ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရီအင္ကာေနးရွင္းမ်ား

by ဗိုလ္ နင့္ on Wednesday, 26 September 2012 at 21:11 ·

၁။

"ရွင့္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ဘာရွိလဲ"
"ဗ်ာ .. "
"မဗ်ာနဲ႕ .. ရွင့္ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ဘာရွိလဲ ေမးေနတာ"
"ဟင္ ....
ေျမၾကီး .. ေျမၾကီးရွိတာေပါ႕"
"မွားတယ္ .. ရွင့္ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ ဖိနပ္ရွိတယ္ ...
ရွင္တို႕ ေယာက်္ားေတြက အဲလိုပဲ ..
ကိုယ္နဲ႕ အနီးဆံုးေတြကို ဘယ္ေတာ႕မဆို ဂရုမစိုက္တတ္ၾကဘူး .."
"ဟင္ .. ဘာဆိုင္လို႕လဲ"
"ဆိုင္တာေပါ႕ .. ခုပဲ ၾကည့္ေလ .. ေျခဖ၀ါးေအာက္က ဖိနပ္ကို ေက်ာ္ျပီး
ရွင္ကိုယ္တိုင္ ေျမၾကီးလို႕ ေျဖခဲ႕တယ္မဟုတ္လား .."
ကၽြန္ေတာ္ဖိနပ္ခၽြတ္၍ ျပန္လာျဖစ္ခဲ႕သည္။ ျပန္လာခဲ႕ျခင္းမွာ သူမကို ႏိုင္ေအာင္ မေျပာႏိုင္၍ ျဖစ္၍ ဖိနပ္ခၽြတ္ရျခင္းမွာ အကယ္၍ ေနာက္ထပ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကမ်ား ထိုေမးခြန္းကို ထပ္ေမးလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ေျမၾကီးဟု ေျဖႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။

၂။
"အမွန္ေတာ႕ကြ .."
အမွန္ေတာ႕မ်ားသည္ ကြေနၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ ကြခ်င္လည္း ကြႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ အမွန္တရားအားလံုး မကြၾကပါ။
"အမွန္ေတာ႕ကြ ... ကမာၻၾကီးလံုးရတာ ..
အလြမ္းေတြကို မၾကည့္ရက္လို႕ .."
"အန္ .. ဘာဆိုင္လို႕လဲ .."
"ေက်ာခိုင္းျပီး လမ္းခြဲခဲ႕သူတိုင္းအတြက္
တည့္တည့္ကိုသာ ေက်ာခိုင္းျပီးေလွ်ာက္ပါ
ကမာၻၾကီးက လံုးေနတဲ႕အတြက္ တစ္ေန႕ေတာ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကို ျပန္ဆံုၾကမွာပဲ"
သူ႕စကားၾကားေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကမာၻၾကီးကို ေက်းဇူးတင္မိသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်ာခိုင္းျပီး တည့္တည့္ၾကီး ေလွ်ာက္ရမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ သူမကို ခ်စ္လို႕.........။

