ပန္းရိုင္းအေၾကြ ေလျပည္အပင့္

 Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး

 (၁)
အျပင္မွာ ရာသီဥတုက ပူျပင္းလွသည္။ လူေတြအနားမွာ ေနရတာက ပိုၿပီးပူေလာင္လြန္းသည္ဟု ေငြ ထင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္၀တ္စားထားေသာ လူ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတြၾကားမွာ၊  အေပၚယံ စကားလံုးမ်ားၾကားမွာ၊ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံ၊ ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ။

“မမက အရင္အတိုင္းပဲ မေျပာင္းဘူး၊ လွေနတုန္းပဲ သိလား”

အသံၾကားရာၾကည့္မိေတာ့ အလွဴရွင္အစ္မ၀၀ႀကီးကို ပဋိသႏာၱရစကားဆိုေနေသာ ဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္။ ေငြကေတာ့ ဂုတ္ပိုးႀကီးမ်ား အစ္တက္ေနေသာ လျပည့္၀န္းလို မ်က္နွာ၀ိုင္း၀ိုင္းႏွင့္အစ္မႀကီးကို “မမ အရမ္း၀တာပဲ သိလား” ဟု ျပင္ေျပာလိုက္ခ်င္မိသည္။ ေငြ႔သူငယ္ခ်င္းေတြသာသိရင္ေတာ့ “မွန္တိုင္းလည္း မေကာင္းဘူး မိေငြ” လို႔ ဆိုၾကဦးမွာ။

အရင္ကေတာ့ လွခ်င္ လွခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သားသမီး ၃ ေယာက္ေမြးၿပီးေသာ လူလတ္ပိုင္း မိန္းမတစ္ေယာက္၊ သားသမီး ကိစၥ၊ လင့္ကိစၥႏွင့္ ခ်က္ေရး ျပဳတ္ေရးေတြမွာပဲ ဘ၀တစ္ခုလံုး ပံုေအာထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဒီအသက္အရြယ္မွာ အလွအပနဲ႔ ေ၀းကြာေနတာ သဘာ၀က်ပါသည္။ ထိပ္လံုးလံုးေလးသာ ေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံျပားျပားေလး၊ ေစ့ထား လွ်င္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္ေၾကာင္းလို ႏွႈတ္ခမ္းပါးေလးႏွင့္ လွတာဆိုလို႔ မ်က္လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းေတြသာရွိေသာ ထိုအစ္မႀကီးသည္ ငယ္စဥ္ကေတာ့ ငယ္ဂုဏ္ႏွင့္မို႔ ျဖဴေဖြးသန္႔ျပန္႔ကာ တင့္တယ္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။

အစ္မႀကီး၏ လည္တိုင္တြင္ လည္ေရး သံုးရစ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီ။ မိတ္ကပ္ဖို႔ထားသည့္ၾကားမွပင္ မွဲ႔ေျခာက္လို အစက္အေျပာက္ ေလးေတြက ပါးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ေပၚမွာ ေနရာယူစျပဳၿပီ။ ေခါင္းထက္မွာ ေငြေရာင္ဆံမွ်င္ေလးေတြ ဟိုတစ္ေခ်ာင္း၊ ဒီတစ္ေခ်ာင္း ေတြ႔ေနရၿပီ။ ေသခ်ာသည္မွာ ဟိုအရင္ ငယ္စဥ္ကလို မလွပႏိူင္ေတာ့
“စားေကာင္းလား၊ အဆင္ေျပရဲ႕လား ညီမေလ
“ဟုတ္ ဆီနည္းနည္းမ်ားေပမဲ့ စားလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္”

စားလို႔ေကာင္းပါတယ္ပဲ ေျပာလိုက္လည္းရတဲ့ဟာ ေငြကိုက အထြန္႔တက္ခ်င္သူ။ ေငြတို႔အိမ္မွာက ဆီအသံုး နည္းသည္။ ေမေမက အိမ္သားမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္သည့္အေနႏွင့္ ဆီ၊ အခ်ိဳမွႈန္႔ႏွင့္ ငံျပာရည္ေတြ ေလွ်ာ့သံုးေတာ့ ေငြတို႔ ပါးစပ္ေတြက အက်င့္ပါေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္းမာေရးအတြက္ အစားအေသာက္ ဂရုစိုက္စိုက္၊ ေသမဲ့သူကေတာ့ အခ်ိန္ေစ့လွ်င္ ေသမွာပဲဟု ေငြေျပာေတာ့ ေမေမက ေငြ႕ကို လူ႔ကန္႔လန္႔ဟု ဆိုသည္။

တကယ္ဆို ဒီလိုပဲြမ်ိဳးေတြ ေငြ မတက္ခ်င္။ ေမေမ မအား၍သာ လာခဲ့ရသည္။ ေငြက အေပၚယံေတြကို မုန္းသည္။ ေရွ႕တြင္ ခ်ိဳသာေနသေလာက္ ကြယ္ရာက်ေတာ့ တင္းဆိုတတ္သည္မွာ လူ႔သဘာ၀ဟု ဆိုလွ်င္ ထိုလူ႔သဘာ၀ႏွင့္ ေငြသည္ လံုးလံုးမွ အံမ၀င္။ သိမ္ေမြ႔ညင္သာဟန္ရွိလွ်က္ အမ်က္သိုမွီးထားတတ္ေသာ၊ ေဒါသတို႔ကို ၿမိဳခ်ထားကာ ေရခပ္ႀကံဳမွ ျပန္တြယ္တတ္ေသာ ပညာရွိမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ေငြက အျမဲလူဆိုးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ အရွိအတိုင္း ဒဲ႔ဒိုးေျပာတတ္ေသာ၊ ပြင့္လင္းေသာေငြ႕ကို အရိုင္းဟု ဆိုလာခဲ့လွ်င္ ေငြသည္ မိမိကိုယ္ကို အရိုင္းဟု ေၾကနပ္စြာ ခံယူမည္သာ။

(၂)
ေမေမတိုက္တြန္းလြန္း၍ ေငြ ၁၀ရက္ တရားစခန္း ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စစခ်င္း ၂ရက္-၃ရက္မွာ ေငြ ဘယ္လိုမွ တရားမွတ္ မရ။ ပထမရက္တြင္ ခႏၶာကိုယ္က ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနလွ်က္ ေငြ႕စိတ္တို႔ ရုန္းကန္ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ဒုတိယရက္မွာေတာ့ ေငြ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့။ ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာခ်င္လာသည္။ စႀကၤန္ေလွ်ာက္လွ်င္ လည္း အမွတ္စိတ္စိတ္မွတ္ႏိူင္ရန္ ေျခလွမ္းတို႔ကို ေႏွးခ်၍ မရ။ ပံုမွန္အတိုင္း ေလွ်ာက္ေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ေနရံုသာ ရွိသည္။ ေအးစက္ၿငိမ္၀ပ္ေနေသာ စႀကၤန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလိုက္ခ်င္စိတ္တို႔က တားမရ ဆီးမရ ႏိူင္ေအာင္ သူပုန္ထလြန္းေနေတာ့သည္။

