စင္ေပၚတြင္ ေအာင္ျမင္ေနသူတစ္ေယာက္၏ ငယ္ဘဝ စင္ေအာက္မွ ရင္ခုန္သံ

Lay Phyu Interview - Alinka Journal 1998

by Lay Phyu on Tuesday, 5 February 2013 at 10:53 ·

စင္ေပၚတြင္ ေအာင္ျမင္ေနသူတစ္ေယာက္၏ ငယ္ဘဝ စင္ေအာက္မွ ရင္ခုန္သံ

ေ႐ွးယခင္အခ်ိန္က Stage Show ဆိုတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲတစ္ပြဲ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ေကာင္းမြန္စြာ ျဖစ္ေပၚလာဖို႔ အလြန္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ပြဲစီစဥ္သူ ကန္ထ႐ိုက္၊ ေျမေနရာ အခက္အခဲနဲ႔ ပြဲက်င္းပခြင့္ တင္းက်ပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ပြဲတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ အခ်ိန္ယူေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရပါတယ္။ ပြဲတစ္ပြဲျဖစ္လာျပန္ေတာ့လည္း အခ်ိဳ႕ အခ်ိဳ႕ေသာ ပရိသတ္ေတြရဲ႕ ဆိုးသြမ္းတဲ့အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ပြဲကပ်က္၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ပြဲက်င္းပခြင့္ မရျပန္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာဟာ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္ လည္ေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အမ်ိဳးအမည္စံုလင္လွတဲ့ Show ပြဲေတြထဲကမွ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာကို အလြယ္တကူ ေ႐ြးခ်ယ္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါၿပီ။ Show ပြဲ တစ္ပြဲကို ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က်ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ Media ေတြရဲ႕ တိုက္႐ိုက္ထုတ္လႊင့္မႈကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယုတ္စြအဆံုး Live Show VCD ေတြကေနျဖစ္ျဖစ္ အကၽြမ္းတဝင္ ရင္းႏွီးႏိုင္ၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ကိုယ္ပထမဆံုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပြဲေလးတစ္ပြဲကိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမ့မပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာ Rocker ႀကီး ေလးျဖဴရဲ႕ သူကိုယ္တိုင္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္အျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ Show ေတြနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ ေဖ်ာ္ေျဖသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ Show ေတြအေၾကာင္း၊ ယေန႔ Show ေတြအေပၚ သေဘာထားေတြကိုပါ ေဖာ္ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ မျဖစ္ခင္က ခင္ဗ်ား ပထမဆံုးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ Show အေၾကာင္း သိခ်င္ပါတယ္။

အဆိုေတာ္ ဟန္တင္၊ အ.မ.က ေက်ာင္းဝင္း၊ ျပည္ေတာ္သာရပ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၊ ၁၉၇၄ ဝန္းက်င္၊ ကၽြန္ေတာ္ ၉ ႏွစ္သားမွာ တီးဝိုင္း (Stage Show) ကို စတင္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ Drums ကိုလည္း အဲဒီအခါမွ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Show ၾကည့္ရတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ၊ စိတ္ခံစားမႈကို ေျပာျပပါ။

စေတြ႕တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ပဲြက စေနပါၿပီ။ အေဝးကတည္းက အသံေတြ ၾကားေနရတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနီးေတာ့ အသံက်ယ္လာတယ္။ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ က်ယ္နည္းနဲ႔ကို က်ယ္ပါတယ္။ ႏွလံုးေတြက လိုက္ခုန္ပါတယ္။ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ဖ်ဥ္းကနဲ ဖ်ဥ္းကနဲျဖစ္ပါတယ္။ အငဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ဆြဲၿပီး ငိုင္က်သြားတာ ပြဲၿပီးတဲ့အထိပါပဲ။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ အဲဒီ အသံက်ယ္က်ယ္ႀကီးကို စြဲေနပါတယ္။ အဲဒီ Show မွာ အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ “ေဒါက္.. ေဒါက္.. ဘယ္သူလဲ” နဲ႔ ကိုဘိုဘိုဟန္သီခ်င္း “ပန္းေရာင္ဝတ္ထားတာ .. တကယ္ပါပဲ လွတယ္” အဲဒီသီခ်င္းပါ။

ပရိသတ္တစ္ေယာက္ဘဝအေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ Show ေတြအေၾကာင္း၊ ခင္ဗ်ားစိတ္ထဲ မွတ္မွတ္ထင္ထင္႐ွိေနတဲ့ Show ေတြအေၾကာင္း မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပပါ။

