လာ၏၊ အပ်ိဳျဖန္း အပ်ိဳေပါက္တို႔ေလာက္ ပလီစိ ပလီစာမမ်ားဘဲ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္၏၊ အေနအထိုင္ ျပင္ဆင္၏၊ ျပင္ပတပါးသို႔ အသြားအလာနည္း၏၊ ဤကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲမွန္းမသိ ေျပာင္းလဲ၍လာသည္မွာ ဓမၼတာသေဘာ၏ ျပဳျပင္မႈပင္တည္း။
အသက္ ၁၆-ႏွစ္ကစ၍ ၂၃-ႏွစ္ ၂၄-ႏွစ္ အရြယ္မ်ားတြင္ အရိုးအေရ အသားအေသြးတို႔သည္ ထြားက်ိဳးျပည့္၀ျပီးလွ်င္ အစြမ္းကုန္လွေသာ အခ်ိန္အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလ၏၊ ကိုယ္ကာယဖြ႔ံျဖိဳး၍ အလွက်က္သေရ တိုးသည္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေနစိတ္ထားမွာလည္း တမ်ိဳးပင္ ေျပာင္းလဲ၍ လာေလသည္။
အသက္ ၁၄-ႏွစ္ ၁၅-ႏွစ္ အရြယ္မ်ိဳးမွာ ပူရပင္ရမွန္းမသိ မသိတတ္ေသးေခ်၊ သက္တူရြယ္တူ အပ်ိဳျဖဴခ်င္း ေတြ႔ဆံုၾကလွ်င္ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ရယ္သြမ္းေသြးကာ ေနတတ္ၾက၏၊ ပူစရာ ရွိျပန္ကလည္း ေကာက္ရိုးမီးကဲ့သို႔ တဟုန္ထိုး တခဏမွ်သာ ပူတတ္၏၊ အေပ်ာ္အပါးႏွင့္ အလွျပဳျပင္မႈကိုသာ အျမဲစိတ္ကူး၍ အလွရူးရူးေသာ အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
အလွဘက္ကို အာရံုထားျပီး သူမ်ားထက္သာေအာင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္အလွဆီ၊ အေရာင္တင္ေပါင္ဒါ၊ ေရေမႊး ႏႈတ္ခမ္းဆိုး ပါးအို႔နီေဆး မ်က္ခံုးေမြးမင္ စသည့္ အလွျပဳျပင္စရာ ၀တၳဳမ်ားကို ေတြ႔တိုင္း၀ယ္၊ ေပၚတိုင္းသံုး၍ ေငြျဖဳန္းဘက္က အားသန္ေသာ အရြယ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
အက်ႌတထည္ ခ်ဳပ္မည္ၾကံလွ်င္ လက္က်ဥ္းမွ၊ လက္ပြမွ၊ လက္ဖ်ားက်ယ္မွ၊ လက္တိုမွ၊ အနားပတ္ေသးမွ၊ လက္ခ်ဳပ္မွ၊ စက္တြန္႔မွ၊ လည္ဟိုက္မွ၊ ကိုယ္ထည္၀ိုင္းမွ၊ ေနာက္တက္မွ၊ ေရွ႔စိုက္မွ၊ ဇာတပ္မွ၊ ထိုးပန္းပါမွ စသည္ျဖင့္ အက်ႌတထည္ျဖစ္ဖို႔ရန္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စီမံျခယ္လွယ္ၾကကုန္၏။
အက်ႌသာလွ်င္မဟုတ္ေသး လံုခ်ည္ဘက္ကလည္း ဇီဇာက်ယ္ စိန္ေရႊႏွင့္ပတ္သက္သည့္ လက္၀တ္လက္စားဘက္ကလည္း လတိုင္းလိုလို အဆန္းထြင္၍ အေဟာင္းကို ျပင္ရသည့္ကိစၥ၊ ကုန္က်သည့္ လက္ခကို သေဘာမထားဘဲ အဆန္းအျပားကိုသာ အာရံုထားတတ္ၾက၏။
ဤကဲ့သို႔ တေယာက္ထက္ တေယာက္သာရန္ အတုခိုး၍ တေယာက္တမ်ိဳး ဆန္းရာကစျပီးလွ်င္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔၏ အသံုးအႏႈန္း အျပင္အဆင္ကို လွလိမ့္ႏိုးထင္လ်က္ လက္ဆြဲအိတ္ ေဆာင္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ေလဒီရွဴး စီးခ်င္ေသာစိတ္၊ လည္ပတ္ေကာ္လာ ဆင္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ဖဲၾကိဳးစည္းခ်င္ေသာစိတ္၊ က်စ္ဆံျမီး ထိုးခ်င္ေသာစိတ္၊ ဆံထံုးၾကီးၾကီး ထံုးခ်င္ေသာစိတ္၊ အက်ႌပါးပါး ၀တ္ခ်င္ေသာစိတ္တို႔သည္ အလွျပဳျပင္မႈကို အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာရကုန္၏။
မိန္းမဘာ၀၊ တုပလူတြင္၊ ၀တ္ဆင္တန္းဆာ၊ လွ်ပ္ေပၚစြာကာ၊ ရာတန္ေထာင္တန္၊ သိန္းတန္မက၊ ေရႊေငြစသား၊ ျမျမစိန္စိန္၊ ထိန္ထိန္လက္လက္၊ ႏွစ္သက္လိုလား၊ ၀တ္စားကိစၥ၊ အားမရဘူး။ ( မဃေဒ၀ )
မိန္းမ ေယာက်္ား၊ ျမင္ဖန္မ်ား ၊ သနား ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္။
ကၽြန္ပင္ျဖစ္ျငား၊ မေရွာင္ရွား၊ ေမ့မွားတတ္ၾကအင္။
( ေရးသူ-ဦးခ )
မဂၤလာသတင္းစဥ္မွ...
No comments:
Post a Comment