ဘုန္းဘုန္းကို တရားေလွ်ာက္ခ်ိန္က်မွ ဤသည္မွာ မူလစိတ္၏ ပင္ကိုယ္ျဖစ္ၿပီး အၿငိမ္မေနလိုသည့္စိတ္၏ သဘာ၀ အရ ရုန္းကန္ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္း၊ ခါတိုင္းလို လြင့္ခ်င္ရာ လြင့္ေနခြင့္မရေသာ စိတ္သည္ အရွႈ႕ခံအာရံုအျဖစ္ႏွင့္ ငါးကို ကုန္းေပၚတင္ထားသလို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနတာျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ဆိုခဲ့ေလသည္။

စိတ္ထဲမွာေပၚလာရင္ ေပၚလာတဲ့အတိုင္း သိေပး၊ မွတ္ေပးေနရမည္ဟု ဆိုသည္။ ေျပးခ်င္ရင္ ေျပးခ်င္တယ္၊ ေအာ္ခ်င္ရင္ ေအာ္

ခ်င္တယ္ မွတ္။ စကားလံုးတင္မွတ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘဲ အရွဳ႕ခံစိတ္ျဖစ္ေနတာကို ေနာက္က မွတ္စိတ္ေလးက သိ သိေပးေနရမွာ ဟု မိန္႔ၾကားေလ၏။

တရားစခန္းမွာ ၈ရက္၊ ၉ရက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေငြ႕စိတ္ေတြ အေတာ္အတန္ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္လွ်က္ ကစဥ့္ကလ်ားေျပးလႊားေနတတ္ေသာ အကြပ္မဲ့စိတ္၏ ပရမ္းပတာသေဘာကို အနည္းငယ္မွ် ရိပ္စားနားလည္မိခဲ့ၿပီ။
ေနာက္အႀကိမ္ေတြမွာေတာ့ ေမေမ မတိုက္တြန္းရပါဘဲ ေငြ႕သေဘာႏွင့္ေငြ တရားစခန္း၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ၀င္ျဖစ္ၿပီးတိုင္းလည္း ရရွိခဲ့ေသာ စိတ္ႏွလံုးေအးခ်မ္းမွႈကို အေတာ္အတန္ ႏွစ္ၿခိဳက္လွ်က္ တရား၏အရသာကို တမက္တေမာရွိေနတတ္သည္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္မေနေစခ်င္။ တစ္မဂ္ တစ္ဖိုရ္ေပါက္ အားထုတ္ဖို႔ရန္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ေငြကက်ေတာ့ အမိုက္ပီပီ၊ ပုထုဇဥ္ဆိုေသာ ဥမၼာ့တေကာဘ၀မွာ ေမြ႔ေနခ်င္ေသးသူျဖစ္လွ်က္ ေလာကဓံဆိုသည္ ကို ျမည္းစမ္းေနခ်င္ေသးသူသာ ျဖစ္ေလသည္။ 

(၃)
ေငြ ရည္းစားစထားေတာ့ အသက္ ၁၈ႏွစ္မွာ။ သူက ေငြတို႔ေက်ာင္းကပါပဲ။ ေငြ႕ကို “ဆံပင္အရွည္ေလးထားပါလား” ဟု ေခ်ာ့သလိုေလး ေျပာကာ အထားခိုင္းသည္။

“ထားႏိူင္ပါဘူး၊ အိုက္တယ္။ ဆံပင္ရွည္တဲ့ မိန္းကေလးေတြ သြားႀကိဳက္ေပါ့”

 ေငြက ဒဲ့ဒိုးပဲ ျပန္ေျပာသည္။ ေငြ လက္ေဖ်ာက္တီးတတ္တာ၊ ေလခၽြန္တတ္တာ၊ ခုန္ေပါက္ေအာ္ဟစ္ေနတတ္တာ၊ တဟားဟားေအာ္ရယ္တတ္တာေတြကို သူမႀကိဳက္ဘူးဟု ဆိုသည္။ သူႀကိဳက္တာ လုိက္လုပ္ျပေနရမွာ လား၊ ေငြႀကိဳက္တာ ေငြလုပ္ရမွာလားဆိုေတာ့ အေျဖက ရွင္းသည္။ “နဲနဲေလာက္ေတာ့ မိန္းကေလးပီသစမ္းပါကြာ” ဟု ညည္းသလို ေျပာလာျပန္သည္။ ေငြသည္ ေငြ႕ပံုစံ၊ ေငြ႕အခ်ိဳးအခ်ိတ္ႏွင့္ ေငြသာ ျဖစ္သည္။ “ေငြ႕ကို ဒီပံုစံအတိုင္း၊ အရွိအတိုင္း လက္ခံႏိူင္ရင္ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့” ဟု ေငြကဆိုေတာ့ သူ စိတ္ခုကာ အဆက္ျဖတ္သြားေတာ့သည္။

အသည္းကြဲလွ်င္ ငိုေနရတာမ်ိဳးလား ေငြ မသိပါ။ ေငြကေတာ့ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာမိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း သတိရေနမိတတ္ပါ၏။ ထိုအခါတြင္ တရားႏွင့္ေျဖႏိူင္မည္လားဟု သတိရတမ္းတစိတ္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကို အေသအခ်ာရွဳ႕မိသည္။ မ်က္ေစ့ကိုမွိတ္ကာ ျဖစ္ေနေသာစိတ္ေပၚမွာ သတိေလးကပ္ကာ အာရံု စိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အေတာ္အတန္ တည္ၿငိမ္သြားသလိုလို။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ငါက ေနာက္ထပ္ ဆယ္ခါေလာက္ အသည္းကြဲရင္ေတာင္ ခံႏိူင္ရည္ရွိေနဦးမွာဟု ပမာမခန္႔ဟန္ႏွင့္ေျပာကာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာ ေနခဲ့ေလသည္။

(၄)

ေငြ တစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္တယ္ဆိုေတာ့ ျဖဴေလးတို႔က တအံ့တၾသ။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဒါ ရာဇ၀တ္မွႈမွ မဟုတ္တာဘဲ၊ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ရတာ ပိုေတာင္ အရသာရွိေသးတယ္။ ေနၾကာေစ့ တစ္ထုတ္လံုးကို တစ္ေယာက္ထဲ စားရတာေပါ့”
ေငြက ရယ္ေမာရင္းေျပာေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ဟန္ႏွင့္ ပခံုးတြန္႔ျပၾကသည္။ ဒါေတာင္ ေငြ ေဆးလိပ္စေသာက္တတ္ ေနတာ သူတို႔ မသိၾကေသး။ လက္ရွိ ေငြ႕ရည္းစားကို “ေဆးလိပ္ျဖတ္ရင္ ျဖတ္၊ မျဖတ္ရင္ ေငြပါလိုက္ေသာက္မွာ” ဟု ရြဲ႕ေျပာကာ တကယ္ လိုက္ေသာက္ရင္းက ေသာက္တတ္သြားျခင္းပင္။