ကၽြန္ေတာ္အခုထိ ပြဲ႐ွိတဲ့ေနရာဆို ေရာက္ခ်င္ေနပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မွတ္မွတ္ရရ႐ွိေနတဲ့ Show ေတြကေတာ့ မႏၱေလးမွာ၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး႐ွိတဲ့ဝိုင္း အကုန္ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးပြဲေလ။ မႏၱေလးေျမာက္ျပင္မွာ ကိုတူးတူးတို႔ ၊ ကိုခိုင္ထူးတို႔ ၊ ကိုစိုးပိုင္တို႔ ႐ွိသမွ်အဆိုေတာ္ အားလံုးၾကည့္ခ်င္ရင္ ပိုက္ဆံ ၁၀၀ ပဲ လိုပါတယ္။ စင္က ေလးစင္ ၊ တစ္စင္ကို အျမင့္ဆံုးတန္းမွ ၂၅ က်ပ္ပါ။
The Rays (ကိုေက်ာ္ဟိန္း)၊ ၿပီးေတာ့ Play Boys, Lover Boys, The Wild Ones, The Shells (ကိုေမာင္)၊ New Waves, Aurora အစံုပါပဲဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကမ်ားေတာ့ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မတတ္ႏိုင္လို႔လည္း ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေႏွာက္အယွက္မေပးပါဘူး။ စက္ဘီးေလးအပ္ၿပီး ဝိုင္းအျပင္မွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ နားေထာင္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲကန္ထ႐ိုက္ေတြက ၿပီးခါနီး (ကိုခိုင္ထူး ဆိုခါနီး) ရင္ ႐ံုဖြင့္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွ အဲဒီ႐ံုထဲဝင္ၿပီး အားေပးပါတယ္။ အဲဒီလို မႏၱေလးေအာင္ပြဲ (လြတ္လပ္ေရးပြဲ) Show ေတြကို ႏွစ္တိုင္းေစာင့္ေမွ်ာ္ၿပီး အားေပးပါတယ္။ ခုထိလည္း အမွတ္ရၿပီး လြမ္းပါတယ္။

ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စင္ေပၚကေန ဆိုခဲ့ရတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပထမဆံုး ေဖ်ာ္ေျဖမႈနဲ႔ အဲဒီပြဲရဲ႕ အေနအထား။

ပထမဆံုး စင္ေပၚမွာ Rhythm တီးရတာပါ။ အစဆံုး ဆိုဖူးတာကေတာ့ ျမင္းမူၿမိဳ႕႐ုပ္႐ွင္႐ံုထဲမွာ၊ အဲဒီပြဲက မဂၤလာေဆာင္ပြဲပါ။ မနက္ ၇ နာရီကေန ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္အထိ ထမင္းမစားရဘဲ Bass တီးၿပီး ဆိုရတာပါ။ ဒူးေတြ တုန္ေနပါတယ္။ ေၾကာက္တာေရာ၊ ထမင္းဆာတာေရာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ စိတ္တိုလာပါတယ္။ ထမင္းမွ မစားရေသးတာဗ်ာ။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔အပူနဲ႔ သူတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းမေကၽြးရေသးတာ ေမ့ေနတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စီးထားတဲ့ ဘြတ္ဖိနပ္ကလည္း က်ပ္ေနတယ္။

အဆိုေတာ္ဘဝမွာ ခင္ဗ်ားေဖ်ာ္ေျဖခဲ့တဲ့ ပြဲေတြအေၾကာင္း ေျပာျပပါ။

အစံုပါပဲဗ်ာ။ ေျပာရင္လည္း ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အဆင္ေခ်ာပြဲေတြလည္း ႐ွိ၊ ကန္ထ႐ိုက္ကြဲတဲ့ပြဲလည္း မနည္းပါဘူး။ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ခံရတဲ့ပြဲလည္း ႐ွိေပါ့ေလ။

ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ အားရခဲ့တဲ့ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ႐ွိရင္ အဲဒီပြဲအေၾကာင္း ေျပာျပပါ။

ပြဲအားလံုးကိုေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပဲ ဆိုခဲ့၊ ေပ်ာ္ခဲ့၊ ေက်နပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပြဲေတြက အေျခအေနေတြ တစ္ခုမွ ဆင္တူမ႐ွိဘူးဗ်ာ။ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားၿပီးမွတ္မိေနတဲ့ ပြဲေတြခ်ည္းပဲ။