၃။
"ေလာကမွာ ခ်ိန္သီးဟာသဆိုတာရွိတယ္"
"ဟုတ္"
"ဟိုဘက္ေရာက္လိုက္ .. ဒီဘက္ေရာက္လိုက္ .. ဟာသမ်ိဳးေပါ႕ .."
"ဟုတ္ .. ဥပမာေပးပါလားဗ်"
"အင္း ....
တစ္ေန႕ မင္းထီေပါက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ထီလက္မွတ္က ေပ်ာက္ေနတယ္
ဒါေပမယ့္ ေပ်ာက္တဲ႕ ထီလက္မွတ္က မင္းအက်ၤ ီထဲမွာ
ကံဆိုးတာက မင္းအဲဒီ အက်ၤ ီကို ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္တယ္
ကံေကာင္းတာက ထီလက္မွတ္က မစုတ္ျပဲသြားဘူး ..
ကံဆိုးခ်င္ေတာ႕ ထီလက္မွတ္ကို သူမ်ားခိုးသြားတယ္
ကံေကာင္းတာက ခိုးတဲ႕သူက တကယ္ခိုးတာ မဟုတ္ဘူး ..
မင္းကိုစတာ ဒီလိုနဲ႕ မင္းထီေပါက္သြားတယ္
အဲလိုမ်ိဳးေပါ႕ .. ခ်ိန္သီးဟာသ ဆိုတာ"
"ေၾသာ္ .. ေတာ္ေသးတာေပါ႕ .. ထီေပါက္သြားလို႕ .. ကား၀ယ္စီးႏိုင္မွာေပါ႕ ကၽြန္ေတာ္"
"ေအး .. မင္းကား၀ယ္စီးျပီးေတာ႕ .. ကားေမွာက္တာမ်ိဳးကလည္း ခ်ိန္သီးပဲေဟ႕"
သူ႕စကားၾကားေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္။ စိတ္လည္း တိုသြားတာေပါ႕။ ျပန္ခါနီးမွာ သူ႕ကို ေအာ္ျပီး ေျပာလိုက္ေသး။
"ဒီမယ္ .. ခင္ဗ်ား ဟာသက ခ်ိန္သီးဟာသ မဟုတ္ဘူး...
ကံတရားဟာသၾကီး .. အပိုေတြပဲ"

၄။
တစ္ေန႕သ၌ ေမာင္ေမာင္ခင္ေအးသည္ ေရခ်ိဳးရင္း ေတြးျဖစ္ေလ၏။
"အင္း .. ငါမ်ား ခုခ်ိန္ .. ဒီေရပံုးထဲ ၀င္.. ကိုယ္လံုးတီးနဲ႕ ေရခ်ိဳး ..
ျပီးရင္ .. ေအာင္ျပီ ေအာင္ျပီလို႕ ေအာ္ျပီး ရပ္ကြက္ထဲ .. ပတ္ေျပး ...
အင္း.. ဟုတ္ျပီ.. ဟုတ္ေတာ႕ ဟုတ္ေနျပီ ... အဲလို ပတ္ေျပးတဲ႕ အခါ ..
လူေတြက ငါ့ကို ပထမေတာ႕ ရူးသြားျပီလို႕ ထင္မယ္ ..
ဒါေပမယ့္ ခဏၾကာတဲ႕အခါ သူတို႕ သင္ခဲ႕တဲ႕စာထဲက အာခိမီဒီးလို .. ငါဟာ ပညာရွိလို႕
ေတြးၾကမယ္ .. ဟား ဟား .. ဟုတ္တယ္ ..
ျပီးရင္ ငါ့ကို ေမးၾကမယ္ .. ဆရာ .. ဘာေအာင္တာလဲလို႕ ...
ငါက ရုပ္တည္ၾကီးနဲ႕ ေျဖလိုက္မယ္ ...
အို.. အသင္လူသားတို႕ .. က်ဳပ္ေအာင္တာဟာ တျခားေတာ႕ မဟုတ္ဘူး..
က်ဳပ္စိတ္ကို ေအာင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလတယ္ ..
ဟား .. ဟား .. အဲဒီအခါ .. လူေတြက ငါ့ကို ပညာရွိၾကီး ..
စိတ္ကိုေတာင္ ေအာင္သြားတဲ႕ ပညာရွိၾကီး ... လို႕ ပူေဇာ္ပသၾကမယ္ ..
ျပီးရင္ .. ဘာေျပာရဦးမလဲ .. စဥ္းစားစမ္း ... စဥ္းစားစမ္းဦး ..."
ထိုသို႕ျဖင့္ ေမာင္ေမာင္ခင္ေအးသည္ အေတြးပင္လယ္တြင္ လိႈင္းမ်ားထကာ ေမွ်ာေနေတာ႕၏။
"ဆရာ .. ဆရာသိတာေလးေတြ .. ေျပာျပပါလား .."
"အသင္လူသား .. ဘ၀မွာ က်ဳပ္သိခဲ႕တာ တစ္ခုပါပဲ ..
အဲဒါကေတာ႕ က်ဳပ္ဘာမွ မသိဘူးဆိုတာပါပဲ .."
ေမာင္ေမာင္ခင္ေအးသည္ ထိုသို႕ျပန္လည္ ေျဖၾကားျပီး သကာလ ေဘးဘီ၀ဲယာသို႕လွည့္ၾကည့္ေလ၏။ သူ႕ကို လူအမ်ားအျပားသည္ အထူးအဆန္းသတၱ၀ါလို ၀ိုင္း၍ ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ ခဏေနေတာ႕ သူ႕ကို ေမးေနေသာ ယူနီေဖာင္းႏွင့္လူက သူ႕ကို လက္ထိပ္ခတ္လိုက္ေလေတာ႕သည္။
ေမာင္ေမာင္ခင္ေအးကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကေသာ သူမ်ား သူတစ္ခြန္း ငါတစ္စ စကားပင္လယ္ေ၀ၾကေလသည္။
"ေတြ႕လား .. ေမေမ.. သားကို စာေတြ ဇြတ္မက်က္ခိုင္းနဲ႕ ..
စာေတြ တအားက်က္ရင္ .. အဲလို ကိုယ္လံုးတီးနဲ႕ အရူးျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ေျပာလိုက္သည့္ ကေလးရဲ႕ မိဘမ်ား ဗ်ာမ်ားစိတ္ေထြ ေတြေ၀ကုန္ၾက၏။
"ေအး .. သား စာကို ပံုမွန္ေလး က်က္ေနာ္ .. "
ပညာရွိပံုစံရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက မွတ္ခ်က္ထုတ္ေလသည္။
"အင္း .. သမိုင္းဆိုတာ ကိုးကားဖို႕ပါပဲ ..
တကယ္လိုက္လုပ္ဖို႕ မဟုတ္ေလဘူး .. အသစ္ကိုပဲ ထြင္ၾကေလကြယ္.."