 ခ်စ္စတုန္းက တစ္ေန႔ မေတြ႔ရလွ်င္ မေနႏိူင္၊ ဖုန္းမဆက္ စကားမေျပာရလွ်င္ မေနႏိူင္ေသာေငြသည္ ရည္းစားသက္တမ္း ၆လခန္႔လြန္ေသာ္ အနည္ထိုင္သြားခဲ့ၿပီ။ အတူတူ အေအးဆိုင္ထိုင္ၾကခိုက္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာၾကည့္ရင္းက အျပစ္အနာအဆာတို႔ကို ျမင္တတ္လာသည္။ ေငြဟာ အေပၚယံကို ၾကည့္တတ္သူလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သံသယ၀င္ေနတုန္း မွာပင္ သူ႔ေျခဖမိုးေပၚျပဳတ္က်ေသာ ေငြ႔ပိုက္ဆံအိတ္ကို ျပန္ေကာက္ရာက သူ႔ေျခသည္းမ်ားကို သတိထားမိသြားေလ သည္။ ေျခသည္းအရွည္ေတြကို ညွပ္မထားေသာ၊ ထိုေျခသည္းမ်ားၾကားတြင္ ေခ်းမ်ားရွိေနေသာ သူ႔ ေျခေခ်ာင္းမ်ားကို ေငြ ဘယ္လိုမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိူင္ေပ။ ေနာက္တစ္လခန္႔အၾကာမွာ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္ မယ္မယ္ရရမွ မရွိပါဘဲ ေငြ သူ႔ကို အဆက္ျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။  ေငြ ဟန္ေဆာင္ မခ်စ္ခ်င္ပါ။ စိတ္ထဲက ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္မရႏိူင္ေတာ့သည္ကို ဘာဆင္ေျခမွလည္း ေပးေနဖို႔မလိုအပ္ဟု ေငြ ယံုသည္။ 

သည့္ေနာက္ေတာ့ ေငြ႔ဆီက ပိုက္ဆံ ခဏခဏေခ်းတတ္ေသာ၊ လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ ႏွာေခါင္းကို ခဏခဏ ႏွႈိက္ ေနတတ္ေသာ၊ ေခါင္းမွန္မွန္မေလွ်ာ္၍ ေခါင္းေခၽြးနံ႔ အျမဲနံေနတတ္ေသာ အႏွီေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ခ်စ္လက္စ မျမဲခဲ့ျပန္။ ေငြ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ေငြ႔ကို ဇီဇာေၾကာင္သူ၊ မေယာင္ရာ ဆီလူးသူဟု ေရွ႕တင္မွာပဲ ျပစ္တင္စကား ဆိုၾကသည္။ ဒါေတြဟာ ျပဳျပင္ရႏိူင္ေသာအရာမ်ားျဖစ္ၿပီး အေရးႀကီးတာက ေငြ႔အေပၚ တစ္ကယ္ ခ်စ္ မခ်စ္ဆိုတာပဲဟု ေငြ႔ကို သင္ၾကားၾကသည္။ ေငြ မသိ မဟုတ္၊ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ခ်စ္လွ်င္ေတာင္မွ ေငြက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မခ်စ္ႏိူင္တာ ခက္လွသည္
အကယ္၍သာ တစ္စံုေယာက္က ေငြလွိႈင္းအိဆိုတဲ့ မိန္းမဟာ အခ်စ္ဆိုတာကို ခုထိ နားမလည္ေသးသူပါဟု ေကာက္ခ်က္ ခ်လာလွ်င္ ေငြ ရယ္ျမဴးရိပ္ႏွင့္ ၀န္ခံမိဦးမည္သာ။

အခ်စ္သည္ ဘ၀ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွ ၾကယ္ကေလးတစ္လံုးမွ်သာဟု ေငြက ထင္သည္။ သို႔ေစကာမူ ၾကယ္မစံုေသာ ေကာင္းကင္သည္ မည္သို႔မွ် ၿပီးျပည့္စံုျခင္း မရွိႏိူင္။ သို႔ေသာ္ ေငြသည္ ၾကယ္ကေလးေတြထက္ ဘ၀ေကာင္းကင္ႀကီး ၏ အဓိပၸါယ္ကိုမွ သိခ်င္မိသည္။

ဘ၀တစ္ခုကို အခ်ိန္ႏွင့္တိုင္းတာသည္ဆိုလွ်င္ ေငြ႔အခ်ိန္ေတြကေရာ တစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေနရင့္သလို ရင့္လာေန ၿပီလား။ ေငြဟာ သည္လိုႏွင့္ပဲ ဘ၀တစ္ခု ေသဆံုးလြန္ေျမာက္ရေတာ့မည္လား။ အခ်ည္းႏွီးေတာ့ ေငြ ေသဆံုး မသြားခ်င္၊ တစ္ခုခုေတာ့ သိရမွျဖစ္မည္။ ၾကယ္ကေလးေတြ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ေစ၊ ဘ၀ေကာင္းကင္ႀကီး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါေစေပါ့။

(၅)

ေငြ ေခါင္းတုံးကာ သီလရွင္၀တ္လိုက္ေတာ့ ေငြ႔ သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြပင္ အံ့ၾသကုန္ၾကသည္။ “ေလာကႀကီးကို တစ္ကယ္ပဲ ၿငီးေငြ႔တယ္ေပါ့ေလ” ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့စကားႏွင့္ ေလွာင္ၾကသည္။ ေငြ႔မ်က္ႏွာအတည္အတန္႔ကို ေတြ႔မွ အရွိန္သတ္လွ်က္ “ဆရာေလး ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ၀တ္မွာလဲ ဘုရား” ဟု ေမးေဖာ္ရသည္။  သီလရွင္၀တ္တိုင္း ေလာကႀကီးမွာ မေနေပ်ာ္လို႔၊ အပူသည္မို႔လို႔ ၀တ္တာဟု အထင္ရွိေနၾကသူေတြကို ေငြ ထူးၿပီး အံ့ၾသမေနေတာ့။ လူေတြသည္ လူလိုသာ ေတြးၾကေပမည္။