ခင္ဗ်ားဆႏၵ႐ွိတဲ့ Show ပြဲ ပံုစံ။

ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရရင္ ဆိုရေပါ့ေလ ၊ မဆိုရလည္း ပရိသတ္အျဖစ္ နားေထာင္ရ ေထာင္ရေပါ့။ ဆႏၵ႐ွိတဲ့ ပြဲမ်ိဳးက ဒီလိုပါ။ “ေအာင္ဆန္းကြင္း” လို ကြင္းအက်ယ္ႀကီးမွာ ညေန ၃ နာရီ၊ ၄ နာရီေလာက္ကေန ညအဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္ထိ တီးၾကေပ်ာ္ၾက (ေဆာင္းတြင္းဆို ပိုေကာင္းမယ္ေနာ္) ၊ အားလံုးရဲ႕ ဆႏၵကလည္း ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္မယ္၊ မၾကည့္ခ်င္ရင္ အသံနည္းနည္းတိုးတဲ့ဘက္ဆီ ေ႐ႊ႕ၿပီး အစား စားခ်င္စား၊ ေဆးလိပ္ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ အဲဒီပြဲေဘးက ျမက္ခင္းေတြမွာ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ ထုိင္လိုထိုင္၊ လွဲလိုလွဲ တေပ်ာ္ႀကီး ဆိုၾက တီးၾကရတဲ့ ပြဲမ်ိဳး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ Show မ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

ပရိသတ္ဘဝနဲ႔ ခင္ဗ်ားၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ပြဲေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ စင္ေပၚကေန ေဖ်ာ္ေျဖရတဲ့ ပြဲေတြမွာ ဘာေတြ ကြာျခားခ်က္ေတြ ႐ွိလာသလဲ။

လက္မွတ္ေစ်းေတြ ကုန္ေစ်းႏႈန္းနဲ႔အၿပိဳင္ ၾကီးလာတယ္။ မေကာင္းဘူး။ “ေပ်ာ္စရာ” ကို ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔
ဝယ္ရသလိုႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခုက ဒီအဆိုေတာ္ကို အားမေပးခ်င္ရင္ လြတ္လပ္စြာ အားမေပးဘဲေနလို႔ရေအာင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေပးထားပါလ်က္နဲ႔ ျပႆနာမ်ားလာတယ္။ အရင္က ပြဲလာၾကည့္တဲ့ လူေတြက ပြဲကိုပဲ လာၾကည့္တာ။ “ပြဲ” ကို “ပြဲ” လို႔ စိတ္ထဲမွာထားၿပီး ပြဲလာၾကည့္တာ။ ျပႆနာေတြကိုလည္း လာၾကည့္တဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းပဲ ညႇိႏိႈင္း ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ့လို႔ အရမ္းနည္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၉၇/၉၈ မွာ နည္းနည္းထူးျခားတယ္။ အရမ္းၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ပြဲေတြ ဆက္လာပါတယ္။ ဝမ္းသာပါတယ္။

အခု Club ေတြမွာ လုပ္ေနရတဲ့ Show ေတြအေပၚ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခံစားခ်က္။

ဒီလိုပါ ကိုေနမ်ိဳးၫြန္႔ .. အခုထိ ပြဲပါမစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မလႈပ္႐ွားဖူးဘူး။ အဲဒီပြဲရဲ႕ အ႐ံႈးအျမတ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အၾကားပဲ႐ွိတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရးလည္း ကၽြန္ေတာ္ တြက္မၾကည့္တတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရမွာ တီးရမွာကိုပဲ စိတ္ဝင္စားခဲ့တယ္။ တစ္ကမာၻလံုးက ၾကည့္ခ်င္သပဆိုလည္း ဆိုၾကတီးၾကမွာပဲ။ ဒီလူတစ္ေထာင္ကပဲ ၾကည့္ခ်င္ေနတာပါဆိုလည္း ဆိုၾကတီးၾကမွာပဲ။ ေခတ္ကို မလြန္ဆန္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ “ဒီေနရာမွာ ဒီလိုပဲ ဆိုရမယ္” ဆိုတဲ့ လမ္းပဲ႐ွိရင္ အဲဒီလမ္းပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြား႐ံုပါပဲ။ ေ႐ြးဖို႔ သိပ္မ႐ွိရင္ ႐ွိတာကိုပဲ ေ႐ြးရတာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သီခ်င္းေတြ အသက္႐ွင္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါလိမ့္မယ္။