လာပါၿပီ ဗမာျပည္ လူမႈလိင္တစ္ပုဒ္

ကၽြန္မလို႔ပဲ ေျပာပါရေစ။
ကၽြန္မကို သူတို႔ မႀကိဳဆိုၾကဘူး။
ကၽြန္မကို သူတို႔ ရြံရွာစက္ဆုပ္တ့ဲ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္တယ္။
ကၽြန္မကို သူတို႔ ပါးစပ္ကေန မၾကားတၾကား ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္တယ္။
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မကို သူတို႔ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္
မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မကို သူတို႔အားလံုးပဲ။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြ ႀကိဳက္တယ္။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြ မၾကာခဏ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္မ မိန္းခေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေခၚျပျဖစ္တယ္။
အထင္မလြဲပါနဲ႔။
ကၽြန္မဟာ ဗမာမိန္းခေလးပါ။
ကၽြန္မဟာ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးပါ။
ကၽြန္မဟာ သာမန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦးပါ။
ကၽြန္မအသက္ ၁၈ ႏွစ္လည္း ၿပည့္ၿပီးပါၿပီ။
ကၽြန္မမွာ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းကင္တင္းအတူထိုင္တယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ား တြဲသြားတြဲလာတယ္။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။
သူနဲ႔ ကၽြန္မ အျပာကားလည္း အတူမၾကည့္ဖူးဘူး။
ကၽြန္မဟာ မိေကာင္းဖခင္သားသမီးေလ။


သူရည္းစားရသြားေတာ့ ကၽြန္မဘယ္လိုမွ မခံစားခဲ့ရဘူး။
သူနဲ႔လည္း ကၽြန္မ အရင္လို သိပ္မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြ ႀကိဳက္လို႔ ၾကည့္တာ၊
ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္း ရည္းစားရသြားလို႔
ကၽြန္မတို႔ သိပ္မတြဲျဖစ္ေတာ့တာ၊ စတဲ့ စတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ
ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္ သမာရိုးက်ျဖစ္စဥ္ေတြပဲ။
ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ကၽြန္မအစား ၀ိုင္းခံစားၾကတယ္။
အားလံုးက ကၽြန္မကို ၀ိုင္းသနားၾကတယ္။
ကၽြန္မ ဘာတစ္ခုမွ မခံစားေနမွန္းသိေတာ့
သူတို႔အားလံုး ကၽြန္မအေပၚ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားျပန္တယ္။
ကၽြန္မအေပၚ သူတို႔အားလံုး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္
တစ္ဖက္သတ္ေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္။
ကၽြန္မဟာ "စံ"လြဲေနတယ္။ ကၽြန္မဟာ "တစ္ခု"လိုေနတယ္။
ကၽြန္မဟာ လိင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ မိမိလက္မိမိ အထူးသာယာသူ။
ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လိင္စိတ္ကို အျပာကားေတြၾကည့္ၿပီး
လက္နဲ႔ ေျဖေဖ်ာက္ရာမွာ အစြန္းေရာက္သူတဲ့။
ကၽြန္မဆီကို သတင္းစကားေတြဟာ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔
ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။


အေျခအေနက ပတ္တုပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မေရာက္လာရင္ အခန္းထဲက ေကာင္ေတြက
ကၽြန္မကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာၾကတယ္။
ကၽြန္မအနားက ေကာင္မေတြကလည္း ေရွာင္ဖယ္သြားတယ္။
ကၽြန္မ ဒါႀကီးကို ဘယ္သူ႔ဆီ သြားရွင္းျပရမွာလဲ။
ကၽြန္မ အဲသလို မရွင္းျပမိတာကပဲ အမွားလား။
ကၽြန္မ နာက်င္လာတယ္။ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္သနစ္က အခန္းထဲတင္မကေတာ့ဘူး။
တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ခ်က္ခ်င္းပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္။
ကၽြန္မကို ေတြ႔တဲ့သူတိုင္း ကၽြန္မကို ႏွေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။
ကၽြန္မကို တခိ်ဳ႕ေကာင္ေတြ  မသိမသာ လက္ခလယ္ေထာင္ျပၾကတယ္။
ကၽြန္မကို တခ်ိဳ႕ေကာင္မေတြ သိသိသာသာ မဲ့ရြဲ႔ျပသြားၾကတယ္။
ကၽြန္မကို ပိုဆိုးတဲ့ တခ်ိဳ႕က မျမင္ဖူးလို႔ေတာင္ လာခိုးၾကည့္ၾကတယ္။
ကၽြန္မတက္တဲ့ ေက်ာင္းမွာ လိင္ကိစၥန႔ဲပတ္သက္ရင္
ကၽြန္မထက္ ပိုကဲတဲ့ ေက်ာင္းသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ပဲရွိသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီးနာက်င္လာတယ္။ ကၽြန္မ ပိုပိုၿပီးခံစားရတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ အျဖစ္သနစ္က ေက်ာင္းထဲတင္မကေတာ့ဘူး။
သမၼတေရဒီယိုမိန္႔ခြန္းလိုပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုးျပန္႔သြားတယ္။
ကၽြန္မလိုင္းကားစီးရင္ေတာင္ ေဘးထိုင္ခံုက လူ
ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။
ကၽြန္မ အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ
ကၽြန္မကို ရိပ္ခနဲလွမ္းၾကည့္တဲ့ အဓိပၸါယ္က ဘာလဲ။


ဟင့္အင္း။ဟင့္အင္း။
ကၽြန္မ စာသင္ခန္းထဲ မ၀င္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ ေက်ာင္းထဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ ရပ္ကြက္ထဲ မသြားခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ အခန္းျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္ဘူး။
ကၽြန္မ အျပာကားေတြလည္း မၾကည့္ေတာ့တာ ၾကာၿပီ။
ကၽြန္မ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ငိုေနတယ္။
ငိုင္ေနတယ္။ ငူေနတယ္။ လူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးသူငယ္ခ်င္းဟာ
ကၽြန္မအိမ္ကို သူ႕ရည္းစားနဲ႔အတူ လာႏွစ္သိမ့္တယ္။
ကၽြန္မမိဘေတြနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြက
ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။
ကၽြန္မ ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ။ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။
ကၽြန္မ ေနထိုင္တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ မွားေနလား။
ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မကပဲ မွားေနတာလား။
ကၽြန္မ။
ကၽြန္မ။        ။



လြန္းဆက္ႏိုးျမတ္
၁၀.၄.၁၃
ညေန ၀၅း၄၀နာရီ

(ရည္ညႊန္း-ျဖစ္ရပ္မွန္တစ္ခုကို အေျချပဳသည္)