တနဂၤေႏြသမီးမို႔ ေငြ႔ကို မဧသု၀တီဟု ဘဲြ႔ခ်ီးျမွင့္ကာ ဆရာႀကီး၏ႏွႈတ္မွ မဧသု၀တီဟု ၃ႀကိမ္ေခၚတိုင္း ေငြက ဘုရားဟု ၃ႀကိမ္ တိုင္တိုင္ ျပန္ထူးရသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ၁၂ႏွစ္သမီးကပင္ စာသင္ေက်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ဘဲ သီလရွင္၀တ္ေပး ဖို႔သာ မိဘေတြကို ပူဆာခဲ့ၿပီး  စာသင္ေက်ာင္းမွ သီလရွင္ေက်ာင္းသို႔ မၾကာခဏ ထြက္ေျပးသြားေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ငယ္ျဖဴမို႔ ဘ၀မွာ ေငြတို႔လို အခ်စ္ေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ ရည္းစားသနာကိစၥေတြႏွင့္ ကင္းရွင္းခဲ့သူ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေမေမေျပာထားသည္ထင့္၊ ဆရာႀကီးသည္ ေငြ႔အခ်စ္ကိစၥမ်ားကို သိေနကာ အခါအခြင့္သင့္သလို ဆံုးမစကား ဆိုရွာသည္။

“မဧသုရဲ႕ ခ်စ္တာေတြ၊ ေမတၱာေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်စ္သူေတြ႔လို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳတာက ဟုတ္ပါၿပီ။ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ အဲဒီမွာပဲ ရပ္မထားနဲ႔၊ ဆက္ေတြးၾကည့္။ လူေတြအမ်ားစုက အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းဖက္ၾက ေလသည္မွာပဲ ရပ္ထားတတ္ၾကတာ။ တစ္ကယ္က ဆက္ေတြးၾကည့္ရမွာ။ ရိုးရိုးေလးပဲ ေတြး၊ လက္ထပ္ၿပီး ႏွစ္ေပါက္ေတာ့ ကေလးရ၊ တစ္ေယာက္ကေန ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိသားစုႀကီး ျဖစ္လာ၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္၊ ကေလးေတြ ေနာင္ေရးအတြက္ ရွာရ ေဖြရ၊ ဒီၾကားထဲ ေယာက်ာ္းနဲ႔ မိန္းမ သဘာ၀ကိုက မတူတာေတြအတြက္ ညွိယူၾကရ၊ ႏွစ္ဘက္မိသားစုအေရးလည္း ၾကည့္ရနဲ႔ ဘ၀ႀကီးထဲ ရုန္းရ ကန္ၾကရ ေတာ့မွာ။ အို ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ပဲ၊ ဘ၀ရဲ႕စိမ္ေခၚမွႈပဲလို႔ ခံယူၿပီး ရဲရဲႀကီးကူးခတ္ရဲရင္ေတာ့ ကူးၾကေပါ့။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေပါ့။”


“ဆရာႀကီးေျပာခ်င္တာက အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူးလို႔ မဆိုလိုပါဘူး။ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးလို႔ အတူေနၾကရင္ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေတြခ်ည္းပဲလို႔ ေတြးမထားေစခ်င္တာ။ ရုန္းကန္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ လက္ေလွ်ာ့ အရွံဳးေပး ခ်င္စရာေတြလည္း အသင့္ ေစာင့္ခ်င္ေစာင့္ေနၾကမွာ။ ဒါကို ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔ပဲ။ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ကတည္းက ေရွ႕ၾကံဳလာႏိူင္တာေတြကို လက္ခံေက်ာ္လႊားႏိူင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ပဲ။ ေလာကဓံႀကီးဟာ အခ်ိဳေတြခ်ည္းပဲ ခ်မေကၽြးဘူး၊ အခါးကေလးနဲ႔ ႏွစ္ပင္ လိမ္ေကၽြးတာ။ အင္း တစ္ကယ္က အခါးေတြကေတာင္ ပိုမ်ားဦးမွာပါ မဧသုရယ္” ဟု ရွည္လ်ားစြာပင္ ဆံုးမစကား ဆိုေလသည္။

ေငြသည္ ဒါေတြကို ဆရာႀကီး ဘယ္လိုမ်ားသိပါလိမ့္ဟု အံ့ၾသခ်င္သလို၊ ေငြကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဲဒီလို တစ္ခါမွ မေတြးမိဟု ၀န္ခံရသည္။ ရက္ေပါင္း (၃၀) သည္ ေငြထင္ထားသည္ထက္ ပိုမို လွ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့သည္။
သီလရွင္ထြက္စ၌ ၾကည္လင္ၿငိမ္၀ပ္ေနေသာစိတ္ႏွင့္ သတိတရားေလး လက္ကိုင္ထားလွ်က္ရွိရာက အတန္ၾကာေသာ္ ေငြသည္ က်ည္ေတာက္မွလြတ္ေသာ ေခြးၿမီးလို ေကာက္ျမဲေကာက္လွ်က္၊ သြားျမဲ လာျမဲ၊ ေပ်ာ္ျမဲပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႔သြားတတ္ေသာ ေငြ႔ကို ျမန္မာထမီေလးႏွင့္၊ ဥပုဘ္ေန႔မ်ားတြင္ ၈ပါး သီလ ေစာင့္သည္ကို ေတြ႔ၾကရၿပီး တစ္ခါတစ္ရံတြင္မူ ပါတီေတြမွာ ဂ်င္းပန္န္ႏွင့္ ခုန္ေပါက္ကေနတတ္ေသာ ေငြ႔ကို လည္း ေတြ႔ႏိူင္ျပန္ေလသည္။   

သူငယ္ခ်င္းေတြက “မိေငြ နင္ဟာ ဘုန္းႀကီးသရဲ၊ အေတာ္ကၽြတ္ဖို႔ခက္မဲ့ မိန္းမ”ဟု ေငြ႔ကို ဖဲ့ၾက၊ ဟားတိုက္ၾကသည္။ ေငြကေတာ့ ျပံဳးေနရံုသာ။

(၆)

ဦးဦးႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ဒါ ေနာက္ဆံုးအခ်စ္ပဲဟု စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိကာ “လက္ထပ္ေတာ့မယ္” စိတ္ပိုင္းျဖတ္မိသည္။ ေငြႏွင့္ ၁၆ႏွစ္တိတိကြာေသာ ဦးဦးသည္ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖ တစ္ခုလပ္ျဖစ္ကာ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုကို ဦးေဆာင္ပိုင္ဆိုင္သူ ျဖစ္သည္။