၅။
ၾကည္ျပာရွင္းသန္႕၍ သာယာလွပေသာ ရာသီဥတုတစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမ ျပန္ဆံုၾကပါသည္။
"ရွင္ .. အရင္နဲ႕ မတူေတာ႕ဘူး .."
"အင္း .. မင္းေရာပဲ .."
"ရွင့္ဖိနပ္ေတြကို ရွင္သတိရတတ္ေနျပီပဲ"
"No.. ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ.. ေျခမႈန္ေတြကပ္ေနတယ္..
ျပီးမွ ဖိနပ္လာတယ္ .."
သူမက အမွတ္မေပးပါဘူး။ ျပံဳးေတာ႕ ျပံဳးျပေလသည္။ ထို႕ေနာက္ မဲ႕ျပန္ေလသည္။ ျပီးေတာ႕မွ တစ္ခြန္းခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ ေျပာသြားသည္။
"ေအာ္..
ရွင္ဟာ .. ရွင့္ေတြ႕ရွိမႈေတြကို ဖက္တြယ္ျပီး
အမွန္တရားကို သိပ္စြဲလန္းတတ္ေနပါေကာ ..
ရွင့္ဖ၀ါးေတြကို ကာကြယ္ေပးခဲ႕တဲ႕ .. ေ၀းေ၀းက ဖိနပ္ကို ေမ႕ျပီး
ဘာမွ အသံုးမ၀င္တဲ႕ ေျခမႈန္ေတြကို စြဲလန္းေနတယ္.."

