အဖြင့္ေတးဆိုငွက္ကေလးေတြ
GSM ဖုန္းမေျပာတတ္ၾကဘူး
စည္းခ်က္လိုက္ကခုန္ေနတဲ့ အကုိင္းအခက္ကလညး္
ကားေတြ ေမာ္ဒယ္ဘယ္ေလာက္ျမင့္ျမင့္ ရင္မခုန္ဘူး
ဒီေတာ့ ပထမဆံုးအခင္းအက်င္းက
ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ ျမဴးၾကြလွပေနမယ္။
ေၾကြခြက္ျဖဴျဖဴရဲ႕ ေရေႏြးဆူဆူထဲ
ေကာ္ဖီမႈန္႔ေတြ အနည္ထိုင္ေပ်ာ္၀င္သြားသလို
အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ
တစ္စတစ္စ တိုိးတိတ္ျငိမ္သက္သြားတယ္
ပတ္သက္ခဲ့သမွ် ထိ႐ွမႈေတြကေတာ့
မီးေတာင္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲက ေခ်ာ္ရည္ေတြလို
အနက္႐ိႈင္းဆံုးတစ္ေထာင့္မွာ ႐ုန္းၾကြေလာင္ျမိဳက္ေနဆဲ။
အစမ္းဆိုးခဲ့တဲ့ လက္သည္းဆိုးေဆးတစ္ဗူးအေၾကာင္း
သူမက ေခါင္းထဲၾကာၾကာထည့္မထားတတ္ဘူး
ကိုယ္က ရာဘာတစ္ပင္
တစ္ခ်က္ေလး ခပ္နက္နက္ လွီးျဖတ္ခံရ႐ံုနဲ႔
(အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေအာ္သံတစ္ခ်က္ မၾကားရေပမယ့္)
တစ္သက္တာလံုး တစိမ့္စိမ့္ ငိုေၾကြးမဆံုးရွိေတာ့မယ္။
အခန္းက်ဥ္းထဲ အလြမ္းေတြပဲ တဟုန္းဟုန္းေမွာင္မိုက္လုိ႔
အနည္ထုိင္သြားတဲ့ေန႔ေတြရဲ႕
အလင္းနဲ႔ေလညင္းမွာ ဘာေတြကို႐ွာေဖြရဦးမလဲ
အဲဒီျပတင္းကိုလည္း မလွပ္ပါရေစနဲ႔ေတာ့
အျပင္ဘက္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕နံနက္ခင္းဟာ ေသဆံုးႏွင့္ျပီမို႔…….။ ။
Myanmar People Magazine, November 2008မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ကဗ်ာေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ပါပဲ
No comments:
Post a Comment