ေငြ႔ကို ကေလးဟုေခၚတတ္ေသာ ဦးဦး၏အသံသည္ ေငြ႔အေသြးအသားတို႔၌ ေပ်ာ္၀င္လည္ပတ္သည္။ ေငြ႔ဆံႏြယ္ေလးေတြကို တယုတယသပ္ျမွဴေလ့ရွိေသာ ဦးဦးလက္ဖ၀ါးေလးေတြကို ေငြ႔ရင္ခြင္ထဲ ျမတ္ႏိူးလြန္းလွစြာ ေပြ႔ထားလိုက္ခ်င္သည္။ တရံတဆစ္၌ “ကေလး လာ ဦးဦးေပါင္ေပၚထိုင္” ဟု ညင္သာစြာ ေပြ႔ခ်ီထားတတ္ေသာ ဦးဦးအေတြ႔၌ ေငြ မူးေမ့မတတ္ ျဖစ္ရသည္။ ဦးဦးအတြက္ ေဖ်ာ္ေပးေသာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို အဆင္ေျပ မေျပ ဇြန္းဖ်ားေလးႏွင့္ ျမည္းစမ္းၾကည့္ျခင္း၌ပင္ အခ်စ္တို႔ ပါ၀င္ေဖ်ာ္စပ္လွ်က္ ေငြ႔အခါခပ္သိမ္းတို႔ အခ်စ္ႏွင့္ ကၽြမ္း၀င္ေတာ့သည္

လက္ရွိတစ္ဘ၀ထဲ၌ ႏွစ္ကိုယ္ခဲြလိုက္သလိုပင္၊ ယခင္က ေငြအေဟာင္းကို ေျမြအေရလဲသည့္ပမာ စြန္႔ပစ္ခဲ့ၿပီး ဦးဦးေၾကာင့္ အသစ္ေမြးဖြားလာေသာ ေငြသည္သာ သက္၀င္အရုပ္တစ္ရုပ္ပမာ အားႏွင့္အင္ႏွင့္ လူးလြန္႔လွႈပ္ရွားသည္ ထင္ေတာ့၏။

ေျပာင္းလဲသြားေသာေငြ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အံ့ၾသၾကသည္။ ေငြ ေဆးလိပ္ မေသာက္ေတာ့။ ဖိနပ္ကို ဘယ္ညာယွဥ္၍ ညီညာစြာ ခၽြတ္ထားတတ္ၿပီ။ မိန္းမဆန္စြာ အိေျႏၵရရေလး ျပံဳးရယ္တတ္ၿပီ။ ေမေမ့ဆီကေန ဟင္းခ်က္နည္းေတြ စတင္ သင္ယူေနခဲ့ၿပီ။ အရင္ကလို အံဆြဲမ်ားကို ေျခႏွင့္ကန္ၿပီး မပိတ္ေတာ့၊ ထမီကို ေျခႏွင့္ခတ္၍ ကြင္းလံုးပံု မထား ေတာ့ဘဲ ကုတင္ေျခရင္းက တန္းကေလးေပၚမွာ သပ္ရပ္စြာ လႊားတင္ထားတတ္ၿပီ။ ေယာက်္ားရွပ္အက်ၤ ီေတြကို မီးပူ က်က်နန တိုက္တတ္ေနေလၿပီ။
ေငြသည္ ဦးဦးေဘးမွာ မိန္းမရင့္မာႀကီးတစ္ေယာက္လုိ အရာ၀င္ခ်င္လွေသးသည္။ လူေတြကို ေငြႏွင့္ ဦးဦးအသက္ခ်င္း သိတ္မကြာဟု ျမင္ေစလိုရာ ေငြ႔အ၀တ္အစား အျပင္အဆင္၊ ႏွစ္သက္မွႈတို႔ကား ေငြမသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့သည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္မွိႈင္းမွိႈင္းေတြ ေရြး၀ယ္တတ္လာသည္။ ဆံပင္တိုေလးကို ရသမွ် စုခ်ည္ထားတတ္သည္။
နားရြက္ေဘးမွာ ဆံပင္အတိုအစေလးေတြ ကပိုကရိုထြက္ေနသည့္ေငြ႔ပံုကို ဦးဦးက ခ်စ္စရာဟုဆိုကာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေပး ဖူးသည္။ ဦးဦးျငင္းေနသည့္ၾကားမွ ေဘးနားက ျဖတ္သြားျဖတ္လာတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းကာ ဦးဦးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ တစ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ရမွာရွက္တတ္ေသာ ဦးဦးက ပံုထဲမွာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ လို ရွက္တက္တက္ႏွင့္၊ မ်က္လံုးမ်ားက ကင္မရာကိုမၾကည့္ဘဲ ေငြ႔ကို ေစြၾကည့္ေနပံု ျဖစ္ေလသည္။

ဦးဦးမွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္ကို သိကာ “နင့္ဟာက Buy one၊ get one free ႀကီးပါလား ေငြရဲ႕” ဟု ျပစ္တင္သလိုလိုေျပာခဲ့ေသာ ေငြ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဦးဦးကို တစ္ေန႔မွာ ေတြ႔ဆံု မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ သေဘာေကာင္း၊ မ်က္ႏွာခ်ိဳရႊင္ကာ ေငြ႔ကို ခ်စ္ပံု အလိုလိုက္ပံုရေသာ ဦးဦးကို တစ္ခါေတြ႔ရံုႏွင့္ အားလံုးက ကန္႔ကြက္မဲမရွိ သေဘာတူၾကေလသည္။

ေဖေဖ ေမေမတို႔ကေတာ့ ဦးဦးဟာ တစ္ခုလပ္ ကေလးတစ္ေယာက္အေဖျဖစ္ေနတာထက္ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းျပတ္ရင္ ၿပီးတာပဲ ဆိုၾကသည္။ သူတို႔၏သမီးဆိုးေလးကို အုပ္ထိန္းသူအသစ္ထံ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္သလို ခံစားၾကရကာ ေငြ႔အတြက္ ဒီလို လူႀကီးဆန္တဲ့သူနဲ႔မွ ျဖစ္မယ္ဟု စိတ္ခ်လွ်က္ရွိၾကသည္။ ေငြ႔အတြက္မူ ၉ႏွစ္အရြယ္ ဦးဦးသမီး ကေလးႏွင့္လည္း အဆင္တေျပရွိလွေလ၏။ သီလရွင္၀တ္စဥ္က ဆရာႀကီး၏ ဆံုးမစကားတို႔ ေငြ႔နားမွာ ျပန္ၾကားကာ ျပံဳးမိေသး သည္။ ေလာကဓံ သည္ ေငြ႔ေရွ႕မွာ မားမားႀကီး ႀကိဳေစာင့္လွ်က္ရွိသည္။ ဦးဦးသာ ေငြ႔အနားမွာရွိပါေစ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြ ရင္ဆိုင္မည္။ ေငြ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ေငြ ဦးဦးကို လက္ထပ္ေတာ့မည္။ ဒီတစ္သက္လံုး ဦးဦးအနားမွာပဲ ေငြ ေနေတာ့မည္။

(၇)

“ဒီေတာ့  ဦးဦးက ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ”
“ဒါ ကိုယ္ လက္ထပ္ေတာ့မဲ့ မိန္းကေလးပါ မမစိုး လို႔ ေျပာလိုက္တာေပါ့ ကေလးရဲ႕”
“အင္း ဒီေတာ့….”
“မမစိုးက ငိုတယ္”

