ေနာင္ဘ၀အထိ လြမ္းေနမယ့္ မ်က္ေတာင္တစ္ေခတ္

ေထာင္းခနဲ ျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံအဆံုးမွာ
သတိရျခင္းေတြ အဆိပ္ခတ္သတ္လို႔ မေသဘူး
အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ၿငိေနတဲ့ မင္းအၾကည့္တစ္ခ်က္က
ဘယ္လိုဆန္ကာစစ္စစ္ ျပဳတ္မက်ဘူး
ငါဟာ ဘယ္သူမွဖတ္လို႔မရေအာင္
သံေခ်းအၿငိၿငိတက္ေနတဲ့ ေတေလတစ္ရြက္ရယ္ပါ
ဘ၀ကငွား၀တ္ခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္
ညစ္ထပ္ထပ္ႏိုင္လြန္းတယ္
ကြၽတ္တမ္းမ၀င္ႏိုင္တဲ့
မာရ္နတ္အ အ ဆယ္ေကာင္စာ ဆိုးတယ္
ကိုယ္ခ်စ္ရသူကို သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူက လက္ကေလးကိုင္လိုက္တဲ့အခါ
စစ္ပဲြတစ္ခု မယူခ်င္ဘဲ အလကားရတယ္
မင္း ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ နားေနတဲ့ လိပ္ျပာေလးျဖစ္ဖို႔
ဘယ္ႏွဘ၀ေလာက္ ငါ ဆုေတာင္းရမလဲ
ကန္ေဘးမွာ ထိုင္ေနေတာ့လည္း ေကာင္းေကာင္းမလြမ္းရဘူး
ေညွာ္နံ႔ေတြက ဟိန္းလားေဟာက္လားနဲ႔
ငါ့မ်က္ရည္နဲ႔ တီးတဲ့သီခ်င္းက မင္းတစ္ေယာက္တည္း ၾကားဖို႔တဲ့
သနားစရာ
ခ်စ္သူေရ...
စည္းစိမ္ဥစၥာဆိုတာ သဲထဲေရသြန္လိုက္သလို
လက္ကျမင္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပါပဲ
ဗ်ာပါဒဆူသံပူသံေတြနဲ႔ ငါ့ကို တေစ ၦလာမေျခာက္ပါနဲ႔
တကယ္ဆို
ငါ့အသက္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးထြက္ခြင့္ေပးပါ
ငါ့အုတ္ဂူေပၚမွာ ေမွာ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔
ငါႀကီးျမတ္ခဲ့တဲ့ ဖိနပ္စုတ္တစ္ရံရယ္
ေျမစိုင္ေျမခဲလို က်င့္၀တ္ေတြပဲ ျဖဴးခ်ေပးပါ
တစ္သက္တာပတ္လံုး သုညတိုင္ေအာင္
ထစ္ခ်ဳန္းခဲ့တဲ့ အႏုပညာ
ေျပာရင္းဆိုရင္း
တငိုငုိတရီရီသီခ်င္း တပ္ရင္းတစ္ရင္းနဲ႔
အေမွာင္ေတြလာၿပီ...အေမွာင္ေတြလာၿပီ...
ငါ သြားေတာ့မယ္...အလင္း၀တ္မႈန္ေလးရယ္...။

              မိုဃ္းဇက္ေသာ္
 new style magazine/ feb/ 2013