၆ (သို႕မဟုတ္) ၇ (သို႕မဟုတ္) တစ္ခုခု။
ေလာကတြင္ ဆိုခေရးတီးမ်ား၊ အာခိမီးဒီးမ်ား၊ အက္ဒီဆင္မ်ား၊ ရွိတ္စပီးယားမ်ား ျပန္လည္ ေပါက္ဖြားလာၾကပါသည္။ အမွန္စင္စစ္ သူတို႕သည္ ငတံုးမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ငအမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ပိုဆိုးသည္က သူတို႕ကို သူတို႕ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းပင္ မသိခဲ႕ၾက။ တစ္ေန႕တြင္ သူတို႕ခ်င္း ပြဲေတာ္တစ္ခုျပဳလုပ္ၾကသည္။ ထိုပြဲေတာ္သည္ သူတို႕လို ျပန္လည္ ေမြးဖြားလာသူခ်ည္း က်င္းပၾကသည္႕ ပြဲေတာ္ ျဖစ္သည္။
အက္ဒီဆင္ၾကီးက အဖြင့္စကားကို စတင္လိုက္သည္။
"ေလးစားအပ္ပါေသာ .. ဂုဏ္သေရရွိလူသားတို႕ ......................"
အားလံုး လက္ခုတ္တီးလိုက္ၾကသည္။ အက္ဒီဆင္ၾကီး ထပ္၍ ေျပာစရာမလိုေတာ႕ပါ။ အားလံုးသည္ ပညာရွိခ်ည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းထပ္ေျပာမည္ကို သိျပီးသား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ဆိုခေရးတီးက ထပ္မံ၍ စင္ေပၚတက္လာသည္။
"ပရိတ္သတ္မ်ား ခင္ဗ်ာ... ဒိုင္ယာလက္တစ္ဆိုတာ........."
အားလံုးလက္ခုတ္တီးလိုက္ၾကပါသည္။ သူတို႕အားလံုးသည္ သိႏွင့္ျပီးသားျဖစ္ေလသည္။ ထုိေနာက္ နယူတန္ၾကီးအလွည့္ျဖစ္သည္။ သူက စင္ေပၚမွေန၍ လက္ကို ေျမွာက္ျပလိုက္သည္။ သူ႕လက္ထဲတြင္ကား ပန္းသီးၾကီးတစ္လံုး။
အားလံုးလက္ခုတ္တီးလိုက္ၾကပါသည္။
"တကယ့္ကို .. လိုအပ္တဲ႕ အမွန္တရားပါပဲ ..  စြဲငင္အားကိုသာ မသိခဲ႕ၾကရင္ .."
လက္ခုတ္တီးရင္းျဖင့္ သူတို႕ခ်င္း တီးတိုးစကားေျပာၾကပါသည္။ ထို႕ေနာက္တြင္ေတာ႕ သူတို႕အားလံုးေတြေ၀သြားေသာ လူတစ္ေယာက္ တက္လာပါသည္။ ပံုစံက ဂြက်က်၊ ပညာရွိႏွင့္မတူ။ သူက စင္ေပၚတက္လာခဲ႕သည္။
စင္ေအာက္ကလူမ်ား .. တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေမးေနၾကသည္။
"သူက ဘယ္သူလဲ .. ဘယ္ပညာရွိလဲဟ"
"ေအး.. သူဘယ္သူလဲ .. ဘာေတြ ေတြ႕ရွိခဲ႕တဲ႕ ပညာရွိလဲ"
ပြဲေတာ္သည္ စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားေလ၏။ အခ်ိန္စကၠန္႕မ်ား ခဏတာရပ္တန္႕သြားေလ၏။ ထိုခဏတြင္ စင္ေပၚသို႕တက္လာသူက စင္ေအာက္က ပညာရွိမ်ားကို ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္ေလသည္။
"ခင္ဗ်ားတို႕ ေျခဖ၀ါးေအာက္မွာ .. ဘာရွိသလဲ ................"

(ရီအင္ကာေနးရွင္း - Reincarnation - တဖန္ျပန္လည္ ေမြးဖြားျခင္း)
ရင္နင့္ေအာင္