ဦးဦးထံမွ စကားသံ ခဏမွ် တိတ္သြားေလသည္။ ျပႆနာက ဦးဦးႏွင့္ေငြ တြဲရိုက္ခဲ့ေသာ ဓါတ္ပံုေလးမွ စေလသည္။ မမစိုးသည္ တစ္လမွာ တစ္ေခါက္ေတာ့ သမီးထံ လာေတြ႔ေလ့ရွိေၾကာင္း ဦးဦးေျပာျပဖူး၍ ေငြ သိထားပါသည္။ ဦးဦးသမီးကေလးမွာ ကေလးပီပီ ဘာရယ္မဟုတ္ သူ႔အေမ မမစိုးကို ထိုဓါတ္ပံု ျပမိပါလိမ့္မည္။ ဒါကို ေငြ ဂရု မစိုက္ပါ။ မမစိုးအေနႏွင့္ ခုမွပဲ လြတ္တဲ့ငါး ႀကီးေနတာကိုသာ ေငြ အံ့ၾသမိရသည္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္တဲ့ငါးေတာင္ မဟုတ္ပါ။ သူ မလိုခ်င္၍ တမင္ လႊတ္ခ်ခဲ့ၿပီးကာမွ ေကာက္ရသူလက္ထဲက ျပန္လိုခ်င္ေနတာေတာ့ တဆိတ္လြန္လြန္းလွသည္။

“ဦးဦးသေဘာကေရာ ဘယ္လိုလဲ”

ေငြ သိေနလွ်က္ တမင္ ေမးလိုက္ျခင္းရယ္ပါ။

“ဦးဦးက ကေလးကိုပဲ ယူမွာ”

လံုေလာက္ၿပီ။ ေငြ႔အတြက္ ဦးဦးစကားတစ္ခြန္းကသာ အရာရာ။ က်န္တာေတြ ဘာကိုမွ ေငြ မေတြးခ်င္ေတာ့။ ဒီစကား တစ္ခြန္းနဲ႔ပဲ ေငြ ရွင္သန္ေနႏိူင္သည္။ ဦးဦးပါးကို ဖြဖြေလးေမႊးၿပီး ေငြ ဦးဦးကို ေက်ာခိုင္းထားရစ္ခဲ့ခ်ိန္ လမ္းမေပၚမွာ လမ္းမီးေတြေတာင္ လင္းေနခဲ့ၿပီ။

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေငြ႔ေျခလွမ္းတို႔ ေလးလံလြန္းေနကာ ေငြ႔စိတ္တို႔မွာ မဲညိဳေသာေကာင္းကင္ႏွင့္အၿပိဳင္ ညစ္ညဴးစြန္းထင္းလွ်က္ရွိသည္။ ညေနခင္းေလႏုေအးတို႔သည္္ ေငြ႔ရင္ကို မေအးျမေစႏိူင္။ ဦးဦးကို ေငြ ခ်စ္ေပမဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္လုရမွာ ေငြ ရွက္ပါသည္။ သားတရားစီရင္ခန္းလို ပိုခ်စ္ေသာ မိခင္ရင္းက လက္လႊတ္ေၾကးသာဆို ေငြကသာ လက္လႊတ္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးဦးႏွင့္ ဒီတစ္သက္လံုး ေ၀းၾကဖို႔ရာ အေတြးနဲ႔တင္ ရင္ထဲဆို႔နင့္လာကာ တစ္ဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း မမစိုးအေပၚ မိန္းမသားခ်င္း စာနာစိတ္ေလးက ေခါင္းျပဴထလွ်က္ ရွိေလ၏။ ဒီဘ၀မွာ ဒီလင္၊ ဒီသား၊ ဒီမိသားစုနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ ေနခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္။

 (၈)

ဘာကိုမွ မဆံုးျဖတ္ႏိူင္ခင္မွာ ဘုရားရိပ္သို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ဘုရားသမီးေတာ္အျဖစ္ ေငြ ခိုလွႈံမိျပန္သည္။ ေငြလွိႈင္းအိမွ မဧသု၀တီအျဖစ္ ေပ်ာ္သေလာက္ေနဦးမည္ စိတ္ကူးသည္။ ညစ္ညဴးေနေသာ စိတ္တို႔ကို စိတ္ႏွင့္ပင္ စင္ၾကယ္ေစရဦးမည္။ ဒီၾကားထဲ ေငြ အရာရာကို ေမ့ထားလိုက္ခ်င္ပါသည္ေလ။
ေမေမကေတာ့ ေငြ႔တိုးတိုးေဖာ္အျဖစ္ ေငြ႔ရင္ထဲ တိုက္ရိုက္ျမင္ရွာသည္မို႔ ဘာမွ ၀င္မေျပာေပ။ မိန္းမသားခ်င္းမို႔ “သူတို႔ မိသားစုေလး ျပန္ေပါင္းၾကပါေစကြယ္” လို႔ေတာ့ မဆိုသာ ဆိုသာ ၀င္ေျပာလာရွာသည္။ ေငြ႔မွာသာ ဘာဆံုးျဖစ္ခ်က္မွ မက်ႏိူင္ဘဲ ရုတ္တရက္ သီလရွင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ၀တ္ပစ္လိုက္တာျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လူေတြ နားလည္ထားၾကသလို အပူႏွင့္မို႔ ေအးရာေအးေၾကာင္း တရားရိပ္ခိုမိတာ ေငြ ၀န္ခံလိုပါသည္။

မနက္ဆို အိပ္ရာမွ အေစာႀကီးထကာ ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ဘုရားကန္ေတာ့ ၀တ္တက္ၾကသည္။ ဆြမ္းခ်က္ကာ ျမတ္စြာဘုရားအား အရုဏ္ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ပုရ၀ုဏ္တစ္ခုလံုးကို တံျမက္စည္း လဲွက်င္း၊ ၿပီးလွ်င္ ဆရာႀကီးအတြက္ ခ်ိဳးေရ ျဖည့္ေပးသည္။ ဒါ မဧသု၀တီ၏ ေန႔စဥ္ နံနက္ပိုင္းအလုပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ မခိုင္းေသာ္လည္း အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္ျခင္းျဖင့္ ေငြ႔စိတ္တို႔ကို ပစၥဳပၸန္တြင္သာ တည္ေစျခင္းပင္။

အနီးအနားရပ္ကြက္ေတြထဲ ဆန္ခံထြက္လွ်င္လည္း ေငြ ပါသည္။ ဆန္ခံထြက္ျခင္းမွာ ပင္ပန္းလြန္း၍ ေငြ႕လို ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကို ဆရာေလးမ်ားက မလိုက္ေစခ်င္ၾက။ မည္သို႔ပင္ အားတင္းကာ ဇယ္ဆက္သလို အလုပ္ေတြ လုပ္ေနေသာ္ျငား ေငြ႔ခႏၶာ က မလိုက္ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ ေငြ ပင္ပန္းလွၿပီ။ ည ညက် အိပ္ေရးမ၀၊ ေန႔ဘက္က် ပင္ပန္းေစကာမူ ခိုင္းႏြားႏွင့္ တူေသာခႏၶာကို ေငြက တယ္မညွာခ်င္။
တစ္ေန႔ေတာ့ သဘက္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္ကာ ဆန္ခံေနရင္း လက္ထဲမွ ေမာင္းေထာင္ခ်ိဳင့္ေလး လြတ္က်သည္အထိ ေငြ႔ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲျဖစ္ကာ ခ်ာခ်ာလည္လာသည္မို႔ ဆရာေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္မလိုက္ႏိူင္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသို႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျပန္ေလွ်ာက္လာရသည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေသာ္ ခုတင္ေပၚလွဲရင္း မ်က္ေစ့စံုမွတ္ထားလွ်က္က ဘယ္လိုမွ မေနႏိူင္၊ မ်က္ႏွာက်က္ တစ္ခုလံုးခ်ာလည္ေနကာ ရွႈေဆးလည္းမကယ္ႏိူင္ေအာင္ မူးမုိက္ေနေတာ့၏။ ေနာက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ေမွာင္အတိက်ကာ ေငြ ဘာကိုမွ မသိေတာ့။
ေငြ သတိျပန္ရလာေသာ္ ပထမဦးဆံုး ျမင္ရသည္က အေပၚက စီးမိုးၾကည့္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ ေမေမ့မ်က္ႏွာ။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့ေဘးမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ ဆရာေလးမ်ား။ ေငြ ေမေမ့ကို အားတင္းကာ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။

“ဒကာမႀကီး ဘာမွ စိတ္မပူပါနဲ႔ေနာ္၊ ဆရာေလး အားနည္းလို႔ ေနမွာပါ။ နားလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာ”
ေမေမက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေငြ႔ဆံစမ်ားကိုသာ ပြတ္သပ္လွ်က္ မ်က္ရည္က်လို႔ေနသည္။
“ကဲ ဒကာမႀကီး ညေန သိတ္မေစာင္းခင္ ျပန္ေတာ့ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ အိမ္မွာ ဒကာႀကီး စိတ္ပူေနဦးမယ္”

“ဆရာေလးတို႔ သမီးကို တပည့္ေတာ္ ျပန္ေခၚသြားခ်င္လို႔ ရမလားဘုရား”
ေမေမသည္ ေငြ႔ကို ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနဘဲ ဆရာေလးမ်ားကိုသာ သူလိုခ်င္သည္ကို ဦးတိုက္ေလွ်ာက္ေလသည္။
“ဟင့္အင္း ဆရာေလး လူမထြက္ခ်င္ေသးပါဘူး ဒကာမႀကီးရယ္၊ ေပ်ာ္သေလာက္ေတာ့ ေနဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္”

ဆရာေလးမ်ား ဘာမွျပန္မေျဖႏိူင္ခင္ ေငြကပင္ ဦးေအာင္ေျဖႏွင့္သည္။
“သမီး ေငြ… ေနလည္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ကြယ္၊ ေနေကာင္းေတာ့ ထပ္၀တ္တာေပါ့ေနာ္”
ေငြကဘယ္လိုပင္ ဆရာေလးႏွင့္ ဒကာမႀကီးပဲ သံေယာစဥ္ျဖတ္ကာ ေခၚေသာ္လည္း ေမေမကေတာ့ ေမေမႏွင့္ သမီးပဲ ရည္ညႊန္းေျပာဆိုေနေတာ့သည္။ ေမေမေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ သမုဒယမီးမွာ ပူေလာင္လြန္းလွေပစြ။

“ဆရာ၀န္ကလည္း နားလိုက္ေစခ်င္တယ္၊ သမီးက ငယ္ငယ္ေလးထဲက ႏွလံုးအားလည္း မေကာင္း၊ ေသြးအားနည္းတဲ့ ေရာဂါလည္း ရွိေနတာေလ ေနာ္ သမီး၊ ေမေမနဲ႔ ျပန္လိုက္ခဲ့ေနာ္”

ေငြ႔မွာ ေသြးအားနည္းသည့္ေရာဂါ၊ ႏွလံုးအားနည္းသည့္ ေရာဂါအခံရွိတာကိုေတာ့ ေငြ ငယ္ငယ္ကေလးထဲက သိထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမေမ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနမည္ကို ေငြ နားလည္၍ရသည္။

 ေငြကေတာ့ ေငြ႔ေရာဂါထက္ ေမေမ့ကို ဦးဦးအေၾကာင္းသာ ေမးလိုက္ခ်င္ေနသည္။ ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ ဦးဦးမ်ား အိမ္ကို လာေသးလား၊ ေငြ ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ သီလရွင္ ၀တ္လိုက္တာကိုမ်ား ဦးဦး စိတ္ဆိုးေနသလား၊ မမစိုးႏွင့္ ဦးဦး အေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ ေငြမရွိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပိုအေနနီးမွာပဲ၊ ေငြ ဒီေက်ာင္းမွာ သီလရွင္ ၀တ္ေနတာကိုေရာ ေမေမ ဦးဦးကို ေျပာျပမိေသးလား…။ စံုလို႔ပါပဲ။ ေငြ႔အေတြးတို႔ကို တမင္ေမ့ထားေသာ ဦးဦးအေၾကာင္းမ်ားက ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ေတာ့သည္။
 ေငြ အငိုက္မိၿပီ။

 ေငြ တရား လက္လြတ္ၿပီ။

သီလရွင္၀တ္ႏွင့္ မအပ္စပ္ေသာ အေတြးမ်ား ေတြးမိေလၿပီ။ ေခါင္းကို ေျဖးညွင္းစြာခါလိုက္မိေတာ့ ေမေမက သူအိမ္ျပန္ဖို႔ေခၚသည္ကို ေငြျငင္းသည္အထင္ႏွင့္ စိတ္မေကာင္းစြာ မ်က္ရည္က်ျပန္သည္။

“ဆရာေလး ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ ဒကာမႀကီးရဲ႕၊ မနက္ျဖန္ လာေခၚေလ၊ ဆရာႀကီးကိုလည္း ေလွ်ာက္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ သိကၡာခ်၊ အ၀တ္လဲရမွာနဲ႔၊ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူးေလ”

“အင္း ဒါဆိုလည္း ေမေမျပန္မယ္၊ မနက္ျဖန္ လာေခၚမယ္ေနာ္ သမီး ေငြ၊ ည အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ဦး”

ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္မေျခာက္ေသးေသာ ေမေမ့ကို ေငြ အားယူျပံဳးျပလိုက္ေလသည္။

(၉)

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မိုးလင္းလင္းခ်င္း ဆရာႀကီးအား ေငြ႔ကို ဘုရားသမီးေတာ္အျဖစ္မွ သိကၡာခ်ေပးေစကာ ဧကသီ၊ ၀တ္ရံုႏွင့္တကြေသာ ေငြ႔သီလရွင္၀တ္စံု သံုးစံုအား ေသသပ္စြာေခါက္လွ်က္ ေက်ာင္းသို႔ လွဴဒါန္း၏။ သီလရွင္အျဖစ္ ႏွင့္ မအပ္စပ္၍ ခၽြတ္သိမ္းထားေသာ စိန္နားကပ္ေလးတစ္စံုႏွင့္ ဦးဦးေပးထားေသာ ပလက္တီနမ္လက္စြပ္ ေမာင္းကြင္း ထူထူေလးတို႔ကို ျပန္၀တ္သည္။ ေလာကဓံတရားသည္ ေငြ႔အေပၚ အလို မလိုက္၊ ေပ်ာ္သေလာက္၀တ္မည္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ္မွ အေျခအေနမေပး၊ ေငြသည္ ဘုရားသမီးေတာ္ မဧသု၀တီအျဖစ္မွ ေငြလွႈိင္းအိ ျဖစ္ခဲ့ရျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြ႔စိတ္က ေမေမ့ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္ေနသည္။


မေန႔က ဦးဦးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေမေမ ဘာမွ ေျပာမသြားပါ။  မေျပာသင့္လို႔လည္း ျဖစ္မည္။ ေျပာစရာမရွိတာလည္း ျဖစ္ႏိူင္သည္။ ဦးဦး တစ္ကယ္ပဲ ေနႏိူင္လြန္းတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမေမ တစ္ခုခု ေျပာလိုက္လို႔မ်ားလား။ ေငြကေရာ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္မွာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေငြသည္ မမစိုးႏွင့္ ၿပိဳင္မလုခ်င္။ ေငြ႔ေရွ႕ေရးကို အေလးအနက္ စဥ္းစားရလွ်င္ ဘာလုပ္ခ်င္တာလဲဆိုတာထက္ ခုခ်ိန္မွာ ေငြ ဘာလုပ္သင့္သလဲဆိုတာကိုသာ ဦးစားေပး စဥ္းစားဖို႔ပင္။ ေငြ႔စိတ္တို႔ လူလားေျမာက္ၿပီ ထင္မိသည္။

ေက်နပ္တတ္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီမွ်ႏွင့္ ေငြ ေက်နပ္ႏိူင္ပါသည္။ ဦးဦး၏အခ်စ္၊ ဦးဦး၏ အၾကင္နာ၊ ေငြ႔ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မရခဲ့ဖူးေသာ စိတ္ခံစားမွႈ၊ လူတစ္ေယာက္အေပၚ ခ်စ္ျမတ္ႏိူးမွႈ။ ေငြ တစ္ကယ္ပဲ ၾကည္ႏူးရပါသည္။


လူတစ္ေယာက္အေပၚ ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူးႏွင့္ တစ္သက္လံုး ခ်စ္သြားဖို႔ဆိုတာ အတူေနၾကရမွ မဟုတ္တာ။
 
 ေငြသည္ မွန္၀ိုင္းေလးထဲမွာ ျမင္ေနရေသာ ဦးပ်ဥ္းစိမ္းစိမ္းႏွင့္ မ်က္ႏွာေခ်ာင္ေလးကိုၾကည့္ကာ အားေပးျပံဳးေလး ျပံဳး လိုက္မိေလသည္။ ဆရာႀကီးေျပာခဲ့သလို အခ်ိဳအခါးႏွစ္ပင္လိမ္ေကၽြးေသာ ေလာကဓံႀကီးက ေငြ႔ထဲကိုမွ အခါးပိုပိုသာသာ ထည့္ေပးလိုက္ဟန္ တူပါသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ၾကယ္ကေလးတစ္ပြင့္အေၾကာင္း သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဦးဦးကို ေငြ ေက်းဇူးတင္ရသည္။ ေငြကေတာ့ ၾကယ္မစံုေသာ ဘ၀ေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းကာ ေလာကဓံကို ၾကံ့ၾကံ့ခံခ်င္ေသးသည္။ ေငြ႔မွာ လံုေလာက္ေသာအင္အားေတြ ရွိေနသည္ဟု ေငြ ယံုသည္။

ေငြသည္ ေမေမ့ကို ေစာင့္ရင္း အထုတ္ေလးဆြဲကာ ေက်ာင္းအျပင္၀ဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာမို႔ လမ္းမႀကီးေပၚကိုေရာက္ဖို႔ ဆယ္မိနစ္မွ် လမ္းေလွ်ာက္ရေသးသည္။ မာခဲေသာ ေျမနီလမ္းသြယ္ေလး အတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းေဘး၀ဲယာက ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးေတြကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

ဒီေလာက္ ေနပူပူႀကီးထဲမွာ…..

ဒီေလာက္ ရွည္လ်ားသန္စြမ္းကာ...

စိမ္းျမလွ်က္က ယိမ္းႏြဲ႔လွပေနႏိူင္သည္မွာ ဘယ္လို ခြန္အားမ်ားေၾကာင့္ပါလိမ့္။

သေဘာက်လိုက္တာ။ ေငြ႔ကို ခြန္အားေတြ မွ်ေ၀ေပးပါဦးလား ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးေတြရယ္…

ေငြ႔အေတြးကို သေဘာက်ကာ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာင္အအ ျပံဳးမိေလသည္။ အျပံဳးႏွင့္အတူ ေငြ႔စိတ္ကေလး ေအးခ်မ္းေပါ့ပါးလို႔ လာသည္။ ရုတ္တရက္ ေငြ  ေပ်ာ္လာသည္။

ညာဘက္လက္ လက္သူၾကြယ္မွာ ၀တ္ထားေသာ ပလက္တီနမ္လက္စြပ္ေလးႏွင့္ ေငြ႔ႏွလံုးသားတို႔ကို စိတ္ထဲမွာ ပူးကပ္ခ်ည္တြဲ လိုက္၏။ ၿပီးမွ လက္စြပ္ေလးကို လက္မွခၽြတ္ယူကာ ျမက္ပင္ရွည္ႀကီးေတြရွိရာဆီ အားကုန္ပစ္ေပါက္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ေရွ႕မွာ လမ္းမႀကီးကို ျမင္ေနရၿပီ။  ေမေမကေတာ့ျဖင့္ ခုထိ မလာႏိူင္ေသး။

ရတီမဂၢဇင္း-ဒီဇင္ဘာလ-၂၀၁၂  နွစ္သက္မိေသာ စာေကာင္းေလးပါ......ဓာတ္ပုံက ...အစားထုိးထားတာပါ။

The Ceremony People during the Buddhist ceremony at Thailand Grand Festival 2007. © Trinn ('Pong) Suwannapha 2007

http://www.chitkyiaye.com/2012/12/blog-post_27.html